burn-out wie ook??

JufJannie, tja, het grootste gevoel...t was eerst kwaadheid, daarna onwijs verdriet en teleurstelling. Nu is het vooral teleurstelling, met af en toe kwaadheid en soms verdriet, maar ook wel een beetje opluchting...heel lastig. Maar die teleurstelling overheerst denk ik. Ik heb er zoveel energie in gestopt omdat ik zo graag wilde dat het zou werken en dacht dat dat aan de anderekant ook zo was. Nu dat niet het geval blijkt te zijn, ben ik daarin erg teleurgesteld. Ook in mezelf: waarom heb ik het niet gezien?



Maar ik probeer me er zo snel mogelijk overheen te zetten, om er niet in te blijven hangen. Gisteren eerste "succesje" geboekt: "ons" liedje werd op de radio gedraaid en ik heb niet gehuild



Chefke, dat nachtjes tellen is niet kinderachtig, hoor! Heb ik ook gedaan, begonnen toen het nog 104 nachtjes waren Hoop dat je een fijn weekend hebt en dat volgende week niet te druk wordt, je hebt behoorlijk wat gepland staan al...



JufJannie, ben benieuwd hoe die praatgroep bevalt. Kan me voorstellen, dat dat wel zou kunnen helpen.



Eranma, heb je vandaag een leuke dag gehad? Goed voornemen, trouwens, alleen doen, waar je beter van wordt, volgens mij zouden we dat allemaal moeten doen, maar ja, is soms wel lastig...



Fijn weekend allemaal!



Groetjes, Jooles

Gisteren vol trots en zelfvertrouwen in de auto gestapt om een vriendin op te zoeken en wat doe ik? Bij het inparkeren rijd ik zo tegen een andere auto omhoog

Schade natuurlijk, aan beide auto's...huilen huilen huilen en kon er niet van slapen...

Weg zelfvertrouwen...ik kan niet eens meer fatsoenlijk inparkeren

Hoi,



vind het rot, maar volgens mij kan ik even meepraten. Heb deel van jullie verhalen gezelen. Klote!

Bij mij is de situatie als volgt: zit anderhalf jaar in functie zwaar onder mijn niveau, hield het vol, omdat sommige dingen nog wel oke waren, het dichtbij was en ik een hele leuke collega had. Die leuke collega is vetrokken. Ikzelf had inmiddels ook vertrokken kunnen zijn, had gesolliciteerd en heb hem niet genomen. Had op dat moment namelijk zwaar liefdesverdriet, net verhuisd naar nieuwe stad, leven nog aan het opbouwen, net voor Kerst en zag het gewoonweg even niet meer. Stond zo onder druk door gedoe met man. Stom van mij, in een opwelling opgebeld en nee tegen baan gezegd. Is nu weken geleden en inmiddels terug aan het werk. ALhoewel, vandaag me ziek gemeld. Trek het gewoonweg niet meer. Ben zo ontzettend negatief gewoon, als ik maar iets over mijn werk zie of lees kan ik alleen maar negatief reageren. Thuis komt er ook niet echt veel uit mijn handen, doe wel dingen, zoals opruimen en zo en ga naar mijn cursussen toe. Maar moet mezelf echt door de dag heen sleuren gewoon. Eerst door liefdesverdriet en nu om het verlies van een baan waar ik echt ontzettend mee op vooruit zou gaan gegaan plus dat ik weg zou zijn geweest bij mijn huidige werkgever.

Zie het gewoonweg allemaal niet meer zitten nu en daar baal ik ontzettend van. Het kost me zoveel moeite gewoon. Loop al paar weken rond met gedachte dat het niet meer hoeft, zo klote gewoon. Ik probeer hard bezig te blijven, maar lukt ook niet echt. Da's mijn verhaal voor nu...

groetjes,

Marah

Hallo,



Ik zit sinds een week thuis. Ben vorige week naar de huisarts gegaan omdat ik al maanden slecht slaap, waar ligt het aan?

Aan heel veel dingen. Ik heb geen contact meer met mijn vader omdat mijn ouders 6 jaar geleden zijn gescheiden. Ik heb nogal een drukke baan. Daarbij ben ik perfectionistisch en voelt het maken van een fout of een verkeerde keus als falen. Ik kan moeilijk beslissingen nemen en trek me alles van iedereen aan en wil ook dingen voor een ander oplossen ten koste van mezelf. Ook pieker ik over van alles en nog wat. De Psycholoog waar ik vorige week ben geweest noemt het een burn-out, maar dan niet alleen op het werk gericht. Ik heb op advies van hem me aangemeld bij Interapy, een behandeling door een psycholoog via internet. Als het goed is ga ik er komende week mee beginnen. Ik heb er veel zin in want ik wil wat doen! Misschien ook een idee voor andere, kijk eens op de site van hen.

Mieke, ..heb ik ook gehad. Probeer het achter je te laten. Probeer er een grapje van te maken maar denk en praat jezelf niet naar beneden. Ik herken het, want ik doe nl precies hetzelfde en dat is heel ongezond voor jezelf. niet doen dus.

Marah, dat gevoel dat het allemaal niet meer hoeft, ken ik helaas ook. Laatst had ik het weer sinds lange tijd en toen wist ik zeker dat ik te ver was gegaan. Ik was te moe waardoor ik in een negatieve spiraal ga die steeds dieper naar beneden gaat.

Blijf niet hangen in die gedachte van die gemiste baan. Laat het achter je. Rust uit, hoef even niks van jezelf. Kijk wat je wel plezier geeft. Die baan komt wel weer als jij je weer wat stabieler voelt.

Ik moet deze week naar de bedrijfsarts. ik heb gemerkt als ik zelf goed weet wat ik wil en wat ik wil gaan zeggen, de bedrijfsarts heel goed naar mij luistert.

Nu weet ik ook precies wat ik wil. De vrije dag vrijdag heeft me erg goed gedaan. ik heb meer energie en ben positiever.

Oh Mieke, wat vervelend! Kan me voorstellen dat je je zo naar ervan voelde. Probeer het inderdaad achter je te laten, zoals Eranma zegt. Zoiets kan altijd gebeuren, is altijd vervelend, maar het maakt het allemaal nog heftiger doordat je sowieso al niet goed in je vel zit. Sterkte!



Ook hier is het gevoel van: het hoeft allemaal niet meer! erg bekend...Voor mij is het op het ogenblik echt een achtbaan met gevoelend, de ene dag lijkt het allemaal prima te gaan, de andere dag zie ik het allemaal niet meer zitten en vraag me af: wat doe ik hier nog? Ik ben op zich wel van plan om echt goed aan mezelf te gaan werken, maar soms kost het zoveel moeite. Ook dat hele gedoe met mijn ex knaagt nog steeds ontzettend aan me, ook hier de ene dag het gevoel van opluchting, dat ik het goed heb gedaan, de andere dag kan ik wel huilen (en doe ik dat natuurlijk ook...) omdat ik het gevoel heb dat ik alles kapot heb gemaakt, dat het misschien wel goed was gekomen, als ik pas in juni iets had gezegd, omdat het dan "nog maar" 2 maanden waren geweest dat ie zich moest "vastleggen" en omdat ie me weer had gezien, terwijl we elkaar nu 5 maanden niet hebben gezien. Pfff, ik word echt gek van mezelf.

Ook zit ik al de hele dag te wachten op het telefoontje van de psych met het behandelingsplan. Dat vreet me ook op. En ik moet het gesprek met werkgever en arbomevrouw voor woensdag voorbereiden. Zie er zo tegenop (het gesprek) en kan me er maar niet toe zetten om het gesprek voor te gaan bereiden...vreselijk.



Jo, dank voor de tip en veel sterkte!



Eranma, succes bij de bedrijfsarts. Je klinkt ook erg positief, fijn!



Groetjes aan allemaal!

Dag meiden,



vanmiddag ben ik bij de huisarts geweest. Ik zag er zo tegenop dat ik bij binnenkomst al in tranen was. Hij was (voor de verandering) gelukkig wel begripvol. Hij heeft me doorverwezen naar een volgens hem goede psychologenpraktijk (hij vond het verhaal van die psycholoog via die vriendin maar vaag, en hij kende die psychologe ook niet), en heeft me aangeraden zo snel mogelijk met de bedrijfsarts te praten, want mijn vakantiedagen inleveren om deze reden mag helemaal niet, en daar moet een goed plan voor komen (hij kan me mogelijk ook verder helpen met het coachingstraject, aangezien personeelsmiep blijkbaar andere dingen te doen heeft). Ik heb personeelsmiep hierover meteen geschreven, maar aangezien ik vermoed dat ik daar niet op korte termijn antwoord op krijg, bel ik zo maar even.

De huisarts vond me wel depressief, maar wilde nog niet meteen aan medicijnen beginnen. Gelukkig, want dat zie ik ook niet zo zitten. Nuja, het was wel een opluchting.



Mijn ex, met wie ik nog steeds goed omga, schrok wel "medicijnen?? Nee, onzin, moet je niet doen," enz. Hij heeft nog steeds het idee dat het allemaal wel meevalt denk ik.



Nu maar weer even rustig bankhangen, mijn hoofd tolt een beetje.



@Mieke, maak je geen zorgen, ze hebben je dat rijbewijs echt niet voor niets 'gegeven' (tussen aanhalingstekens aangezien je er een bom duiten voor betaald hebt natuurlijk), het zit je nu gewoon even niet mee, maar dat wil niet zeggen dat je het niet kan!

@Jooles, akelig he, dat wachten en dat gepieker...

Kan me voorstellen dat je tegen dat gesprek op ziet, en dat je er ook al tegenop ziet om het voor te bereiden. Is ook lastig.

Zowaar, mijn brandmail aan de personeelsmiep had effect: ze heeft de bedrijfsarts en zijn secretaresse gevraagd zsm contact met me op te nemen.

@Eranama, dank je! Ben het nu voor mezelf aan het opschrijven en afscheid aan het nemen van de loopbaan die ik binnen de organisatie waar ik nu werk niet meer zal krijgen. Jammer, had er naartoe gewerkt. Heb vanmiddag in een paniekaanval zelfs even korrelatie gebeld. Ga over 4 weken naar een psychiater (duurt heel lang) en verder deze week naar de huisarts voor een kalmerend medicijn. Heb de laatste weken in mijn up behoorlijk wat paniekaanvallen gehad. Van de week zelfs zo erg dat ik echt zoiets had van dat ik maar een uitweg zag, al was het alleen maar om rust te krijgen in mijn hoofd. Nu dus snel naar de huisarts om medicijnen te gaan slikken, want dit is niet nodig. Iemand ervaring daarmee?



Vind het nog steeds niet leuk, was mijn leven eindelijk weer aan het opbouwen en dan pats boem onderuit. Wat eranma schreef zie ik nu ook, juist doordat er teveel speelde (zat al maanden niet lekker op het werk plus een 'relatie' waar ik te lang in ben blijven hangen plus de druk van een beslissing te nemen over nieuwe baan plus net naar nieuwe stad verhuisd en sociaal leven aan het opbouwen en mijn onzekerheid daarin), dat speelde allemaal een rol dus. Het is rot om te accepteren dat alles ineens zo stil ligt, terwijl er een paar weken geleden nog van alles speelde en op de momenten dat ik onder mensen was er werkelijk gewoonweg niets aan de hand was en ik ook kon genieten. Dat vind ik werkelijk het bizarre aan de situatie. Zolang ik onder de mensen ben is er werkelijk niets aan de hand en ben ik vrolijk, klets lekker mee etc. Maar zodra ik alleen was/ben, pats, boem weg alles. Heb dan de neiging gigantisch te gaan zitten dippen. Baal ook dat ik nu meer met het verleden dan met de toekomst bezig ben maar heb ik waarschijnlijk nodig om e.e.a. op een rijtje te zetten voor ik weer verder kan.



De meesten van jullie zitten in een baan, is dat een vaste baan? Mijn arbeidscontract loopt over 4 maanden af en eerlijk gezegd knijp ik hem wel. Was lekker op weg, had vooruitzichten binnen de organisatie waar ik werk, een totaal nieuw vakgebied leren kennen en nu moet ik weer opnieuw beginnen. Dat maakt me op dit moment onzeker. Vind ik nog wel een nieuwe baan? Ik ga sowieso proberen om bij de organisatie waar ik werk (als ik naar binnen kan zonder negatief en misselijk te worden) even ander werk te doen.Ze zullen wel mekkeren, maar dit trek ik gewoonweg niet meer. Zal mijn naam geen goed doen, maar door die interne functie te weigeren is mijn naam sowieso al besmet. En het meest rare, dat is zo niet mij gewoon. Dat heb ik altijd zo belangrijk gevonden, relatiegericht en mijn naam goed houden, heb daar ook aan gewerkt en lag goed bij hoge piefen. Nu dus niet meer. Vervelend en pijnlijk.



Het stomme is ook dat als ik nu aan die baan denk, ik het wel zie zitten. Stom he, klinkt vast ook heel onlogisch. Maar juist door de baan waar ik nu inzit en wat me al maanden moeite kost, brand ik op. Een nieuwe baan zou een uitdaging geven, iets om voor te gaan en noem maar op. Behalve gisteren met een oersaaie danspartner vind ik het dus in tegenstelling tot sommige anderen hier, wel leuk om met mensen in contact te zijn en te kletsen. Daar bloei ik van op.



Maar goed, even tot rust komen. Van de week werkelijk als een bezetene door het huis gegaan, gewoon om rust in mijn hoofd te krijgen. Resultaat is dat ik nu een opgeruimd huis heb. Deze week even wat leuke dingen doen, gewoon om mezelf weer op te laden en het weer goed met mezelf te krijgen. Dat mis ik nog het meeste gewoon. Maar ben daar volgens mij niet de enige in.





Iedereen veel sterkte met alles,

groetjes,

Marah

Gesprek bij de bedrijfsarts ging wel goed. hij gaf aan dat de dirctie het een goed idee vond dat ik 2 dagen weer beter gemeld zou worden en ik gaf aan dat dat geen goed idee was. Ik wilde een dag en na drie weken telefonisch contact met de bedrijfsarts om er eventueel iets bij te doen. de bedrijfsarts ging accoord. krijg ik vandaag een gepikeerd mailtje dat de directie het roostertechnisch makkelijker vond dat ik 2 dagen beter gemeld zou worden.

Hier zakt echt mijn broek van af. Ik word hier nu zo boos om. Stelletje hufters. Omdat het roostertechnisch zo beter uitkomt.........Ik heb al een mailtje gemaakt, nog niet verstuurt waarin ik duidelijk aangeef dat niet het rooster de graadmeter is maar mijn gezondheid. maar aangezien ik nu zo boos ben moet ik het maltje nog even goed herlezen om "stekeligheden"achterwegen te laten. Ik heb het mailtje ook naar mijn vriend gestuurd zodat hij er kritisch naar kan kijken.Ik ben echt boos en boosheid is ook energie. Die energie ga ik proberen vast te houden alleen moet ik de negatieve lading nog kwijt zien te raken. Ik denk dat ik zo even buiten ga lopen!

Jeetje, Eranma, kan me voorstellen dat je boos bent. Wat een stomme redenering van de directie...daar zouden ze alleen zichzelf mee hebben, als jij weer te vroeg met te veel begint. Maar de werkgever moet toch naar de bedrijfsarts luisteren? Dus ze kunnen je niet verplichten, lijkt me. Goed dat je meteen een antwoordt, maar pas idd op voor verkeerde opmerkingen getriggerd doordat je zo boos bent!



Melanthe, fijn dat het gesprek bij de huisarts goed verliep. En dat ie je heeft doorverwezen naar een psycholoog. Ha, en mooi dat de personeelsmiep toch meteen gereageerd heeft. Als ze willen, kunnen ze het allemaal wel



Marah, ik heb ook last (gehad? al een tijdje niet meer) van paniekaanvallen. Ik heb Oxazepam gekregen, voor de aanvallen en ook zo nodig voor 's avonds om te kalmeren. Probeer er wel een beetje voorzichtig mee om te gaan, want ze schijnen op een gegeven moment toch ook verslavend te gaan werken, en daar heb ik echt geen zin in.

Je vroeg naar het werk. Ik heb sinds september een nieuwe baan (die me dus nu de das om heeft gedaan) en dat is een jaarcontract. Om eerlijk te zijn denk ik niet dat het verlengd gaat worden, maar ik ben eigenlijk ook zelf van plan om, zodra alles weer wat genormaliseerd is, een andere baan te gaan zoeken. Ik geloof niet dat dit iets voor mij is.



Gisteren bericht gehad van GGZ. Ga cursus "leren omgaan met stress op werk" doen (begint als het goed is ergens in t voorjaar) en krijg 5 individuele gesprekken met psychotherapeute. Helaas zit ze zo vol, dat ik pas 28 februari voor 1e gesprek terecht kan, daar baal ik wel van. Waar ik nu ook weer over twijfel is of ik dat gedoe met mijn exvriend nou goed heb aangepakt. Tijdens telefoontje met psych kwam het evrhaal aan bod en zij maakte de opmerking dat je zoiets beter niet aan de telefoon kunt bespreken, alhoewel ze het wel goed vond dat ik mijn grenzen heb aangegeven. Dit heeft me aan het denken gezet. Ik mis hem namelijk verschrikkelijk, ook al hadden we "alleen" contact via internet en telefoon. En ik vind het ook vreselijk dat mijn reis niet doorgaat terwijl ik me daar maanden lang aan heb opgetrokken. Ik weet het allemaal niet meer. Ergens zegt een stemmetje dat ik het goed heb gedaan, maar een ander stemmetje zegt dat ik alles heb kapot gemaakt. Vreselijk. Hoop dat dit snel ophoudt!!!



Wel gesprek voor morgen voorbereid, dus dat is gedaan. Nu alleen het gesprek nog...



Liefs aan allemaal!

Hoi meiden,



Ik kan het even niet opbrengen om op jullie te reageren. Zit zo in een dip.



Gisteren begon met schade aan de andere auto: ruim 800 euro! Besloten het buiten de verzekering om te doen (berekening gemaakt van premies), dus ben straks heel arm...En net nu ik bezig was een beetje te sparen en mijn huis te veranderen (wat spulletjes van mijn moeder eruit en wat meer van mezelf erin).



's Avonds hoorde ik dat de voeding en vocht bij mijn oma zijn stopgezet, dus zij komt snel te overlijden.



Voel een steek van jaloezie/onmacht/boosheid dat mijn ex de popie-jopie uithangt en heel grappig doet (en veel contact zoekt met míjn vrienden/ collega's). Waarom kon hij bij mij niet vrolijk zijn? Waarom kon hij er niet voor mij zijn? Waarom luisterde hij nooit? Waarom? Ik wil hem smsen, maar dat moet niet...



Voel me zo eenzaam, alleen, verrot...



Iedereen lijkt maar lol te hebben, doet leuke dingen en heeft een partner waar ze lief en leed mee delen. Iedereen gaat eventjes naar huis (thuis-thuis) om bij te beppen met ouders...



Ik weet echt niet meer waar ik het moet zoeken. Vriendinnen die langskomen; hartstikke leuk, maar daarna zijn ze weg. Dan ben ik weer alleen. Zo ontzettend alleen...

@Eranma, argh wat ontzettend irritant!! Wat goed van je dat je de beheersing op kunt brengen om die mail eerst nog even over te lezen en naar je vriend te sturen ipv m meteen de wereld in te knallen. Ik ben momenteel zo emotioneel onvoorspelbaar dat ik het waarschijnlijk meteen verstuurd had...:S Maar goed, volkomen idioot natuurlijk, "ja, het is makkelijker met het rooster als je 2 dagen werkt" Daar hebben ze eigenlijk ook niks over te zeggen, toch, als de bedrijfsarts het met je eens is dat 1 dag het maximale is momenteel. (bovendien geef je ook nog eens aan die 1 dag over een aantal weken te willen evalueren voor evt uitbreiding naar 2 dagen, dus je toont verdorie ook nog inzet).



@ Mieke wat komt er een hoop akeligs op je af, bah. Schrijf maar lekker hier van je af, je bent niet helemaal alleen hoor! Ik denk iig aan je.

He Jooles,



bedankt! Ik moet nog naar mijn nieuwe huisarts toe, maar ga het meteen zeggen van die paniekaanvallen. Op dit moment heb ik zoiets van dat het me niet eens uitmaakt of ik de rest van mijn leven medicijnen moet slikken, als ik maar rustig en helder ben.

Nu ik thuis ben, alle druk van me af is, zie ik de dingen weer helder. Die nieuwe baan waartegen ik werkelijk in een paniekmoment nee heb gezegd (werd juist bang door die aanvallen) had me kunnen helpen, omdat ik weer op mijn niveau zou functioneren. Nu dus verder zoeken. Baal wel dat ik zo angstig ben geworden. Mijn leven begon dus net op orde te komen. Naar mijn idee nu werkelijk helemaal terug bij af. Maar goed, ga door met de dingen waar ik mee bezig ben: hobby's, cursussen, free lance opdracht, afspreken met vrienden en even pas op de plaats dus. Als ik maar niet terug naar mijn werk hoef! En verder solliciteren dus.





@Jooles, trouwens ook niet leuk zeg, dat je zo kort in een nieuwe baan zit en die je de das omdoet. Ben je al verder aan het solliciteren?



@eranma, wat goed dat je mail eerst naar je vriend hebt gestuurd. Balen voor je dat je nog zo emotioneel reageert. Sterkte.



@ mieke, jij ook. Ken het probleem.



groet,

Marah

Pff, had de personeelsmiep gevraagd of zij een bevestiging van de bedrijfsarts gekregen had, want ik had nog niks gehoord. Ze heeft navraag gedaan, en mij het antwoord doorgestuurd. De bedrijfsarts gaat mij voor volgende week uitnodigen. Prima. Maar ik zag toen dus ook de mail die de personeelsmiep in eerste instantie gestuurd had aan de bedrijfsarts, en de omschrijving van mijn klachten. En daar klopt dus geen fuck van. Ja, werkdruk, en dat ik lichamelijke klachten heb en dat daarvoor al naar mijn stoelinstelling gekeken is. Dat is verdorie niet helemaal juist, zullen we maar zeggen. Het komt allemaal nogal 'lichtjes' over, als in 'valt wel mee'. Verder heeft ze er ook nog in gezet dat 'we' hebben afgesproken dat ik mijn vrije dagen ga inleveren voor mijn minder werken nu. Daar ben ik het dus nog steeds niet mee eens. Over die coach zegt ze dat ik daar 'heel positief tegenover sta' (dat valt wel mee, ik verwacht meer van de psycholoog), en ze vraagt of de bedrijfsarts een cpoach kan aanraden.



Ik ben hier niet zo gelukkig mee. Nu ben ik bang dat die arts meteen al een beeld heeft, en zal aansturen op vakantiedagen opnemen, en dat vind ik niet eerlijk. Heb het gevoel dat ik me nu heel erg moet verdedigen, en raak daarvan op voorhand alweer helemaal in paniek....

Hoi dames,



@Melanthe, wat belachelijk dat die personeelsmiep er tóch iets in heeft gezegt over het inleveren van vakantie-dagen. Dat mag helemaal niet! Echt, dit kunnen ze niet zomaar maken hoor! Bovendien heeft jouw huisarts je toch ook doorverwezen naar de psych, wegens burnout (klachten)? Als ik jou was zou ik je huisarts even opbellen, even vragen of hij/ zij daar ervaring mee heeft (mijn huisarts gaf me nl een aantal tips omdat hij weet hoe zuur sommige werkgevers je het kunnen maken).

Mijn psych zei heel droog: "je hebt jaren premies afgedragen voor ziektekosten en je zult dit nog jaren doen, dan mag je het er ook wel eens van nemen".

Je hebt natuurlijk niet zoveel aan deze woorden, maar voor mij voelde het in ieder geval iets minder 'schuldig' en een soort bewijs dat ik echt ziek was (en dus niet zomaar een paar weken/ maanden vrijaf nam).

Ik duim voor je!



@Eranma. Hoe is het afgelopen met je boze mail? Heeft je vriend hem gelezen? Wat vond hij ervan?

Als je bedrijfsarts (en psych?) aangeven dat je 1 dag per week aan het werk kan, welk recht heeft die directie van jou dan om te zeggen dat je 2 dagen moet? Echt, ongelooflijk...



@Jooles, dat klinkt interessant, die cursus van jou. Misschien heb je het wel verteld hoor, maar hoe ben je daar aan gekomen? Heb je zelf contact opgenomen met de GGZ, of ben je daar naar doorwezen?

Ook je twijfelende gevoel mbt je ex herken ik. Ik heb eergisteren ook in een vlaag van zwakte een sms gestuurd. Maar ook dáár twijfel ik nu weer over... Het ene moment denk ik "geef hem nog een kans, want ik wíl zo graag dat hij er voor me kan zijn" en het andere moment weet ik zoooo verschrikkelijk zeker dat hij het niet voor me is (maar ondertussen voel ik me dan heel eenzaam).



@Marahbloem. Hoe was het bij je nieuwe huisarts. Heb je je paniekaanvallen kunnen vertellen? Hoe gaan die aanvallen bij jou dan? Ik heb er zelf namelijk ook last van (niet zoveel meer als in de eerste weken dat ik thuis zat) en op die moment valt alles me heel zwaar. Ik ga zweten, alles is op dat moment te veel en de tranen komen spontaan in mijn ogen. 's Nachts word ik er heel erg schrikkerig van (zie de hele tijd mensen om mijn bed heen staan).

Wel knap van je hoor, dat je nog wel door kunt gaan met je andere dingen. Zolang dat goed blijft gaan denk ik ook dat je daar wel een soort van zelfverzekerdheid door krijgt en dan lukt het solliciteren vast ook!



JufJannie, Chefke, Jo1977 (en de meiden die ik nu vergeten ben), hoe is het met jullie? Misschien kost posten op dit forum voor jullie net zoveel energie als voor mij, maar toch lucht het iedere keer wel op.



Hier gaat het een beetje zo-zo. Die vrouw wiens auto ik stuk heb gereden is onbereikbaar (voicemails en tig oproepen) en ik wil het zo graag afgehandeld hebben. Het blijft maar als een donkere wolk om me heen hangen en maak zo druk om het geld (ik weet het, het is maar geld, maar kan er enorm over inzitten).



Gisteren had ik een voicemail van het werk (leidinggevende), dat ze een CONCRETE (!!!) afspraak wilde maken voor een kopje koffie (dat moest van de bedrijfsarts) en ik kreeg me er toch aan jankaanval van. Het voelt zo ontzettend dwingend....Ik durf niet terug te bellen...Ik zie het vooral ook helemaal niet zitten om daar naartoe te gaan.



Mijn oma ligt nog steeds in het ziekenhuis. De voeding en vocht is stopgezet, dus nu is het - grofgezegd- afwachten. Misschien is het beter als ik er niet meer naartoe ga. Het idee om ver weg te reizen om daar een stervende persoon aan te treffen, daar word ik al heel angstig van. Bovendien is het misschien beter om haar te herinneren zoals ze bijvoorbeeld de laatste keer was. Alleen, ga ik mezelf dan niet schuldig voelen, als ik niet ga?



Vandaag voor het eerst weer in de auto gereden (ik durfde niet echt meer na de botsing). Boodschapjes gedaan (low-budget) en een beetje rondgereden in de buurt. Ging wel goed. Gelukkig!



Morgenochtend weer naar de psycholoog. Het rare is, gisteren en eergisteren kon ik alleen maar janken, maar het idee dat ik het morgen moet vertellen, dat doet me niet zo heel veel zeg maar. Zal ze dan toch gelijk hebben, dat ik zelfs naar haar toe de neiging heb me gelukkiger/ blijer/ beter voor te doen dan dat ik me voel?



Ojee, ik zie dat het alweer een heel lang verhaal is. Meiden, allemaal heel veel sterkte.



groetjes,

mieke

@Mieke, ben nog niet bij de huisarts geweest. Mijn paniekaanvallen? Voelde me van alle kanten bekeken, soort van paranoia, stond werkelijk helemaal buiten mijn lichaam, stijf van de spanning, ijskoude voeten, en dat gevoel kroop helemaal omhoog langs mijn benen, beestjes door mijn lichaam zien lopen, plus dat ik in de spiegel keek en mezelf gewoon niet herkende. Zo eng gewoon. Kwam toen iemand tegen met wie ik samenwerk en die had zoiets van, wat is er met jou aan de hand, je lacht altijd. Ik was werkelijk helemaal de weg kwijt gewoon. Associeerde het met de nieuwe baan en durfde niet eens meer naar het contract te kijken, zo bang dat ik weer zo'n aanval zou krijgen. Wist bij God niet wat het was. Op mijn werk en als ik met mensen was, was er overigens niks aan de hand, maar kon gewoonweg niet alleen zijn. En ja, in een vlaag van verstandsverbijstering heb ik werkgever opgebeld en nee tegen functie gezegd. Nu heb ik daar zo ontzettend spijt van. Bedoel, wist dat ik rust nodig had en het allemaal niet meer trok en had juist nieuwe baan nodig, omdat ik erg onder mijn niveau zit. Nu begint het gedoe met solliciteren weer opnieuw. Heb overigens later wel teruggebeld om te zeggen dat ik spijt had gekregen, ze vond het moedig van me, maar had het met me gehad. Zo niet mij gewoon. Werk is zo belangrijk voor mij en daar ben ik erg van geschrokken. Mijn leven begon net sinds het eerst in jaren weer te lopen (5 jaar geleden auto-ongeluk gehad en sindsdien nooit echt meer ergens plek gevonden). En dan vergooi ik zo'n kans. Zal ermee moeten leven. Zat al langer op het randje en wist het. Ben de eerste twee weken nog wel naar mijn werk gegaan, hoort bij dezelfde locatie, alleen andere vestigingsplek, maar nu trek ik het dus echt niet meer. Mijn leidinggevende was begripvol dat ik die baan niet genomen had (had gezegd dat het teveel was: verhuisd, relatie verbroken, kinderwens die keihard opspeelde). Maar ja, heb me deze week ziekgemeld dat ik griep had. Maar had weer een paniekaanval, gewoon geen rust in mijn hoofd, dat vond ik super eng gewoon. Had zoiets van dat ik dood wilde, alleen maar om rust te krijgen. Nu is de maat dus vol.



Wel ontzettend balen, want ik had veel energie in baan gestopt met het oog op interne kansen, lag goed bij een aantal hoge piefen en dat heb ik gewoon in een keer weggegooid en moet nu weer opnieuw beginnen, voor de zoveelste keer. Was mijn hele realiteitsbesef gewoonweg kwijt. Zo eng om te merken gewoon.



Nu zit ik dus helemaal in een dip. Voel me zo ontzettend leeg gewoon en heb amper nog iets te geven, van het alleen zitten word ik ook niet echt blij. Integendeel zelfs.



Maandag bel ik mijn leidinggevende nog een keer maar nu om de echte reden door te geven. Wil echt niet terug, alleen als ze me iets kunnen geven wat meer body heeft, anders vertik ik het. Maar ja, of dat gaat gebeuren?

Maar van alleen thuis zitten word ik ook niet beter, zoveel met mezelf bezig en alles zo aan het uitvergroten gewoon, da's ook niet gezond. Vanavond naar cursus, morgen sporten en dit weekend is carnaval. Daar houd ik me maar even aan vast allemaal. En krijg een nieuw huisdier, maar de toekomst? Tja, wat zal ik zeggen. Heb op dit moment totaal geen doelen in mijn leven en dat vind ik moeilijk. Heb altijd wel een doel gehad ook het idee gehad dat mijn leven ooit wel beter zou worden en zou gaan kloppen, was het eindelijk op de rails, is het weer kapot door eigen toedoen. En da's niet de eerste keer.



Een paar weken geleden zag mijn leven er zo totaal anders uit dan nu. Nu is het leeg, toen was het redelijk gevuld en gebeurde er nog van alles.



Maar goed, niet te lang in mijn eigen miserie blijven hangen maar, want dat schiet ook niet op.



@Mieke, sterkte bij de psycholoog.



@ Melanthe, raar verhaal van die vakantiedagen. Schrijf vantevoren hje argumenten op en herhaal het een paar keer voor de spiegel. Denk ook na wat hij kan zeggen en hoe je daar vervolgens op kunt reageren. Met in het achterhoofd wat je leidinggevende eventueel in gedachten heeft. Dan sta je in ieder geval voor jezelf sterker en wordt kans op paniek ook kleiner.



Sterkte iedereen!

Marah

Met mijn boze mail is het goed afgelopen.

mijn vriend heeft hem geelzen en de scherpe kantjes er afgehaald, wat kleine toevoegingen en toen heb ik hem verzonden.

daarna ff niks gehoord, slecht geslapen, heb mezelf lopen opfokken maar vervolgens toch een goed gesprek gehad. Met min of meer een excuus van de directie.

Ik merk steeds meer dat ik(=wij brunies) duidelijk moeten zijn in wat wij willen en niet willen. Daarvoor moet je natuurlijk eerst je standpunt hebben maar vervolgens daar ook naar handelen.Je niet met een kluitje het riet in laten sturen, niet je woorden in slikken voor de lieve vrede. We moeten opkomen voor onze eigen belangen.

Ook bij een bedrijfsarts, zeg heel duidelijk hoe jij het ziet en wat jij wil met argumenten omkleed.



Mieke, dat van die collega die belde voor een bezoekje is echt heel herkenbaar dat je daarvan in paniek raakte.Stuur die persoon een mail, leg uit de je het heel erg lief vindt maar dat het nu nog te veel voor je is. Wacht niet te lang met dit mailtje want anders ga je er steeds meer tegen ophikken.

Over een tijdje heb je voor zo'n bezoekje wel de energie, die tijd komt echt!

Wat betreft je oma moet je gewoon je hart volgen.



Marah, kijk per dag , niet naar de lange termijn en probeer iedere dag iets leuks te doen wat jou energie geeft.

Hoi iedereen,

Heb even niet zoveel tijd en puf om lang te schrijven, maar:

@ Mieke: lieverd, ga GEEN koffie drinken op je werk. Remember: het leven is van jou, JIJ bepaalt wat er gebeurt en als ze moeilijk doen, zeg je dat je voornamelijk bezig bent met het overlijden van naast familielid. Dat zou ze wel af moeten schrikken! Helemaal geen goed idee om nu naar je werk te gaan.



Ik zit nog (steeds? wat duurt ie lang!) in mijn eerste volledige werkweek en tsja, het gaat wisselend. Hëb na het werk toch veel sociale afspraken, wat ik in de gaten moet houden en heb alweer een aantal dagen niet gesport, terwijl ik me daar juist zo goed bij voelde.

Nouja, ga nu weer naar een etentje met nichtje (heel gezellig wel). Vooral bij afspraken met familie en vrienden wordt er meer gedronken dan ik eigenlijk wil, maar na het tweede drankje heb ik geen rem meer helaas. En ik vind het wel lekker/ontspannend.

Conclusie: morgen laatste werkdag (lekker alleen, collega is ook vermoeiend) van deze week, daarna sporten en proberen weer in het Goede Gareel te komen... geen zelfverwijten...

Succes allemaal, vooral met het verdriet. Ik lees zoveel verdriet. Zijn jullie ook wel lief voor jezelf, ik bedoel vooral de meiden die alleen zijn. Ik moest ook wennen aan alleen zijn maar na een jaar vond ik het echt heerlijk, ook tijdens depressieve tijden! Lekker kinderfilms kijken enzo. Wees een lieve moeder voor jezelf, zeker als de "echte" er niet (meer) voor je is...

JJ

Dag allemaal,



Daar ben ik ook weer even. Gesprek met werkgever en arbomevrouw ging redelijk. Toen ik aankwam, zaten zij in een voorbespreking (dus wél met de werkgever en niet met mij een persoonlijke voorbespreking, dat vond ik wel een beetje naar) en ik schrok nogal toen bleek dat ook de man van mijn werkgever (fungeert als soort van adviseur van het bedrijf) erbij zat. Toen ik binnenliep, had ik behoorlijk het idee alsof ik voor een tribunaal kwam. Al meteen bij de eerste vraag van de arbo (waar denk je dat de problemen liggen?) kwamen de tranen en ik voelde me zo zwak, want dat wilde ik helemaal niet, huilen. Met veel moeite heb ik mijn punten verteld, maar ik heb het idee dat het allemaal niet zo goed overkwam. Werkgever had op veel dingen een weerwoord en ook de arbo had een paar opmerkingen waarvan ik dacht: nee, dat is niet waar. Stom om alleen te denken, ik had ook wat moeten zeggen. Daar baal ik achteraf van. Wel tegen een opmerking van werkgever ingegaan (dat vond ik dan wel weer goed van mezelf). Arbo vroeg op gegeven moment wanneer ik dacht voor hoe lang weer te kunnen werken. Ja, dat weet ik eigenlijk niet, want ik heb hier verder helemaal geen ervaring mee! Ze begon toen over 3 ochtenden in de week, ingaande volgende week en dan na 2 weken 5 ochtenden. Toen zei ik dat ik dat wel veel vond (nav wat de psychotherapeute tegen mij had gezegd, die zei eerst koffiedrinken, dan 2x3 uurtjes), dus dat ik wilde beginnen met 2x3 uur. Daar gingen ze wel mee accoord. Had zelf al wat werkzaamheden bedacht, dat vond vooral echtgenoot van baas goed (hij was de enige die daar wat van zei), dus volgende week woensdag ga ik weer aan de slag. Ik vind het doodeng, maar ben ook wel benieuwd of het gaat lukken, dus ik ben wel van plan om er voor te gaan. Verder was de conclusie van de arbo dat de communicatie niet goed was en dat ik de lat voor mezelf te hoog legde en lastig vond om mijn grenzen aan te geven. Dat wist ik natuurlijk al. Ik moet wel zeggen dat ik het ontzettend moeilijk vond om alles te vertellen terwijl de werkgever erbij zat. Ik durfde gewoon niet zo goed en klapte behoorlijk dicht, heel stom. Hoop dat dat steeds beter gaat. Tot mijn eerste afspraak bij de psych gaat de arbo me coachen, dmv weekelijkse telefoongesprekken. Ik denk dat ik misschien ook nog wel een face-to-face gesprek ga aanvragen.



Dan even jullie vragen:



@Mieke: ik ben doorverwezen door de huisarts naar het GGZ. De cursus zelf wordt ook door het GGZ gegeven. Hoe was het bij de psycholoog? Gewoon jezelf zijn daar, hoor! En huilen als je dat wilt. Ik denk dat de psych je het beste kunt helpen als je zo eerlijk mogelijk bent en je niet beter etc voordoet dan dat het gaat! Sterkte! Heb je die vrouw van de auto al te pakken kunnen krijgen?



@Marah: Ja, balen van die baan. Ik ben nu niet aan het solliciteren, wel aan het kijken, maar ben nu echt niet in staat denk ik om een goede brief te schrijven, op gesprek te gaan etc. Maar er is per 15 maart een nieuwe collega aangenomen, die mijn directe leidinggevende wordt, dus ik wil eerst kijken of dat gaat schelen.



@Melanthe: Ik snap dat je niet blij bent met die mail. Maar misschien zie je het te zwart mbt wat de arts gaat vinden. Als hij je ziet en je alles kunt uitleggen, zal hij zich toch wel zelf een beeld vormen en niet afgaan op de understatement van de personeelsmiep? Wat betreft die vakantiedagen: daar zou ik ZEKER wel wat van zeggen, want dat kan gewoon écht niet!!! Sterkte!!



@Eranma: je hebt helemaal gelijk, we moeten duidelijk zijn in wat we willen en zo. En dara ligt bij mij het probleem. Ik had graag zo veel meer duidelijk willen maken tijdens dat gesprek, maar ik kon het niet, het was zo moeilijk. Een heel leerproces dus...Fijn dat je een goed gesprek met directie hebt gehad, ik vind het knap hoe je het hebt aangepakt!!



@JufJannie: Probeer idd zoveel mogelijk dingen te doen, waar je ej goed bij voelt, zoals dat sporten. Ik hoop dat de werkdag vandaag niet zo lang duurt en dat je kunt genieten van het weekend. Wat betreft dat drinken: dat ken ik ook. Alleen is het bij mij met roken. Van een paar sigarettten per dag ben ik ondertussen naar meer dan een pakje per dag gegaan, ik heb daar ook geen rem meer. Schijnt trouwens wel "normaal" te zijn voor burnout, dergelijke dingen. Maar ik baal er wel van.



Gisteren heb ik, na het sporten, voor de 5e keer geprobeerd om mijn draadloze internetverbinding te beveiligen. Na 3 uur ploegen en diverse telefoontjes naar helpdesk had ik het niet meer. Zo gefrustreerd, opgefokt en boos dat het niet lukte. Dat was dus geen succes...Van zulke dingen raak ik dan zo overstuur en emotioneel, helemaal buiten proporties, niet normaal.



Ben van plan om er vandaag een leuke dag van te maken. Naar een museum of zo. Moet ook nog een afspraak maken bij de huisarts, ivm de vraag of zij mij kan helpen mijn ticket terug te krijgen. Hik daar ook zo ontzettend tegenaan...maar moet wel gebeuren, bah. En ik word zo ziek van al dat valentijnsgedoe...normaal geef ik er niets om, maar nu vind ik het wel extra lastig, al dat zoete, romantische gedoe...



Lieve allemaal, sterkte voor iedereen en tot snel!

Jooles

Hey Jools,



thanks. Fijn voor je dat je nu een soort van rooster hebt plus nieuwe leidinggevende. Je weet nooit waar het toe kan leiden.



@eranma: Power!



@juffrouwjannie, klopt. En ja, die films. Tijdens de Kerst Mary Poppins gekeken, deed me toen echt goed. En tof dat het zo goed gaat met je.



Ikzelf ga een paar dagen naar mijn zus, dan komt mijn enthousiasme terug. Begin volgende week mijn leidinggevende bellen met de echte reden. Wil op dit moment gewoonweg niet terug daarnaartoe. Ben mezelf daar zo verloren, heb mezelf zo aangepast gewoon. Baan was een kans maar net peptalk van mijn zus gehad en die had zoiets van dat ik wel een nieuwe baan vind.

Collega van mij belde ook en die had het al aan zien komen. Beetje dom van mij om haar het verhaal te doen, maar de rem of mijn grenzen zijn nog niet echt helemaal terug. Had er ook wel moeite mee om iets over het werk te horen, heb het daar gewoonweg zo gehad gewoon. Wil het niet eens meer horen en die koppen ook niet meer zien. Maar grenzen zijn nog niet sterk. Merkte ik gisteren ook bij cursus, zat iemand te wauwelen en het lukte me maar niet om hem af te kappen en het gesprek ergens anders op te brengen. Paar keer tevergeefs geprobeerd, nu dus nog niet sterk genoeg, grenzen zijn te vaag gewoon. In ieder geval wel zin om naar mijn zus te gaan, even een andere omgeving en even wat andere praat in plaats van zelf rond blijven dwalen in mijn eigen paniekgedachtes en zo.



Maar goed, dinsdag dus leidinggevende bellen...



Iedereen sterkte en fijn weekend!

Marah

hoi allemaal,



Ik heb even jullie advies nodig. Vanmorgen ben ik naar de psych geweest en verteld hoe het deze week was gegaan (niet goed dus). Op een gegeven moment zei ze "ik ga nu iets zeggen, wat je waarschijnlijk niet leuk vindt, maar ik denk toch dat medicijnen je kunnen helpen" (of iets in die richting).

M.a.w. ze raadt nu dus wel (lichte) Anti Depressiva aan...Slik.



Vond het dus inderdaad niet fijn om te horen en barstte gelijk weer in tranen uit. Eigenlijk sta ik zo negatief tegenover dat soort medicijnen. Word er bangig van, want stel je voor dat ik er verslaafd aan raak..



Psych gaf aan dat er een vrij nieuwe, hele lichte anti depressiva is die niet verslavend zou zijn. Psych zegt dat ik wel bepaalde trekjes van een depressie vertoon en dat ik vooral van mijn piekeren/ angsten af moet komen, het hoofd weer rustig moet krijgen. Ik gaf aan dat ik het liever zelf wilde proberen, zonder al die rotzooi, alleen is ze er bang voor dat het heel erg lang gaat duren. Die anti depressiva zouden helpen om het patroon te doorbreken, om mijn hoofd weer op orde te krijgen (waardoor ik uit de spiraal zal komen).



Ik twijfel nu dus enorm. Ik heb het echt niet medicijnen en al helemaal niet op anti depressiva. Klinkt zo heftig...Maar aan de andere kant, als het echt niet verslaven zou zijn en ik het maar een half jaar zou nemen...En me daardoor weer fijner zou voelen...Misschien moet het dan toch maar wel?



Pas over anderhalve week ga ik weer naar pscyh toe, dus ik heb nog even om er over na te denken, maar momenteel weet ik het echt niet. (en twijfel en pieker momenteel al over genoeg dingen).



Wat zijn jullie ervaringen met anti depressiva? Tips, adviezen, etc? Ik zou ze graag horen.



groetjes,

mieke

Hallo, ik lees jullie verhalen al een tijdje trouw mee. Op jouw vraag zou ik graag een antwoord willen geven Mieke. Ik heb namelijk zelf ook voor die keuze gestaan een aantal maanden geleden. Mijn haptotherapeute zei toen tegen mij: nu moet toch echt naar de huisarts gaan of naar een accupuncturist die zij mij had aangeraden. (Ik zat enorm vast in mijn paniek, was eigenlijk constant in paniek) Ik ben nogal tegen medicijnen, maar ik geloof ook niet direct in alle alternatieve therapieen. Uiteindelijk was mijn aversie tegen de anti-depressiva groter dan mijn wantrouwen in de accupuncturist en ben ik daarheen gegaan. Van hem kreeg ik kruidenpillen en dat heeft mij uiteindelijk door een kritiek punt heengesleept. Ik kan je natuurlijk niet vertellen of dat bij jou ook zo zou werken, maar ik wil maar aangeven dat er ook nog alternatieven bestaan. Het is zeg maar niet alleen wel of niet antidepressiva, maar ook nog wat andere zijweggetjes. Ik hoop dat ik het zo niet juist nog ingewikkelder voor je gemaakt heb, maar misschien kun je hier iets mee. (en als het te ingewikkeld wordt vergeet je mijn stukje maar gewoon weer:) Ik gun je echt dat je je binnenkort weer wat beter mag voelen, want je krijgt echt heel wat over je heen vind ik. Dus bij deze veel sterkte gewenst in deze moeilijke tijd.

Grom, grom, ik heb net een tekst geschreven en nu is het weg!

Nou goed , dan een korte versie:

Jooles ik vind het raar dat je werkgever erbij zat bij je gesprek. Ga eens googelen om te achterhalen of dat uberhaubt wel mag.

Ik zou, als ik jou was, de volgende keer iemand meenemen naar het volgende gesprek met de bedrijfsarts zodat je je wat gesterkt en gesteund voelt.

Mieke, zo'n besluit is lastig. zonnetje had een goed verhaal maar de psych ook, daarnaast dan ook nog jouw gevoel. Zet de voors en tegens naast elkaar en kijk wat voor jou het zwaarst weegt.