burn-out wie ook??

Lindy: super zeg!! Klinkt goed! Fijn dat je je verhaal nog hebt neergezet. Kunnen we, denk ik, wel gebruiken...



Hiltje: klopt! Ik ben begin 30 en heb inderdaad een pittige leidinggevende baan (35 FTE direct en 20 FTE indirect). Voordat ik dit ging doen, had ik staffuncties (ook pittig), waarin ik me veel prettiger voel. Niet al dat gedoe de hele dag, geregel en gesjacharijn. Laat mij maar met mijn hoofd bezig zijn en projecten aansturen. Heerlijk. Tak, tak, tak, zo gaan we het doen en hoppekee. Dat is nu dus even anders. : - (



Ik ben vandaag thuis, want ik lag gisteren rond 9 uur al te sukkelen van de slaap. Heb zelfs de finale van het Blok niet kunnen kijken. (wie weet wat het laatste koppel heeft gedaan?)

Ben nog steeds aan het denken hoe ik verder ga in mijn huidige baan en wat en wanneer ik moet zeggen dat ik dit niet trek zonder met ontslag op de bank te belanden, want daar word ik ook niet blij van.

Lindy, super klinkt het. Ik weet van 1 of 2 weken geleden dat je er helemaal door heen zat en niet wist of je moest instemmen met verlies van je baan. Ik had toen al zo'n vermoeden dat het je rust zou geven om er mee te kappen.



Bollo: je zou je niet druk moeten maken om ontslag. Als jij afknapt ben je ziek en het lijkt me dat elke arbo arts je dan een tijd rust gunt. Mijn arbo arts staat ook helemaal achter me. Met het verhaal over je (en ook mijn) verleden, nemen ze dat serieus. Zeker als je ook zelf goed hulp zoekt bij huisarts en psycholoog en evt medicijnen.

Iets anders is dat je waarschijnlijk beter tot je recht komt in andere baan. En daar kun je ook wel naar op zoek maar dat hoeft en lukt niet in een week. Met jouw leeftijd en opleiding zijn er ook nu nog genoeg banen. Wellicht paar weken ziek om weer beetje bij te komen en daarna andere baan zoeken. desnoods kappen met werk. Je werkgever zal dan vast mee willen werken aan een vaststellingsovereenkomst waar in staat dat ontslag niet op jouw initiatief is en niet aan jou te wijten. Tegenwoordig is dat voldoende voor een WW uitkering.



Ik heb na mijn nachtelijke internetsessie weer een paar uur geslapen. Onrustig weliswaar, maar niettemin toch rust gepakt. Van 9 tot 11 heb ik nog lekker in mijn bedje gelegen en zakte de spanning.



Ben net met een vriend naar een woonwinkel geweest en heb met hem gelunched. Dat was goed om de zinnen te verzetten en gezellig. Wel merk ik dat ik aan het einde een beetje duizelig werd wat een teken van hyperventilatie is bij mij (geen aanval maar net iets te snel ademhalen).



Vanmiddag en vanavond heeel rustig aan in mijn huisje. Ik heb leuke DVD's. Morgen tweede gesprek met mijn psycholoog.

Gisteren met psycholoog gesproken dat ik niet volledig ziek ben, maar ziek op het deel van leidinggeven. Andere dingen zou ik wel gewoon goed kunnen doen en daar krijg ik ook wel energie van. Ik wil dus niet met een uitkering thuiszitten en al helemaal niet stoppen met werken. De psych heeft me gezegd dat ik moet proberen dat de bedrijfsarts me ziek gaat verklaren op dat deel en dat ik mogelijk voor een x percentage andere dingen kan doen (en ondertussen op zoek naar iets anders!!). Ik ga volgende week naar de huisarts en morgen ga ik misschien met P&O praten, omdat ik het goed kan vinden met de beste man. Maar ik twijfel erover omdat ik mijn strategie niog niet heb bepaald. Eerst ziek melden en dan in gesprek, of eerst in gesprek en dan ziek melden?

Hoi Bollo,



Mijn eerste reactie is eerst ziek melden en ook met de bedrijfsarts praten. Je gaat toch met de billen bloot omdat je gaat zeggen dat je het gedeeltelijk niet trekt. Als je je dan eerst hebt ziek gemeld en de bedrijfsarts ondersteunt dat, lijkt dat me veiliger. Als het gesprek met P&O niet goed loopt, zouden ze daarna moeilijk kunnen doen over de ziekmelding.



Aan de andere kant: als het een goed en eerlijk bedrijf is en de P&O man is aardig, zal het zo'n vaart niet lopen.... Als jij ook eerlijk bent en aangeeft dat je ook je eigen verantwoordelijkheid kent en samen met hen naar een oplossing zoekt en daarbij dus aangeeft bereid bent het werk te doen wat je wel kan en zelf een andere baan zult gaan zoeken.... dan zouden ze toch wel moeten meewerken.



Maar eerst ziekmelden en met de bedrijfsarts praten is meest veilig. Zeker als die bedrijfsarts het er mee eens is dat je taken verlicht moeten worden, dan adviseert hij dat aan werkgever en kan werkgever er niet omheen.

En dan toch maar even een peptalk van mij.



Ik voel me nu goed. De supersombere gevoelens en angst van gisteren hebben niet doorgezet.



Heb de hele middag DVD-tjes liggen kijken en me dus rustig gehouden. Net boodschapjes gedaan en voelde me zo opgelucht dat ik zat te zingen in de auto.



Hoezo wisselvallig??? maar ik geniet er maar even van!

Fijn Hiltje!! En dank voor je advies.



Ik heb me vanavond ziek gemeld bij mijn lg. Heb haar niet verteld dat ik waarschijnlijk overspannen ben, maar dat ik me niet goed voel. Zij legde zelf wel de link met stress, maar daar ben ik niet op ingegaan. Dat lijkt me handiger na een concl. van de ha. Ik ga de ha morgen bellen.

Vanavond kwam mijn vriend thuis en ik begon spontaan te janken toen hij de plaatsnaam van mijn werk noemde. Ook voelde ik het helemaal kriebelen en naar worden toen het erover ging dat ik me misschien toch maar pas maandag zou ziek melden en dan morgen er naartoe moet gaan.

Goed besluit om morgen thuis te zijn.



Hebben jullie ook weinig eetlust? Ik krijg bijna geen hap door mijn keel. Ik word al misselijk als ik ernaar kijk. Gelukkig heb ik al mijn maatje 34 kleren uit 2003 bewaard. Just in case ; - )



En zijn jullie ook weleens bang geweest voor iets lichamelijks?

Hi Bollo,



Goed besluit. Het werk triggered wel heel erg de stress bij je... lijkt me belangrijk om daar wat aan te doen. Je komt er heus wel....



Ik heb nu nog eetlust. Vorige 2 keren (10 en 3 jaar geleden) viel ik enorm af. Nu is het toch wat minder erg met me. Hoewel ik makkelijk een heleboel kilo's kwijt mag. 3 jaar geleden in een maand 10 kg kwijt. Iedereen vond dat ik er fantastisch uitzag...



Zelf ben ik nooit bang geweest voor iets lichamelijks. Ik heb meer angst voor de angst en ook dat het allemaal veel erger wordt en dat ik opgenomen moet worden. 3 jaar geleden tijdens mijn dip kreeg ik ook shit op mijn werk. Toen dacht ik echt dat ik de rest van mijn leven in de bijstand zou komen. Uiteindelijk kwam mijn angst voor een deel uit. Ik raakte mijn baan kwijt en zat vervolgens op een strand in een warm land en was zoooo ongelooflijk opgelucht dat ik niet meer terug hoefde...

Vervolgens vond ik binnen paar weken een free lance klus en verdiende ik meer dan ooit. Nooit een dag zonder werk gezeten...



Heb nog steeds het idee dat ik daar sterker van ben geworden en dat me dat nu ook helpt nu ik weer in zo'n dip zit. Uiteindelijk kan ik het nml allemaal aan en komt het heus goed met me.....



En zelfs als ik ooit in een andere situatie kom en een groot deel van mijn luxe leven moet opgeven....Geluk zit in mezelf... en dat voel ik juist tijdens mijn crises heel sterk.

Voor mij is weer een dag begonnen dat ik niets hoef. Heerlijk. Het is soms nog even wennen en ga dan hard op zoek naar dingen (zoals werk) die ik kan gaan doen binnenkort. Maar nu begin ik ervan te genieten dat ik echt niks hoef te doen, en lekker de hele dag op de bank mag liggen als ik wil. Of een rondje gaan wandelen als ik zin heb. Is ook nodig, want gisteravond nog bij vrienden geweest, maakt me nog erg vermoeid.



Even nog reageren op posts van de afgelopen dagen...



@ Hiltje, wat goed om te horen dat je ergens dat vertrouwen in je voelt dat het wel goed komt. Dat geeft wel rust denk ik. Dat probeer ik voor mezelf ook vast te houden. En als je in het dagelijks leven rust houdt kunnen die wisselvallige gevoelens ook minder worden, tenminste bij mij is dat wel nu ik meer rust heb.



@ Bollo, goed hoor dat je voor jezelf kiest en je hebt ziek gemeld. Hopelijk kom je er met gesprekken uit hoe je je baan kunt invullen, en denken werkgever en arbo met je mee. Als je je huidige werk gewoon niet aankan, dan is het beste om daaraan gehoor te geven en andere taken of andere baan te gaan doen.

Ik heb wisselend meer of minder eetlust. Ben wel kilo's afgevallen de afgelopen weken (was niet nodig), heb dagen gehad dat ik heel weinig at en alleen veel dronk. Alsof m'n lijf het al zwaar genoeg had om overeind te blijven, er niet ook nog eens eten bij kon hebben om te moeten verwerken.

Heb ook wel gedacht dat het iets lichamelijks kan zijn. Bloedonderzoek heeft niets uitgewezen, en om nou de medische molen in te gaan op zoek naar 'iets' zie ik niet zitten. Ik ga er vanuit dat het psychisch is, dat het tijd kost maar na voldoende rust wel weer beter zal gaan.



@ Lammy, voor mij ben je geen zeur hoor als je gewoon vertelt hoe het met je gaat. Daar is dit topic voor! Zoals ik lees is het een moeilijke keuze om uren minder te gaan werken. Zo frustrerend dat je niet kunt wat je wel zou willen. Heeft het financieel vervelende gevolgen, of heb je wel een achtervang ofzo? Ik weet er niet zoveel van, maar is er niet een regeling mogelijk dat je voor bepaalde uren ziek bent tot het weer beter gaat? Ik snap dat het moeilijk is een oplossing te vinden.



@ Juffrouwjannie, vervelend zeg dat je weer zo klem zit! Zo'n contact met leidinggevende maakt het extra zwaar, heb ik zelf ook ondervonden. Daar wordt de stress veel erger van. Ik heb vorige week na veel heisa ook een deal gemaakt. Ik heb gesprekken gehad met een juridisch adviseur van het CWI, en bij het Juridisch Loket, omdat ik ook geen idee had wat ik kon vragen. Duidelijk was dat mijn contract zou worden ontbonden, en dat ik recht op WW moet behouden. Bij mij is het zo dat ze me salaris betalen gedurende uitwerkperiode (2 maanden bij mij) maar dat ik die tijd niet hoef te werken. We hebben vaststellingsovereenkomst gesloten, en houd daarom recht op WW. Maar als ik na die 2 maanden nog ziek ben en daarom niet kan werken, is het weer moeilijker om WW te krijgen. Vrienden kunnen zeggen gewoon ziek melden en WW in gaan, maar zoals ik inmiddels heb begrepen werkt het zo simpel niet. Dus daar moet je goed advies over vragen. Wat je kunt vragen hangt er ook vanaf hoe lang je er al werkt. Nooit meteen ergens mee akkoord gaan, altijd eerst juridisch advies inwinnen! Terwijl je hoofd daar misschien niet eens naar staat... Succes ermee!!



@ Anderen die mee lezen, ook succes met alles!

@ juffrouwjannie: ben je al op zoek naar een andere baan? Dit lijkt me ook geen houdbare situatie. Toch? Ik weet natuurlijk niet precies hoe eea tot nu is verlopen, maar het lijkt me dat je niet bij deze werkgever wilt blijven...



@ Hiltje: kan jouw psych of HA je niet gerust stellen dat de angst niet zover door gaat slaan als waar je bang voor bent? Of lukt het jezelf om je te overtuigen met RET-oefeningen?



@ Lindy: hoe is jouw werksituatie? Ben jij ook zoekende naar een nieuwe baan?



Ik ben zojuist 'per ongeluk' gebeld door een collega van mijn werk om te zeggen dat het crisis is op mijn afdeling en iedereen jankend rondloopt. Geloof niet dat ik daar van ga opknappen. Het is een doffe ellende met zieken etc., waardoor de productie zowel kwantitatief als kwalitatief niet kan worden gedraaid. Dit kan ik nu helemaal niet gebruiken, dit soort berichten. Ik heb m'n telefoon uitgezet. Krijg het er spaans benauwd van en ga het weer als mijn schuld zien. Ik heb zo onwijs het gevoel dat ik alleen maar loop te falen in deze baan. Iedereen mekkert, huilt en klaagt en alle vingers wijzen naar mij. Ik ben de allesredder, DE oplossing voor ALLE problemen, ik word er gek van.



Voor mij NOOIT meer zo'n baan. Echt nooit meer.

Goed zo Bollo: Nooit meer zo'n baan! Dan was dit een les en weet je dat het niet bij je past. Jammer dat je in het leven lessen vaak op een harde manier moet leren....

Ik zou nu zeker eerst naar bedrijfsarts gaan, want bedrijf kan wel eens kritisch worden als er veel mensen afknappen en ze jou juist nodig hebben.

Denk aan je zelf!!!



Lindy: natuurlijk zeggen ze bij het CWI dat je geen WW krijgt als je nog ziek bent. Ik zou je dan ook sterk aanraden om je zo snel mogelijk bij de werkgever officieel beter te melden (je hoeft door de regeling toch niet te werken).

Tegen het UWV/CWI zeg je dan gewoon niets over overspannenheid en je voldoet gewoon aan de sollicitatieplicht.

Je moet als je werkloos bent een keer per week een sollicitatie activiteit voeren, maar dat is bijvoorbeeld ook al inschrijven bij een uitzend of detacheringsbureau of een open sollicitatiebrief sturen of een gesprek als je daarvoor bent uitgenodigd. Dat is dus helemaal niet zo veel en

ik heb zo het vermoeden dat je dat over 2 maanden echt wel aankunt. En als je een baan nog niet direct ziet zitten, dan doe je dat solliciteren iets vrijblijvender en minder serieus (veel open brieven naar bedrijven waar ze vermoedelijk geen functie voor je hebben). Is een beetje manipuleren, maar waarom zou je roomser zijn dan de paus op dit moment.... Jij wilt best werken en zodra je dat weer kunt ga je dat ook heus wel weer doen!!!

Hiltje, ik ben sinds de regeling al volledig beter gemeld, omdat ik inderdaad toch niet hoef te werken. Heb je ervaring met die sollicitatieplicht? Want ik zit er een beetje mee dat als ik over 2 maanden nog niet volledig kan werken, of niet wil werken omdat ik niet weet wat bij me past en niet weer wil afglijden, dat ik dan wel MOET solliciteren. Zoals jij het zegt klinkt het alsof ik met wekelijks reageren op een sollicitatie al aan die plicht voldoe. Op aanraden van bedrijfsarts moet ik buiten mijn vakgebied gaan werken, dus als ik niet veel moeite doe zal het moeilijk zijn zonder juiste diploma's iets te vinden. Ik zal me binnenkort eens inschrijven bij het CWI, zonder te reppen over mijn gezondheid. Want wil natuurlijk weer gewoon werken als ik kan.



Bollo, goed dat je je telefoon uit hebt staan. Als je zoiets er niet bij kunt hebben is een teken dat het niet goed met je gaat. Doe wat goed voor je is!

Mijn werksituatie... die heb ik nu geen haha. Ik heb nog een contract, maar door een vaststellingovereenkomst met werkgever afgesproken dat dit wordt ontbonden en ik tot einde contract niet meer hoef te werken. Want dat trek ik gewoon niet, en ze wilden liever van me af zodat ze iemand anders in mijn functie kunnen zetten. Dit is sinds een paar weken pas, en heb nu vooral rust nodig. Ben nog niet op zoek naar werk, want heb voorlopig nog inkomen. Werk zoeken komt wel weer als ik er aan toe ben. Klinkt nu even heel luxe, maar ik kan mezelf nu totaal geen druk op leggen. Maak me geen zorgen voor de dag van morgen, kijk alleen naar vandaag. Ik werkte in de hulpverlening, maar ga nu een andere kant op. Weet alleen nog niet welke, want heb geen andere ervaring of papieren. Maar als ik het de tijd geef kom ik daar vast wel uit.

Zojuist toch even tel. aan gehad... STOM! Lg op mijn voicemail dat ze niet blij was met mijn overdracht die ik gisteren potverdomme nog een uur lang heb lopen schrijven. Het was teveel en mijn verwachtingen waren te hoog etc. Ik heb juist bewust die overdracht lang gemaakt om te laten zien dat ik alles wel door heb wat er loopt etc. en dat het niet zo is dat ik dingen niet zie. Helemaal verkeerd overgekomen. Zij beetje boos en ik nog jankeriger want ik moest terugbellen. Heb ik gedaan, maar begon idd te janken.

Lg was ook niet blij met het feit dat ha met vakantie is en dat ik er maandag (maar dan moet ik geluk hebben) pas naartoe kan. Maandag ben ik dus nog 'vrij', maar de druk stijgt dat ze me misschien toch dinsdag weer verwacht. Ik raak hiervan volledig in de stress.



Hoe moet ik het nu aanpakken? Wat is de route? Hoe kan ik 'gewoon' bijkomen zonder het ervaren gehijg van mijn werk in mijn nek? En zonder ontslagen te worden?

Ik zit er helemaal doorheen : - (

Bollo,



Vanuit mijn vak ben ik met dit soort situaties bekend. Als jij je ziek meldt, ben je ziek totdat een door de werkgever ingeschakelde bedrijfsarts anders oordeelt. Dus ze kunnen je niet verplichten te werken totdat je bij de bedrijfsarts bent geweest.



Dit soort situaties kunnen natuurlijk wel leiden tot verstoorde arbeidsrelatie, temeer omdat je er kort werkt.



Er valt dan ook wat voor te zeggen om eerlijk te zijn, te zeggen dat je een verkeerde keuze hebt gemaakt voor de baan en samen af te spreken hoe je het gaat oplossen.



Een logisch traject zou voor mij zijn: Jij gaat naar huisarts. Meldt vervolgens je werk dat je zelf vindt dat je gedeeltelijk arbeidsongeschikt bent en een gesprek met de bedrijfsarts wilt. Daarna bespreek je wat je nog wel kan en zult doen de komende tijd. Je kunt ook aangeven dat deze baan het niet gaat worden zodat werkgever duidelijkheid heeft en een oplossing voor vervanging en overdracht kan maken. Zij zullen waarschijnlijk blij zijn dat ze daar duidelijkheid over krijgen. Jij doet nog wat je kan om ze te helpen en zij geven jou de ruimte waardoor je dat wel volhoudt en ook andere baan kunt zoeken. Zolang jij niet zelf opzegt of akkoord gaat met ontslag ben je echt niet 1,2,3 ontslagen.

Wellicht willen ze wel regeling treffen zodat je ook bijv nog 2 maanden betaald krijgt terwijl je niet hoeft te werken en daarna uit dienst gaat met recht op WW.



Ik ga nu naar psych. Succes!

Oh Bollo, I know the feeling... Niet dat dat je helpt, maar ik heb pas geleden precies hetzelfde gehad. Is je lg op de hoogte van hoe het met je gaat, hoe je je nu voelt, en hoe je nu tegen je werk aan kijkt? Je schreef al dat je hebt gezegd dat je je niet zo goed voelt, maar dat is zacht uitgedrukt en waarschijnlijk verwacht ze je daarom volgende week gewoon weer?



Ik denk dat als je denkt dat dit langer gaat duren dan even bijkomen en na het weekend weer aan de slag, dat je contact moet opnemen met de arbo arts. Dit ben je volgens mij ook verplicht als je denkt dat het langer gaat duren voor je volledig terug bent in je werk. Die zal moeten inschatten of je wel of niet kunt werken (of deels) en daarover advies geven aan je lg. Het kan helpen als psycholoog/ huisarts achter je staan en je daar wat van op papier hebt zodat je dit kunt meenemen.

Ik had namelijk de arbo arts niet de bevindingen van psych/ ha laten weten (zij vonden dat ik op dat moment niet kon werken) en toen vond de arbo dat ik wel in staat was te werken. Veel gedoe mee gehad, werkweigering enzo.

Als je op dit moment ziek bent kan op dit moment de werkgever je niet zomaar ontslaan. Dat kan wel als je niet mee werkt aan reïntegratie, maar zover is het nu nog niet bij jou.



Een boze werkgever is het laatste wat je er nu bij kunt hebben. Ik weet dat het moeilijk is met de stress die je voelt, maar voor nu probeer tot rust te komen. Ga terug naar je basis: slaap, eet, wandel een beetje als dat gaat, vertel iemand je verhaal. Voor dinsdag hoef je niet naar je werk, probeer de gedachten die daar steeds naartoe gaan van je af te zetten door iets anders te doen.

Heel veel succes! (Ik lees en leef met je mee)



ps. na deze post las ik die van Hiltje, daar sluit ik me ook bij aan

hallo allemaal,



Wat een ellende en droevenis. Past ook echt bij de druilerige dag.

Bollo, ik heb zo met je te doen. Zat een half jaar geleden indezelfde situatie. Iedereen boos en hulpeloos omdat ik er niet was. Lastige klanten, personeel die sturing nodig had, projecten die misliepen. Maar ik kon niet meer.



Het is voor hun ook een automatisme om jou te bellen. Als jij diegene was die alles oplosde, duurt het een paar dagen voordat ze door hebben dat ze zelf ook aan de slag kunnen. Ik raad je dus aan echt je telefoon uit te houden. Hoe moelijk het ook is. Ik heb hetzelf destijds ook niet kunnen doen. Maar ik weet wel dat ik het had moeten doen.

En ga naar je huisarts. Toen ik zei dat het genoeg was, maakte het geen indruk. Toen mijn huisarts zei dat het genoeg was wel. Het heeft me een halfjaar gekost om bij te komen.



Hiltje,

Heftig om te lezen dat dit de derde keer is in je leven dat je last hebt van stressgerelateerde ziektes (mag ik het zo noemen?).





lindy,

zo te lezen gaat het goed met je. Fijn om te zien.





En om met een positief bericht af te sluiten: ik werk weer 32 uur per week in een nieuwe baan. En het gaat goed. Ik heb deze week een verschrikkelijk drukke week gehad, maar het project is goed afgerond en (dat is mijn grootste winstpunt) ik zit niet gevloerd op de bank. Ik heb nog energie.

Het geeft me zoveel vertrouwen dat het project gelukt is, want aan het begin van de week ging het helemaal de verkeerd op. Maar het resultaat: daar ben ik echt trots op.

Vandaag heb ik lekker niets gedaan. Mijn moeder is op bezoek geweest en we hebben een heerlijke wandeling gemaakt. Echt genieten dus.

Hallo allen,



Ik heb jullie postings lang niet allemaal gelezen. Ik wil eigenlijk graag van jullie weten: Hoe lang hebben jullie (ongeveer) al een burn out? Bij mij duurt het nu al een jaar. En ik ben nog niet eens op de helft van mijn energiepijl van voor de crash. Moe ziek zwak misselijk. En soms inderdaad wanhopig en down. En soms ook weer redelijk hoopvol. Moodswings dus. Maar na een jaar begin ik me toch echt af te vragen of het nog ooit over gaat en of ik niet chronisch vermoeid ben. Moeilijk.



Sterkte en ik hoop een reactie,



Liefs Sabrina

Ik ben nieuw in deze discussie, ik lees sinds een aantal dagen mee en heb erg veel behoefte aan jullie kennis, mening etc.

Ik ben sinds kort begonnen in een nieuwe baan, maar ben helaas na 3 maanden werken burn-out geraakt. Ik heb dit jaren geleden ook al eens meegemaakt, toen bijna een jaar nodig gehad om te herstellen en weer terug gegaan naar dezelfde baan met extra ondersteuning van een collega, dus beter te doen allemaal. Ik heb in de 3 maanden dat ik bij mijn nieuwe baas werk, keihard gewerkt, echt 200% maar er is zoveel werk dat ik er in verzuip. Ik dacht destijds echt dat het me nooit meer zou overkomen, maar helaas dus wel. Ik heb me de laatste weken af en aan ziek gemeld en weer 50% beter gemeld, het ging allemaal op en af, heel verwarrend. Ik zou deze week 50% werken maar ben halverwege de week al afgeknapt. Ik had het letterlijk benauwd, voelde me paniekerig toen me werd gevraagd om iets te regelen. 's avonds thuis spreek ik mezelf streng toe dat ik toch echt naar m'n werk moet, maar 's nachts slaap ik niet, lig ik te malen over mijn werk en 's ochtends ben ik letterlijk misselijk van vermoeidheid en stress. Gisteren weer ziek gemeld, vanochtend van plan om naar het werk te gaan maar na een nacht wakker liggen en vanochtend kokhalzen van de stress, toch niet gegaan. Vandaag de bedrijfsarts gesproken; ik moet toch 4 uur per dag gaan werken omdat ik dan in het werkproces blijft. Alleen simpel werk, niks moelijks. Ik heb haar gezegd dat ik ook wil werken, maar dat het gewoon niet gaat. Toen ze weg was, enorme huilbui, paniekaanval, tegen mijn man geroepen dat ik voor een trein spring als ik terug moet. Volkomen niet rationeel, maar mijn gevoel gaat totaal met me op de loop. Ik lig veel te piereken; kunnen ze me verplichten om weer te gaan werken als ik daartoe psychisch absoluut niet in staat ben? Ik loop alleen maar te huilen en me zorgen te maken. Als ik door psycholoog en huisarts wordt gesteund, kan ik dan ziek blijven? Loop ik het risico om in de WAO terecht te komen? Wat is daarna het traject? Krijg je dan een WW-uitkering? Mijn man heeft een baan (niet al te best betaald) heb ik dan t.z.t. nog wel recht op een uitkering of is dat tijdelijk? Ik maak me zo'n zorg om mijn geestelijke gezondheid en de gevolgen daarvan, ik voel me schuldig tegenover mijn werk, ben bang voor geldproblemen, wil dit helemaal niet. HELP !!!

Lolapop, rustig maar. Het loopt zo'n vaart niet.



Even aantal zaken op een rijtje:



Je hebt te hard gewerkt en dat hoeft nu niet meer. De bedrijfsarts wil dat je 4 uur licht werk doet, dus aanwezig bent op je werk maar taken zonder stress. De andere helft van de dag kun je uitrusten en werken aan herstel.



Je kunt overwegen om paar dagen vakantie op te nemen om eerst even bij te tanken voordat je die 4 uur gaat werken. Als de ergste paniek voorbij is red je dat waarschijnlijk best.



Als je toch vindt dat je ook die 4 uur niet kunt werken kun je een second opinion aanvragen bij het UWV (check de website). Een kwade werkgever zou het loon kunnen opschorten in de tussentijd totdat duidelijk is of de UWV arts vindt dat je ziek bent. Merendeel van de werkgevers gaat niet zo ver.



Je komt voorlopig niet in de WAO (wat nu WIA heet), daarvoor zou je eerst 2 jaar ziek moeten zijn. Aannemende dat je na vorige keer volledig hersteld was ben je dat nog lang niet.



Als je na een arbeidsconflict ontslagen zou worden heb je recht op WW (tenzij je reden geeft voor ontslag op staande voet maar daar is nu geen sprake van). Inkomen van je man maakt voor WW niet uit, je krijgt dus gewoon WW (als je in de jaren hiervoor gewoon in loondienst was).



Ik krijg de indruk dat je in een paniekaanval zit en het allemaal veel zwarter ziet dan het is. Je hoeft helemaal niet opnieuw een burn out te hebben en het hoeft helemaal niet opnieuw zo lang te duren.



Waarschijnlijk geeft je lichaam en geest nu veel eerder signalen af bij overbelasting en daar krijg je paniek van. Dat herken ik maar die paniekklachten kunnen veel sneller voorbij zijn dan een burn out.



Je hebt nu rust en regelmaat nodig en je hebt aan de bel getrokken. Je hoeft niet door te vechten, je kunt 4 uur per dag licht werk doen zonder de druk die je hiervoor had totdat je weer wat bent bijgetankt. Stop met je zelf streng toespreken. Probeer gewoon de 4 uur op je werk uit te zitten en daarna weer aan jezelf toe te komen.



Sterkte!

Hiltje, bedankt voor je opbeurende woorden. Ik heb vannacht niet geslapen, ik lig alleen maar te piekeren. Het is gewoon zo dat ik het, naast de hele hoge werkdruk, niet naar m'n zin heb op mijn werk. Ik heb heel lang gedacht van wel, maar een paar dagen goed nadenken en de boel op een rijtje zetten hebben ertoe geleid dat ik nog meer ben gaan huilen en me realiseer hoe ontzettend ik daar op m'n tenen moet lopen. Intellectueel gezien kan ik de baan wel aan, maar psychisch gezien groeit het me boven m'n hoofd. Ik vind dat ik eerlijk moet zijn naar mijn leidinggevende en ben dus van plan om volgende week met hem in gesprek te gaan en eerlijk aan te geven dat de keuze voor deze baan geen goede is geweest en dat ik teveel op mijn tenen moet lopen en daar aan onderdoor ga. Ik ga vragen of ze willen kijken of er binnen de organisatie geen andere baan is waar ik voor in aanmerking zou kunnen komen. Een andere optie heb ik niet. Ik woon in het noorden des lands dus een andere baan vinden zal niet makkelijk zijn, al helemaal niet in deze crisistijd, en op deze manier in mijn huidige baan doorgaan trek ik gewoon niet, nog geen 2 maanden. Ik heb perspectief nodig, ik heb een plan nodig, maar ik weet niet waar ik moet beginnen. Dat is gewoon het probleem. Ik wil niet onnodig in de ziektewet zitten, maar ik wel geen belastend werk meer doen. Pfff, moeilijk hoor.

Lolapop, dat klinkt al een stuk beter!



Ik denk altijd dat eerlijkheid het langst duurt dus zou inderdaad open zijn naar je werkgever. Die vermoeden vaak al wel het een en ander als er al wat (gedeeltelijke) ziekmeldingen zijn geweest. Werkgevers hebben vaak niets eens zozeer problemen met overbelaste of zieke werknemers, maar wel met de onzekerheid indien ze niet kunnen rekenen op iemand. Dus nog liever een werknemer die niet komt dan een werknemer die af en aan komt en het dan opeens niet meer trekt.



Jij hebt nu een beslissing genomen waarmee je je eigen verantwoordelijkheid neemt en naar een structurele oplossing zoekt (in ieder geval niet doorploeteren in deze nieuwe baan).



Mijn complimenten daarvoor!

@lolapop: Kop op! Het hoeft idd niet zo te zijn als toen. Je trekt nu tijdig aan de bel en wat is worst case? Ben je al op zoek naar een andere baan? Ik zou me niet afhankelijk maken van het interne proces, omdat je er ook nog maar kort werkt (helaas ik ook in mijn situatie). Aan 4 uur aangepast werk lijkt mij redelijk. Geen paniek, want het is aangepast werk. Je hoeft nu niet te presteren en te doen wat je deed. Rustig werk doen en de andere 4 uur bijtanken.

Ik denk ook dat je nu even in de paniek zit, maar daar kom je echt uit!!



@hiltje: fijn dat je zo rustig en kalm reageert. Geweldig!! Mag ik je vragen wat ik zou moeten doen als mijn HA volgende week zegt dat ik gewoon moet gaan werken (ik word akelig van het idee) en dat het allemaal wel meevalt?

Hey allemaal,

Heb geen tijd gehad om te kijken naar jullie reacties. Deze week is er iets geknapt, ik zat op mijn werk en voelde emoties/tranen opwellen, dus vluchtte naar de wc. Tranen spoten uit mijn ogen maar mijn keel snoerde zich dicht, beetje paniek, hallo, ben ik hier nog wel? Mezelf moed ingesproken, terug naar werkplek. Ik weet niet, de stoppen sloegen door ofzo, kon niet meer typen, niet goed meer denken. Dacht: ik moet weg hier, ik stik. Spullen ge pakt, collega aangesproken (die schrok, wat is er, moet ik een arts roepen?) ik fluisterend: nee ik moet weg, ik ga nu naar de huisarts. Gevlucht. Rende mijn bedrijf uit, had niet eens de rust om op de bus te wachten, zo'n adrenaline. Volgende dag huisarts, helaas vervanger, kalmeringspillen gekregen en even een paar dagen een time-out: dan naar mijn eigen huisarts, die van mijn problemen dit jaar weet. Ondertussen stond lg alweer op de voice-mail en e-mail. Lg wilde me bellen. Ik mialde dat ik mt mijn pillen een paar dagen rust moest nemen en weer contact zou opnemen na afspraak huisarts. Mailt lg weer terug dat ik maar het weekend moest uitrusten met mijn pillen maar me wel maandag verwacht. Ik word hier helemaal gek van. Ik KAN echt niet meer, kan haar niet spreken, kan me niet meer verdedigen, sit alleen maar te stressen of lig huilend op de bank. Psycholoog is op vakantie tot 4 dec. Ik wil nooit meer naa rmijn werk of mijn lg spreken of zien. Wat is nu de beste eerste stap: zelf afspraak bij bedrijfsarts maken, of mijn maatschappelijk werkster (van het bedrijf), maar huu dan moet ik naar dat gebouw, kan daar voor mijn gevoel gewoon niet heen. Of rustig dinsdag naar huisarts gaan, nouja dat zowiezo. Of meteen een second opinion aan gaan vragen bij UWV, voordat bedrijfsarts me weer aan het werk zet, op wat voor manier ook? Ik wil alleen maar met rust gelaten worden en weer voelen wie ik ben, ik raak steeds verder van mezelf af zo. Ben totaal wanhopig.

Wat moet ik nu als eerste doen?

JJ

Hallo allemaal.



Lindy; ik had even over je vraag mbt de sollicitatieplicht heen gelezen. Ik vond zelf snel weer nieuwe baan dus kon de WW weer afzeggen. Weet wel van vrienden dat je het best lang kunt rekken met die sollicitatieplicht. Volgens mij is het echt maar 1 ding per week en de eerste maanden gaan ze je volgens mij ook nog niet strikt begeleiden. Wat je niet moet doen is een aangeboden baan weigeren. Maar dat heb je zelf in hand. Als ik lees hoe je je nu voelt, ben je over 2 maanden waarschijnlijk stuk verder.



Bollo: jouw huisarts gaat echt niet zeggen of je moet werken, het is geen bedrijfsarts die je weer aan het werk kan sturen. Maar als een huisarts zegt dat je rust nodig hebt hoeft een arbo arts zich daar niet aan te houden. Enigszins werken (paar uur per dag met aangepaste taken) wordt vaak aangeraden omdat je dan in ritme en arbeidsproces blijft, en begreep dat je dat eigenlijk zelf ook wel wil.



Juffrouw Jannie: ik las eerder dat het bedrijf bereid is om een regeling met je te treffen. Wordt het geen tijd om daar serieus over na te denken want je klachten worden toch wel sterk door werk veroorzaakt. Je hebt dus een mogelijkheid voor een oplossing op die manier. Kijk ook maar naar Lindy, die lijkt nu flink op te knappen nu ze niet meer hoeft.

En nog even een update over mezelf.



Ik voel me de afgelopen dagen al weer een stuk sterker. Heb goed gesprek met nieuwe psych gehad en daar heb ik vertrouwen in.

Met arbo arts en werk afgesproken dat ik me komende week alleen richt op mijn studie. Halve dagen studeren, andere heft wat leuks.

Ik ga ook nog een weekje op een super verwen vakantie. Daarna mijn examen en dan ga ik mijn werk weer oppakken. Daar zie ik niet meer zo tegenop. Mijn werk is leuk en ze zijn tevreden over me en gunnen me nu de ruimte. Ik krijg dus begeleiding van die psych over hoe ik de stress van mijn werk wat beter kan hanteren.



Ik voel me heus nog niet 100% en ook nog wel down en ook moe, maar het belemmert me niet meer zo.

Hiltje, wat fijn dat het nu een stuk beter met je gaat. Heerlijk om te weten dat je langzaam aan weer uit die put aan het klimmen bent.



Bollo, ik zit dus inderdaad in hetzelfde schuitje als jij. Ik wil best werken, maar alles waar ook maar enigszins druk op staat daar raak ik van in paniek. Komt gewoon omdat ik te lang op mijn tenen heb gelopen.



Ik vraag me af hoe het gaat als ik mijn leidinggevende ga vertellen dat ik het niet trek en ik ga vragen of ze intern een andere baan voor me hebben. Heb ik daar "recht" op? Of kunnen ze me dwingen om door te gaan in mijn oude functie tot ik echt helemaal afknap? Ik ben, hoewel ik het fijn vind dat ik het nu bespreekbaar ga maken, doodsbang dat ik mezelf verder in de nesten ga werken. Ik ben echt bereid om op de postkamer post te gaan sorteren of achter de receptie te gaan zitten, als ik maar niet meer al die verantwoordelijkheid aan m'n hoofd heb. Ik wil gewoon "dom" werk doen, blij naar huis gaan en weer eens kunnen lachen.

Ik ga ze vertellen dat ik dit niet meer aankan, dat ik niet de juiste keuze heb gemaakt, maar wat kunnen zij dan doen? Kunnen ze me wegsturen? Kunnen ze me dwingen om door te gaan? Zijn ze verplicht vervangende arbeid te regelen? Ik heb wel een contract voor onbepaalde tijd, ik weet niet of dat nog iets uitmaakt.



Juffrrouw Jannie, ik kan me jouw paniek zo goed voorstellen, dat is mij vorige week ook overkomen.



Ik denk dat ik de fout heb gemaakt om een te drukke en verantwoordelijke baan te accepteren, die ik intellectueel gezien wel aankan maar gezien mijn karakter psychisch niet. Bah, ik ben zo kwaad op mezelf. Op dit moment wil ik het liefst schoonmaakster of putjeschepper zijn of zoiets.