Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
dinsdag 25 september 2007 om 10:44
Hai mie,
Gisteravond tot twee keer toe geprobeerd een reactie te plaatsen, maar door steeds per ongeluk op een verkeerd knopje te drukken, was ik alle tekst weer kwijtgeraakt! Toen de pogingen maar gelaten en vandaag weer een nieuwe kans....
Degenen voor mij hebben eigenlijk alles al gezegd, maar kan het niet laten om ook de mijne te vertellen: accepteren dat je ziek bent is een strijd met jezelf van binnen! Ikzelf heb er aardig lang tegen gevochten, maar heb t gelukkig toch verloren. Op een gegeven moment kom je er niet meer onderuit: je bent echt ziek en niet ziek tussen haakjes! En nog iets, je hoeft niet alles te accepteren voordat je verder kunt met je herstel! Heeft het MW tegen mij gezegd, en dat heeft ook geholpen! Zolang je je kop maar niet in het zand steekt! Nadat ik het geaccepteerd had, ging het ook beter met me. Dan pas kun je echt aan je herstel werken, omdat je je energie niet meer in het tegen vechten steekt!
Ik vondt ook een tijd dat ik geen genoeg redenen te hebben om zo te zijn, hoe ik op dat moment was. Een goede vriendin van mij, heeft mijn ogen geopend en gezegd dat ik Mij Absoluut Niet Aanstelde en dat ik gerust verdrietig mocht zijn! Emoties uiten lucht op!
Gistermiddag naar het werk geweest en het voelde weer goed! Volgende week maandagmiddag ga ik 3 uren op ATbasis werken en als dat goed gaat, dan die week erop voor de maandag beter melden. Ik ben er aan toe en het voelt goed! Over een paar weken heb ik dan mij voor 6 uren beter gemeld en dan zijn er nog 16 uren te gaan....... Maar alles op z'n tijd!
Gisteravond tot twee keer toe geprobeerd een reactie te plaatsen, maar door steeds per ongeluk op een verkeerd knopje te drukken, was ik alle tekst weer kwijtgeraakt! Toen de pogingen maar gelaten en vandaag weer een nieuwe kans....
Degenen voor mij hebben eigenlijk alles al gezegd, maar kan het niet laten om ook de mijne te vertellen: accepteren dat je ziek bent is een strijd met jezelf van binnen! Ikzelf heb er aardig lang tegen gevochten, maar heb t gelukkig toch verloren. Op een gegeven moment kom je er niet meer onderuit: je bent echt ziek en niet ziek tussen haakjes! En nog iets, je hoeft niet alles te accepteren voordat je verder kunt met je herstel! Heeft het MW tegen mij gezegd, en dat heeft ook geholpen! Zolang je je kop maar niet in het zand steekt! Nadat ik het geaccepteerd had, ging het ook beter met me. Dan pas kun je echt aan je herstel werken, omdat je je energie niet meer in het tegen vechten steekt!
Ik vondt ook een tijd dat ik geen genoeg redenen te hebben om zo te zijn, hoe ik op dat moment was. Een goede vriendin van mij, heeft mijn ogen geopend en gezegd dat ik Mij Absoluut Niet Aanstelde en dat ik gerust verdrietig mocht zijn! Emoties uiten lucht op!
Gistermiddag naar het werk geweest en het voelde weer goed! Volgende week maandagmiddag ga ik 3 uren op ATbasis werken en als dat goed gaat, dan die week erop voor de maandag beter melden. Ik ben er aan toe en het voelt goed! Over een paar weken heb ik dan mij voor 6 uren beter gemeld en dan zijn er nog 16 uren te gaan....... Maar alles op z'n tijd!
dinsdag 25 september 2007 om 13:27
Whopper ik heb je stukje(gericht aan mij) gelezen en hoe langer ik er over na denk, hoe meer ik er iets in zie. Mijn boog is eigenlijk altijd wel gespannen. Mijn partner zegt wel eens: geniet een! Laat de dingen eens voor wat ze zijn en stop met nadenken. Vanmorgen 'moest' ik een aantal dingen. Dochter een halve dag naar de creche, boodschappen en mijn zusje komt straks op visite. Ik was vanmorgen zo nerveus(waarvoor in vredesnaam?). Dit ging pas over nadat ik mijn dochter bij de creche had gebracht en ik zat in de auto bijna te huilen. Omdat ik vind dat het te achterlijk voor woorden is dat ik me zo voel! Nu voel ik me weer oke, wel moe, maar de zenuwen zijn weg.
En wat Mie betreft: ook ik vind ergens dat ik me aanstel. Ik heb mijns insziens helemaal geen redenen om me zo te voelen. Ik heb naar mijn idee geen ernstige dingen mee gemaakt de afgelopen periode. Ik moet ook altijd sterk zijn, niet zeuren en doorgaan. Daar zit mijn kracht! Tenminste dat dacht ik altijd. Nu is het mijn zwakte gebleken. Ook nu ervaar ik nog dat ik het niet accepteer van mezelf dat ik me zo voel.
Josje
En wat Mie betreft: ook ik vind ergens dat ik me aanstel. Ik heb mijns insziens helemaal geen redenen om me zo te voelen. Ik heb naar mijn idee geen ernstige dingen mee gemaakt de afgelopen periode. Ik moet ook altijd sterk zijn, niet zeuren en doorgaan. Daar zit mijn kracht! Tenminste dat dacht ik altijd. Nu is het mijn zwakte gebleken. Ook nu ervaar ik nog dat ik het niet accepteer van mezelf dat ik me zo voel.
Josje
dinsdag 25 september 2007 om 14:23
Josje, dat nerveuze en dat huilen herken ik heel erg goed. Je bent dan verantwoordelijk voor je dochter, totdat je haar hebt overgedragen en alleen bent. Dat nerveuze komt omdat je adrenaline een loopje met je neemt, en dan voel je je steeds onzekerder worden. En dan is het moeilijk verantwoordelijkheden aan te kunnen. Ik voel me ook top als ik alleen thuis ben, en het allerslechtste als ik les geef. Gelukkig is dat maar 2 uur in de week, maar ik vind het moeilijk alleen verantwoordelijk te zijn voor die kinderen.
En huilen; ach meid. emmers vol. De eerste weken kroop ik hele dagen huilend over de vloer. Wat een ellende. Mar het wordt beter. Steeds een beetje beter, met kleine stapjes. Soms een stapje terug, maar dan weer vooruit.
MAAR: dan moet je wel jezelf in acht gaan nemen en rust krijgen. En dat kan je alleen als je voor jezelf accepteert dat dit voor jou nu even heel belangrijk is, dat je jezelf accepteert zoals je nu bent en als je je afspraken af gaat zeggen en je weken vrij gaat maken. Wat zeg ik; weken? Maanden. Doe een possje helemaal niets. Je (sociale) leven op een heel laag pitje. Slaap, slaap slaap. Ik lig soms om 20:30 al in bed, soms zelfs wel eerder, maar nooit na 22:00 uur. Ik doe middagdutjes. Ik ben die bejaarde, zeg maar, uit het lijstje. En ik merk na 4 maanden dat ik sterker aan eht worden ben. Minder nerveus, minder huilbuien, ik lijk wel weer redelijk normaal te kunnen fundctioneren. Maar ik ben er nog lang niet. En jij ook niet. Dus ga vooral aan jezelf denken meid, want het wordt er anders niet beter op. Sterkte!
En huilen; ach meid. emmers vol. De eerste weken kroop ik hele dagen huilend over de vloer. Wat een ellende. Mar het wordt beter. Steeds een beetje beter, met kleine stapjes. Soms een stapje terug, maar dan weer vooruit.
MAAR: dan moet je wel jezelf in acht gaan nemen en rust krijgen. En dat kan je alleen als je voor jezelf accepteert dat dit voor jou nu even heel belangrijk is, dat je jezelf accepteert zoals je nu bent en als je je afspraken af gaat zeggen en je weken vrij gaat maken. Wat zeg ik; weken? Maanden. Doe een possje helemaal niets. Je (sociale) leven op een heel laag pitje. Slaap, slaap slaap. Ik lig soms om 20:30 al in bed, soms zelfs wel eerder, maar nooit na 22:00 uur. Ik doe middagdutjes. Ik ben die bejaarde, zeg maar, uit het lijstje. En ik merk na 4 maanden dat ik sterker aan eht worden ben. Minder nerveus, minder huilbuien, ik lijk wel weer redelijk normaal te kunnen fundctioneren. Maar ik ben er nog lang niet. En jij ook niet. Dus ga vooral aan jezelf denken meid, want het wordt er anders niet beter op. Sterkte!
dinsdag 25 september 2007 om 14:26
Overigens Josje, ben ik een heel eind opgeknapt zonder AD, alleen met oxazepam. Om de adrenaline plat te leggen en me weer wat zekerder te voelen. Ik gebruik het nu af en toe nog eens, een halfje als ik les moet geven of als ik lange autoritten moet maken.
Je kúnt er dus ook uitkomen zonder AD.....als je er zo'n last van hebt zou ik het zelf niet doen en mijn huisarts en haptonoom raadden het ook af.
Je kúnt er dus ook uitkomen zonder AD.....als je er zo'n last van hebt zou ik het zelf niet doen en mijn huisarts en haptonoom raadden het ook af.
dinsdag 25 september 2007 om 15:01
Ik heb weer een boel bij moeten lezen. Wat een herkenning, de schaamte/acceptatie, dat is een strijd. het gaat een tijdje goed en dan ga ik met mij zelf op de loop. Dan moet het "over" zijn, dan moet ik stappen vooraarts van mezelf...en dan vertil ik me. ik merk ook dat mijn omgeving nu ook wel een beetje vindt dat het wel zo langzamerhand over mag zijn, pffff en dat is het dus niet! Ik heb weer last van mijn spieren, janken,slecht slapen, pijn op de borst. Soms heb ik veel last van stress zweet, gatver.
Ik heb voor morgen een afspraak met de huisarts gemaakt. ik slik geen medicatie, bn er voor mezelf op tegen maar dit loopt uit de hand. Ik ben zo down. Mijn vriend denkt dat misschien mijn hormonen ook mee spelen, misschien kunnen ze daar ook naar kijken? Ik heb vandaag ook gewerkt. Ik moest echt op gang komen, voelde me erg gespannen en had een kort lontje maar ik heb zonder al te veel schade aan te richten ,gered.
Twee weken geleden kon ik de werled aan, nu kan ik mezelf nauwelijks aan. Kut dips, kut burnout,kut,kut,kut.
Ik heb trouwens het lijstje van Whopper uit geprint en het hangt nu bij mij in de wc.
Ik heb voor morgen een afspraak met de huisarts gemaakt. ik slik geen medicatie, bn er voor mezelf op tegen maar dit loopt uit de hand. Ik ben zo down. Mijn vriend denkt dat misschien mijn hormonen ook mee spelen, misschien kunnen ze daar ook naar kijken? Ik heb vandaag ook gewerkt. Ik moest echt op gang komen, voelde me erg gespannen en had een kort lontje maar ik heb zonder al te veel schade aan te richten ,gered.
Twee weken geleden kon ik de werled aan, nu kan ik mezelf nauwelijks aan. Kut dips, kut burnout,kut,kut,kut.
Ik heb trouwens het lijstje van Whopper uit geprint en het hangt nu bij mij in de wc.
dinsdag 25 september 2007 om 15:49
Eranma, wat jij noemt had ik na de vakantie. Ik was óp! Medicatie kan voor sommigen een uitkomst zijn, maar ik heb die twee weken erna heel, heel veel geslapen, alle afspraken afgezegd, dus ook sociaal, ook werk. Het is typisch een beschrijving van een terugslag die je te danken hebt aan het feit dat het weer iets beter (zou moeten) gaan; je doet teveel. Daar ben je nog lang niet aan toe.
Geef jezelf een jaar. Zeg dat ook tegen je omgeving. Schijt aan mensen die menen te moeten zeggen hoe jij je zou moeten voelen. Rust, rust, rust. Dat is het enige wat ik kan zeggen tegen je.
Oh nee. Nog iets.
Sterkte!
Geef jezelf een jaar. Zeg dat ook tegen je omgeving. Schijt aan mensen die menen te moeten zeggen hoe jij je zou moeten voelen. Rust, rust, rust. Dat is het enige wat ik kan zeggen tegen je.
Oh nee. Nog iets.
Sterkte!
dinsdag 25 september 2007 om 15:55
Hoi meiden,
welkom Mie. Alles over de beruchte schaamte is al door de medeburnies geschreven. Het blijft wonderlijk en hartverwarmend hoeveel herkenning en onderling begrip er is op dit topic.
Je schrijft dat dat je in de ontkenningsfase van je burnout zit. Ik denk dat je door dit te erkennen, je al een stap op de goede weg bent. Als je namelijk ontkent dat je in de ontkenningsfase zit, ben je helemaal nog ver van huis.
Dat je veel van jezelf vergt en jezelf hoge verwachtingen oplegt, is zeer herkenbaar. Een van de dingen die ik aan het leren ben is om liever voor mezelf te zijn. Dat stemmetje in mij dat me altijd bekritiseert en onzeker maakt moet maar eens ophouden. (In dat boek "Niet durven, toch doen" waar ik het over had, wordt dit je persoonlijke Babbelbox genoemd)
Dat lijstje van Whopper is heel bruikbaar. Het leukste eraan vind ik trouwens dat het de adviezen met een knipoog geeft. Ik heb gemerkt dat humor en een gezonde dosis zelfspot / cynisme erg goed doen. Ik denk vanwege het relativerende effect en bovendien is het ook goed om eens wat makkelijker met dingen om te gaan. Ook dit heeft weer te maken met dat strenge stemmetje van die babbelbox die zegt dat alles altijd perfect moet. Met wat humor en relativeringsvermogen is ie redelijk stil te krijgen heb ik gemerkt.
Hmmmm, ik tik er maar weer wat op los merk ik.
Ik moet er nu weer vandoor.
Eranma; Wat is het toch balen dat die dips zo diep en langdurig kunnen zijn. Sterkte hoor!!!
Groeten.
welkom Mie. Alles over de beruchte schaamte is al door de medeburnies geschreven. Het blijft wonderlijk en hartverwarmend hoeveel herkenning en onderling begrip er is op dit topic.
Je schrijft dat dat je in de ontkenningsfase van je burnout zit. Ik denk dat je door dit te erkennen, je al een stap op de goede weg bent. Als je namelijk ontkent dat je in de ontkenningsfase zit, ben je helemaal nog ver van huis.
Dat je veel van jezelf vergt en jezelf hoge verwachtingen oplegt, is zeer herkenbaar. Een van de dingen die ik aan het leren ben is om liever voor mezelf te zijn. Dat stemmetje in mij dat me altijd bekritiseert en onzeker maakt moet maar eens ophouden. (In dat boek "Niet durven, toch doen" waar ik het over had, wordt dit je persoonlijke Babbelbox genoemd)
Dat lijstje van Whopper is heel bruikbaar. Het leukste eraan vind ik trouwens dat het de adviezen met een knipoog geeft. Ik heb gemerkt dat humor en een gezonde dosis zelfspot / cynisme erg goed doen. Ik denk vanwege het relativerende effect en bovendien is het ook goed om eens wat makkelijker met dingen om te gaan. Ook dit heeft weer te maken met dat strenge stemmetje van die babbelbox die zegt dat alles altijd perfect moet. Met wat humor en relativeringsvermogen is ie redelijk stil te krijgen heb ik gemerkt.
Hmmmm, ik tik er maar weer wat op los merk ik.
Ik moet er nu weer vandoor.
Eranma; Wat is het toch balen dat die dips zo diep en langdurig kunnen zijn. Sterkte hoor!!!
Groeten.
dinsdag 25 september 2007 om 19:39
Dankjewel meiden, voor al jullie lieve reacties. Vandaag een redelijke dag op het werk gehad, morgen gelukkig maar een half dagje. Zou solligesprek hebben, maar dat zeg ik af. Ben nu zacht gezegd niet in topvorm. Volgende week weer een solligesprek, fantastische baan, maar pfff!!! Shit! Wat moet ik daar nou mee !! maar ja, moet ik ook afzeggen vrees ik. stom als ik bedenk dat het vinden van een niewue baan juist een van mijn stresspunten is. Vicieus cirkeltje!
Weet je wat bij mij zo vreet? het feit dat het psychisch is, zegt mij eigenlijk dat ik niet ziek ben, dat ik dat plakkaat niet verdien. Oke, ik voel me slecht en uitgeput en gespannen tegelijk, maar ziek, dat is toch als je een virus hebt of zo...? Mijn moeder zegt altijd: als je jezelf kunt gek draaien, kun je jezelf ook weer rustig krijgen. Tja, makkelijk gezegd, mede de reden dat ik het niet durf toe te geven voor mezelf, want dan moet ik het ook aan mijn ouders zeggen en dan vinden ze me een slappeling, hoe lief ze ook zijn als iemand 'echt iets heeft'....en steun van mijn omgeving is nu juist zo belangrijk. Shit, waarom is dit nou zo moeilijk???
Heb wel de afspraak met de huisarts gemaakt. Das toch wel een pluspuntje en oh ja, ga ook weer sporten, had ik tijdje laten liggen en doet me toch wel goed om mijn stress uit mijn lijf te krijgen. En dat stemmetje in mijn hoofd stil(ler) te krijgen. Zijn jullie ook aan het sporten? Tis vooral mentale moeheid op een of andere manier he?
Meiden, meiden, wat een gedoe toch allemaal, he? Echt fijn om te lezen dat jullie begrip krijgen uit de omgeving. Maar idd: eerst aan jezelf toegeven is natuurlijk het belangrijkste en schijt hebben aan wat de rest ervan vindt als zij het maar aanstel vinden. LAnge weg te gaan geloof ik. Maar eens moet het toch eens over zijn met dit geemmer, doe dit al mijn hele leven zo: ik moet dit, ik moet dat en zo niet dan is het crisis en afgang. Wat een onzin eigenlijk.
Sorry, ben beetje chaotisch aan het schrijven geloof ik. Veel sterkte maar weer meiden en nogmaals bedankt voor jullie begrip (heerlijk).
Liefs
Mie
ps ik slik al AD, inmiddels twee jaar, sinds de vorige enorme burn-out.
Weet je wat bij mij zo vreet? het feit dat het psychisch is, zegt mij eigenlijk dat ik niet ziek ben, dat ik dat plakkaat niet verdien. Oke, ik voel me slecht en uitgeput en gespannen tegelijk, maar ziek, dat is toch als je een virus hebt of zo...? Mijn moeder zegt altijd: als je jezelf kunt gek draaien, kun je jezelf ook weer rustig krijgen. Tja, makkelijk gezegd, mede de reden dat ik het niet durf toe te geven voor mezelf, want dan moet ik het ook aan mijn ouders zeggen en dan vinden ze me een slappeling, hoe lief ze ook zijn als iemand 'echt iets heeft'....en steun van mijn omgeving is nu juist zo belangrijk. Shit, waarom is dit nou zo moeilijk???
Heb wel de afspraak met de huisarts gemaakt. Das toch wel een pluspuntje en oh ja, ga ook weer sporten, had ik tijdje laten liggen en doet me toch wel goed om mijn stress uit mijn lijf te krijgen. En dat stemmetje in mijn hoofd stil(ler) te krijgen. Zijn jullie ook aan het sporten? Tis vooral mentale moeheid op een of andere manier he?
Meiden, meiden, wat een gedoe toch allemaal, he? Echt fijn om te lezen dat jullie begrip krijgen uit de omgeving. Maar idd: eerst aan jezelf toegeven is natuurlijk het belangrijkste en schijt hebben aan wat de rest ervan vindt als zij het maar aanstel vinden. LAnge weg te gaan geloof ik. Maar eens moet het toch eens over zijn met dit geemmer, doe dit al mijn hele leven zo: ik moet dit, ik moet dat en zo niet dan is het crisis en afgang. Wat een onzin eigenlijk.
Sorry, ben beetje chaotisch aan het schrijven geloof ik. Veel sterkte maar weer meiden en nogmaals bedankt voor jullie begrip (heerlijk).
Liefs
Mie
ps ik slik al AD, inmiddels twee jaar, sinds de vorige enorme burn-out.
dinsdag 25 september 2007 om 20:14
misschien handig voor het toaalplaatje:
twee jaar geleden: relatie uit, werk opgezegd om relatie te redden, relatie toch niet te redden dus werkloos en geen relatie meer, woonde in heel rot klein stekje waar ik me doodongelukkig voelde, daaromheen gebeurde nog van alles en toen ben ik eigenlijk geknapt. zwaar, zwaar overspannen. maar ben doorgegaan met mijn uitzendwerk want was mijn kans op regulier contract daar. die baan heb ik gekregen, daarop aansluitend. inmiddels dus fijne huisvesting, nieuwe relatie, maar moet op zoek naar niewue baan want contract loopt af. en nu? stress vanwege baan (wat als ik de ww in moet, als ik mijn huur niet kan betalen, als ik geen baan vindt) en evt samenwonen (wat als de relatie weer stukloopt, dat kan ik niet weer aan), dus zo draaik mezelf gek. ben nooit echt hersteld na die fikse burnout van toen, want moest doorgaan om alles werr op de rails te kunnen krijgen. altijd gespannen gebleven en moe, maar niet meer zo heeel heel erg. en tja, dan is er weinig voor nodig he,...resultaat: dit. toch een soort self-fulfilling prophecy. mooi stom.
twee jaar geleden: relatie uit, werk opgezegd om relatie te redden, relatie toch niet te redden dus werkloos en geen relatie meer, woonde in heel rot klein stekje waar ik me doodongelukkig voelde, daaromheen gebeurde nog van alles en toen ben ik eigenlijk geknapt. zwaar, zwaar overspannen. maar ben doorgegaan met mijn uitzendwerk want was mijn kans op regulier contract daar. die baan heb ik gekregen, daarop aansluitend. inmiddels dus fijne huisvesting, nieuwe relatie, maar moet op zoek naar niewue baan want contract loopt af. en nu? stress vanwege baan (wat als ik de ww in moet, als ik mijn huur niet kan betalen, als ik geen baan vindt) en evt samenwonen (wat als de relatie weer stukloopt, dat kan ik niet weer aan), dus zo draaik mezelf gek. ben nooit echt hersteld na die fikse burnout van toen, want moest doorgaan om alles werr op de rails te kunnen krijgen. altijd gespannen gebleven en moe, maar niet meer zo heeel heel erg. en tja, dan is er weinig voor nodig he,...resultaat: dit. toch een soort self-fulfilling prophecy. mooi stom.
dinsdag 25 september 2007 om 21:18
Tja Mie, je maakt jezelf gek, dat zeg ja al. En jezelf tot rust brengen dat moet je leren, en vaak moet je dat van een ander leren. Ik heb een haptonoom die haar gewicht in goud waard is. Misschien met je huisarts eens praten wat voor jou goed zou zijn?
Je bent een perfectionist he, lees ik in je berichtjes. Altijd moeilijk. Maar nu even schijt hebben aan anderen , ook aan dat stemmetje in je dat zegt dat je een afgang bent. Wees eens lief voor jezelf!
Je bent een perfectionist he, lees ik in je berichtjes. Altijd moeilijk. Maar nu even schijt hebben aan anderen , ook aan dat stemmetje in je dat zegt dat je een afgang bent. Wees eens lief voor jezelf!
dinsdag 25 september 2007 om 21:41
Goed plan, ben nu goed bezig: wijntje bij de pc en even niet studeren terwijl ik dat eigenlijk wel moest van mezelf. Oh ja, bedankt voor je lijstje, vond ik echt goed. En oke, mijn vorige berichtjes waren erg dramatisch (toen voelde ik me ook zo), maar gelukkig kan ik soms ook lachen om mezelf
Een haptonoom zou goed zijn ja. Ga ik vragen aan huisarts, thanks Whopper.
Hoe ist met jou en met de anderen hier?
Een haptonoom zou goed zijn ja. Ga ik vragen aan huisarts, thanks Whopper.
Hoe ist met jou en met de anderen hier?
dinsdag 25 september 2007 om 22:46
Hallo meiden,
wat leuk en fijn om jullie berichten te lezen. Ik lees zoveel herkenbare verhalen en voel me zo wat minder 'eenzaam' in mijn 'strijd om rust in mijn hoofd'.
Afgelopen mei ging het niet meer, had ik regelmatig paniekaanvallen en hyperventilatie (waardoor ik 'out' ging). Ik heb vaak gedacht: 'ik word gek!!!' 'Morgen kunnen ze me opnemen'! Ik ben toen naar de huisarts gegaan (met zeeeer veeeel moeite!!!). Dit is één van de beste keuzes die ik ook heb gemaakt. Ze heeft mij door verwezen naar een psycho-motorische therapeut en daar heb ik inmiddels 12 sessies gehad. Op dit moment gaat het best goed met me.
Ik wil graag tegen iedereen zeggen; aarzel niet, maar ga naar de huisarts! De huisarts neemt je serieus en kan je helpen. En dan gaat de zon gelijdelijk aan weer schijnen! Echt waar!
Groetjes mmm
wat leuk en fijn om jullie berichten te lezen. Ik lees zoveel herkenbare verhalen en voel me zo wat minder 'eenzaam' in mijn 'strijd om rust in mijn hoofd'.
Afgelopen mei ging het niet meer, had ik regelmatig paniekaanvallen en hyperventilatie (waardoor ik 'out' ging). Ik heb vaak gedacht: 'ik word gek!!!' 'Morgen kunnen ze me opnemen'! Ik ben toen naar de huisarts gegaan (met zeeeer veeeel moeite!!!). Dit is één van de beste keuzes die ik ook heb gemaakt. Ze heeft mij door verwezen naar een psycho-motorische therapeut en daar heb ik inmiddels 12 sessies gehad. Op dit moment gaat het best goed met me.
Ik wil graag tegen iedereen zeggen; aarzel niet, maar ga naar de huisarts! De huisarts neemt je serieus en kan je helpen. En dan gaat de zon gelijdelijk aan weer schijnen! Echt waar!
Groetjes mmm
woensdag 26 september 2007 om 12:00
Mie:
wat jij beschrijft is dus precies wat ik in mijn eerdere berichtje bedoelde: je zegt dat je geen reden hebt om je zo te voelen, en vervolgens geef je een overzicht van een enorme hoeveelheid dingen die de afgelopen jaren met je zijn gebeurd. Je hebt dus al jaren onder druk gestaan, en blijkbaar kan/wil je lijf dat gewoon niet meer. Bij mij was het precies hetzelfde verhaal: moeizame relatie, zieke ouders (niet levensbedreigend, wel energie-vragend), het heel goed willen doen op mijn werk, weten dat mijn contract af zou lopen en ik dus iets nieuws moest zoeken etc. Dat kan dus heel goed te veel zijn.
En weet je wat het gekke is: ik ben jaren bang geweest om in de WW te komen, en nu is het even zo, en eigenlijk is het helemaal niet zo erg. Ik bedoel, ik ging al bijna hyperventileren als ik er aan dacht, en nu kom ik er achter dat mijn leven gewoon doorgaat. Natuurlijk zoek ik wel iets anders, maar het ellendige gevoel dat ik dacht te krijgen is er helemaal niet. Heb ik me al die tijd voor niks druk gemaakt.....
wat jij beschrijft is dus precies wat ik in mijn eerdere berichtje bedoelde: je zegt dat je geen reden hebt om je zo te voelen, en vervolgens geef je een overzicht van een enorme hoeveelheid dingen die de afgelopen jaren met je zijn gebeurd. Je hebt dus al jaren onder druk gestaan, en blijkbaar kan/wil je lijf dat gewoon niet meer. Bij mij was het precies hetzelfde verhaal: moeizame relatie, zieke ouders (niet levensbedreigend, wel energie-vragend), het heel goed willen doen op mijn werk, weten dat mijn contract af zou lopen en ik dus iets nieuws moest zoeken etc. Dat kan dus heel goed te veel zijn.
En weet je wat het gekke is: ik ben jaren bang geweest om in de WW te komen, en nu is het even zo, en eigenlijk is het helemaal niet zo erg. Ik bedoel, ik ging al bijna hyperventileren als ik er aan dacht, en nu kom ik er achter dat mijn leven gewoon doorgaat. Natuurlijk zoek ik wel iets anders, maar het ellendige gevoel dat ik dacht te krijgen is er helemaal niet. Heb ik me al die tijd voor niks druk gemaakt.....
woensdag 26 september 2007 om 13:29
Hallo
ik zit ook thuis met een burnout./ overspannen.
begon in juni dit jaar. als een berg tegen het werk op zien, veel huilen om (voor je gevoel) niks, gespannen zijn, niet meer kunnen genieten van leuke dingen. toen had ik 6 weken vakantie want ik werk in het basisonderwijs. en ik dacht ik kom wel tot rust en ga na de vakantie met frisse moed weer beginnen. maar zo werkte het dus niet. had het gevoel helemaal niet 6 weken vakantie gehad te hebben. ik ben ook niet weggeweest, ben verhuisd. maar was wel 6 weken weg van mijn werk. na 1 week werk heb ik toen de knoop doorgehakt dat het niet langer zo door kon gaan. voelde me niet meer lekker in mijn vel zitten.
ben toen die maandag naar de huisarts gegaan. die heeft me doorverwezen naar een psycholoog. daar ben ik nu bij onder behandeling en dat is heel prettig.
ik doe nu rustig aan. zit veel thuis. wandel veel. ben weer begonnen met legpuzzels maken. en computer veel.
hebben jullie misschien nog tips om te doen overdag. af en toe verveel ik me best wel. heb geen zin in grote ondernemingen, maar kleine dingetjes die je kan doen op een dag.
groetjes
ik zit ook thuis met een burnout./ overspannen.
begon in juni dit jaar. als een berg tegen het werk op zien, veel huilen om (voor je gevoel) niks, gespannen zijn, niet meer kunnen genieten van leuke dingen. toen had ik 6 weken vakantie want ik werk in het basisonderwijs. en ik dacht ik kom wel tot rust en ga na de vakantie met frisse moed weer beginnen. maar zo werkte het dus niet. had het gevoel helemaal niet 6 weken vakantie gehad te hebben. ik ben ook niet weggeweest, ben verhuisd. maar was wel 6 weken weg van mijn werk. na 1 week werk heb ik toen de knoop doorgehakt dat het niet langer zo door kon gaan. voelde me niet meer lekker in mijn vel zitten.
ben toen die maandag naar de huisarts gegaan. die heeft me doorverwezen naar een psycholoog. daar ben ik nu bij onder behandeling en dat is heel prettig.
ik doe nu rustig aan. zit veel thuis. wandel veel. ben weer begonnen met legpuzzels maken. en computer veel.
hebben jullie misschien nog tips om te doen overdag. af en toe verveel ik me best wel. heb geen zin in grote ondernemingen, maar kleine dingetjes die je kan doen op een dag.
groetjes
woensdag 26 september 2007 om 13:54
@Chefke: goed van je dat je de knoop hebt doorgehakt! Kan me voorstellen dat je niet altijd weet wat je nu kunt doen thuis. Ik probeer een beetje mee te denken. Een kijken: beetje tv kijken, tijdschriftjes lezen, sporten (als je daar de puf voor hebt, bij mij helpt het wel, goede manier om stress eruit te krijgen), boeken lezen, tja eh...je kleerkast opruimen, huis opruimen en daarbij lekker veel weggooien, muziek luisteren (waarmee je je af kunt reageren of lekker nog meer mee kunt huilen, uitlaatklep), kruiswoordpuzzels maken? Naja, hoop dat je er wat aan hebt.
@ Nautica: dankjewel voor je steun. Ik verwerk dingen simpelweg niet goed, doe te rationeel en druk daarmee mijn gevoel weg. 'T wordt toch echt tijd dat ik daar eens vanaf stap. grote vraag is hoe! Met professionele hulp denk ik.
Nou, vandaag heb ik me overwonnen: naar mijn baas gestapt een aangegeven wat er speelt met me. Hij reageerde heel relaxed, wat heet: hij is zelf psycholoog en heeft zelf ook wel e.e.a. meegemaakt psychisch, dus dat sterkt he. Toen zei ik dat mijn ouders het niet zouden begrijpen, werd het me even teveel. Hij zei: het zit heel diep he? En toen begon ik te huilen!! Ik!! Te huilen bij mijn baas! Hij zei dat het niet alleen van de gebeurtenissen van een paar jaar terug was waarschijnlijk, maar dat ik mijn hele leven wel hier tegenaanliep en of dat klopte. Ja dus. Hij wilde me heel graag helpen, stelde voor me aan bedrijfs- maatschappelijk werk te koppelen als ik dat wilde en zei dat ik hem altijd mocht bellen, ook 's nachts. Vond ik zo lief!
Mijn directe collega heb ik vaag uitgelegd wat er speelt. Of ze het snapt weet ik niet, maar ja.
Net belde mijn andere collega dat ze zag dat ik er zo verdrietig uit had gezien (tja, huilkoppie) en of het wel met me ging. Oh jee denk ik dan meteen, daar ga ik! Wat erg! Ik meteen zeggen dat ik het haar nog wel uitlegde, maar dat hoefde niet als ik dat niet wilde zei ze meteen. Vond ik zo fijn! Anyway, mijn baas zei dat ik vanmiddag vooral leuke dingen moet doen en vond het zeker geen afgang. Thuisblijven voor 50% leek hem geen goed ideee, dan ging het vaak juist slechter met piekeraars als ik. Maar mocht altijd aangeven wanneer ik wat rust nodig had enz. Wat een schat!
Op weg naar huis kon ik wel janken, er kwam ineens zoveel boven! Maar ja, dat gaat niet in de bus, dus nu ben ik thuis en komt er niks, alleen spanning. Raar hoe dat werkt.
Afijn, tot zover mijn verhaal. Sorry voor de lap tekst.
Hoe gaat het met jullie? Hopelijk hebben jullie een goede dag?
@ Nautica: dankjewel voor je steun. Ik verwerk dingen simpelweg niet goed, doe te rationeel en druk daarmee mijn gevoel weg. 'T wordt toch echt tijd dat ik daar eens vanaf stap. grote vraag is hoe! Met professionele hulp denk ik.
Nou, vandaag heb ik me overwonnen: naar mijn baas gestapt een aangegeven wat er speelt met me. Hij reageerde heel relaxed, wat heet: hij is zelf psycholoog en heeft zelf ook wel e.e.a. meegemaakt psychisch, dus dat sterkt he. Toen zei ik dat mijn ouders het niet zouden begrijpen, werd het me even teveel. Hij zei: het zit heel diep he? En toen begon ik te huilen!! Ik!! Te huilen bij mijn baas! Hij zei dat het niet alleen van de gebeurtenissen van een paar jaar terug was waarschijnlijk, maar dat ik mijn hele leven wel hier tegenaanliep en of dat klopte. Ja dus. Hij wilde me heel graag helpen, stelde voor me aan bedrijfs- maatschappelijk werk te koppelen als ik dat wilde en zei dat ik hem altijd mocht bellen, ook 's nachts. Vond ik zo lief!
Mijn directe collega heb ik vaag uitgelegd wat er speelt. Of ze het snapt weet ik niet, maar ja.
Net belde mijn andere collega dat ze zag dat ik er zo verdrietig uit had gezien (tja, huilkoppie) en of het wel met me ging. Oh jee denk ik dan meteen, daar ga ik! Wat erg! Ik meteen zeggen dat ik het haar nog wel uitlegde, maar dat hoefde niet als ik dat niet wilde zei ze meteen. Vond ik zo fijn! Anyway, mijn baas zei dat ik vanmiddag vooral leuke dingen moet doen en vond het zeker geen afgang. Thuisblijven voor 50% leek hem geen goed ideee, dan ging het vaak juist slechter met piekeraars als ik. Maar mocht altijd aangeven wanneer ik wat rust nodig had enz. Wat een schat!
Op weg naar huis kon ik wel janken, er kwam ineens zoveel boven! Maar ja, dat gaat niet in de bus, dus nu ben ik thuis en komt er niks, alleen spanning. Raar hoe dat werkt.
Afijn, tot zover mijn verhaal. Sorry voor de lap tekst.
Hoe gaat het met jullie? Hopelijk hebben jullie een goede dag?
woensdag 26 september 2007 om 14:28
He chefke, ik zit ook in het onderwijs. Zit je nu helemaal thuis?Ik ben vooral thuis gewoon gaan lummelen, alles in een heel rustig temo. Inderdaad van die bejaarde van dat lijstje van uh...whopper?(of een andere burnie)
Ik ben bij de HA geweest omdat ik denk dat mijn hormonen en burnout me beiden in de weg zitten.Ik ga nu 3 maanden aan de pil. Kijken wat voor effect dat zal hebben. gek hoor, dan ben ik helemaal niet meer ongesteld, geen buikpijn meer, hoofdpijn, joepie.Daarnaast heb ik ieder jaar ook wel wat last van het donkere, sombere weer dus wil ik ook een lichtlamp kopen.
ik voel me nu weer iets minder somber, er is weer wat hoop. Ook op het werk gaat het redelijk. ik voel wel nog steeds veel spanning in mijn spieren. ik ga vanmiddag naar de hapto misschien wil hij me wel masseren.
Ik vind het trouwens wel leuk dat er nieuwe burnies mee schrijven op dit forum.
Het topic is weer helemaal actief. Zo voel ik me ook niet zo alleen.
Ik ben bij de HA geweest omdat ik denk dat mijn hormonen en burnout me beiden in de weg zitten.Ik ga nu 3 maanden aan de pil. Kijken wat voor effect dat zal hebben. gek hoor, dan ben ik helemaal niet meer ongesteld, geen buikpijn meer, hoofdpijn, joepie.Daarnaast heb ik ieder jaar ook wel wat last van het donkere, sombere weer dus wil ik ook een lichtlamp kopen.
ik voel me nu weer iets minder somber, er is weer wat hoop. Ook op het werk gaat het redelijk. ik voel wel nog steeds veel spanning in mijn spieren. ik ga vanmiddag naar de hapto misschien wil hij me wel masseren.
Ik vind het trouwens wel leuk dat er nieuwe burnies mee schrijven op dit forum.
Het topic is weer helemaal actief. Zo voel ik me ook niet zo alleen.
!) Ik ga een dutje doen.
woensdag 26 september 2007 om 18:25
Hoi Eranma en Chefke e.a.
ik zie dat jullie ook in het onderwijs werken. Ik was voor de zomervakantie al best ver met mijn therapie, ik was even bang voor de zomervakantie (want dan 'moet' je even niets en dat beangstigde mij) maar ik vond de vakantie heerlijk. Nu is het schooljaar weer begonnen en dat valt me heel zwaar. Het opstarten van de groep en de buitenschoolse activiteiten vliegen me soms aan. Ik kan nog niet zo goed een balans vinden tussen mijn werk en mijn privé leven. Dit heeft soms ook invloed op mijn relatie met vriend en mijn familie. Is dit herkenbaar? Ik ben na de vakantie ook bang dat ik weer in oude patronen verval en daar ben ik waarschijnlijk wat te krampachtig mee bezig.
Groetjes mmm
ik zie dat jullie ook in het onderwijs werken. Ik was voor de zomervakantie al best ver met mijn therapie, ik was even bang voor de zomervakantie (want dan 'moet' je even niets en dat beangstigde mij) maar ik vond de vakantie heerlijk. Nu is het schooljaar weer begonnen en dat valt me heel zwaar. Het opstarten van de groep en de buitenschoolse activiteiten vliegen me soms aan. Ik kan nog niet zo goed een balans vinden tussen mijn werk en mijn privé leven. Dit heeft soms ook invloed op mijn relatie met vriend en mijn familie. Is dit herkenbaar? Ik ben na de vakantie ook bang dat ik weer in oude patronen verval en daar ben ik waarschijnlijk wat te krampachtig mee bezig.
Groetjes mmm
woensdag 26 september 2007 om 18:30
Herkenbaar; deels. Ik geef 2 uur in de week les aan 10 kinderen (tekenles) en dat is het zwaarste van mijn werk. Dus ik heb zowiezo al altijd eindeloos respect gehad voor mensen die in het onderwijs werkten, maar nu met mijn burnout nog meer. 2 uurtjes maar, en ik kan er de hele week tegenop zitten hikken.
Dus ik begrijp heel goed hoe het moet zijn als je fulltime (of parttime) een onderwijsbaan hebt!!!
Dus ik begrijp heel goed hoe het moet zijn als je fulltime (of parttime) een onderwijsbaan hebt!!!
woensdag 26 september 2007 om 18:33
Hoi Mie,
psycho-motorische therapie is gericht op je lichaam. Omdat ik mijn lichaam niet onder controle had (uitvallingsverschijnselen, hyperventilatie, spanning) moest ik weer leren om op mijn lichaam te vertrouwen. We hebben een aantal praktische oefeningen gedaan en vaak gaf een praktische oefeningen mij veel meer (en sneller) inzichten, dan een uur lang praten. Een voorbeeld hiervan was: ik moest basketballen. Ik gooide snel achter elkaar en zei steeds 'nee' als het niet lukte, maar ik zei niets als het wel lukte. Ik nam dus niet de rust om de situatie te bekijken en gaf mijzelf nooit complimenten. Dat werd via deze activiteit binnen 5 minuten duidelijk. Een ander voorbeeld is dat ik op een grote bal moest gaan zitten, met mijn voeten van de grond. Ik kwam erachter dat dit natuurlijk nooit in je eentje lukt, tenzij je mega goed kan balanseren. Ik moest hier dus hulp bij inroepen en dat was dus gelijk mijn probleem; dat doe ik bijna nooit want ik vind dat ik het allemaal zelf moet kunnen!!!
Dit zijn een aantal voorbeelden. Als je er meer wilt horen, hoor ik het wel. Maar voor mij hielp het heel goed!
Groetjes mmm
P.s. Heeft iemand ook ervaring met de RET-methode?
psycho-motorische therapie is gericht op je lichaam. Omdat ik mijn lichaam niet onder controle had (uitvallingsverschijnselen, hyperventilatie, spanning) moest ik weer leren om op mijn lichaam te vertrouwen. We hebben een aantal praktische oefeningen gedaan en vaak gaf een praktische oefeningen mij veel meer (en sneller) inzichten, dan een uur lang praten. Een voorbeeld hiervan was: ik moest basketballen. Ik gooide snel achter elkaar en zei steeds 'nee' als het niet lukte, maar ik zei niets als het wel lukte. Ik nam dus niet de rust om de situatie te bekijken en gaf mijzelf nooit complimenten. Dat werd via deze activiteit binnen 5 minuten duidelijk. Een ander voorbeeld is dat ik op een grote bal moest gaan zitten, met mijn voeten van de grond. Ik kwam erachter dat dit natuurlijk nooit in je eentje lukt, tenzij je mega goed kan balanseren. Ik moest hier dus hulp bij inroepen en dat was dus gelijk mijn probleem; dat doe ik bijna nooit want ik vind dat ik het allemaal zelf moet kunnen!!!
Dit zijn een aantal voorbeelden. Als je er meer wilt horen, hoor ik het wel. Maar voor mij hielp het heel goed!
Groetjes mmm
P.s. Heeft iemand ook ervaring met de RET-methode?
