burn-out wie ook??

Herkenbaar ja. Ik heb ook last van geluid (als ik bij iemand ben die altijd muziek op de achtergrond heeft aan staan word ik echt gek, ik vind dat veel te onrustig)(en drukke winkels, brr), en ook het 'watjesgevoel' is me niet onbekend. Ik denk dat dat ook komt doordat veel mensen in mijn omggeving eea een beetje wegwuiven, zo van 'het zal toch allemaal wel meevallen' en 'je moet gewoon dingen doen en er wat van maken', of, ook een mooie 'dan moet je gewoon een andere baan zoeken'. Juist, want dat lost alles op, en daar ben ik nu ook echt toe in staat :-S

Chefke, begin jij maandag weer met gedeeltelijk werken? (dan is de kerstvakantie toch overal afgelopen?) Hoe voel je je daarover, zie je er tegenop, of naar uit?

Hallo allemaal,

Heb een heel end gelezen (alles lezen is niet te doen...te lang topic!) en wil eigenlijk graag jullie advies. Zal het zo goed mogelijk proberen uit te leggen zonder langdradig te worden. Ben vrouw van 33 heb twee jaar geleden een bachelor talenstudie afgerond. Tijdens die vier jaar zo goed als fulltime gestudeerd en 2 dagen per week gewerkt (had geen stufi meer). Laatste jaar v/d studie was ik eigenlijk al helemaal op maar ging meteen, uit geldgebrek, 32 uur werken op mijn vertrouwde werk (administratief). Ondertussen arbeidsconflict om me heen en collega's zien komen en gaan. Zelf kreeg ik enorm eczeem en allergieën, die ik nog steeds heb, alleen weet ik nu voor welke voeding ik allergisch ben en heb ik een redelijk leefbaar leven qua eczeem (maar nooit meer zoals het was!!). Eczeem was zo erg dat ik geen kleren aankon. Toch na een halfjaar met een bijzonder prestigieuze Master begonnen en weer naar 2 dagen werken gegaan. Master drie maanden volgehouden, toen totaal ingestort. Volgens familie en vriend was ik constant geirriteerd en niet mezelf. Volgens mezelf was ik doodmoe, enorme moeite met opdrachten/studiedingen doen en ook depressief, angst dat ik moest stoppen met Master. Toch gestopt en ook met werk gestopt. Eczeem laten zien bij bedrijfsarts, waar ik zowiezo huilend binnenkwam en nog steeds huilend wegging. Eczeem moest ik maar accepteren, verder wandelen en fietsen/sporten en na twee maanden alweer een paar uurtjes aan het werk en na drie maanden weer op 2 dagen. In het begin redelijk opgelucht dat ik was gestopt met de master, maar ook teleurgesteld in mezelf. Lichttherapie gevolgd waar eczeem alleen maar erger van werd. Elke dag drie keer hele lichaam insmeren en thuis alleen in onderbroek op de bank. Gestopt met lichttherapie. Na een paar maanden fulltime gaan werken (voor het geld en omdat ik naar mijn gevoel "stil stond"). Ging best goed, maar altijd maar moe. Na een paar maanden fulltime werken er achter gekomen waar ik allergisch voor was (zuivel en andere dingen) dus eczeem werd langzaam minder, kon weer mijn "gewone" kleren aan en prettiger werken. Ondertussen verhuizing van mijn vriend (waarbij ik heel veel geregeld heb). Paar maanden later verhuizing van mijn moeder. Zowiezo leunt mijn moeder erg op me en mijn vriend ook wel, ben dagelijks "levensadviseur" en aanhoorder van hun dagelijkse beslommeringen. Dit om het plaatje even totaal te maken! Ohja, en toen nog even een flinke brand bij de buurman van mijn vriend, waardoor mijn vriend en zijn katten uit huis zijn gehaald, het hele (net nieuwe) kleed vervangen moest en de buurman het zelf niet overleefde (maar we kenden hem nog niet). Daarbij ben ik gefrustreerd over mijn werk, heb ik het gevoel dat ik voor niets gestudeerd heb (kom niet aan de bak met mijn studie) terwijl ik graag carriere had gemaakt. DEnk alweer na over nieuwe studie of werk terwijl ik niet goed in mijn vel zit. De situatie nu: heb geen "gevoel" meer. ALs ik al iets voel, komt er verdriet uit, ben 2x bij psycholoog geweest en zit alleen maar te janken. Nu ook als ik wakker word, heb me 1 dag ziek gemeld en ben toen weer gegaan. Werd vanochtend onredelijk boos op mijn vriend omdat hij me vroeg om iets kleins voor hem te doen. Oftewel ik begin weer onredelijk en opvliegend te worden, terwijl ik een heel lief mens ben. Heb verteld aan bazin dat ik me slecht voelde en moet meer tijd voor mezelf nemen. Wat ik echt graag zou willen, is een paar maanden thuis zitten om echt lekker met mezelf bezig te zijn, met mijn psycholoog te praten, te schrijven (heb ik al jaren niet gedaan) en weer eens iets creatiefs te doen. Er komt niets meer uit me, ben een robot die het huishoudelijke werk doet, werk doet, nep-aardig met collega's praat en ondertussen een haat heb naar deze oneerlijke wereld en alle mensen, inclusief vrienden, die gelukkiger zijn en meer geld hebben of een eigen huis. Zwaar teleurgesteld in mezelf dat ik niks heb bereikt of opgebouwd en ik sta nog steeds stil. Kijk op een chaotische manier naar banen en opleidingen maar heb geen idee wat ik zou willen, want ik voel er niks bij. Nou, werd het toch nog een lang verhaal....

Mijn vraag is: ben ik vorige keer te kort thuis gebleven en was ik toen burn-out? ik denk namelijk zelf van wel. Ga ik nu weer richting burn-out, of ben ik het al die tijd nog geweest maar wilde ik het niet toegeven, uit schaamte en uit "vooruitgangsdrang"? Ik ben doodongelukkig. Ik voel alleen maar verdriet en hou me liever met anderen bezig (ook al is dat ook doodvermoeiend) omdat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet. Muziek helpt me niet meer. Tekenen/schilderen doe ik niet. Schrijven doe ik niet. Ik doe alleen de dagelijkse dingen en zit dan het liefst als een zombie voor de tv en vreet me vol. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen om hier uit te komen! NOuja, mijn psycholoog is een begin, en hopelijk kunnen jullie me vertellen hoe jullie hier tegenaan kijken. Ben erg benieuwd wat jullie vinden, als ervaringsdeskundigen!

Groetjes", "juffrouwjannie"

Hoi,



Helaas klinken jullie verhalen me zo bekend in de oren...



Ook ik ben op een punt gekomen dat ik niets anders kan dan janken. Vorige week op het werk kon ik echt niet meer. Alleen maar janken, raakte van alles in paniek...

Mijn relatie heb ik een maand geleden beeindigd omdat ik me aan alles ergerde was hij deed. Mijn moeder is 2 jaar geleden overleden, daar heb ik het heel moeilijk mee en nu...nu is het op.



Maandag moet ik naar de huisarts en dinsdag wordt het traject van de bedrijfsarts in werking gezet.



Zelfs een verhaal typen kost bergen energie, vandaar dat ik het kort (en zeer onoverzichtelijk) hou.



mieke

Hoi Jannie, wat zegt je psyhcoloog over je situatie? Heeft zij een soort plan voor je, waarmee je ook naar ja baas kunt stappen?



Mieke, sterkte morgen bij de huisarts. Ik hoop dat het je oplucht om dit begin gemaakt te hebben.



Ik moet morgen weer naar m'n werk na 2,5 week vakantie, en ik zie er enorm tegenop. Heb besloten met mijn baas te praten en ook de huisarts te bellen.

Hoi Melanthe,

Heb het er vorige keer voorzichtig over gehad met mijn psychologe, maar zij was (net als die ***bedrijfsarts!) van mening dat het goed voor me is als ik een soort structuur aanhoud. Wat is dat toch met die verplichte structuur??? Ik wil juist weg uit die structuur, in mijn hoofd en hart zitten ook geen structuur! Nouja. Morgen zie ik haar weer, ik weet niet of ik er nu nog een keer over zal beginnen. Eerst maar verder vertellen hoe het nu met me gaat.

Thanks!

JJ

Oh boehoeeee ik ben op mijn werk. Ik ben wel geteld 28 minuten binnen, en ik ben gewoon in tranen, terwijl ik alleen nog maar geprobeerd heb mijn bureau op te ruimen. Ik wil niemand zien, ik wil met een kussen op mijn hoofd in bed liggen.

Melanthe: goede beslissing om met je baas en je huisarts te gaan praten, veel sterkte! Wat betreft de psycholoog: misschien kan je naar een andere toegaan? Iemand waar het wel mee klikt? Volgens mij is dat wel heel belangrijk, als er geen vertrouwen is, kan je je niet helemaal openstellen en dan werkt het niet, lijkt me. Ik moet zeggen, ik heb (nog) geen ervaring met psychologen, zit nog steeds op bericht van het GGZ te wachten, dus misschien klopt het wel niet wat ik zeg, maar ik stel me dat zo voor...



Mieke, jij ook heel veel sterkte.

Laten jullie allebei weten hoe het ging?



Juffrouwjannie, dat met die structuur is ook tegen mij gezegd. Volgens mij bedoelen ze daar mee, dat je rond dezelfde tijd naar bed gaat, rond dezelfde tijd weer opstaat en dat soort dingen. Zodat je toch een soort ritme aanhoudt en niet verder wegzakt (zo begreep ik het tenminste). Het kan inderdaad zijn dat je de vorige keer weer te snel aan het werk gegaan bent, waardoor de koek nu weer op is. Daar word ik nu ook de hele tijd voor gewaarschuwd. Ik hoop dat het gesprek met de psycholoog gaat helpen en misschien is het inderdaad een goed idee om er even uit te stappen en een tijdje rust te nemen?



Chefke, hoe ging het op je werk?



Ik moet zeggen, ik heb vandaag een goede dag geloof ik. Ik heb wonder boven wonder prima geslapen en vanmiddag ga ik met een vriendin uit Ierland, die in NL is, lunchen. Gisteren had ik daar helemaal geen zin in, zat er al aan te denken om het af te zeggen, maar nu heb ik er wél zin in. Volgens mij een goed teken!

Melanthe, ga dan NU met je baas praten! Dit hou je zo niet vol, lijkt me.

Kop op en succes ermee.

Melanthe, wat jij nu zegt (na 28 minuten al in tranen), dat had ik vorige week ook...(en dan vooral ook om de 28 minuten weer een nieuwe jankbui). Vreselijk en gewoon niet te stoppen.



Die structuur waar jullie het over hebben, dat heb ik in de afgelopen periode ook vaak geschreeuwd. Op een of andere manier wilde ik elke dag op hetzelfde tijdstip eten, de boodschappen op dezelfde dag, niet na x uur in bed...Het geeft toch een bepaald soort rust, dus wie weet zal het jou ook helpen Jufjannie. (en dan moet je niet net als ik helemaal overstuur raken als het een keertje anders wordt....)



Jooles, leuk dat je gaat lunchen! Het wordt vast gezellig. Veel plezier.



Vanmorgen de huisarts gebeld (hij was weer terug na een week vakantie). Na een uur proberen kreeg ik eindelijk de assistente aan de telefoon. Vandaag kon in niet meer langskomen, dus heb ik een afspraak voor morgen gepland.



Ik ben nu alleen 'bang' dat ik niet kan uitleggen wat er aan de hand is. Dit hele weekend heb ik bijvoorbeeld geen traan gelaten en ben best vrolijk. (zodra ik dan weer denk aan mijn collega's die op dit moment in de chaos aan het werk zijn, krijg ik alweer de kriebels). Mijn huisarts is nogal dol op medicijnen, maar daar wil ik eigenlijk niet aan. Ik 'wil' gewoon een praat-mevrouw/meneer..

Mieke, wat fijn dat je een afspraak bij de dokter hebt. En wat betreft de angst om het niet goed uit te kunnen leggen: dat had ik ook. Ik ben een dag van te voren begonnen om alle "symptomen" en gevoelens op te schrijven, steeds stukje bij beetje, als er weer iets gebeurde of als me iets te binnen schoot. Dat papiertje heb ik toen meegenomen naar de dokter. Uiteindelijk kwam het er op zich vanzelf allemaal wel uit, maar zo'n briefje geeft wel houvast (tenminste voor mij) en je kan even spieken, als je het even niet meer weet.



Wat betreft de medicijnen: ik was daar ook huiverig voor, vooral voor slaappillen. Maar de arts zei letterlijk: doe jezelf een lol en gebruik ze om weer even bij te komen. Ik heb 5 slaappillen gekregen (weet de naam niet meer), die ik verdeeld over 2,5 week heb gebruikt en ik moet zeggen, ik was er erg blij mee, want ik kon eindelijk weer een nachtje doorslapen. Nu heb ik ook oxazepam gekregen, voor als ik een paniekaanval krijg en/of 's avonds voor het slapengaan. Ik gebruik ze lang niet dagelijks, maar het is wel een prettig gevoel om ze in huis te hebben. Misschien een idee om, als je tegen je arts hebt gezegd dat je eigenlijk geen medicijnen wilt gebruiken, ze toch aan te nemen en ze vrijblijvend thuis te hebben? Je bent dan niet verplicht om ze te nemen, maar hebt eventueel wel wat achter de hand.

Hoi Allemaal,



ook ik ben al een tijdje overspannen. Nu lees ik dat veel mensen geen medicijnen gebruiken, en anderen weer wel. Ik ben er zelf nooit mee begonnen maar omdat het niet echt goed gaat, helaas, overdenkt ik deze mogelijkheid. Wat zijn de voor en nadelen?





Groetjes Halfvol.

jooles: ik ga morgen weer aan het werk. eerst een anatal weken twee ochtend ein de week. dinsdag en donderdag ochtend. gaat dat goed dan opbouwen anar nog een ochtend erbij. en zo verder bouwen. kijken hoe het gaat.

ik heb er wel zin in. ik zit dan ook thuis vanaf de zomervakantie. ik begin me dan ook af en toe best te vervelen thuis. Vind het wel spannend maar heb er dus wel echt zin in. zal morgen wel versalg doen van hoe het ging.

En als je inderdaad naar de huisarts gaat en het allemaal niet goed onder woorden kan brengen dan helpt het inderdaad echt om alles op te schrijven. net als wat jooles zegt. heb ik ook gedaan. alle symptomen waa rik last van had heb ik opgeschreven en ook alles wat voor mijn gevoel de emmer heeft doen overlopen. de dokter vond het verhaal op papier heel duidelijk en heeft me toen doorverwezen naar een psych. en dat was dus allemaal in aug 2007.

Hallo alle nieuwe meiden. Erg leuk dat jullie er bij zijn gekomen. Ik kreeg bijna het gevoel de enige burnie nog te zijn samen met chefke.

Ik zal me nog ven kort voorstellen. Ik ben nu precies een jaar burnout en werk in het onderwijs en ben ouder dan de gemiddelde viva lezeres.Ik ben de eerste paar maanden bij de psych geweest maar toen ik geen vooruitgang bemerkte ben ik naar de haptonoom geweest en daar loop ik nog steeds bij.

Ik ben burnout geraakt enerzijds door mijn werk en mijn perfectionisme, anderzijds heb ik te lang rond gelopen met verdriet van overleden familieleden en spanningen binnen mijn relatie.

Uit julie verhalen herken ik de huilbuien en het slechte doorslapen en het niet tegen herrie kunnen en de paniekaanvallen.

Ik heb nooit medicatie geslikt omdat ik me daar niet goed bij voel, het staat me tegen. Ik ben nu meer in balans en huil daardoor minder.

Door de haptonomie herken ik van mezelf soms wanneer ik in een neerwaardse spiraal kom en mezelf negatieve dingen aanpraat. Ik kan dat nu soms ombuigen zodat ik niet in een diep gat terecht kom. Ik kan me weer edelijk afsluiten voor herrie, laat het niet binnen komenmaar kan me absoluut niet concentreren met herrie.

Ik heb een keer een paniekaanval tijdens het auto rijden gehad. Ik ben toen naar huis gereden, compleet overstuur maar ben wel expres de volgende dag weer gaan rijden omdat ik wist dat mijn angst niet reeel was en dat het beter was om door te gaan omdat ik anders misschien bang zou blijven. Ik heb daarna geen echte paniekaanval gehad, al ben ik wel soms schrikachtig in de auto.

Ik heb nog steeds last van hyperventilatie al heb ik het nu vaker onder controle maar niet altijd.Ik werk nu 100% op AT basis. Ik moet nu 30% van mijn salaris inleveren omdat ik nu een jaar ziek ben. Erg jammer natuurlijk maar het geld is voor mij geen reden om me dan maar beter te melden.

Voor mij is het het lastigste om mij minder verantwoordelijk te voelen op mijn werk en thuis.Ik denk dat dat voor veel burnies geld. Daarnaast moet ik leren om zelf meer ruimte in te nemen, ik ben van het wegcijferende soort;-)

En ik moet nog leren minder te moeten en leren om me niet persoonlijk geraakt te voelen bij "kritieke"van anderen.

Ik heb dus nog veel te leren. Nu terugkijkend op een jaar burnout vind ik het toch niet erg dat ik dit gekregen heb. Ik voel me langzaam steeds meer mens worden. daarvoor was er bijna niks meer van me over, alleen een fysiek omhulsel. Nu voel ik me van binnen groeien.Natuurlijk voel ik me soms nog echt klote maar dat hoort erbij.

Ik wil jullie graag helpen als dat kan. Vraag maar raak, ik heb nu een jaar burnie ervaring en die deel ik graag met jullie.

Poeh, ik wist niet dat ik zoveel had geschreven, sorrie!

Hoi Eranma,

het is 'grappig' om hier te lezen dat er nog veel meer mensen zijn met dezelfde klachten, terwijl ik me nogal alleen voel en het idee heb dat mensen me niet echt serieus nemen (ik was net nog bij mijn fysiotherapeut, en die zei heel leuk "nou, wel wat vrolijker hoor, ik krijg bijna zelf een dip van jou" - ik was op dat moment al lang blij dat ik niet huilend het pand binnengelopen was...).



De controle loslaten vind ik heel eng. Belachelijk eigenlijk het gaat niet zo, ik wil ook niet meer, en toch vind ik het doodeng om mijn werk te laten voor wat het is.



Hoe ben je bij de haptonoom gekomen, heb je er veel aan?



Hebben jullie dat ook zo, vergeetachtig zijn, moeite hebben met typn (dit duurt bv heel lang, omdat ik steeds tikfouten maak), en over je woorden struikelen als je praat?

melanthe: heel herkenbaar allemaal. ik ben ook erg vergeetachtig geworden. kleine dingen vergeet ik. heel irritant maar het went hoor.ook ben een type da tniet graag de regie uit handen geeft. vond het ook eerst heel lastig om mijn werk helemaal los te laten en thuis te gaan zitten. maar ook dit went, en ik heb het op een gegeven moment wel echt los kunnen laten. ben wel heel benieuwd hoe het straks weer gaat als ik weer op at basis ga werken. ik moet het dan ook nog los kunnen laten en niet alles weer naar me toe willen trekken. dat vind ik best lastig weet ik uit ervaring. maar goed. we gaan het zien. en ik vind het fijn om weer eens met wat mensen hier te praten. mensen die net met de burn out zitten, mensen die al weer wat verder in het proces zijn. fijn om te lezen. en ik sluit me aan bij eranma. heb je een vraag schroom niet en stel hem.

Ik liep vanmiddag ook bij het bejaardentehuis binnen dat naast het gebouw van de fysiotherapeut ligt....zo suf..

Hoi Melanthe, ik hoorde via via van een haptonoom en heb hem gebeld en een afspraak gemaakt. Het klikte meteen. Binnen drie minuten legde zij haar vinger op de "gevoelige"plek. Daar waar de psych in 4 maanden nooit gekomen was. De hapto en ik praten veel, ze laat me goed nadenken en tot de kern komen. Ook laat ze me door oefeningen dingen ervaren bv dat ik letterlijk al te weinig ruimte inneem. Het zijn best vermoeiende gesprekken, zeker in het begin toen ik me nog heel slecht voelde.

Conditioneel kan ik nu ook al veel meer aan, kan veel meer dingen op een dag achter elkaar weer doen maar word wel erg moe van stress of van mensen met een negatieve uitstraling. Ik ben emotioneler maar dat geeft niet, dat is mijn "nieuwe"ik.

Ik ben ook met tai chi begonnen. dat is goed voor mijn concentratie en ademhaling. Ik had nooit gedacht dat het iets voor me zou zijn maar ik heb er dus echt baat bij. De concentratie wordt trouwens wel beter maar ik verwacht niet dat dat helemaal als de oude terug zal komen. dat geeft niet, ik heb er andere dingen voor terug gekregen.

De regie uit handen geven is moeilijk, zeker als je er altijd boven op hebt gezeten. ga de confrontatie dan ook de eerste tijd uit de weg, maak het jezelf niet moeilijk, breng je zelf niet in verleiding om dingen te gaan regelen.

Structuur is inderdaad wel belangrijk, dus een beetje vaste tijden van eten en slapen. Doe een boodschapje en ga koken en dan is de dag wel weer om. Verwen je zelf met een tijdschrift, tv, lekker bad. Als het kan, ga dan naar buiten. Ga wandelen of fietsen. Vertel je vriendinnen dat je geen afspraken maakt maar graag langs komt als je je goed voelt.Evenzo met familie.

Oef, de bel, ik kom later weer terug.,groetjes.

Oh, dat vergeetachtige, dat ken ik! Evenzo als niet uit m'n woorden komen, vooral als het om iets emotioneels gaat. Bv gesprek met baas navertellen aan mijn moeder, onmogelijk. Kon ik me niet goed herinneren, ging met horten en stoten, helemaal doorelkaar heen en mijn moeder moest de stukjes maar tot een samenhangend geheel voegen...

Of tijdens het draaien van een was merken dat je geen wasverzachter meer hebt, denken: meteen opschrijven en dan na het boodschappen doen er toch achter komen dat je a. het vergeten bent op te schrijven en dus b. het vergeten bent te kopen. Frustrerend.



Eranma, even een vraagje: wat is een haptonoom precies? Wat is het verschil met een psycholoog? Ik heb geprobeerd het op te zoeken op internet, maar werd er niet veel wijzer uit, misschien kan jij het uitleggen?



Vanmiddag geluncht met die vriendin. Heel gezellig, maar na 1,5 uur werd het me echt te veel, kon me niet meer op het gesprek concentreren en het cafe werd zo vol...gelukkig begreep ze het wel. Ben nu ook echt bekaf.



En ik doe weer aan BodyBalance. Dat is een Les Mills programma, wat bij veel sportscholen wordt aangeboden, een combi van Tai Chi, Yoga, beetje Pilates en meditatie. Heb ik ook gedaan tijdens het schrijven van mijn scriptie en dat hielp toen enorm om mijn hoofd vrij te krijgen. Ben nu 1 keer weer geweest en ben zeker van plan om weer vaker te gaan! Dus kan me goed voorstellen, dat Tai Chi jou helpt, Eranma!



Dat wandelen en fietsen buiten hoor ik ook overal, maar ik moet zeggen dat ik dat (vooral in mijn eentje) saai vind en zo zonder doel ergens heen lopen of fietsen, vind ik ook niks. Bovendien ga ik dan juist heel erg denken en piekeren...herkent iemand dat? Misschien moet ik me er gewoon overheen zetten en het toch doen...

Hoi Jooles, wat grappig dat je body balance bent gaan doen. Dat heb ik nl de eerste maanden ook gedaan en vond het erg leuk.Toevallig he?!



Tja wat is haptonomie...eigenlijk kan ik je alleen maar proberen uit te leggen wat mijn haptonoom doet maar ik weet niet of dat voor alle hapto's geld. Zij probeert contact te maken soms met mijn lijf en geest.Oef dat staat wazig.

Maar als je niet voor jezelf durft op te komen laat je dat met je lijf ook zien. Ze leert me dat mijn emoties vaak een diepere laag hebben. Ik kan boos zijn op iemand en dan lijkt het dat ik boos ben om wat diegene gedaan heeft of gelaten maar uit gesprekken met haar blijkt vaak dat er ergens een öude"pijn zit en die wordt getriggerd door wat iemand anders doet.bv. ik was laatst bij mijn schoonmoeder en heb een gesprek met haar.Zij heeft ruzie met haar dochter. In een keer zegt ze iets in de trant van....jij snapt dat niet want je hebt geen moeder meer.Zij bedoelde dat als feit. Bij mij kwam het als een dreun binnen.Ik liet niks merken maar op de terugweg zat ik te huilen in de auto omdat ik nog heel veel onverwerkt verdriet heb over haar dood.Maar dat weet zij niet. Door de gesprekken met de hapto snap ik mijn verdriet en ben ik niet boos op mijn schoonmoeder. Mijn hapto praat over de rol die ik als kind in het gezin speelde en hierdoor ervaar ik dat ik in die rol ben blijven hangen. Die rol voelde goed als kind maar niet als volwassene.

Voor mij gaan de gesprekken met de hapto veel dieper dan met de psych maar ik had ook niet zo'n klik met mijn psych.



Verder ben ik een jogger, in het bgein van de burnout had ik weinig energie en kon ik nog niet de helft sproten als wat ik voorheen deed. Mijn hartslag zat zo tegen het plafond.Daarom ben ik toen gaan bodybalance en liep daarnaast 1 a 2x per week.

Inderdaad piekerde ik veel maar soms kreeg ik daardoor ook wel dingen op een rijtje. Soms voelde ik me de koning te rijk omdat ik lekker in het bos liep terwijl de meeste mensne aan het werk waren maar er waren ook dagen dat ik dacht "het wordt nooit meer wat met mij". Mijn vriend heeft me gelukkig altijd gesteund en dat doet hij nog steeds.

Hoi allemaal

Ben bij psych geweest vandaag, hoop eruit gegooid. Misschien zoveel dat ik nu niet echt een tevreden, duidelijk gevoel heb van "het onderwerp" van vandaag, maar misschien komt dat de volgende keer weer. Ze heeft me in ieder geval aangeraden om toch echt te gaan bewegen (bwuhhhh, maarja ik heb een crosstrainer in huis....) omdat ik anders misschien toch wel aan de medicijnen moet (ze bedoelde Prozac) en ze dat liever niet had (ik ook niet). Daarna de hele middag met boek op de bank. Had dus geen zin om over mezelf na te denken en daar betrap ik mezelf vaker op. Vanaf morgen weer 4 dagen werken, dus dan gaat de robot weer "aan", denk ik. Modder maar een beetje door.

JuffrouwJannie

Hoi,



Vanmorgen ben ik naar de huisarts geweest (zijn praktijk was verplaatst naar een andere straat en oeoeoe wat een paniek. Ik kende de straat, maar toch was ik bang dat ik het niet kon vinden) en hij heeft me doorverwezen naar een psycholoog (en een verwijzing voor de fysiotherapeut ivm mijn schouders/nek/hoofdpijn).



Hij zei zelf dat de oorzaak eerst aangepakt moet worden en duurt dat te lang, dan kunnen er eventueel anti-depressiva voorgeschreven worden. Gelukkig....nu dus (nog) geen medicijnen. Wel heb ik slaappillen gekregen. Eerst voor een week, aangezien ze nogal zwaar zijn en ik eerst moet bekijken of het wel wat voor me is.

Zonet heb ik een psychologenpraktijk gebeld en daar kan ik vrijdag al terecht! Het zit hier vlak bij mijn huis, dus geen problemen met de weg niet kunnen vinden.



Mijn hoofd knalt er op dit moment uit, gewoon van de spanning ofzo denk ik, maar ik ben wel blij dat ik heb doorgepakt.



Vandaag zou de manager P&O er weer zijn. Ik heb alleen niet onthouden of zij nou contact met mij op zou nemen, of ik met haar (ivm de bedrijfsarts). Misschien moet ik mijn leidinggevende bellen? Misschien ook niet?



Hoe is het vandaag met jullie?



@JuffrouwJannie, ben je nog met je baas gaan praten? Ik kan me zo goed voorstellen dat je er tegenop ziet om weer 4 dagen te gaan werken. En zelfs (juist) die automatische piloot is zo zwaar (werken is dan niet meer leuk, geen uitdaging meer, maar een ontzettende belasting).

Weet je al wat voor 'bewegen' je gaat doen?



@Eranma. Wat lief dat je je nu al om ons bekommerd! (maar pas je wel op dat je daarbij jezelf niet wegcijfert?). Jij bent nu dus al een jaar overspannen/ burnout. Jeetje zeg. Hoe was het bij jou in het begin dan? Vanaf het moment nèt voordat je niet meer kon, t/m dat je te kennen gaf op te zijn?



@Chefke. Dat wat je zegt over de regie in handen nemen (en nu dus aan een andere moeten geven), daar zit ik op dit moment heel erg mee in mijn maag.

De dag voordat ik me officieel heb ziekgemeld heb ik nog allerlei mailtjes de deur uitgaan, waarop ik nog antwoorden verwacht. Geen antwoorden voor mij, maar antwoorden voor clienten. Nou vraag ik me echt zó af of iemand in mijn team op het idee komt om mijn mailbox te openen (ik vrees van niet, want ik heb nog van niemand de vraag gehad wat mijn wachtwoord is). Dit blijft maar door mijn hoofd malen en malen en malen en malen en....



@Jooles. Gisteren wilde ik ook een stukje gaan lopen, maar na 5 minuten dacht ik al 'wat doe ik hier?'. Inderdaad gaan piekeren (op elke stap een gedachte zeg maar). Ik herken dus zeker wat je zegt.



@Melanthe. JIj wandelt het bejaardentehuis binnen, ik fietste vanmorgen al op de oprit van de Aldi ipv de huisarts....hihi



Sorry voor degene op wie ik nu mogelijk ben vergeten te reageren. Het zal de burnout wel zijn hè...(mijn korte-termijn geheugen is op dit moment echt een zeef).



Kan ik nog even gaan piekeren over het feit of ík nou naar het werk zal bellen, of dat ik wacht tot zij bellen...



mieke

Hallo allemaal



vanochtend weer voor het eerst wezen werken. de helft van de kals gedraaid. de andere helft had de mijn vervanger. 12 kinderen. goed te doen. in eerst instantie voelde ik me net een stagiare. ohja hoe gaat het ook al weer. en dat de kinderen je ook aankijken van 'kom maar op'. maar dat was na een aantal minuten wel weg. en toen ging het best goed. ik moet wel leren loslaten. merk namelijk dat er veel dingen zijn blijven liggen in de tijd dat ik er niet was. en dat er dingen niet echt worden doorgepakt. dat merk je aan de kinderen. even heel kinderachtig gezegd: ze hebben meer structuur nodig en daar voor moet je erboven op zitten. dat ging best prima. maar ik kan natuurlijk niet verwachten van mijn vervanger dat die de boel meteen zo doet als ik. Stap voor stap komen we er wel. Het voelde wel weer goed om aan het werk te zijn. dat had ik in aug. echt nog niet zo gedacht. toen kreeg ik nog steeds kippenvel als ik aan werken dacht.

dus de eerste stap is gezet...

Dag allemaal,



Chefke, wat fijn dat het goed ging en dat je er een goed gevoel over hebt!



Mieke, wat goed van de huisarts. Kon je een beetje uit je woorden komen en heeft een eventueel spiekbriefje nog geholpen? Fijn dat je niet meteen aan de medicijnen hoeft en nog fijner dat je al vrijdag bij de psycholoog terecht kunt. Ben stiekem een beetje jaloers, hoor, want ik zit nog steeds te wachten op het GGZ, zucht, terwijl ik er zoooo graag aan wil gaan werken. Ik word gek van dat wachten...En wb je werk, het beantwoorden van emails voor clienten etc, probeer om je daar niet druk over te maken. Dat zullen ze zelf wel regelen op je werk. Nu ben jijzelf even het belangrijkst. Ik weet dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan, maar probeer het uit je hoofd te zetten.



JufJannie, ging het een beetje op je werk? Ik herken het met-een-boek-op-de-bank-verhaal. Op het ogenblik doe ik ook niets liever dan lezen. Vind het fijner dan tv kijken, want zo creëer je je eigen wereld in je hoofd, zonder dat er iets voorgegeven wordt (zoals op tv) waardoor je daar zo druk mee bezig bent, dat je niet meer over jezelf en je eigen situatie na hoeft te denken.



Eranma, dank voor je uitleg! Klinkt wel goed, moet ik zeggen. Grappig van dat BodyBalance trouwens, t is ook inderdaad een soort van Burnout-sport



Met mij gaat het vandaag op zich ook weer goed. Ik heb vandaag een massage gehad. Erg fijn en erg aardige vrouw. Zij wil eerst haar klanten een beetje leren kennen en neemt daar alle tijd voor. We hebben dus eerst bijna 1,5 uur zitten kletsen en het hele burnout verhaal kwam er uiteindelijk ook uit. Zij was superbegripvol en het deed goed om er weer met een buitenstaander over te praten. Naast massage heeft ze ook 15 min Reiki gedaan. Was voor mij voor het eerst en weet nog niet of ik er echt wat aan heb, heeft iemand daar ervaring mee?

Verder weer best goed geslapen, de laatste dagen geen huilbuien meer gehad. Volgens mij begin ik een eerste stapje in de goede richting te gaan. Al krijg ik het idd wel benauwd als ik aan mijn werk denk...Wat ik me nog afvroeg: hoe zit het bij jullie met contact met jullie werk? Bellent jullie leidinggevende of P&O-medewerker of collega's jullie soms? En hoe vinden jullie dat? Toen ik mijn baas sprak nadat ik 2 januari bij de dokter was geweest, zij zei dat ze mij nog niet had gebeld, niet vanwege desinteresse, maar omdat ze vond dat ik met rust gelaten moest worden. Zij vond het dan ook prettiger als ik haar op de hoogte hou ipv dat zij mij belt om te vragen hoe het gaat. Nu vind ik dat op zich prima, ik zal wel weer bellen zodra ik weet wanneer ik een afspraak met het GGZ heb. Maar ze heeft ook mijn collega's verboden om contact met mij op te nemen. Terwijl ik zei dat ik dat niet erg zou vinden (ik heb 2 collega's waar ik het erg goed mee kan vinden en die mij ook destijds hebben aangespoord om met de baas te gaan praten omdat ze zagen dat het niet goed ging), maar nee, zij vond dat we geen contact moesten hebben. Eigenlijk zou ik best die twee collega's eens willen bellen (thuis, niet als ze op het werk zijn), vragen hoe het met ze gaat, hoe de feestdagen waren etc, gewoon om "in touch" te blijven. Maar ik weet niet of het verstandig is voor mij (kan ik dat aan etc) én of ik dan niet tegen de wil van de baas in ga en daardoor haar tegen me in het harnas zou jagen. Wat denken jullie?