burn-out wie ook??

Hallo iedereen!

Ik lees al een tijdje mee hier op het forum en besloot nu om ook maar eens mijn verhaal hier neer te zetten.



Tja waar zal ik eens beginnen?



Vorig jaar juni, nu dus zo'n 8 maanden geleden heb ik een burnout gehad.

Ik werkte 45 uur in de week en deed zo'n 25 uur in de week aan fysiek theater.. Verder leefde ik al twee jaar zo. Ook nog eens in twee jaar tijd, twee keer verhuist, van de ene kant van het land naar de andere kant van het land en in die twee jaar tijd geen vakantie genomen..EN in die twee jaar tijd 6 keer van baan verwisselt..daarnaast ook nog eens veel gezeur en zware situaties gehad in de liefde.. en toen kwam geheel onverwachts ook nog eens mijn verwerkingsproces op gang van alles wat er vroeger gebeurt is..



Vorig jaar juni begon ik met een nieuwe baan, ik zou filiaalmanager worden van een nieuwe winkel, moest eerst ingewerkt worden bij een ander filiaal. Mijn manager deed toendestijd helemaal NIKS.. Ik deed alles in het bedrijf, en dat was zwaar en ook nog eens zeer vermoeiend omdat mijn manager echt een 'doos' was.. Ze zeurde echt over alles wat betreft haar uiterlijk de hele dag door.. en ze had nooit ergens zin in.. ze zei letterlijk "pfffff bluh ik heb geen zin vandaag.. datging de hele dag zo door... Op mijn derde werkdag viel mijn mond echt open. Ze ging smorgens toen de winkel open ging eerst even der haar met een stijltang bewerken.. Om vervolgens een half uur later nadat ze klaar was met der haar, rustig een latte machiato te gaan halen aan de overkant..

Wat dus betekende dat ik de winkel moest openen, en alle taken al op mij had genomen. Dit ging de hele maand in mijn proeftijd zo..uiteindelijk was ik mezelf niet meer..



Ik had een kort lontje, was over-emotioneel, mijn lichaam was ontzettend moe, begon wazig te zien, had steken in mijn linkerborst, druk op de borst, duizelig. hoofdpijn, 'er niet meer bij zijn'... Ook daar heb ik in eerste instantie niet naar geluisterd.. tot ik op een dag gewoon niet meer kon opstaan..

Ben toen in mijn proeftijd ontslagen omdat ik de ziekte wet in moest.. Ik vond het echt verschrikkelijk..



En toen ik me eenmaal had overgegeven aan mijn burnout werd het helemaal erg..

Ik kon niet meer opstaan, ik vergat letterlijk alles.. mijn korte termijngeheugen was volledig foetsie.. had iemand mij smiddags nog aan de telefoon gehad.. dan wist ik savonds niets meer van het gesprek, soms wist ik niet eens meer dat ik die persoon aan de telefoon had gehad.. onder de douche waste ik mijn haar drie keer,omdat ik gewoon niet meer wist of ik mijn haar had gewassen..



Ik sliep zo wat de hele dag door..als ik een minuut of 2 had gelopen, moest ik zo wat kruipend naar huis terug omdat ik echt niet meer kon..



vaak was het zo erg dat ik gewoon ergens in het gras moest gaan liggen omdat ik zo op was.. Ik kon mijn armen en benen niet meer omhoog krijgen mijn hele lichaam deed zo een pijn!

Ik kon alleen maar huilen huilen en huilen.. ik was zo telleurgestelt in mezelf..



In mijn omgeving werd ik niet echt serieus genomen..

Mensen kende me niet op deze manier, aangezien ik altijd heel veel deed, altijd vrolijk ben vanmezelf, en ik zit niet snel bij de pakken neer..



Ben toen naar mijn huisarts gegaan..

In de wachtkamer was ik in slaapgevallen.. en toen ik eenmaal aan haar bureau zat huilend, en mijn verhaal aan haar vertelde zei ze heel sarcastisch " tja wat wil je nou dat ik hier aan doe?, je klinkt nogal vreemd en je praat een beetje abstract'

Ik : " Nou ik zou graag willen dat u mij doorverwijst voor bloedonderzoeken'

Zij : "nou he he.. eindelijk.. dit is pas een heldere concrete vraag "



Ik geloofde mijn oren niet.. Ze nam me niet serieus.. Voelde me echt belabbert.. Ben toen in de zelfde praktijk naar een andere huisarts gegaan.. Die heeft mijn verhaal aangehoort, en heeft mij doorverwezen naar het GGZ..

Aangezien ik nogal een heftig verleden heb, en ook dit nooit had verwerkt, maar nu steeds naar boven kwam, leek het haar heel verstandig hier ook aandacht aan te besteden..



Drie maanden later ben ik in deeltijdtherapie gegaan..

Ik zit daar drie dagen per week van smorgens half 9 tot smiddags half 3..

De therapie is heel heftig en veel. Er is tot nu toe ( nu drie maanden verder) bijna geen dag voorbij gegaan dat ik niet gehuilt heb.. Het is dus zwaar, maar het is zeker goed, en het helpt mij..Mijn ouders en de rest van mijn familie steunen mij niet, ook wat betreft therapie niet.. Ze nemen mij hierin niet serieus.. Het is ook allemaal ver van hun bed.. Hun wonen allemaal aan de andere kant van het land..



er is naar voren gekomen dat ik een angststoornis heb..

en deze angststoornis trekt ook heel veel energie..

Ik ben de hele dag bang, en ik weet niet eens waarom..Dit heb ik ookal 2 jaar.. en nu ik weet wat het is, geeft dat opluchting, en kan ik er aan gaan werken..



Beetje bij beetje ging het weer wat beter met mij..

In de drie maanden tussen mijn dokterbezoek en het begin van mijn therapie heb ik ook veel geslapen en gerust.

Nu tijdens de therapie is het erg zwaar, elke dag ben ik helemaal mentaal op, het kost heel veel energie..



Nu ben ik 8 maanden verder.. zit nu drie maanden in therapie..

En twee weken geleden merkte ik weer een terugval van mijn burnout..Ik kreeg ineens weer 'een aanval' ( weet ook even niet hoe ik het moet noemen) Ik kon weer niet opstaan, mijn lichaam deed weer helemaal pijn..en mijn ledenmaten kan ik amper bewegen.. zo een aanval duurt ongeveer een halfuurtje... Daarna gaat het weer iets beter.. Zo een 'aanval' krijg ik meestal na het eten.. Normaal krijg je ook wel even een inzakker als je gegeten hebt, maar bij is het dus een stuk heftiger..

Ik schrok me kapot toen ik het weer kreeg.. Nu gaat het ongeveer alweer twee weken zo.. En ik raak eigenlijk een beetje in paniek..



Herkennen jullie dit? zo een terugval?

Ik voel gewoon geen kracht meer in mijn lichaam..als ik smorgens wakker word ben ik nog steeds doodop..



sorry dat het zo een lang verhaal is geworden ..

Hoi Liva,



Welkom hier. Wat ontzettend jammer dat je omgeving zo reageert...

En die eerste huisarts (vreselijk). Gelukkig zit je nu in therapie en kun je ook op dit forum steun krijgen.



Die terugvallen die je nu hebt, heb je dan ook besproken in je therapie groep wat dat kan zijn. Af en toen een terugval schijnt normaal te zijn, en als het een incidentele terugval is dan hoor je er weer sneller van op te knappen. Het valt me ook op dat je het echt als een aanval beschrijft. Met een duidelijk begin en een einde (duurt een half uur). Zou het dan een paniekaanval kunnen zijn?



Het kan natuurlijk ook zijn dat je therapie wel erg veel van je vergt. Ik lees dat je het erg zwaar en vermoeiend vindt. Daar kan je lichaam ook op reageren.



Bespreek het met je therapeut zou ik zeggen.

En Hiltje heeft gisteren ook weer veel gedaan!!!



Eind van de ochtend naar de manege, naar lessen gekeken, paard onder handen genomen, wat gegeten. En in een keer door naar de winkels, gewinkeld en boodschappen gedaan.

Was van 12.30 tot 17.30 uur onder de pannen.

Voelde goed.... had afleiding en voelde me gewoon normaal.



Gisteravond wel heel moe dus 21.00 uur naar bed.



En nu zit ik weer gewassen en gestreken op de bank voor mijn moeder die op de koffie komt.

He meiden,



Hier een korte update van Bollo. Het gaat niet goed. Ik heb veel last van de hypochondrie en het neemt steeds ergere vormen aan. Ik overweeg om te gaan starten met AD, maar alhoewel ik daar in het verleden erg halleluja over was, zie ik nu erg op tegen het spul en de bijwerkingen. Morgen begin ik met nieuwe baan waar ik wel veel zin in heb en ik heb geen zin in gedoe. Vorige keer (5 jaar terug) moest ik nl. een week thuisblijven van de bijwerkingen...



Even geen beter nieuws, helaas...



Liefs,

Bollo

hai hiltje..



Dank je voor je reactie.. Ja ik noem het inderdaad een aanval..

Het is heel vreemd.. Want dan ineens ben ik zooooo erg moe dat ik echt moet gaan liggen..Mijn hele lichaam kan dan niets meer.. mijn geest is zo helder als wat maar mijn lichaam voelt zo erg moe dat ik me nog amper kan bewegen.. en als ik me al beweeg doet dat zoveel pijn..



Het is geen paniek aanval( die heb ik overigens ook)..

Maar bij een paniek aanval word ik ineens heel erg bang terwijl ik niet eens weet hoe dit komt.. Dan durf ik ook niets meer.. De ergste paniek aanval die ik heb gehad was dat ik twee uur op de bank heb gelegen, zonder me te bewegen.. bewegen durfde ik echt niet..heel bizar...En bang dat ik was!..



Het gekke is dat ik het eigenlijk nooit over mijn burnout heb gehad tijdens de therapie.. ja ik heb er wel over verteld.. Maar meer in de zin van: ik heb burnout gehad afgelopen zomer.. en meer ook niet..

Eigenlijk een beetje gek nu ik er zo aan denk..

Ik heb mijn burnout letterlijk naar de achtergrond geschoven..



in de therapie heb ik het alleen over vroeger en wat er allemaal gbeurt is.. en over de dingen die nu gebeuren..



Ik ben mijn burnout gewoon vergeten.. ik weet het dit klinkt misschien heel erg stom..Maar ben niet alleen vergeten te vertellen over mijn burnout.. Maar ben nu zo met mijn verleden bezig dat ik niet meer zo aan mijn lichaam heb gedacht..



Eigenlijk werkt er niemand uit mijn groep naast de therapie, omdat dit al gewoon te zwaar is.. En eigenlijk ben ik terwijl ik nog een burnout had begonnen met de therapie...



goed dat je me er even aan herinnerd.. dat het een goed idee is om het er over te hebben met de therapeuten..

Ik voel me nu zo stom en dom.. dat ik hier zelf niet aan gedacht heb.. Maar die therapie vraagt zoveel denkwerk over andere dingen!

Thanks!

Bollo,



Meid, wat vind ik dat nou oprecht vervelend voor je! Get, wat jammer!



Maar je bent het al zo lang aan het proberen dat ik me kan voorstellen dat je weer aan de AD gaat.

Welk middel slikte je vorige keer en in welke dosering ben je begonnen?



Ik merk nu met mijn huidige psychiater dat zij heel voorzichtig de doseringen ophoogt, juist ivm de bijwerkingen in het begin. Veel voorzichtiger dan ze in het verleden deden en ook veel voorzichtiger dan mijn huisarts.



Zo ben ik nu met de citalopram eerst van 20 naar 30 gegaan. Dit terwijl ik in het verleden wel eens in een keer van 20 naar 40 mg was gegaan en daar geen last van had gehad. Ze was echt heel voorzichtig...en gaf ook aan dat het qua tijdswinst niet eens zoveel uitmaakt. Pas na 2 weken heb ik verder verhoogd naar 40 mg en toen meldde psych dat ze het bij een ander nog langer zou hebben aangekeken, maar omdat ik eerder 40 mg had geslikt kon ik direct door.



Dus voor jou wellicht idee om met lagere dosering te beginnen als vorige keer, en dan na paar weken verder ophogen. Dat kan de ernst van bijwerkingen echt verminderen.



Verder ben je ook weer wijzer dan vorige keer. Toen was het de eerste keer dat je eraan begon. Je wist nog niet of je wel positief effect kon gaan verwachten en waarschijnlijk was de beslissing om toen AD te slikken ook veel heftiger dan nu. Wellicht was je vorige keer sowieso slechter en dan vallen ook de bijwerkingen veel zwaarder.



Misschien kun je bij de organisatie waar je nu therapie hebt een sessie met psychiater krijgen om je goed op medicijnen in te stellen.



Veel sterkte en succes, ook met nieuwe baan! Maar denk erom he, jij bent het belangrijkste!



Knuffel van Hiltje

Bollo,



Nog even een aanvulling. Had je vorige keer die eerste week ook pammetjes?

Ook dat kan de bijwerkingen erg verminderen.



En ik heb gemerkt dat psychiaters (zowel mijn vorige van jaren geleden als de huidige) daar veel makkelijker mee omgaan dan huisartsen.



Mijn huisarts is daar heel voorzichtig mee: ik kreeg er maar 10 en mocht ze alleen nemen als het echt niet gaat. Van mijn psych kreeg ik er gelijk 30 en de mededeling dat ik ze gewoon kon nemen als ik wilde en dat ik als er zelfs wat verslaving zou optreden gewoon kon afbouwen zodra AD aanslaat.



Ik heb meerdere malen gelezen dat mensen als overbrugging bij opstarten AD wel 4 of 5 seresta's per dag nemen en als de AD aanslaat vrij makkelijk afbouwen.



Zou ik ook bespreken met arts en kan ook een extra handvat zijn om eerste weken door te komen.



(heb zelf trouwens ook wel eens paar dagen gewerkt hoor, met seresta in mijn mik.... ging best)

Dank je Fenix, maar als ik alleen maar aan mezelf denk, neig ik naar egoisme en dat wil ik natuurlijk ook niet. Op dat moment dat ik het schreef zat ik zo met mezelf in de knoei, dat ik het gewoon niet kon opbrengen om aan een ander te denken en ik vind het ook heel erg moeilijk om te reageren op mensen die ik niet ken en die ik nog nooit heb gesproken, terwijl dat natuurlijk ook weer de kracht/zwakte van het forum is.



Ik wel wel even mededelen dat ik me vandaag hartstikke goed voel. Na 5 weken thuis te hebben gezeten, begin ik morgen weer aan een baan voor 20 uur in de week en ik heb er hartstikke zin in!!! De reis is te doen, ik hoef niet zo vroeg te beginnen als bij de vorige baan, het voelt gewoon hartstikke goed, ik ben zo blij dat ik dat nog kan, na al die moeilijke, zware weken die achter me liggen.



Weken van piekeren, angsten, piekeren en nog eens piekeren. Malen, dat heb ik gedaan, 5 weken lang. Wat is goed en wat is slecht voor me? Waar doe ik wel goed aan en waaraan hartstikke niet? En zo ging het maar door in mijn hoofd. Ik heb wel lekker bij kunnen slapen, of te wel uit kunnen slapen, elke dag slapen tot 11.00 uur 's ochtends, wie wil dat nu niet.



En nu voel ik me een stuk fitter, echt waar, ik ben elke week wel naar 1 of 2 vriendinnen geweest, leuke gesprekken gehad waar ik echt heel erg veel aan heb gehad, ik wist niet dat goede contacten zo helend konden zijn, heerlijk vind ik het om me echt open te stellen voor mensen, om aandacht te geven en aandacht te ontvangen, ik wist niet dat ik me daar zo vreselijk goed over zou voelen.



Echt contact, dat heb ik vroeger, in het verleden, door diverse omstandigheden echt gemist. Wij spraken vroeger niet zoveel met elkaar, in ons gezin. Alles werd doodgezwegen: angsten, negatieve ervaringen, maar ook positieve ervaringen en dat heeft mij geen goed gedaan. Ik ben een praten, ik houd van contact, ik houd van mensen. Mensen hebben aandacht nodig, daar ben ik van overtuigd. Zonder aandacht, zonder aanspraak, gaat een mens van binnen dood, zoals een bloempje, een plantje dat geen water krijgt.



Maar wat ook erg is om je uit te spreken, dat je zoveel wilt zeggen, zoveel wilt delen, dat je daar af en toe zelf moe van wordt. Soms is de drang tot contact bij mij te groot, dan wil ik teveel, teveel zeggen, teveel delen, teveel over het leven leren, maar ik ben niet voor niets een heleboel jaren geisoleerd geweest, maar nu gelukkig niet meer.



Jullie allemaal heel erg veel sterkte met alles.

Hallo allemaal, hier nog even een berichtje van mij. Ik weet nog niet zo goed of het verstandig was om een klein beetje te minderen met de AD. Ik merk dat de onrust weer een beetje zijn kop opsteekt. Het unheimische gevoel was er vanochtend weer. mmmmm wat moet ik hier nu mee. Zijn het weer bijwerkingen en moet ik het gewoon nog even de tijd geven? Ik wil ook niet meteen opgeven.



Tjee, Bollo, ongelooflijk rot voor je dat je weer veel last hebt van je hypo. Ik kan me voorstellen dat als je vandaag weer aan een nieuwe job begint dat wel stress en spanning geeft en dit jouw hypo weer triggert. Dat is allemaal aan elkaar verbonden.

Ik wens je heel veel succes vandaag. Ik hoop dat je het erg leuk gaat vinden daar, maar wees er ook op bedacht dat je heel vermoeid kunt worden van alle nieuwe dingen die op je pad komen. Blijf je rustig houden en misschien je sociale leven even wat minderen voor kortere tijd.

Heb je het al met je psych besproken?



Josefientje je klinkt inderdaad heel positief. Goed voor jou!!

Ik hoop echt dat je de goede kant opgaat. Maar wees ook bedacht op een eventuele terugval, dan komt deze niet zo hard en onverwachts aan.



Hiltje, mijn huisarts ik ook heel beperkt met de pammetjes in verband met afhankelijkheid. Ik krijg er maximaal 10 mee (daar doe ik inmiddels bijna een half jaar mee). Het verbaasd me van jou te horen dat psychiaters daar veel gemakkelijker mee omgaan. Wat zou dat toch zijn?



Oeps mijn pauze is alweer om; ik moet aan het werk.

Hallo allemaal,



Welkom Liva. Ook ik heb nog regelmatig last van terugvallen. Bij mij uiten ze zich niet in moeheid maar in "angstaanvallen". Op dat moment heb ik echt het idee dat ik dood ga. Ik ga dan even rustig liggen en na een half uur zakt het weer.



Daarnaast heb ik ook goede dagen en goede momenten en daar put ik moed uit. Iedereen zegt dat deze steeds langer gaan duren.



@Fenix; beetje rustig weekend gehad met de kids? Het goede weer komt eraan. Kunnen ze fijn buiten spelen in plaats van voor de tv hangen



@ josefientje12 fijn dat je je goed voelt. Hoe is je eerste werkdag gegaan



@bollo hoe was jou eerste werkdag. Jammer dat het nu even niet gaat. Ik heb helaas geen verstand van AD. Heb voor mijn angstaanvallen alprazolam voorgeschreven gekregen en die heb ik alleen in het uiterste geval genomen.



@hiltje ik ben jaloers op je energie

Hmm gaat niet zo lekker hier..weinig energie, niet fit..Zit mezelf aardig in de weg. Het weekend veel duizelig, misselijk en moe geweest. Zaterdag naar een verjaardag geweest, was erg gezellig, maar moet ik dan weer 2 dagen van bijkomen. Frustrerend is dat om te denken dat het allemaal weer aardig gaat en dan weer even tegen die muur aan te lopen. Zaterdagmiddag paniekaanval in de supermarkt gehad, omdat ik gewoon niet kon kiezen wat ik wilde. Ik wil vanalles doen maar het lukt niet..Deze maand is het 3 jaar geleden dat mn broer is verongelukt..dat speelt ook mee, denk er weer meer over na. Veel gemengde gevoelens daarover, situatie is nogal ingewikkeld..nou ja ik hoop maar weer op betere dagen..

Beste allemaal,

Even vertellen hoe het met me gaat. Voordat ik begin: ik heb net een end gelezen maar vergeet onderweg wat ik tegen wie wil zeggen. Dus als je op me gereageerd hebt, en ik ben je vergeten: sorry bij voorbaat!

Marahbloem: heerlijk meisje, geniet van je vrije lege dagen. Geweldig om eens niets te hoeven op de maandag!

Fenix: tsja, ik weet ook nog niet hoe het scoren van activiteiten mij gaat verbeteren: ik merk wel dat ik meer doe dan ik denk en voel me dus minder schuldig vanwege "luieren". En ik krijg nu ook iets meer tijd om te praten tijdens de sessies en ging vorige week vrij opgelucht de deur uit. Het scoren is in het kader van dingen ondernemen en jezelf positiever beoordelen. Hierna gaan we negatieve gedachtenpatronen doorbreken.

Verder heb ik wel (zoals bij elke therapie tot nu toe) het gevoel van: hmmm ik word wel aan het denken gezet, maar volgens mij doe ik het toch allemaal zelf. Misschien is dat de bedoeling hoor, maar bij mij levert dat ook een soort vage teleurstelling op, alsof ik zonder therapie hetzelfde zou doen: mezelf eruit worstelen.

Ik merk dat ik nog steeds geen zin heb in de crostrainer, maar fiets nu bijna elke dag en dat is lekker! Ik ga ook steeds harder. Vandaag had ik ook voor het eerst een soort woede. Misschien ga ik nu naar "fase 2", alhoewel ook de woede eindigt in een verdriet-huilbui.

Maar er is ook nog zoveel verdriet. Terwijl mijn ander problemen nog niet helemaal opgelost of voorbij zijn, heb ik wderom een nieuwe knoop doorgehakt. Ik heb het, na een tijdje sukkelen, wéér uitgemaakt met mijn vriend en ik denk nu definitief. We houden veel van elkaar, zijn beste maatjes, maar er ontbreken een par essentiele dingen die een relatie tot een relatie maken. Passie (ik heb nog steeds geen libido) en het feit dat ik benauwd word bij het idee om met hem samen te wonen. En altijd weinig geld. Ik denk dat ik in mijn eentje opnieuw moet beginnen. Maar switch de hele dag heen en weer tussen angst en doorzetten. Angst om altijd alleen te blijven of dat er niemand leuker blijkt te zijn dan mijn lieve oude lastpak. Doorzetten, omdat ik na een jaar knipperlichten/vriendschapsrelatie voel dat ik mijn dingen alleen moet oplossen (hij lijdt ook onder mijn problemen) en waarschijnlijk nooit helemaal tevreden zal zijn met ons sexleven. Maar het blijft een vette heartbreak! IK weet niet of ik echt heel depressief ben (vind het moeilijk om mezelf te beoordelen) maar ik huil elke dag wel een keer, en maak me erge zorgen of mijn leven ooit nog leuk wordt of dat het vanaf nu een langzaam dalende lijn wordt of blijft. Met naast de liefde als grootste probleem: van welk werk of studie word ik nou echt gelukkig.

Sterkte allemaal! Ik blijf meelezen hoor, maar er komt steeds zoveel bij! En er zijn mensen met problemen waar ik zo weinig over kan zeggen. De beste raad die ik kan geven is heel simpel: probeer zoveel mogelijk te doen waar je je goed bij voelt.

Hoi, sorry dat ik even tussendoor kom.....

Ik ben namelijk wel benieuwd of jullie tips voor mij hebben.

Mijn vriend heeft een burn-out gehad, dit was zo'n half jaar geleden. Hij had last van:

- hoofdpijn

- duizelig/wazig zien

- heel erg moe zijn

- stress

- weinig onthouden



De huisarts heeft hem zowat gedwongen om thuis te zitten voor 3 weken. Aangezien we ook een eigen bedrijf hebben (naast zijn fulltime baan) en hij niet stil kan zitten heeft hij die 3 weken wel rustig aan gedaan maar niet echt "helemaal niks gedaan".

Maar goed, de bedrijfsarts keurde hem weer goed en hij ging op een ander filiaal aan het werk. Daar heeft hij het nu naar zijn zin, ztuk rustiger daar en fijne collega.

Maar nu komt de maar.....



De laatste weken zie ik weer bepaalde dingen terug bij hem.

En dat baart me zorgen eerlijk gezegd...

Hij ervaart dat alles gewoon goed gaat, maar ik niet.

Hij is de laatste tijd zo verschrikkelijk snel moe.....niet normaal.

Als we wat doen of bij anderen zijn valt het wel mee, maar eenmaal thuis is het niks anders dan hangen en gapen en snel in slaap vallen. Oke kan gebeuren, maar dat is zo onderhand dus elke dag zo!!!



Zijn werk is het niet echt dit keer (vorige keer wel), want hij verveelt zich eerder dan dat hij werkdruk heeft.....

Hij is heel erg met zijn hobby (auto's) bezig, maar om daar nou moe van te worden????????

Vind het maar vreemd allemaal en vraag me dus af of ik hem kan helpen. Destijds trok hij ook niet zelf aan de bel en moest ik hem echt naar de huisarts sturen (anders ging hij niet) en nu denk ik: tot hoever laat ik het gaan??? Wat is gezond?



Afijn, jullie hebben zelf ervaring met een burn-out, dus ben benieuwd naar jullie kant. Hebben jullie misschien tips over hoe ik hem kan helpen en ermee om kan gaan? (zonder er teveel bovenop te zitten/ermee te bemoeien)

Alvast bedankt en sterkte allemaal.

Ja, hoe was mijn eerste werkdag en de eerste dag zonder mijn boyfriend (want die zit sinds gisteren te genieten van de Surinaamse zon en ik vertrek a.s. zondag 8 maart: vrouwendag!!!). Eerst maar beginnen bij mijn werkdag of toch maar bij gisteren. Gisterenochtend heb ik samen met mijn zwager R. naar het vliegveld gebracht en gelukkig is hij heelhuids en veilig in Suriname aangekomen. Gelukkig maar, hij heeft me gisteren om een uur of 10 's avonds gebeld.



Gisteren voelde ik me wel erg alleen zonder hem, want wij doen nl. alles of zoveel mogelijk samen en ik heb altijd heel erg veel steun van hem gehad in mijn depressie/angststoornis, maar ja, hij vond het toch belangrijker dat hij zakelijk ook wat successen te boeken had, vandaar zijn trip naar Suriname.



Mijn eerste werkdag was prettig, het was leuk om weer aan het werk te zijn, hoewel het voorlopig voor een week is. Als het klikt, begin ik per 1 april aan een 4-maandelijks traject. Ik werk 4 uur per dag, dus dat is wel lekker.

hoi iedereen,



even heel kort bericht. Sinds deze week werkloos. Met free-lance project bezig en inmiddels ook gevraagd voor ander kortlopend project. Ik doe het wel, is een paar uur per week.

maar heb eigenlijk nog geen seconde rust gehad. Ga dan ook erg op neer. Moet mezelf nu echt even dwingen om op de bank te gaan zitten.



groetjes,

Marah

Hallo, wat is het rustig hier. Ik heb niet echt meer een overzicht wat iedereen heeft geschreven en ken de nieuwen nog niet zo goed, dus kan niet overal goed op reageren.



Minameut: hoe lang geleden is het dat je vriend thuis zat? Een tijdelijke terugval komt wel vaker voor en die vermoeidheid kan nog wel lang duren.



Jufjannie: heftig dat het uit is! Veel sterkte!



Prul: je huisartsen zijn voorzichtiger met pammetjes. Zullen ook wel de richtlijnen zijn omdat mensen vroeger jarenlang slikten en maar herhaalrecepten bleven krijgen zonder dat er wat gebeurde. Psychiater heeft natuurlijk nog meer de vinger aan de pols en ook wel de mensen met de wat ernstiger klachten.



Ik heb weer een dip. Merkte de afgelopen dagen al dat ik heel erg moe ben. Vandaag naar de psychiater geweest. Conclusie is dat er zeker verbetering in zit. We gaan medicatie nog wel wat ophogen. En we hebben mijn verleden en huidige problemen wat geinventariseerd. Dat vond ik heel emotioneel. Conclusie was dat we daar nu niet mee aan de slag moeten, omdat dat erg veel energie kost. Eerst moet ik uit de depressie komen.

Nu merk ik rest van de dag dat ik toch erg moe ben, nergens zin in heb en me weer moedeloos voel...... boehoe...net zelfs ook weer huilen en dat wil ik allemaal niet... ik wil verder in de stijgende lijn. Het duurt allemaal al zo lang...



Geduld maar weer!

Lieve Hilt,

Ik heb dat ook, weer een beetje in de wanhoopsmodus en opkomende golfjes tranen. Ik probeer er op te letten dat het niet verder gaat (dus "positieve dingen doen", blijven bewegen, plannen maken en niet boos op mezelf worden als ik het niet doe, kleine dingetjes wel doen en dan in de middag hopelijk iets "groots"...zoals de keuken poetsen...). Bij de psych erachter gekomen dat ik gewoon ongelofelijke moeite heb om balans in mijn doen en laten te brengen. (ook omdat ik momenteel niet werk). Ik merk dat ik passief ben en passieve dingen doe om niet de hele tijd na te hoeven denken. dus: boekje lezen, tv kijken, andere dingen met mijn hoofd doen, afleiding. Maar bijvoorbeeld een stukje schrijven over hoe ik me voel, of waarom ik de knoop heb doorgehakt met vriend, dat kan ik gewoon niet, dat komt dan 'te dicht bij'. Maar heb daardoor wel een soort wazige dagen met af en toe brainstorms over mijn problemen maar er niet praktisch of oplossend mee bezig zijn. Joh, wat ben ik vaag, ik weet het! Heb wel een inspirerend boek gelezen: Eten, bidden en beminnen (ligt overal in de winkels), over iemand die gaat reizen en mediteren om met zichzelf in het reine te komen. Dan lijkt het ineens zo makkelijk. Krijg dan ook zin om naar het buitenland te gaan, maar vraag me af of dat niet gewoon een vlucht is. Dat mediteren kan ik natuurlijk ook gewoon thuis proberen...

@ Hiltje(27-2):

Klopt, burnout en depessie hebben zeker een raakvlekken, het zal me straks niet verbazen als er straks bij mij naast de b-o ook depressievbe trekken gevonden worden.

Je relativerende woorden hebben me wel goed gedaan. Verstandelijk wéét ik het eigenlijk ook wel, maar die negatieve gevoelens laten zich maar niet de kop indrukken, hoop dat ik daarvoor wat handvatten aangereikt kan krijgen.



En geduld, kun je dat eten? Ik heb het ook niet, balen dat je het zo vaak nodig hebt....



@ Marahbloem:

Heb je inmidels de rust al een beetje kunnen vinden? En nog wat gehoord over die leuke baan?





@Liva:

Heel verhaal zeg.... Zo te lezen heb je het bepaald niet makkelijk gehad de laatste tijd.

De aanvallen zoals jij ze beschrijft, herken ik niet bij mezelf, wel het gebrek aan steun en begrip bij vooral schoonfamilie. Hopelijk kun het hier wel een beetje vinden.



@Bollo:

Wat balen dat je nu zoveel last hebt, lijkt me ontzettend moeilijk om hypochondrie te hebben.

Hoe is het gegaan met je nieuwe baan, en hoe is het nu met je?





@Josefientje:

Je kunt het natuurlijk ook omdraaien. Door eerst goed aan jezelf te denken, heb je daarna meer energie over om aan een ander te denken. Daarnaast ben je natuurlijk niet verplicht om op iedereen te reageren. Ik denk dat als er één topic is waar de mensen dat zullen begrijpen, het dít topic is, haha.

Ikzelf heb daar ook niet altijd de puf voor, dus ik snap je heel goed.



@Prulletje:

Hoe is het met jou? Nog last van de medicatievermindering?



@Manu3la:

Ik heb eerlijk gezegd geen idee meer.... Ben vergeten wat we hebben gedaan. Weet alleen nog dat we zondag naar een schaapskooi zijn geweest, kids hebben genoten! En inderdaad, mooi weer, en snel graag.....



@Joss28:

Kan me je frustratie goed voorstellen...Wil je ook nog even veel sterkte wensen met deze voor jou moeilijke maand!



@Juffrouw Jannie:

Dus jij hebt ook last van dat schuldgevoel vanwege 'luieren'? Ik heb dat zo erg....Zit ik me er met veel moeite toe te zetten om een cake met mijn dochter in elkaar te flansen, omdat ik niet lui gevonden wil worden, en haar een leuke middag te bezorgen, krijg ik weer dat ik 'geen burnout kan hebben omdat ik nog cake kan bakken....' Tsja....

Mooi dat je op therapie je ei wat beter kwijt kunt, lijkt me zo klote als je met een onbevredigend gevoel de deur uit gaat.

Sterkte met het verbreken van je relatie.....



Met mij gaat het zo-zo. Merk wel dat de stap om te stoppen met werken goed is geweest. Nu ik er eenmaal aan toegegeven heb, merk ik pas echt hoe ontzettend moe ik ben.

Verder gaat het de ene dag beter dan de andere. Afgelopen week weer contact gehad met een heel dierbaar iemand die ik al een hele tijd niet had gesproken, en waar ik verschrikkelijk blij mee ben. Dag lang lekker gevoel over gehad, wat helaas weer teniet werd gedaan door een gezellig bezoek van schoonouders. Had een poosje geleden schoonzusje een (privé!!!)berichtje via hyves gestuurd, met daarin de uitspraak dat iedereen die zich een mening wenst te vormen over mij en wat er hier op het moment speelt, zonder eerst met mij te hebben gesproken, van mij de rambam kan krijgen. Zij vond het nodig om dit aan mijn schoonouders te laten lezen, die dit vervolgens helemaal op zichzelf betrokken (en waarom zou dat nou zijn...) en die kwamen dus gisteren even verhaal halen. Kreeg vervolgens een complete strontkar over me heengekiept met alles wat er wel niet aan mij mankeerde. Erg gezellig dus, met als gevolg dat ik tot 04.30 wakker heb gelegen, en om 06.30 weer wakker werd gemaakt door zoonlief die de dag wel weer wilde laten beginnen. Zit nu dus met ogen op steeltjes te typen, maar moest het wel even kwijt...

Kreeg echt de onzinnigste verwijten over me heen, het werd me zelfs kwalijk genomen dat ik op zondagochtend niet meekwam op de koffie. Mijn reactie dat dat nou de enige ochtend in de week is die ik voor mezelf heb, werd compleet onder het tapijt geschoven, was maar raar, hoefde zij vroeger ook niet, dus was voor mij ook niet nodig. Ook werd er een vergelijking getrokken tussen haar en mij, hoe moest zij het vroeger dan wel niet gehad hebben met 3 kinderen, wel 1 meer dan ik heb? (Tsja, IK werk 3,5 dagen per week buiten de deur, lijkt me toch wel een significant verschil, maar ook daarop wordt dan niet ingegaan) Al met al een behoorlijk ka uu tee gevoel aan overgehouden, maar heb me er wel toe kunnen zetten om een definitie van burnout uit te printen en die bij ze langs te brengen, aangezien ze ten eerste niet weten wat het is, maar ook niet wilden luisteren naar wat het voor mij inhoudt, en gisteren ook beslist niet wilden op zoeken wat het nou is. Ben benieuwd hoe dit balletje verder gaat rollen. Heb het gevoel dat er nog wel een keer op teruggekomen wordt, maar dat mag. Nu ben ik er op voorbereid, en laat ik mijn gevoel ook goed meespreken.



Maar op dit moment dus even helemaal op weer.... Klotezooi.



Sterkte allemaal

Hallo allemaal,



Na een vreselijke depressieve dag toch maar eens besloten te gaan kijken op internet naar lotgenoten. Ik ben sinds twee weken thuis omdat het allemaal niet meer ging. Vanaf vorig jaar heb ik last gehad van hoofdpijn/duizelingen. Allerlei onderzoeken gedaan en de meeste mogelijkheden uitgesloten. Maar ja nog steeds geen oplossing. Op het werk maar gedaan alsof er niets met mij aan de hand is. Na verschillende paniekaanvallen toch maar eens open kaart gespeeld. Echter twee weken terug zat ik huilend op mijn stoel voor mijn computer. Het had echt geen zin meer om daar te blijven zitten.



Inmiddels loop ik bij een therapeut om de dingen op een rijtje te krijgen een manueel therapeut die mijn wervels losmaakt en er serieus van overtuigd is dat daar mijn hoofdpijn en duizelingen vandaan komen (hallelujah!). Ik bemerk inderdaad dat het beter wordt.



Het gekke is vorige week voelde ik me nog best redelijk, een beetje labiel maakte me vooral druk over mijn werk. HOe ik het zo heb kunnen achterlaten, voel me schuldig dat ik mijn werk laat zitten. Deze week heb ik dat redelijk achter me kunnen laten maar het lijkt wel alsof ik de afgelopen dagen in mijn allerdiepste dieptepunt zit. Ik kan geen stap verzetten, wil eigenlijk alleen maar staren en liggen. Eigenlijk word ik er gek van maar heb totaal geen energie om iets anders te doen.



Ik voel me zo ellendig, zo verdrietig en weet gewoonweg echt niet hoe ik hier ooit uit ga komen.



Is dit een fase? Wordt ik op een dag wakker en is het anders?

Ben heel benieuwd naar jullie ervaringen.



Groetjes

Leonie

@Leonie, geduld... kijk maar eens hoe lang wij er allemaal over doen om weer een beetje normaal te functioneren... laat het eerst maar eens over je heen komen en doe juist NIETS, of iets leuks! Pas over een tijdje proberen na te denken, je komt nu toch niet tot een oplossing



@ Fenix, jeemig ik heb medelijden met je, na je bak stront van de schoonouders. Werd je niet kwaad? Of was je niet in staat om boos te worden/schoonouders eens de waarheid te zeggen? (de argumenten die je noemt vind ik HEEL normaal!!!)



@Hiltje: ik hoop dat je een goede dag hebt vandaag, en anders morgen!



@Marahbloem: gaat het weer een beetje?



@Bollo, hoe is het in je nieuwe baan? Moe? Kun je je hypochondrie nu makkelijker van je afzetten nu je je met werk bezig kan houden, of is het nog even erg?



En ik... ik ben passief, zit de hele dag achter het scherm. Weet niet of nog wil gaan studeren, zou heel zwaar worden. Ik weet niet wat me gelukkig maakt. Ik weet niet meer of het wel goed was om het uit te maken, mis vriendje, maar weet ook dat dit een tijdelijke stemming kan zijn, dus doe maar nix (passief), geen smsje of mailtje. Weer een klotedag. Sorry, hier worden jullie ook niet blijer van natuurlijk. ik zit gewoon te wachten op die goede fee die me gaat vertellen wat ik moet doen met mijn leven. Van binnen komen er geen antwoorden namelijk op dat vlak, al jaren niet.

Nog een vraag. Er staat nog een skivakantie gepland volgende week zaterdag. Allang geboekt natuurlijk en behoorlijk naar uit gekeken. Echter als ik nu eens naar mezelf kijk ben ik zo bang dat dat niets gaat worden en ga ik weer piekeren of ik niet moet annuleren..



Hoe zijn jullie ervaringen met vakantie in deze fase?



Bedankt alvast!

@ Fenix:



Zijn jouw schoonouders nou helemaaaal gek geworden!!! (of waren ze het al?). Laat ze eens even helemaal het rambam krijgen. Wie zijn zij dat ze even verhaal bij je kunnen komen halen? Je bent een volwassen vrouw hoor en je hoeft echt geen verantwoording aan ze af te leggen. Wat vind je man ervan?

Sommige mensen begrijpen het nu eenmaal niet. Die mensen moet je van harte feliciteren omdat hen deze ellende bespaart is gebleven. Als ze je niet willen steunen (af en toe de kids wat meer van je overnemen) dan houden we maar mooi hun mond. En ook als je bepaalde dingen niet kunt begrijpen mag je nog wel het fatsoen en de moraal hebben om iemand toch te steunen en in ieder geval geen verhaal te komen halen alsof jij hen iets aan doet!



@ Leonie: ja het is een fase en je zult hier weer uitkomen. Maar de kans dat je opeens wakker wordt en het allemaal over is, is niet zo groot. Meestal sluipt het er langzaam weer uit. Je hebt in ieder geval hulp lees ik, goed zo!

Je zult je eigen weg erin moeten vinden.

Als je nu zo ontzettend moe bent en totaal geen fut hebt en eigenlijk alleen meer wil liggen, kan ik je adviseren om er deels aan toe te geven en deels ook niet.

Je hebt rust nodig dus pak die ook. Neem heel veel tijd om niets te doen en te lummelen en te hangen.

Maar zorg wel dat je nog enigszins structuur houdt... anders zak je er verder in weg.

Ik zorgde op het dieptepunt in ieder geval dat ik elke dag douchte en me aankleedde, gezond bleef eten en bleef bewegen. Hoe ellendig ik me ook voelde, ik bleef stukjes fietsen, wandelen of ging naar het zwembad. En verder deed ik niets.



Als je langer dan een paar dagen echt helemaal niets kunt opbrengen en blijft liggen, niet douchet en niet beweegt, moet je denk ik extra aan de bel gaan trekken bij je huisarts. Dan kan er sprake zijn van een ernstiger depressie en is medicatie wellicht een optie.

Sterkte!

Leonie: over de vakantie.. wat adviseert je therapeut daarover? En met wie ga je op vakantie en hoe ga je er naar toe.



Over het algemeen wordt het afgeraden om op vakantie te gaan als je depressief of zwaar burn out bent.

Ik ben een paar maanden geleden op vakantie geweest (alleen) en het viel me niet echt mee. Je voelt je vaak het beste in je eigen omgeving.



Als je met zijn tweeen gaat en je gaat niet te fanatiek skieen en vroeg naar bed en je kunt genieten van de frisse lucht etc dan kan het je misschien goed doen.

Als je met een groep gaat die allemaal actief gaan doen en elke avond samen eten en appartement delen etc etc dan zou ik er persoonlijk niet aan moeten denken...

@ JufJan:

Kwaad werd ik nog niet eens zozeer, meer heel erg verdrietig.

Ik vond het wel erg lullig dat ze uitgerekend net nu ik er zo bij zit, het nodig vonden om me nog wat dieper de grond te trappen. Maar eigenlijk komt het er op neer dat ze nu hun kans zagen om al hun irritaties en frustraties van al de jaren dat ega en ik samen zijn, er uit te gooien. Had het liever iets gedoseerder en op een ander moment gehad....

Maar wat me erg verdrietig maakt is dat ze alles alleen maar vanuit hun eigen perspectief bekijken, geen begrip kunnen hebben voor mijn standpunten, en mijn mening, maar dat andersom wel van mij verwachten, maar ja, zo werkt het nou eenmaal niet.

Een van hun grootste irritaties was dat ik altijd zo negatief was, en nooit gezellig was als ik daar was. Maar wat verwachten ze nu van mij, als ik, terwijl ega en ik net verkering hadden, van hem hoor dat hij het uit moet maken met mij, omdat zijn ouders mijn vader niet mochten? Heb dat gisteren ook naar hen benoemd, dat ik door hen direct al met een achterstand ben opgezadeld, waar ik nooit tegen op heb kunnen boksen, wát ik ook deed.

Een echt gesprek was het ook niet, ik deed mijn best om alles bij mezelf te houden, mijn gevoelens duidelijk te maken, maar er werd gewoon een rijtje frustratiepunten afgewerkt als het ware, zonder dat er daadwerkelijk op ingegaan werd. Ja, dan los je ook niks op, lijkt me... Het ging alleen maar van: 'Maar jij dit, en jij dat... Een en al beschuldigingen, en alles lag aan mij.`(en er liggen ook heus wel dingen aan mij hoor, zo is het ook weer wel.) De punten die ik heb aangegeven werden gewoon opzij geschoven met opmerkingen als 'Daar weet ik niets meer van'.



Daarom heb ik er ook zo'n kater van. Kijk, dat ze eindelijk hun dingen eens uitspreken, is eigenlijk gewoon goed, al had het wel even op een ander moment gekunt. Maar als het bij alleen spuien blijft, zonder zelf de hand in eigen boezem te willen steken, en blind te blijven voor je eigen fouten als die je aangedragen worden, dan heeft het niets opbouwends, en heb ik er ook niets aan, behalve dat ik nog slechter voel over mezelf dan al het geval was.



Maar goed, ik zie wel of hier nog een vervolg op komt. Een pluspuntje in het verhaal is er wel: Toen ik vanmorgen met dat printje aan kwam zitten, vertelde schoonmoeder me dat ze haar man had gevraagd om op het net op te zoeken wat een burnout nou precies was. Maar dat hoefde dus al niet meer, had overijverige ikke al gedaan. Ook een stukje eigenbelang; straks gaat schoonvader gericht zoeken naar sites die een burnout afdoen als onzin ed...... Kan ik me daar weer tegen gaan zitten verdedigen, nou geen zin in hoor.



@ Hiltje:

Ze begrijpen het ook niet. Soms denk ik wel eens dat het enige wat voor hen begrijpelijk is, hetgene is wat zij vinden/menen/ervaren, en als een ander daar anders over denkt, dan is dat raar/vreemd/dom. Er is geen ruimte voor 'afwijkingen' en tsja, that's my middle name.... ; )

Gisteravond 10 minuten gediscussierd over het feit dat ik het niet prettig vind als onbekenden aan mijn kinderen zitten, bijvoorbeeld aan hun haren, of in hun wangen knijpen, dat soort dingen(is gisteren gebeurd, vandaar). Was ook maar vreemd, en als ik daar al problemen mee had, nou, dan ging ik nog wel heel wat meer problemen krijgen. Zij zaten ook wel eens aan vreemde kindjes om ze een aai over hun bol te geven. Ik zeg dan dat ik het prima vind als zij dat bij onbekende kinderen willen doen, maar dat ik het gewoon niet fijn vind als vreemden aan mijn kids zitten, en dat dat gewoon mijn mening is, en bovenstaande verhaal herhaalt zich gewoon nog 5 keer. Vervolgens vraag ik dan waarom mijn mening hierin niet gewoon gerespecteerd kan worden, en dan krijg ik geen antwoord en wordt er weer iets anders bijgehaalt.

Moeilijk hoor...



Morele steun is er dus niet. Opvang voor de kids wel, schoonmoeder is de vaste oppas van mijn kinderen...Maar ik heb er nu wel moeite mee om haar te vragen voor oppas... Al wil ze best wel.

En tsja, een beetje steun, al was het maar iets in de trant van: 'Goh, wat vervelend voor je' was me al goud waard geweest, maar helaas...

@ Fenix, sorry maar ik vind je schoonouders erg kortzichtig en bekrompen. Helaas herkende ik de houding die je schetst: alleen maar beschuldigen, zich niet in jou kunnen inleven, een rijtje frustraties afwerken. Ik heb ook met zo iemand te maken in mijn leven, alhoewel een ander soort relatie dan jij met je schoonouders. Als er geen warmte tussen jou en je schoonouders is, raad ik je aan om elke discussie af te kappen en alleen zakelijke of oppervlakkige dingen te bespreken, dan kom je niet steeds in discussies terecht. Ik zeg dit omdat ik denk dat er weinig begrip van hun kant zal komen (want duidelijk hebben zij het toch altijd zwaarder of moeilijker gehad, met dit soort mensen valt gewoon niet te lullen). Ik vind trouwens wel dat je man zou kunnen proberen wat meer respect en begrip voor jou bij zijn ouders te kweken.

En wat de kids betreft, ik begrijp heel goed dat je niet wil dat vreemde mensen aan ze zitten (armpje, kneepje, aai). Toch kan het wel eens gebeuren. Ik weet niet hoe oud ze zijn, maar misschien kun je ze leren om goed aan te geven wat ze wel en niet prettig vinden (je hebt ook van die kinderen die meteen wegduiken als je je hand uitsteekt!). Of kijk eens wat er gebeurt als er een vreemde in jullie eigen huis een van je kids aanhalen. Kun je zien hoe ze daarop reageren. Misschien stelt dat je gerust. Volgens mij geven kinderen zlef best goed aan wat ze wel en niet prettig vinden. (Bij mij was het eerder andersom vroeger, ik sprong bij iedereen op schoot en was de schrik van familieverjaardagen!)

Hiltje, hoe ging ie vandaag? En de anderen? Bollo, Marahbloem, Muziekmeisje en de nieuwelingen?