Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
vrijdag 14 november 2008 om 16:59
Hoi allemaal,
Er zijn heel veel nieuwe mensen bijgekomen lees ik. Heel veel sterkte allemaal.
Tijdje geleden dat ik zelf heb geschreven.
Even een korte update van mezelf.
Ben sinds juli dit jaar burn out verklaard en sinds half augustus zit ik thuis. Na dat 2 maanden te hebben gedaan (zware periode) ben ik gedeeltelijk terug aan de slag. Op zich gaat me dat redelijk af maar merk als ik daarom heen nog wat extra dingen doe ik bekaf ben. En ik begin hier zo stevig van te balen.
Het is nu vrijdag, weekend zou je zeggen en heb niks op de planning en wordt er zo onrustig van als wat. Zou zo graag weer eens willen dat alles vanzelf ging, zonder jezelf zo in acht te moeten nemen. Tijd heelt alle wonden zegt men, maar ik begin daar aan te twijfelen. Ik weet, is nog maar een korte periode en het zal lang duren eer de accu weer volledig opgeladen is maar gun me die tijd niet altijd.
Zit ff met mezelf in de knoop vandaag dus vandaar dat ik even van me af wil schrijven. Hoef geen medelijden maar moet frustratie kwijt.
Kennen jullie dit gevoel of kunnen jullie je er gewoon bij neerleggen dat dit zo'n K...periode is. Ik vandaag ff niet. Bah.
Vandaag gesprek met de bedrijfsarts gehad en ik hoef nog niet uit te breiden qua uren. Hij heeft me zelfs geadviseerd er lekker even tussenuit te gaan.
Heb het helemaal gehad voor vandaag.
Sorry voor dit negatieve bericht. Nogmaals, moest het even van me afschrijven.
Sterkte voor iedereen.
Er zijn heel veel nieuwe mensen bijgekomen lees ik. Heel veel sterkte allemaal.
Tijdje geleden dat ik zelf heb geschreven.
Even een korte update van mezelf.
Ben sinds juli dit jaar burn out verklaard en sinds half augustus zit ik thuis. Na dat 2 maanden te hebben gedaan (zware periode) ben ik gedeeltelijk terug aan de slag. Op zich gaat me dat redelijk af maar merk als ik daarom heen nog wat extra dingen doe ik bekaf ben. En ik begin hier zo stevig van te balen.
Het is nu vrijdag, weekend zou je zeggen en heb niks op de planning en wordt er zo onrustig van als wat. Zou zo graag weer eens willen dat alles vanzelf ging, zonder jezelf zo in acht te moeten nemen. Tijd heelt alle wonden zegt men, maar ik begin daar aan te twijfelen. Ik weet, is nog maar een korte periode en het zal lang duren eer de accu weer volledig opgeladen is maar gun me die tijd niet altijd.
Zit ff met mezelf in de knoop vandaag dus vandaar dat ik even van me af wil schrijven. Hoef geen medelijden maar moet frustratie kwijt.
Kennen jullie dit gevoel of kunnen jullie je er gewoon bij neerleggen dat dit zo'n K...periode is. Ik vandaag ff niet. Bah.
Vandaag gesprek met de bedrijfsarts gehad en ik hoef nog niet uit te breiden qua uren. Hij heeft me zelfs geadviseerd er lekker even tussenuit te gaan.
Heb het helemaal gehad voor vandaag.
Sorry voor dit negatieve bericht. Nogmaals, moest het even van me afschrijven.
Sterkte voor iedereen.
vrijdag 14 november 2008 om 21:51
hey hier even een berichtje van nog zo'n burn-out verklaarde. Het is voor mij nu anderhalf jaar geleden dat ik totaal instortte. Ben inmiddels wel weer aan het werk voor 75%, maar vecht nog iedere dag tegen de stress (die ik mezelf opleg). Het is zo'n innerlijke strijd! Herkent iemand dat? Ik word zo moe van mezelf. pffffffff
Gaat het ooit nog over??? Kan ik mijn werk ooit weer gewoon normaal doen?? Ik herken trouwens veel dingen in jullie berichten, en dat geeft gek genoeg wel een goed gevoel. Ben ik toch niet helemaal gek aan het worden.
Iedereen sterkte gewenst!
Gaat het ooit nog over??? Kan ik mijn werk ooit weer gewoon normaal doen?? Ik herken trouwens veel dingen in jullie berichten, en dat geeft gek genoeg wel een goed gevoel. Ben ik toch niet helemaal gek aan het worden.
Iedereen sterkte gewenst!
vrijdag 14 november 2008 om 22:33
Wat vervelend Lammy! Die druk van de arbo dat je moet komen werken, terwijl ze niet goed kijken naar hoe het met je gaat. Dit is vast een zwaar weekend voor je. Huilen en je gevoel uiten is denk ik wel belangrijk. Niet dat je nu iets kunt oplossen, maar hopelijk kom je eruit. Heel veel sterkte om er doorheen te komen.
Prulletje, heb je begeleiding? Als je duidelijk herkent dat je jezelf stress oplegt, blijf je in een cirkeltje. Het klinkt hard, maar dat doe je dan jezelf aan. Ik herken het echt hoor, je wilt het liefst gewoon je werk normaal doen en dat alles gewoon weer goed is. Misschien helpt het om te kijken naar de dingen die je wel kunt en die wel weer lukken, en niet naar wat nog niet kan of wat je eigenlijk zou willen. Tenminste voor mij geldt dat ik mezelf dan teveel druk opleg wat stress oplevert. Sterkte!
Prulletje, heb je begeleiding? Als je duidelijk herkent dat je jezelf stress oplegt, blijf je in een cirkeltje. Het klinkt hard, maar dat doe je dan jezelf aan. Ik herken het echt hoor, je wilt het liefst gewoon je werk normaal doen en dat alles gewoon weer goed is. Misschien helpt het om te kijken naar de dingen die je wel kunt en die wel weer lukken, en niet naar wat nog niet kan of wat je eigenlijk zou willen. Tenminste voor mij geldt dat ik mezelf dan teveel druk opleg wat stress oplevert. Sterkte!
zaterdag 15 november 2008 om 10:25
Prulletje veel sterkte. Is het echt zo dat iemand de stress zelf oplegt? Misschien wel, maar ik ervaar het zelf niet zo. Komt voor mijn gevoel door factoren van buitenaf. Of horen deze gedachte echt bij iemand die op haar tandvlees loopt.
Ik heb een heel naar gevoel over me en als ik in de spiegel kijk dan schrik ik van mezelf zo slecht zie ik er uit.
Maandag ga ik naar de huisarts en wil dat hij nu een keer een goede diagnose stelt zodat ik 100% weet dat ik overspannen ben of een burn-out heb. Iedere keer 2 dagen thuis en dan weer volop in de running gaat niet.
Ik heb een heel naar gevoel over me en als ik in de spiegel kijk dan schrik ik van mezelf zo slecht zie ik er uit.
Maandag ga ik naar de huisarts en wil dat hij nu een keer een goede diagnose stelt zodat ik 100% weet dat ik overspannen ben of een burn-out heb. Iedere keer 2 dagen thuis en dan weer volop in de running gaat niet.
zaterdag 15 november 2008 om 10:57
Hallo allemaal. Ik was er even tussenuit.
Lindy: wat goed dat je er uit bent gekomen. Kan me voorstellen dat je een opgelucht gevoel hebt en dat is denk ik ook goed voor je herstel.
Lammy: Veel sterkte. Ben je wel eens op gesprek geweest bij de Arbo arts? Want je zou toch met de arts een oplossing moeten kunnen bespreken, als ze door de telefoon zeggen dat je gewoon aan het werk moet is het wel heel makkelijk.
Prulletje: dat je je zelf de stress aandoet is wel en niet waar. Ik herken maar al te goed dat je door de stress gaat lopen piekeren en twijfelen aan jezelf en denkt dat het allemaal nooit meer goed komt. En daardoor krijg je nog meer stress en gaat het inderdaad minder goed. Maar het is niet eerlijk om dat je zelf te verwijten want dan voel je je schuldig en heb je nog meer stress.
Juist ook als je moe bent kun je dat piekeren zo moeilijk uitschakelen. Dus zou je juist moeten uitrusten en lief moeten zijn voor jezelf, want dan ga je je beter voelen. Als je je beter voelt ga je vanzelf minder piekeren en dus in een opwaartse lijn.
Met mij gaat het beter nu de druk van werk er even helemaal af is. Het piekeren is een stuk minder. Ik denk wel heel veel na, maar het is veel meer constructief nadenken en niet in een kringetje redeneren.
Ik ben alleen waanzinning moe. Het is eigenlijk heel raar. Ik heb momenten op een dag dat het eigenlijk best goed gaat. Dan denk ik dat ik er in een paar weekjes wel bovenop ben en dat alles goed komt. Een paar uur later kan ik qua vermoeidheid helemaal instorten en voel ik me alsof ik door een vrachtwagen ben overreden en realiseer ik me dat ik nog lang niet zoveel kan. En twee uurtjes later, gaat het dan opeens weer beter... Herkent iemand dat wisselvallige?
Ik raak gelukkig niet (meer) in paniek als ik opeens zo moe word. Dan denk ik: ja logisch, als je niet zo moe was, was je niet overspannen en kon je wel werken, dus die moeheid hoort er gewoon helemaal bij en wordt vanzelf wel minder als ik nu veel rust neem.
En eigenlijk vind ik dat ik nog best veel kan. Ben nu bij mij moeder en zijn gisteren gewoon even boodschappen gaan doen. Ik slaap overdag en rust veel uit, maar doe een groot deel van de dag ook gewoon mee, met lunchen, koffie drinken, lezen en TV kijken. Dus ik heb niet dat hele zware burn out dat ik wel eens lees: dat je geen kopje meer kunt optillen, geen boek kunt lezen of dat een boodschap doen al te veel is. Dat biedt ook hoop....
Sterkte iedereen!
Lindy: wat goed dat je er uit bent gekomen. Kan me voorstellen dat je een opgelucht gevoel hebt en dat is denk ik ook goed voor je herstel.
Lammy: Veel sterkte. Ben je wel eens op gesprek geweest bij de Arbo arts? Want je zou toch met de arts een oplossing moeten kunnen bespreken, als ze door de telefoon zeggen dat je gewoon aan het werk moet is het wel heel makkelijk.
Prulletje: dat je je zelf de stress aandoet is wel en niet waar. Ik herken maar al te goed dat je door de stress gaat lopen piekeren en twijfelen aan jezelf en denkt dat het allemaal nooit meer goed komt. En daardoor krijg je nog meer stress en gaat het inderdaad minder goed. Maar het is niet eerlijk om dat je zelf te verwijten want dan voel je je schuldig en heb je nog meer stress.
Juist ook als je moe bent kun je dat piekeren zo moeilijk uitschakelen. Dus zou je juist moeten uitrusten en lief moeten zijn voor jezelf, want dan ga je je beter voelen. Als je je beter voelt ga je vanzelf minder piekeren en dus in een opwaartse lijn.
Met mij gaat het beter nu de druk van werk er even helemaal af is. Het piekeren is een stuk minder. Ik denk wel heel veel na, maar het is veel meer constructief nadenken en niet in een kringetje redeneren.
Ik ben alleen waanzinning moe. Het is eigenlijk heel raar. Ik heb momenten op een dag dat het eigenlijk best goed gaat. Dan denk ik dat ik er in een paar weekjes wel bovenop ben en dat alles goed komt. Een paar uur later kan ik qua vermoeidheid helemaal instorten en voel ik me alsof ik door een vrachtwagen ben overreden en realiseer ik me dat ik nog lang niet zoveel kan. En twee uurtjes later, gaat het dan opeens weer beter... Herkent iemand dat wisselvallige?
Ik raak gelukkig niet (meer) in paniek als ik opeens zo moe word. Dan denk ik: ja logisch, als je niet zo moe was, was je niet overspannen en kon je wel werken, dus die moeheid hoort er gewoon helemaal bij en wordt vanzelf wel minder als ik nu veel rust neem.
En eigenlijk vind ik dat ik nog best veel kan. Ben nu bij mij moeder en zijn gisteren gewoon even boodschappen gaan doen. Ik slaap overdag en rust veel uit, maar doe een groot deel van de dag ook gewoon mee, met lunchen, koffie drinken, lezen en TV kijken. Dus ik heb niet dat hele zware burn out dat ik wel eens lees: dat je geen kopje meer kunt optillen, geen boek kunt lezen of dat een boodschap doen al te veel is. Dat biedt ook hoop....
Sterkte iedereen!
zaterdag 15 november 2008 om 13:05
Ik leg mijzelf de stress op doordat ik vind dat ik alles zelf moeten kunnen, zonder hulp van anderen; ik ga voor de 10 en niet voor de 6; ik mag geen fouten maken. Het stomme is als je me vraagt of een ander fouten mag maken zeg ik direkt "ja natuurlijk", maar voor mezelf is dat anders.Het is een karaktertrek die ik moet zien kwijt te raken.
Nou en of dat je jezelf dan stress kunt veroorzaken. Dat hoeven dan niet altijd factoren van buitenaf te zijn. Begrijpt iemand mij?
Ja Lindy ik heb begeleiding. Eerst een jaar bij een psych met cognitieve gedragstherapie en nu bij een haptotherapeut. Allemaal om meer balans te vinden tussen geest en gevoel. Mijn rationele gedachten nemen bij mij de overhand, zodat ik vaak niet doe wat mijn gevoel me zegt. Ik ben nu gewoon stom aan het leren om te benoemen hoe ik me op een dag voel.
Nou en of dat je jezelf dan stress kunt veroorzaken. Dat hoeven dan niet altijd factoren van buitenaf te zijn. Begrijpt iemand mij?
Ja Lindy ik heb begeleiding. Eerst een jaar bij een psych met cognitieve gedragstherapie en nu bij een haptotherapeut. Allemaal om meer balans te vinden tussen geest en gevoel. Mijn rationele gedachten nemen bij mij de overhand, zodat ik vaak niet doe wat mijn gevoel me zegt. Ik ben nu gewoon stom aan het leren om te benoemen hoe ik me op een dag voel.
zaterdag 15 november 2008 om 16:19
Prulletje, ben je bang om te falen? Dat zie je wel eens bij mensen die voor de tien gaan. Ze zijn bang dat een zes niet goed genoeg is om de baan te houden, om geliefd te zijn of iets anders.
Ik ben altijd bang om ontslagen te worden (niet goed genoeg te zijn), vandaar dat ik zo hard werk. Het is echt nergens voor nodig, want net als Hiltje werd ik juist enorm gewardeerd. Ik functioneerde niet goed, maar juist uitstekend.
Voor mij is het nu heel belangrijk om vertrouwen te hebben. Vertrouwen te hebben in mijn eigen kunnen. De grap is dat ik met minder energie erin te stoppen net zo goed presteer.
Ik ben altijd bang om ontslagen te worden (niet goed genoeg te zijn), vandaar dat ik zo hard werk. Het is echt nergens voor nodig, want net als Hiltje werd ik juist enorm gewardeerd. Ik functioneerde niet goed, maar juist uitstekend.
Voor mij is het nu heel belangrijk om vertrouwen te hebben. Vertrouwen te hebben in mijn eigen kunnen. De grap is dat ik met minder energie erin te stoppen net zo goed presteer.
zaterdag 15 november 2008 om 18:22
Wat een reacties ineens! Ik heb even uitgebreid teruggelezen.
@prulletje, ik merk nu wel dat veel stress van mezelf komt, niet uit m'n omgeving. Als ik bijvoorbeeld op een dag 5 goede lessen, en 1 minder goede (= NIET slecht, maar 'gewoon' wel aardig), ga ik automatisch met een slecht gevoel naar huis. Voor ik thuis ben, ben ik ervan overtuigd, dat ik niet kan lesgeven, dat ik door de mand ga vallen, en dat het nooit meer goed komt. Dan ga ik verzinnen wat ik allemaal anders moet aanpakken in die klas, maak ik plannen enzo. Uiteindelijk valt het dan altijd mee, omdat ik het zelf veel te groot heb gemaakt. Ik 'moet' nu van mezelf dingen opschrijven die goed gaan (en dat is best veel), en probeer mezelf te dwingen, niet in die negatieve dingen te blijven hangen. Dus ja, bij mij komt die stress uit mezelf.
(okay, een klein beetje omgeving: ambitieuze studie. Maar ook dat kan stressloos, als ik er goed mee omga)
@lindy, wat fijn, dat je nu wat rust hebt door dat gesprek! En dat je jezelf 'toestaat' om moe te zijn. Ik ben echt blij voor je, ik hoop dat je jezelf ook de komende tijd toestaat om echt moe te zijn. Het kan zelfs zijn dat het dan eerst erger wordt (had ik wel, zodra ik het toestond, was ik nóg vermoeider), maar dat hoort er ook bij, dat moet er uit.
@hiltje, dat herken ik bij jou ook. Nu het 'mag', wordt je ineens echt heel moe. Dat is echt niet raar, en geef er gewoon maar aan toe. Ik heb het nu ook wel (nu weer 2 maand aan het werk), dat ik ineens kapot ben. Gek genoeg -of niet?- wel altijd als het 'kan', als ik niets meer hoef te doen. Iedere week lig ik minstens 3 keer voor 9 uur op bed, maar dat kan ook gewoon. Geef er gerust aan toe, dwing jezelf niet dan tóch iets af te maken, wees lief voor jezelf.
@lammy, succes maandag! Goed dat je naar de arts gaat, ik hoop dat er echt iets constructiefs uitkomt voor je, want je zegt het zelf ook, zo gaat het niet langer.
@prulletje, ik merk nu wel dat veel stress van mezelf komt, niet uit m'n omgeving. Als ik bijvoorbeeld op een dag 5 goede lessen, en 1 minder goede (= NIET slecht, maar 'gewoon' wel aardig), ga ik automatisch met een slecht gevoel naar huis. Voor ik thuis ben, ben ik ervan overtuigd, dat ik niet kan lesgeven, dat ik door de mand ga vallen, en dat het nooit meer goed komt. Dan ga ik verzinnen wat ik allemaal anders moet aanpakken in die klas, maak ik plannen enzo. Uiteindelijk valt het dan altijd mee, omdat ik het zelf veel te groot heb gemaakt. Ik 'moet' nu van mezelf dingen opschrijven die goed gaan (en dat is best veel), en probeer mezelf te dwingen, niet in die negatieve dingen te blijven hangen. Dus ja, bij mij komt die stress uit mezelf.
(okay, een klein beetje omgeving: ambitieuze studie. Maar ook dat kan stressloos, als ik er goed mee omga)
@lindy, wat fijn, dat je nu wat rust hebt door dat gesprek! En dat je jezelf 'toestaat' om moe te zijn. Ik ben echt blij voor je, ik hoop dat je jezelf ook de komende tijd toestaat om echt moe te zijn. Het kan zelfs zijn dat het dan eerst erger wordt (had ik wel, zodra ik het toestond, was ik nóg vermoeider), maar dat hoort er ook bij, dat moet er uit.
@hiltje, dat herken ik bij jou ook. Nu het 'mag', wordt je ineens echt heel moe. Dat is echt niet raar, en geef er gewoon maar aan toe. Ik heb het nu ook wel (nu weer 2 maand aan het werk), dat ik ineens kapot ben. Gek genoeg -of niet?- wel altijd als het 'kan', als ik niets meer hoef te doen. Iedere week lig ik minstens 3 keer voor 9 uur op bed, maar dat kan ook gewoon. Geef er gerust aan toe, dwing jezelf niet dan tóch iets af te maken, wees lief voor jezelf.
@lammy, succes maandag! Goed dat je naar de arts gaat, ik hoop dat er echt iets constructiefs uitkomt voor je, want je zegt het zelf ook, zo gaat het niet langer.
zaterdag 15 november 2008 om 18:28
Oja, dit wilde ik toch even delen: ik had vrijdag zo'n mooi moment voor de klas. Eén van m'n klassen schijnt nogal lastig te zijn, maar daar heb ik niet zoveel last van. (gelijk nuanceren: ik heb ook klassen die bij andere collega's heel lief zijn, en bij mij een ramp. Maar in dit geval eens andersom.)
Ik benoemde dat tegen ze, want er worden nogal wat acties ondernomen op het moment, klassenboek, nakomen enzovoort. Dus ik zei "tja, ik weet dat jullie op het moment hard worden aangepakt, maar ik vind jullie hier eigenlijk gewoon goed werken, dus ga zo door."
En ik kreeg terug: "we vinden muziek gewoon een heel leuk vak", "ja, bij u zijn we gewoon heel rustig", "u straalt zoveel rust uit" en "u was gewoon vanaf het begin heel duidelijk".
Whaaahaa! Mijn leerdoelen voor dit jaar waren: rust uitstralen en strenger/duidelijker zijn...
En natuurlijk moet ik bevestiging eigenlijk uit mezelf halen, heb ik dat niet nodig, bla bla. Maar ik zit er nog van te glunderen.
Ik benoemde dat tegen ze, want er worden nogal wat acties ondernomen op het moment, klassenboek, nakomen enzovoort. Dus ik zei "tja, ik weet dat jullie op het moment hard worden aangepakt, maar ik vind jullie hier eigenlijk gewoon goed werken, dus ga zo door."
En ik kreeg terug: "we vinden muziek gewoon een heel leuk vak", "ja, bij u zijn we gewoon heel rustig", "u straalt zoveel rust uit" en "u was gewoon vanaf het begin heel duidelijk".
Whaaahaa! Mijn leerdoelen voor dit jaar waren: rust uitstralen en strenger/duidelijker zijn...
En natuurlijk moet ik bevestiging eigenlijk uit mezelf halen, heb ik dat niet nodig, bla bla. Maar ik zit er nog van te glunderen.
zaterdag 15 november 2008 om 18:34
Liselotte, ik denk dat het komt doordat ik uit een zeer perfectionistisch nest kom. Nu ik dit allemaal het laatste jaar bij mezelf aan het analiseren ben, zie ik zoveel herkenning in de dingen die mijn ouders (vooral vader) doen. Mijn vader wil ook altijd alles tot in de puntjes verzorgd. Laatst heeft hij een feestje op een boot georganiseerd en maakte hij zich zorgen over hoe dat nou moest als de bootmaatschappij failliet ging.
Het positieve hieraan is dat ik dan weer denk: "gelukkig zo erg is het met mij nog niet". hihi
Muziekmeisje wat jij weer zegt over dat als 5 dingen goed gaan en 1 ding minder je blijft denken aan die ene les die niet goed ging, dat herken ik. Ik kan de positieve dingen maar heel kort vasthouden en de negatieve dingen slorp ik op en houd ik heel lang bij me.
Het positieve hieraan is dat ik dan weer denk: "gelukkig zo erg is het met mij nog niet". hihi
Muziekmeisje wat jij weer zegt over dat als 5 dingen goed gaan en 1 ding minder je blijft denken aan die ene les die niet goed ging, dat herken ik. Ik kan de positieve dingen maar heel kort vasthouden en de negatieve dingen slorp ik op en houd ik heel lang bij me.
zondag 16 november 2008 om 14:46
Ik zit een beetje in een achtbaan.
Heb me drie dagen emotioneel goeg gevoeld. Vandaag had ik me voorgenomen om vanmiddag naar een sociaal gebeuren te gaan. Ik had op mezelf ingepraat: dat is goed voor je, even in het normale leven, even wat vrienden zien.
Maar ik voelde me vanochtend slecht en had stress en zag er tegenop. Ben niet gegaan.
En daar ben ik verdrietig van en depri. Want ik realiseer me dan dat er wel degelijk wat aan de hand is (en dat had ik nu ik bij mijn moeder ben lekker even ver weggestopt want het is hier best gezellig en daar kon ik van genieten).
Ik word er ook angstig van, ga piekeren en dan gaan mijn gedachten op de loop en zie ik enorme doemscenario's.
Ach ja, ik denk iedereen die afwisseling van goede en slechte momenten wel kent. En ook het jezelf voor de gek houden. Op het moment dat het goed gaat denk je dat je er al weer bent en dan valt een slechte dag weer zo ontzettend tegen....
Heb me drie dagen emotioneel goeg gevoeld. Vandaag had ik me voorgenomen om vanmiddag naar een sociaal gebeuren te gaan. Ik had op mezelf ingepraat: dat is goed voor je, even in het normale leven, even wat vrienden zien.
Maar ik voelde me vanochtend slecht en had stress en zag er tegenop. Ben niet gegaan.
En daar ben ik verdrietig van en depri. Want ik realiseer me dan dat er wel degelijk wat aan de hand is (en dat had ik nu ik bij mijn moeder ben lekker even ver weggestopt want het is hier best gezellig en daar kon ik van genieten).
Ik word er ook angstig van, ga piekeren en dan gaan mijn gedachten op de loop en zie ik enorme doemscenario's.
Ach ja, ik denk iedereen die afwisseling van goede en slechte momenten wel kent. En ook het jezelf voor de gek houden. Op het moment dat het goed gaat denk je dat je er al weer bent en dan valt een slechte dag weer zo ontzettend tegen....
zondag 16 november 2008 om 16:50
hey hiltje,
Geeft niet dat je dat denkt. Kan gebeuren. Maar het is wel belangrijk om voor jezelf te accepteren dat het misschien allemaal niet zo goed gaat. Lukt dat een beetje.
muziekmeisje, wat een mooi verhaal van je klas. Wat ontzettend goed dat jij dat voor elkaar krijgt. Het lukt je echt om je doelen na te streven. Print het uit en hang het op bij de spiegel, zodat je elke ochtend het even kan lezen en trots opjezelf kan zijn. Ik vind het echt een super prestatie.
prulletje, je hebt het dus niet van een vreemde. Wat moet dat een energie kosten als je zelfs gaat nadenken over het feit dat een organisatie eventueel failliet zou kunnen gaan. Lijkt me erg vermoeiend.
Bij mij ging het vorige week maandag even niet zo goed. Was weer ontzettend moe en had echt het idee dat het me gewoon niet zou lukken. De dagen erop gingen gelukkig beter. Ik heb deze week meer voor mezelf gekozen en daardoor mijn werk beter gedaan. Was voor mij een mooie ervaring.
Muziekmeisje, vind jouw doelen heel inspirerend. Ben al de hele dag aan het nadenken hoe ik dat voor mezelf kan omzetten. Kwam op het volgende:
Ik wil elke werkdag eindigen met een beetje meer energie dan dat ik eraan begon.
Geeft niet dat je dat denkt. Kan gebeuren. Maar het is wel belangrijk om voor jezelf te accepteren dat het misschien allemaal niet zo goed gaat. Lukt dat een beetje.
muziekmeisje, wat een mooi verhaal van je klas. Wat ontzettend goed dat jij dat voor elkaar krijgt. Het lukt je echt om je doelen na te streven. Print het uit en hang het op bij de spiegel, zodat je elke ochtend het even kan lezen en trots opjezelf kan zijn. Ik vind het echt een super prestatie.
prulletje, je hebt het dus niet van een vreemde. Wat moet dat een energie kosten als je zelfs gaat nadenken over het feit dat een organisatie eventueel failliet zou kunnen gaan. Lijkt me erg vermoeiend.
Bij mij ging het vorige week maandag even niet zo goed. Was weer ontzettend moe en had echt het idee dat het me gewoon niet zou lukken. De dagen erop gingen gelukkig beter. Ik heb deze week meer voor mezelf gekozen en daardoor mijn werk beter gedaan. Was voor mij een mooie ervaring.
Muziekmeisje, vind jouw doelen heel inspirerend. Ben al de hele dag aan het nadenken hoe ik dat voor mezelf kan omzetten. Kwam op het volgende:
Ik wil elke werkdag eindigen met een beetje meer energie dan dat ik eraan begon.
zondag 16 november 2008 om 18:32
He prulletje, ik ben ook ruim anderhalf jaar geleden ingestort en nu wel weer 100% aan het werk. Maar dat si voor mij dan 4 dagen. Het blijft een strijd, vooral het terugfluiten van jezelf. Het te goed willen doen is ook mijn valkuil, toch merk ik dat het me beter af gaat. Ik zit nu met een enkelblessure waardoor ik ook minder uit de voeten kan en soms ook gewoon met minder genoegen moet nemen. Maar realiseer dat jij de enige bent die je dit gestress zo abnormaal oplegt en dat jij ook de enige bent die je dat weer kan afnemen. Ik heb al verschillende keren ervaren dat ik iets voor mijn gevoel 90% doe, iedereen het nog 100% vindt. Onze lat ligt veel hoger dan andere mensne. Ze zien het verschil niet eens. Dus....doe een stapje langzamer, doe een stapje minder.
zondag 16 november 2008 om 20:34
Hoi Eranma, altijd fijn te horen dat er ook anderen zijn die in hetzelfde schuitje zitten. Ik werk ook vier dagen. Ik denk dat je gelijk hebt als je zegt dat als je vindt dat je je maar voor 90% inzet, anderen daar heel anders over kunnen denken. Ik weet heel goed dat ik de enige ben die het kan veranderen, maar dat maakt het voor mijn gevoel zo moeilijk. Heb jij nog iets gedaan wat voor jou heeft geholpen?
Hiltje we voelen met je mee. Maar ook iets niet doen is een stap die je mag maken. Voel je vooral niet schuldig! Als het gewoon ff niet gaat heeft het ook geen zin om je er tegen te verzetten. Denk eraan dat hoe je je nu voelt niet altijd zo zal zijn. Ik probeer dat altijd als ik me *** voel. En de ene keer lukt dat uiteraard beter dan de andere keer.
(Pffff wat is het toch makkelijk om tegen een ander te zeggen.)
Lammy ik kan je helaas geen antwoord geven. Je was toch van plan om naar de huisarts te gaan en te onderzoeken of er misschien iets meer met je aan de hand is dan een griepje. Misschien moet je eerst contact zoeken met de bedrijfsarts dat je naar de huisarts gaat om te onderzoeken wat er is. Heb je al eens met de bedrijfsarts gehad over hoe je je voelt of denk hij/zij dat je vanwege grieperigheid thuis bent?
Hiltje we voelen met je mee. Maar ook iets niet doen is een stap die je mag maken. Voel je vooral niet schuldig! Als het gewoon ff niet gaat heeft het ook geen zin om je er tegen te verzetten. Denk eraan dat hoe je je nu voelt niet altijd zo zal zijn. Ik probeer dat altijd als ik me *** voel. En de ene keer lukt dat uiteraard beter dan de andere keer.
(Pffff wat is het toch makkelijk om tegen een ander te zeggen.)
Lammy ik kan je helaas geen antwoord geven. Je was toch van plan om naar de huisarts te gaan en te onderzoeken of er misschien iets meer met je aan de hand is dan een griepje. Misschien moet je eerst contact zoeken met de bedrijfsarts dat je naar de huisarts gaat om te onderzoeken wat er is. Heb je al eens met de bedrijfsarts gehad over hoe je je voelt of denk hij/zij dat je vanwege grieperigheid thuis bent?
maandag 17 november 2008 om 09:18
Lammy,
Als je het advies van je bedrijfsarts niet opvolgt kan de werkgever zeggen dat je niet meewerkt aan reintegratie en het loon stopzetten en als dat door blijft gaan kan hij overgaan tot ontslag.
Je kunt bij het UWV een second opinion aanvragen. Dan beoordeelt een arts van het UWV of hij het eens is met de arbo arts. Als de UWV arts vindt dat je nog niet kunt werken gaat zijn oordeel voor. Ik zou je dan wel aanraden om je case goed te onderbouwen. Dus een verslag met de mening van je huisarts en je psycholoog (als je die hebt) waarom je nog niet aan het werk kunt.
De lijn van arbo artsen is wel dat ze mensen op een gegeven moment weer een paar uur willen laten werken omdat de praktijk heeft uitgewezen dat het ook vaak niet goed werkt als mensen (te) lang thuis zitten. Dan wordt het steeds moeilijker om weer aan het werk te gaan. En soms kan je opeens toch wel meer dan je denkt en geeft dat weer een positief gevoel.
Als je het advies van je bedrijfsarts niet opvolgt kan de werkgever zeggen dat je niet meewerkt aan reintegratie en het loon stopzetten en als dat door blijft gaan kan hij overgaan tot ontslag.
Je kunt bij het UWV een second opinion aanvragen. Dan beoordeelt een arts van het UWV of hij het eens is met de arbo arts. Als de UWV arts vindt dat je nog niet kunt werken gaat zijn oordeel voor. Ik zou je dan wel aanraden om je case goed te onderbouwen. Dus een verslag met de mening van je huisarts en je psycholoog (als je die hebt) waarom je nog niet aan het werk kunt.
De lijn van arbo artsen is wel dat ze mensen op een gegeven moment weer een paar uur willen laten werken omdat de praktijk heeft uitgewezen dat het ook vaak niet goed werkt als mensen (te) lang thuis zitten. Dan wordt het steeds moeilijker om weer aan het werk te gaan. En soms kan je opeens toch wel meer dan je denkt en geeft dat weer een positief gevoel.
maandag 17 november 2008 om 09:21
En even mijn eigen update, na het advies aan Lammy.
Was gister erg paniekerig en zag het helemaal niet zitten. Was ook bang dat ik weer niet zou kunnen slapen.
maar gelukkig lukte dat wel. Gisteren in bed kon ik mezelf goed terugvinden en bij mijn gevoel komen. Ik heb dan ook een lange nacht gemaakt (van 22.30 tot 0800 uur), weliswaar paar keer wakker geworden, maar toch.
Wat een wereld van verschil, ben een stuk positiever nu. Wel uitkijken dat ik nu niet te hard van stapel loop, weet ik van mezelf want dan valt een terugval weer zo tegen.
Dank voor al jullie bemoedigende woorden.
Was gister erg paniekerig en zag het helemaal niet zitten. Was ook bang dat ik weer niet zou kunnen slapen.
maar gelukkig lukte dat wel. Gisteren in bed kon ik mezelf goed terugvinden en bij mijn gevoel komen. Ik heb dan ook een lange nacht gemaakt (van 22.30 tot 0800 uur), weliswaar paar keer wakker geworden, maar toch.
Wat een wereld van verschil, ben een stuk positiever nu. Wel uitkijken dat ik nu niet te hard van stapel loop, weet ik van mezelf want dan valt een terugval weer zo tegen.
Dank voor al jullie bemoedigende woorden.
maandag 17 november 2008 om 12:58
maandag 17 november 2008 om 19:32
Ik heb juist een wat mindere dag
Kwam moeilijk in slaap gisteravond, en daardoor werd ik al moeier wakker. En alhoewel er goede momenten waren op mijn werk vandaag (er was een vergadering waar ik een goede inbreng had) en ik heb wat goede gesprekken gevoerd, was ik aan het einde van de dag toch een beetje down. Weinig energie, en bang dat ze me willen ontslaan.
Is absoluut nergens op gebasseerd, maar ik baal er gewoon van dat ik niet de energie heb van vroeger. Het is voor mij gewoon een stuk moeilijker om projecten op te zetten en te trekken. Ik weet af en toe echt niet meer hoe ik dat vroeger deed. Alles lijkt zo zwaar op het moment.
Kwam moeilijk in slaap gisteravond, en daardoor werd ik al moeier wakker. En alhoewel er goede momenten waren op mijn werk vandaag (er was een vergadering waar ik een goede inbreng had) en ik heb wat goede gesprekken gevoerd, was ik aan het einde van de dag toch een beetje down. Weinig energie, en bang dat ze me willen ontslaan.
Is absoluut nergens op gebasseerd, maar ik baal er gewoon van dat ik niet de energie heb van vroeger. Het is voor mij gewoon een stuk moeilijker om projecten op te zetten en te trekken. Ik weet af en toe echt niet meer hoe ik dat vroeger deed. Alles lijkt zo zwaar op het moment.
