Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
donderdag 12 juli 2007 om 18:23
Phoebe bedankt voor je reactie, ik heb nu inderdaad al een paar dagen last van mijn darmen (verstopping) en heb nu 2 nachten tussen door 's nachts een aantal uren wakker gelegen. Heb de bijsluiter gelezen en inderdaad: verstopping en slapeloosheid komt in het begin vaak voor.
Eranma; ik ben blij voor je dat de bedrijfarts een en al oor is en begrip heeft voor je situatie!
Ik neem thuis zelf nog niet de telefoon op, hij is nog steeds door verbonden met mijn man zijn mobiel. Vanmorgen belde het werk mij via mijn mobiel op. Heb niet opgenomen vindt het nog te vroeg! Ze weet de normale telefoon is doorverbonden, dus als ze willen weten hoe het met me gaat, dan bellen ze mijn man maar! Ze heeft ingesproken en vertelde dat ze vanaf vandaag 3 weken vakantie heeft en hoopte dat we binnenkort weer contact met elkaar hebben. Na de voice mail te hebben afgeluistert voelde ik me schuldig, dat ik de telefoon niet had opgenomen en dat ik dus niet terug belde...contact met mijn man gehad en zei dat ik me niet schuldig hoefde te voelen omdat ik voormezelf op kwam! Dit heeft me weer opgekikkert! Over 3 zijn wij ook met vakantie geweest en daarna had ik me al voorgenomen, dat ik dan weer de telefoon opneem. Na het telefoontje ben ik gaan fietsen en even gaan winkelen in een ander dorp, afleiding gezocht en dat heeft geholpen!
Wat er bij mij vandaag ook nog gebeurde was: een bloemetje van het werk gekregen!! Zo zo stond er versteld van! De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Eranma; ik ben blij voor je dat de bedrijfarts een en al oor is en begrip heeft voor je situatie!
Ik neem thuis zelf nog niet de telefoon op, hij is nog steeds door verbonden met mijn man zijn mobiel. Vanmorgen belde het werk mij via mijn mobiel op. Heb niet opgenomen vindt het nog te vroeg! Ze weet de normale telefoon is doorverbonden, dus als ze willen weten hoe het met me gaat, dan bellen ze mijn man maar! Ze heeft ingesproken en vertelde dat ze vanaf vandaag 3 weken vakantie heeft en hoopte dat we binnenkort weer contact met elkaar hebben. Na de voice mail te hebben afgeluistert voelde ik me schuldig, dat ik de telefoon niet had opgenomen en dat ik dus niet terug belde...contact met mijn man gehad en zei dat ik me niet schuldig hoefde te voelen omdat ik voormezelf op kwam! Dit heeft me weer opgekikkert! Over 3 zijn wij ook met vakantie geweest en daarna had ik me al voorgenomen, dat ik dan weer de telefoon opneem. Na het telefoontje ben ik gaan fietsen en even gaan winkelen in een ander dorp, afleiding gezocht en dat heeft geholpen!
Wat er bij mij vandaag ook nog gebeurde was: een bloemetje van het werk gekregen!! Zo zo stond er versteld van! De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
vrijdag 13 juli 2007 om 10:49
Ak en nausica, wat bij jullie stukjes alletwee opviel was dat jullie nu een keuze voor jezelf maakt omdat dat goed voor je voel. Niet de telefoon opnemen, langer vrij nemen. Dat is alleen maar prima.Dat is de manier om te herstellen. En als je het blijft doen, misschien ook de manier om uit de burnout te blijven. Dus beter voor jezelf zorgen.
Als ik naar mezelf kijk, was ik al heel lang moe maar wilde graag voor andere mensne zorgen, mijn werk goed doen, maar ook mijn hobby 100% blijven doen. Ik voelde me moe maar ging toch door en langzaam bleef er steeds minder van mezelf over alleen had ik dat niet in de gaten.Je verliest jezelf als het ware. Nu merk ik, dat ondanks de moeheid, ik mezelf langzaam weer aan het terug vinden ben. Mijn gevoeligheid komt terug, mijn menselijkheid, plezier.
Het klinkt misschien raar zweverig maar zo omschrijf ik het wel. Ik merk ook dat ik me nu minder vaak schuldig voel als ik voor mezelf kies. Ik ben deze week nauwelijks naar mijn werk geweest omdat ik me echt niet fit voelde. De eerste maanden van de burnout ging ik toch. Ik denk dat dit voor mij een grote stap voorwaards is al zullen "gezonde"mensen hier niks van snappen.
Als ik naar mezelf kijk, was ik al heel lang moe maar wilde graag voor andere mensne zorgen, mijn werk goed doen, maar ook mijn hobby 100% blijven doen. Ik voelde me moe maar ging toch door en langzaam bleef er steeds minder van mezelf over alleen had ik dat niet in de gaten.Je verliest jezelf als het ware. Nu merk ik, dat ondanks de moeheid, ik mezelf langzaam weer aan het terug vinden ben. Mijn gevoeligheid komt terug, mijn menselijkheid, plezier.
Het klinkt misschien raar zweverig maar zo omschrijf ik het wel. Ik merk ook dat ik me nu minder vaak schuldig voel als ik voor mezelf kies. Ik ben deze week nauwelijks naar mijn werk geweest omdat ik me echt niet fit voelde. De eerste maanden van de burnout ging ik toch. Ik denk dat dit voor mij een grote stap voorwaards is al zullen "gezonde"mensen hier niks van snappen.
vrijdag 13 juli 2007 om 15:37
Eranma, je hebt helemaal gelijk. Voor jezelf kiezen is in dit geval een teken van het feit dat het beter met je gaat. In mijn geval vooral omdat ik me goed voel bij het feit dat ik voor mezelf kies. Ik was net als jij omschrijft: Ik wilde mijn werk supergoed doen, miste nooit een training of wedstrijd, zei nooit een afspraak af etc. Niet omdat ik dat zo zielig voor anderen vond, maar omdat ik anders heel onrustig werd. Ik ben bijvoorbeeld in mijn hele leven nog nooit schoolziek geweest. Zelfs als ik echt heel ziek was, voelde ik me de hele dag rot omdat ik niet naar school was. Ik deed het dus echt mezelf aan. Inderdaad was ik ook al heel lang moe, hoofdpijn etc., maar dat negeer je gewoon, totdat dat echt niet meer gaat omdat je (in mijn geval letterlijk) omvalt.
Nu krijg ik heel langzaam het idee dat ik die drang een beetje los kan laten. Daarom voelde het voor mij ook als een enorme overwinning om die barbecue af te zeggen en me daar ok bij te voelen (en inderdaad, dat kunnen de meeste mensen zich echt niet voorstellen). Ik hoop heel erg dat het door de medicijnen komt, en de rust die ik nu krijg, en dat ik het vast kan houden als ik weer aan het werk ga. Ik wil mijn werk graag goed doen in de tijd dat ik er ben, maar ik hoef echt niet altijd de laatste te zijn die weg gaat.
Het stomme is dat je ook nog eens de neiging hebt om anderen 'aan te vallen' omdat ze niet zijn zoals jij. Ik had altijd zoiets van "mijn teamgenoten komen niet altijd op training, terwijl ik meer moeite moet doen en er wel ben' en 'mijn collega's gaan rustig een keer een uurtje eerder naar huis als ze klaar zijn, terwijl ik altijd doorwerk'. Nu besef ik dat je anderen toch niet kunt veranderen, en dat ze misschien ook eigenlijk wel gewoon gelijk hebben, zij hebben tenminste geen burn-out!
Oh, en nog meer goed nieuws: ik heb nauwelijks spierpijn overgehouden aan mijn hardloop-excercitie!
Nu krijg ik heel langzaam het idee dat ik die drang een beetje los kan laten. Daarom voelde het voor mij ook als een enorme overwinning om die barbecue af te zeggen en me daar ok bij te voelen (en inderdaad, dat kunnen de meeste mensen zich echt niet voorstellen). Ik hoop heel erg dat het door de medicijnen komt, en de rust die ik nu krijg, en dat ik het vast kan houden als ik weer aan het werk ga. Ik wil mijn werk graag goed doen in de tijd dat ik er ben, maar ik hoef echt niet altijd de laatste te zijn die weg gaat.
Het stomme is dat je ook nog eens de neiging hebt om anderen 'aan te vallen' omdat ze niet zijn zoals jij. Ik had altijd zoiets van "mijn teamgenoten komen niet altijd op training, terwijl ik meer moeite moet doen en er wel ben' en 'mijn collega's gaan rustig een keer een uurtje eerder naar huis als ze klaar zijn, terwijl ik altijd doorwerk'. Nu besef ik dat je anderen toch niet kunt veranderen, en dat ze misschien ook eigenlijk wel gewoon gelijk hebben, zij hebben tenminste geen burn-out!
Oh, en nog meer goed nieuws: ik heb nauwelijks spierpijn overgehouden aan mijn hardloop-excercitie!
zaterdag 14 juli 2007 om 20:29
hi meiden,
ben ik weer eens, gaat redelijk hier, nog steeds wel aan t bijkomen van vorige week vrijdag (de promotie dag), die zondag erop een BBQ gehad en woensdag een etentje. erg druk, wel leuk, maar toch te veel, been dood op en alles doet weer pijn.
wat is het toch moeilijk om een goede balans te vinden. en nou werk ik niet eens.
Heb wat zitten filosoferen over wat met werk enzo te doen, die 32 uur plus 2 uur reizen per dag is gewoon too much met mijn mama-zijn erbij. wil iets anders. En niet zoveel missen van mijn kind..dus als ik meer energie heb om te gaan werken heb ik nu besloten om voor twee dagen per weer gastouder te worden, heb ik mijn kind altijd thuis (en daar voel ik me toch t beste bij), en de rest vd week gewoon thuisblijfmama. ga ik daarnaast opleiding doen voor yoga docent en mijn ruwe plannen voor yoga studio wat vorm geven (wil ook kinderyoga gaan geven enz). We willen over een paar jaar een kavel kopen en huis laten bouwen (tekening hebben we al zo'n beetje) en daarbij hebben we kantoor voor mijn man en nu ook praktijk ruimte voor mij getekend..zie t helemaal voor me en krijg hier erg energie van. Ga nu maar echt op gevoel af wat ik leuk vind en kan en wil.
Diploma's heb ik dus wel, maar de komende jaartjes met kleine kinderen gaan die de ijskast maar even in, heb HBO+universiteit en vertrouw erop dat ik daar ook over een paar jaartjes weer wat mee kan.
ben er nu achter dat mijn BO ook kkomt doordat ik altijd maar deed wat "hoorde" dus na studie van 6 jaar een belangrijke ambiteuze baan, nou ben erachter dat dat het dus niet is.
dus ik ben erg aan t uitrusten maar ook erg aan t denken over wat ik nou echt leuk vind en wil gaan doen en wwaar ik me goed bij zou voelen. ook een onderdeel van de BO bij mij.
verder over sporten, heb ook hardloopschoenen gekocht, maar kan nog niet beginnen, nu ff te veel. ik wandel stukken. komt wel weer.
tot na mijn vakantie!
liefs
elisa
ben ik weer eens, gaat redelijk hier, nog steeds wel aan t bijkomen van vorige week vrijdag (de promotie dag), die zondag erop een BBQ gehad en woensdag een etentje. erg druk, wel leuk, maar toch te veel, been dood op en alles doet weer pijn.
wat is het toch moeilijk om een goede balans te vinden. en nou werk ik niet eens.
Heb wat zitten filosoferen over wat met werk enzo te doen, die 32 uur plus 2 uur reizen per dag is gewoon too much met mijn mama-zijn erbij. wil iets anders. En niet zoveel missen van mijn kind..dus als ik meer energie heb om te gaan werken heb ik nu besloten om voor twee dagen per weer gastouder te worden, heb ik mijn kind altijd thuis (en daar voel ik me toch t beste bij), en de rest vd week gewoon thuisblijfmama. ga ik daarnaast opleiding doen voor yoga docent en mijn ruwe plannen voor yoga studio wat vorm geven (wil ook kinderyoga gaan geven enz). We willen over een paar jaar een kavel kopen en huis laten bouwen (tekening hebben we al zo'n beetje) en daarbij hebben we kantoor voor mijn man en nu ook praktijk ruimte voor mij getekend..zie t helemaal voor me en krijg hier erg energie van. Ga nu maar echt op gevoel af wat ik leuk vind en kan en wil.
Diploma's heb ik dus wel, maar de komende jaartjes met kleine kinderen gaan die de ijskast maar even in, heb HBO+universiteit en vertrouw erop dat ik daar ook over een paar jaartjes weer wat mee kan.
ben er nu achter dat mijn BO ook kkomt doordat ik altijd maar deed wat "hoorde" dus na studie van 6 jaar een belangrijke ambiteuze baan, nou ben erachter dat dat het dus niet is.
dus ik ben erg aan t uitrusten maar ook erg aan t denken over wat ik nou echt leuk vind en wil gaan doen en wwaar ik me goed bij zou voelen. ook een onderdeel van de BO bij mij.
verder over sporten, heb ook hardloopschoenen gekocht, maar kan nog niet beginnen, nu ff te veel. ik wandel stukken. komt wel weer.
tot na mijn vakantie!
liefs
elisa
zondag 15 juli 2007 om 16:07
Elisa, wat stoer van je, die beslissing, lijkt me ook erg leuk werk! Ben er ook wel 1 die niet zo goed weet wat ze wil, en daar wordt ik wel erg onrustig van..
Trouwens complimenten aan alle mensen die ook een gezin draaiende houden, ik zeg niet dat het 1 makkelijker is dan het ander, maar vind het wel knap!
Met mij gaat het niet zo lekker. Of eigenlijk heeel wisselend (herkenbaar?), de ene dag best lekker en gisteren dus ook wel laat gemaakt, moet ik dan nu weer de prijs voor betalen geloof ik, moe, misselijk, dizzy. Ik ben sinds donderdag ziekgemeld en weet nog niet wat ik maandag ga doen. Maar even per dag bekijken... Tot later!
Trouwens complimenten aan alle mensen die ook een gezin draaiende houden, ik zeg niet dat het 1 makkelijker is dan het ander, maar vind het wel knap!
Met mij gaat het niet zo lekker. Of eigenlijk heeel wisselend (herkenbaar?), de ene dag best lekker en gisteren dus ook wel laat gemaakt, moet ik dan nu weer de prijs voor betalen geloof ik, moe, misselijk, dizzy. Ik ben sinds donderdag ziekgemeld en weet nog niet wat ik maandag ga doen. Maar even per dag bekijken... Tot later!
zondag 15 juli 2007 om 16:22
hey meiden,
ik had nog even een vraagje aan jullie.
ik doe namelijk pogingen om
een beetje ritme in mijn dagen te maken.
ik werk twee halve dagen in de week,
en zoals ik vertelde sport ik sinds kort ook.
ik moet alleen nog erg oppassen met meerdere
afspraken maken op 1 dag, daar zit ik ook
een beetje mee te goochelen.
hoe doen jullie dat? als je afspraken hebt
hoe plan je die in, en wat doe je dan de rest van de dag?
en hoe doen jullie dat met sport??
hoe plannen jullie de rest van je dagen in?
ik probeer al wel op vaste tijden op te staan
en naar bed te gaan. daar moet ik me wel aan
gaan houden, vind ik zelf...
(tis soms zo verleidelijk
om de wekker uit te meppen en nog ff te blijven liggen,
maar das voor je ritme niet zo goed........)
het gaat met mij verder wel goed.
merk dat ik errug vooruit ga. heb ook minder
'baaldagen', vandaag toevallig, maar ik baal er niet meer echt van,
ik geef meer toe aan mijn moeheid.
tijd terug had ik iedere week wel paar baaldagen,
wordt nu duidelijk minder, ik denk om de 2 weken.
geniet ik erg van
fijne zondag nog allemaal
grtz phoebs
ik had nog even een vraagje aan jullie.
ik doe namelijk pogingen om
een beetje ritme in mijn dagen te maken.
ik werk twee halve dagen in de week,
en zoals ik vertelde sport ik sinds kort ook.
ik moet alleen nog erg oppassen met meerdere
afspraken maken op 1 dag, daar zit ik ook
een beetje mee te goochelen.
hoe doen jullie dat? als je afspraken hebt
hoe plan je die in, en wat doe je dan de rest van de dag?
en hoe doen jullie dat met sport??
hoe plannen jullie de rest van je dagen in?
ik probeer al wel op vaste tijden op te staan
en naar bed te gaan. daar moet ik me wel aan
gaan houden, vind ik zelf...
(tis soms zo verleidelijk
om de wekker uit te meppen en nog ff te blijven liggen,
maar das voor je ritme niet zo goed........)
het gaat met mij verder wel goed.
merk dat ik errug vooruit ga. heb ook minder
'baaldagen', vandaag toevallig, maar ik baal er niet meer echt van,
ik geef meer toe aan mijn moeheid.
tijd terug had ik iedere week wel paar baaldagen,
wordt nu duidelijk minder, ik denk om de 2 weken.
geniet ik erg van
fijne zondag nog allemaal
grtz phoebs
zondag 15 juli 2007 om 16:32
Lastig he Phoebe!! Ik maak meestal een overzichtje in mijn agenda / in word waarin ik mn afspraken op een rijtje zet. De vaste afspraken die ik heb dan sowieso er in, en wat erbij komt (vrienden, oppasavondje, sport, enz.) deel ik dan in aan de hand van hoe ik me voel die dag/week .. en ik probeer meestal niet 2 avonden achter elkaar iets te hebben tot laat, maar dan weer 1 avond ertussen waarbij ik vroeg naar bed kan.
Ik leg daarbij ook wel uit dat de afspraak in principe doorgaat, maar als ik me van te voren toch niet OK voel, ik wel afzeg. Of je doet een compromis, wel eten, niet naar de film of whatever. Dat gaat in de meeste gevallen goed. Echter, een leuke avond of gaan sporten kan soms meer energie geven dan een avond op de bank. Maar wanneer wel en wanneer niet is gokken wat mezelf betreft. Ik probeer niet te doen aan een propvol weekend, want dan weet ik wel hoe laat het is. Niet dat het altijd zo kan, maar het gaat aardig als ik het een beetje in de gaten probeer te houden. Succes 
!
Ik leg daarbij ook wel uit dat de afspraak in principe doorgaat, maar als ik me van te voren toch niet OK voel, ik wel afzeg. Of je doet een compromis, wel eten, niet naar de film of whatever. Dat gaat in de meeste gevallen goed. Echter, een leuke avond of gaan sporten kan soms meer energie geven dan een avond op de bank. Maar wanneer wel en wanneer niet is gokken wat mezelf betreft
. Ik probeer niet te doen aan een propvol weekend, want dan weet ik wel hoe laat het is. Niet dat het altijd zo kan, maar het gaat aardig als ik het een beetje in de gaten probeer te houden. Succes !
maandag 16 juli 2007 om 13:02
He phoebe, ik ben blij voor je dat de baaldagen steeds zichtbaar minder worden! Je gaat de goede kant op!
Ik zelf zit nu in de 4e week dat ik AD slik efexor 37,5 mg en zoals ik vorige week ook al schreef, heb ik nog steeds niet het gevoel dat de medicatie helpen! Op een dag voel ik me down en een beetje neutraal zeg maar... Dit is heel erg vermoeiend en verwarrend. Mijn man kan ook niet echt merken dat de medicijnen helpen. Volgende week maandag moet ik weer naar de huisarts en vertel hem dan ook eerlijk dat het niet echt helpt...en dat de medicatie toch misschien wat omhoog moet. Dit vindt ik weer heel erg en is weer een stap voor mij, dat het nog niet gaat.....hellup!!
Phoebe, het is voor iedereen weer anders om een dag in te plannen en dit is heel erg persoonlijk. Wat idd wel belangrijk is zijn de slaap en eetritme op een dag!
Doordat ik depressief ben, weet ik van mezelf dat ik het fijn en veilig vindt om thuis te zijn (alleen met de honden en 's avonds en weekenden met mijn man dan). Dus ik ben veel thuis, toch probeer ik mezelf te pushen om 1 keer i.d. week naar het fitnesscentrum te gaan voor een groepsles of lekker een zonnebank! Verder ga ik om kleine boodschapjes een aantal dagen in de week naar een dorp toe, zodat ik toch onder de mensen kom.
Dit is voor mij al heel wat. Of ik ga te fietsen, wandelen met de honden etc. Op familie bezoek etc in de buurt... Meestal doe ik 1 ding/afspraak per dag, soms 2. Dit is op dit moment genoeg voor mij.
groetjesss
Ik zelf zit nu in de 4e week dat ik AD slik efexor 37,5 mg en zoals ik vorige week ook al schreef, heb ik nog steeds niet het gevoel dat de medicatie helpen! Op een dag voel ik me down en een beetje neutraal zeg maar... Dit is heel erg vermoeiend en verwarrend. Mijn man kan ook niet echt merken dat de medicijnen helpen. Volgende week maandag moet ik weer naar de huisarts en vertel hem dan ook eerlijk dat het niet echt helpt...en dat de medicatie toch misschien wat omhoog moet. Dit vindt ik weer heel erg en is weer een stap voor mij, dat het nog niet gaat.....hellup!!
Phoebe, het is voor iedereen weer anders om een dag in te plannen en dit is heel erg persoonlijk. Wat idd wel belangrijk is zijn de slaap en eetritme op een dag!
Doordat ik depressief ben, weet ik van mezelf dat ik het fijn en veilig vindt om thuis te zijn (alleen met de honden en 's avonds en weekenden met mijn man dan). Dus ik ben veel thuis, toch probeer ik mezelf te pushen om 1 keer i.d. week naar het fitnesscentrum te gaan voor een groepsles of lekker een zonnebank! Verder ga ik om kleine boodschapjes een aantal dagen in de week naar een dorp toe, zodat ik toch onder de mensen kom.
Dit is voor mij al heel wat. Of ik ga te fietsen, wandelen met de honden etc. Op familie bezoek etc in de buurt... Meestal doe ik 1 ding/afspraak per dag, soms 2. Dit is op dit moment genoeg voor mij.
groetjesss
maandag 16 juli 2007 om 14:04
Hoi meiden, hoi Phoebe, wat betreft afspraken. Er zijn afspraken zoals met de haptonoom die liggen vast. Ik heb een groepsles op maandag die is ook belangrijk voor me. Daarnaast de vier ochtenden werk die ik mits ik me niet te slecht voel ook braaf doe. Verder maak ik vrijwel geen afspraken, zeker 's avonds niet. Ook met vriendinnen spreek ik niks af en als het bv ivm verjaardag niet anders kan, weten mensne dat ik kom, mits ik me goed voel.
Ik plan 's avonds niets, ook geen sport en zie per dag hoeveel energie ik heb. Soms blijkt dan achteraf dat ik iets te ver ben gegaan. Het is lastig om steeds een nieuwe balans te vinden. Ik geloof er nl in dat je wel de prikkels moet uitbouwen, dus niet "stil"blijven staan. En soms blijkt dan dat je te veel hebt gedaan. Dan probeer ik weer gas terug tenemen om bij te tanken.
Maar het blijft lastig.
Ik plan 's avonds niets, ook geen sport en zie per dag hoeveel energie ik heb. Soms blijkt dan achteraf dat ik iets te ver ben gegaan. Het is lastig om steeds een nieuwe balans te vinden. Ik geloof er nl in dat je wel de prikkels moet uitbouwen, dus niet "stil"blijven staan. En soms blijkt dan dat je te veel hebt gedaan. Dan probeer ik weer gas terug tenemen om bij te tanken.
Maar het blijft lastig.
dinsdag 17 juli 2007 om 22:17
Bleh meiden, ik voel me echt k**!! Weet niet zo goed waar ik moet beginnen maar here goes; Nadat ik ong 3 maanden thuis had gezeten ben ik sinds juni weer aan het werk. 32 uur. Na die 3 maanden had ik zoiets van.. het gaat eindelijk IETS beter. Buiten dat ik het werk gewoon niet zo leuk vind, gaat het met mij niet lekker. Elke ochtend is een strijd om uberhaupt te gaan en de laatste week was ik ziek. Ik voel me sip, somber, moe, duizelig enz. Slapen is weer moeilijker en paniekaanvallen zijn teruggekomen. Alles voelt weer als een last .. zelfs de leuke dingen.. Maar ik voel me vooral zoooo gefrustreerd!! De verwachting van mezelf dat ik het na 3 maanden maar eens over moet zijn zit zo diepgeworteld, ik stel mezelf teleur en voor mijn gevoel ook de mensen om me heen, die zo graagw illen dat het goed gaat met me.. Soms vragen ze hoe het werken bevalt en hoe het met me gaat en switch ik snel van onderwerp... wil ze niet teleurstellen, maar de tranen branden en het stapelt weer op van binnen.. Helaas is mijn psych met vakantie en pas eind aug. weer terug.
Ik dacht dan in ieder geval werk te gaan zoeken wat ik leuker vind dus ik heb binnenkort een sollicitatiegesprek, met zeer gemengde gevoelens.. wat is nou wijsheid? pfff... Maar helemaal thuiszitten is ook geen optie want dan slaat het piekeren teveel toe heb ik het idee.. en is financieel ook niet echt lekker.. Nou ik verwacht geen oplossingen van jullie hoor
, maar ik moest het gewoon even kwijt. Denk je het licht aan het einde vd tunnel te zien en zo is het weer een stuk verder weg.voor mijn gevoel.. Bedankt voor het 'aanhoren' , welterusten!
woensdag 18 juli 2007 om 08:35
Hallo meiden,
Ik heb jullie raad nodig. Gisteren werd ik gebelt door een goede collega van mij en hebben we even gekletst. Het draaide uiteindelijk weer uit over hoe het op het werk ging etc. En heb vanzelfs een onrustige nacht achter de rug en dat ik alles weer moeilijk los kan laten...maar dit is niet waar ik raad over nodig heb. Het volgende: ze vertelde me dat als ik met vakantie ging ik dit officieel moet aanvragen om toestemming te krijgen. Ik wist dit niet en waar ik kan contact mee heb, is met vakantie zelf. Nu zit ik erover na te denken om naar het hoofdkantoor van mijn werk te bellen en dan gewoon door te geven, dat ik in wk 31 een weekje weg ben. Mijn man vertelde dat volgens hem, ik dit dan moest doorgeven aan de arbo. Maar aangezien ik geen contact heb met de arbo zelf en dit via het werk gaat. En zij zelf alles regelen en zo nu en dan iemand ter plekke inhuren, heb ik zo iets van: bel het hoofdkantoor maar en meld wanneer ik met vakantie ben. Mijn man heeft zo iets van: waarom melden? je bent toch wel bereikbaar en als die collega het niet aan jou had door gegeven, dan wist je ook van niets.........
Hellup......wat moet ik doen??
Ik heb jullie raad nodig. Gisteren werd ik gebelt door een goede collega van mij en hebben we even gekletst. Het draaide uiteindelijk weer uit over hoe het op het werk ging etc. En heb vanzelfs een onrustige nacht achter de rug en dat ik alles weer moeilijk los kan laten...maar dit is niet waar ik raad over nodig heb. Het volgende: ze vertelde me dat als ik met vakantie ging ik dit officieel moet aanvragen om toestemming te krijgen. Ik wist dit niet en waar ik kan contact mee heb, is met vakantie zelf. Nu zit ik erover na te denken om naar het hoofdkantoor van mijn werk te bellen en dan gewoon door te geven, dat ik in wk 31 een weekje weg ben. Mijn man vertelde dat volgens hem, ik dit dan moest doorgeven aan de arbo. Maar aangezien ik geen contact heb met de arbo zelf en dit via het werk gaat. En zij zelf alles regelen en zo nu en dan iemand ter plekke inhuren, heb ik zo iets van: bel het hoofdkantoor maar en meld wanneer ik met vakantie ben. Mijn man heeft zo iets van: waarom melden? je bent toch wel bereikbaar en als die collega het niet aan jou had door gegeven, dan wist je ook van niets.........
Hellup......wat moet ik doen??
woensdag 18 juli 2007 om 16:20
Hoi girls , hoi browneyedgirl, je bent in mijn ogen wel heel kort thuis geweest en best al heel snel veel uur gaan werken. Het is met een burnout geen kwestie van graag iets willen maar van iets kunnen. Ik zou ook wel weer geoon willen functioneren maar dat gaat niet en ik zit al 7 maanden in de ziektewet. Ik denk dat je veel te snel bent gegaan en je daarom zo rot voelt. Kun je op je werk niet een flinke stap terug doen, bv de helft van wat je nu doet?
Ak 25, volgens mij moet je inderdaad toestemming hebben van de bedrijfsarts.
Voel je je er goed bij als je doet of je neus bloed of doe je er liever een melding van? Volg je gevoel. En waar je de melding doet maakt misschien niet zo veel uit.
Ak 25, volgens mij moet je inderdaad toestemming hebben van de bedrijfsarts.
Voel je je er goed bij als je doet of je neus bloed of doe je er liever een melding van? Volg je gevoel. En waar je de melding doet maakt misschien niet zo veel uit.
woensdag 18 juli 2007 om 18:41
Eranma, dank je wel! Ik ga morgen op gesprek voor een baan van 22 uur, dat zou al 10 uur schelen en met een beetje onderhandelen ook nog wel haalbaar financieel! Vandaag een lekker dagje, vrij, veel gewandeld! Morgen halve dag werken.
Ak, ik zou het wel gewoon melden persoonlijk. Kunnen ze je dat achteraf ook niet aanrekenen, nu je toch al in een wat meer 'kwetsbare' situatie zit.
Hoe is't met de rest?
en met een beetje onderhandelen ook nog wel haalbaar financieel! Vandaag een lekker dagje, vrij, veel gewandeld! Morgen halve dag werken.Ak, ik zou het wel gewoon melden persoonlijk. Kunnen ze je dat achteraf ook niet aanrekenen, nu je toch al in een wat meer 'kwetsbare' situatie zit.
Hoe is't met de rest?
woensdag 18 juli 2007 om 19:38
Meiden bedankt voor jullie reactie!!
Vanmorgen tegen twaalven heb ik naar mijn werk gebelt en gezegd dat ik in wk 31 op vakantie ben en dat ik dat even wilde melden. Ze hebben een notitie ervan gemaakt. Nu kan ik met een gerust hart op vakantie!!
Ben vanmorgen met een collega wezen sporten en dat was wel even gezellig! Zag er wel tegen op, was er beroerd van, maar heb toch doorgezet!
We hebben het zo weinig mogelijk over het werk gehad en dat ging prima! Had namelijk al een beroerde nacht achter de rug van het telefoongesprek de avond ervoor. Mijn collega vertelde toen ook nog dat mijn adjunct me voor wk 33 alweer had ingepland!! Ze snapte er niks van! Ik ook niet, maar dat maakt me dan weer heel erg onrustig en onzeker over wat komen zal op dinsdag 7 augustus. Dit omdat dan mijn locatie manager me gaat bellen om te vragen hoe het gaat, en ik dus nu eigenlijk alles alweer aan het invullen ben!!
Ik probeer het los te laten, zoveel als dat kan. Maar voel me nog steeds ellendig geestelijk en emotioneel. Ben straks blij dat het maandag is en ik naar de huisarts kan! Het is nog een drempel voor mij om eerder te bellen naar de huisarts....stom eigenlijk, maar ja!
Vanmorgen tegen twaalven heb ik naar mijn werk gebelt en gezegd dat ik in wk 31 op vakantie ben en dat ik dat even wilde melden. Ze hebben een notitie ervan gemaakt. Nu kan ik met een gerust hart op vakantie!!
Ben vanmorgen met een collega wezen sporten en dat was wel even gezellig! Zag er wel tegen op, was er beroerd van, maar heb toch doorgezet!
We hebben het zo weinig mogelijk over het werk gehad en dat ging prima! Had namelijk al een beroerde nacht achter de rug van het telefoongesprek de avond ervoor. Mijn collega vertelde toen ook nog dat mijn adjunct me voor wk 33 alweer had ingepland!! Ze snapte er niks van! Ik ook niet, maar dat maakt me dan weer heel erg onrustig en onzeker over wat komen zal op dinsdag 7 augustus. Dit omdat dan mijn locatie manager me gaat bellen om te vragen hoe het gaat, en ik dus nu eigenlijk alles alweer aan het invullen ben!!
Ik probeer het los te laten, zoveel als dat kan. Maar voel me nog steeds ellendig geestelijk en emotioneel. Ben straks blij dat het maandag is en ik naar de huisarts kan! Het is nog een drempel voor mij om eerder te bellen naar de huisarts....stom eigenlijk, maar ja!
donderdag 19 juli 2007 om 14:08
hoi allemaal,
ik heb even een vraagje voor de 'thuisblijfburnies':
ik weet inmiddels wel dat ik het rustig aan moet doen
en niet zo veel zou moeten doen als ik zou willen,
en thuisblijven als ik een beetje moe ben, maar
de laatste week baal ik daar af en toe ook wel
weer van omdat ik me soms een beetje verveel.
meer werken is nog even geen optie,
maar wat doen jullie zoal op een dag??
grtz phoebs
ik heb even een vraagje voor de 'thuisblijfburnies':
ik weet inmiddels wel dat ik het rustig aan moet doen
en niet zo veel zou moeten doen als ik zou willen,
en thuisblijven als ik een beetje moe ben, maar
de laatste week baal ik daar af en toe ook wel
weer van omdat ik me soms een beetje verveel.
meer werken is nog even geen optie,
maar wat doen jullie zoal op een dag??
grtz phoebs
zondag 22 juli 2007 om 15:52
Hallo alllemaal,
heb gedeeltes van jullie verhalen gelezen. Ben zelf ook al weer een half jaar thuis en ga over 3 weken weer beginnen met 3 ochtenden per week te werken.
Herken veel van wat jullie typen. Wat ik ook herken is het laatste stukje over jezelf vervelen. Zelf vind ik het erg fijn om te lezen, zeker als het ook nog een beetje lekker weer is, vind ik het heerlijk om met een boek in de zon te zitten. Geeft me ook wel weer energie. Verder probeer ik dagelijks te wandelen en baantjes te zwemmen. Kettingen maken van kralen is ook een leuke 'thuishobby'', die je ook wel veel voldoening kan geven.
Misschien kun je hier iets mee,
groetjes loin
heb gedeeltes van jullie verhalen gelezen. Ben zelf ook al weer een half jaar thuis en ga over 3 weken weer beginnen met 3 ochtenden per week te werken.
Herken veel van wat jullie typen. Wat ik ook herken is het laatste stukje over jezelf vervelen. Zelf vind ik het erg fijn om te lezen, zeker als het ook nog een beetje lekker weer is, vind ik het heerlijk om met een boek in de zon te zitten. Geeft me ook wel weer energie. Verder probeer ik dagelijks te wandelen en baantjes te zwemmen. Kettingen maken van kralen is ook een leuke 'thuishobby'', die je ook wel veel voldoening kan geven.
Misschien kun je hier iets mee,
groetjes loin
maandag 23 juli 2007 om 13:50
Hoi Phoebe, ik neem als ik thuis ben, overal ruim de tijd voor.
dat begint al met wakker worden, lekker even blijven na-soezen. Op mijn gemakje ontbijten en een tijdschriftje lezen. Daarna in huis keutelen, op de pc rommelen. Wandelend mijn boodschappen doen. Alles in een heel rustig tempo en de tijd voor de dingen nemen.
Maar ik ben relatief niet lang thuis geweest maar heb drie jaar terug met de pfeiffer ook een paar maanden thuis gezeten. ik vind het ook heerlijk om naar dr Phil te kijken op tv.
dat begint al met wakker worden, lekker even blijven na-soezen. Op mijn gemakje ontbijten en een tijdschriftje lezen. Daarna in huis keutelen, op de pc rommelen. Wandelend mijn boodschappen doen. Alles in een heel rustig tempo en de tijd voor de dingen nemen.
Maar ik ben relatief niet lang thuis geweest maar heb drie jaar terug met de pfeiffer ook een paar maanden thuis gezeten. ik vind het ook heerlijk om naar dr Phil te kijken op tv.
maandag 23 juli 2007 om 15:47
@Eranma: Jaaaa, ik weet ook alles van de psychische problemen van de gemiddelde amerikaan (hoewel ik hoop dat die mensen bij Dr. Phil niet gemiddeld zijn ). Ik heb de afgelopen drie weken ook de hele dag thuis gezeten, en ik deed ongeveer hetzelfde als jij. Uit mezelf wakker worden (dus geen wekker), dan in bed nog even lezen/tv kijken, rustig ontbijten, krantje lezen, en dan ‘s middags eventueel wat boodschapjes, boek lezen, afspraak etc. ‘s Avonds ook weer niet teveel, vooral veel tv gekeken. Ik probeer wel elke dag even buiten te komen, al is het maar om even een blokje om te lopen. Ik heb ook gemerkt dat het mij helpt om beter te slapen als ik het raam open laat (beetje raar, want ik woon midden in een grote stad). Ook overdag heb ik tegenwoordig altijd wel ergens een raam open, en ik voel me dan echt wel iets beter. Missschien dat de ventilatie anders niet voldoende is of zo, ik weet het niet. Ben vandaag na drie weken vrij weer begonnen met werken. Doe het wel nog even heel rustig aan, anders zit ik er over drie dagen weer doorheen. Ik heb vorige week 1 dag gewerkt, en toen was ik na afloop helemaal uitgeput. Ik ben daar heel erg van geschrokken, bang dat ik weer meteen terug bij af zou zijn. Aan de andere kant weet ik ook wel dat je weer even tijd nodig hebt om weer in het ritme te komen. Bovendien had ik extreem slecht geslapen (zoemende bij in mijn slaapkamer….), en had een naaste collega nogal een vervelend gesprek met de baas gehad. Dat had op zich niks met mij te maken, maar zij was er heel erg door van slag, en als zo iemand dan even met je wil praten, vraagt dat wel veel energie. Waarschijnlijk was het gewoon de combinatie van al die dingen, maar toch.@Ak: ik herken wat jij schrijft heel erg. Dat je je nu al weer druk kunt maken over wat er gaat gebeuren als je weer terug bent. Waarschijnlijk heb je het gesprek met je manager in je hoofd al tig keer gevoerd, waarbij je er een vervelend gevoel bij kreeg. Ik heb daar ook altijd heel erg last van, ook al vallen dingen achteraf heel erg mee. Bij mij helpen de AD (sertraline) daar dus heel goed tegen. Ik voel me niet ineens super of zo, maar ik kan wel veel makkelijker dingen naast me neerleggen. Ik heb veel meer het gevoel dat ik weet wat IK wil, en dat het me niet meer zo bizar veel kan schelen wat anderen daar van vinden. Merk jij al wat van je medicijnen?
). Ik heb de afgelopen drie weken ook de hele dag thuis gezeten, en ik deed ongeveer hetzelfde als jij. Uit mezelf wakker worden (dus geen wekker), dan in bed nog even lezen/tv kijken, rustig ontbijten, krantje lezen, en dan ‘s middags eventueel wat boodschapjes, boek lezen, afspraak etc. ‘s Avonds ook weer niet teveel, vooral veel tv gekeken. Ik probeer wel elke dag even buiten te komen, al is het maar om even een blokje om te lopen. Ik heb ook gemerkt dat het mij helpt om beter te slapen als ik het raam open laat (beetje raar, want ik woon midden in een grote stad). Ook overdag heb ik tegenwoordig altijd wel ergens een raam open, en ik voel me dan echt wel iets beter. Missschien dat de ventilatie anders niet voldoende is of zo, ik weet het niet. Ben vandaag na drie weken vrij weer begonnen met werken. Doe het wel nog even heel rustig aan, anders zit ik er over drie dagen weer doorheen. Ik heb vorige week 1 dag gewerkt, en toen was ik na afloop helemaal uitgeput. Ik ben daar heel erg van geschrokken, bang dat ik weer meteen terug bij af zou zijn. Aan de andere kant weet ik ook wel dat je weer even tijd nodig hebt om weer in het ritme te komen. Bovendien had ik extreem slecht geslapen (zoemende bij in mijn slaapkamer….), en had een naaste collega nogal een vervelend gesprek met de baas gehad. Dat had op zich niks met mij te maken, maar zij was er heel erg door van slag, en als zo iemand dan even met je wil praten, vraagt dat wel veel energie. Waarschijnlijk was het gewoon de combinatie van al die dingen, maar toch.@Ak: ik herken wat jij schrijft heel erg. Dat je je nu al weer druk kunt maken over wat er gaat gebeuren als je weer terug bent. Waarschijnlijk heb je het gesprek met je manager in je hoofd al tig keer gevoerd, waarbij je er een vervelend gevoel bij kreeg. Ik heb daar ook altijd heel erg last van, ook al vallen dingen achteraf heel erg mee. Bij mij helpen de AD (sertraline) daar dus heel goed tegen. Ik voel me niet ineens super of zo, maar ik kan wel veel makkelijker dingen naast me neerleggen. Ik heb veel meer het gevoel dat ik weet wat IK wil, en dat het me niet meer zo bizar veel kan schelen wat anderen daar van vinden. Merk jij al wat van je medicijnen?
maandag 23 juli 2007 om 16:00
Misschien heb ik hier een paar maanden geleden al eens naar gevraagd maar laatst overkwam het me weer en ik vraag me af of jullie dit herkennen.
Ik kom een oude bekende tegen, was wel erg moe en zou 's avonds een eter krijgen dus ded nog even snel een boodschap. De oude bekende begon een gezellig gesprek met mij en ik kreeg het benauwd van haar, mijn keel ging wat dicht zitten. Ze zei niks naars of zo. Wel praatte ze hard en had ik het gevoel dat er geen ontkomen aan was. hebben jullie dit ook wel eens en wat doe je dan? Ik weet dat de benauwdheid een vorm van hyperventilatie is.
Laatst had ik het thuis en toen zat me iets dwars wat ik eigenlijk niet wilde vertellen. Mijn vriend "trok"het uit me en hierna was ik letterlijk opgelucht.
Dat is ook een vorm van hyperventilatie maar ho zou het werken? Morgen moet ik naar de hapto en dan bespreek ik het ook met hem.
Ik kom een oude bekende tegen, was wel erg moe en zou 's avonds een eter krijgen dus ded nog even snel een boodschap. De oude bekende begon een gezellig gesprek met mij en ik kreeg het benauwd van haar, mijn keel ging wat dicht zitten. Ze zei niks naars of zo. Wel praatte ze hard en had ik het gevoel dat er geen ontkomen aan was. hebben jullie dit ook wel eens en wat doe je dan? Ik weet dat de benauwdheid een vorm van hyperventilatie is.
Laatst had ik het thuis en toen zat me iets dwars wat ik eigenlijk niet wilde vertellen. Mijn vriend "trok"het uit me en hierna was ik letterlijk opgelucht.
Dat is ook een vorm van hyperventilatie maar ho zou het werken? Morgen moet ik naar de hapto en dan bespreek ik het ook met hem.
maandag 23 juli 2007 om 16:07
hai nausicaa,
Ben vanmorgen naar de huisarts geweest voor de 2-wekelijkse controle. Had van te voren een aantal dingen op papier gezet en dit scheelde al. Ik was behoorlijk zenuwachtig, dit omdat ik het gevoel had dat de medicijnen niet helemaal aansloegen. Dit vooral gebasseerd op mijn sombere en verdrietige gevoelens. Dus ik vertelde dit aan de huisarts en ik vertelde ook dat ik naar mijn gevoel niet echt veel aan het MW heb en dat ik anders graag door gestuurd wilde worden naar een psycholoog of psychotherapeut. Naar zijn mening was er niet heel vee verschil hier tussen en heb dan weer te maken met een hele lange wachttijd! Of ik moest echter nog allemaal niet verwerkte dingen zitten (naar mijn idee niet), dan wilde hij mij wel doorsturen. Hij vond dat ik weer te snel wilde en heeft er nog maals nadrukkelijk verteld dat het een proces is en dat er tijd over heen gaat. Als ik in september naar een zelfhulpgroep voor vrouwen ga, daar heb ik ook heel erg wat aan etc. Toen begon hij over de medicijnen te vertellen, de medicijnen heeft hij mij gegeven ter ondersteuning en niet dat ik nou in een hele zware depressie zit. Na zijn mening komen de negatieve gevoelens voornamelijk door het conflict op mijn werk en dat moet eerst worden opgelost, voordat ik verder kan etc. Of hij moest ongelijk hebben...ik werd hierdoor overrompeld en heb gezegd dat de negatieve gevoelens grotendeels komen door het werk... Dus heb nog een gaatje over gehouden voor mezelf, maar ben er nog niet helemaal uit.... Hij wilde de medicijnen niet verhogen omdat dit naar zijn idee, niet nodig is. Wel wilde hij het nog even 2 weken aanzien en anders er mee stoppen. Later kwam hij erop terug en wilde graag dat ik de ene dag 1 en de andere dag 2 in neem, zodat ik het verschil/effect kon meten... Ik ben benieuwd!
Terug op de fiets naar huis, heb ik er nog over nagedacht over de werking van de medicijnen: ben er wel wat rustiger van geworden en kan het op zekere hoogte ook beter dingen van me af zetten, dus dat helpt wel!! Ik wil dus niet zo maar, alleen door die negatieve gevoelens stoppen met de medicijnen, ben bang dat ik dan weer helemaal flip etc. A
A.s. vrijdag gaan we een week op vakantie en heb er met gemengde gevoelens zin in...hoop dat ik weinig last heb van mijn sombere stemmingen! En niet te veel na denk over wat er 7 augustus komt........
Ben vanmorgen naar de huisarts geweest voor de 2-wekelijkse controle. Had van te voren een aantal dingen op papier gezet en dit scheelde al. Ik was behoorlijk zenuwachtig, dit omdat ik het gevoel had dat de medicijnen niet helemaal aansloegen. Dit vooral gebasseerd op mijn sombere en verdrietige gevoelens. Dus ik vertelde dit aan de huisarts en ik vertelde ook dat ik naar mijn gevoel niet echt veel aan het MW heb en dat ik anders graag door gestuurd wilde worden naar een psycholoog of psychotherapeut. Naar zijn mening was er niet heel vee verschil hier tussen en heb dan weer te maken met een hele lange wachttijd! Of ik moest echter nog allemaal niet verwerkte dingen zitten (naar mijn idee niet), dan wilde hij mij wel doorsturen. Hij vond dat ik weer te snel wilde en heeft er nog maals nadrukkelijk verteld dat het een proces is en dat er tijd over heen gaat. Als ik in september naar een zelfhulpgroep voor vrouwen ga, daar heb ik ook heel erg wat aan etc. Toen begon hij over de medicijnen te vertellen, de medicijnen heeft hij mij gegeven ter ondersteuning en niet dat ik nou in een hele zware depressie zit. Na zijn mening komen de negatieve gevoelens voornamelijk door het conflict op mijn werk en dat moet eerst worden opgelost, voordat ik verder kan etc. Of hij moest ongelijk hebben...ik werd hierdoor overrompeld en heb gezegd dat de negatieve gevoelens grotendeels komen door het werk... Dus heb nog een gaatje over gehouden voor mezelf, maar ben er nog niet helemaal uit.... Hij wilde de medicijnen niet verhogen omdat dit naar zijn idee, niet nodig is. Wel wilde hij het nog even 2 weken aanzien en anders er mee stoppen. Later kwam hij erop terug en wilde graag dat ik de ene dag 1 en de andere dag 2 in neem, zodat ik het verschil/effect kon meten... Ik ben benieuwd!
Terug op de fiets naar huis, heb ik er nog over nagedacht over de werking van de medicijnen: ben er wel wat rustiger van geworden en kan het op zekere hoogte ook beter dingen van me af zetten, dus dat helpt wel!! Ik wil dus niet zo maar, alleen door die negatieve gevoelens stoppen met de medicijnen, ben bang dat ik dan weer helemaal flip etc. A
A.s. vrijdag gaan we een week op vakantie en heb er met gemengde gevoelens zin in...hoop dat ik weinig last heb van mijn sombere stemmingen! En niet te veel na denk over wat er 7 augustus komt........
woensdag 25 juli 2007 om 11:19
Hoi meiden, hoi Ak, probeer te genieten van het moment. Laat je vakantie niet verpesten door zorgen van morgen.
Ik ben bij de hapto geweest en haal inderdaad veel te snel adem. dat is al maanden aan de gang. Hierdoor ben ik ook eerder moe. Ik moet me nu gaan concentreren op mijn utademing maar vooral ook heel goed luisteren naar mijn lijf. dus pas weer inademen als mijn lijf dat aangeeft. dat moet ik iedere dag even oefenen. Eerst liggend, dan zittend, dan staand en daarna in een drukkere omgeving. Het voelt nu nog krampachtig maar dat komt omdat i iets moet veranderen wat al een hele tijd anders is gegaan.
Ik hoop dat dit er in de toekomst ook weer aan bijdraagt dat ik minder snel moe ben en energieker ben. Ik merk wel dat zodra ik ergens over pieker, ik meteen meer last van de hyperventilatie krijg. Gek he, dat je lijf zo reageert op je mentale gesteldheid. Ik ben een sporter en zelfs mijn rustpols is de afgelopen maanden 10 slagen hoger gekomen dan normaal.Niemand merkt mijn hyperventilatie op, omdat ik niet ga zitten hijgen ofzo maar zelf voel ik het wel. Ben ik de neige burnie met die klachten?
Ik ben bij de hapto geweest en haal inderdaad veel te snel adem. dat is al maanden aan de gang. Hierdoor ben ik ook eerder moe. Ik moet me nu gaan concentreren op mijn utademing maar vooral ook heel goed luisteren naar mijn lijf. dus pas weer inademen als mijn lijf dat aangeeft. dat moet ik iedere dag even oefenen. Eerst liggend, dan zittend, dan staand en daarna in een drukkere omgeving. Het voelt nu nog krampachtig maar dat komt omdat i iets moet veranderen wat al een hele tijd anders is gegaan.
Ik hoop dat dit er in de toekomst ook weer aan bijdraagt dat ik minder snel moe ben en energieker ben. Ik merk wel dat zodra ik ergens over pieker, ik meteen meer last van de hyperventilatie krijg. Gek he, dat je lijf zo reageert op je mentale gesteldheid. Ik ben een sporter en zelfs mijn rustpols is de afgelopen maanden 10 slagen hoger gekomen dan normaal.Niemand merkt mijn hyperventilatie op, omdat ik niet ga zitten hijgen ofzo maar zelf voel ik het wel. Ben ik de neige burnie met die klachten?
woensdag 25 juli 2007 om 13:00
Eranma,
ik pieker ivm medicatie lang niet meer zo veel,
maar kom nog steeds heel erg moeilijk de trap op,
best wel grappig. het lukt wel maar ik tril dan best wel,
en loop heel langzaam, net of ik 180 ben, zo voelt
het af en toe, hihihi.
verveel me zoals ik al zei de laatste tijd wel wat meer,
als iemand nog ideetjes heeft??
nou kwam mijn vriend laatst thuis met een advertentie
van het dierenasiel die vrijwilligers vragen.
dat is iets wat ik heel erg wil, alleen ik weet niet helemaal
of dat nu al verstandig is. ik werk al twee ochtendjes vrijwillig,
1 of 2 halve daagjes zou best nog kunnen vind ik,
alleen ik weet niet of het al verstandig is, maar ik wil het zo graag!!!
zo, ik ga straks maar es ff een kast opruimen,
1 van mijn grootste hobby's sinds ik burnie ben,
erg grappig.
xx phoebs
ik pieker ivm medicatie lang niet meer zo veel,
maar kom nog steeds heel erg moeilijk de trap op,
best wel grappig. het lukt wel maar ik tril dan best wel,
en loop heel langzaam, net of ik 180 ben, zo voelt
het af en toe, hihihi.
verveel me zoals ik al zei de laatste tijd wel wat meer,
als iemand nog ideetjes heeft??
nou kwam mijn vriend laatst thuis met een advertentie
van het dierenasiel die vrijwilligers vragen.
dat is iets wat ik heel erg wil, alleen ik weet niet helemaal
of dat nu al verstandig is. ik werk al twee ochtendjes vrijwillig,
1 of 2 halve daagjes zou best nog kunnen vind ik,
alleen ik weet niet of het al verstandig is, maar ik wil het zo graag!!!
zo, ik ga straks maar es ff een kast opruimen,
1 van mijn grootste hobby's sinds ik burnie ben,
erg grappig.
xx phoebs
woensdag 25 juli 2007 om 13:12
He phoebes, van leuke dingen krijg je energie dus als dat dierenasiel je wat lijkt dan zou ik het gewoon proberen. Geef aan dat je een burnout hebt en dat ze niet echt op je mogen rekenen. Dat je het wil proberen maar dat je er wel erg veel zin in hebt. Wat betreft die kasten opruimen, dat was al nooit mijn hobby en nu al helemaal niet. Ik ben absoluut niet huishoudelijk, ben er ook gewoon lui in. Shame on me!
