burn-out wie ook??

Tjee,

ik hoop dat je vriend niet aanwezig was. Zoiets is al vervelend genoeg zonder het zelf mee te hoeven maken..... He, dat is ook wat, ik zet net de tv aan, en nu is er een stuk over die brand. Ziet er nogal heftig uit....

Leuk dat je vrijwilligerswerk zo goed gaat (was dat met dieren waar je een tijd geleden over schreef, ik kan het even niet meer herinneren?). Alles wat zo goed gaat is weer een stukje versterking van je zelfvertrouwen.



Ik heb ook een goede daad verricht (voor mezelf dan): ik had een weekend van mijn werk, waar ik heel erg tegenop zag, omdat ik in het weekend dan niet tot rust kon komen. Ik ben wel gegaan (ik vind het op zich altijd wel leuk), maar ben wel een dag eerder naar huis gegaan, zodat ik toch ook voldoende rust krijg. En hoe leuk ik het ook vond, ik ben nu vreselijk moe, en ik was zo blij dat ik de deur uit kon stappen en naar huis kon gaan. Dan weet je dat je de goede beslissing hebt genomen....



Prettig weekend allemaal!

Nou phoebe, gefeliciteerd met je baan! Ik ben trouwens benieuwd over welke sauna het gaat. ik ga zo gelijk ff op teletekst kijken want ik ga regelmatig naar de sauna dus ben benieuwd welke het is. Maar gelukkig was je vriend lekker thuis op dat moment.

Nausica, verstandig dat je eerder naar huis bent gegaan en heel begrijpelijk dat je nu heel erg moe bent. Misschien moeten wij burnies ook wel oppassen dat wij niet te veel compromissen willen zoeken. ik herken dat nu nl heel erg bij me zelf. Ben aan het werk, het gaat goed en ik vind het leuk maar het is genoeg. Dan luister ik toch niet genoeg naar dat stemmetje die zegt dat het genoeg is. Ik ga dan een compromis zoeken waarbij ik dan ook weer niet heel erg lang door blijf gaan maar toch langer dan mijn geest/lijf wil. dan ga ik toch weer moe naar huis met hyperventilatie. Misschien moeten we toch nog beter naar dat stemmetje luisteren die de drukte, stress etc niet wil. het is wel lastig want we willen ook vooruit.Nou, ik duik ff het bad in want ik heb net hard gelopen en krijg het koud. Fijn weekend allemaal.

hallo allemaal

weer even een berichtje van mij.

ben dinsdag weer aan het werk geweest voor 2 uurtjes. was al wel weer op mijn werk geweest (basisonderwijs). maar dan om even gezellig koffie te drinken.

en nu dus ook om weer wat te doen. dat voelde goed. heb wat ondersteunende taken gedaan. dingen in de pc gezet. ik merkte wel omdat het wel lekker liep dat je je wel aan die 2 uur moet houden, en niet langer moet blijven. er is altijd werk te doen he. maarf ik ben braaf weer weggegaan na 2 uurtjes. en het voelde heerlijk om weer wat te doen.

aankomende dinsdag weer eens 2 uurtjes. kijken hoe die gaan.

dit weekend met mijn schoonouders een weekendje weg. en sinterklaas vieren. heb er wel zin in.

gaan er nog meer mensen sinterklaas vieren?

groetjes

Fijn chefke, dat het zo lekker ging op school. Heb je geen moeite met de herrie en de drukte? Dat heb en had ik wel. Het is inderdaad heel verstandig om je aan die twee uur te houden en niet langer te blijven. Ik vier thuis geen sinterklaas, al jaren niet meer. Maar jij in ieder geval heel veel plezier.

Hoi eranma. de herrie en drukte viel wel mee. ik zat niet in mijn eigen klas. maar in een kleiner kantoortje achter een pc.

ben wel een paar keer de klas ingeweest om wat dingetjes op te halen. er was wel veel herrie en drukte. maar wat ik lastig daaraan vond was dat ik dacht: ojee, er is weinig orde in de klas met de invaller. en dat vond ik wel lastig. om te zien hoe druk die kinderen zijn terwijl ik weet dat ze ook rustig zonder herrie aan het werk kunnen. weet niet of dit herkenbaar is hoor. maak me er nu ook niet heel druk over hoor. maar na de kerstvakantie ga ik verder met mijn reintergratietraject en dan moet er wel het een en ander beter lopen in de klas. maar goed. gaan we dan wel naar kijken.

nog tips waar ik op moet letten voordat ik terugkom in de klas??

Hoi chefke, ik heb het nu best wel getroffen met mijn vervangster. natuurlijk doet ze bepaalde dingen anders. Zij heeft ook veel minder ervaring dan ik en ziet bepaalde dingen gewoon nog niet. Maar de sfeer is goed en dat vind ik het aller belangrijkste. wat heel belangrijk is dat je met je vervanger gaat afspreken wat jouw taken worden en wat die van haar zijn. Bouw heel rustig op. Doe bv eerst rt aan een kind, dan twee daarna een groepje.

Ik ben de eerste tijd niet zo veel in de groep geweest zodat zij de tijd kreeg om haar draai te vinden. Pas op dat kinderen en ouders jullie niet tegen elkaar gaan uitspelen. Bij mij is het nu zo dat aan het begin van de ochtenden wij beiden in de groep zijn. Zodat eventuele vragen bij ouders, verhalen van kinderen niet alleen op mijn bordje komen. het kan anders soms erg hektisch zijn. daarna doet zij rt, of voorbereidende zaken en doe ik de groep maar daar zijn we wel heel langzaam naar toe gaan werken.s'Middags doet zij de groep en rommel ik nog wat en bemoei me niet met haar lesgeven.

Probeer te accepteren dat je vervangster de dingen anders doet. het hoeft nl niet altijd slechter te zijn dan jouw manier.

Toch ben ik eerder ziek geweest met de ziekte van Pfeiffer. ik had toen een ramp van een invalster. Het was echt een bende in de klas met veel geschreeuw over en weer. Zij stond absoluut niet open voor tips of adviezen. de directie bemoeide zich er verder niet mee. ik ben toen te snel weer aan de slag gegaan. dat was achteraf niet verstandig. Als dit nu weer het zelfde geweest zou zijn dan zou ik steeds ergens apart met kinderen gaan werken. Ik zou proberen me zo afzijdig mogelijk te houden van de negatieve sfeer.Maar goed, dit was dan ook een extreme situatie. Het gaat nu gelukkig een stuk prettiger.

Het kan trouwens ook wel heel leuk zijn om samen met iemand anders te praten over de kinderen (en de ouders). Twee zien er toch meer dan 1!

Ik ben heel benieuwd hoe je het gaat vinden.

bedankt voor je verhaal eranma. Ik ben ook benieuwd hoe het na de vakantie gaat lopen. wel fijn om even wat ervaringsverhalen te horen van jou.

groetjes



morgen ga ik weer twee uurtjes werken. heb er wel zin in.

Hallo allemaal

ik heb de afgelopen weken het idee dat er langzaamaan een stijgend lijntje in begint te komen. Ik doe al een tijdje vrijwilligerswerk en dat gaat steeds beter. Ook durf ik nu af en toe ook iets leuks te ondernemen zoals een biosje pakken. Een paar maanden geleden moest ik daar echt nog niet aan denken..

Herkennen jullie dat als het beter gaat dat je het bijna niet durft te zeggen omdat je bang bent voor een dip of terugval?



Ik merk wel dat de echt zware dips en terugvallen mijn grootste angst zijn, ik kan dat ook moeilijk loslaten. Ik heb heel diep gezeten en ben nog steeds erg bang dat dat weer terugkomt. Als ik dan een paar echt goede dagen heb wil ik goede gevoel zo graag vasthouden en pas op die dagen merk ik hoe groot het verschil eigenlijk is tussen de echt goede en echt slechte momenten...daar wordt ik dan best wel angstig van, ik weet niet zo goed hoe ik het allemaal een plekje moet geven.

Hoi zwaantje, ik heb dat ook wel hoor, dat ik het niet van de daken schreeuw als ik me goed voel. ook ik ben bang voor de dips. maar misschien moeten we wel accepteren dat er dips zullen blijven komen. Ik merk wel dat de dips wat minder diep en heftig worden. Herken jij dat ook? Maar ik hou voor mezelf ook wel steeds een slag om de arm.

ik geloof niet dat ik al kan zeggen dat mijn dips minder heftig worden...mijn laaste was behoorlijk heftig. Ik moet wel zeggen dat ik het lastig vind wanneer iets nu echt een 'dip' is of gewoon even een of meer wat mindere dagen...

Hoi meiden,

ik kom even afscheid nemen.

Ik was een trouwe lezer en af en toe liet ik wat van me horen. Ik heb in februari dit topic ontdekt en er veel aan gehad. De herkenning en de warme feedback deden goed.

Ik voel me net als Phoebe hersteld van mijn burnout.

Die burnout was helaas nodig om me wakker te schudden en het afgelopen jaar is er een veranderingsproces in mezelf begonnen. Ik ben daar nu zover in dat ik anders naar mezelf en mijn omgeving kijk (en dus ook anders handel).

Door de burnout ben ik in gaan zien dat ik zelf de regie van mijn eigen leven in handen kan nemen. (onder het mom; niet durven toch doen, naar het gelijknamige boek) Ik heb dan ook de beslissing gemaakt om van werk te gaan veranderen. Mijn nieuwe baan zal veel van me vragen, bovendien ga ik flink meer werken. Maar ik heb er zin in!

Er zullen heus weer valkuilen komen waar ik in zal vallen, maar ik vertrouw erop dat ik er minder diep in donder en er sneller uit weet te krabbelen.

Misschien start ik nog wel eens een topic met als titel "het leven na een burnout" , maar voorlopig denk ik daar nog even over na.



Ik wens iedereen die nog in die diepe burnoutcrisis zit, veel sterkte toe. Houdt vertrouwen in jezelf en in je herstel. Neem de tijd en probeer eerlijk te zijn naar jezelf toe.



Iedereen het beste en een warme groet in het bijzonder voor Eranma, Nausicaa en Phoebe. Bedankt meiden!

He juki, wat tof om te horen. Super fijn voor je dat het zo goed gaat.

En....ik ben ook heel benieuwd naar je nieuwe topic )

Met mij gaat het ook wel weer wat beter maar werk nog wel op arbeidstherapeutische basis. Ik herken nu mijn eigen gedrag ook wel wat beter, zie soms hoe perfectionistisch ik bezig kan zijn en kan daar nu zelf soms ook wel om lachen. Ik vind mezelf zachter geworden, liefdevoller maar moet nog wel leren om vriendelijk negatieve energie van andere mensen buiten te sluiten. Van de haptonoom moet ik meer ruimte in gaan nemen en herken nu ook bij mezelf wanneer ik het weer niet of te weinig doe. Ik ben ook tot de conclusie gekomen dat ik een andere school moet gaan zoeken. Even lekker helemaal fris opnieuw beginnen. Ik heb nog steeds veel plezier in mijn vak dus dat hoef ik niet te veranderen.Ik luister beter naar mijn lijf, probeer mezelf niet zo op te jutten. Met sporten ben ik minder fanatiek maar doe het voor het lekkere gevoel.Ik begrijp ook nu dat ik op een dag behoefte heb aan de stilte en rust om me heen en creer die momenten ook. Ik weet dat ik nog veel te leren heb maar ben wel op de goeie weg. Ik heb ook weer veel meer zin in het leven. Natuurlijk zijn er nog wel de dips en kan ik erg verdrietig zijn. maar het duurt minder lang, kan me er zelf beter uit krijgen. ik heb ook minder last van hyperventilatie, daar ben ik heel blij mee.Ik ben nu bijna een jaar burnout en ben nog niet beter maar wel op de goeie weg! Tot mails maar weer, ik ben nog niet toe aan een nieuw topic )

Hallo allemaal.



Al een tijdje rustig hier. Ik wil iedereen alvast een hele fijne jaarwisseling wensen. En heel veel plezier, succes en ontspanning gewenst in het nieuwe jaar. Dat we er allemaal maar weer tegenaan kunnen, of juist de rust nemen die we nodig hebben.



groetjes chefke

Nou oke dan, toch nog even een reactie..



Ja Chefke, jij ook een gelukkig nieuwjaar !

Dat het voor alle burnies maar een beter jaar mag worden!



Eranma, bedankt voor je reactie. We zien elkaar misschien wel weer eens hier op het viva-forum!



Groetjes!

Hallo allemaal,



Ik herken echt heel veel in jullie verhalen.

Vorig jaar vertelde de bedrijfsarts mij dat ik een burnout had nadat ik op mijn werk, in het onderwijs, van de ene op de andere dag volledig was ingestort.

Ik werd doorverwezen naar een psycholoog en heb daar een aantal gesprekken gehad.

Omdat ik graag zo snel mogelijk weer beter wilde worden heb ik mezelf denk ik een beetje te snel wijs gemaakt dat het weer goed met me ging.

Sinds vier maanden ben ik weer fulltime aan het werk en het gaat helemaal niet goed.

Ik voel dat ik weer tegen een burnout aanzit en ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb wel weer een afspraak gemaakt bij mijn psycholoog maar ik ben zo bang voor de reacties van mijn omgeving. Ik heb allerlei lichamelijke klachten en heel veel last van huilbuien. Heeft iemand tips voor mij?



Groetjes Paulien

Goedemorgen allemaal,

onder het mom van 'het is een begin', zet ik hier maar iets neer: voor het eerst in lange tijd heb ik nu 2.5 week vrij, en ik zie nu al enorm op tegen de 7e, wanneer ik weer moet beginnen.

Tijdens mijn afstuderen ben ik gaan werken bij dit bedrijf, waar ik na mijn afstuderen een fulltime vaste baan kreeg. Op zich een heel leuk bedrijf, met fijne collega's, en in principe is het werk ook leuk. Maar... ik ben verantwoordelijk voor een zwaar project (zit veel geld in, druk is enorm hoog, ik werk met veel externe mensen, en vooral met veel lastige mensen) (professoren die denken dat ze God zijn), dat nog zeker 5 jaar duurt. Toen ik het project kreeg was het een puinhoop, inmiddels heb ik het op de rit. Men is ook blij met me, maar het blijft toch ellende: de druk is enorm omdat er veel van het project af hangt. Momenteel heb ik het gevoel dat ik voortdurend me uit de naad werk (samen met mijn assistent) en dat we er weinig voor terug krijgen (ipv 'goed dat ht dit jaar toch gelukt is!' horen we 'het was maar net aan, en het volgende stuk moet echt sneller', terwijl we daar de mensen niet voor hebben, omdat die simpelweg niet op straat liggen te wachten tot ik ze kom vragen of ze voor me komen werken)(het is gewoon lastig goede mensen te vinden, en het inwerken is een langzaam proces).



Ik heb er helemaal genoeg van. Nu zit ik privé ook helemaal niet lekker in mijn vel, dus het komt niet alleen door het werken en het feit dat ik te lang te weinig vrij genomen heb ("je moet meer vrije dagen nemen!", maar ondertussen wel verwachten dat ik alle deadlines haal, wat niet met elkaar strookt). Ik ben zeer snel geirriteerd, ik merk dat ik heel fel reageer op onschuldigen die vragen naar mn werk (collega's maar ook vrienden), nu ik even niet werk voel ik ook mijn spieren wat ontspannen, terwijl de gedachte aan werk ze acuut weer doet verkrampen, het huilen staat me nader dan het lachen en ik kán gewoon niet meer.

Ik heb wel gemeld dat ik even niet weet wat te doen, maar ik moet het nog een keer aankaarten, want heb het idee dat men niet doorheeft hoe ik er écht aan toe ben. Ik trek het eigenlijk gewoon niet meer, en weet dat ik iets moet doen. Het punt is dat ik moeilijk dingen los kan laten (controle he...), en eigenlijk ook iemand nodig heb die me even bevestigd, als in "je moet nu echt aan de bel trekken en pas op de plaats maken", ipv mensen die het eigenlijk een beetje wegwuiven "ach, iedereen heeft het wel eens zwaar met het werk, geen enkele baan is altijd maar leuk en iedereen is wel eens moe" (argh!), of mensen die me aanraden een andere baan te zoeken (alsof ik daar nu toe in staat ben; voor een sollicitatie moet je de baan wíllen, enthousiast zijn, enz, en ik wil helemaal niks, ik wil rust. Ik wil geen nieuw werk, nieuwe omgeving, nieuwe mensen, solliciteren, blaah)(ik voel een enorme druk...).



Het enige waar ik wel enige rust in vind is sporten en opruimen/schoonmaken momenteel, en daar heb ik dan wél de energie voor. Het opruimen en vooral het heel veel dingen weggooien maakt ook weer ruimte in mijn hoofd. Verder voel ik me enerzijds eenzaam, maar heb ik anderzijds ook weinig energie voor mensen.



Excuses voor dit lange verhaal, dat ongetwijfeld ook tamelijk onsamenhangend is, maar ik moest het even kwijt, in de hoop dat iemand die weet wat het is het leest. Ik heb even behoefte aan mensen die me niet het gevoel geven dat ik eigenlijk een zeur ben en dat het allemaal-heus-wel-meevalt-eigenlijk....



Ik ben een tijd geleden (begin 200, het is echt erg, het gaat eigenlijk al vrij lang niet goed, maar nu wordt het echt te erg) een psycholoog bezocht, die me door de huisarts was aangeraden. Het eerst gesprek was el prima, maar bij het tweede gesprek voelde ik me zo ontzettend niet serieus genomen, en legde ze me steeds dingen in de mond ("je vindt dus dit en dit", wat dan geheel tegenovergesteld was aan wat ik net gezegd had), waardoor ik alleen maar meer druk voelde, en eigenlijk ook heel boos werd. Heb verdere gesprekken toen afgezegd, en ben nu licht huiverig voor weer een psycholoog...(bang dat dat ook niet klikt)



Groet,

Melanthe

Hoi Pien, dat klinkt niet goed! Heb je die afspraak met je psycholoog al snel? Misschien dat je met hem/haar ook je zorgen over de reacties van de omgeving kunt bespreken? (niet dat die er in feite toe mogen doen, als je voelt dat het echt weer de verkeerde kant op gaat, mag dat niet zomaar doorgaan, maar ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt).

Het forum leeft weer een beetje op!

Nou Pien en melanthe. ik zou zo zeggen welkom bij de club. Ik herken zeer zeker wat hier omschreven wordt. huilbuien, geen zin meer in je werk, als een berg tegen de dingen op zien en weinig energie hebben.

Hier op het forum wordt het probleem 'burnout'echt niet afgedaan met: valt wel mee en stelt niks voor.

Ik zit sinds augustus thuis. ik zit ook in het onderwijs, basisonderwijs. en ik trok het ook niet meer. heb me toen ziek gemeld van mijn werk. op het werk kreeg ik veel ondersteuning en werd er vaak gezegd: neem de tijd! dat is erg fijn hoor. verder heb ik de rust genomen die ik nodig had en ben ik via de huisarts doorverwezen naar een psycholoog. Ik vind het erg prettig om met haar te praten en ik krijg ook hele concrete dingen mee naar huis, waar ik dan weer mee aan de slag kan en waa rik iets mee kan in mijn werk. die hulp ervaar ik als erg fijn.

Na de kerstvakantie ga ik weer beginnen met werken op at basis. langszaam weer opbouwen.

Vanaf sept. zit ik af en toe ook op dit forum. Ik vond het erg prettig om af en toe hier te zijn, berichten te lezen van hoe andere er mee zitten of hoe anderen met dingen omgaan. erg hartverwarmend allemaal.

Het enige wat ik je nog kan zeggen: neem de tijd en neem ook echt de tijd die je nodig hebt om tot rust te komen.

Hoi Chefke,

wat fijn dat je steun hebt aan die psychologe! Ik denk dat het mij ook goed zou doen, maar ik durf niet zo goed, bang weer een 'gek' te treffen (ik doe serieus mijn verhaal en voel me vervolgens belachelijk gemaakt, dat idee had ik bij die vrouw in 2007)



Het is heel fijn om hier te lezen; ervaringen van anderen, herkenbaarheid, en inderdaad, zonder het idee dat je je eigenlijk zou moeten vermannen.

Vanmiddag nog sprak ik een vriend van me die eerder tegen me begonnen was dat ik moest gaan uitzoeken wat ik wil met het leven/werk, enz en rust moest nemen, en vanmiddag wuifde hij het weer weg (ik had het over een site over burnoutklachten, en hij zei "ja, maar daar kijk jij anders tegenaan, want jij hebt die klachten niet" Moed zakte meteen weer in mijn schoenen om er verder nog met hem over te praten....)

Wat weer een hoop herkenbare verhalen....het is al even geleden dat ik hier gereageerd heb.



Herstellen gaat moeizaam en vooral langzaam. Gelukkig is er in december wel een klein knopje om gegaan...dan kost het maar veel tijd om te herstellen! Daar werd het in mijn hoofd iets gemakkelijker van.



Helaas sta ik op het punt om een overgang te maken van de tijdelijke afdeling waar ik werkte, naar mijn oude stek. Dat gaat toch wel gepaard met een terugslag(en dan ben ik nog niet eens begonnen ) Ik slaap slechter, maak me heel veel zorgen, ben bang dat ik het niet aankan, heb er helemaal geen zin aan en als ik de kans en de mogelijkheid had, dan zou ik onmiddellijk ontslag nemen. Maandag is de grote dag. Ik heb gelukkig wel concrete afspraken gemaakt met mijn baas, die de druk iets weg nemen.



Ik werkte de op de tijdelijke afdeling inmiddels weer 3*5 uren. Dan deed ik nog niet volledig mijn eigen taken. Dat lukte ook echt nog niet. Dat was te veel.



Ik heb ook moeite met drukte en veel lawaai. Herkenbaar?



groetjes, Josje

ja heel herkenbaar josje.

ik kan ook nog steeds niet goed tegen drukte en lawaai. als het druk is in de stad ga ik liever niet. naar concerten gaan waar veel mensen komen vind ik ook nog steeds veel te druk.

straks na de vakantie ga ik ook weer rustig aan beginnen met werken. ik werk in het basisonderwijs dus ben wel benieuwd hoe die 'drukte' me gaat bevallen.....

Dag allemaal,



Ik lees al een aantal weken mee met jullie en herken zó veel, maar durfde eigenlijk niet zo goed te reageren. Nu er een paar "nieuwe" zijn bijgekomen, heb ik toch mijn moed bijelkaar geraapt om toch te reageren.



Sinds half december zit ik thuis, na wekenlang amper geslapen te hebben (inslapen ging wel, maar doorslapen niet). Ook huilbuien, hartkloppingen, misselijkheid, vergeetachtigheid, paniekaanvallen, geïrriteerdheid komen regelmatig voorbij. Ik heb sinds september een nieuwe baan op een klein kantoor. Daarvoor heb ik twee jaar in het buitenland gewoond en gewerkt, maar ik wilde weer terug naar NL, dus baan gezocht en in september verhuisd. Mijn baan is erg druk, op kantoor is er onderbezetting (wordt wel aan gewerkt) en ik kreeg 1001 klusjes naar me toe geschoven, waardoor mijn eigen werkzaamheden weinig of niet gedaan konden worden. Ik heb wel geprobeerd te plannen en het overzicht te houden, maar alles had prioriteit en er kwam steeds weer van alles tussen, waardoor ik werkzaamheden niet af kon maken. Verder wilde ik natuurlijk mijn beste beentje voorzetten en erg mijn best doen (want nieuwe baan...), dus ik heb erg lange dagen gemaakt, vaak zonder pauzes. Ik ben zelf een ontzettende perfectionist, wil alles 110% goed doen, mag van mezelf geen fouten maken en door andere mensen aardig gevonden worden (ik denk dat jullie dit wel herkennen?). In de week voor kerst ging het helemaal niet meer en toen in overleg met werkgever besloten om rust te nemen.Ik ben ook bij de dokter geweest, slaappillen en kalmeringspillen gekregen en begin januari een doorverwijzing naar een psycholoog.Verder zei de dokter dat ik tot het intakegesprek niet naar mijn werk mag. Zit nu te wachten op bericht van het GGZ.



Op zich zou je zeggen: 4 maandjes hard werken is toch niet zo'n punt. Maar ik heb ondertussen begrepen dat het niet alleen daarvan komt (het is denk ik wel de grootste factoor). Ook privé zit het niet 100% lekker. Ik ben dus net verhuisd (dat was ook een waanzinnig stressige periode), ken helemaal niemand in de plaats waar ik woon (vrienden en familie zitten allemaal zo'n 1,5 uur reizen van mij vandaan) en door dat vele werken heb ik ook nog niet de kans gezien om daar iets aan te doen.



Daarnaast heb ik een vriend, die sinds september in China woont en werkt. Dat helpt ook niet echt mee, denk ik. Ik pieker daar ook (te) veel over, over hoe de toekomst er uit gaat zien ed. Ik ga er in maart 2 weken naartoe en dan willen we het over de toekomst gaan hebben, dus ik probeer om het weg te schuiven, zo van: dat zie ik in maart wel, maar dat is lastig.



Ik hoop dat ik dmv dit forum wat steun kan vinden en ook steun kan geven. Het lijkt me fijn om met mensen, die weten waar je het over hebt, te "praten".



Mijn verhaal is wat aan de lange kant geworden, excuses, maar ik moet zeggen, het luchtte wel een beetje op! Bedankt voor het lezen en ik hoop op reacties, tips ed.



Groetjes, Jooles

Josje, ik herken het ook! Tussen kerst en oud en nieuw was ik in een drukke supermarkt en na 10 minuten had ik het niet meer, ik moest er weg. Sindsdien kijk ik er ook erg tegenop om boodschappen te moeten doen.



Verder worden kleine dingen, die eerst niets voorstelden en heel normaal waren, plotseling een "probleem", zoals in het donker auto rijden. Het is uiteindelijk wel gelukt (overwinning!) maar er ging veel paniek en huilen aan vooraf...

Hebben/hadden jullie dat ook?



Verder moet ik nog steeds wennen aan het idee dat ik een burn out heb. Ik voel me een "watje" dat ik niets aankan heb het idee dat ik heb gefaald. Terwijl ik best weet dat dat niet zo is, maar er blijft een stemmetje in mijn achterhoofd fluisteren.

Ik voel me ook regelmatig een enorm watje hoor! Da's heel herkenbaar. En die paniekaanvallen, heb ik ook gehad in het begin. Daarna heb ik ze tot nu toe kunnen onderdrukken met pijn en moeite.



Ik vind het nog vaak zwak van mezelf dat ik 'moet' toegeven aan mijn gevoelens, omdat wanneer ik dat niet doe, de boel gegarandeerd escaleert. Dat ben ik niet gewend van mezelf.



Je zegt dat je in vier maanden opgebrand bent geraakt. Maar het zou mij niet verbazen, dat je het al langer onder de leden hebt hoor! 'Zo'n proces kan ontzettend lang duren voor het echt verkeerd loopt.



Perfectionisme samen met nog een aantal 'foute' karaktertrekken hebben mij ook de das om gedaan. Mijn werk moet altijd beter dan goed(werk in de zorg). Alles kon altijd, was heel flexibel etcetc. Tja...op een dag was het op....



Josje