burn-out wie ook??

@ Jooles en JJ: wat moeilijk allemaal. Het komt dan op een gegeven moment echt allemaal tegelijk, en zoals Eranma zegt, ben je nu eigenlijk niet in staat om over dit soort grote dingen echt na te denken of te beslissen (ik merk het zelf althans)(ik wil eigenlijk ook even helemaal niet nadenken, gewoon wegduiken).



@ Mieke: heel veel succes morgen, ik zal ook aan je denken!

Wat een narigheid ook met je oma (zowel om oma zelf als om de herinneringen aan het ziekbed van je moeder die het omhoog haalt). Cyberhug van mij!



Ik merk om me heen dat mensen echt niet veel kunnen met het verschijnsel 'burnout' of 'overspannenheid'. Bij sommige mensen had ik in eerste instantie het idee 'ha hij/zij begrijpt het iig een beetje', en die personen komen dan ook weer met 'rare' opmerkingen, gaan ervan uit dat je na een weekje thuis wel weer op orde bent, of dat je van alles kunt doen: "oh je gaat minder werken of zelfs helemaal niet werken, nou mooi, dan gaan we afspreken enz" Vast aardig bedoeld, maar ik moet er niet aan denken. Ik kan maar weinig (sociale) afspraken hebben momenteel, en 'verdraag' maar weinig mensen om me heen, en heb het gevoel dat ik me daarvoor continu moet verontschuldigen, waar ik de energie niet voor heb.

Ook leuk "ik dacht dat je met een burnout helemaal niks meer kan". Eh, wie zegt hier iets over wat ik momenteel kan of niet? (bovendien lijkt het me ook hiervoor gelden dat iedereen anders is en dat iedereen er dus anders op reageert). Soms voel ik me wel goed, als ik goed rust heb kunnen nemen, niet hoef te werken, niet aan werk hoef te denken, lekker heb kunnen sporten en me niet onder druk gezet voel. Dan voel ik me ook wel beter. Maar als je dat dan tegen iemand zegt, dan merk ik in latere gesprekken echt dat diegene dan toch denkt 'het valt wel mee', en dan wordt er weer gesproken over "een beetje overspannen" (als in 'zijn we allemaal wel eens'), en wordt er weer van uit gegaan dat je wel weer aan het werk gaat. Vermoeiend vind ik dat. En moeilijk, want ik wil me niet steeds verantwoorden.

Oh, ik had een vriendin van mij geschreven wat er aan de hand was (niet heel uitgebreid, maar toch wel duidelijk) en zij begon meteen te zeggen dat ze van plan was in mei 2 weken naar een Grieks eiland te gaan en dat ik wel mee kon, enz. Heel aardig bedoeld, maar ik trek dat nu echt niet, ik kreeg het er echt meteen benauwd van.

Oh fijn, bericht van de personeelsmiep. Vorige week was ze ziek, dus kon ze niks doen, OK. Nu gaat ze nog even een berg werk verzetten (haar woorden) en dan gaat ze er 'zo snel mogelijk mee aan de slag'. Urgh. Haar kennende hoor ik hier dan deze week in elk geval niks meer over.

Hoi Melanthe, een collega zei vorige week luidkeels aan de koffietafel"Wanneer denk jij nou eens een keer beter te zij"?"

Ik wilde bijna zeggen "wanneer denk jij geen weduwe meer te zijn?"maar ik bleef de meest wijze en maakt het af met een grapje.

Een andere collega reageerde wel en vroeg zich af wat voor een vraag dat was. Verder stopte het gesprek.

Melanthe, ik ben op een gegeven moment gestopt om te zeggen wanneer ik echt een fijne dag had, tenminste bij mensne die verder weg bij me staan. Ze snappen er niks van en trekken verkeerde conclusies.

Als ze vragen hoe het gaat, zeg ik meestal "wisselend"Als ze verder vragen dan ga ik dat eerlijk op in maar dat doen ze niet.



Oh ja, ook nog "grappig"Ik heb 2 directrices en een begeleid mij, min of meer.

Nu is ze al een tijd afwezig en ik ben nu al een jaar ziek. Zegt de andere directrice: we moeten samen een gesprek hebben over het ziekteverloop. Goh, dacht ik...wat nu...belangstelling? Dat heeft ze nl nooit.

Maar nee ze zei : "Dat moet van de bedrijfsarts".

Ik zei: "Weet je wat, ik wacht wel tot die andere terug is want met haar heb ik de vorige gesprekken ook gevoerd"Dat was o.k.

Weet je dat ik nog nooit een gespreksverslag heb gezien, laat staan heb ondertekend?

Dat moet eigenlijk wel. Ze blijven dus ingebreken. Maar ik vind het best zo.

Ik doe mijn dingen goed en daar gaat het om.

Mieke, ik begrijp en voel met je mee, dat bij het ziekbed van je oma, alle gevoelens bij het overlijden van je moeder weer naar boven komen.

Maar dat geeft niet, het is goed, het moet eruit.Huil maar als dat nodig is!

Ik heb ook mijn ouders verloren maar was al wat ouder dan jij maar het blijft erg en verdrietig!

Mieke, succes!!

Het was dus de laatste keer dat ik hem sprak, gisteren. Zal ff wat meer uitleg geven: Ik had sinds afgelopen donderdag, tijdens dat verschrikkelijke msn gesprek, al geen goed gevoel. De niet zo leuke opmerkingen die hij steeds maakte enz. Gaf eerst de slechte verbinding de schuld en verheugde me op het telefoongesprek zondag. Dat was echter eveneens een fiasco. Van opmerkingen als: "je hoeft echt niet te denken dat ik ooit voor jou naar NL kom", "volgens mij passen we helemaal niet zo goed bijelkaar, maar daar hebben we het in maart wel over" en "je moet je in maart wel gedragen, anders mag je niet mee naar Spanje (in mei zijn zijn ouders 30 jaar getrouwd en we zouden met zijn hele gezin naar Spanje gaan, ondanks dat zijn ouders mij nog niet kennen), dan neem ik M (oud-collega van ons, die sinds kort weer single is) wel mee!" werd ik niet vrolijk. Toen dat gesprek was afgelopen, kon ik wel janken en had ik eigenlijk al geen zin meer in maart. Ik heb het met een aantal dierbaren om me heen over gehad (daar zitten oa twee mensen tussen, die het steeds voor hem opnamen, als ik dingen weer verkeerd of te zwaar opnam) en zij vonden de opmerkingen ed allemaal ook niet zo geslaagd. Omdat ik zelf dus nu twijfelde, heb ik besloten dat ik toch voor maart wat meer zekerheid wilde. Want ook gezien mijn situatie vergt die onzekerheid ontzettend veel energie, die ik voor andere dingen zou moeten gebruiken. Dus gisteren weer met hem gebeld, om toch maar de opties door te nemen. Zijn opties waren simpel: 1. hij naar NL, 2. ik naar China. Van beide zei hij meteen dat hij deze opties niet zag zitten of niet zou zien gebeuren. Optie 3 was: er in maart en mei een leuke tijd van maken en het dan afkappen...Ik heb hem ook mijn optie voorgelegd: na zijn jaarcontract komt ie een tijdje naar NL. Hij wil heel graag een bepaald diploma halen. Ik heb helemaal uitgezocht en dat kan ie ook in NL. Hij wil meer ervaring opdoen in lesgeven. Er zijn in mijn regio een hoop taalinstituten die leraren Engels zoeken (ook uitgezocht). Als hij dan in NL zou zijn en bezig met zijn opleiding, zouden we kunnen kijken hoe het samen gaat. Gaat het niet, zou hij zo weer met z'n koffer naar China, Japan of waar dan ook kunnen vertrekken, want ze staan te springen om mensen. Opleiding kan ie dan ook daar afmaken, want het is een opleiding via internet. Als het wel goed gaat, zei ik dat ik daarna graag alles in NL wilde opgeven om met hem naar Japan te gaan.

Tja, hij vond wel dat ik er goed over nagedacht had. Daar wilde hij best over nadenken. Maar hoe kon het nou dat ik "plotseling zo serieus was", terwijl we 5 maanden geleden hadden gezegd, dat we het aan zouden kijken?! Nou, omdat ik steeds meer voor hem ben gaan voelen en door opmerkingen uit het verleden van hem het idee had dat dat bij hem ook zo was. Zat ik dus fout mee. En 5 minuten later zei hij dat hij er verder niet over na hoefde te denken. Hij wist het al. Hij blijft in Azië, want hij weet niet wat er in de komende 7 maanden gaat gebeuren, hij wil zich niet vastleggen voor anderhalf jaar. That's life. En nu kom je dus in maart niet? Nou, wat denk je zelf?!



Tja, en nu voel ik me redelijk dom en naief. Ik wist wel dat hij erg gedreven, ambitieus en toch ook wel egoïstisch en egocentrisch is. Maar ik dacht echt dat hij toch wel zo veel om me gaf dat ie wel een compromis wilde sluiten en dat ie wel en toekomst voor ons zag. Heb ik me dus erg in vergist. En ondanks dat ik het min of meer heb uitgemaakt, voel ik me ontzetend rot. Maar aan de andere kant denk ik dat ik ook wel trots zou moeten zijn op mezelf. Ik heb voor mezelf gekozen. Dat had hij al langer, want ik was degene die de kar trok, tewijl een relatie toch echt van twee kanten moet komen. Hij was absoluut niet bereid tot een compromis. En dat was denk ik ook na maart niet veranderd. Nu kan ik dus oprecht met een schone lei beginnen. Maar makkelijk is het niet.

Zo, dan nu even tijd voor wat reacties:



Mieke, veel succes vandaag bij de bedrijfsarts! En idd, niet groothouden, als je moet huilen, gewoon doen!



Melanth, wat vervelend voor je dat die personeelsmiep niet zo'n snelle is. Hoop toch dat je snel wat hoort.



Eranma, wat een verhaal! Veel mensen, die het niet zelf (van dichtbij) hbben meegemaakt, kunnen zich er geen voorstelling van maken. En het is zo moeilijk uit te leggen...ik merk dat ook, daarom vind ik het soms behoorlijk vervelend om het te vertellen en vermijd ik het om actief mensen op te zoeken/te bellen, die het niet weten. Steeds maar weer hetzelfde verhaal vertellen, en maar afwachten hoe ze dan reageren...wat goed trouwens dat je tegen die tweede directrice hebt gezegd dat je liever op de andere wacht!!!



JufJannie, veel sterkte met je relatie. Ik denk dat die van jou een stuk stabieler is dan die van mij, dus inderdaad geen overhaaste beslissingen nemen! Ik kan me ook het gevoel van "ik blijf over" goed voorstellen. Daar heb ik zelf ook mee te maken. Ik ben 27, ben hiervoor 4 jaar single geweest en nu dus weer. Iedereen om me heen woont samen en zo, dan is het bst lastig. Ik was erg blij dat ik eindelijk iemand had gevonden, waarvan ik dacht dat het misschien wel de ware was. Heb ik me in vergist. Maar beter dat ik er nu achter kom denk ik. Ik weet ook wel dat er wel weer iemand zal komen, die van mij zal houden, maar het stemmetje in mijn achterhoofd blijft toch roepen maar wat als dat niet gebeurt? Dan blijf je alleen over. Heel herkenbaar dus. Maar het is wat je zegt: het gaat erom dat je weet wanneer JIJ gelukkig bent, met of zonder partner. Het is nu alleen wel heel erg moeilijk.



Chefke, hoe gaat het met jou?



Ik ga vanmiddag naar het strand, met mijn vader, uitwaaien. Heb ik wel zin in en ook weer beweging.

Jeetje Jooles, wat een klotesituatie!

Kan me voorstellen dat je je nu heel rot voelt. Het lijkt me ook heel erg akelig om dit soort gesprekken te meoten voeren met zo'n gigantische afstand ertussen, ipv dat je elkaar gewoon kunt zien om dingen uit te praten.



Veel sterkte!!

Lieve Jooles,

Hm, ik kan maar geen sympathie voor je (ex)vriend opvatten. In mijn nuchtere, en van een afstand geziene, visie denk ik echt dat je gelukkiger zult zijn zonder hem. Ik heb van mijn 21-23e een goede relatie gehad, daarna jarenlang af en toe een spannende affaire, een bijna-goed-relatie van een paar maanden en toen vier jaar single (en gaan studeren, om me niet meer te verliezen in de liefde en om aan mezelf te werken!). Vlak voor het einde van mijn studie kwam ik mijn huidige vriend tegen... even voor jou: ik was toen 31! Dus, je hebt echt nog alle tijd om de Ware te vinden. Ik wou dat ik nu 27 was, voelt toch anders! Dan is het echt alweer enger en moelijker om er een einde aan te maken, vooral als je twijfelt. Maar mijn vriend doet wel zijn best voor mij en onze toekomst samen, hij wil me graag bij zich hebben en studeert na zijn werk en in het weekend voor een beter diploma/baan. Alleen de afgelopen anderhalf jaar heb ik veel tijd en energie in hem gestoken omdat hij een nieuw leven was begonnen en geen werk/geld of een leefbaar huis had. Nu heeft hij dat allemaal wel en begint hijzelf te stabiliseren, alleen ik ben nu even ingestort! Ik moet leren om mij grenzen te stellen aan hulp en aandacht voor anderen. Daarom nu mezelf even op de eerste plaats, en MIJN toekomst. En nu moet ik opschieten, want ga ook even eruit, winkelen met moeder (druk, maar gezellig)... jij lekker uitwaaien op het strand, bedenk maar dat de wind je verdriet meeneemt!

Liefs JJ

Zo zo wat een rot situaties zeg. de een zit emt zijn vriend in de maag, de ander met de bedrijfsartsten enz enz.

op mijn werk gaat het wel goed. ik vind het fijn om weer aan het werk te zijn. ik werk nu drie ochtenden in de week en dat bevalt goed. ben ook wel blij da tik de middagen nog gewoon heb om aan te klungelen. doen waar je dan zin in hebt. verder is het nu al weer ene week geleden dat mijn vriend naa rhet buitenland vertork. dus nog twee weken te gaan. ik voel me vanaf zondag wel beter. had zaterdagavond nog een enorme dip. maar zondag, maandag en vandaag gingen wel goed. vanaf zondag al niet eens meer gehuild erom! Verder heb ik veel msn en sms contact en dat is erg fijn.

Ik wil iedereen hier weer een hart onder de riem steken.

iedereen veel sterkte met waar je mee zit en worstelt. gewoon van je af blijven schrijven hier. dat werkt echt heel therapeutisch

Jooles, ik vind wel dat je knap gehandeld hebt.

Je mag inderdaad wel trots op jezelf zijn!

Mieke hoe is het gegaan?



Ik heb nog niks gehoord van de personeelsmiep over het coachinggebeuren, maar wel over een nevenprojectje dat ik erbij zou gaan doen (al heeeeeeel lang geleden, maar dat is ook nooit gefollowupt). Of we even een vergadering kunnen plannen om tot een voorstel te komen dat we aan de rest van het bedrijf kunnen presenteren. Eh, nee! Ik kan mijn eigen werk momenteel niet eens aan, en dat weet ze, ik ga dus echt mooi niet nog extra dingen doen! Argh.



Verder gisteren weer mensen met de vraag "gaat het weer een beetje, Melanthe?" nadat ik ze een week geleden verteld heb dat het slecht gaat en dat ik rust moet nemen enz. Eh?! Ja natuurlijk, die burnout is binnen een week weeer weg....



On the bright side: een vriendin van me heeft me een psycholoog aangeraden waar ze zelf echt heel veel aan gehad heeft. Ik denk dat ik die persoon maar ga bellen.

Hoi allemaal,



@Jooles, wat naar voor je zeg...Heb je er vannacht wel een beetje van kunnen slapen? Ik kan me zo voorstellen dat je er enorm over hebt lopen piekeren...Heb je inmiddels nog contact met hem gehad, of weet je helemaal zeker dat dit het einde is?

Wel vervelend hoor, want degene aan wie je het meest steun zou willen hebben (of hij had kunnen/ willen geven is een tweede), die is er nu niet meer...

Hopelijk heeft het uitwaaien op het strand je gisteren goed gedaan.



@JufJannie, nog wat geshopt gisteren?

Lukt jou dat trouwens altijd, een (half) dagje naar de stad? Ik probeer het namelijk ook regelmatig, maar de helft van de keren kom ik huilend thuis. Van de drukte ofzo en daar word ik dan ineens heel angstig van.



@Melanthe. Wat goed van je dat je mogelijk een nieuwe psycholoog hebt gevonden! Heb je hem/ haar al gebeld?

Maarre, goh, ben je nog niet beter dan??? (knipoog-smiley) Heel herkenbaar inderdaad!



Eranma en Chefke, hoe gaat het met jullie?



Gisteren ben ik naar de bedrijfsarts geweest. Van tevoren was ik echt op van de zenuwen. Ik had wel 20x gekeken hoe ik moest rijden en tóch was in bang dat ik het niet kon vinden. Gelukkig ging dat goed (en sloeg mijn moter maar 2x!! af tijdens het inparkeren...zucht).



Eenmaal aangekomen (een zeer steriele ruimte, alles behalve gezellig) werd ik bij 'mijn begeleidster' geroepen. Beetje uitleg gekregen wat ze doet en wat het doel was enzo.

Eerst een paar algemene vragen (vanaf wanneer ziek enzo) en toen de vraag over of ik genoeg steun aan mijn omgeving had, tja, en vanaf dat moment kwamen de tranen alweer. Verteld over het overlijden van mijn moeder, geen steun kunnen vinden bij mijn, inmiddels ex-vriend en de frustraties op het werk.

Nou staat ons bedrijf volgens mij behoorlijk bekend als hoge werkdruk-lage beloning-veel ziekte, dus ze herkende een heleboel dingen in wat ik vertelde.



Ze gaat nu een verslag opstellen, wat naar het werk en naar mijn wordt verstuurd. Hierin wordt in ieder geval aangegeven dat ik de komende 3-4 weken niet aan het werk kan. Na die weken moet er weer een nieuwe afspraak gepland worden, om te bekijken hoe het dan gaat.



Volgens de Arbo-mevrouw was het verstandig niet op de afdeling te beginnen waar ik nu werkzaam ben en misschien zou het opluchten als ik mijn frustraties uit richting teammanager. Tja, ik weet niet hoor.

Misschien moest ik ook wel opzoek naar een andere werkgever, of andere functie, of....



Nu tolt mijn hoofd dus. Knallende koppijn (ik ben weer in contact geweest met iets dat met werk te maken heeft en boem, koppijn is er weer).



In ieder geval moet ik een afspraak gaan maken voor een kopje koffie op het werk. Op die manier zorg ik ervoor dat de drempel niet te hoog wordt om ooit weer aan het werk te gaan.



Uiteindelijk viel het gesprek nog wel mee. Heb ook aangegeven dat ik bang was dat er gezegd zou zijn dat ik volgende week weer aan het werk moest. Gelukkig zag die vrouw dat dat wellicht niet zo'n slim plan was...

Terugweg in de auto lekker met traantjes en de radio heel hard!



Zucht, ik weet het allemaal niet hoor. In ieder geval nu nog 3-4 weken rust.



Ik ga nu maar even boodschappen doen. Bij de Aldi hebben ze allemaal plantjes in de aanbieding en aangezien ik die van mijn allemaal heb laten verpieteren (kon niet voor mezelf zorgen, laatstaan voor m'n plantjes), denk ik dat ik er wel een paar mag kopen.



mieke

He Mieke, klinkt toch wel als een goeie bedrijfsarts. dat van die koffie drinken is wel belangrijk anders wordt het nl toch steeds moeilijker om naar je werk te gaan.

Ik heb momenteel mijn dip. Ik ben moe en depri maar ik heb vandaag ook vrij dus ik ga proberen mijn negatieve gedachten om te zetten in positieve, hoe lastig dit nu ook even is. daarnaast ga ik zo ook even iets actiefs doen want misschien om ik dan van die moeheid af.

Ik kan niet goed voelen of mijn moeheid fysiek is of mentaal. hebben jullie dat ook?

Gisteren weer naar de haptonoom geweest.Het zijn altijd goeie gesprekken, ik kom er altijd verrijkt van terug maar nu zit ik in zo'n dip dat ik me niks van het egsprek kan herinneren.Maar goed, misschien komt dat zo wel weer terug.

Melanthe, ik zou die stap naar de psych maar gaan maken. lijkt me een heel goed idee.

quote:mieke23 schreef op 23 januari 2008 @ 11:06:



Eenmaal aangekomen (een zeer steriele ruimte, alles behalve gezellig) werd ik bij 'mijn begeleidster' geroepen. Beetje uitleg gekregen wat ze doet en wat het doel was enzo.

Eerst een paar algemene vragen (vanaf wanneer ziek enzo) en toen de vraag over of ik genoeg steun aan mijn omgeving had, tja, en vanaf dat moment kwamen de tranen alweer. Verteld over het overlijden van mijn moeder, geen steun kunnen vinden bij mijn, inmiddels ex-vriend en de frustraties op het werk.

Nou staat ons bedrijf volgens mij behoorlijk bekend als hoge werkdruk-lage beloning-veel ziekte, dus ze herkende een heleboel dingen in wat ik vertelde.



Ze gaat nu een verslag opstellen, wat naar het werk en naar mijn wordt verstuurd. Hierin wordt in ieder geval aangegeven dat ik de komende 3-4 weken niet aan het werk kan. Na die weken moet er weer een nieuwe afspraak gepland worden, om te bekijken hoe het dan gaat.



Volgens de Arbo-mevrouw was het verstandig niet op de afdeling te beginnen waar ik nu werkzaam ben en misschien zou het opluchten als ik mijn frustraties uit richting teammanager. Tja, ik weet niet hoor.

Misschien moest ik ook wel opzoek naar een andere werkgever, of andere functie, of....



Nu tolt mijn hoofd dus. Knallende koppijn (ik ben weer in contact geweest met iets dat met werk te maken heeft en boem, koppijn is er weer).



In ieder geval moet ik een afspraak gaan maken voor een kopje koffie op het werk. Op die manier zorg ik ervoor dat de drempel niet te hoog wordt om ooit weer aan het werk te gaan.



Uiteindelijk viel het gesprek nog wel mee. Heb ook aangegeven dat ik bang was dat er gezegd zou zijn dat ik volgende week weer aan het werk moest. Gelukkig zag die vrouw dat dat wellicht niet zo'n slim plan was...

Terugweg in de auto lekker met traantjes en de radio heel hard!

e



Hoi Mieke,

ben je een beetje bekomen van het gesprek en heb je een paar mooie planten voor jezelf gekocht?



Fijn te horen dat het uiteindelijk meeviel, ik kon me zo goed voorstellen dat je ermee in je maag zat. (bang niet serieus genomen te worden enz.)



Wat bedoelde ze met het uiten van frustraties naar je teamleider? Nu, in het kader van tot jezelf komen, of in het algemeen? ('t lijkt me op dit moment iets dat nog niet aan de orde is eigenlijk, eerst jijzelf weer helemaal tot jezelf!)

quote:eranma schreef op 23 januari 2008 @ 12:14:

Ik heb momenteel mijn dip. Ik ben moe en depri maar ik heb vandaag ook vrij dus ik ga proberen mijn negatieve gedachten om te zetten in positieve, hoe lastig dit nu ook even is. daarnaast ga ik zo ook even iets actiefs doen want misschien om ik dan van die moeheid af.

Ik kan niet goed voelen of mijn moeheid fysiek is of mentaal. hebben jullie dat ook?

Gisteren weer naar de haptonoom geweest.Het zijn altijd goeie gesprekken, ik kom er altijd verrijkt van terug maar nu zit ik in zo'n dip dat ik me niks van het egsprek kan herinneren.Maar goed, misschien komt dat zo wel weer terug.Hoi Eranma, he, akelig dat je je zo belabberd voelt Ik herken het erg, totale onrust en vermoeidheid, maar er niet echt de vinger op kunnen leggen, dingen niet kunnen onthouden. Kun je jezelf een beetje verwennen vanavond? Telefoon uit, lekkere thee, warm bad/douche of iets dergelijks?

Ik hoor dus niks van Personeelsmiep over coaching, maar wel over een vergadering van een nevenproject dat ik samen met iemand zou gaan leiden. Dat schoot me eerlijk gezegd wel even verkeerd (enorme stress ook meteen weer in mijn hele lijf "waaaaaaaat?? nee toch zeker!"). Ik heb gemaild dat ik daar voorlopig niet aan mee zal doen, om redenen die zij kent, en heb later nog een mailtje gestuurd waarin ik zeg dat ik morgen (als het lukt) naar mijn huisarts ga voor verdere planning en dat ik wel laat weten wat hij gezegd heeft. Morgen ga ik ook tijdens het spreekuur die psycholoog bellen (haar voicemail klonk iig al sympathiek). Ik moet hoe dan ook naar de huisarts, voor een verwijsbrief voor psycholoog (voor verzekering), en voor een plan ivm ziekmelden.

Personeelsmiep vindt nl nog steeds dat ik maar vakantiedagen opneem, en verwacht ook dat ik haar voorstel afwacht en verder vrij neem, en dat heel de huisarts er niet aan te pas komt en het wel weer goed gaat dan na een week of 2. Ben t er dus niet mee eens.



Verder voel ik me zo'n totale sociale hark momenteel. Ik kan zó weinig hebben, ben zó snel boos of verdrietig. Ik trek het me ook heel erg aan als iemand gewoon chagrijnig is, ook al heeft het niet met mij te maken. Ik kan ook maar moeilijk determineren of mensen een grapje maken of niet momenteel. Afgezien hiervan vind ik dat je over sommige dingen geen grapjes maakt, helemaal al niet als je weet dat iemand er zelf al mee zit. Zo zei een lolbroek dus laatst toen ik me ergens vrolijk over maakte "nou, volgens mij valt het wel mee met jouw toestand".

"je moest eens weten" denk ik dan, ik voel me echt niet goed, het valt verdorie helemaal niet mee. Ik ga er niet meer op in, maar het lukt me nog niet om me er voor af te sluiten.../

Hoi Meiden,



even mijn ei kwijt hoor....



Hoe doen jullie dat met sociale contacten? De meeste dingen zijn me nu gewoon teveel, ik kan er weinig bij hebben. Ik voel een soort druk van 'ik moet iets laten horen' ofzo, en heb ook het idee dat mensen er niks van begrijpen, en dat iedereen oplet wat ik doe: oh wel dit, maar niet dat, jaja, het valt dus allemaal wel mee. Maar het valt helemaal niet mee, ook al heb ik soms wel een goede dag.

Ik overweeg een aantal mensen te schrijven dat mijn antisociale houding momenteel niet persoonlijk bedoeld is, maar dat ik gewoon even echt niet kan.



Binnenkort ga ik met een vriendin naar het toneelstuk 'Odysseus' in Den Haag, dat (wel met pauzes) van 13.30-22.30 duurt. We hebben de kaarten al heel lang, en het is ook allemaal uitverkocht enzo, en ik ben ook gewoon wel benieuwd. Maar ik zie er ook vreselijk tegenop. Het duurt wel een hele dag, en ik ben de dag daarna waarschijnlijk helemaal gesloopt. Niet alleen het toneelstuk zelf, maar ook het samenzijn met die vriendin (die dan wel accepteert dat ik geen zin heb om over mijn problemen te praten, maar dan vervolgens hele verhalen over haar eigen gedoetjes gaat vertellen) maakt dat ik er tegenop zie....



Heb net de psychologe gebeld. Op zich was ze wel vriendelijk, maar ze vindt dat ik eerst met de hisarts moet praten, en dat die het ermee eens moet zijn dat ik in therapie ga. Voor de arbo-arts/personeelsfunctionaris is het natuurlijk wel belangrijk dat ik de huisarts bezoek, maar ik vind eigenlijk niet dat hij kan bepalen of ik al dan niet hulp nodig heb. Nuja, ik was het toch wel van plan,. maar wilde het eigenlijk andersom doen, omdat mijn huisarts meestal de indruk wekt dat ik zeur, dus ik zie er niet naar uit om eens gezellig een boom op te zetten over hoe het met me gaat. 'Burnoutklachten' is het makkelijkst te zeggen als iemand je in zo'n gesprekje vraagt 'waar gaat het om', maar er is zoveel meer waar ik mee in de knoop zit... wat als die huisarts dadelijk vindt dat ik het wel met een weekje vrij af kan? :-S Kan me hier al enorm druk om maken...

Hee meiden,



@Eranma. Hoe is het gisteren gegaan, met je dip enzo? Heb je nog leuke dingen kunnen doen, of was je er echt te moe voor?



@Melanthe. Heel vervelend dat je eerst nog langs je huisarts moet, voordat je kunt beginnen met je psycholoog. Ik kan me voorstellen dat je daar tegenop ziet. Ik was er ook heel erg bang voor.

Toen ik bij de huisarts was heb ik aangegeven wat ik dacht dat er aan de hand was (burn-out/ overspannen, maar ook rouwverwerking en bepaalde karaktertrekjes; niet te kunnen stoppen perfectionisme/ controlefreak) en dat ik er zelf niet meer uit kwam. Toen kwam hij zelf met het voorstel voor een psycholoog. Je hebt ongetwijfeld al iets gezegd in de trant dat het je zelf niet meer lukt om eruit te komen, maar misschien heb je er wat aan...



Het onderhouden van sociale contacten....pff, praat me er niet van! Mij lukt het ook niet. Maximaal 2x per week maak ik een afspraak met iemand (naast psych bezoek), meer red ik echt niet.

Hier ook een probleem van theater. Een vriendin van mij heeft een kaartje over voor een musical en vroeg of ik mee wilde. De ene helft van me zegt 'wauw, graag!', maar de andere kant is heel angstig. Bovendien is het heel ver weg, dus snel naar huis zit er niet in. Ondertussen heb ik al een paar dagen niets van me laten horen (of ik mee ga of niet), gewoon omdat het per minuut verandert...Heel slecht, want als ik nee zeg, moet ze natuurlijk iemand anders meevragen (is aanstaande zondag al).

Dus Melanthe, ik ken je gevoel, maar helaas kan ik je er niet mee helpen. (maar ik begrijp dat jij hebt besloten wel te gaan?)



Gisteren had ik echt een superdag. Heel veel gedaan (huishoudelijk, opruimen van spulletjes van mijn moeder, maar ook lekker met de plantjes bezig), alleen nu ben ik zó moe. Waarom draaf ik nou altijd zo hard door? Eén goede dag en ik denk gelijk dat ik de wereld weer aankan. De dag daarna moet ik boeten (kop doet weer pijn, spierpijn, weer jankerig).



Nouja, gelukkig is mijn huis schoon en opgeruimd. Hoef ik daar niet over te piekeren in ieder geval.



Zometeen moet ik het werk maar eens bellen/ mailen denk ik, voor die verplichte kop koffie. Ik heb besloten mijn frustraties niet te uiten. De dag dat ik instortte heb ik al een aantal dingen aangegeven. Vind ik wel genoeg. Er wordt toch niks mee gedaan. En als ik er nu weer over na moet denken, heb ik uiteindelijk toch mezelf er weer mee.



Vanmiddag weer naar de psych. Voor het eerst zie ik er een beetje tegenop (in plaats van dat ik er naar uitkijk). Raar.



Mieke

Bedankt voor jullie lieve woorden. Ik heb geen contact meer met hem gehad, hij heeft niks laten horen en op zich denk ik niet dat het nu aan mij is om weer te mailen of te bellen. Wel heb ik gisteren gehoord dat hij aan het vertellen is dat HIJ het heeft afgekapt en dat het een opluchting voor hem is! Dat het de laatste maand nogal deprimerend was (goh, en zou het nou toeval zijn dat ik ongeveer een maand nu met die k*t-burnout thuis zit?!) en dat ie toch niet voor mij terug gekomen was naar NL. Dat ik de laatste maand erg op zijn zenuwen heb gewerkt... Eigenlijk zou ik dus blij moeten zijn dat ik van hem af ben. Maar het doet wel erg veel pijn en om zijn bovenstaande opmerkingen te horen, doet nog meer zeer.

Maar ik heb gisteren ook van (weer) een aantal mensen gehoord dat ik het goed gedaan heb (gek, he, dat je daar, ondanks dat je diep van binnen ook wel weet dat het de juiste beslissing was, toch over twijfelt...) en ik moet zeggen, dat heeft mij zeer geholpen. Er komt wel weer een ander, op een dag.



Woensdag had ik trouwens mijn 2e intake, met de psychiater. Ondanks dat hij de aantekeningen van zijn collega had gelezen, wilde hij het ook nog even allemaal van mij horen. Hij was op zich wel aardig, maar zei niet veel, in tegenstelling tot de psychotherapeute van de vorige keer. Met haar klikte het denk ik toch beter. Uiteindelijk wilde hij weten of ik dacht anti-depressiva nodig te hebben. Dat wil ik liever niet, ik wil er zonder medicijnen uitkomen. Dat vond ie op zich wel verstandig, wel heeft ie me nog eens een aantal Oxazepam voorgeschreven (had ik al van de huisarts, maar zijn bijna op). Hij raadde individuele gesprekken aan in combinatie met een cursus van het GGZ (omgaan met stress op het werk, anders leren denken etc). Verder wilde hij mij over 4 weken nog eens zien om te kijken of ik idd geen medicatie nodig heb. Maandag gaan ze om de tafel zitten om het behandelingsplan op te zetten. Dat krijg ik dan te horen van de psychotherapeute. Ik hoop dat de individuele gesprekken met haar gaan plaatsvinden, dat ga ik iig wel vragen. OOk zal ik dan bespreken wat ik met de arbodienst aanmoet. Die belden ook woensdag. Ik moet woensdag as op kantoor verschijnen, voor een gesprek met mijn werkgever en de arbomevrouw (deze was wel een stuk aardiger dan die andere miep). Goh, wat kijk ik daar nu al tegenop! De bedoeling is dat besproken wordt wat er fout gaat. Ik moet me daar dus op voorbereiden, vreselijk. De arbomevrouw zei ook dat het heel zwaar en pijnlijk zal gaan worden. Nou, lekker dan, en ik had er al zo'n zin in...



Strand was trouwens heerlijk. En in het kader van "actief ontspannen" (dat moet ik nl van de psychiater) ga ik zo naar Rotterdam, naar het filmfestival.



Wat betreft contacten: op het ogenblik heb ik alleen vooral contact met mijn beste vrienden (2) en mijn ouders. Een van die vrienden was hier ook gisteren en dat was heel fijn. Maar er zijn nog een aantal mensen, waar ik eigenlijk wat zou moeten laten horen, maar ik heb gewoon geen zin om de telefoon te pakken en ze actief te gaan bellen. Want dan moet je wéér je verhaal doen enz enz. Dus dat schuif ik allemaal nog wel even weg. Ik merk wel dat ik af en toe behoefte heb aan contact, want ik voel me thuis toch best wel eenzaam.



Melanthe, sterkte bij de huisarts. Als je je verhaal doet, denk ik wel dat je een doorverwijzing krijgt.



Eranma, gaat het weer wat beter?



Mieke, ik ken het gevoel. De ene dag voel je je helemaal top, kan je vanalles aan en de dag erna is het weer helemaal mis. En dat is ontzettend frustrerend. Want waarom ging het gisteren zo goed en vandaag weer helemaal niet?! Dat hoort er bij, geloof ik. En logisch dat je tegen de psych op kijkt. Want je voelt je vandaag al rot. Ik hoop dat het allemaal meevalt en je er wat geruster en opgeluchter vandaan komt! Sterkte!



Juf Jannie en Chefke, hoe is het met jullie?

Hoi meiden,

gisteren had ik het druk. Eerst naar school, daarna 's middags een gesprek bij een bureau wat mij een beetje begeleid en 's avonds een etentje waar ik niet onderuit kon.Het enige wat ik wilde, was op de bank liggen.

Om 1 uur wilde ik de sfapraak met het bureau afbellen maar durfde dat niet omdat ik vond dat ik op zo'n kort tijdsbestek het niet kon afbellen.

Uiteindelijk met tegenzin daar naar toe. Mijn verhaal verteld. Ze zeiden ook dat ze er alle begruip voor hadden gehad als ik had afgebeld omdat ze snappen hoe ik me voel. Ze hebben aangegeven dat ik nog beter voor mezelf moet zorgen, dat ik prioriteit 1 ben. Ze hebben me advies gegeven hoe ik met de directie kan omgaan.

Uiteindelijk had ik toch wel een goed gevoel over hetgesprek. het etentje was gezellig en ik voelde me wel een soort vrolijk.

Vandaag ben ik naar mijn werk gegaan. Ik hou een "bijtank"dag. Ik ben de afgelopen weken iets te veel voorbij mezelf gegaan.

Het voelt alsof ik spijbel vandaag maar verstandelijk weet ik dat het goed voor me is. ik heb lekker uitgeslapen, tijdschriftje gelezen en ga zo even frisse lucht happen. Ik kies vandaag overduidelijk voor mezelf.

Wat ik me de komende tijd voor ogen ga proberen te houden is Dat ik alleen dingen moet doen waardoor ik beter ga worden. Goed op mijn energie gevers en vreters ga letten.

Morgen heb ik een hele leuke dag in het vooruitzicht en daar verheug ik me nu al op.

Te veel dingen "moeten"daar blokkeer ik van, daar ga ik van hyperventileren.

Ook te veel leuke dingen plannen gaat als een druk voelen dus dat moeten we niet doen.

Ik plan niks vast qua afspraken met vriendinnen, dat weten ze ook.

Theater bezoek staat wel vast maar daar verheug ik me op.Afgelopen week ahd ik te veel moe-afspraken, haptonoom, begeleidingsgesprek, acupunctuur. ik emrk dat dat te veel is, hoe lullig dat ook mag klinken.

Dus dat moet ik niet meer zo plannen. Alerter op zijn dus.

Wij burnout "patienten"moeten leren de regie over ons leven zelf in de hand te nemen en zelf verantwoordelijk te zijn voor onze balans.We zijn baas over ons zelf. (en dat natuurlijk vaak tegen jezelf herhalen!!!!)

Jufjannie is nu twee weken thuis geweest (1 wk vanwege rug en de 2e wk in overleg met psych nog even 'voor mezelf' genomen). Winkelen met moeder was leuk, maar erg druk. Ze praat alleen over haar eigen dingen en het effect van een gezellig dagje uit is, dat ze meteen weer meer van me wil, of ik koffie kom drinken 'want ik ben toch vrij' en dingetjes voor haar doen (huurtoeslag aanvragen enzo). Heb dat afgebeld, en dan gaat ze op mijn schuldgevoel inwerken. Vond het toch goed van mezelf dat ik mijn pootje stijf heb gehouden, toch moeilijk hoor, dat nee zeggen! Uiteindelijk heb ik mijn paar dagen extra vrij toch vele meer met sociale dingen doorgebracht dan ik had gepland. Door mijn moeheid de laatste maanden ga ik 's avonds na mijn werk nooit iets doen (itt veel vrienden van me, die minder werken of jonger/fitter zijn...) en ik merk dat ik zelf ook initiatief nam om af te spreken. Soms bel ik dan later weer af, omdat ik moe ben van de vorige afspraak. Die paar heerlijke lege dagen, helemaal voor mezelf zijn toch als sneeuw voor de zon verdwenen helaas en vandaag moet ik gaan opruimen/schoonmaken want volgende week moet ik gewoon weer naar mijn werk en ik wil daar niet afgetaaid aankomen. Vind het wel moeilijk om mijn dagelijkse sporthalfuurtje en sociale dingen weer om mijn werk heen te gaan bouwen, ik denk dat ik dus vanaf volgende week even helemaal geen afspraken maak. Afgelopen maandag bij de psych was het weer enorm huilen geblazen en daar ben ik dan de hele dag rot van/depressief. Toch denk ik wel dat het iets beter met me gaat, de echte wanhoop voel ik niet zo meer en af en toe krijg ik creatieve plannetjes en ideetjes (maar ik voer ze nog niet uit). Merk wel dat ik een beetje onder de plak zit bij mijn vriend, in die zin dat me te vaak afvraag of hij dingen die ik doe of juist niet doe, afkeurt. Maar ik ga wel zijn advies opvolgen om naar een codependency-praatgroep te gaan. Ik blijk voor alle criteria van een co-dependent te scoren (o.a. teveel doen voor anderen en dan teleurgesteld zijn als je 'minder' terugkrijgt) en dat moet ik nodig afleren en dat gaat denk ik beter in een groep.

En wat mijn grote carriere-dip betreft heb ik mezelf voorgenomen om er twee weken helemaal niet over na te denken (ook al gluur ik soms stiekem naar vacatures), eigenlijk denk ik dat ik daar minstens een half jaar niet mee bezig moet zijn, maar eerst sport in mijn dagelijkse leven integreren en me weer creatief leren uitleven. Pas weer verder met carriere-drang als ik echt weer goed in mijn vel zit. Of ik nou burn-out ben of niet, of op het randje, ik boek kleine succesjes en hoop dat dat zo doorgaat.

Voor degene (Mieke?) die er ineens tegenop ziet om naar de psych te gaan: dat heb ik nu ook, maar dat komt ws omdat je weet dat je gaat huilen inclusief het rotgevoel/rotte dag. Ik vertel haar ook dat ik ertegenop zie. Het is een soort spanning. Probeer daar niet op te focussen, je gaat erheen om erdoor heen te komen en je uiteindelijk beter te voelen. Achteraf voel ik me moe en leeg maar ook wel opgelucht dat er weer wat uit (gesproken) is.

Jooles... je doet het hardstikke goed! Je vriend heeft denk ik gewoon een te groot ego en is niet lief genoeg voor jou. Wat is jouw grootste gevoel: verdriet, woede of opluchting (of allemaal door elkaar?)?

En verder iedereen succes met bedrijfsartsen en P&O-mensen... probeer van te voren jezelf een doel te stellen wat je wil en hoelang je nog niet wilt/kunt werken, dan kun je je beter verweren als er dingetjes worden opgedrongen.

Over "het kopje koffie" op het werk tijdens je burn-out: ik was daar dus niet van gecharmeerd. Volgens mij wordt dat ingezet om je te confronteren met je collega's die zo braaf doorwerken en werkt het op je schuldgevoel. Maar misschien is dat persoonlijk. Voor mij werkte het niet positief. Een keertje kort bellen met een fijne collega wel, of een vriendelijk mailtje.

Dag allemaal en sterkte... ik ben benieuwd naar jullie nieuwe overwinningen...

Liefs JJ

Dag allemaal.



Dat met de sociale contacten herken ik ook hoor. vooral in het begin van mijn burn out. had ik ook weinig zin om dingen te ondernemen. met ene paar goeie vrienden had ik wel contact. met andere verwaterde dat wat. maar als je je weer wat beter gaat voelen komt dat vanzelf wel weer. gewoon doen wat je gevoel je zegt. dat met de psycholoog herken ik niet zo goed. ik heb ook altijd wel wat spanning om er heen te gaan. maar heb ook heel duidelijk in mijn achterhoofd dat ik er heen ga voor mezelf. dan moet het natuurlijk wel goed klikken met je psych. anders werkt het praten ook niet natruulijk.

arbo diensten vind ik ook irritant. je moet er wel heen maa rik vind ze lastig te peilen. ik moest ook redelijk snel weer langs om koffie te drinken. dat viel echt wel mee. maar aan de ene kant vind ik ze heel opdringerig. van: ga maar weer proberen op je werk. en andere kant zeggen ze juist van: doe wel rustig aan hoor! vind ik wel lastig van die tegenstrijdige dingen. maar goed. ik focus me op de psych want daar heb ik wel veel aan.Verder gaat het hier wel. mijn vriendje is nog niet terug. dit weekend zit ik op helft van het aantal nachtjes dat ik alleen slaap. ja klinkt heel kinderachtig maar ik tel de nachtjes gewoon af. ik heb een leuk weekend voor de boeg. na dit weekend maar weer even zien. moet dan maandag naar de psych, di naar de tandarts en wo naar de arbo! dusssssss. per dag maar de boel overzien. dan komt het wel goed.

allemaal een goed weekend. en allemaal weer veel succes met wat je bezig houdt. en je weet het. je bent niet alleen met je burn out!

dus type maar lekker van je af.