Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
vrijdag 31 augustus 2007 om 15:22
He Eranma, ik zou er niet te zwaar aan tillen. Mensen zeggen nou eenmaal vaak dingen om maar gewoon iets te zeggen. Ik heb inmiddels geleerd om me daar maar niet teveel van aan te trekken.
En op zich klopt het ook wel gedeeltelijk: ook burnies moeten er na een vakantie weer even 'in komen', alleen gaan 'gewone' mensen van prima naar een beetje moe, en ga jij van 'gaat net' naar heel moe. Ik ben nu een week weer aan het werk, en de eerste paar dagen was ik wel heel erg moe, maar vanmorgen werd ik zowaar uit mezelf een uur te vroeg wakker (om vervolgens zo lang te gaan liggen lezen dat ik alsnog laat was, oeps....). Ik denk wel dat ik het weekend even nodig heb om weer helemaal goed bij te komen, maar ik ben tenminste niet helemaal afgepeigerd. Het klinkt alsof het bij jou nog wat moeilijker gaat. Dat is vervelend, maar het zij zo. Als je echt heel moe bent, probeer dan wat rust te krijgen, en blijf er in geloven dat je je binnen een paar dagen wel weer beter zult voelen.
AK: stop met denken of het wel een goed idee was. Dat deed ik dus ook altijd, als ik iets had gezegd, of iemand had gebeld, ging ik er nog heel lang over nadenken hoe diegene dat op had gevat en zo. Dat is onzin, want dat kun je toch niet voor een ander invullen. Zolang je geen dingen in een vlaag van woede gaat roepen, en even hebt nagedacht over wat je zegt, lijkt het me prima. Je hebt nu toch een hele positieve kaart geschreven? Ik ben zelf van plan om mijn teamgenootjes op taart te trakteren nu ik weer de goede kant op ga. Dat herinnert ze misschien dan wel aan het feit dat ik ziek ben/was, maar ik wil toch graag dat ze weten dat ik hun steun en begrip heel erg op prijs heb gesteld. Vaak weten mensen niet zo goed wat ze in zo'n situatie voor je kunnen doen, en dan lijkt het me wel handig als ik ze vertel dat dat wat ze gedaan hebben voor mij dus precies het goede was.
Phoebe: you go girl, succes met lopen. Ik ben zelf net bij het CWI geweest (vandaag mijn laatste volledige werkdag....). Gelukkig een aardige man, die begreep dat het voor mij niet zo zinvol is om sollicitatie cursussen te gaan volgen en zo. Hij vond dat ik het voorlopig wel alleen af kan, dus dat ie me niet steeds 'lastig hoefde te vallen'. Leek mij een goed plan .
En op zich klopt het ook wel gedeeltelijk: ook burnies moeten er na een vakantie weer even 'in komen', alleen gaan 'gewone' mensen van prima naar een beetje moe, en ga jij van 'gaat net' naar heel moe. Ik ben nu een week weer aan het werk, en de eerste paar dagen was ik wel heel erg moe, maar vanmorgen werd ik zowaar uit mezelf een uur te vroeg wakker (om vervolgens zo lang te gaan liggen lezen dat ik alsnog laat was, oeps....). Ik denk wel dat ik het weekend even nodig heb om weer helemaal goed bij te komen, maar ik ben tenminste niet helemaal afgepeigerd. Het klinkt alsof het bij jou nog wat moeilijker gaat. Dat is vervelend, maar het zij zo. Als je echt heel moe bent, probeer dan wat rust te krijgen, en blijf er in geloven dat je je binnen een paar dagen wel weer beter zult voelen.
AK: stop met denken of het wel een goed idee was. Dat deed ik dus ook altijd, als ik iets had gezegd, of iemand had gebeld, ging ik er nog heel lang over nadenken hoe diegene dat op had gevat en zo. Dat is onzin, want dat kun je toch niet voor een ander invullen. Zolang je geen dingen in een vlaag van woede gaat roepen, en even hebt nagedacht over wat je zegt, lijkt het me prima. Je hebt nu toch een hele positieve kaart geschreven? Ik ben zelf van plan om mijn teamgenootjes op taart te trakteren nu ik weer de goede kant op ga. Dat herinnert ze misschien dan wel aan het feit dat ik ziek ben/was, maar ik wil toch graag dat ze weten dat ik hun steun en begrip heel erg op prijs heb gesteld. Vaak weten mensen niet zo goed wat ze in zo'n situatie voor je kunnen doen, en dan lijkt het me wel handig als ik ze vertel dat dat wat ze gedaan hebben voor mij dus precies het goede was.
Phoebe: you go girl, succes met lopen. Ik ben zelf net bij het CWI geweest (vandaag mijn laatste volledige werkdag....). Gelukkig een aardige man, die begreep dat het voor mij niet zo zinvol is om sollicitatie cursussen te gaan volgen en zo. Hij vond dat ik het voorlopig wel alleen af kan, dus dat ie me niet steeds 'lastig hoefde te vallen'. Leek mij een goed plan .
vrijdag 31 augustus 2007 om 15:32
He nausica, je hebt gelijk hoor, wijze woorden. Ik had al een mailtje geschreven naar mijn directie maar nog niet verstuurt. Na jouw berichtje doe ik dat ook niet meer. Laat maar, is niet belangrijk genoeg. Ik ben even gaan liggen maar kan niet slapen.
Nee, ik ben er nog niet maar dat komt wel en de dips horen erbij. Dat weet ik maar het overvalt me toch. Bedankt voor je woorden!
Nee, ik ben er nog niet maar dat komt wel en de dips horen erbij. Dat weet ik maar het overvalt me toch. Bedankt voor je woorden!
zondag 2 september 2007 om 10:50
hey meiden!!
ik heb gister eventjes bewezen dat 'wij burnies' echt
wel wat kunnen; heb de 25 km uitgelopen!! het ging
echt heel lekker, ik was heel bang dat ik erg moe zou
worden, maar was de hele tijd vrolijk, en helemaal niet
zo erg moe!!
heb wel ontiegelijk veel pijn in mijn peutjes, moest
mezelf echt meeslepen de laatste kilometertjes, maar
dat hadden er wel meer denk ik.
zit nu braaf met mijn peutjes omhoog
ben echt supertrots op mezelf,
had echt niet gedacht dat ik dit zou kunnen,
het ging best lekker, maar 25 km is wel een
pokke eind.
zo. ik ga in ieder geval vandaag lekker rustig aan doen!!
fijne zondag nog allemaal
xx phoebe
ik heb gister eventjes bewezen dat 'wij burnies' echt
wel wat kunnen; heb de 25 km uitgelopen!! het ging
echt heel lekker, ik was heel bang dat ik erg moe zou
worden, maar was de hele tijd vrolijk, en helemaal niet
zo erg moe!!
heb wel ontiegelijk veel pijn in mijn peutjes, moest
mezelf echt meeslepen de laatste kilometertjes, maar
dat hadden er wel meer denk ik.
zit nu braaf met mijn peutjes omhoog
ben echt supertrots op mezelf,
had echt niet gedacht dat ik dit zou kunnen,
het ging best lekker, maar 25 km is wel een
pokke eind.
zo. ik ga in ieder geval vandaag lekker rustig aan doen!!
fijne zondag nog allemaal
xx phoebe
maandag 3 september 2007 om 14:20
He phoebe, knap gedaan hoor!!
Ben de laatste paar dagen aan een kant moe maar aan de andere kant toch ook weer energieker dan ik dacht.
ben weer voor het eerst bij de body balance geweest. twee leuke gesprekken gehad met mensne. Het lijkt wel dat ik ondanks de dips en de moeheid toch wel op de goeie weg ben. Rare uitspraak misschien maar zo voelt het.
morgen kijken hoe het op het werk gaat.
Ben de laatste paar dagen aan een kant moe maar aan de andere kant toch ook weer energieker dan ik dacht.
ben weer voor het eerst bij de body balance geweest. twee leuke gesprekken gehad met mensne. Het lijkt wel dat ik ondanks de dips en de moeheid toch wel op de goeie weg ben. Rare uitspraak misschien maar zo voelt het.
morgen kijken hoe het op het werk gaat.
maandag 3 september 2007 om 16:33
goed gedaan phoebe!! Doe je het nog niet na...
Ben vandaag weer naar de huisarts geweest en de laatste 4 weken met hem doorgenomen etc. Hij vindt dat het de goede kant op gaat en denkt ook wel dat ik het volhoudt !! Vondt dit erg leuk om te horen! Kan nu steeds beter mijn grenzen aan geven naar mezelf toe en aan anderen. Maar vooral aan mezelf! Over ongeveer 4 weken moest ik weer komen en wat het werk betreft: mooi zo rustig doorgaan en niet forceren!!. Morgen voor een intake voor een cursus bij het MW. Vindt dat best wel spannend, moet dan gaan motiveren waarom ik die cursus wil gaan volgen of zo iets...... Eranma, ik ben de laatste dagen ook heel erg moe, maar verwijt dat aan de dingen die ik nu meer doe en dat mijn lichaam aan alles moet wennen enzo. Ik geef me er wel aan over... Heb afgelopen zaterdag niet echt veel gedaan, veel op de bank gelegen ....slapen en lezen....voor me uitstaren etc. 's avonds hadden we een feestje namelijk.... Feestje ging goed, wel vermoeiend en op een ogenblik heb ik mezelf terug getrokken op het feestje om even niet echt deel te nemen. Ben niet weg gegaan, maar heb me afgezondert mijn geest enzo. Later was ik er weer..........
Ben vandaag weer naar de huisarts geweest en de laatste 4 weken met hem doorgenomen etc. Hij vindt dat het de goede kant op gaat en denkt ook wel dat ik het volhoudt !! Vondt dit erg leuk om te horen! Kan nu steeds beter mijn grenzen aan geven naar mezelf toe en aan anderen. Maar vooral aan mezelf! Over ongeveer 4 weken moest ik weer komen en wat het werk betreft: mooi zo rustig doorgaan en niet forceren!!. Morgen voor een intake voor een cursus bij het MW. Vindt dat best wel spannend, moet dan gaan motiveren waarom ik die cursus wil gaan volgen of zo iets...... Eranma, ik ben de laatste dagen ook heel erg moe, maar verwijt dat aan de dingen die ik nu meer doe en dat mijn lichaam aan alles moet wennen enzo. Ik geef me er wel aan over... Heb afgelopen zaterdag niet echt veel gedaan, veel op de bank gelegen ....slapen en lezen....voor me uitstaren etc. 's avonds hadden we een feestje namelijk.... Feestje ging goed, wel vermoeiend en op een ogenblik heb ik mezelf terug getrokken op het feestje om even niet echt deel te nemen. Ben niet weg gegaan, maar heb me afgezondert mijn geest enzo. Later was ik er weer..........
dinsdag 4 september 2007 om 14:29
Hoi Ak, dat geestelijk ff afzonderen heb ik me ook aangeleerd. ik kan in een drukke omgeving zitten en me zo afsluiten dat ik eigenlijk niks meer hoor. Wel gek maar soms ook wel handig.
Vandaag gewerkt. het was gezellig, het ging best goed maar ook wel heeeeel vermoeiend. Maar ik ging wel met een positief gevoel naar huis. Morgen weer! Ik ben wel heel benieuwd hoe ik me aan het eind van de week voel. Maar dat zien we dan wel. Ik zal wel aan het eind van de week minder plannen.
Vandaag gewerkt. het was gezellig, het ging best goed maar ook wel heeeeel vermoeiend. Maar ik ging wel met een positief gevoel naar huis. Morgen weer! Ik ben wel heel benieuwd hoe ik me aan het eind van de week voel. Maar dat zien we dan wel. Ik zal wel aan het eind van de week minder plannen.
woensdag 5 september 2007 om 11:56
Hej meiden,
even een korte bijdrage, bij die oefeningen heb ik nu ook een wat uitgebreider cdtje, met een stem die verteld wat je kunt doen en tevens een bodyscan (soort reis door je hele lichaam zeg maar). als iemand nog interesse heeft kan ik de bestanden misschien via msn doorsturen ofzo.. erg prettig vind ik het zelf als je moeite hebt met ontspannen!
fijne dag!
even een korte bijdrage, bij die oefeningen heb ik nu ook een wat uitgebreider cdtje, met een stem die verteld wat je kunt doen en tevens een bodyscan (soort reis door je hele lichaam zeg maar). als iemand nog interesse heeft kan ik de bestanden misschien via msn doorsturen ofzo.. erg prettig vind ik het zelf als je moeite hebt met ontspannen!
fijne dag!
zaterdag 8 september 2007 om 09:52
Ik ben deze week naar het werk geweest.Ik werk nu halve dagen en mag de dag invullen zoals ik dat zelf wil. Eigenlijk ging het best goed. Ik moet wel opletten dat ik niet te veel doe. Daar moet ik volgende week toch nog iets alerter op zijn. Ik heb er in ieder geval veel plezier in gehad. Ik merkte wel dat ik aan het eind van de ochtend toch wel last had van hyperventilatie, druk op mijn borst. 's Middags was ik niet meer tot veel in staat. Boodschappen doen, op de pc/bank liggen en koken. Toch heb ik wel een voldaan gevoel want als ik het nu vergelijk met voor mijn vakantie, kan ik nu op mijn werk al meer dingen aan.
Gisteravond was ik echt bekaf en heb als een blok geslapen. Het slapen gaat sowieso beter dan een tijd terug. ik droom iets minder heftig en slaap redelijk snel in.
Ik ben erg benieuwd hoe het met de andere burnies gaat. Waar is iedereen, hoe gaat het met jullie?
Gisteravond was ik echt bekaf en heb als een blok geslapen. Het slapen gaat sowieso beter dan een tijd terug. ik droom iets minder heftig en slaap redelijk snel in.
Ik ben erg benieuwd hoe het met de andere burnies gaat. Waar is iedereen, hoe gaat het met jullie?
zaterdag 8 september 2007 om 21:19
He meiden,
ja Eranma, ik ben een van degenen die al een tijdje weer niet van me had laten horen. (maar ik lees nog wel mee...)
Ik ben blij dat het met iedereen steeds iets beter gaat, en dat jullie zoveel steun bij elkaar vinden.
Met mij gaat het ook steeds beter. De dalen worden minder diep en zijn ook eerder voorbij. Dit lukt vooral doordat ik erg bezig ben met positief denken. Op het moment dat het even minder gaat (qua energie of qua humeur) probeer ik te voorkomen dat ik helemaal afglijd, en vraag ik me af hoe ik de situatie op een positieve manier kan zien. Wat me daarin helpt is om mezelf vooral niet als "slachtoffer" te zien. En door te kijken hoe ik van de situatie kan leren.
Ik ben bezig een boek hierover te lezen en misschien heeft iemand anders die dit leest er ook baat bij. Het heet; Niet durven, toch doen! van dr. Susan Jeffers. Ik heb het gewoon uit de bieb.
Het boek helpt me ook nu ik op het punt sta beslissingen over m'n werk te maken. Ik wil iets anders gaan doen (wel in de zorg) en behalve de hamvragen wat kan ik, en (vooral!) wat wil ik, vraag ik me ook af in hoeverre ik inmiddels hersteld ben, om in te schatten wat ik op dit moment aan kan. (en volgens het boek moet je dus wat je niet helemaal durft, gewoon doen. Dit versterkt het vertrouwen in jezelf en al loopt het misschien niet eens zoals je gehoopt had, je hebt het mooi wel gedaan en je leert er ook weer van)
Jaja, weer een beetje filosofisch getik van mij. Maar dit is dus waar ik op het moment erg mee bezig ben. Ik ben me nog steeds erg bewust van m'n verandering- (of herstel-)proces. En ik ben trots op m'n vorderingen. Het voelt ook letterlijk als "hard werken" aan m'n herstel, of als "terugvechten".
Wat me ook een goed gevoel geeft is sporten. Ik lees dat jullie daar ook mee bezig zijn. Ik ben aan het hardlopen en ik doe aan spinning. Behoorlijk intensief, maar de endorfinen doen me goed, haha!! Wie weet richt ik me ook nog eens op meditatie of yoga.
Al met al een positief verhaal, maar ik besef dat het een wankel evenwicht is. M'n gedenk over m'n beroepskeuze kost me veel energie (valkuil) en wat ik jullie ook nog niet verteld heb is dat m'n moeder op dit moment in het ziekenhuis ligt met een verslechtering van haar non hodgkin. Ik maak me ernstig zorgen om haar, en ik vind het moeilijk om ook hier op een positieve manier mee om te gaan (zoals in dat boek beschreven wordt).
Van m'n omgeving krijg ik meelevende reacties van "heb je dat er ook nog bij...". Maar zo wil ik het niet zien want dan lijkt het of de ziekte van mijn moeder me in de slachtofferrol dwingt. Ik wil het zien als iets dat nu eenmaal (hoe erg ook) op mijn pad komt en ik merk dat ik door m'n burnout me mentaal sterker voel en ik voel dat ik dit ook aan kan. (tuurlijk, heus met ups en downs, maar die downs accepteer ik)
Nou meiden, morgen een prettige zondag en tot de volgende keer weer!
ja Eranma, ik ben een van degenen die al een tijdje weer niet van me had laten horen. (maar ik lees nog wel mee...)
Ik ben blij dat het met iedereen steeds iets beter gaat, en dat jullie zoveel steun bij elkaar vinden.
Met mij gaat het ook steeds beter. De dalen worden minder diep en zijn ook eerder voorbij. Dit lukt vooral doordat ik erg bezig ben met positief denken. Op het moment dat het even minder gaat (qua energie of qua humeur) probeer ik te voorkomen dat ik helemaal afglijd, en vraag ik me af hoe ik de situatie op een positieve manier kan zien. Wat me daarin helpt is om mezelf vooral niet als "slachtoffer" te zien. En door te kijken hoe ik van de situatie kan leren.
Ik ben bezig een boek hierover te lezen en misschien heeft iemand anders die dit leest er ook baat bij. Het heet; Niet durven, toch doen! van dr. Susan Jeffers. Ik heb het gewoon uit de bieb.
Het boek helpt me ook nu ik op het punt sta beslissingen over m'n werk te maken. Ik wil iets anders gaan doen (wel in de zorg) en behalve de hamvragen wat kan ik, en (vooral!) wat wil ik, vraag ik me ook af in hoeverre ik inmiddels hersteld ben, om in te schatten wat ik op dit moment aan kan. (en volgens het boek moet je dus wat je niet helemaal durft, gewoon doen. Dit versterkt het vertrouwen in jezelf en al loopt het misschien niet eens zoals je gehoopt had, je hebt het mooi wel gedaan en je leert er ook weer van)
Jaja, weer een beetje filosofisch getik van mij. Maar dit is dus waar ik op het moment erg mee bezig ben. Ik ben me nog steeds erg bewust van m'n verandering- (of herstel-)proces. En ik ben trots op m'n vorderingen. Het voelt ook letterlijk als "hard werken" aan m'n herstel, of als "terugvechten".
Wat me ook een goed gevoel geeft is sporten. Ik lees dat jullie daar ook mee bezig zijn. Ik ben aan het hardlopen en ik doe aan spinning. Behoorlijk intensief, maar de endorfinen doen me goed, haha!! Wie weet richt ik me ook nog eens op meditatie of yoga.
Al met al een positief verhaal, maar ik besef dat het een wankel evenwicht is. M'n gedenk over m'n beroepskeuze kost me veel energie (valkuil) en wat ik jullie ook nog niet verteld heb is dat m'n moeder op dit moment in het ziekenhuis ligt met een verslechtering van haar non hodgkin. Ik maak me ernstig zorgen om haar, en ik vind het moeilijk om ook hier op een positieve manier mee om te gaan (zoals in dat boek beschreven wordt).
Van m'n omgeving krijg ik meelevende reacties van "heb je dat er ook nog bij...". Maar zo wil ik het niet zien want dan lijkt het of de ziekte van mijn moeder me in de slachtofferrol dwingt. Ik wil het zien als iets dat nu eenmaal (hoe erg ook) op mijn pad komt en ik merk dat ik door m'n burnout me mentaal sterker voel en ik voel dat ik dit ook aan kan. (tuurlijk, heus met ups en downs, maar die downs accepteer ik)
Nou meiden, morgen een prettige zondag en tot de volgende keer weer!
zondag 9 september 2007 om 14:40
Hi Juki,
Ik vindt t heel erg flink en goed van je hoe je nu met je burn-out omgaat en dat je er echt aan werkt! Ik vindt het erg jammer dat het slechter gaat met je moeder en hoop echt dat ze er weer bovenop komt! Ik hoop ook dat je een goed contact met je moeder hebt en dat hoe moeilijk de situatie nu ook is, je over de dingen kunt praten met je moeder enzo. Ik weet even niet zo snel wat de ziekte non hodgkin is, maar ga het straks wel even op zoeken. Sterkte meid!
Eranma, harstikke leuk voor jou dat je een verschil ziet van voor en na de vakantie! Probeer je toch zo nu en dan jezelf in te dammen en te zorgen dat je niet te veel hooi op je vork neemt. Gelukkig heb je dit zelf al door en leer je er van. Ik ben ook blij dat het werk je meer een voldaan gevoel geeft in wat je die dag hebt verricht! Dit geeft je weer een oppepper!
Afgelopen week ben ik de woensdagmiddag van 12.00 tot 15.00 uur op th.basis aan het werk geweest. Het begin was heel druk (eten met de kinderen en veel drukte enzo) dus erg vermoeiend voor me om er grip op te krijgen zeg maar. In mijn hoofd wil dat nog niet zo, kan het nog niet goed verwerken... Daarna zijn de kinderen gaan spelen en toen werd t rustiger voor me. Om 15.00 uur weg gegaan en het was niet te veel zeg maar. Volgende week maar weer zo'n woensdagmiddag totdat het eetgedeelte ook beter gaat.
Vrijdagmiddag ben ik na het eten gekomen en van 13.30 tot 15.30 th.basis gewerkt. Dit ging wel goed, alleen en dat merkte mijn collega ook, ik kan niet alles zo snel verwerken in mijn hoofd en onthouden enzo. Ik kreeg een opdracht van haar en toen heeft ze het een aantal keren herhaalt en heb het snel opgeschreven... Zo zijn er nog wel kleine dingen, die in de loop van tijd zichtbaarder worden..... Ik hoop dat dat wel vooruit gaat.............
Groetjesssssssssss
Ik vindt t heel erg flink en goed van je hoe je nu met je burn-out omgaat en dat je er echt aan werkt! Ik vindt het erg jammer dat het slechter gaat met je moeder en hoop echt dat ze er weer bovenop komt! Ik hoop ook dat je een goed contact met je moeder hebt en dat hoe moeilijk de situatie nu ook is, je over de dingen kunt praten met je moeder enzo. Ik weet even niet zo snel wat de ziekte non hodgkin is, maar ga het straks wel even op zoeken. Sterkte meid!
Eranma, harstikke leuk voor jou dat je een verschil ziet van voor en na de vakantie! Probeer je toch zo nu en dan jezelf in te dammen en te zorgen dat je niet te veel hooi op je vork neemt. Gelukkig heb je dit zelf al door en leer je er van. Ik ben ook blij dat het werk je meer een voldaan gevoel geeft in wat je die dag hebt verricht! Dit geeft je weer een oppepper!
Afgelopen week ben ik de woensdagmiddag van 12.00 tot 15.00 uur op th.basis aan het werk geweest. Het begin was heel druk (eten met de kinderen en veel drukte enzo) dus erg vermoeiend voor me om er grip op te krijgen zeg maar. In mijn hoofd wil dat nog niet zo, kan het nog niet goed verwerken... Daarna zijn de kinderen gaan spelen en toen werd t rustiger voor me. Om 15.00 uur weg gegaan en het was niet te veel zeg maar. Volgende week maar weer zo'n woensdagmiddag totdat het eetgedeelte ook beter gaat.
Vrijdagmiddag ben ik na het eten gekomen en van 13.30 tot 15.30 th.basis gewerkt. Dit ging wel goed, alleen en dat merkte mijn collega ook, ik kan niet alles zo snel verwerken in mijn hoofd en onthouden enzo. Ik kreeg een opdracht van haar en toen heeft ze het een aantal keren herhaalt en heb het snel opgeschreven... Zo zijn er nog wel kleine dingen, die in de loop van tijd zichtbaarder worden..... Ik hoop dat dat wel vooruit gaat.............
Groetjesssssssssss
maandag 10 september 2007 om 14:28
He AK van dat onthouden en niet zo snel verwerken herken ik ook wel. Het gaat een tijdje goed maar op een gegeven moment ben ik dan moe en dan kost alles me veeel tijd. Heb dan moeite om de oplossing te bedenken voor een simpel probleem. Ik kan daar nu ook wel om lachen hoor en vraag ook eerder om hulp wat ik "vroeger"nooit deed.
Yuki, fijn dat het ook met jou wat beter gaat maar erg naar van je moeder. Ik heb ook al een paar x kanker mee gemaakt in mijn familie en dat is slopend. Ik las een tijd terug op een ander topic dat er een boek bestaat met vragen en kleine opdrachtjes daarin speciaal gericht aan je moeder (misschien bestaat het ook over vaders). Het is de bedoeling dat je samen met je moeder over dingen praat en die opschrijft in dat boek. dat gaat over haar jeugd maar ook wat haar lievelingskleur is en haar lievelingseten etc.
Ik hoop voor jou dat jij je moeder nog lang bij je hebt maar mijn ouders leven niet meer (ik ben ook wel wat ouder dan de gemiddelde forummer hier) en ik heb eigenlijk nog heel veel vragen aan hun die ik nooit meer kan stellen. dat is een gemiste kans.
Het lijkt me prachtig als ik zo'n document van mijn moeder had gehad. Maar ik gun het jou. Misschien is het nu nog te vroeg maar soms gaat een proces zo snel dat er later geen tijd meer voor is.
Iets anders, ik kijk regelmatig terug naar hoe ik was en hoe ik ben en wat ik ervaar is dat de eranma die er nu is meer "laagjes"heeft dan anderhalf jaar geleden. Ik heb de afgelopen 2 a 3 jaar steeds meer van mezelf verloren en dat vind ik nu weer terug en ik geloof zelfs meer dan ik eerst had. Ik weet niet of jullie snappen wat ik bedoel.
Yuki, fijn dat het ook met jou wat beter gaat maar erg naar van je moeder. Ik heb ook al een paar x kanker mee gemaakt in mijn familie en dat is slopend. Ik las een tijd terug op een ander topic dat er een boek bestaat met vragen en kleine opdrachtjes daarin speciaal gericht aan je moeder (misschien bestaat het ook over vaders). Het is de bedoeling dat je samen met je moeder over dingen praat en die opschrijft in dat boek. dat gaat over haar jeugd maar ook wat haar lievelingskleur is en haar lievelingseten etc.
Ik hoop voor jou dat jij je moeder nog lang bij je hebt maar mijn ouders leven niet meer (ik ben ook wel wat ouder dan de gemiddelde forummer hier) en ik heb eigenlijk nog heel veel vragen aan hun die ik nooit meer kan stellen. dat is een gemiste kans.
Het lijkt me prachtig als ik zo'n document van mijn moeder had gehad. Maar ik gun het jou. Misschien is het nu nog te vroeg maar soms gaat een proces zo snel dat er later geen tijd meer voor is.
Iets anders, ik kijk regelmatig terug naar hoe ik was en hoe ik ben en wat ik ervaar is dat de eranma die er nu is meer "laagjes"heeft dan anderhalf jaar geleden. Ik heb de afgelopen 2 a 3 jaar steeds meer van mezelf verloren en dat vind ik nu weer terug en ik geloof zelfs meer dan ik eerst had. Ik weet niet of jullie snappen wat ik bedoel.
maandag 10 september 2007 om 18:43
Ak, ik ken dat 'probleem' met je geheugen ook heel goed. Gelukkig kan ik je vertellen dat dat wel steeds beter wordt (bij mij tenminste). En inderdaad, ik vraag ook sneller om hulp, schrijf meer op (dat geeft ook heel veel rust in mijn hoofd, omdat ik het dan niet meer hoef te onthouden). En als iemand me op de gang aanschiet met zo'n vraag van: 'kun jij dit of dit even naar me mailen? ', dan vraag ik gewoon of ze het even op de mail willen zetten, zodat ik het niet vergeet. Vinden ze eigenlijk nooit raar of zo.
Juki: heel veel sterkte met je moeder!
Ik herken wel veel in jouw verhaal, inderdaad dat je heel erg met je 'herstel' bezig bent. Dat is voor mij overigens iets positiefs hoor, maar ik voel het ook zo. Ik ben ook ineens veel filosofischer geworden, heb een workshop meditatie gedaan etc.. Het gekke is dat ik me daar wel veel zekerder door voel, dat is natuurlijk wel goed.
Ik heb ook gedoe op mijn werk wat me heel veel energie kost. Ten eerste moet ik nog even een proefschrift afmaken, maar dat terzijde. Ik vind mijn werk wel heel leuk, dus ik hoef niet iets anders te bedenken om te gaan doen. Alleen is mijn contract afgelopen, dus moet ik wel een andere plek gaan zoeken om hetzelfde te gaan doen. En nu komt ie dus: ik zit heel erg te twijfelen of ik naar het buitenland moet gaan. Mijn vriend woont daar, en we willen eigenlijk al een hele tijd graag gaan samenwonen. Dit zou dus een goed moment zijn (ik moet hier toch ook een andere baan zoeken), maar ik vind het natuurlijk ook wel heel erg eng. Ik herken heel erg wat jij schreef over 'als je iets heel eng vind moet jet het juist doen', dat gevoel heb ik dus ook. Maar aan de andere kant ben ik dan weer bang dat ik nog niet sterk genoeg ben. Daar ben ik dus heel erg over na aan het denken, en dat kost veel energie.
Juki: heel veel sterkte met je moeder!
Ik herken wel veel in jouw verhaal, inderdaad dat je heel erg met je 'herstel' bezig bent. Dat is voor mij overigens iets positiefs hoor, maar ik voel het ook zo. Ik ben ook ineens veel filosofischer geworden, heb een workshop meditatie gedaan etc.. Het gekke is dat ik me daar wel veel zekerder door voel, dat is natuurlijk wel goed.
Ik heb ook gedoe op mijn werk wat me heel veel energie kost. Ten eerste moet ik nog even een proefschrift afmaken, maar dat terzijde. Ik vind mijn werk wel heel leuk, dus ik hoef niet iets anders te bedenken om te gaan doen. Alleen is mijn contract afgelopen, dus moet ik wel een andere plek gaan zoeken om hetzelfde te gaan doen. En nu komt ie dus: ik zit heel erg te twijfelen of ik naar het buitenland moet gaan. Mijn vriend woont daar, en we willen eigenlijk al een hele tijd graag gaan samenwonen. Dit zou dus een goed moment zijn (ik moet hier toch ook een andere baan zoeken), maar ik vind het natuurlijk ook wel heel erg eng. Ik herken heel erg wat jij schreef over 'als je iets heel eng vind moet jet het juist doen', dat gevoel heb ik dus ook. Maar aan de andere kant ben ik dan weer bang dat ik nog niet sterk genoeg ben. Daar ben ik dus heel erg over na aan het denken, en dat kost veel energie.
dinsdag 11 september 2007 om 13:41
ha meiden,
dat 'geheugen probleempje' herken ik ook.
ik ben zo vergeetachtig, das echt niet normaal.
moet echt alles op schrijven, dat moet ik leren
aangezien ik er vaak geen zin in heb, en 2 minuten later ik iets alweer vergeten ben, hahaha.
het maybe slechte nieuws is wel dat dat echt hoort
bij een burnout. en ook dat het wel weer wat verbeterd,
maar niet helemaal. het is dus de kunst om aan te leren alles
op te schrijven. (heb de plakbriefjes uitgevonden, erg praktisch...)
met mij gaat het eigenlijk wel. het gelazer met het re-integratiebureau is opgelost, heel gesprek met ze gehad.
heb zelfs volgende week alweer een sollicitatie gesprek.
vind ik ook wel eng, want ik moet natuurlijk
heel eerlijk zijn. maar goed, dat zie ik allemaal wel.
zo. ik ga weer es verder,
moet zo naar de psych.
grtz phoebs
dat 'geheugen probleempje' herken ik ook.
ik ben zo vergeetachtig, das echt niet normaal.
moet echt alles op schrijven, dat moet ik leren
aangezien ik er vaak geen zin in heb, en 2 minuten later ik iets alweer vergeten ben, hahaha.
het maybe slechte nieuws is wel dat dat echt hoort
bij een burnout. en ook dat het wel weer wat verbeterd,
maar niet helemaal. het is dus de kunst om aan te leren alles
op te schrijven. (heb de plakbriefjes uitgevonden, erg praktisch...)
met mij gaat het eigenlijk wel. het gelazer met het re-integratiebureau is opgelost, heel gesprek met ze gehad.
heb zelfs volgende week alweer een sollicitatie gesprek.
vind ik ook wel eng, want ik moet natuurlijk
heel eerlijk zijn. maar goed, dat zie ik allemaal wel.
zo. ik ga weer es verder,
moet zo naar de psych.
grtz phoebs
dinsdag 11 september 2007 om 15:18
Hoi meiden,
bedankt voor jullie reacties!
Eranma, jij had het over een boek dat je samen kunt invullen ter herinnering van de ander.
Een heel goed en mooi idee, maar niet in mijn situatie.
De relatie die ik met mijn moeder heb is nogal gecompliceerd. Er zit nog veel (onbespreekbaar) oud zeer van vroeger tussen ons in. Tijdens de therapie die ik heb gevolgd vanwege mijn burnout heb ik daar over gesproken met mijn groepsgenoten en de psycholoog. De laatste tijd lukte het me aardig om het verleden een plekje te geven en om me er bij neer te leggen dat de relatie met m'n moeder nooit zo zal zijn als ik altijd gewild heb.
Nu ze zo ziek is, vind ik het best heel moeilijk om een manier te vinden om met m'n moeder om te gaan. Ik wil haar steunen, maar ik wil ook mezelf beschermen. (ze is vroeger teveel over mijn grenzen heengegaan). Het vergt veel energie.
Gelukkig kan ik hier met mijn man goed over praten.
Ik wil vast blijven houden aan mijn vooruitgang, en aan mijn nieuwe positieve houding/ gedachten. Maar het is een wankel evenwicht en het voelt bijna letterlijk alsof ik op het slappe koord balanseer...
Nausicaa; je moet zelf de beslissing nemen over wel of niet naar je vriend in het buitenland gaan. Het enige dat ik je kan zeggen, (tevens 1 van de "levenslessen"van burnout wat mijn betreft haha)
is; volg je hart !!
Je twijfelt of je sterk genoeg zal zijn. Nou ken ik je niet, maar ik ben ervan overtuigd dat velen veel sterker zijn dan ze voor ze een ingrijpende beslissing/ gebeurtenis (mee)maken, dachten.
Een mooie wijsheid vind ik; je moet banger zijn om dingen niet te doen, dan wel te doen.
Phoebe, jij suc6 met solliciteren !
Ik verwacht dat ook ik binnenkort ga solliciteren (spannend!!), en ik hoop dat het me verbaal lukt om m'n burnout in het gesprek te brengen als een sterk punt van mezelf (namelijk als een keerpunt/ verrijking in mijn zelfbewustzijn) zodat m'n burnout door de sollicitatiecommissie niet als nadeel wordt gezien.
Hoe ga jij het doen in je gesprek, wat betreft het onderwerp burnout?
Iemand (sorry wie ook al weer??) had het over meditatie.
Grappig, ook ik wil me daarin orienteren. Ik ga deze week naar een proefles Raja Yoga. Ben benieuwd !
Groeten!
bedankt voor jullie reacties!
Eranma, jij had het over een boek dat je samen kunt invullen ter herinnering van de ander.
Een heel goed en mooi idee, maar niet in mijn situatie.
De relatie die ik met mijn moeder heb is nogal gecompliceerd. Er zit nog veel (onbespreekbaar) oud zeer van vroeger tussen ons in. Tijdens de therapie die ik heb gevolgd vanwege mijn burnout heb ik daar over gesproken met mijn groepsgenoten en de psycholoog. De laatste tijd lukte het me aardig om het verleden een plekje te geven en om me er bij neer te leggen dat de relatie met m'n moeder nooit zo zal zijn als ik altijd gewild heb.
Nu ze zo ziek is, vind ik het best heel moeilijk om een manier te vinden om met m'n moeder om te gaan. Ik wil haar steunen, maar ik wil ook mezelf beschermen. (ze is vroeger teveel over mijn grenzen heengegaan). Het vergt veel energie.
Gelukkig kan ik hier met mijn man goed over praten.
Ik wil vast blijven houden aan mijn vooruitgang, en aan mijn nieuwe positieve houding/ gedachten. Maar het is een wankel evenwicht en het voelt bijna letterlijk alsof ik op het slappe koord balanseer...
Nausicaa; je moet zelf de beslissing nemen over wel of niet naar je vriend in het buitenland gaan. Het enige dat ik je kan zeggen, (tevens 1 van de "levenslessen"van burnout wat mijn betreft haha)
is; volg je hart !!
Je twijfelt of je sterk genoeg zal zijn. Nou ken ik je niet, maar ik ben ervan overtuigd dat velen veel sterker zijn dan ze voor ze een ingrijpende beslissing/ gebeurtenis (mee)maken, dachten.
Een mooie wijsheid vind ik; je moet banger zijn om dingen niet te doen, dan wel te doen.
Phoebe, jij suc6 met solliciteren !
Ik verwacht dat ook ik binnenkort ga solliciteren (spannend!!), en ik hoop dat het me verbaal lukt om m'n burnout in het gesprek te brengen als een sterk punt van mezelf (namelijk als een keerpunt/ verrijking in mijn zelfbewustzijn) zodat m'n burnout door de sollicitatiecommissie niet als nadeel wordt gezien.
Hoe ga jij het doen in je gesprek, wat betreft het onderwerp burnout?
Iemand (sorry wie ook al weer??) had het over meditatie.
Grappig, ook ik wil me daarin orienteren. Ik ga deze week naar een proefles Raja Yoga. Ben benieuwd !
Groeten!
dinsdag 11 september 2007 om 17:07
He Juki,
dat was ik (over die meditatie). Ik heb zo'n workshop gedaan, en ik heb het idee er wel echt iets aan gehad te hebben. Niet dat ik nou iedere dag mediteer (ik ben momenteel zo'n beetje tegen alles wat elke dag 'moet' ), maar ook door de gedachte er achter. Die man legde heel goed uit dat het niet zaak is om 'aan niks' te denken, want dat lukt toch niet. Je moet alleen beseffen dat je bv aan je werk denkt, of aan de was of zo, en dan weer met je aandacht terug gaan naar bv je ademhaling (bij ademhalingsmeditatie dan). Het maakt niet uit of je gedachten 100 keer afdwalen, wees daar bewust van en dan is het goed. Je moet die gedachten gewoon accepteren. Hmmm, hij kon het vast beter uitleggen dat ik, maar goed. Het helpt mij om gedachten beter te accepteren, en ze naast me neer te kunnen leggen. Zo had ik vanmorgen weer enorm veel spanning over wel of niet gaan verhuizen. Toen heb ik bewust niet geprobeerd om een oplossing te vinden (wat toch niet a la minute lukt), maar dacht ik: 'ok, ik vind het eng, ben best bang hiervoor. Dat is ok'. En hoe raar dat ook klinkt, dat alleen al luchtte op. Als je accepteert dat je je op en bepaalde manier voelt, en dat je daar niet per se meteen iets aan hoeft te doen, levert het veel minder stress op. Het is voor mij dus ook een klein beetje een manier van leven.
Yoga heb ik ooit een keer geprobeerd, en daar werd ik helemaal niet lekker van. Misschien wilde ik te snel te veel hoor, dat zou best kunnen.... Ben beniewd wat jij er van vindt.
Oh, en wat betreft dat sterker zijn, dat weet ik hoor. Ik kreeg vorige week nogal vervelend nieuws, en ondanks dat ik me gewoonweg misselijk voelde, en helemaal zat te trillen, dacht ik ook: "Ik voel me nu rot, maar nog niet zo erg als toen ik heel ziek was. Daar ben ik uit gekomen, dus dit lukt ook wel." Misschien een beetje raar om dat zo te zien, maar het geeft voor mij wel aan dat ik veel sterker ben geworden. Nu snap ik eindelijk wat mensen bedoelen met dat je er sterker uit komt, want dat gevoel heb ik lange tijd niet gehad.
Phoebe, succes met je sollicitatie! Ik kan me voorstellen dat je het spannend vindt. Zat jij nou ook in het onderwijs? Ik ben zelf dus ook op zoek naar iets anders, maar nu moet ik ook nog even beslissen in welk land....
Vooralsnog werk ik nog even aan mijn proefschrift, maar dat gaat momenteel wel lekker (zal snel weer veranderen, maar goed). Mijn baas is volgens mij een beetje bang voor me, iedere keer als ik iets voor haar moet doen, komt ze het heel aarzelend vragen. Dat heb ik goed geregeld !
dat was ik (over die meditatie). Ik heb zo'n workshop gedaan, en ik heb het idee er wel echt iets aan gehad te hebben. Niet dat ik nou iedere dag mediteer (ik ben momenteel zo'n beetje tegen alles wat elke dag 'moet' ), maar ook door de gedachte er achter. Die man legde heel goed uit dat het niet zaak is om 'aan niks' te denken, want dat lukt toch niet. Je moet alleen beseffen dat je bv aan je werk denkt, of aan de was of zo, en dan weer met je aandacht terug gaan naar bv je ademhaling (bij ademhalingsmeditatie dan). Het maakt niet uit of je gedachten 100 keer afdwalen, wees daar bewust van en dan is het goed. Je moet die gedachten gewoon accepteren. Hmmm, hij kon het vast beter uitleggen dat ik, maar goed. Het helpt mij om gedachten beter te accepteren, en ze naast me neer te kunnen leggen. Zo had ik vanmorgen weer enorm veel spanning over wel of niet gaan verhuizen. Toen heb ik bewust niet geprobeerd om een oplossing te vinden (wat toch niet a la minute lukt), maar dacht ik: 'ok, ik vind het eng, ben best bang hiervoor. Dat is ok'. En hoe raar dat ook klinkt, dat alleen al luchtte op. Als je accepteert dat je je op en bepaalde manier voelt, en dat je daar niet per se meteen iets aan hoeft te doen, levert het veel minder stress op. Het is voor mij dus ook een klein beetje een manier van leven.
Yoga heb ik ooit een keer geprobeerd, en daar werd ik helemaal niet lekker van. Misschien wilde ik te snel te veel hoor, dat zou best kunnen.... Ben beniewd wat jij er van vindt.
Oh, en wat betreft dat sterker zijn, dat weet ik hoor. Ik kreeg vorige week nogal vervelend nieuws, en ondanks dat ik me gewoonweg misselijk voelde, en helemaal zat te trillen, dacht ik ook: "Ik voel me nu rot, maar nog niet zo erg als toen ik heel ziek was. Daar ben ik uit gekomen, dus dit lukt ook wel." Misschien een beetje raar om dat zo te zien, maar het geeft voor mij wel aan dat ik veel sterker ben geworden. Nu snap ik eindelijk wat mensen bedoelen met dat je er sterker uit komt, want dat gevoel heb ik lange tijd niet gehad.
Phoebe, succes met je sollicitatie! Ik kan me voorstellen dat je het spannend vindt. Zat jij nou ook in het onderwijs? Ik ben zelf dus ook op zoek naar iets anders, maar nu moet ik ook nog even beslissen in welk land....
Vooralsnog werk ik nog even aan mijn proefschrift, maar dat gaat momenteel wel lekker (zal snel weer veranderen, maar goed). Mijn baas is volgens mij een beetje bang voor me, iedere keer als ik iets voor haar moet doen, komt ze het heel aarzelend vragen. Dat heb ik goed geregeld !
woensdag 12 september 2007 om 12:46
helluuu,
juki, ik heb geen flauw idee hoe ik dat
ga doen met burnout in de soll. gesprek.
ik ben trouwens zonder burnout al arbeids 'beperkt',
maar dat had ik al es verteld dacht ik. ja dat moet ik
wel vertellen omdat er ivm de arbeidsbeperking regelingen zijn, en ik dus begeleid word door een re-integratiebureau.
maar ik zit wel te twijfelen of ik het van de burnout moet vertellen.
ik moet zoiezo duidelijk maken dat ik rustig beginnen moet omdat
ik het rustig op moet bouwen en zo, dus ik weet het niet.
een vriendin van mij die ook burnout geweest is die zegt het nooit
omdat ze geen zin heeft in onbegrip, die verzint altijd maar wat
waarom ze er 4 jaar uitgeweest is. ja datzou ik dan weer niet kunnen, maar ik zie het verder wel. misschien is het ook wel handig om het wel te vertellen, misschien maakt het in mijn situatie niet zo heel veel uit omdat ik al arbeidsbeperkt ben.
nausica, nee ik zit (dus) niet in het onderwijs. ik doe nu alleen vrijwilligerswerk, en verder weet ik niet helemaal welke kant ik op wil. wat ik net zeg, ik mot ook rekening houden met mijn andere beperking. zoiezo es handig om te accepteren dat ik niet zo kan zijn als 'normale' mensen, ik heb me daar altijd veel te veel aan gespiegeld. terwijl ik er niet eens iets aan kan doen dat ik niet zo kan zijn
ach, elk nadeel heeft een voordeel
grtz phoebs
juki, ik heb geen flauw idee hoe ik dat
ga doen met burnout in de soll. gesprek.
ik ben trouwens zonder burnout al arbeids 'beperkt',
maar dat had ik al es verteld dacht ik. ja dat moet ik
wel vertellen omdat er ivm de arbeidsbeperking regelingen zijn, en ik dus begeleid word door een re-integratiebureau.
maar ik zit wel te twijfelen of ik het van de burnout moet vertellen.
ik moet zoiezo duidelijk maken dat ik rustig beginnen moet omdat
ik het rustig op moet bouwen en zo, dus ik weet het niet.
een vriendin van mij die ook burnout geweest is die zegt het nooit
omdat ze geen zin heeft in onbegrip, die verzint altijd maar wat
waarom ze er 4 jaar uitgeweest is. ja datzou ik dan weer niet kunnen, maar ik zie het verder wel. misschien is het ook wel handig om het wel te vertellen, misschien maakt het in mijn situatie niet zo heel veel uit omdat ik al arbeidsbeperkt ben.
nausica, nee ik zit (dus) niet in het onderwijs. ik doe nu alleen vrijwilligerswerk, en verder weet ik niet helemaal welke kant ik op wil. wat ik net zeg, ik mot ook rekening houden met mijn andere beperking. zoiezo es handig om te accepteren dat ik niet zo kan zijn als 'normale' mensen, ik heb me daar altijd veel te veel aan gespiegeld. terwijl ik er niet eens iets aan kan doen dat ik niet zo kan zijn
ach, elk nadeel heeft een voordeel
grtz phoebs
woensdag 12 september 2007 om 15:38
Hoi Phoebe,wacht gewoon af hoe het gesprek zal gaan en beslis op dat moement om wel of niet iets te vertellen.
Yuki, ik vind het erg naar hoe het contact tussen jou en je moeder is. Ik wil je niks opdringen maar dit boek gaat volgens mij over hele alledaagse dingen misschien versterkt dit juist het contact tussen jullie. Ik benadruk dit omdat ik in de loop van de tijd steeds meer vragen over mijn ouders heb waar ik nooit het antwoord op zal weten en dat vind ik echt jammer. Dood is heel erg onherroepelijk maar goed, aan jou de keus. in ieder geval wel heel fijn dat jouw man je zo steunt.
Hier op het furum zijn meer joggers. Ik loop al jaren en het is een hele tijd slecht gegaan maar nu gaat het langzaam weer wat beter. Maar gisteren heb ik veel te veel geforceerd en ik was er helemaal hyper van. De hele nacht was ik erg onrustig en het voelde erg naar. Het was een rare gewaarwording. Het leek wel of een motertje in mijn lijf op volle toeren bleef draaien. gelukkig voel ik me nu weer beter. Herkennen andere lopers dit?
Yuki, ik vind het erg naar hoe het contact tussen jou en je moeder is. Ik wil je niks opdringen maar dit boek gaat volgens mij over hele alledaagse dingen misschien versterkt dit juist het contact tussen jullie. Ik benadruk dit omdat ik in de loop van de tijd steeds meer vragen over mijn ouders heb waar ik nooit het antwoord op zal weten en dat vind ik echt jammer. Dood is heel erg onherroepelijk maar goed, aan jou de keus. in ieder geval wel heel fijn dat jouw man je zo steunt.
Hier op het furum zijn meer joggers. Ik loop al jaren en het is een hele tijd slecht gegaan maar nu gaat het langzaam weer wat beter. Maar gisteren heb ik veel te veel geforceerd en ik was er helemaal hyper van. De hele nacht was ik erg onrustig en het voelde erg naar. Het was een rare gewaarwording. Het leek wel of een motertje in mijn lijf op volle toeren bleef draaien. gelukkig voel ik me nu weer beter. Herkennen andere lopers dit?
vrijdag 14 september 2007 om 14:29
Juki, heb gister dat boek gehaald
bij de bieb waar jij het over had!
kwam ook nog een ander boek tegen
wat ik ook maar mee heb genomen; de kunst
van het niet perfect zijn. perfectionisme is bij mij
1 van de oorzaken van de burnout, vandaar.
weet niet of er meer mensen zijn die daar last van hadden,
nou ik herken heel veel uit dat boek, en snap echt hoe
verschrikkelijk vervelend voor anderen en voor onszelf
wij perfectionisten zijn. ik ga een manier uitvinden om daar
mee te kappen. moest ook wel erg hard lachen omdat boek.
iets goed willen doen is prima, maar wij perfectionisten
slaan echt door, hihihihihi.
nou fijn weekend allemaal he!!
gr phoebs
bij de bieb waar jij het over had!
kwam ook nog een ander boek tegen
wat ik ook maar mee heb genomen; de kunst
van het niet perfect zijn. perfectionisme is bij mij
1 van de oorzaken van de burnout, vandaar.
weet niet of er meer mensen zijn die daar last van hadden,
nou ik herken heel veel uit dat boek, en snap echt hoe
verschrikkelijk vervelend voor anderen en voor onszelf
wij perfectionisten zijn. ik ga een manier uitvinden om daar
mee te kappen. moest ook wel erg hard lachen omdat boek.
iets goed willen doen is prima, maar wij perfectionisten
slaan echt door, hihihihihi.
nou fijn weekend allemaal he!!
gr phoebs
vrijdag 14 september 2007 om 16:42
Hoi phoebes, ik merk dat ik in mijn werk en sport heel perfectionistisch ben. Ik ga dat steeds meer herkennen en moet er dan wel wat om lachen. Maar het is wel lastig om te veranderen. Maar andere dingen zoals bv het huishouden dat interesseert me nauwelijks en daar is dan ook niks van mijn perfectionisme te bekennen.Hebben jij en de andere burnies dat ook?
vrijdag 14 september 2007 om 19:16
Hoi Eranma, dat herken ik wel een beetje. Ik vind mezelf niet echt perfectionistisch in mijn handelen, meer in mijn denken. Ik wil mijn werk wel goed doen, maar dat lijkt me niet meer dan normaal, gewoon goed vind ik wel ok. Als ik sport, ga ik er wel echt voor, maar ik kan ook goed tegen mijn verlies als een ander gewoon beter is (ik ben op latere leeftijd begonnen, dus dat gebeurt nogal eens, haha). Ik heb meer dat ik dingen niet zo goed uit kan stellen. Als ik moe thuis kom, maar er moet eigenlijk nog gestofzuigt worden, kan ik dat niet zo makkelijk laten zitten, dat soort dingen. Ik ben in mijn hoofd altijd bezig om te kijken wat er nog geregeld moet worden, en dan doe ik dat het liefst zo snel mogelijk. Gelukkig leer ik wel steeds beter om dat niet te doen, ik kan nu beter beoordelen wat echt moet (eten kopen, de was) en wat nog wel even een dagje of twee kan wachten.
Ik denk dat bij mij die meditatie cursus wat dat betreft echt heel veel heeft geholpen. Meer in het nu leven, niet steeds bezig zijn met wat je nog moet gaan doen en zo. Ik weet niet wat de magische woorden waren, want het klinkt zo logisch, maar het werkte wel.
Ik denk dat bij mij die meditatie cursus wat dat betreft echt heel veel heeft geholpen. Meer in het nu leven, niet steeds bezig zijn met wat je nog moet gaan doen en zo. Ik weet niet wat de magische woorden waren, want het klinkt zo logisch, maar het werkte wel.
vrijdag 14 september 2007 om 19:49
Hallo allemaal!
Al weer een tijdje geleden dat ik heb gemailt..
Deze week naar het MW geweest en over 6 weken ga ik weer heen. We zijn nu aan het afbouwen met de persoonlijke gesprekken. Volgende week start mijn groepstherapie speciaal voor vrouwen. Heb het al eerder hierover gehad, een tijdje geleden was dat. En volgende week is het zover! Spannend!
Deze week met elkaar 6 uren therapeutisch gewerkt! En het voelde wel goed!
Vandaag van drie tot zes en dus ook met ouders gesproken...Ze waren blij mij weer te zien enzo. Dus veel belangstelling gehad! Was goed om te horen!
Volgende week weer vrijdags van dezelfde tijd werken en als dat ook goed voelt dan meld ik mij beter voor 3 uren op de vrijdagmiddag!
Ben nu wel moe, maar da's logisch!
Het perfectiosme waar jullie het over hebben is op mijn lijf geschreven!!
Errug he? Heb t gelukkig alleen op mijn werk, vandaar ook die cursus......
Nou prettig weekend allemaal en tot mails!
Al weer een tijdje geleden dat ik heb gemailt..
Deze week naar het MW geweest en over 6 weken ga ik weer heen. We zijn nu aan het afbouwen met de persoonlijke gesprekken. Volgende week start mijn groepstherapie speciaal voor vrouwen. Heb het al eerder hierover gehad, een tijdje geleden was dat. En volgende week is het zover! Spannend!
Deze week met elkaar 6 uren therapeutisch gewerkt! En het voelde wel goed!
Vandaag van drie tot zes en dus ook met ouders gesproken...Ze waren blij mij weer te zien enzo. Dus veel belangstelling gehad! Was goed om te horen!
Volgende week weer vrijdags van dezelfde tijd werken en als dat ook goed voelt dan meld ik mij beter voor 3 uren op de vrijdagmiddag!
Ben nu wel moe, maar da's logisch!
Het perfectiosme waar jullie het over hebben is op mijn lijf geschreven!!
Errug he? Heb t gelukkig alleen op mijn werk, vandaar ook die cursus......
Nou prettig weekend allemaal en tot mails!
zondag 16 september 2007 om 14:44
He Ak, fijn dat het zo goed gaat met werken en zo. Toch altijd leuk om te merken dat mensen je echt wel gemist hebben, en blij zijn dat je weer terug bent, toch?
Ik ben wel benieuwd naar je cursus, hoe lang het duurt, en hoe vaak en zo. En natuurlijk het belangrijkste, of je er wat aan hebt.
Ik heb een lekker lang weekend, ben bij mijn vriend in het buitenland op bezoek. Ik had bedacht dat ik misschien nog we even iets voor mijn werk kon doen (hij moet ook een paar uur werken), maar daar heb ik helemaal geen zin in, dus doe ik het lekker niet....
Ik ben wel benieuwd naar je cursus, hoe lang het duurt, en hoe vaak en zo. En natuurlijk het belangrijkste, of je er wat aan hebt.
Ik heb een lekker lang weekend, ben bij mijn vriend in het buitenland op bezoek. Ik had bedacht dat ik misschien nog we even iets voor mijn werk kon doen (hij moet ook een paar uur werken), maar daar heb ik helemaal geen zin in, dus doe ik het lekker niet....
maandag 17 september 2007 om 14:04
He nausica, heb je genoten van je weekend?
Hoi Ak, fijn dat het werk goed gaat maar als ik jou was zou ik me nog niet beter melden voor die paar uur. je werkt nog maar zo kort.Je kan misschien ook op AT basis uitbreiden. Dat doe ik steeds. Ik zit nu op 60 % op AT basis dus niks beter. Als het dus niet gaat kan ik altijd een stapje terug doen (wat ik bijna nooit doe) maar dat is wel een fijne gedachte, minder druk.
Ik moet eze week naar de bedrijfsarts, ben benieuwd hoe dat egsprek gaat.
Ik heb trouwens het boek The Secret gehaald. Ik stond me in de winkel nog suf te piekeren hoe dat boek heette waar jullie het hierboven over hadden maar ik kon er niet meer opkomen. Maar goed, ik ben al niet zo'n lezer dus eerst de secret maar eens uitlezen. De film heb ik al gezien dus het is niet helemaal onbekend.
Hoi Ak, fijn dat het werk goed gaat maar als ik jou was zou ik me nog niet beter melden voor die paar uur. je werkt nog maar zo kort.Je kan misschien ook op AT basis uitbreiden. Dat doe ik steeds. Ik zit nu op 60 % op AT basis dus niks beter. Als het dus niet gaat kan ik altijd een stapje terug doen (wat ik bijna nooit doe) maar dat is wel een fijne gedachte, minder druk.
Ik moet eze week naar de bedrijfsarts, ben benieuwd hoe dat egsprek gaat.
Ik heb trouwens het boek The Secret gehaald. Ik stond me in de winkel nog suf te piekeren hoe dat boek heette waar jullie het hierboven over hadden maar ik kon er niet meer opkomen. Maar goed, ik ben al niet zo'n lezer dus eerst de secret maar eens uitlezen. De film heb ik al gezien dus het is niet helemaal onbekend.
maandag 17 september 2007 om 15:45
Hallo allemaal,
Sorry dat ik even inbreek op jullie topic Ik heb uiteraard niet jullie hele topic doorgelezen. Ik vraag me echter af, of ik zelf geen burn out heb.....Sinds vorige week maandag zit ik in de ziektewet. Het is net alsof er iets 'geknapt' is. Ik voel me intens moe. Ik slaap wel goed. En elke keer als ik iets 'moet' doen en er wat van mij verwacht wordt, word ik ontzettend nerveus. Dat geld niet alleen voor mijn werk, maar ook voor andere bezigheden(zoals muziekles, welke eigenlijk ter mijn ontspanning is).
Mijn bloed is onderzocht(schildklier etc), maar daar kwam niks uit. Ik voel mij 's ochtends het slechtst en bij het opstaan denk ik: was het maar avond, dan kon ik weer verder slapen.
Die gevoelens van nervositeit gaan gepaard met trillen, zweten, droge mond. Soms ben ik zo emotioneel dat ik niet kan stoppen met huilen, soms voel ik helemaal niets. Ik kan niet meer lachen en ben een paar kilo afgevallen.
Tot voor kort vond ik mijn werk het einde, en nu moet ik er niet aan denken om aan een werkdag te beginnen.
Is dit herkenbaar voor een aantal van jullie?
Groetjes, Josje
Sorry dat ik even inbreek op jullie topic Ik heb uiteraard niet jullie hele topic doorgelezen. Ik vraag me echter af, of ik zelf geen burn out heb.....Sinds vorige week maandag zit ik in de ziektewet. Het is net alsof er iets 'geknapt' is. Ik voel me intens moe. Ik slaap wel goed. En elke keer als ik iets 'moet' doen en er wat van mij verwacht wordt, word ik ontzettend nerveus. Dat geld niet alleen voor mijn werk, maar ook voor andere bezigheden(zoals muziekles, welke eigenlijk ter mijn ontspanning is).
Mijn bloed is onderzocht(schildklier etc), maar daar kwam niks uit. Ik voel mij 's ochtends het slechtst en bij het opstaan denk ik: was het maar avond, dan kon ik weer verder slapen.
Die gevoelens van nervositeit gaan gepaard met trillen, zweten, droge mond. Soms ben ik zo emotioneel dat ik niet kan stoppen met huilen, soms voel ik helemaal niets. Ik kan niet meer lachen en ben een paar kilo afgevallen.
Tot voor kort vond ik mijn werk het einde, en nu moet ik er niet aan denken om aan een werkdag te beginnen.
Is dit herkenbaar voor een aantal van jullie?
Groetjes, Josje
