burn-out wie ook??

Hoi dames,



Helaas heb ik niet naar jullie (Jooles en Eranma) geluisterd en tóch gisteren opgebeld. Had me helemaal voorbereid wat en hóe ik het wilde zeggen, maar -uiteraard- kwam er na 10 seconden alweer een jankaanval.



Heb aangegeven dat ik de toon van de brief erg bedreigend en slecht vind, en dat het bovendien niet waar is wat er in staat. Dat ik me erg onder druk gezet voel en dat mijn goede dagen door deze brief weer behoorlijk verziekt zijn. Ook heb ik gevraagd waarom ze me niet de tijd hebben gegund. Officieel hoefde ik pas over anderhalve week weer naar de Arbo en ze wisten dat mijn oma afgelopen vrijdag is gecremeerd. Waarom ze dan niet even een paar dagen rust hebben gegegeven, misschien dat ik dan uit mezelf wel iets had laten horen? Geen antwoord natuurlijk.



Ik heb ook aangegeven dat ik me voorgenomen had aan het eind van deze week langs te willen komen, omdat het voor mij goed voelde. Dat gevoel is nu weer helemaal weg (nu komt het niet meer uit mezelf, maar wordt het opgedrongen).



Het is wel gelukt niet echt boos te worden (al heb ik denk ik 15x gezegd dat ik het een zeer slechte brief vind), maar heb wel flink lopen janken. Eruit geknald dat ik steeds meer de indruk krijg dat ze denken dat ik vakantie aan het vieren ben en dat er op geen enkele manier respect is voor de grenzen die IK aangeef. Dat ik niet voor de lol mezelf heb opgesloten, dat ik niet voor de lol geen vrienden heb gezien deze periode, dat ik niet voor de lol paniekaanvallen heb/ had, dat ik niet voor de lol over antidepressiva na moet denken en dat mijn oma niet voor de lol is overleden (+ alle herinneringen omtrent mijn moeder).



Mijn leidinggevende vroeg of ze dan eens hier langs zou komen. Ik heb gezegd dat ik dat momenteel niet weet. Op dit moment voel ik zo'n sterke afkeer naar alles wat met het werk te maken heeft. Zelfs als ze aanbiedt hier langs te komen.



Aanstaande vrijdag (morgen) zouden we met een aantal collega's/ vrienden gaan stappen. Eindelijk durfde ik het aan en had er eigenlijk best een beetje zin in. Hoor ik vandaag dat die %&^^&(^ van een ex meegaat (hij is destijds uitgenodigd, omdat hij met mij was, voor de rest heeft hij niks met het groepje). Het komt ook gewoon niet in hem op om mij de ruimte te geven en eens een keer niet aan zichzelf te denken (en dus niet mee te gaan).

Dit heb ik nu dus ook afgezegd. Ik ga echt mijn vrije vrijdagavond niet opofferen aan die ex.



grrrr. heb nu echt even het idee dat de hele wereld tegen me is. En het ging zo goed....alles door zo'n rotbrief.



Jooles, wat ontzettend goed dat je met je ex hebt gesproken en dat je zó sterk bent geweest. En wat een belachelijke reactie van hem, van dat ticket. Het is toch zeker niet (alleen) jouw schuld dat jullie relatie voorbij is?

En nu komt het echte afscheid nemen hè...



gr

mieke

Hoi Jooles, ik vond Roy Martina een beetje tegen vallen. Maar dat komt denk ik, dat ik door de haptonomie al veel met zijn onderwerp bezig ben geweest.

Verder ging het vandaag goed op school maar ben ik gister veel te laat gaan slapen door de lezing dat ik nu erg moe ben en hoofdpijn heb.

Ik duik zo lekker mijn mandje in.

Hoi dames, even een kort berichtje van mij: gisteren 1e gesprek met de coach gehad, en dat was eigenlijk waar ik bang voor was bij de bedrijfsarts: ik had heel erg het gevoel dat ik me moest verdedigen, en heb het idee dat ze een totaal verkeerd beeld heeft. Pieker me suf nu, bah. Ik heb mijn hoop een beetje gevestigd op de psycholoog. (want dit kan evt zakelijk zinnig zijn - hoop ik dan-, maar persoonlijk helpt dit niet).



Zal zo even proberen bij te lezen.

Mieke, jouw post had ik al gezien; gatver, wat een klotebrief van je werkgever zeg, ik kan me heel levendig voorstellen dat je je hierdoor meteen weer enorm klote voelt, en in een hoek gedreven. Vind het nog knap dat je dat telefoongesprek hebt gevoerd hoor, en dat je in elk geval hebt aangegeven wat je vindt, ook al kon je niet echt duidelijk boos worden. Dit is ontzettend moeilijk, want het is heel persoonlik, en voelt als een aanval op je persoon. Probeer dan nog maar eens helder te verwoorden wat je vindt~!

Goedemorgen allemaal,



Melanthe, wat vervelend dat je zo'n gevoel had bij die coach. Hoe ging het dan, dat gesprek? Waar hebben jullie het over gehad dan? (ik heb namelijk geen idee wat ik me bij zoiets moet voorstellen). Hebben jullie een bepaald traject uitgestippeld of iets dergelijks?



Het gevoel van verdedigen herken ik wel een beetje, en dat kost nóg veel meer energie dan 'gewoon' praten en luisteren.



Ik hoop echt dat de psych je wel kan helpen. Misschien heeft hij/ zij zelfs wel handvatten om die sessies met de coach goed door te komen...



Hier een enorme vermoeidheid. Gisteren naar de Arbo-arts geweest én s'middags naar het werk. Lang verhaal. Het is nu nog te chaotisch in mijn hoofd om op te schrijven hoe en wat.



Oja, Ernanma, ik heb mijn rondje gelopen ergens op de Drentse hei, ik weet niet eens welke plaats het is (bos en zandverstuiving), jij heel toevallig ook? Ik moest trouwens wel lachen om je schrijffout; zó herkenbaar momenteel!



Hoe is het met de rest? Hebben jullie ook het idee dat de wereld toch net iets liever voor ons is, nu de zon schijnt? En nog plannen voor het weekend?



Iedereen een fijn weekend!

Mieke

Hoi meiden, gisteren was ik zo moe en door een opstapeling van kleine dingen werd ik ook depressief. Ik heb mijn vriend een mail gestuurd naar zijn werk met vragen en mijn visie. Hij reageerde daar heel goed op en schreef een mail terug vanuit zijn hart. Dat deed me erg goed. Ik ben maar even naar mijn werk geweest. Ik was te moe en collega's zagen het ook aan me. dat is eigenlijk wel goed want meestal zie je het niet zo aan mij. Ik heb thuis aangetut en 's avonds lang tegen mijn vriend aangelegen. Daar word ik rustig van.Vandaag voel ik me beter, iets uitgeruster en niet zo depri.



Mijn haptonoom vraagt me altijd welk "kind"in mij boos/verdrietig is als er iets in het dagelijks leven voorvalt. Ik wist nooit een antwoord maar deze week wel.

Het is het mensje dat zich niet gezien en niet gehoord voelt. Als kind was ik een nakomertje, wel gewenst hoor maar de gesprekken in huis gingen boven mijn petje en als het 's avonds gezellig werd, dan moest ik naar bed.

Als ik nu merk dat mensen me niet horen of zien dan komt dat gekwetste kind van vroeger naar voren. Als je die ervaring niet hebt dan zal je in het nu ook anders reageren maar ik heb die ervaring wel daardoor voel ik me dus snel gekwetst en dan trek ik me terug. dat is dom want dan zien de mensen je al helemaal niet.



Oke, dat inzicht heb ik deze week gekregen. ik moet de volgende keer aan de hapto vragen hoe ik hier nu mee om moet gaan.



Mieke, waar ik loop is meer in de buurt van utrecht. Ik ga zo weer even want het is zo heerlijk weer.



Fijn weekend allemaal

Dag allemaal,



Melanthe, wat naar dat je het gevoel had je te moeten verdedigen. Dat kost idd zo veel energie en het is dan allemaal nog moeilijker te verwoorden, tenminste, dat is mijn ervaring. Ik hoop ook voor je dat de psych je kan helpen.



Mieke, naar de arbo én je werk? Wat een hoop op een dag! Ging het wel goed? Ben benieuwd naar je verhaal.



Eranma, wat fijn dat je zoveel steun hebt aan je vriend. Dat lijkt me heerlijk, om iemand te hebben die zo lief voor je is, die je advies geeft en waar je ´s avonds tegenaan kunt liggen en rust bij vindt! Wat goed dat je dat inzicht hebt gekregen. Ik hoop dat de haptonoom je kan helpen om er mee om te gaan.



Mijn ouders schijnen veel samen na te denken en te praten over waar mijn onzekerheid en dergelijke vandaan komt. Ze zeiden laatst tegen mij dat ze het wel apart vinden dat ik vroeger, als klein kind, altijd haantje de voorste was en de leiding nam (ik kan me daar niets meer van herinneren) en dat ze niet precies weten wanneer dat is omgeslagen. Dat dat misschien iets was om met de psych te bespreken. Verder heb ik die onzekerheid en zo niet echt van een vreemde, mijn vader heeft dat ook heel sterk, alleen hij weet het te verdoezelen door een beetje stoer te doen, waardoor hij soms arrogant over kan komen. Zo´n "mechanisme" heb ik absoluut niet, bij mij is het altijd meteen duidelijk. Sowieso kan je bij mij alles van m´n gezicht aflezen, net een open boek...nou ja, ik ben iig erg benieuwd naar mijn eerste gesprek, nog 1,5 week wachten.



Verder voel ik me wel goed (op een griepje na). Het weer is heerlijk, ik heb een lang weekend Barcelona geboekt van 8 tot 11 maart (huisarts en psych vonden het wel een goed idee om er even tussenuit te gaan, als ik dan al niet naar China kan en arbo en werkgever waren akkoord) om een oudcollega op te zoeken die daar nu woont. Ook ga ik eind mei een weekje naar Sicilie, met een vriendin. Allemaal dingen om naar uit te kijken, heerlijk!



Ik wens jullie allemaal een fijn, rustig en zonnig weekend!

Wat een heerlijk weer zeg! doet je echt wel goed!

ik heb een tijd niks van me laten horen. lees de berichtjes wel.

met mij gaa thet eigenlijk best wel lekker. ben nu drie ochtenden aan het werk. en na de voorjaarsvak. ga ik drie ochtende werken op loonwaarde en de middagen uit de klas en dan kan ik nakijken, en voorbereiden voor de dag erna e.d. ik kijk er wel naar uit. het loopt weer lekker. ik heb weer zin in het werk. en ook op sociaal gebied gaat het wel beter. ik vind feestjes weer leuk. kan weer rustig ene avondje in de kroeg zitten met vrienden.

het enige waar ik last van houd is da tik dingen snel vergeet. een soort van dementie. dat hoorde volgens de dokter en psych ook wel bij burnout. maar dat is wel heel irritant! maar goed. ik leg me er maar bij neer. komt vast vanzelf wel weer goed. mijn vriend is weer ruim een week terug. en dat is ook heerlijk. vandaag ga ik mijn verjaardag vieren. was vorig weekend jarig. al weer 27 jaar geworden! wat vliegt de tijd toch.



ik wil iedereen vanaf hier achter mijn pc heel veel sterkte, en succes wensen. doe lekker wat goed voelt. en nogmaals: neem de tijd! en geef duidelijk aan bij de mensen hoe je je voelt en wat je wel en niet kan. die verhalen over arbo diensten e.d. herken ik ook heel goed. het gevoel dat ze je weer veel te snel aan het werk willen hebben.

succes allemaal. en............. geniet van het mooie weer!

hoi dames,



Hoe is het?



@Chefke, nog van harte gefeliciteerd! 27 alweer! oude bok! (smiley-teken, maar die kan ik niet vinden) Heb je een leuke dag gehad? Heb je kunnen genieten van je eigen feestje? Dat zou wel super zijn.



@Jooles, wat 'grappig' dat jouw ouders zo aan het nadenken zijn waar jouw burnout vandaan zou kunnen komen. Herken je dingen in die ze aangeven? Deze week ga je naar de psych? Of is dat volgende week?



Hier wel redelijk oké eigenlijk. Over het algemeen een positieve week gehad (op het gesprek bij de Arbo en het werk na) en veel dingen gedaan.

Het gesprek op het werk ging eigenlijk heel erg raar. Ik had het gesprek eerst met mijn leidinggevende, later kwam daar nog iemand van P&O bij.

Ze accepteren het niet dat ik 'op geen enkele manier contact heb onderhouden' , want ze gaven als reden 'wij zijn wel het bedrijf dat jouw salaris voor 40 uur per week uitbetalen, zonder dat je ervoor werkt'. Dit werd niet 1x gezegd, nee toch zeker 4-5 keer. Paar keer de discussie aangegaan, uiteraard verloren.

Verder zeggen ze dat ik het rustigaan moet doen, niet te snel beginnen ed, maar je hóórt gewoon dat ze wat anders bedoelen (is lastig uitleggen, maar misschien is het wel herkenbaar voor jullie).

Ik wil er niet teveel bij stilstaan, want ik weet dat ze op geen enkele manier rekening met mij gaan houden (ookal zeggen ze van wel). Ze hebben het ook enkel over het overlijden van mijn moeder, maar het werk heeft zo'n grote invloed gehad op waarom ik nu thuis zit...Kan het blijven aangeven, maar het lijkt niet door te dringen.



De mensen om me heen (heb gelukkig fijne collega's) zullen me maar een beetje moeten helpen denk ik. Ik weet van mezelf dat ik mijn grenzen straks weer niet aan kan geven (is nog steeds een zooitje op het werk en doordat er verschillende mensen aan het solliciteren zijn zal het straks alleen nog maar meer chaos worden) en het werk zal het niet doen voor me.



Goed, dat was dat over het werk. Volgende week weer even langs voor koffie en voor de rest wil ik er niet aan denken.



Ik had trouwens nog wel wat raars. Ik heb altijd al geweten dat ik kinderen wil, maar was er nog niet aan toe. Zat meer in de richting over een jaar ofzo te denken (word volgende week 27 en vind 28 wel een mooie leeftijd voor een eerste kind). Nu heb ik ineens, sinds een week ofzo, zo'n enorme kinderwens. Waar dat nou ineens zo sterk vandaan komt, Joost mag het weten. Maar vind het wel heel apart dat juist nu (ook nu ik geen relatie meer heb, al ben ik daar af en toe over aan het twijfelen. Lang verhaal) ineens zo graag een kindje zou willen.

Nou goed, dit slaat ook weer nergens op. Zal ook wel van de overspannenheid/ burnout komen. Hormoonhuishouding in de war ofzo.



Gelukkig zijn de dagen wat beter door te komen en heb ik voor het eerst af en toe het idee 'wat moet ik doen om de dag door te komen?' Ik hoop dat het met jullie ook beter gaat.



groetjes,

mieke

hallo

mieke: ja ik heb kunnen genieten van mijn eigen feestje. vooral 's avonds met vrienden was het erg gezellig. heel leuk feestje. dat gevoel wa tje op het einde beschrijft over: hoe kom ik de dag door, dat herken ik wel. toen ik weer beter in mijn vel kwam te zitten had ik dat ook vaak.

wel vervelend dat ze je op je bedrijf niet echt willen begrijpen. met name je leidinggevende niet. ik herken het niet. want mijn leidinggevende heeft me alle tijd gegeven om weer op te krabbelen. wel goed van je dat je toch aangeeft hoe je je voelt en hoe je het ziet. ook al lijkt het dat je tegen de muur praat.



en hoe is het met de rest?

Hoi meiden. Mijn ervaring is toch wel met mijn leidinggevende dat ze je aan een kant van alles gunnen maar aan de nadere kant geen gezeur willen, inval regelen etc.Soms gaan ze je pushen om meer te doen en daarna zeggen ze "het gaat niet zo goed met je". Ik kan daar niks mee.

Vandaag toevallig gesprek gehad en ik ben achteraf erg goed voor mezelf opgekomen. Mijn leidinggevende hoort me wel maar luistert niet dat is lastig communiceren.

Gisteren echt gekke huis gehad op mijn werk. het ene was nog niet achter de rug of het andere gebeurde. ik had die nacht heel erg slecht geslapen maar ben uitermate rustig gebleven. Na school had ik 2 afspraken waar onder het theater maar die heb ik afgezegd. Ik weet nu ook dat ik na school niet nog iets moet plannen. Daar heb ik de energie niet meer voor.

Ik ga nu een weekje op wintersport, ik heb er zo'n zin in....joepie.Nog 2 nachtjes slapen.

Ik vind het echt vreemd dat er door je werkgever zo op je gereageerd wordt Mieke, bah! Wat zegt die Arbo-arts daar dan van?

Wat Eranma zegt over werkgevers die liever geen gezeik hebben, dat is natuurlijk wel zo, maar ik vind het toch wel stuitend eigenlijk dat ze zo reageren terwijl je er duidelijk nog helemaal niet aan toe bent om al terug te keren of contact te hebben. Het is toch ook verdorie niet zo dat je voor je lol thuiszit en niks doet aan je herstel! (grr) (argh, ik wilde hier nog iets over zeggen, en terwijl ik de gedachte had, verdween hij ook weer, zucht)



Eranma, fijne vakantie gewenst!!



Chefke, leuk dat het zo geslaagd was Lekker dat je straks even naar Barcelona kunt, even wat afleiding! (heb je het trouwens allemaal goed kunnen regelen met China, heb je je ticket terug kunnen krijgen?)



Ik moet zo naar de 'coach' Tussen aanhalingstekens omdat ik echt betwijfel wat ik aan haar heb. Ik heb een lijstje gemaakt met dingen die ik hoe dan ook wil zeggen. Dan moet ze wel met een goed voorstel komen, anders wil ik alsnog aangeven dat ik dit niet zie zitten..Getver, ik heb er gewoon echt geen zin in: omdat ik het gevoel had dat ze niet oppikte wat ik zei en het allemaal wel mee vond vallen, heb ik nu helemaal het idee dat ik me moet verdedigen.

Hoi dames,



Melanthe, hoe was het bij de 'coach'? Ik hoop zó dat je er toch een beetje en fijn gevoel (of in ieder geval niet een vervelend gevoel) aan over hebt gehouden. Wel slim van je dat je een lijstje hebt gemaakt. Dat geeft toch iets meer houvast denk ik.



Chefke, wat fijn dat je feestje geslaagd was! Is misschien ook weer een soort van 'overwinning' op jezelf, Het gevoel dat je weer een feestje aankunt, en dan zelfs die van jezelf (vind ik altijd vermoeiender dan naar een feestje van een ander toe gaan).



Eranma, skieeen, heerlijk! Morgen ga je dus weg? En dan een hele week? Ik heb nog nooit geskied, maar als ik de verhalen mag geloven moet het schitterend zijn. Heel veel plezier dus.



Ik ga zo naar de psych. Hopelijk kan ze me een beetje helpen met het werk. Weet echt even niet wat ik er mee aan moet. Het is ook wel weer zeer kenmerkend dat, sinds het werk weer in the picture is, ik gelijk weer hoofdpijn heb en slecht slaap. Moet je nagaan; dat van 2x langsgeweest te zijn.



Verder heb ik nu weer wat regelmatiger contact met mijn ex. Het is zó verwarrend, want aan de ene kant heeft hij zoveel debet aan hoe het nu met me gaat, maar aan de andere kant twijfel ik of ik misschien hem/ ons tóch nog een kans moet geven.

Ik heb hem gevraagd op te schrijven wat hij vond dat er mis is gegaan en wat hij vindt dat hij moet veranderen. Hij roept namelijk wel heel hard dat hij wil veranderen en dat hij daar ook echt mee bezig is, maar ik wil het zien. Zien, of lezen dat hij doorheeft waar het aan ligt (en niet alleen herhalen wat ik hem heb aangegeven).



Of het slim is om hier (nu) zoveel energie in te steken weet ik niet. Misschien kan ik dat ook met psych overleggen.



Hoe gaat het met de rest? Wat jammer dat het weer nu weer zo slecht is hè? Of hebben jullie daar geen 'last' van.



Nou, zet em op allemaal!



groetjes,

mieke

Dag lieve mede-burnies,



Chefke, nog van harte! 27, dat valt toch nog wel mee Ik dan: ik word in oktober al 28 Fijn dat je verjaardag leuk was. Ik wens je veel sterkte voor na de voorjaarsvakantie, maar dat komt zeker goed!



Mieke, ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zo heel veel herken van wat m'n ouders aangeven. Ze hebben het dan ook over toen ik nog echt een peuter/kleuter was, niet zo veel herinneringen meer aan. Maar ik ga het er zeker met de psych over hebben. Mijn 1e afspraak is volgende week. Op de een of andere rare manier kijk ik er heel erg naar uit. Ik heb echt het idee dat ik door haar heel erg geholpen kan worden om alles weer op een rijtje te krijgen. Hoe was jouw afspraak vandaag? Het blijkt wel trouwens dat het werk een grote rol speelt, hoor, in je situatie. Niet voor niets heb je nu weer van die hoofdpijn en slaap je slecht, nadat je dat rotgesprek hebt gehad op je werk! Wel apart, dat kinderwensverhaal! Maar ik snap op zich wel wat je bedoelt. Wel fijn dat je weer wat meer contact hebt met je ex. Misschien helpt je dat ook, maar overhaast niets! Ik zou eerlijk gezegd ook wel weer contact met mijn ex willen. Ik weet dat hij het niet wil. Maar ik mis hem op het ogenblik ontzettend en heb het er erg moeilijk mee, terwijl ik best weet dat het zo het beste is.



Eranma, veel plezier op vakantie!!! Geniet er van, meis! Ben wel een beetje jaloers, hoor, lekker skiën! Verstandig dat je die afspraak hebt afgezegd, is ook voor jezelf opkomen. En zo leer je iedere dag weer een beetje bij, ik vind het knap!



Melanthe, volgens mij heb je Chefke en mij een beetje doorelkaarheen gehaald Geeft niet, natuurlijk! Barcelona zal zeker een beetje afleiding brengen. En met het ticket heb ik gelukkig wat kunnen regelen, pak van m'n hart! Hoe was het bij je coach? Ben erg benieuwd. De reïntegratiemevrouw bij mij is ook een soort van coach. Maar tot op heden is er nog niet veel meer gebeurd dan twee telefoontjes. Geen idee wat verder precies de bedoeling hiervan is...



Heb deze week voor het eerst 3x3 uur gewerkt. Was niet zo'n succes. Maandag kwam werkgever naar me toe met een vraag/idee voor mijn werk, wat eigenlijk gewoon te veel was. Ipv dat ik er wat van zei begon ik helemaal te verkrampen en raakte ik in paniek. Ik wilde wel wat zeggen, maar deed het niet. Gelukkig zag ze het zelf en schrok er een beetje van. Natuurlijk weer huieln... Ze nam het verder wel goed op. Gisteren ging het weer helemaal mis. Ik was ergens mee bezig, wat niet lukte, ik werd boos op mezelf en begon in paniek te raken. Wéér huilen. Wel tegen werkgever gezegd, want ik moest echt even naar buiten, ik had het niet meer. Dat hielp gelukkig wel, daarna met iets anders verder gegaan, wat wel ging. Dit deed me wel heel erg goed beseffen dat ik er nog lang niet ben. Ik ben wel op de goede weg, maar die weg is nog lang. En eigenlijk vond ik dat een beetje frustrerend. Wel ben ik blij dat ik het heb aangegeven, dat is wel weer een pluspunt. Vandaag ging het ook allemaal weer goed gelukkig.



Ik wens jullie allemaal een fijn weekend, hopelijk met wat beter weer! Van dit weer word ik namelijk niet vrolijk...anyway, geniet en veel sterkte allemaal!



Groetjes, Jooles

**Melanthe, volgens mij heb je Chefke en mij een beetje doorelkaarheen gehaald ***



OOps, sorry...mijn korte termijngeheugen is echt een zeef; ik lees en vergeet meteen de details weer...



Bij de coach ging het wonderlijk genoeg een stuk beter. Ik heb mijn dingen kunnen zeggen en zij reageerde ook veel prettiger. Ik zie dit nu gelukkig wat zonniger in. Ben wel meteen gevloerd na zo'n gesprek. In de tram terug naar huis werd ik ook helemaal gek van alle kakelende mensen om me heen..

Hoi dames!



Jooles, niet wanhopen omdat het vorige week niet zo goed ging op je werk! Ik vind het ontzettend goed van je dat je het wel hebt aangegeven. Dat is best moeilijk (zegt degene die het ook niet zo goed kan), dus vind het heel knap dat je het hebt gedaan! (en dat je ook nog de moed had om met iets anders bezig te gaan, wat vervolgens wél goed ging).



Ik heb bewust best lang gewacht om weer contact op te nemen met mijn ex (de relatie is nu bijna 3 maanden voorbij en in die tijd 2x contact gehad), ook al waren er best wat periodes dat ik hem miste. Eerst geprobeerd om mijn eigen gevoel weer een beetje rustig te krijgen. Verschil tussen jou en mij is echter wel dat mijn ex er juist alles aan wil doen om me terug te krijgen...en dus elk contact ook met beide handen aangrijpt.



Enne, Melanthe, dat zeef-gevoel wat je aangeeft: zó herkenbaar! (op de biechtstoel: als ik hier reageer kijk ik ook altijd even na of ik wel op de juiste reageer enzo, ben het namelijk vaak ook alweer na 1 minuutje kwijt)

Goed dat het gesprek met de coach goed verliep. Denk je dat je briefje heeft geholpen? Of komt het misschien ook omdat het tóch iets rustiger in je hoofd wordt, zodat je beter kunt vertellen wat er speelt?

Terug in de tram....oef, dat lijkt me een ellende. Inderdaad al die kakelende mensen en dan klinkt het ook nog eens 10x zo hard als 'vroeger'. Kun je niet op de fiets?



Gesprek met de psych gisteren ging goed. Veel over het werk gehad (eigenlijk alleen maar). Psych vond die brief ook belachelijk en snapte ook niet dat het werk niet accepteert dat ik geen contact op kon nemen (buiten in de eerste weken nog telefonisch contact en later een e-mail waarin in aangaf dat het écht écht écht niet goed ging).

Ik werd weer helemaal rustig van haar. Ze gad aan dat soms een telefoongesprek al te zwaar kan zijn (teveel aan prikkels). Ik voelde me begrepen, serieus genomen. Echt heel fijn. Stukken beter dan dis arbo-arts die zei dat van binnen zitten en jezelf afzonderen nog nooit iemand beter is geworden.

Afgesproken dat ik ga proberen geen verwachtingen meer te hebben van het werk, in die zin dat ze oprecht geinteresseerd zullen zijn en me willen helpen. Elke keer als het niet gebeurt - en ik wéét dat het niet gebeurt - slurpt het weer een heleboel energie uit mij.



Aan het eind van het gesprek zei ze 'ik vind dat je het goed doet'. GLIM GLIM GLIM van trots!!!!



Nu vind ik eigenlijk wel dat ik nieuwe schoenen heb verdiend, dus ik denk dat ik die zo even ga kopen. In een winkelcentrum hier 20 minuutjes vandaan, dus dan fiets ik ook weer eventjes.



Fijn weekend!



groetjes,

mieke

Melanthe, geeft echt niks, hoor! Ik ken het zeefje maar al te goed, en ik ga naast Mieke op de biechtstoel zitten, ik scroll ook 100 keer naar beneden om de verhalen bij de juiste mensen te plaatsen, haha! Fijn dat het gesprek met de coach je alles zonniger heeft laten zien. Kan me trouwens errug goed voorstellen dat je helemaal gestoord werd van dat gekakel in de tram!



Mieke, wat geweldig dat het gesprek met de psych zo'n fijne ervaring was! Ben blij voor je dat zij je begrijpt. En dat compliment moet je zeker goed gedaan hebben! En heb je mooie schoenen gevonden?



JufJannie, Marahbloem, hoe is het eigenlijk met jullie? Al een tijdje niets meer gehoord, hoop dat dat een goed teken is!



Ga zo richting bedje, nog even lezen ter ontspanning en dan lekker slapen, zodat ik er morgen weer goed tegenaan kan op m'n werk!



Liefs voor iedereen en ik hoop dat jullie allemaal een goed begin van de week gaan hebben!

Hallo iedereen, hier ben ik weer eens...

Ik had even een opleving door een paar keer sporten en een soort besluit dat ik niet meer wilde twijfelen over mijn relatie (gekmakende twijfel, met hem? zonder hem? wanneer gelukkiger?).

Ook al beweeg ik meer (het driftige sporten werd 1x crosstrainen in de week, maar wel 3x per week een uur naar mijn werk fietsen, wat ik echt fijn vind... als het droog is ), ik blijf gewoon moe. Kna mijn bed niet uitkomen, ik weet ook niet meer hoe het is om fit wakker te worden. Ook in het weekend, als ik ineens meer dan 7 uur achter elkaar slaap (dan ineens 9 of 10 uur, waar door ik de hele dag sloom ben) word ik niet echt fit wakker.

Verder was er iets naars op mijn werk; ik had een verkeerde (lees: te belerende) toon aangeslagen tegen een arts in opleiding, wat hij misschien ook niet verdiende, maar mijn bazin deed er nogal hysterisch over en stuurde de jongen een mail met excuus namens mij en kwam er zelfs nog over napraten. Ik voelde me net een klein kind, jij bent stout geweest. Ik voelde me even helemaal van mijn sokken geslagen (jemig, waarom gebeurt mij dit, ben ik echt slecht bezig?) en voel hoe verkeerd mijn werk voor me is. Een klein rothok zonder frisse lucht, een collega die constant witte voetjes aan het halen is (waardoor het lijkt alsof ik lui ben) en stomme repetitieve werkzaamheden met processen die nooit veranderen (ik probeer al 3 jaar dingen te veranderen) en enorme ergernissen veroorzaken.

Ik moet daar gewoon weg. Maar ik ben zo bang om iets nieuws te proberen en mijn veilige vaste baan op te zeggen (vastgeroest en bang om zonder geld te komen zitten) vooral ook omdat ik niet weet welk beroep ik nog zou willen. Heb een talenstudie gedaan waar ik niks mee kan (bachelor gehaald) en redelijk wat administratieve ervaring, maar weet echt niet waar ik mijn ei in kwijt zou kunnen en voldoening uit zou halen. Ben bezig met loopbaanadviseur, maar daar moet ik een toekomstplan van schrijven en dat lukt me dus niet, het lukt me niet om een mooi leven bij elkaar te dromen (ik moet mijn ideale leven op papier zetten, tot en met het einde!) en ik merk dat ik ontzettend bang ben voor de toekomst, deze maatschappij (ik wil hier geen kinderen in loslaten, te gevaarlijk), criminaliteit, agressie, religieuze oorlogsdreiging. Dan wil ik uiteindelijk het land uit, en vraag ik me af of er nog een rustige, veilige plek op aarde is. Oftewel: dan slaat de depressie in volle hevigheid toe, omdat ik de wereld lelijk en slecht vind en het alleen maar erger lijkt te worden. Ben gefixeerd op geld omdat ik niet rondkom van mijn 1300 euro en bang ben dat ik altijd dit salaris zal houden, terwijl ik verdomme gestudeerd heb, maar de verkeerde studie...

Zo zit het nu met mij. Burn-out? Misschien door mijn werk, ja, dat schijnt te kunnen als je zwaar onder je capaciteit werkt. Maar zowiezo depressief, omdat ik gewoon geen hoop meer op een leuk leven heb.

Moest dit even kwijt, verder doe ik geen gekke dingen hoor meiden! Kna best goed relativeren, maar deze dingen dringen zich regelmatig aan me op.

En mijn vriend kan maar niet begrijpen waaro ik niet wil stoppen met roken... (omdat ik niet bejaard durf te worden in dit land, en dus maar beter op tijd dood kan gaan... ik meen dit!)

Dag meiden, succes allemaal, en ik vind dat Jooles en Mieke en Eranma het onzettend goed doen, ik bewonder jullie strijd.

Jufjannie

Hoi Dames,



JufJannie, wat schrik ik van je berichtje. Meis, de vorige berichtjes klonk je zo strijdlustig, zo sterk. Hoe kan dit nu weer zo 'ineens'?



Kun je er wel met iemand over praten? Ga je nog naar je psycholoog of haptonoom? Je zegt dat je vriend niet snapt waarom je niet stopt met roken, luistert hij wel echt naar je? Kan hij je helpen?



Dat wat je zegt over het werk, dat is zeker waar.



quote:juffrouwjannie schreef op 25 februari 2008 @ 21:41:

...en stomme repetitieve werkzaamheden met processen die nooit veranderen (ik probeer al 3 jaar dingen te veranderen) en enorme ergernissen veroorzaken.

Ik moet daar gewoon weg. Maar ik ben zo bang om iets nieuws te proberen en mijn veilige vaste baan op te zeggen (vastgeroest en bang om zonder geld te komen zitten) vooral ook omdat ik niet weet welk beroep ik nog zou willen. Ben gefixeerd op geld omdat ik niet rondkom van mijn 1300 euro en bang ben dat ik altijd dit salaris zal houden, terwijl ik verdomme gestudeerd heb, maar de verkeerde studie...

Zo zit het nu met mij. Burn-out? Misschien door mijn werk, ja, dat schijnt te kunnen als je zwaar onder je capaciteit werkt.



Jouw zinnen hadden -grotendeels- door mij getypt kunnen zijn. Probeer dit aan te geven bij de psycholoog, echt, het helpt. Hij of zij heeft dit vaker aan de hand gehad, want helaas, 9 van de 10 mensen raken burnout door dit soort dingen op het werk...



Lukt het je ook om leuke dingen te doen? Om je bijvoorbeeld door vriendinnen mee te laten slepen naar het bos ofzo? Ik heb gemerkt dat, sinds ik om hulp durf te vragen (niet altijd, dan voelt het alsof ik de ander onnodig belast), mensen het ook vaker aanbieden. En eigenlijk...is het wel heel fijn als iemand anders voor je zorgt.



Meis, laat goed voor je zorgen en probeer je niet druk te maken om het werk. Zoals mijn psycholoog zei: ' ga niet hopen op verandering/ begrip, terwijl je weet dat het niet zal gebeuren. Al dat hopen kost zoveel energie en de uiteindelijke teleurstelling slurpt al het beetje energie dat er nog was ook nog uit je'. "Probeer je op te laden voor een nieuwe baan'.



liefs,

mieke

Juffrouw Jannie, ik ben bijna blij dat je dit zegt... Dat bedoel ik uiteraard niet zo lomp zoals het er staat, maar ik wilde net hier vragen of iemand het herkende, die zorgen (en angst) om de toestand in de wereld. Ik merk dat het grotendeels met mij te maken heeft, als ik me goed voel heb ik er geen last van, maar als ik me niet goed voel, en dat is deze tijd toch het geval, dan raak ik overal echt van in paniek. Het voelt ergens 'kinderachtig' ofzo, omdat mensen om me heen er niet of veel minder mee lijken te zitten, en dan begin ik me weer af te vragen of ik dan zo'n watje ben, enz.



Hoeveel werk je nu? Heb je een moment op iedere dag waarop je even tijd voor jezelf kunt nemen (bv even wandelen in je lunchpauze ofzo), even je hoofd leeg kunt proberen te maken?



Ik herken het helaas. Ik vind het 50% werken niet echt een succes: mijn baas houdt er rekening mee, maar veel anderen niet, en ze verwachten dan teveel van me (momenteel is iedere verwachting een te hoge verwachting). Ik kan ook niet goed inschatten hoe mensen dingen bedoelen (als grapje bv), en heb momenteel ook problemen met mijn eigen toon, blijkbaar. Net stuurde ik iemand een mail, ging over een vergaderruimte die dubbel geboekt stond, en volgens mij was mijn mail gewoon normaal van toon. Ik kreeg me toch een kutmail terug, en daar kan ik nu echt niet tegen, ben meteen weer van de leg (ga zo ook naar huis, al ben ik er nog maar een half uur. Ik heb een erg slechte dag vandaag).



JJ, het lijkt me ook ontzettend moeilijk om in je huidige situatie een compleet levensplan op papier te zetten! Je hebt het nu al zo moeilijk met het nu, geen wonder dat het je dan niet lukt om een positief toekomstbeeld te schetsen. Wat zegt die loopbaancoach daarvan, die weet neem ik aan ook dat het niet goed met je gaat? Wat Mieke zegt lijkt me ook goed, het neerleggen bij de psycholoog.

Hey meiden,



Vandaag weer gewerkt. Met véél tegenzin. Maandag was het ook al niks, vandaag idem dito. Ik ben de laatste dagen ook ontzettend huilerig, ik word er gek van. Ligt ook gedeeltelijk aan het feit dat 2 maart, de dag dat ik naar China zou vliegen, nu zo dichtbij komt, denk ik. Echt, ik sta op met m'n ex in m'n gedachten en ga er 's avonds ook weer mee naar bed. Ik zou er alles om geven om zondag toch in dat vliegtuig te kunnen stappen en hem te zien. Afleiding (zoals tv, lezen, fietsen) helpt niet meer. Wat wel helpt is naar de sportschool, maar alleen als ik naar groepslessen ga. Ik merk dan ook dat ik het voor mezelf te zwaar maak (met bv gewichten of zo), zodat ik een "lichamelijke" pijn voel (zoals nu: ik kan me amper bewegen van de spierpijn...) ipv een geestelijke. En dat baart me toch wel zorgen. Op het werk gaat het dus ook niet lekker. Werkgever komt geregeld naar me toe om me dingen te vragen (zij heeft mijn werk overgenomen), maar dingen die ik voor deze toestand zo uit m'n mouw schudde, weet ik niet meer. En dat is zo frustrerend. En omdat ik er toch een beetje van in paniek raak, zei werkgever vandaag dat ze mij daarom haast niets meer durft te vragen... Er blijkt toch wel een hoop fout gegaan te zijn voordat ik uitviel en dat vind ik heel erg. Vandaag belde ook de reïntegratiecoach. Eigenlijk hadden we afgesproken dat ik haar vrijdag zou bellen, maar ze had mijn werkgever gesproken en had gehoord dat het niet goed ging. Zij vroeg zich af of het werk wat ik nu aan het doen ben, niet toch te veel is. En dat ze het idee heeft dat het GGZ een inschattingsfout gemaakt heeft, omdat ik het gebeuren zelf redelijk rationeel en technisch bekijk ipv mijn gevoelens duidelijk aangeef. Toen ik begon te huilen, zei ze dat dit heel goed was, dat ik m'n gevoelens meer moest tonen en laten gaan, ipv alles binnen te houden en het rationeel te bekijken. En dat ik morgen bij de psych echt m'n gevoelens moet uiten en de psych moet vertellen wat ik vandaag tegen haar zei. Ze zei dat het op m'n werk nu niet om presteren gaat, maar om weer te wennen en dat ik me moet concentreren op mezelf en niet voor anderen (zoals m'n werkgever) moet gaan denken of me er zorgen om maken wat mensen (bv werkgever) van me denken. Ik moet zeggen, ik vond het fijn dat ze belde, maar ik schrok ook een beetje van wat ze allemaal zei. Ik heb juist het gevoel dat ik juuist wel m'n gevoelens laat zien, sterker nog, dat ik mensen op de zenuwen werk met mijn gezeur, waardoor ik vriendinnen etc bijna niet meer durf te bellen. Zij zijn allemaal zo druk met hun eigen leventje. Maar misschien toon ik inderdaad alleen m'n echte gevoelens bij mensen die dichtbij me staan en niet bij "zakelijke" gesprekspartners. Ik weet het allemaal niet meer. Behalve dat ik me de laatste dagen waanzinnig rot voel, alleen nog maar kan huilen en er eigenlijk gewoon geen zin meer in heb. Alles bijelkaar is het het toch een beetje veel, denk ik. Terwijl het zo goed leek te gaan...



Volgens mij is mijn geschrijf vandaag een beetje verwarrend. Sorry daarvoor. Ook sorry dat ik even op niemand kan reageren, maar m'n hoofd is een warboel.

Lieve Melanthe en Mieke, bedankt voor jullie lieve en fijne woorden, het begrip. Voordat ik verder ga met mijn eigen jammerklacht (jaja ik kan nog relativeren!) wil ik even Jooles een hart onder de riem steken. Oh, meissie toch, je hoopte natuurlijk dat je ex met de dag een stukje meer uit je hoofd zou verdwijnen... en nu komt het keihard terug. Ik begrijp dat je in de war bent en andere dingen (werk) veel minder goed aankunt. Geef jezelf dan ook maar die ruimte, zoek troost. Over een paar dagen is "2 maart" voorbij en gaat het zeker weer beter met je, dan gaat je leven weer verder op de nieuw ingeslagen weg. En wat betreft dat "zakelijk praten" op het werk (geen gevoelens -kunnen- tonen) dat heb ik ook en ik denk een heleboel vrouwen. Je wil je van je sterke kant laten zien, geen schaamte en niet gaan huilen en plein publique. Bij mij is het zo, dat mijn gevoel zo goed weggedrukt zit dat bijv bedrijfarts zich afvraagt waarom ik me ziekmeldde. Ik kom veel te sterk en goed over, ik kan ook heel goed praten en formuleren, en ik kan/durf totaal mijn zwakke kant niet laten zien. Ik ben naar een psycholoog gegaan omdat ik niet eens meer goed kan huilen (daar wel, inmiddels).

Ik heb dus, op een cruciaal moment, mijn psych-afspraak afgezegd. Ik was doodmoe van een nachtelijke relatiecrisis-gesprek, en onredelijk boos op psycholoog (de verzekering blijkt maar een gedeelte te vergoeden, terwijl ik nu echt krap zit), omdat ik me niet geholpen voel. Ik weet wel dat ik dat juist moet zeggen, maar het was een emotioneel iets, ik wilde even niet meer praten omdat ik in zo;n dip zat van "ik zie het niet meer zitten".

Heb wel een nieuwe afspraak staan, hoor.

Iemand zei zoiets als: "als ik me rot voel, komt de wereld ook veel naarder op me over", ja dat is het met mij ook. Omdat ik zelf zo ongelukkig ben nu is alles lelijk, eng en slecht. Ik zie alles van de lelijke kant: hoe mensen alleen maar bezig zijn met sociale en financiele expansie, maar dan op een negatieve manier (collega's onderuit halen, huichelen, jagen). Ik zie het ook bij "vriendinnen", nodigen me zogenaamd uit voor een leuk uitje, maar achteraf denk ik dat ik nodig was om het ijs te breken of als uitvlucht, voor als de persoon waar we mee hadden afgesproken niet leuk zou zijn. Dan mag ik het oplossen. Maar de persoon was wel leuk, en dan verdwijn ik naar de achtergrond, en toen ik mijn portemonnee kwijt was, kon ik half dronken in mijn eentje gaan zoeken en werd er niet eens aangeboden om mee te gaan zoeken. Dit is maar 1 voorbeeld van de dingen die ik meemaak en waardoor ik in de war raak: moet ik dit soort dingen constant gaan aankaarten (zwetend!) of moet ik iedereen dumpen? Dan blijft er ws niemand over. Ik moet denk toch leren om het aan te kaarten, hoort ook weer bij het grenzen aangeven.

Wat mijn werk-dip betreft, die loopbaanadviseur weet niks van mijn emotionele toestand, heeft mij met deze opdracht weggestuurd (nu bijna 3 maanden geleden). Want als ik een opleiding van mijn werk zou willen (ziekenhuis waar ik al 10 jaar werk) moet ik dat aan mijn eigen bazin vragen, en die heeft er geen baat bij als ik iets anders leer. En dan word ik doodgegooid met van die zinnetjes als: als het het echt wil, bereik je het, jaag je droom na, zo ging het bij mij ook. (deze meneer kreeg zijn opleiding wel gratis, omdat hij bij een bank werkte). Oftewel een loopbaanadviseur zonder begrip. Toch wil ik die opdracht doen (desnoods lul ik maar wat aan en verzin ik wat dromen, want het ontbreekt mij nou juist aan een werk-droom, en de andere dromen (leuke huisje, reizen, schrijven) die kosten tijd en geld, wat ik niet heb. Ik wil dan ook dat die adviseur mij een beroepstest laat doen, zodat ik in ieder geval een richting heb om het in te zoeken, maarja dan moet ik eerst die ***opdracht doen!!!

Mijn droom op dit moment is: twee maanden betaald thuis zitten en de tijd voor mezelf nemen, zodat ik op mijn gemak een voor een mijn problemen kan aanpakken (van emotioneel tot loopbaan tot relatie). Maar dat zit er dus niet in, ook mijn psycholoog is een voorstander van "dagstructuur aanhouden". In mijn meest rebelse buien droom ik dat ik me ziek meld, en niet naar de afspraken van de bedrijfarts ga, net zolang tot ze me ontslaan. Dan kan ik tenminste zonder financiele angsten andere banen uitproberen, omdat ik dan wel recht heb op een uitkering. Het is niet mijn bedoeling om van een uitkering te leven, maar als ik deze baan opzeg, krijg ik helemaal niks en weet ik niet wanneer ik iets nieuws heb. Ik zie aan mijn vriend dat dat helemaal niet makkelijk is. Een van mijn ideeën is, om zelf loopbaanadviseur te worden, omdat ik heel goed blijk te kunnen "matchen" (heb ik in sociale kring een paar keer spontaan gedaan, met goed resultaat) en dat gaf me een goed gevoel. Dat ik andere mensen naar hun doel help.

MAargoed, eerst maar met mezelf aan de slag, ik ga nu voor de zoveelste keer de lange opdracht lezen en proberen een ideale levensloop op te schrijven. Kan mij het ook schelen, ik zal die man de huisjes in Frankrijk en consultantwerkzaamheden a la 200 euro per uur om zijn oren laten vliegen! Dan komt hij zeker weer met: als je het wilt, kom je er wel! Ja, maar niet in ons bedrijf, meneer...

Toch heb ik wel veel steun aan jullie woorden en ben ik blij dat ik hier mijn struisvogel-EI kwijt kan!

Dus liefs en sterkte voor jullie, want ik merk dat jullie ook niet al te vrolijkzijn. Waiting for the sun, I guess...

Liefs JJ

Ik moet nog even wat zeggen: alhoewel ik free-lance tekstcorrector ben, zie ik dat ik verschrikkelijke fouten maak als "leuke huisje" enzo. Dit zijn echt tikfouten in de haast, ik heb een verschrikkelijke hekel aan "de huisje" en dat soort fouten, die je ineens overal hoort en ziet. Vergeef me!

Lieve JJ, dank je wel voor je lieve woorden, en dat terwijl je zelf ook niet helemaal lekker in je vel zit! Ja, ik hoop dat als "2 maart" voorbij is (en het dan ook het liefst héél snel 15 maart wordt, dan zou ik terugkomen), het allemaal weer beter gaat. Nog op m'n kop gehad van mensen, die het goed met mij menen: dat ik niet alleen moet blijven zwelgen in de "leuke" dingen die ik samen met mijn ex had, maar er ook aan moet denken hoe vervelend hij de laatste keer aan de telefoon reageerde en zo. Dat is ook wel zo, denk ik, alleen het blijft lastig.

Gisteren voor het eerst bij de psych geweest. Was een goed gesprek, ging alleen veel te snel om. Ook over mijn liefdesverdriet en alles er om heen gehad. Volgens haar waren/zijn zijn gevoelens van hem voor mij sterker dan hij wilde toegeven en probeerde hij het eea in het laatste gesprek op mij te projecteren. Ik weet niet of ik hier nou blij mee moet zijn. Misschien zitten er nu twee mensen, duizenden kilometers van elkaar vandaan, beide om een verloren liefde te treuren en is hij te trots om iets te laten horen en ik wil hem eigenlijk alleen maar zo snel mogelijk vergeten. Tja, maar gewoon niet over nadenken, of in ieder geval proberen er niet over na te denken...

Verder hebben we gesproken over een "stressmeter", waar ik me op het werk aan moet houden. Voor bijna iedere gradatie van stress is er iets wat ik moet gaan doen, thee halen, naar buiten, me afzonderen, van taak veranderen etc. Hoefde ik vandaag gelukkig op m'n werk niet in praktijk te brengen, ging wel ok. Werd helemaal met rust gelaten. Helaas kon ik me niet zo heel goed concentreren. Te moe, de afgelopen tijd slaap ik weer heel slecht en droom ik de raarste dingen (over ex, over werk etc). Volgens een vriendin verwerk ik daarmee de dingen. Heeft iemand van jullie verstand van of ervaring met zoiets?

Maar goed. Verder zei de psych ook nog dat volgens haar het werk ook iets te veel gevraagd is. Toen ik het daar vandaag met werkgever over had, zei zij dat zij verder niets anders kon verzinnen.Tja, maar even afwachten. Als ik niet gestoord word tijdens het werk, gaat het op zich ook wel redelijk.



En hoe is het verder met jullie?



JJ, wel goed dat je een nieuwe afspraak met de psych hebt gemaakt, hoor! Is het nog gelukt met dat "droomscenario"? Kan me voorstellen dat het nu zo moeilijk is om daar iets van te maken! Als je huidige werkgever niet wil betalen voor een vervolgopleiding, bv als loopbaanadvisuer, is het een idee om op studiebaan.nl te kijken? Ik zie daar steeds recalems van op tv, zo van: "ik wil een nieuwe studie doen, maar mijn baas wil mijn opleiding niet betalen: ga naar studiebaan.nl", geen idee of het iets is, hoor! Maar misschien wel een ideetje om even te gaan kijken...Je schreef ook dat je free-lance tekstcorrector bent. Is dat misschien een richting waar je in verder zou willen?

Ik herken dat van de "lelijke" wereld ook heel erg. En wat je schreef over die "vriendinnen", dat is inderdaad lastig. Is dat met al je vriendinnen zo, of zijn er ene paar die je écht kunt vertrouwen? Misschien is het dan het beste om je te concentreren op de "echte" vrienden?

Ha, en even over die tikfouten: die maakt iedereen, is helemaal niet gek of iets om je voor te verontschuldigen! En ik moet eerlijk toegeven, dat het mij niet eens was opgevallen (ondanks dat ik er zelf normaal ook heel erg op let en zo) en ik moest eerst je berichtje nog een keer lezen om het te vinden



Mieke en Melanthe, hoe is de situatie bij jullie nu? En Chefke, hoe gaat het met jou?



Ik wens jullie vast een fijn weekend, de zon zal het wel niet worden, maar ik hoop dat er toch andere dingen zijn, die jullie vrolijk maken!

Liefs, Jooles

Hoi meiden, ik heb veel moeten bijlezen. Eigenlijk las ik in alle stukjes verdriet, paniek en stress en dat is precies wat ik zelf ook voel.

Ik ben op wintersport geweest en op de dag dat ik vertrok, kreeg ik een mailtje van mijn leidinggevende dat mijn invalster weg moet. dat betekent dat ik dan voor de derde x in 3 maanden tijd iemand moet inwerken. Ik weet niet wie er nu komt maar ik word er schijt ziek van.

Ik heb op zich op vakantie genoten. Ik kon fysiek heel veel aan maar gedurende de week vorderde , ging ik steeds slechter slapen.Ik kreeg steeds meer last van hyperventilatie en nu ben ik helemaal opgefokt.Ik ben ook erg boos omdat ik door de situatie op mijn werk zieker word ipv beter.Ik heb de afgelopen tijd ook nog te veel in het belang van anderen gedacht en niet genoeg aan mezelf.Ik heb nu zoveel boosheid in me dat ik graag met een knuppel tekeer zou willen gaan.Morgen heb ik een gesprek met mijn leidinggevende en dan hoor ik hoe en met wie ik nu weer samen moet gaan werken.Ik zit nu voortdurend op mezelf in te praten dat ik me niet meer laat leiden door compromissen of anderszinds water bij de wijn doen.Ik moet nu echt aan mezelf gaan denken want een ander doet het niet.



De angst die sommige van jullie beschrijven voor de werled, die herken ik niet zo. Wel de depressieve gevoelens van weer beter willen zijn, je eigen onvermogen voelen. ik reageer dat soms ook af op mijn vriend.

Als mensne onredelijk tegen mij zijn of onredelijke verwachtingen van mij hebben dan klap ik toch te vaak dicht.Ik voel dan zoveel woede in me opkomen dat ik er wel eens bang van word.



Sommige mensne snappen niks van een burnout, dat snap ik, dat begrijp ik. daar heb ik op zich geen moeite mee. Maar ik kan niet tegen mensen die het ene moment zeggen van....doe maar rustig aan,neem er de tijd voor en de andere keer zeggen van...het duurt wel lang he?!

Bij die mensen voel ik me genaaid. Dat doet me pijn.Ik vind het dan ook steeds moeilijker om te bepalen hoe ik me moet gedragen tov zulk soort mensen.



In mijn depressieve buien word alles zwarter. Zelfs de zon kan ik minder fel doen laten schijnen. Ik ben me er nu wel van bewust dat ik dat doe dus dat ik er ook voor kan zorgen dat de zon juist feller gaat schijnen. Al is dat wel lastiger )

Gisterenavond had ik erg veel last van hyperventilatie in bed. op een gegeven moment dacht ik...ik doe dit zelf. Dit zijn mijn longen en mijn spieren. Ik adem zelf verkeerd. dan ben ik ook degene die dat weer kan ombuigen. het klinkt gek maar dat gaf me ook een soort rustig gevoel. Misschien het gevoel dat je eigenlijk wel controle hebt over iets terwijl je denkt dat dat niet zo is.



Pffff, nou dit was weer een heel verhaal.Ik weet niet meer wie het schreef over het loopbaanverslag maar waarom zeg je niet gewoon dat je burnout bent?

Schrijf je verslag vanuit het nu. nu ben je ziek, voel je je vaak kut. Hoe wil je je graag voelen?Schrijf daarover, volgens mij kun je dat wel.Ik heb vorig jaar ook zoiets moeten doen. ik moest een presentatie geven voor een eindverslag van een cursus. ik zat toen midden in mijn burnout. Ik heb toen een eenvoudig stripverhaal getekend over hoe ik me naar de cursus sleepte, hoe ik me daar voelde en hoe ik dat graag in de toekomst wilde zien.Ik heb voor de groep niks hoeven zeggen en iedereen accepteerde het. het was niet hoogstaand maar wel recht uit mijn hart.En ik had weer een certificaatje binnen! Gewoon doen meissie en er niet te moeilijk over doen.

Oeps, het is wel erg lang geworden!