burn-out wie ook??

Prul, ik vergeet je vraag te beantwoorden. Ik ben tot op zekere hoogte burnout geraakt door het werk, maar niet door de werkzaamheden zelf. Ik legde mezelf te hoge eisen op en stak naast fulltime baan heel veel tijd in mn thuisstudie die ik versneld wilde halen. Binnenkort krijg ik psychotherapie om te zorgen dat ik waardering haal uit wie ik ben en niet uit wat ik doe..Hah zo klinkt het wel erg simpel, maar daar is nog wel wat werk aan de winkel. Met mn ex komt het niet meer goed. Hij bleek me uit te testen. Als hij geirriteerd was door iets wat ik zei, dan zei hij niks meer en dat zorgde voor een gespannen sfeer. Hij vond dat ik dan iets moest doen of zeggen om de sfeer weer recht te trekken. Hij zei dat hij me daarvoor vaak de kans heeft gegeven. Hah ja dat klopt ja.Maarja zo werkt dat dus niet. Kortom we pasten toch niet bij elkaar. Hij is vrij dominant en hoewel ik heel zachtaardig ben, durf ik er wel tegenin te gaan en op die manier voor mezelf op te komen. Ik pas ervoor om de lieve vrede te bewaren en daarmee mezelf achteruit te stellen. Dit is dan wel weer een belangrijke les voor me, want dit deed ik eerder niet.

Hoe gaat het op je werk? En daarbuiten?

Hey allemaal,



Ook ik heb sinds een tijdje een burnout. Ben nu bezig om me hier een beetje in te lezen, dus voorlopig van mij nog geen zinvolle reacties, maar wilde even laten weten dat ik hier dus ook rondhang.

Hallo,



Ook ik hang hier rond en lees jullie verhalen. Bollo en Joss28 hebben me gewezen op dit forum. Zelf ben ik herstellende van een burn-out hoewel ik ook nog last van dipjes / kwaaltjes heb waardoor ik herkenning en tips zoek.



Groetjes en sterkte allemaal

Hallo en welkom!

Hoop dat jullie hier de herkenning kunnen vinden die jullie zoeken. Ikzelf vind het erg fijn dat ik dit forum heb gevonden.

Welkom Manu3la en Fenix,



Benieuwd wie jullie zijn en met welke kwalen jullie worstelen....en tips heb ik genoeg.... is heul makkelijk om tips te geven aan anderen.... het zelf doen blijft moeilijk.



Joss: klinkt al als enorme vooruitgang! Dat je de relatie af kunt sluiten en daarbij volledig 100% achter jezelf staat.



Ik had na de goede dag van gisteren vandaag weer een wat minder dagje. Gisteren veel te laat naar bed (was nog zo wakker) en de hele ochtend uitgeslapen en toch bleef ik moe en brak. Voel zelfs het depri gevoel weer een beetje zeuren... maar het breekt er nog niet doorheen.

Vandaag gezwommen en boodschapjes gedaan en dat was het.



Ga vanavond vroeg naar bed met goed boek.

Hoi Hiltje en de rest,



IK heb een burn-out sinds juli vorig jaar. Bij mij openbaarde het zich met angstaanvallen. Ik had echt het gevoel dat ik dood zou gaan zo'n gevoel kwam er over me heen. Van huisarts medicatie gekregen en doorverwijzing naar psygoloog waar ik nog steeds kom. Ben tot 1 januari therapeutisch met 2 maanden onderbreking aan het werk gegaan. Sinds 1 januari weer volledig voor 20 uur in de week en dat is op dit moment ook het maximum. Ik heb namelijk ook een zoontje van 2 enhalf en dat vergt ook veel energie. Ik weet waar mijn zwakke plekken liggen en moet er nog flink aan werken om er weer helemaal te komen. Heb vaak het idee dat ik op de goede weg zit en bom dan gebeurt er iets en wordt ik uit mijn evenwicht gebracht.Vandaag kwam mijn partner thuis en vertelde dat zijn contract niet verlengd wordt dus die staat op straat per 11 maart. Dit brengt een hoop stress met zich mee dat ik nu al weet dat ik daardoor weer moeilijke dagen krijg.



De moeheid die je omschrijft, heb ik nog regelmatig last van. Toch (natuurlijk) ook omdat je een goede dag hebt gehad teveel gedaan dus tip van mij aan jou als je hem wilt. Ook als je goed voelt niet teveel van jezelf eisen.



Mocht je meer willen weten, hoor ik het wel

hallo allemaal,



ook ik lees nog mee op het forum. Fijn te zien dat het allemaal toch in een goede steigende lijn zit. Hoewel er wel flink wat dingen zijn gebeurd. En goed te zien dat ook nieuwe mensen zich welkom voelen.

Bij mij zet de steigende lijn zich gelukkig ook door. Heb een pittig gesprek op mijn werk gehad. Ik viel namelijk tegen volgens mijn leidinggevende, maar gelukkig mag ik blijven. Ik sta namelijk niet te springen om op mijn vrije dagen te werken, maar dat wordt kennelijk toch een beetje van me verwacht. Ze vinden me dus een Nee zegger die werk ontduikt. Moest er eigenlijk wel om lachen, want in mijn vorige banen kon ik dus geen nee zeggen en rende ik me rot. Vandaar natuurlijk ook de burnout (dit herkennen jullie vast wel)

Maar goed, ipv mij weg te sturen mag ik een cursus volgen over hoe ik dat verbeter. Dat op een betere manier nee zeggen dan. Niet het werken in het weekend.



@manuela, wat moet dat zwaar voor jullie zijn nu je man te horen heeft gekregen dat hij binnenkort geen werk meer heeft. Vind het heel erg voor jullie. In wat voor sector zit hij?

Ik ben ook vreselijk moe, kan weinig hebben en zit sinds 4 weken thuis. Ik werk op projectbasis, dus ik wacht gewoon op een nieuw project, maar bij het vorige project was ik eersr 1 week ziek en toen werd ik weer ziek en toen heb ik gevraagd of ik niet meer op dat project hoefde ivm 3 uur reizen per dag en ik vond het toch niet zo leuk werken daar.



Ik ben best erg ziek geweest, griep, verkoudheid, ik had totaal geen weerstand meer en ik merk het nu ook. Nergens zin in, lusteloos, zie de toekomst somber tegemoet en ik heb nog geen geld gehad van mijn werkgever, dat voelt ook niet echt prettig.



Heb 3 weken geleden ook weer een ernstige psychose gehad, heb me 1 dag laten opnemen in crisiscentrum, ben heel erg bang dat het terug komt, angst is nog niet weg, heb alles kapot gegooid in huis, zo boos was ik en zo klote voelde ik me.



Nu heb ik niet echt last van woedebuien, heb er de energie niet voor en ik ben bang voor de gevolgen. Vriend wil me anders niet meer in huis hebben, hij werd gek van me, knettergek. Ik vloog hem naar de keel, zo boos was ik, maar ik voel me machteloos, alsof het leven tussen mijn vingers doorglipt en ik er zelf geen controle over heb. Alles overkomt me maar en ik heb er niets over te zeggen, zo voelt het.



Ik ben maar een pion in het schaakspel van anderen, maar dat heeft met eerdere ervaringen te maken, waar ik blijkbaar nog niet los van ben. Ik ben jarenlang geleefd door iemand die mij blijkbaar meer nodig had dan ik hem en ik heb het jarenlang niet door gehad, totdat persoon wegging en ik zijn ware aard mocht aanschouwen en dat was schrikken, ben in shock en in psychose geraakt door grote druk en andere omstandigheden, geschrokken wat ex heeft geflikt± drugs en dan gevangenis en ik wist jarenlang van niks, dacht dat hij een brave, lieve jongen was die hulp nodig had, dus na 3 jaar relatie schrok ik me echt letterlijk en figuurlijk kapot, dat ik er was ingetrapt. Had daarna geen vertrouwen in mezelf meer en in anderen, heb mezelf in huis opgesloten, daarna wel hulp gezocht, zelfs opgenomen geweest etc en nu proberen om alles los te laten en opnieuw te beginnen, maar het blijven hele zwakke plekken van binnen. Telkens als er weer iets )naars) gebeurd, komen die zwakke plekken weer open.



Vannacht erg slecht geslapen, omdat ik de hele dag rust, heb ik ´s nachts geen slaap, durf nog weinig te ondernemen, door angst, op straat gaan (alleen) vind ik nog moeilijk, kan soms niet nadenken en weet niet meer hoe ik moet reizen, lijkt wel alsof mijn denken zo moe is en ik voortdurend met hele zware dingen bezig ben, waardoor ik niet meer helder en alert kan denken.



Ik vind de situatie moeilijk, wilde een nieuw leven opbouwen, maar het oude zit me nog dwars, ik kan het niet vergeten en ik ben nog steeds bang dat het weer gebeurt.

Hallo iedereen.



Liselotte: fijn dat het goed blijft gaan en dat je dat ook geregeld hier komt vermelden... dat geeft de burger moed.



Manuela: op zich klinkt het allemaal heel logisch en bekend. Je denkt op de goede weg te zitten maar hebt af en toe toch nog terugvallen. Lijkt me niet meer dan normaal... zeker nu je sinds kort ook weer 20 uur werkt. Maar die terugvallen zijn natuurlijk heel vervelend en beangstigend. Toch proberen je niet te laten ontmoedigen.



Josefientje: dat is wel een heftig verhaal. Maar het lijkt me volstrekt logisch dat je volstrekt uitgeteld bent als je zo kort geleden nog een psychose hebt gehad. Ik neem aan dat je onder behandeling van een arts staat? Misschien ook medicijnen?

Neem de tijd... echt....een nieuw project binnenkort zal wellicht ook te snel zijn. Eerst stabiliseren.... en ik weet er niet veel van... maar het lijkt me zeer aannemelijk dat je 3 weken na een crisisopname echt nog niet stabiel bent.... Sterkte!

Ha allemaal,



Hier een berichtje van mij. Fijn dat er weer nieuwe mensen bij zijn die zich welkom voelen. Ik heb zelf enorm veel aan dit forum gehad (en nog steeds!) en ik hoop jullie ook. Momenteel ben ik zelf erg actief op een forum over hypochondrie waardoor ik hier minder te vinden ben. Door de stress van de overspannenheid heb ik erg veel last van angst voor ziektes gekregen.



Met uitzondering van de hypochondrie gaat het wel een heel stuk beter met mij. Afgelopen week heb ik mijn werkzaamheden in huidige baan afgerond naar tevredenheid van lg. Dat is toch fijn. Ik wilde het ook graag goed afronden. Om te laten zien dat ik echt wel wat in mijn mars heb. Tsja, dat strijden en streven zit echt in me...

Nu heb ik een weekje vrij en dan ga ik echt beginnen met nieuwe werk. Heb er veel zin in, maar ik vind het ook enorm spannend.



Verder ben ik druk met mindfulness en ik ben daar heel enthousiast over. Ik ga er nu ook over lezen.



Fijn om te lezen dat de stijgende lijn bij Liselotte zich voortzet. Goed!!



En hoe is het met de rest? Joss, Hiltje, Prul, Marahbloem??? Heyjij?

Dank je, hiltje, voor je wijze advies. Nu moet ik maar leren en accepteren dat ik voorlopig niet zal kunnen werken en aan huis gekluisterd ben.



Ik gebruik wel medicijnen, maar ik weet niet meer of ze nog helpen.



Vriend gaat binnenkort naar Suriname, ik weet niet of het handig is om hem daarbij te vergezellen.

Josefientje,



Wat je schreef:

Vannacht erg slecht geslapen, omdat ik de hele dag rust, heb ik ´s nachts geen slaap, durf nog weinig te ondernemen, door angst, op straat gaan (alleen) vind ik nog moeilijk, kan soms niet nadenken en weet niet meer hoe ik moet reizen, lijkt wel alsof mijn denken zo moe is en ik voortdurend met hele zware dingen bezig ben, waardoor ik niet meer helder en alert kan denken.



Dit is erg herkenbaar voor een burnout. Dit ervaar ik ook. Het is inderdaad lastig de straat op te gaan, om te reizen en om te slapen. Vooral het gebrek aan concentratie was iets waar ik in het begin ontzettend aan moest wennen, want ben altijd gewend mn koppie te gebruiken. Nou kan ik je zeggen dat dit echt allemaal beter wordt. Het rusten is even nodig om weer een buffer op te bouwen. Maar als je er 's nachts niet van kan slapen, is het misschien handig om overdag iets meer te ondernemen, als dit lukt..Ik blijf op dat soort momenten ook liever binnen en zoek dan iets in huis(opruimen, huishouden, hobby's, film, spelletjes, beetje tutten met masker en bad, nou ja dat soort dingen) Wel probeer ik er elke dag even uit te gaan.

Heb je iemand die met je mee wil? Al is het even een blokje om.

Verder heb je het best voor je kiezen gehad en lijkt het me beangstigend om een psychose mee te maken. Heb je proffessionele hulp om wat er gebeurd is te bespreken en het een plekje te kunnen geven?

Ik herken je gevoelens, van het pion zijn in het leven van anderen. Heb erg veel meegemaakt, mensen die ik vertrouwde hebben me vaak de rug toegekeerd na eerst een flinke schop te geven..Maar ik heb op een gegeven moment besloten dat IK verantwoordelijk ben voor de kwaliteit van mijn leven en daar ben ik aan gaan werken. Je moet voor jezelf gaan, want een ander doet dat niet voor je. Een ander maakt er misschien een puinhoop van voor je, maar jij bent degene die de brokstukken op moet ruimen en je hebt er een keuze in hoe je dat doet. Ik heb weer helemaal moeten ontdekken wie ik ben en wat ik wil..Dit is zwaar, maar ontzettend waardevol. Op die manier voel je ook weer de controle over je eigen leven terugkomen. Heel veel sterkte!

Hallo allemaal,



Leuk om welkom geheten te worden.



@Hiltje, en de anderen natuurlijk...

Ik zal even kort wat over mezelf vertellen.

Ben 30 jaar, (nog) getrouwd, en moeder van twee kindjes, een zoon en een dochter.



Sinds begin deze maand ben ik de niet zo trotse eigenaresse van een burnout.

Waar ik het meeste last van heb, zijn die verd*mde moeheid, snel huilen, snel boos worden (niet echt handig met een kleuter en een peuter over de vloer), alles negatief zien en dan vooral mezelf, en nog tig andere dingen.



Aangezien mijn burnout niet werkgerelateerd is, had ik het er behoorlijk moeilijk mee dat ik sinds vorige week in de ziektewet terecht ben gekomen. Sta nu op de wachtlijst bij een psycholoog, maar daar kan ik pas over een week of 4 terecht.



In de tussentijd zoek ik naar lotgenoten, om wat ervaringen mee uit te kunnen wisselen.



Zitten er hier trouwens meer mensen met kinderen?



Fenix

Hoi Fenix,



Ten eerste welkom. Ik heb een zoontje die in juli 3 jaar wordt. Ja niet echt handig de boosheid, huilbuien etc als je kinderen rond hebt lopen maar hij is wel de reden dat ik doorga en voor hem wil ik zeker weer de oude worden. Nou ja de oude. In ieder geval beter



@liselotte mijn man zit in de detachering. Ja daar vallen de klappen het hardst. Vind dit nieuws echt heftig. Heb vannacht weer wakker gelegen en liggen piekeren met het resultaat een slechte dag. Bah...

@ Manu3la:



Same here! Moest op het aanmeldformulier voor de psycholoog invullen wat ik graag wilde bereiken. Heb ingevuld:

* Een betere moeder zijn voor mijn kinderen

* Minder ongelukkig zijn.



Toen ik het formulier nog 's doorlas moest ik alweer janken....

Niet eens gelukkig worden, maar al blij zijn met minder ONgelukkig... Pffffff.

Maar goed, er wordt aan gewerkt. Al zie ik erg op tegen de gesprekken met de psycholoog.





Wie gaat er nog meer naar een psych, en kan/wil daar iets over vertellen?

hallo allemaal,



@maunela, heel veel sterkte. Ik kan me echt voorstellen dat je ervan wakker ligt. Hoe is je man eronder? Kan hij er een beetje over praten, of doet het hem op het eerste gezicht niets.



@bollo, goed dat je bezig bent met anderen over de hypochondrie te praten. Helpt het? lekker hoor dat je het werk zo goed hebt afgerond. Daar mag je echt trots op zijn. En erg spannend natuurlijk dat je binnenkort aan een nieuwe baan begint.



@fenix, leuk dat je er ook bij bent. Ik heb zelf hulp gehad via internet, vond ik erg prettig. Heb geen kinderen. Wel een kinderwens. Kan me echter wel voorstellen hoe zwaar het is om een burnout te hebben met twee kleine kids.



@hiltje, met jou gaat het volgens mij ook weer veel beter. Gelukkig. Ben blij dat je het leuk vind dat ik af en toe nog even wat post.



@joss, hoe gaat het nu met jou? Voel je je nu wat bevrijd dat het uit is? Ik krijg uit je laatste post de indruk dat je met name boos bent op je ex.



@josefien, je hebt een heel heftig verhaal. Je klinkt ook echt heel erg down. Vind het ook allemaal wel heel eng wat je schrijft. Ben je je vriend naar de keel gevlogen omdat je een psychose had? Heb je je woede wat meer onder controle nu?



En heeft iemand Muziekmeisje gezien? Ik ben haar al zo lang niet meer tegengekomen op het forum. Hoop dat het goed met haar gaat.



MUZIEKMEISJE WAAR BEN JE?

Hee meiden,



ik ben er nog, ik lees mee. Maar ik merk dat het reageren me best veel energie kost. Er wordt heel veel geschreven, en ik lees liever af en toe wat flarden mee, dan dat ik echt probeer alles te lezen en overal op te reageren. Ik hoop dat jullie dat een beetje begrijpen, het is voor mij een beetje kiezen tussen goed doen... of maar even niet doen. Ik schrijf veel in dagboeken enzo, en vind ook in de flarden die ik lees veel herkenning. Dus dit is voor mij wel prima, brengt ook ergens minder "verplichtingen" met zich mee, snappen jullie??



Het gaat best goed met me. Ik ben weer gewoon aan studie en werk, dat is fulltime, en dat lukt, zolang ik m'n tijd en grenzen goed bewaak. Werk loopt lekker, ik kies veel voor lessen die voor mij "makkelijk" zijn, maar dat is helemaal niet verkeerd. Daardoor houd ik het goed vol. Studie gaat ook redelijk, hoewel ik soms wat met motivatie worstel (nog 1,5 jaar, wel te doen dus). Ik doe genoeg, en dat is op dit moment ook genoeg voor mezelf. Het hoeft niet altijd perfect.



Er is zelfs sprake van een nieuwe vlam. Tja, het zal wel waar zijn: als je goed in je vel zit, komt dat vanzelf. Ik ben voorzichtig aan het daten, praten, vertellen. En vind het erg bijzonder dat dit me nu toch "overkomt", mooi...



Ik blijf dus wel meelezen. Maar voor mij brengt écht meeschrijven ook veel druk en tijd met zich mee... Ik houd me dus wat op de achtergrond... Hoop dat jullie dat een beetje begrijpen..



@fenix, ik ga naar een psycholoog. Nu zijn we de frequentie aan het afbouwen, het gaat best goed. Ze confronteert me eigenlijk vooral met m'n eigen onmogelijke doelen, helpt me om ook een iets lagere lat te accepteren, geeft daar oefeningen voor mee. We bespreken veel concrete situaties waarin ik niet tevreden ben, mij helpt dat om te relativeren. In het begin zag ik erg tegen de gesprekken op "straks weet ik niet wat ik moet zeggen". Maar mijn psych kon dat wel relativeren. "Joh, ik ben ervoor opgeleid, ik zorg er echt wel voor dat er geen lange stiltes houden, ik houd het gesprek wel op gang, en zorg ervoor dat we ook wel ergens komen".

Hallo everybody,



Hoi Muziekmeis. Goed dat het goed gaat. En natuurlijk kun je ook lekker alleen meelezen. En een vlam...wat leuk..wat leuk.. en wat spannend.

En ja het is echt zo.... Ik heb 2 keer eerder een behoorlijke depressie gehad (de 2 kortere dipjes na stoppen AD tel ik niet mee...) en beide keren was het binnen 6 maanden na afloop raak...

Op de een of andere manier ben ik dan rustiger, geniet van kleine dingen en heb meer gevoel en empathie. En ik kan me meer openstellen. Zit ik eenmaal weer echt in het jachtige seks and the city en werkleven dan is dat minder... Mmmmmm.... dit keer maar proberen daar een beetje vandaan te blijven.



Met mij gaat het verder redelijk..denk ik.... De stijgende lijn zet niet echt heel erg door. Ik heb toch echt nog wel mijn slechte momenten. Ook heb ik nog behoorlijk spanning in mijn lijf en best moe.... En ik baal er echt wel van...dat het zo lang duurt....



Aan de andere kant moet ik ook niet te snel willen. Heb vandaag flink gezwommen en boodschapjes gedaan. Maar afgelopen 2 dagen was misschien ook iets te saai.

Morgen een flink uitstapje met vriendin. Vertrekken al om 0900 uur en zal pas rond 1400 uur thuis zijn.

Dus eens kijken hoe dat bevalt (vorige week durfde ik dat nog niet aan).

Ga dus maar vroeg naar bed.



Oja, Fenix en Manuela: ik heb geen kids. 35 jaar en single hier....

hey muziekmeisje,



Snap ik hoor. Ben wel blij om te horen dat het goed met je gaat. Fijn dat je de keuze van een ´makkelijke´ les geven hebt genomen. Zo houd je het veel beter vol.

Maakte me een beetje zorgen omdat we al zo lang niets van je gehoord hadden. Dat is natuurlijk het rare aan het forum, je ziet de mensen die alleen mee lezen niet.

Enneh... leuk dat je verliefd bent! Een heerlijk gevoel!



@hiltje, heb je het leuk gehad?

Hoi allemaal,

(joehoe, Hiltje is still going strong! Ben blij voor je)



Ja jee, mijn jurist had natuurlijk een voor mij zeer gunstig voorstel gedaan, maar werkgever liet weten dat sommige dingen volgens hun niet kloppen. Bijv dat ik niet meer on speaking terms was met lg (goh! waarom moest ik dan door maatschappelijk werk gepusht worden om weer met haar te praten en moest maatsch werk erbij zijn?) en nog meer van dat soort dingen. Dus nu moet ik zeker met bewijzen komen. Alleen jammer dat een vd ergste dingen die lg heeft gezegd, niet op papier staan. dus nu moet ik alles weer gaan "teruggooien" en dat vind ik zo vermoeiend. Natuurlijk gaat de jurist voor me knokken, maar ik moet wel alle info bij elkaar denken, zoeken en dan met hem overleggen. En dat is vervelend en vermoeiend. Ik word er somber van.

Ik laat wel weten straks hoe het ging!

Liefs voor jullie allemaal,

JJ

Ohja, en werkgever biedt dus het minste van het minste als ontslagvergoeding. Tussen wat mijn jurist eiste en wat werkgever wil bieden zit een verschil van 20.000! Maar in feite biedt werkgever ongeveer 3000 netto. En dat vind ik weinig voor een werknemer die ziek met ontslag gaat na zich 8 jaar 100% ingezet te hebben.

Bedankt voor de reacties. Toch wel 'prettig' dat er mensen zijn met dezelfde ervaringen, hoewel het bij een ieder weer anders zal zijn.



Even een antwoord op de vragen. Ik heb inderdaad professionele hulp, gelukkig wel. Daar ga ik 1 keer in de week naar toe om bij te praten, om dingen te delen, zover dat mogelijk is en het niet te pijnlijk voor me is. Ik zit al 3 jaar bij haar en het contact is nog steeds goed en dat is voor mij wel erg belangrijk.



Daarnaast heb ik klinische opname gehad voor mijn psychose en andere spanningsklachten. Ik heb 16 maanden in een borderlinekliniek gezeten en ik ben daar redelijk geholpen. Na een opname zijn de klachten helaas niet over. Als je echt een persoonlijkheidsstoornis heb, zoals ik, gaat daar nog een hele tijd overheen.



Ik ben van huis uit gewend (streng christelijke opvoeding) dingen op te kroppen en over me heen te laten lopen. Dat kan een poosje goed gaan, maar als je dan een extreme ervaring meemaakt met extreme gevolgen, dan gaat het dus echt fout, want als al die opgekropte gevoelens eruit komen, dan blijft het komen en is het af en toe onbeheersbaar. Het is niet alleen de ervaringen met mijn ex-vriend die mij parten spelen/speelden, maar ook nog een heel leven ervoor waar ik niet met mijn emoties om heb leren gaan, dus ja, dan gaat het vanzelf slecht.



Ik ga hier nu niet te zitten therapien, maar als je vrij beschermd ben opgevoed, ver en veilig van de buitenwereld, dan leer je ook niet echt hoe de buitenwereld in elkaar zit en als je dan wat meemaakt uit die boze buitenwereld, dan komt dat extra hard aan, bij mij in ieder geval wel. Alle gevoelens, zowel positief als negatief zijn versterkt en komen versterkt naar buiten, omdat veel gevoelens voor mij nieuw zijn, zowel de positieve als de negatieve, zoals boosheid en woede. Gelukkig gaat het nu allemaal beter, maar het is inderdaad niet leuk als je zoveel haat en machteloosheid in je voelt en dat je eigen partner daaronder moet lijden, dat is echt vreselijk.



Mijn eigen partner houdt van me en heeft het beste met me voor, dat weet ik. Wij praten veel met elkaar en hebben een goede band opgebouwd. Hij staat ook voor veel dingen open en dat helpt mij weer met vele dingen uit het leven om te gaan. Dat was wel heel anders dan met mijn ex. Niets negatiefs over moslims en over mensen uit arabische landen, maar mijn ex kwam uit Algerije, was al vanaf zijn 19e uit huis, terwijl hij toendertijd 28 jaar was. Ik was toen 25 en erg op zoek naar mijn identiteit en ik dacht dat we samen wel een zoektocht zouden kunnen maken, hij op zijn manier en ik op mijn manier. Elkaar steunen, naar elkaar luisteren en elkaar helpen op welke manier dan ook, maar meneer ging meer voor zichzelf. Hij wilde er beter op worden in Nederland en dat ging toch echt ten koste van mij en dat voelt niet echt prettig, dat kan ik je verzekeren.



Mijn identitiet was niet sterk, ik moest mezelf ook nog voor een groot deel ontwikkelen en daarom was ik kwetsbaar en kwam zijn houding extra hard aan. Daarbij had ik niet veel vrienden en vriendinnen, weinig tot geen contact met mijn familie, dus echt erover praten met anderen, dat was geen mogelijkheid, ik was net ontsnapt uit een sekte, dus eenzaam en erg alleen en erg wanhopig toen ik mijn ex ontmoette. hij zou mij helpen, want hij had zelf ook veel rotervaringen achter de rug, dus ik klampte me aan hem vast en ik verwachtte van hem hulp. Helaas kon hij mij die hulp niet geven, daar kwam ik al snel achter. Na 3 dagen vertelde hij mij dat hij illegaal was en daar schrok ik wel van, maar ik wilde hem gelijk helpen.



Als hij mij ook zou helpen natuurlijk, maar dat zat er niet in. Als ik hem een verhaal vertelde, dan was het: vergeet, het joh, ja lekker makkelijk, vergeten dat was voor mij niet zo makkelijk, bij mij zaten de dingen diep en daar kwam hij ook snel achter en hij kon dat er niet bij hebben in zijn complexe leven, we hadden allebei problemen en dan kan je elkaar niet echt helpen, we hadden meer ruzie en meningsverschillen dan dat we elkaar vonden in bepaalde dingen.



Dus had ik na mijn identiteitsproblemen, ook nog een teleurstelling erbij: youcef, zo heette hij, youcef, tenminste zo noemde hij zich, want later kwam ik erachter dat hij heel erg goed kon liegen en daar had ik dus heel veel moeite mee, want ik ben van mening dat liegen niet helpt, maar dingen alleen maar erger maakt. Liegen is geen oplossing, echt niet. En hij had zoveel gelogen, daar kwam ik later achter. Hij had in een psychiatrische instelling gezeten onder een valse naam, heel zijn leven was en is een leugen en kon daar niet mee leven, want eerlijkheid en kwetsbaarheid staat bij mij heel hoog in het vaandel, dat heeft mij genezen en verder gebracht en leugens maken het leven alleen maar rotter, maar mijn situatie is misschien totaal niet te vergelijken met zijn situatie. Hij zwerft, hij heeft geen vaste woon- of verblijfplaats, dus misschien moet hij liegen om te overleven, maar ik pikte dat niet, ik was zijn partner, ik dacht van hem te houden, ik wilde hem helpen, dus tegen mij kon hij wel eerlijk zijn en zelfs dat was hij niet, dus dan ben je voor mij totaal onbetrouwbaar en verziekt, want ik geef je een kans en als iemand die niet neemt, dan heeft die persoon het voor mij verziekt, totaal verziekt.



Maar confronteren hielp bij hem niet, youcef ging zijn eigen weg, zijn eigen corrupte weg en dat heb ik niet kunnen verkroppen, nog steeds niet. Het ging van kwaad tot erger, totdat hij op een gegeven moment werd opgenomen in de gevangenis en toen heb ik subiet mijn handen van hem afgetrokken, ik had geen zin in een crimineel als vriend. Het was genoeg, meer dan genoeg voor mij geweest. Elke dag zette hij mij onder druk om voor hem de verblijfsvergunning te regelen, ik werd er gek van, op een gegeven moment dacht ik en volgens mij dacht ik dat goed, hoewel dat wel heel erg hard voor mij overkomt; hij heeft mij alleen maar nodig voor een verblijfsvergunning. Voor de rest besteedde hij geen aandacht aan mij, was elke avond weg, nou die vergunning kon hij in zijn reet steken, maar hij ging mij erger onder druk zetten en daar ben ik wel heel erg van geschrokken, dat had ik niet achter hem gezocht, maar zo gaat het bij meer mensen: als ze hun zin niet krijgen op een legale manier, dan worden er andere maatregelen uit de kast getrokken en daar ben ik me rot van geschrokken, echt waar, totaal kapot en in shock was ik toen ik na 3 jaar een lieve, slijmerige Youcef ineens zijn ware aard zag: een gewelddadig, wreed persoon, zonder scrupules. Het is maar goed dat hij in de gevangenis terecht kwam, anders kon ik dit stukje niet meer schrijven en dat heeft me gesloopt, echt gesloopt.



tot op de dag van vandaag kan ik nog steeds niet geloven en wil ik dat ook niet, dat mensen tot zulk soort wrede dingen in staat zijn, ik werd bang: doodsbang. Doodsbang voor de persoon in mijn huis, doods- en doodsbang. Dit had ik niet verwacht, echt niet, ik moest vrezen voor mijn leven, want meneer ging gekke dingen doen en toen hij in de gevangenis zat, stuurde hij zijn 'vrienden' op me af om mij een lesje te leren en toen ben ik naar mijn ouders gevlucht. Sorry, weer niet ten nadele van alle moslims en mensen uit Algerije, maar als je een arabische man wat weiger, wordt hij agressief, want hij is gewend altijd en eeuwig zijn zin te krijgen als man en een vrouw is slechts een pion, zoals ik al eerder schreef.



Dan mag ik misschien niet feministisch op zijn gevoed, erg streng christelijk, waar de vrouw ook niet echt een vooraanstaande plaats inneemt, maar dit pikte ik niet, echt niet, maar het was allemaal al te ver gegaan, ik was niet alert geweest, ik wist niet dat het zo uit de hand zou lopen en daar heb ik mezelf altijd de schuld van gegeven, maar een vriendin van mij die hem ook kende, zei: iedereen zou erin zijn gestonken, in het begin komt Y. zo aardig over en je was kwetsbaar. Ja, dat was ik, maar goed. Tot nu toe even mijn verhaal.

Nog even ter verduidelijking: deze situatie heeft dus geleid tot mijn psychose. De voortdurende druk van Y. de onzekerheid waarin we leefden, elke dag dezelfde problemen en dan op het laatst zijn reactie: wreed, ongecontroleerd, ik was mijn leven niet meer zeker en dat heeft me stuk gemaakt, omdat ik deze reacties niet gewend was. Ik wilde iemand helpen en toen dat niet ging, dacht ik: jammer. Bij hem zat het dieper, hij had al zijn verwachtingen op mij gezet en deze man accepteerde geen teleurstelling, toen het niet op een normale manier kon, is hij andere manieren gaan proberen en dat gaat tegen mijn geweten is, maar ik zit niet in zijn situatie, ik heb een paspoort, ik ben een nederlander, hij niet, hij heeft niets, maar heeft hij dan op deze manier de oplossing gevonden? Volgens mij niet, maar ik zit anders in elkaar dan hij. Andere cultuur, andere normen en waarden en dat maakt me misschien geen beter mens, hij heeft zijn eigen normen en waarden, het zijn alleen niet dezelfde normen en waarden als die van mij.



Ik ga voor liefde, voor respect, hij voor een betere manier van leven en dat is het verschil tussen hem en mij. Ik wilde hem helpen, hem een betere toekomst geven, maar ik heb geleerd, dat ik dat niet kan, dat ik daar geen mogelijkheden voor heb, hoe teleurstellend ook voor hem. Ik voel me gebruikt, ik voel me overlopen en dat voelt niet goed, ik voel me niet gerespecteerd, want y. liep over me heen, ging zijn eigen weg, deed na 1 dag al alsof mijn huis zijn huis was, betaalde geen huur, nodigde uit wie hij wilde en dat vind ik respectloos, zo kom je er volgens mij niet.

@ Liselotte:

Thanx. Wat moet ik me daarbij voorstellen, via internet?

En idd, ik vind het behoorlijk pittig met die twee erbij. Aan de ene kant zorgen ze voor structuur, want ik móet op tijd uit bed, om de oudste naar school te brengen, en er móet elke dag 3 keer eten op tafel komen, maar ze matten me wel ontzettend af. Nu zitten hun leeftijden ook niet echt mee.... ; )



@ muziekmeisje:

Bedankt voor je reactie, nu weet ik een beetje wat me te wachten staat. Mooi dat het zo goed met je gaat!



@ Hiltje:

Hoe was je uitstapje?



@ J Jannie:

Heb je verhaal nog niet gelezen, maar aan je laatste post te zien heb je een flink conflict met je werkgever? Sterkte ermee!



Moetsten degenen die ook naar een psycholoog gaan, ook zo lang wachten? Ik sta op een wachtlijst, moet 4 weken wachten, en dan ook nog eens een half uur reizen, terwijl er een praktijk bij mij in het winkelcentrum zit... Had het al helemaal uitgedacht, oudste naar school, jongste naar peuterspeelzaal, mama door naar de overkant, want daar zit de praktijk, na het gesprek ff boodschappen doen, en in omgekeerde volgorde de kids weer ophalen. Niet dus..... Daar was een wachttijd van 2 maanden, en zo lang wil ik niet thuiszitten voor ik therapeutisch mag gaan werken (dit was een vereiste van de arbo-arts) dus heb ik een praktijk gezocht met een kortere wachtlijst. Grrrr....

Hallo allemaal, hier nog even een berichtje van mijn kant. Vanochtend naar de huisarts geweest. Omdat zij vindt dat ik toch wel veel last blijf houden van teveel bijwerkingen besloten om het met een 3/4e pilletje te proberen per dag. Even afwachten dus. Ik hoop niet dat ik daardoor weer een terugslag krijg. Over 3 weken weer terug naar de huisarts.



Zo, er zijn wel weer een paar nieuwelingen zie ik. Fenix ik heb vorig jaar zo'n 15 sessies bij de psycholoog gehad via de Arboarts. Het heeft ook even geduurd voordat ik terecht kon, wegens vakanties, dus het is inderdaad niet uitzonderlijk dat er wachttijden zijn. Vervelend is dat, want je wilt er zo snel mogelijk aan werken. En jij moet het dan ook nog inplannen met je gezin! Zelf heb ik geen kinderen.



Jeetje Josephientje als ik jouw verhaal lees, dan heb je een hoop voor je kiezen gekregen. Je vertrouwen in mensen is gewoon helemaal weg hierdoor en dat zal een tijd gaan duren voordat je dat weer een beetje kunt opbouwen. Ik kan nu makkelijk zeggen dat er echt ook goede mensen op de wereld leven, die geen misbruik maken van anderen, maar daar heb jij even niks aan. Wat verschrikkelijk moet dit voor je zijn. Ik vind het hartstikke goed dat je een punt achter de relatie hebt gezet en daar mag je echt supertrots op zijn. Dat doen niet zoveel vrouwen je na. Ik weet niet of het een troost is, maar er zijn meer vrouwen die zo mis/gebruikt zijn, dus het ligt echt niet aan jou dat je dit is overkomen, mocht je daar misschien nog aan twijfelen.



Fijn dat je al 3 jaar een vast iemand hebt om mee te praten. Dat is wel het beste wat je nu kunt doen denk ik. Proberen te relativeren wat je allemaal is overkomen. Pffffff da's niet eenvoudig en zal tijd kosten.

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte!