burn-out wie ook??

Lammy,



Goed dat je bent gegaan. Ik had ook in de tijd dat ik eigenlijk aan het werk moest zijn me ziek gemeld omdat ik niet meer sliep en griep had. Belde de arboarts met de mededeling dat een verhoging ook van de stress kon komen en dat ik dus in haar ogen niet ziek was. Toen kreeg ik ook zo'n 'leuke' brief van mijn werkgever dat ze mijn loon in gingen houden ivm werk weigering. Ik heb wel ergens gehoord dat ze je niet zomaar maar mogen korten op je loon en dat ze in ieder geval drie schriftelijke 'waarschuwingen' moeten geven voordat ze actie kunnen ondernemen. Maar dit weet ik niet zeker.

quote:Liselotte4 schreef op 17 november 2008 @ 19:32:

Ik heb juist een wat mindere dag



Kwam moeilijk in slaap gisteravond, en daardoor werd ik al moeier wakker. En alhoewel er goede momenten waren op mijn werk vandaag (er was een vergadering waar ik een goede inbreng had) en ik heb wat goede gesprekken gevoerd, was ik aan het einde van de dag toch een beetje down. Weinig energie, en bang dat ze me willen ontslaan.



Is absoluut nergens op gebasseerd, maar ik baal er gewoon van dat ik niet de energie heb van vroeger. Het is voor mij gewoon een stuk moeilijker om projecten op te zetten en te trekken. Ik weet af en toe echt niet meer hoe ik dat vroeger deed. Alles lijkt zo zwaar op het moment. Goed dat je zelf ziet dat het nergens op gebaseerd is, maar toch lastig. Kun je het niet omdraaien? Zo van: ik heb vandaag een goede inbreng op de vergadering gehad, en een paar goede gesprekken gevoerd. Aan het eind van de dag was ik wel moe. Want waarschijnlijk vindt niemand dat je een slechte dag had, behalve jezelf. En eerst eens lekker slapen, dan ziet het er morgen ook weer anders uit...



@hiltje, wat fijn, ik ben echt blij voor je!



Hier wel een okayige dag. Of, ik ben mezelf aan het vertellen dat het een goede dag was, het voelt nog niet zo. Want... 119 leuke leerlingen, met 1 leerling een conflict. Dus twijfel ik over mezelf, over m'n capaciteiten als docent. Nouja, grote onzin dus, ik had gewoon een goede dag. En 119 leerlingen met wie ik een goede klik had vandaag.

Jeetje Lammy wat goed van je dat je bent gegaan! En dan ook nog overleg gehad met je manager over iets waarvan je dacht dat je dat niet trok. Zal moeilijk voor je geweest zijn. Hoe kijk je daar nu achteraf tegenaan? Geeft het je een goed gevoel of voel je je er schuldig over?



Liselotte jammer dat je een mindere dag hebt. Hou je vast aan de dingen die goed gegaan zijn. Schrijf ze op en kijk ernaar als je je minder voelt.



Bij mij ging het best redelijk. Het is op mijn werk niet zo druk, dus de werkstress is minder.

muziekmeisje en prulletje, dank!

Ik heb de zin op geschreven. Zo klinkt het idd best wel goed. Gek is dat, dat het niet veel anders is dan ik opschreef alleen met een positieve draai. Klinkt veel beter.

Ik heb net een warm bad genomen en duik nu mijn bed in. Potlood en papier liggen klaar voor het geval ik ga piekeren.



super lief dat jullie even gereageerd hebben, doet me veel goed..

Hoi Lotgenoten,

Ik zie het even niet meer zitten en ben bang dat ik weer alle nare ongemakken krijg te ervaren die ik een half jaar terug ondervond.



Zoals gister, de slaappillen beginnen minder hun werk te doen en ik kan er maximaal nog maar 4 uur op slapen. Het zweten, klamme handen, klamme voeten en begint weer op te komen. De nare dromen keren weer terug. En verder is het op het moment echt één grote puinzooi op alle vlakken wat je maar kan bedenken.



Ik zit in de bijstand en heb tot 31 dec. een ontheffing gekregen om te werken. Ben financieel gezien platzak, heb een woonruimte waarbij ik mij totaal niet op mijn gemak voel door geluidshinder (hele nare ervaringen meegemaakt door een BN-er die nogal feesten heeft gegeven tot 's ochtends vroeg). Hierdoor is mijn geluidsfobie behoorlijk verergerd. Urgentie heb ik aangevraagd, maar niet toegewezen gekregen en ben daar nu tegen in beroep. Ik ga binnenkort verhuizen naar een andere kamer, maar zie daar ook geluidshinder in, dus alweer helemaal in paniek. Wat als ik daar niet kan slapen? Wat moet ik dan?



Terug naar mijn ouders dan, maar daar heb ik al best veel tijd doorgebracht de laatste periode en als 28 jarige man is dat niet de ideale plek. Bovendien is die woonplaats echt te saai voor woorden en heb ik er eigenlijk helemaal geen binding meer. Door al dat geluidsoverlast op mijn huidige woonplek, heb ik gezocht naar behandelaars en artsen in mijn ouderlijke woonplaats. Dus dat schiet ook niet op. Ben zo bang dat ik alles moet opgeven in Amsterdam (waar ik nu woon) om terug te gaan naar mijn ouders. Dat brengt ook zoveel rompslomp met zich, verhuizing, wisseling sociale dienst etc!



Ik weet het echt ff niet meer en bovendien is mijn lievelingspet pleitte, aaaaah!



Wie gebruikt hier nog meer slaappillen?

Aaaah, excuses hoor, maar krijg ook de hele tijd weer huilbuien. Herkent iemand dit? Dit kan bij mij op de vreemdste plekken gebeuren, zelfs echt spontaan in het openbaar, echt zo genant.



Duurt gewoon zo lang dat uit zijn balans zijn, vorig jaar 1 nov begon het, dus officieel haha een jaar al een soort van een burn-out. Pffffffff!

Hallo allemaal, ik heb vanmorgen gewerkt. Voel me heel leeg. Gisteren heb ik van de arbodeskundige een kopie gehad van het verslag wat hij aan mijn leidinggevende heeft gestuurd. Hierin geeft hij aan dat het ongunstige werkrooster oorzaak is van mijn ziekmelding (de 4e al dit jaar) Hij adviseert deze dan ook om met mij naar een oplossing te zoeken.

Nog niets van mijn lg gehoord. Wel merk ik dat collega's weten wat er mij aan de hand is terwijl ik hen niets verteld heb. Mijn lg kletst op een vervelende manier over anderen. Daarnaast geholpen door een handjevol collega's die alles aan haar overbrieven. Je priveleven en ziektebeelden zijn niet veilig en gaan dehele teams door. Wat moet ik hiermee. Heb vandaag nog niet de moed gehad om haar te bellen om een afspraak te maken. (uit goede bron vernomen dat zij dit afdoet als 'gezeik' . ) Ondertussen lijkt het alsof de strop om mijn nek steeds strakker wordt, geen zicht op ander werk en straks ook nog een verstoorde verhouding met collega's. Mensen waarvan ik altijd dacht dat ze aardig waren.

Lammy, ik weet dat ik periodes heb gehad dat ik heel achterdochtig werd. Ik had het idee dat iedereen maar achter mijn rug om het over mij had. En als men zei dat het niet zo is, geloofde ik dat niet. Je voelt je niet meer veilig op het werk. Kan het zijn dat dat voor jou misschien ook zo is?



Matamata, houd er rekening mee dat je waarschijnlijk alles veel somberder inziet dan het in werkelijkheid is. Ik kan mijn huilbuien redelijk onder controle houden, maar het zet zich wel om in verkramping in nek en schouders. Daar heb ik nu zo'n beetje chronische knopen...

Enneh dat je oudelijke woonplaats te saai is voor woorden is misschien juist wel goed even. Zo min mogelijk prikkels van buitenaf, toch?

Beste allemaal,

Ben een tijdje niet op dit topic geweest, maar zit weer eens helemaal klem! Even heel kort door de bocht: in 2007 ben ik ongeveer 2 maanden ziekgemeld geweest, bleek voedselallergie te zijn (die nu onder controle is). Had burn out-achtige klachten (moe, depressief, geen zin in sex, huilen), maar ben weer 1005 gaan werken. Depressie ging eigenlijk gewoon door, psycholoog hielp weinig. Begin dit jaar overleed mijn vader plotseling, grote schok natuurlijk. Zit nog steeds in de nasleep: stiefmonster beheert al het geld en de spullen en zorgt ervoor dat mijn broer en ik niks in handen krijgen, geen geld (mijn vader had allerlei plannen voor ons, maar die staan niet in het testament helaas) en vooral geen persoonlijke dingen, waar ik nu nog het meeste mee zit. ik heb nog geen t-shirt van hem. Daarnaast loopt het nu echt helemaal is op mijn werk. Ben in totaal 8 weken ziek geweest na mijn vaders dood, toen weer gaan werken (onder druk van arbo arts en leidinggevende: lg), toen lg op vakantie was ben ik naar halve dagen teruggegaan omdat ik fulltime niet aan kon. Toen lg terug was, zei deze: je gaat fulltime werken anders doen we je contracturen omlaag. Totale verbijstering bij mij. Arbo-arts: je moet fulltime aanwezig zijn, als je het even niet trekt ga je maar een kwartiertje buiten zitten. Ben door de schok maar gewoon aan het werk gegaan en barst af en toe in huilen uit. Collega is achter mijn rug bij lg gaan klagen dat ik niet productief zou zijn (terwijl ik net zo hard werk als daarvoor), lg regelde een gesprek bij P&O waar ik uit de mantel werd geveegd. Lg wil dat ik precies opschrijf wat ik doe per dag. Mijn collega's hebben al vakantie toegezegd gekregen met de feestdagen (1 week, 2 weken) maar lg wil nog niet eens 1 dag voor mij vastleggen. Oftewel: ik word niet serieus genomen, raak steeds vermoeider en gestrester, paranoia (help ze zien dat ik even zit te mailen), collega snauwt mij af en ik durf niks meer te zeggen, bang dat ik hysterisch ga janken en schreeuwen.

Ben alleen naar p en o gegaan en gebeurtenissen van dit jaar verteld (had het idee dat lg daar niet al te veel over heeft gezegd tegen p en o-er) en P&O er was enigszins begripvol, maar vindt dat ik mijn problemen met lg zlef met lg moet bespreken (kan en wil ik niet meer, ze is te bot). Daarnaast weten lg en P&O dat ik niet happy ben met mijn werk en misschien mijn opleiding wil afmaken. Nu wil P&O een deal met me maken: bijv die opleiding gedeeltelijk betalen, of mij een paar maanden doorbetalen waarna contract stopt en ik mijn recht op WW opgeef. Dit soort dingen. Zelf wil ik best met ontslag, maar dan wel met genoeg geld mee om die opleiding af te maken (duurt 2 jr, is WO, dus duur, gaan ze denk ik echt niet betalen!). Ik vind het fijn dat ze misschien iets aan die opleiding willen betalen, maar ik wil eigenlijk zo snel mogelijk weg van dat bedrijf. Ziek melden "mag" ik niet meer, dan krijg ik ws ook dat gedreig van werkweigering. Dus ik probeer een redelijk deal te bedenken maar weet niet wat ik kan vragen. Heeft iemand dit meegemaakt en wat kan je vragen, wat kan je verwachten? Hoeveel zijn ze bereid voor mij neer te leggen om van me af te zijn? Vrienden zeggen: meld je ziek en ga lekker in die WW en doe dan je opleiding. Maar ik denk dat dat een beetje too much is, buiten dat ik dat niet voor elkaar krijg, vind ik het geen elegante manier, maarja mijn werkgever is ook allesbehalve elegant.

Hebben jullie ervaringen/advies?

Liefs en sterkte allemaal,

JJ

Voel met je mee juffrouwjannie. Moeilijk hoor zo'n situatie.Je voelt je al niet helemaal okee en dan nog die stress door de werkgever en dito collega's. Ik kan je niet echt raad geven want ik zit zelf in een lastige positie waar ik niet uit kom. Je ziek melden wordt als een zwaar vergrijp gezien dat heb ik wel ervaren.

Hoi Lammy en Jannie, leef met jullie mee! Wat een ellende allemaal. Houd het dan nooit eens op? Grrrrrrr.

sterkte allemaal!



Wat vervelend al die terugvallen. Vind het zelf ook wel lastig dat het heel lang duurt voordat je genezen lijkt. Komt er uberhaupt wel een moment waarop je volledig genezen kan zijn? Sommige van ons zijn al zo lang bezig.



Op goede dagen lijkt alles zo makkelijk, maar op dagen die wat moeilijker zijn lijkt die weg zo verschrikkelijk lang. Dan vraag ik mezelf altijd af waar ik het voor doe. En eerlijk gezegd kan ik dan ook geen antwoord geven. Ik put mijn hoop dan maar uit de gedachten dat de zon wel weer een keer op komt, en dat de mist die die mooie dagen versluierd wel een keer verdwijnt.....

Ik heb meegelezen op dit onderwerp en zou graag mijn verhaal kwijt willen, want ik zit er helemaal doorheen (zit nu jankend achter mijn pc).



Sinds 1 juli ben ik bezig met een nieuwe baan. Iets heel anders dan dat ik de afgelopen 5 jaar heb gedaan. Vernieuwend, dacht ik, en leerzaam dus ook. Mooie basis om weer verder te groeien.

Nou, het is verschrikkelijk.

Ik haat mijn werk. Ik baal van mijzelf dat ik zo achterlijk ben geweest om deze idiote keuze te maken en dat ik nu vastzit in iets wat ik echt niet leuk vind. Ik heb veel stress, last van angst en paniekaanvallen (2003 had ik deze voor het laatst waarvoor toen ook medicijnen gekregen), lichamelijke klachten (spieren zitten muurvast, maagzuur, benauwd, hoofdpijn, lastig slapen en moe/ futloos).

Ik kan de druk (andere druk dan in het werk hiervoor) niet aan. Ik word er sjacharijnig van en trek me heel veel persoonlijk aan. Iedereen emmert tegen me op het werk en ik ben de boosdoener van alles wat er misgaat. Het is een vreselijke baan met veel geregel en gedoe, terwijl ik eigenlijk een hoofdmens ben. Door al dat geregel en gedoe kom ik niet aan mijn hoofd toe. Daardoor word thet steeds onrustiger in mijn hoofd. Ik wil alles onder controle hebben en dingen moeten goed gaan, maar daar heb ik in deze baan zó'n beperkte invloed op en dat maakt me helemaal van slag. Ik kan het niet loslaten.



Op vrijdag leef ik meestal op en op zaterdag heb ik een topdag. Op zondag is het weinig. Dan ben ik al in mineur dat het bijna maandag is.



Voor deze baan moet ik ook vroeg uit mijn bed, terwijl ik veel slaap nodig heb omdat ik al zo gevoelig ben voor angst en stress. Dat geeft dus nog meer zorgen, omdat ik weet dat ik niet tegen vroeg opstaan kan en dat wel dus moet doen.



Ja, ik ben op zoek naar een andere baan, maar dat gaat zomaar niet. Het duurt allemaal heel lang voordat ik een reactie krijg en ondertussen voel ik een soort van tijdbom in mij tikken.



Mijn psycholoog heeft vandaag gezegd dat ze zich zorgen om mij maakt en dat zij vindt dat ik me ziek moet melden voordat dit nog verder gaat. En ik wil niet meer in de situatie van 2003 belanden. Maar kan ik me wel ziekmelden? Ik heb een jaarcontract met een opzegtermijn van 1 maand. Kunnen ze me er uitgooien als ik me ziek meld?



Pfff, ik merk dat ik met ingehouden adem dit stukje heb geschreven. Ik hoop dat ik niet teveel heb ingebroken op jullie onderwerp...

Bollo: ziekmelden en als je naar de arbo arts gaat alles eerlijk bespreken. Ik weet hoe moeilijk het is, maar je merkt ook dat je jezelf niet voor de gek kunt houden. Arbo arts zal waarschijnlijk achter je ziekmelding staan, zeker als psycholoog je ook steunt. Bedrijf kan je niet zomaar tussentijds ontslaan. In worst case scenario, als terugkeer na een tijdje ziek niet goed lukt, zou je werkgever uiteindelijk kunnen meewerken aan een regeling waardoor je WW kunt krijgen (zonder dat ze je een vergoeding hoeven te betalen). Als je er weer een beetje bovenop bent, vind je vast een nieuwe baan!



Ik had vanmiddag last van paniek en er schoot direct door me heen dat ik nu alle controle verlies en dat het helemaal de verkeerde kant op gaat.



Ben met een dekentje op de bank gaan liggen en ben in mijn gevoel gedoken. Realiseer me dat ik me alweer beter voordoe dan ik me voel en het voelt daarbij wederom dat ik mezelf verloochen. Dat is een beetje mijn thema. Ik ben de succesvolle queenbee en iedereen trapt erin maar ondertussen word ik er zoooo moe van.



Onder het motto van een ritme aanhouden (terwijl ik ziek ben van werk) heb ik gister iemand te eten gehad, vanochtend vakantie geboekt, mijn baas en ander zakelijk contact gesproken, wezen zwemmen en in stoombad een dvd recorder gekocht en filmpjes gehuurd en me ook nog voorgenomen om straks boodschappen te doen en te koken en vanavond wellicht naar een borrel. En dan was dit nog een zogenaamde rustige dag want eigenlijk moet ik ook wat studeren. En daarbij vooral heel erg het depressieve gevoel dat sluimerde weggedrukt en hard geroepen dat ik alweer de goede kan opga........



Dat straft zich bij mij dus af in angst. Nu ik toegeef dat ik me echt klote voel en alleen maar op de bank lig, voel ik me nog steeds niet goed maar minder paniek.



Ik probeer het maar een beetje te laten komen zoals het komt, maar damn... wat valt dat soms zwaar.

hey bollo,



Welkom op het topic. Wat vervelend dat je in die situatie zit. Kan me helemaal voorstellen dat je ervan baalt dat je weg bent gegaan bij je andere werk.

Als het helpt: het komt allemaal weer goed. Dit klinkt misschien wat ongeloofwaardig, maar ik herken je situatie zo goed. Had ook een super baan voor vijf jaar, maar heb het opgegeven omdat ik vond dat ik meer moest leren. Dat is helemaal mis gegaan. Nu zit ik in een baan die wel bij me past en waar ik rustig kan groeien. Ik heb ook mijn ups and downs, maar ben wel bezig met meer ups dan downs.



En je baas kan je niet ontslaan als je je ziek meld. Je hebt een jaarcontract. Je baas mag je nooit ontslaan wegen ziekte. Je contract kan wel aflopen natuurlijk, maar dat is volgens mij pas in juli als ik het goed lees.

Denk aan jezelf en kies voor jezelf.



Wat ben je veel aan het doen Hiltje! Ik word echt al moe als ik jouw rustige agenda lees. Wil je dat allemaal doen omdat je dan het gevoel hebt dat je weer beter bent? Of is het een natuurlijke reflex waar je op terug valt als het juist even wat minder gaat? Klinkt misschien paradoxaal, maar ik heb zelf gemerkt dat ik juist terug val in mijn oude gewoonte (volle agenda) als ik niet de kracht heb om weerstand te bieden en andere oplossingen te vinden die nog niet in mijn patroon zitten.



sterkte allemaal igg.... hoop dat het snel beter gaat.



Zit trouwens ook lekker op de bank onder een dekentje. Een beter iets is er niet voor deze tijd van het jaar.

Hoi,



Dank voor je reactie! Fijn!



Waren/ zijn jullie ook zo ontzettend moe?

Tjeetje ik heb vandaag ook onder een dekentje gelegen. Huilen met de pet op. Nu ik lees dat jullie er ook last van hebben denk ik: ligt het soms aan het weer en de maand???

Ik heb een klomp in mijn maag en kan alleen maar huilen. Verschrikkelijk vind ik het. Alsof ik weer helemaal bij af ben....

Ik er iemand van jullie waarmee het wel goed gaat?



Bollo sterkte ermee! Heb helaas even geen opbeurende woorden



NB zit nu op de wegenwacht te wachten want de accu van mijn auto is leeg. Grrrr dat kan er ook nog wel bij! Het positieve is dat ik gewoon thuis ben; en niet ergens langs de snelweg sta of zo. Zo, toch nog een positief punt eruit gehaald! Hopelijk lukt het jullie ook nog.

Tja dames, we hebben het allemaal zwaar lees ik.



Ik merk wel bij mezelf dat ik dit forum vooral gebruik om wat van me af te schrijven op de rotmomenten. Op de goede momenten schrijf ik hier veel minder. En als het echt goed met me gaat (afgelopen jaren) kom ik niet op een forum over psychische problemen. Heb het idee dat dat voor meer geldt. Het gevoel dat het met iedereen slecht gaat en nooit ophoudt is dus denk ik niet waar. Ik heb zo het vermoeden dat het met de dames die hier niet meer te vinden zijn (maar eerder wel schreven) inmiddels wel goed gaat.



En ikzelf.... gezien het tijdstip dat ik dit schrijf:.... slapeloosheid...........



Ben soms een beetje bang voor herkenning op een forum als dit... maar ik heb een beetje hetzelfde als Bollo (wat ik volgens mij in een ander topic heb gelezen) . Eerdere angstklachten gehad en medicatie. Heb nooit goed kunnen stoppen met medicatie en heb sterk het gevoel dat ik er nu doorheen breek. Dus ik slik ze nog wel, maar ze werken niet meer.....

Ik heb volgens mij ook niet echt burn out en ook niet echt depressie en ook geen klassieke angstaanvallen. Heel a-typisch eigenlijk.

Maar het voelt alsof het allemaal van buiten mezelf komt, dat enorme rotgevoel, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik heb ook wel eens wat heftigs meegemaakt en toen had ik ook stress en verdriet en slapeloosheid en radeloosheid. Maar dat voelde zo logisch en daarmee ook zo gezond. En dit voelt als iets wat ik niet snap en dus slecht in de hand heb, dat me zonder reden overkomt en daarmee als heel ongezond en beangstigend.



Maar ik weet wel heel zeker dat ik hier uit kom. Daar twijfel ik eigenlijk niet aan. Dat is eerder ook altijd gebeurd en ik ben in de grond gewoon een leuke positieve meid met een heel goed leven. Maar mijn zwakke plek zijn dit soort klachten (zit ook in de familie) en daar moet ik dus nu weer een periode mee dealen....

quote:bollo schreef op 26 november 2008 @ 20:44:

Hoi,



Dank voor je reactie! Fijn!



Waren/ zijn jullie ook zo ontzettend moe?





Bollo: ongelooflijk niet normaal meer moe. Het komt in vlagen en soms heb ik ook veel spanning waardoor ik vermoeidheid slecht voel. Maar ik kan me echt voelen alsof ik door een vrachtwagen ben overreden.



Komt ook weer goed..... hoort erbij...... Als we niet moe waren en ons zo rot voelden, was er immers niets aan de hand en konden we wel werken, niet waar.



Bij griep hoort koorts en bij onze problemen vermoeidheid en die andere klachten zoals angst en het niet zien zitten....

Goedemorgen allemaal. Ik heb een paar dagen niet bij burn-out topic gekeken. Voel me soms zo'n zeur omdat ik niet weet hoe ik jullie op moet peppen. Ik moet zo naar mijn werk en heb al een fikse knoop in mijn maag wat er nu weer boven mijn hoofd hangt.

Ik ga iedere avond rond half 9 naar bed en vanmorgen ging om 5 uur de wekker. Het leek alsof ik net mijn bed was ingestapt zo moe voelde ik me.

Hoewel ik het me eigenlijk niet kan veroorloven probeer ik toch maar weer minder te gaan werken. Ikheb een paar jaar geleden al 7 uur ingeleverd omdat ikhet i.v.m. lichamelijke klachten niet aankon en nu dit weer. Daar pieker ik ook over want ik wil toch graag een eigen inkomen hebben, gewoon voor mijn gevoel.

Ik zie het wel. Zo gaat het ook niet langer.

Jullie allemaal veel sterkte en ik blijf meelezen.

Liefs van Lammy

Ha allen,



Druk Forum!



@Hiltje: volgens mij zijn wij redelijk vergelijkbaar in klachten. Ik heb een aantal jaar geleden de diagnose angst en depressie gekregen en nu lijkt het hetzelfde maar is het werkgerelateerd. Ik kan daar weinig aan. Eigenlijk is het een mengelmoes, maar dat is niet vreemd, begrijp ik.



Ook ik vind de herkenning soms eng en dan skip ik teksten. Het is idd ook fijn om succesverhalen te lezen, maar ik snap ook dat mensen met wie het goed gaat niet op dit forum meer zitten. Dat herken ik ook van mezelf toen ik een paar jaar geleden een druk forum over angst had. Op een gegeven moment gaat het gewoon weer goed met je. Dat is positief toch.



Misschien moeten we allemaal afsluiten met een positieve peptalk...? Zou dat helpen om de positieve spirit erin te houden?



Oke, poging:

Het komt altijd goed, maar misschien anders dan je nu denkt.

Goedemorgen lieverds,



Ik geloof niet in peptalks en (te) positief denken op dit soort momenten. Als ik mezelf op die manier uit de put probeer te schoppen werkt het vaak averechts.



Maar ik ben wel positief want ik weet dat ik hier weer uitkom. Maar dat heeft tijd nodig en die tijd ga ik nemen want dat ben ik waard.



En jullie zijn het net zo goed waard!

dubbelpost

Nog even aan Bollo,



Ik herken ook veel in jouw verhalen. Mag ik naar je leeftijd vragen? Ik ben zelf midden dertig. En volgens mij werk jij in een leidinggevende baan, of niet? Ik niet, maar heb wel zware, zakelijke, functie.

Hoi allemaal,



Ik heb even niet geschreven omdat het inderdaad beter gaat. Lees dan nog wel mee, maar als het beter gaat hebben de meesten denk ik niet meer de behoefte om verhaal kwijt te moeten, dus schrijf je niet zo snel. Dat komt wel weer als het helaas weer slechter gaat.



Maar als het jullie oppept wil ik graag nog wat meeschrijven . Want waarom gaat het hier zo goed? Omdat ik eindelijk rust heb! En neem! En niet te hard van stapel loop! Ik hoef niet meer te werken nu. Dus daar heb ik geen stress meer door. En ben in m'n privé leven stukje bij beetje aan het opkrabbelen. Ik kan overdag wat beter vooruit, voel me niet meer de hele tijd zo moeoeoeoe bij alles wat ik doe. Hoef ook niet meer te slapen of echt te rusten overdag, maar kan gewoon doorgaan. Doorgaan met vooral niet teveel doen: beetje lezen, tv kijken, computer, soms boodschappen doen, koken, iemand bellen. Volgende week heb ik zelfs weer afgesproken met een vriendin, na een lange tijd ga ik weer eens zelf naar iemand toe! Het is een test. Ik heb voor mezelf gesteld dat ik maximaal 1 afspraak per dag heb. Dus moet ik 's ochtends naar de psycholoog, dan de rest van de dag geen afspraken buiten de deur. Die structuur moet ik aanhouden, want ik werd al overmoedig door 2 afspraken op 1 dag te maken en kreeg direct al gedachten als 'oh hoe moet ik dat voor elkaar krijgen en dan kan ik misschien niet eens meer koken'.



Nu ik mezelf als enige op het prioriteitenlijstje heb gezet, ècht toegeef dat ik ècht rustig aan moet doen, voel ik me met de dag beter. Eigenlijk, eigenlijk voel ik me de hele dag goed . En het beste is nog wel dat ik me begin te vervelen. Toen ik me zo ellendig voelde was er geen plaats voor verveling, want had ik altijd wat te doen: slapen. Verveling is voor mij een teken dat m'n geest weer vooruit wil gaan. Maar, met de rem erop dus.



Zo, dat is my story op dit moment. Ik hoop het zo door te zetten. En ik wens iedereen toe dat het weer beter zal gaan, op welke manier dan ook. Ik zit in een luxe positie, want heb door de regeling op mijn werk nog een tijdje salaris zonder te hoeven werken, en kan het me financieel veroorloven om me voorlopig nog niet druk te maken over een nieuwe baan. Ik moet nog niet aan werk dènken. Ik doe nu alleen wat goed voor me is, want als ik dat niet doe gaat het meteen weer bergafwaarts, en ik ben er ook nog niet.



Ik wens iedereen die nog mee schrijft (of leest) heel veel sterkte en kracht om verder te gaan en vooral voor jezelf te kiezen, hoe dat ook moge zijn. Schrijf op de ellendige momenten hier van je af, dan blijf je er in ieder geval niet alleen mee zitten, en zoek steun in je omgeving of zo mogelijk bij werkgever.



Ik zeg altijd maar, het komt goed, de vraag is alleen hoe en wanneer... Maar eens komt het goed!