burn-out wie ook??

Ak: ik krijg ook AD, en ik begrijp precies wat je bedoelt met 'het voelt als falen'. Mensen zijn er soms heel goed in om je het idee te geven dat je dit 'zelf aan had moeten kunnen'. Nou, dat heb ik zes maanden geprobeerd (met arts/psycholoog etc), en dat werkte dus niet, ik voelde me alleen maar slechter. Nu gaat het weer heel veel beter. Ik ben blij dat ik het eerst zelf geprobeerd heb, omdat ik nu voor mezelf weet dat het echt niet ging, maar ik ben ook heel blij dat ik heb durven toegeven dat het niet ging, en dat ik dus medicijnen nodig had. Mijn huisarts zei heel mooi: ik vind het heel erg verstandig van je dat je bent gekomen (om om AD te vragen). Dat getuigt van vechtlust, en dat is veel beter dan je kop in het zand steken.

Ik werk in de medische wereld, en weet redelijk goed hoe medicatie werkt en zo, en eigenlijk herstelt het gewoon een chemische balans in je hersenen. Ik heb er nu helemaal geen problemen meer mee om daar een pilletje voor te nemen, als ik suikerziekte of zo zou hebben, zou toch ook iedereen het normaal vinden dat ik medicijnen zou nemen om de balans te herstellen? Dan zou het ineens 'dom' zijn als je je medicijnen niet in neemt. Nou, ik heb toevallig enige aanleg voor depressie, en dat is zo op te lossen. Ik ben al lang blij dat ik me weer zo veel beter voel!

Hallo,

Ik breek even in met een klein vraagje.

(ben serieus te moe om dit allemaal te lezen dus misschien staat het al wel ergens)

mijn vraag is of jullie werken, in welke vorm en hoelang jullie thuis hebben gezeten.

Ik zelf heb me vorig jaar 14 november ziek gemeld. Ik werk drie dagen maar ben nu zelfs nog niet bezig met opbouwen ofzo. Ik zelf vind dit allemaal erg lang duren en had dit van te voren ook echt niet verwacht.

Ben benieuwd hoe dit met anderen gaat.

Bedankt

Volgens mij verschilt het heel erg per persoon. Ik werk zelf inmiddels wel weer full-time (ben niet gestopt, maar heb vanaf januari wel een tijdje minder gewerkt), maar dat wil niet zeggen dat ik helemaal beter ben. Ik werkte eerst altijd 10-11 uur per dag, en nu haal ik de 8 wel, maar meer ook niet. Voordat ik zo ver was heeft ongeveer een half jaar geduurd. Dat had ik zelf ook niet gedacht, ik dacht dat ik er met een maand of twee wel weer helemaal zou zijn, maar dat liep een beetje anders. Maar goed, ik denk dat het voor iedereen anders is. Het hangt af van hoe lang iets al speelt, hoe veel hulp je wilt en kunt krijgen, hoe veel je aan vervelende situaties kunt veranderen, hoe je zelf in elkaar zit, etc.

hi maze,

Ik zit vanaf begin april thuis en had ook verwacht dat ik er na een aantal weken weer present zou zijn! Niets is minder waar....lange tijd mijn ziek zijn ontkent en een lange tijd zonder medicatie geprobeerd. Nu sinds 7 weken medictie en het gaat beter met mij! Over een aantal weken probeer ik een start te maken om terug te keren op mijn werk. Dit al 2 keer eerder geprobeerd, maar het was te vroeg. Hopelijk is het nu 3 keer scheepsrecht!

Ik zit dus volledig thuis en het is voor iedereen heel erg persoonlijk gericht. Het beste is naar jezelf en je lichaam te luisteren en het enige wat je kunt doen is je er aan over geven.... Ik begin nu ook steeds meer zin in te krijgen om weer wat te gaan werken etc.

He Phoebe,

ja, jouw berichte klopt met wat ik ongeveer wilde zeggen. Iemand hierboven zei dat ze van haar omgeving weinig begrip kreeg voor de AD, dat mensen zeiden dat 'zij het toch ook zelf konden'. Ik wilde even uitleggen dat dat bij mij eerst ook zo was, maar dat dat veranderd is nu ik er zelf zo nuchter over doe. Het doet wonderen als je mensen vraagt of ze dan ook geen pillen zouden nemen als ze bv een erfelijke hartaandoening zouden hebben of zo (dat zit bij mij gelukkig niet in de familie, maar bij ons is het dus toevallig depressies). Eerst sputteren ze dan nog wel wat tegen, want 'dat is iets heel anders', maar als je vraagt wat daar dan zo anders aan is, beseffen ze vaak wel dat dat eigenlijk niet zo is.

Mocht iemand me verkeerd begrijpen: ik bedoel zeker niet dat iedereen maar AD moet gaan slikken (ik ben er ook niet voor dat iedereen meteen aan de hartpillen gaat ), maar voor sommigen zijn ze echt een uitkomst (in combinatie met therapie en rust natuurlijk). Zoals Phoebe al zei, soms moet je zo hard aan jezelf werken, dat je eerst een klein beetje helderder/sterker moet zijn om dat te kunnen.



Goed dat je naar dat feest kon, ik ben vorige week ook voor het eerst weer laat weg geweest (bij iemand thuis, maar wel ver weg, druk etc.), en het voelt wel heel fijn dat dat weer lukt.



Nu even een weekje weg, ik zie (eh, lees....) jullie daarna weer.

Hey allemaal........



Sorry dat ik zo ineens kom binnen vallen......., maar ik weet niet zo goed wat het nou allemaal met me is. De ene keer denk ik, pffff....er is

helemaal niets aan het handje, en andere keer denk ik, jeeeeeeeeeeeetje was is er toch met mij!!??



De afgelopen jaren zijn er in mijn leventje genoeg dingetjes gebeurd, maar als ik dan kijk wat er in het leventje van een vriendin is gebeurd denk ik echt...pffff, dat van mij is nog peanuts.



Het zit zo:



Vorig jaar mei heb ik een punt gezet achter mijn relatie, we hadden samen een woning gekocht een aantal jaar daarvoor en in september van dat jaar zouden we gaan trouwen. Alles was al geregeld, van zaal tot jurk........alleen zat ik al veel langer (een jaartje ongeveer) met de vraag of ik mezelf zo wel gelukkig zag worden.



Na gesprekken met een vriendin van mij, ben ik erachter gekomen dat de dingen die ik zo graag wilde (een knuffel, af en toe gewoon een berichtje dat hij me mist, een blijk van waardering, niet alles als vanzelfspreken zien, en intresse tonen in de dingen waar ik echt helemaal happy van wordt) geen dingen waren die heeeeeeel abnormaal zijn. Maar dat dat dingen waren, die je in een relatie van elkaar zou moeten kunnen verwachten. Mijn ex waardeerde me niet echt, ik zorgde er altijd voor dat de woning (+ tuin, want ik wilde nou eenmaal een tuin was zijn redenatie) er spik en span (ja.....perfectionistje...) uitzag, dat er voldoende boodschapjes op de plank stonden, dat vrienden die jarig waren (ook van zijn kant) een kaartje kregen, dat vrienden die ziek waren/of anderzijds een beetje aandacht nodig hadden ook een kaartje/belletje kregen, dat ik mijn vriendinnen voldoende aandacht gaf, dat ik mijn hobbies vol overgaaf deed (ben al vanaf kleins af aan een muzikantje......) zorgde er voor dat mijn vriend alles kreeg wat hij maar wilde, oh ja....en ik werkte ook nog eens van (2 uur reizen naar mijn werk) 7 uur 's ochtends tot 's avonds 6 uur om vervolgens weer 2 uur in de auto te zitten. Alleen dat alles werd als vanzelfsprekend gezien. Het moment dat ik hem zomaar een knuffel gaf (omdat ik daar even aantoe was) werd abrupt geeindigd met: Jeetje, wat moet je van me..... of : nou, nu is het wel weer lang genoeg............of: Slijmbal. Nooit werd het eens gewaardeerd.



Door gesprekken die ik met een maatschappelijk werkster heb gehad (was voor mij al een huge stap om te nemen, hiermee gaf ik mijn zwakte aan.....) ben ik erachter gekomen dat dit in combinatie met mijn jeugd (door mijn ouders werd ik ook nooit gewaardeerd, nu nog niet. Het moment dat ik vol trots vertelde dat ik een bepaalde opleiding helemaal had voltooid, waar ik echt super hard voor had moeten knokken, werd afgedaan met.....we hadden ook niet anders verwacht) ervoor zorgde dat ik aan mezelf ging twijfelen en dacht dat ik gewoon te veel van mijn omgeving vroeg. Omdat ik het nooit gekend heb om geknuffeld te worden, om een schouderklopje te ontvangen, ging ik mijn eigen grenzen steeds hoger leggen omdat ik voor mijn gevoel wel waardering zou krijgen als ik misschien een uitzonderlijke prestatie ging leveren. Wat ik uiteindelijk niet kreeg.....waardoor je je gaat afvragen wat je dan verkeerd hebt gedaan, hoe je het nog perfecter kan doen.

Dat hield voor mezelf in, dat ik mijn huis er altijd uit wilde laten zien alsof hij uit een modeboekje kwam. Geen stofje was te vinden, de ramen glashelder, en altijd citroenfris. (dit hield wel in dat ik om 12 uur 's avonds nog rustig stond te strijken of dweilen, terwijl ik om 5 uur weer moest opstaan om 2 uur naar mijn werk te rijden). Dat ik met al mijn vriendinnen regelmatig wilde afspreken, zodat ik er voor hun kon zijn als ze even een steuntje in de rug nodig hadden. Dat ik met mijn vriend regelmatig gewonen gesprekken wilde, leuke dingen wilde doen, om er maar het beste van te maken, en mezelf aan te tonen dat we echt wel bij elkaar pasten!! (wat natuurlijk echt niet zo bleek te zijn) Dat ik bij de verenigingen mijn beste beentje voor wilde zetten, en dat ik bij personeelsaangelegenheden vooraan stond om het te organiseren, zodat andere mensen gewoon lekker konden genieten van alles zonder erbij na te hoeven denken of alles wel goed geregeld was. (het was dan ook een ramp voor mij om bijvoorbeeld te ontdekken dat een personeelslid bijv. rivella dronk en ik dat niet had ingekocht....dan voelde ik me gelijk al super super schuldig.) Dit alles heeft me nog niet de waardering gebracht die ik zocht. Op een gegeven moment heb ik een rigoreuze stap genomen door mijn vaste baan op te zeggen, dit koste mij gewoon teveel tijd en inspanning....... dit was een complete schok voor mijn ouders. Ik deed iets wat ze helemaal niet gewend waren van mij, ik gooide roet in het eten v.w.b. het beeld dat mijn ouders al voor zich hadden. Na mijn laatste werkdag heb ik een 2-tal maanden thuis gezeten, hier heb ik de tijd voor mezelf genomen. Dit kwam er op neer dat ik elke ochtend doodmoe wakker werd, alle stress kwam er in een keer uit. Dit heb ik zelf nooit erkent als burnout/overspannen zijn terwijl ik, nu achteraf gezien, het wel zo had kunnen benoemen. Die dagen dat ik thuis was, vond ik echt een verademing. Geen zware verwachtingen van alle kanten. Heb toen ook tegen iedereen gezegd dat ik het even rustig aan wilde doen, omdat het me gewoon allemaal teveel werd. Hier gelukkig hele goede reacties op ontvangen. In die periode ben ik zelf heel erg veranderd. Heb geleerd dat het niet verkeerd is om aan jezelf te denken. En dat je ook dingen moet doen, wat de omgeving misschien niet zo geslaagd vindt, maar waarbij je zelf wel tot rust komt. In die periode was ik ook erg actief op het forum, en zo kwam ik in contact met mensen die me er doorheen sleepten zeg maar.



Door al die gesprekken kwam ik er ook achter, dat ik gewoon echt niet happy in mijn relatie was, en dat ik geen extreme eisen stelde aan een relatie. Op dat punt heb ik ook voor mezelf gezegd: kappen nou.....denk aan jezelf. Ik wist dat er een enorme rottijd aan zou breken op het moment dat ik zou breken met mijn toenmalige vriend, maar ik heb het toch gedaan........ Dat hield in dat ik tegen mijn ex heb gezegd dat ik gewoon niet gelukkig bij hem werd, en dat hij daardoor niet gelukkig met mij zou kunnen zijn. (kon ik me ook echt niet voorstellen, op een gegeven moment werd alles een discussiepunt). Op dat moment heb ik mijn koffer gepakt en ben een weekje uit huis gegaan. Zodat wel allebei de rust hadden om te kijken wat we nu daadwerkelijk wilden, en of we het uberhaupt erg vonden om een week niet bij elkaar te zijn. Na 3 dagen hingen we al met elkaar aan de lijn, en was het eigenlijk al duidelijk. Bruiloft zou worden afgeblazen, en we gingen definitief uit elkaar. Voor onszelf was dat al een grote stap. Maar het mijn ouders vertellen was nog eens 10 x erger. Het hele toekomstbeeld dat mijn ouders hadden viel als een luchtbel uit elkaar. Geen bruiloft, geen kinderen in de nabije toekomst. En ja...goh, wat moesten ze de familie toch zeggen.



Geen enkel moment kwam er van mijn ouders begrip, of uberhaupt de vraag hoe het met mij ging. En hoe ik er zelf onder was. Het enige wat zij wilden was een schuldige aanwijzen (en ja....dat was ik natuurlijk, ik had het altijd veel te druk met mijn hobbies, vriendinnen, werk en ik besteedde te weinig tijd aan hem). Hierdoor voelde ik me nog verder onbegrepen. Na een tijdje hebben we de woning in de verkoop gedaan. Ik verdiende dusdanig weinig dat ik de woning nooit zou kunnen opbrengen. En toen begon de ellende pas echt. We zouden de rekeningen gezamelijk gaan betalen, maar ja......meneer was nogal eens laks. Op een gegeven moment (na een aantal maanden)kreeg ik (ik woonde nog in de woning, hij inmiddels al bij zijn ouders) een brief met daarin de woorden: u wordt verzocht vervangende woonruimte te zoeken, en de woning zal ter openbare verkoop worden aangeboden.



Pffffffffff, het zweet breekt me weer uit. Het bleek dat meneer al een aantal maanden geen hypotheek had betaald. Schuld: +/- 8000 euro. Dit moest ineens op tafel worden gebracht. Eerst wilden we dit zelf nog oplossen, maar het was ook al gepubliceerd in de krant, had nog diezelfde middag mijn ouders aan de telefoon. Wat er toch allemaal aan de hand was (ik wist het zelf nog maar amper) Enorme huilbuien gehad....hoe kon het toch gebeuren, waarom had ik het niet meer in de hand.

Mijn ouders en zijn ouders hebben gelukkig bijgesprongen, en zij hebben gezamelijk het hele bedrag opgehoest. En ja....dat is gelijk een volgend probleem. Inmiddels is de woning verkocht, en noodgedwongen door mijn financiele situatie moet ik nu tijdelijk bij mijn ouders intrekken......ik zie hier echt als een berg tegenop. Nog een paar weekjes en het is zover. Al mijn stappen die ik op een dag neem worden gevolgd, en alles wat ik doe wordt onder de microscoop gehouden. Elk stapje zal ik moeten verantwoorden. Ik weet het, eigenlijk zou ik dolgelukkig moeten zijn met het feit dat ik bij mijn ouders terecht kan, en het feit dat zij mij uit de brand hebben geholpen. Maar ik zie er echt als een berg tegenop.



De afgelopen weken wordt ik 's ochtends al misselijk wakker, en gedurende de dag heb ik ook regelmatig last van misselijkheid. Het ene moment is het echt chaos in mijn hoofd, en weet ik niet waarmee ik toch moet beginnen. En het andere moment heb ik alles superduidelijk, en weet ik precies hoe en wat ik moet aanpakken. Heeeeeeeel erg frustrerend. Verjaardagen van beste vriendinnen, ook zoiets. Een paar dagen van te voren denk ik nog, oh ja...dan is die en die jarig. Maar op de dag zelf vergeet ik het gewoon. Als ik dan een tijdje later hun alsnog feliciteer kan ik wel door de grond zakken van schaamte....... Het lijkt wel of ik alles maar voor me uit schuif, zodat ik niet wordt geconfronteerd met het feit dat ik iets moet doen.....



Een paar dagen geleden werd ik op mijn werk ook niet helemaal lekker. Eerst zag ik allemaal vlekjes op mijn scherm, al snel werden deze vlekjes wazige vlekken, en op een gegeven moment voelde het alsof ik oogkleppen ophad. Ik zag alleen datgene wat recht voor me stond. Eenmal thuis aangekomen ben ik op de bank gaan liggen, een uurtje later werd ik weer wakker (enorme knallende hoofdpijn) ben toen maar snel mijn bed ingedoken. Door de enorme pijn op een gegeven moment zelfs naar de wc moeten rennen om mijn maaginhoud te deponeren. Vervolgens weer mijn bed ingedoken om de volgende ochtend pas om 11.30 uur weer wakker te worden.



Dan denk ik echt bij mezelf....dit kan toch niet goed zijn!???!!???? HElllllllllllllllllp, wat is er met mij aan de hand!!????



Zow...het is een beetje een lang en onsamenhangend verhaal geworden.....maar is het herkenbaar???

Hoi hetismij, volgens mij zijn het allemaal overbelasting signalen, burnout signalen. Probeer in ieder geval een andere oplossing te bedenken dan bij je ouiders in te trekken. Misschien bij een vriendin, brooer,zus. Of misschien kun je een goedkoop vakantiehuisje huren. Neem contact op met de huisarts en vraag om hulp.



Hoi burnies, ik ben weer terug van vakantie en kon "ons"eerst bijna niet terug vinden. Maar gelukkig, jullie zijn er nog. Ik heb even bijgelezen en met de meeste van jullie gaat het de goeie kant op. Iemand schreef (juki?) over dat je geen foute keuzes kan maken, dat vond ik een goeie want ik ben erg besluitloos. Ik heb de afgelopen weken op zich een hele leuke vakantie gehad maar was in de naieve veronderstelling dat ik tijdens de vakantie, zonder werkbeslommeringen, ik geen last zou hebben van de burnout, dom he?!

Zeker de eerste periode was ik erg moe. Ik heb een paar keer fikse huilbuien gehad en regelmatig depressieve gedachten. Ik ben vaak bang geweest maar ook wel omdat daar aanleiding voor was, in mijn ogen.Toch was het niet alleen kommer en kwel en heb ik zeker ook genoten. Ik heb alleen niet echt het gevoel dat mijn burnout minder is. Ik heb iedere nacht gedroomd, vooral enge dromen, soms herkenbaar andere sloegen helemaal nergens op. Ik had geen last van hyperventilatie, ondanks de angst, gek he. Ik ben nu 1 dag thuis en had gisterenavond meteen weer hyperventilatie en last van mijn schouders. het rare is dat ik wel weer zin heb om bv op mijn werk te beginnen al ben ik ook weer bang voor de confrontatie het niet te kunnen.

Ik snap momenteel niet veel van mezelf. als ik jullie verhalen lees over medicatie dan ga ik twijfelen, misschien moet ik daar ook maar mee beginnen maar iets in mij wil dat niet.

eranma,

Ik twijfelde eerst ook heel erg dat ik liever niet aan de medicijnen wilde! maar op het laatst wist ik dat het niet goed kwam en dat het niet anders kon. Er was voor mij geen andere uitweg meer! Heeft ook te maken met mijn depressie waar ik in zat/zit. Ik zou je verhaal toch maar weer aan de huisarts vertellen en dan horen wat hij zegt...of voorstelt....een lage dosis kan je ondersteunen in het weer beter worden! Zo moet je het proberen te zien...het is ter ondersteuning zodat je in alle 'rust' weer kan herstellen zeg maar!



De laatste dagen ben ik erg vermoeid en licht in het hoofd, denk zelf dat het kan komen doordat ik mij wat beterder voel en dat dit mij energie kost...

Ik weet het anders ook niet. Als dit volgende week nog zo is, dan maar vertellen aan de huisarts, volgende week is het weer zover. Mijn verstopping is gelukkig voor even weer over!



Vanmiddag ga ik voor het eerst sinds tijden naar het werk op bezoek! Misschien zijn daar die klachten ook wel van.... Ik weet het niet, daarom ga ik wel ondanks mijn lichamelijke klachten. Ik kom eventjes op bezoek en daarna ga ik weer weg. Vrijdag had ik ook in mijn hoofd om op bezoek te komen, maar zoals ik er nu over denk, doe ik dat nog niet! Volgende week zie ik wel weer....



Ik hou jullie op de hoogte en eranma: ik zou zeggen sterkte en misschien is het toch niet zo erg om aan de medicijnen te gaan. Na verloop van tijd ben je blij dat je het hebt gedaan etc. Vooral je depressieve gedachten moet je dan wel vertellen bij de huisarts etc. Want ik had die ook heel erg en dat was voor mij de keerzijde dat ik het niet alleen meer kon!

Hoi Ak, dat je zenuwachtig bent om weer even bij je werk langs te gaan, is heel logisch hoor. maar hoelanger je daar mee wacht, hoe hoger de drempel wordt.

Gewoon doen, even een bakje koffie of thee mee drinken en dan weer weg gaan. de keer daarop probeer je iets langer te blijven, als dat lukt.Wel gaan maar niet forceren, zo heb ik het ook opgebouwd.

wat betreft de depressieve gevoelens en medicatie. ik denk dat je die gevoelens op een bepaalde manier nodig hebt. De burnout is niet voor niks gekomen. Ik heb veel dingen in het verleden geslikt en over me heen laten komen en dat geeft nu die gevoelens. op een bepaalde manier denk ik dat ik daar door heen moet om zo weer verder te groeien. ik snap wel dat als je te depressief bent, je te diep zit en het dan niet "alleen"kan. Ik voel me nu ik weer thuis ben minder depressief. Dit is mijn veilige, vertrouwde omgeving. hier heb ik controle over de situatie. Ik voel me redelijk energiek en probeer iedere dag wat te sporten om zo aan mijn conditie te werken. Ook om wat af te vallen want ik ben in de vakantie aangekomen

Momenteel skeeler ik weer. Dat kost me minder energie dan hardlopen en ik voel me er lekker bij. Ik ben gisteren nog op visiste geweest bij een collega, wat heel gezellig was.'s avonds was ik wel moe maar dat gaf niet. Ik ben ook nog bij de hapto geweest, we spraken over dingen kiezen die bij je horen, die gaan je makkelijk af, kosten je geen energie. Over verdriet wat ik jaren lang heb weg gestopt en wat altijd vroeg of laat weer boven tafel komt. Laat maar komen, dan neemt de kracht er steeds meer van af.En we spraken over denkbeelden, gedragingen die je van huis uit hebt mee genomen, waar je je nauwelijks bewust van bent maar die je eigenlijk niet wil. Bij mij is het gevoel van "maar". Mijn moeder was lief maar kritisch. iets was nooit goed zoals het was. Er was altijd een "maar". Dat herken ik bij mezelf ook, er is altijd een maar, bah. Mijn vriend is anders. hij is heel zonnig, soms wel erg naief maar kent geen maren. wat dat betreft vullen we elkaar wel aan.Maar ja, tegenpolen trekken elkaar aan, he?!

Nou het bezoekje op het werk viel reuze mee! Het was gezellig en ik ben ong. anderhalf uur gebleven. Toen ik weg ging was ik er echt wel doorheen, voelde me emotioneel en geestelijk down/verdrietig en op! Rustig naar huis gefietst en wacht nu op mijn man voor de koffie met een lekker puddingbroodje! Smullen straks! Ik denk dat ik mijn abonnement van het fitnesscentrum maar ga omzetten in fitness, zodat ik meer overdag kan gaan sporten en mee keuze heb in de tijden.... Vanavond toch maar niet heen, dan morgenochtend maar even fitnessen.

Ben ook nog van te voren naar de kapper geweest, dus mijn haar zit weer goed! Verder nog een vriendin tegen gekomen en eventjes bijgekletst! Ze was blij om mij te zien en ook blij dat het beter ging! Binnenkort bellen we weer even en dan praten we iets af. Ze had even nodig om alles weer in z'n gereel te krijgen thuis. De kids deze week voor het eerst weer naar school en druk gehad op het werk etc.

Ben het rot gevoel al bijna kwijt en ga nu koffie zetten....tot de volgende keer maar weer........

Fijn Ak, dat het werkbezoek zo goed ging en dat je er moe van bent is heel logisch. je zag er al van te voren tegenop en dat kost ook al energie.

Geniet van je bakkie koffie en je puddingbroodje!

He eranma!

Zag zonet dat je ook even hebt gelezen op de 'lotgenoten depressie' topic.

Ik kom er nu weer achter dat ik te veel dingen weer tegelijk wil doen, zoals met meerdere topics mee schrijven! Niet echt handig en niet bij te houden omdat het andere ook veel op de onze lijkt! En ik hier langer (dus vanaf het begin) heb mee geschreven, de meesten kennen inmiddels mijn en onze verhalen.

heb jij vandaag een leuke dag gehad? Of gewoon doorsnee?

Heb t idee dat er nog veel op vakantie zijn van onze topic of misschien schrijvers moe? Tijdelijk? Vanmorgen met de honden aan het wandelen geweest in de natuur, heerlijk! Vanmiddag naar de bieb geweest en een voorraadje boeken opgehaald. Eigenlijk een rustig dagje...

Zou gisteravond naar bodybalance, maar er kwam weer wat tussen! Auto stond bij de garage en moest worden opgehaald... Toen was mijn voornemen om vanmorgen te gaan fitnessen......maar niet gedaan! Ik ging liever wandelen met de honden.... Dit vindt ik leuker om te doen en eigenlijk vindt ik een groepsles ook leuker dan gewoon fitness. Groepsles is meestal gezelliger! Dus weer een goed voornemen voor volgende week....dan ga ik echt!!

Denk er overna dat ik morgen toch even naar het werk ga...ga eventjes langs (klein uurtje) en dan weer weg. Heb ik me aan mijn woord gehouden en even weer wat andere collega's gezien. Ik zou van te voren bellen...ben ook best wel benieuwd hoe ik morgen op alles reageer! Achterom gekeken naar afgelopen woensdag: heb het toch maar gedaan en ben best wel lang gebleven totdat het niet meer ging! Dus knap van mezelf denk ik dan maar weer! In een ander z'n ogen kan het heel erg kort zijn, maar voor mij is het een stap voorwaarts! Moet mezelf regelmatig even opbeuren!! Vandaag ook nog 2 kaartjes gekregen van familieleden om me beterschap te wensen! Niet verwacht van ze, dus vond dat heel erg leuk! (p.s het puddingbroodje was heerlijk!) Wist je dat het bij ons in de buurt Elke Woensdag Puddingbroodje Dag is bij de plaatselijke bakker?? Voor de helft van de prijs namelijk!!

Hoi AK, ja de 2 topics lijken op elkaar. Er is 1 woord wat me treft in je laatste stukje. Je schreef"ik bleef op mijn werk tot dat het niet meer ging". Volgens mij moet je dat dus niet meer doen. Je moet weg gaan voor dat je helemaal uitgeput bent.Mijn psych en sportbegeleider hebben beiden gezegd dat ik mijn accu niet mag leeg maken. ik mag wel lekker actief zijn, dat is juist goed. maar niet ot het uiterste. Dus, het is prima dat je naar je werk gaat, dat je je grenzne verlegt maar ga niet to de max.

Ik ben thuis en heb nog steeds vakantie, heerlijk hoor. Ik keutel lekker, doe alles op mijn gemakkie en maak zo min mogelijk afspraken.Wel sport ik vrijwel iedere dag. Ik voel me ook langzaam fysiek weer sterker worden. dat geeft mij een fijn gevoel.

De body balance heb ik vanwege de vakantie 1 maand stop gezet en daar begin ik maandag weer aan. Gisteren heb ik heerlijk in mijn eentje in het bos gelopen. Ik had dat stuk al maanden niet gelopen en prompt liep ik verkeerd. Maar dat gaf niks. Ook op de terug weg in de auto ging het goed. Na afloop voelde ik me wel moe maar niet te, dus had ik het goed gedaan. Ik ga zo even skeeleren. Het zonnetje schijnt zo lekker. Ik merk steeds meer dat ik behoefte heb aan beweging, dat wist ik wel maar ook aan weinig mensen om mij heen. Ik ben een einzelganger. Uit een test bij de psych kwam naar voren dat ik eigenlijk introvert ben maar mij extrovert presenteer. Eigenlijk gedraag je je dan niet zoals je bent.Dat is iets wat energie kost en ik ben nu juist aan het ontdekken wat wel echt bij mij hoort, waar ik me echt gelukkig bij voel ongeacht wat andere mensen daar van vinden.

Heb jij nog leuke dingen op stapel vandaag?

Ik denk trouwens dat je gelijk hebt en dat de meeste op vakantie zijn of net weer druk het werk hebben opgestart. Wie schreef er van de winter dat we met z'n allen een ijsje ergens gaan eten? Zij woonde volgens mij boven een ijssalon. het lijkt me nog steeds een heel leuk idee.

Hi eranma,

Ik vindt mijzelf ook een einzelganger en kan me prima alleen vermaken!

Toch vindt ik het prettig om zo nu en dan mensen om me heen te hebben zoals als je om boodschappen gaat. Dan ga je alleen, maar toch heb je het idee dat je niet alleen bent en je praat soms met onbekenden. Dit vindt ik erg leuk en interresant! Verder vindt ik het prettig bij mensen te zijn, waar ik helemaal mezelf ben...dus directe familie en een aantal vrienden. Ik heb weinig vrienden en soms wilde ik er wel meer hebben, maar weet dat ik de voorkeur geef aan een diepere hechte vriendschap! Soms voel ik mij een kameleon ik kan me gemakkelijk aanpassen in een omgeving, zonder mezelf te verliezen. Ik ben dus iemand die de kat uit de boom kijkt en niet graag op de voorgrond treed etc.Bescheidenheid is een woord wat ik veel krijg te horen over mezelf en vind dit niet erg. Wat ik wel erg vind is (en daar ben ik nu bezig om aan te werken) dat ik niet een standvastige mening heb over dingen of iets niet durf te zeggen, dus eigenlijk heel erg onzeker is.... Geen zelfvertrouwen, terwijl ik weet dat ik het kan. Dus wil me steeds bewijzen tegenover anderen en mezelf. Misschien een hunkering naar goedkeuring van anderen etc??

Nu over iets anders, je vroeg wat ik vandaag al niet in de planning had: vanmorgen huishoudelijke werkjes gedaan en vanmiddag ga ik een half uurtje naar het werk! Blijf niet langer... Was net aan het afwassen en toen ineens overspoelde mij een gevoel van onzekerheid, angst en bang. Bang dat het niet wil zoals de vorige keren en dat ik weer terug val. Bang dat het nog te vroeg is. Eigenlijk wil ik wel schreeuwen dat ik zooo BANG (en onzeker) ben!!

Ik werd even helemaal verdrietig en toen dacht ik; ik ga het even van me af schrijven op het forum.......... Volgende week naar de huisarts, moet dit toch maar even aan hem vertellen!

Eranma, ik wens je ook heel veel succes toe met het zoeken naar je eigen 'ik' zeg maar!

Sjonge Phoebe, da's niet leuk. Hopelijk ben je niet verplicht te accepteren..



Ben zelf een beetje aan het jobhoppen geweest, maar morgen ga ik mijn contract tekenen daar waar het goed voelt, voor zover ik nu kan inschatten.



Nausicaa, hoe was je weekje weg? Ik vond het doodeng om te solliciteren tijdens burnout, maar ik had geen uitkering en dus zat er niks anders op. Daarom heb ik proberen iets te zoeken wat ik leuk vind, het best zou kunnen volhouden en niet meteen fulltime aantal uren. Ik heb er niks van gezegd tijdens gesprekken, maar moet eerlijk zeggen dat de gesprekken wel extra zwaar waren (concentratie, presentatie, erbij blijven, niet in paniek raken..) maar blijkbaar liet ik toch een goede indruk achter. Overigens gaat het met mij iets beter, maar in de begin fase van de burnout had ik uberhaupt niet op kunnen brengen om ook maar een brief te schrijven. Hoe gaat het bij jou?



Ik heb trouwens nog een goede ademoefening voor ontspanning en tegen hypervent. gekregen van mn psych, ik heb m op papier dus als iemand belangstelling heeft dan kan ik 't door mailen. Fijne zondag!

Even iets anders....

Ik las dat een aantal van jullie 'gewoon' aan het solliciteren zijn, terwijl ze ziek zijn... Ik zit in de ziektewet kan ik dan ook sollciteren naar andere banen??

Heb ook sterk het idee dat mijn terugkeer op mijn werkplek bemoeilijkt zal worden doordat het nu een zooitje op het werk is en de sfeer is niet te harden!!

Ik probeer het eerst wel, maar kom ik erachter dat het mijn terugkeer belemmert dan dacht ik er eerst aan om overplaatsing of iets dergelijks aan te vragen etc... Wie heeft hier ervaring mee of weet er iets meer vanaf?



Gisteren weer met de neus op de feiten gedrukt: heb groot gedeelte van de dag op mijn 3 maanden oud tantezegger gepast! Heerlijk was het, maar van te voren toch wel spannend! Straks deed ik iets verkeerds....heb er van te voren dus ook over gedroomt... Maar niets was minder waar... Het ging goed en heb met haar geknuffeld en gespeelt etc. 's avonds hadden we een verjaardagsfeestje, zou ik eerst niet mee heen en mijn man dus alleen. Maar ik was op tijd thuis, dus toch maar mee gegaan.... Beter niet kunnen doen, na een uur had ik zo iets van: help....ik wil naar huis!! Voelde me niet lekker (emotioneel) dus even de rust op gezocht en toen toch maar mijn man aangespoord dat ik naar huis wilde. Geen probleem voor hem... en de jarige had er alle begrip voor! Gelukkig maar... Ben dus weer te ver gegaan over mijn grenzen!

Hoi browneyedgirl, ik heb wel interesse in die ademhalingsoefeninegen.

Misschien kan de via de viva angel mijn emailadres bij jou terecht komen? ik wil die voor de herkenning nl niet hier op plaatsen.Rot voor je Phoebe, probeer maar goed voor je zelf op te komen.

Ik heb nog een paar dagen vrij, dan moet ik weer aan het werk op ATbasis weliswaar. Ik heb er aan een kant heel veel zin in maar merk ook dat ik steeds meer gespannen raak. Ik wil zo graag maar ben ook erg bang om te ervaren dat het nog steeds niet gaat. Ik hou me zelf ook voor dat het nog niet perse hoeft. Het hoeft nog niet te lukken, om zo de druk er wat af te halen.

Wat zitten we eigenlijk toch gek in elkaar he?! Dat gevoel en verstand dat vaak zo enorm ver uit elkaar ligt.

Eranma, heb een poging gedaan je een berichtje te sturen via viva. Ik hoor wel of het is gelukt! Merk jij / jullie ook dat het veel moeilijker is om weer op te starten na vakantie te hebben gehad?

Ik ben weer terug....

Mijn vakantie was lekker, maar ik had het dan ook vrij rustig gehouden. Mijn ouders wonen gedeeltelijk in het buitenland, en ik ben daar een weekje geweest. Ik ken de omgeving daar dus al goed, dus dat scheelt wel in de stress en zo, plus dat ik natuurlijk zwaar verwend werd (geen vijf-sterren restaurant kan tegen de kookkunsten van mijn moeder op ). Vandaag een beejte op tijd thuis, zodat ik al heb uitgepakt en zo, en dan morgen weer aan het werk. Ik zie er niet echt tegen op, maar weet wel dat ik niet meteen teveel moet willen doen zo'n eerste dag (maar dat had ik voor mijn burn-out eigenlijk ook al). Waar ik gek genoeg meer tegenop zie is dat mijn sport trainingen weer begonnen zijn. Ik weet dat mijn conditie wel ok is, ben al weken aan het hardlopen en zo, en ik vind het ook leuk om iedereen weer te zien, maar dat vind ik dus toch een beetje eng. Aan de andere kant heb ik ook een beetje zoiets van: als het me echt niet meer bevalt stop ik gewoon, ik kan altijd blijven hardlopen. De wereld op de sportclub draait zonder mij ook echt wel door. Dat geeft wel een rustig gevoel.



Eranma: ik ga je zeker niet vertellen dat je absoluut medicijnen moet gaan slikken, maar ik wil je wel mijn ervaring vertellen. Ik 'wilde' ook niet, had het gevoel dat ik het zelf 'uit moest vechten' om er sterker uit te komen. Uiteindelijk was ik zo moe van het vechten, dat het gewoon niet meer ging. Ik had niet eens hele depressieve gedachten, maar ik was gewoon op, ik was het vechten zo moe. Toen toch maar begonnen, en daar ben ik nu heel blij mee. Ik heb niet het idee dat alles onderdrukt wordt (dat lijkt me niet zo'n goed idee), het is meer dat ik niet zo overdreven zwaar aan dingen til. Ik wil nog steeds graag goed mijn werk doen, maar als ik denk dat ik heel graag een weekje weg wil, en ik heb nog dagen zat, dan doe ik dat. Als mijn baas dat niet zo leuk vind, jammer dan. Ik ben gewoon van plan om weer te gaan trainen, maar als ik een keer te moe ben, dan ga ik dus niet, de wereld stort heus niet in. Snap je een beetje wat ik bedoel? Doordat ik relaxter naar dingen kijk, heeft mijn lijf meer rust, en daardoor meer kans om te herstellen. Eerst had ik het idee dat ik meer rust in mijn hoofd had, en heel langzaam neemt nu ook de moeheid beetje bij beetje af. Niet dat ik nu ineens helemaal beter ben, maar ik kan wel veel meer dan eerst, en ik heb een positief gevoel bij de toekomst en dat vind ik een enorme vooruitgang. Ik zou er gewoon eens met je arts en therapeut over praten, kijken wat zij zeggen.



Ak: Fijn dat het bezoek aan je werk zo goed ging. Ik sluit me wel aan bij iemand hierboven: probeer niet tot je grens te gaan. Af en toe gebeurt dat gewoon toch, omdat je niet altijd helemaal weet waar die ligt, maar probeer een klein beetje reserve te houden, omdat dat is wanneer je lijf aan het echte herstel werkt.



Browneyedgirl: Ik heb wel even een uitkering, maar dat maakt niet uit, ik moet toch solliciteren. Probleem is dat ik niet 'even iets voor tijdelijk' wil, ik denk dat ik daar echt niet gelukkiger van word, en het maakt ook mijn kansen om weer terug te keren in mijn veld nogal klein. Op zich vind ik mijn werk heel leuk, dus dat is niet zo erg, maar ik zie gewoon een beetje op tegen de beginperiode waarin je je moet bewijzen. Maar ik zal het wel overleven hoor....



Hetismij: het klinkt alsof je behoorlijk dezelfde klachten hebt als die ik had. Ik had dus ook dat ik ineens misselijk werd (hoe vaak mij niet is gevraagd of ik zanger was, dat was echt niet grappig), vlekken voor mij ogen, heel veel hoofdpijn enz. Als ik lees wat je de afgelopen tijd allemaal hebt meegemaakt is dat ook niet per se zo gek hoor. Wij hebben hier bijna allemaal het gevoel gehad dat 'het bij anderen toch nog veel erger is', maar dat heeft er niks mee te maken, jij hebt nu dus genoeg gehad. Je klinkt als iemand zoals er hier veel zijn: de lat heel hoog leggen, vooral voor zichzelf, en niet willen toegeven dat het niet gaat omdat dat aanvoelt als falen. Dat is dus iets wat je uit je hoofd moet zetten, toegeven dat iets echt niet gaat is juist heel sterk, en geen teken van zwakte, echt niet! Mijn huisarts was mij daarin enorm tot steun, door te zeggen hoe goed ze het vond dat ik het probleem wilde aanpakken in plaat van negeren. Voor zover ik kan inschatten ben jij heel sterk, anders had je al die eerdere keuzes wat betreft je realtie en werk ook niet kunnen maken. Daar was lef voor nodig meisje, en dat heb jij dus! Ik weet zeker dat je hier dan ook wel uit komt, alleen heeft dat even tijd nodig, en misschien wat hulp. Als je dat nog niet gedaan hebt, ga met je huisarts praten, neem eventueel medicijnen (zie ook mijn stukje aan Eranma hierover, dit is echt iets wat iedereen voor zichzelf moet besluiten) en wees eerlijk, vooral tegenover jezelf. Volgens mij ben je daar al goed mee begonnen, dus je bent op de goede weg! Oh, en je kunt natuurlijk altijd hier je verhaal kwijt, dat heeft mij heel erg geholpen.

Hai Browneyed Girl,

Ik heb ook echt interesse in je ademhalingsoefeningen! Heb er tijden geen last van gehad, maar merk dat ik sinds een week weer beetje moeilijk ademhaal enzo, soort van lichte hyperventilatie.

Ik zelf zet ook liever niet mijn mailadres op het forum, zou je zo lief willen zijn het via viva te sturen?

MIsschien is het zelfs wel een idee ze gewoon in het forum te plakken (de oefeningen). Kunnen we met z'n allen aan de slag, hihi

Alvast erg bedankt!

Phoebe,

Hoe gaat het nu met je? Weet er alles van, wanneer je je niet begrepen voelt! Sterkte meid!

Nausicaa,

Hoe is deze week voor geweest op het werk? Ben blij voor je, dat je een rustige ontspannen vakantie hebt gehad! En kan me wel voorstellen dat je tegen een aantal activiteiten tegen op ziet! Meestal valt het mee als je er eenmaal bent...

Eranma,

Hoe gaat het met jou? Wil het werken op AT basis wat?



Ben afgelopen woensdag weer naar het werk geweest en ben nu ongeveer 2 uren gebleven. Toen ik weg ging, had ik geen ellendig gevoel van: nu is het genoeg. Dat ik te veel had gedaan zeg maar! Dus dat viel mee! Wel een knal rooie kop van de inspanning en alle indrukken etc etc. Kreeg zelfs een knuffel van mijn adjunt (die me niet begreep of begrijpt!) Hoop dat er nu verandering in komt, maar staar me er niet meer blind op. Het zou mooi wezen, maar ach het is het einde van de wereld niet! Heb haar een kaartje gestuurd met een bedankje erin voor de knuffel.. en met een verhaal dat het voor mensen zoals mij het heel erg belangrijk is om begrepen te worden in hun naaste omgeving!! Dat dit het herstelproces bevordert enzo... Hoop dat ze de hint begrijpt! Heb het er heel fantsoenlijk neergezet, stof om over na te denken bij haar....

In een opwelling had ik zo iets van: ik ben niet zoals haar en ik stuur een kaartje met al die dingen erop! Een blijk van waardering.... (ik heb nauwelijks iets van haar gehoord sinds ik thuis zit, terwijl ze ons team begeleid...) Ben benieuwd of ze er volgdende week ook over begint.. Nu ik dit opschrijf begin ik te twijfelen of ik er wel goed aan heb gedaan, maar alles wat ik heb opgeschreven kwam vanuit mijn hart dusseh.......



Gisteravond met een vriendin naar Bordertown geweest! Een erg realistische film (gebasseerd op ware feiten) en alles is niet mooier gemaakt zeg maar. Enge stukken erin, maar indrukwekkend en het komt dicht bij je! Vooral als vrouwzijnde... Verder was het heel erg gezellig, heb er van genoten.



Vanmiddag weer even naar mijn werk en dan weekend!

Prettig weekend allemaal!

Nou phoebelstijn, go for it! Maar alle burnies vinden het ook prima als je 10,15 of 20 loopt of te wel, forceer niks.

Ik heb de laatste paar dagen weer de befaamde terugslag. ben ook weer twee x op het werk geweest en dat hakte er in. Een lang gesprek gehad met een goeie vriendin met problemen en een heftige ruzie met mijn vriend resulteren er in dat ik echt bek af ben en depri.

Kreeg vandaag ook nog de domme opmerking van mijn directielid. Hoe gaat t eranma? Nou ff wat minder ben behoorlijk moe. Antwoord: Ach ja, dat hebben we allemaal zo na de vakantie.

Ik viel stil maar het blijft me dwars zitten zo'n opmerking. Burnies zijn niet zomaar moe, we blijven dat een aantal dagen en depri tegelijk. Maar ik ben ook boos op me zelf. waarom leg ik dat niet meteen uit aan haar. Het is geen onwil van haar maar dommigheid. Of moet ik het gewoon naast mij neerleggen en er niet zo zwaar aan tillen?