Psyche
alle pijlers
Constante angst om broertje.
donderdag 4 november 2010 om 15:40
Hoi meiden/ boys
Vandaag toch maar besloten om er eens een topic over te maken. Mijn broertje is 20 jaar oud en we hebben een normale broer/zus band, we kunnen niet met elkaar maar helemaal niet zonder elkaar en we zijn echte knufffels naar elkaar.
2 maanden geleden kreeg mijn broetje een nieuwe werkomgeving ( hij doet BBL opleiding en werkt nu in Amsterdam in een restaurant ) maar kwam erachter dat hij daar moeilijk kon komen met het OV. Dus besloot hij dat hij wel een scooter wilde hebben zodat hij van huis naar werk kon op de scooter.
Nou dus hij besloot dat hij een snorfiets wilde, zo'n Vespa ding.
Het enige probleem was dat hij er geen geld voor had, dus probeerde hij geld te lenen bij zijn opa en oma, maar die weigerde, mijn oom en tante weigerde ook.
Uiteindelijk leende hij het geld van mijn moeder, en kocht hij zijn scooter, in die tijd woonde ik nog bij mijn ex dus heb dat hele gebeuren een beetje gemist.
Nu is het punt dus dat hij geen helm draagt, dat hoeft namelijk niet op een Snorfiets, daarom wilde hij er zo graag een.
Vind het gewoon een erg gevaarlijk idee dat hij zonder helm rijd, misschien is dat onzin of overdrijf ik daar erg in maar ik maak me daarom best vaak zorgen om hem.
Hij komt bijna altijd rond 2 uur in de nacht thuis, hij rijd dus terug met zijn muziek in zijn oren ( ook heen ) dus hij hoort ook geen auto's aankomen om zich heen.
Nu vertelde hij laatst dat hij al 2x met dat ding gevallen is, natuurlijk schrok ik daar nogal van. Maar nog steeds komt het niet in hem op om zijn helm op te doen ( die hij wel heeft ) of om zonder muziek in te rijden.
Naar mijn mening is dit gewoon vragen om problemen, heb het er al ene paar keer met hem over gehad, dat ik bezorgd ben. Dat we al onze vader kwijt zijn, en dat ik hem ook niet kwijt wil raken.
Maar het boeit hem niks, hij is volwassen dus wat ik vind is nie relevant, hij mag doen wat hij wil.
Ik neem het mijn moeder een beetje kwalijk, ik persoonlijk had hem het geld niet gegeven mits hij ene helm zou dragen.
Daar heeft zij nu achteraf ook spijt van, al weet ik dat zodra hij de straat uit zou zijn hij die helm weer af zou zetten.
Ik weet ook wel dat hij het zelf moet weten, maar ik vind het gewoon gevaarlijk. Mijn oma slaapt er al 2 maande niet van, die maakt zich ook grote zorgen ( ik slaap nog wel ) maar hij wil gewoon niet luisteren.
Kijk tuurlijk kan hij elke dag onder een bus lopen of iets dergelijks, maar dit is toch gewoon vragen om problemen, rijden zonder helm en met muziek in. Terwijl je al 2x bent gevallen, het is nu ook glad buiten.
Heeft iemand tips hoe ik hier beter mee om kan gaan, of hoe ik er met hem op een andere manier over kan praten.
Vandaag toch maar besloten om er eens een topic over te maken. Mijn broertje is 20 jaar oud en we hebben een normale broer/zus band, we kunnen niet met elkaar maar helemaal niet zonder elkaar en we zijn echte knufffels naar elkaar.
2 maanden geleden kreeg mijn broetje een nieuwe werkomgeving ( hij doet BBL opleiding en werkt nu in Amsterdam in een restaurant ) maar kwam erachter dat hij daar moeilijk kon komen met het OV. Dus besloot hij dat hij wel een scooter wilde hebben zodat hij van huis naar werk kon op de scooter.
Nou dus hij besloot dat hij een snorfiets wilde, zo'n Vespa ding.
Het enige probleem was dat hij er geen geld voor had, dus probeerde hij geld te lenen bij zijn opa en oma, maar die weigerde, mijn oom en tante weigerde ook.
Uiteindelijk leende hij het geld van mijn moeder, en kocht hij zijn scooter, in die tijd woonde ik nog bij mijn ex dus heb dat hele gebeuren een beetje gemist.
Nu is het punt dus dat hij geen helm draagt, dat hoeft namelijk niet op een Snorfiets, daarom wilde hij er zo graag een.
Vind het gewoon een erg gevaarlijk idee dat hij zonder helm rijd, misschien is dat onzin of overdrijf ik daar erg in maar ik maak me daarom best vaak zorgen om hem.
Hij komt bijna altijd rond 2 uur in de nacht thuis, hij rijd dus terug met zijn muziek in zijn oren ( ook heen ) dus hij hoort ook geen auto's aankomen om zich heen.
Nu vertelde hij laatst dat hij al 2x met dat ding gevallen is, natuurlijk schrok ik daar nogal van. Maar nog steeds komt het niet in hem op om zijn helm op te doen ( die hij wel heeft ) of om zonder muziek in te rijden.
Naar mijn mening is dit gewoon vragen om problemen, heb het er al ene paar keer met hem over gehad, dat ik bezorgd ben. Dat we al onze vader kwijt zijn, en dat ik hem ook niet kwijt wil raken.
Maar het boeit hem niks, hij is volwassen dus wat ik vind is nie relevant, hij mag doen wat hij wil.
Ik neem het mijn moeder een beetje kwalijk, ik persoonlijk had hem het geld niet gegeven mits hij ene helm zou dragen.
Daar heeft zij nu achteraf ook spijt van, al weet ik dat zodra hij de straat uit zou zijn hij die helm weer af zou zetten.
Ik weet ook wel dat hij het zelf moet weten, maar ik vind het gewoon gevaarlijk. Mijn oma slaapt er al 2 maande niet van, die maakt zich ook grote zorgen ( ik slaap nog wel ) maar hij wil gewoon niet luisteren.
Kijk tuurlijk kan hij elke dag onder een bus lopen of iets dergelijks, maar dit is toch gewoon vragen om problemen, rijden zonder helm en met muziek in. Terwijl je al 2x bent gevallen, het is nu ook glad buiten.
Heeft iemand tips hoe ik hier beter mee om kan gaan, of hoe ik er met hem op een andere manier over kan praten.
donderdag 4 november 2010 om 15:47
donderdag 4 november 2010 om 15:48
donderdag 4 november 2010 om 15:54
Ik begrijp je bezorgdheid, maar je kunt niet voor iemand van 20 gaan bepalen wat wel of niet goed is voor hem. Je hebt hem je ongerustheid uitgelegd en hij bepaalt verder wat hij met die informatie doet.
Misschien wat kinderachtig voor zijn leeftijd maar hij studeert, hij werkt en als hij verder geen ongein uithaalt, dan lijkt het me verder een gezonde jongen van 20. Dus het is geen losgeslagen jongen waar je dag en nacht over moet piekeren.
Misschien wat kinderachtig voor zijn leeftijd maar hij studeert, hij werkt en als hij verder geen ongein uithaalt, dan lijkt het me verder een gezonde jongen van 20. Dus het is geen losgeslagen jongen waar je dag en nacht over moet piekeren.
donderdag 4 november 2010 om 15:54
Tja, ik zelf zou ook geen helm dragen op een snorfiets. Een snorfiets mag maximaal 25 km meen ik? Snorfietsten zijn nou juist niet die scooters die zo opgevoerd worden toch, dat zijn toch meestal de brommer (met helmplicht)?
Dus ja, dat je je zorgen maakt ok, maar ik vind het een tikkie overdreven zoals men bezorgt is dat oma al twee maanden niet slaapt en jij en je moeder zo bezorgd zijn.
Hij is 20, geen 16.
Dus ja, dat je je zorgen maakt ok, maar ik vind het een tikkie overdreven zoals men bezorgt is dat oma al twee maanden niet slaapt en jij en je moeder zo bezorgd zijn.
Hij is 20, geen 16.
donderdag 4 november 2010 om 15:55
Ik maak me er niet elke dag druk om, maar af en toe ben ik wel bezorgd ja, ik heb een dode vader, ben gewoon altijd bang dat mijn gezin wat overkomt, mijn moeder, mijn broertje.
dat ding gaat 55km per uur, hij heeft hem opgevoerd.
Ik wil hem ook niks verbieden, ik snap alleen niet dat hij zelf niet in ziet dat het zo'n kleine moeite is om even om zijn eigen veiligheid te denken.
Mjin moeder rijd al jaren motor, en wij zitten al jaren achterop. Hij is zelf wel eens gevallen met haar en weet dus donders goed hoeveel pijn je kan hebben als je valt.
Maar het is idd zijn beslissing, maar dan nog vind ik het jammer dat we er nie over kunnen praten.
Hij wil sowieso nooit ergens over praten, ook nie over mijn vaders overlijden.
dat ding gaat 55km per uur, hij heeft hem opgevoerd.
Ik wil hem ook niks verbieden, ik snap alleen niet dat hij zelf niet in ziet dat het zo'n kleine moeite is om even om zijn eigen veiligheid te denken.
Mjin moeder rijd al jaren motor, en wij zitten al jaren achterop. Hij is zelf wel eens gevallen met haar en weet dus donders goed hoeveel pijn je kan hebben als je valt.
Maar het is idd zijn beslissing, maar dan nog vind ik het jammer dat we er nie over kunnen praten.
Hij wil sowieso nooit ergens over praten, ook nie over mijn vaders overlijden.
donderdag 4 november 2010 om 15:56
Roque, ik begrijp je wel hoor. Je bent tenslotte, als ik het goed begrepen heb, je vader al verloren. Dan besef je maar weer hoe betrekkelijk het leven is en heb je misschien wat meer angst dat er met de andere mensen van wie je houdt ook wat gebeurd. Iets waar andere mensen niet zo vaak bij stil staan maar jij nu wel omdat je dit al hebt meegemaakt.
Ik zou nogmaals het gesprek aan gaan en leg hem dit gewoon uit, zeg het niet belerend maar vertel hem welk gevoel er voor jou achter zit. Het is ook niet geheel ongevaarlijk natuurlijk. Geluid in je oor en geen helm op.
Ik zou nogmaals het gesprek aan gaan en leg hem dit gewoon uit, zeg het niet belerend maar vertel hem welk gevoel er voor jou achter zit. Het is ook niet geheel ongevaarlijk natuurlijk. Geluid in je oor en geen helm op.
donderdag 4 november 2010 om 16:01
quote:elninjoo schreef op 04 november 2010 @ 15:53:
op de fiets is even gevaarlijk en zie je hier in Nederland wel 'ns mensen met 'n helm op de fiets?
laat 'm los, hij is volwassen
je kunt 'm beter motiveren z'n rijbewijs te halen aangezien ie al 20 is
Heeft hij al nien, maar we hebben maar 1 auto en die gebruikt mijn moeder altijd. Had ook liever gehad dat hij zijn eigen auto zou hebben. Ik weet ook wel dat ik me misschien teveel zorgen maak maar hij is mijn vlees en bloed.
Ik heb gewoon altijd al hele erge angst gehad dat hem iets overkomt ook omdat hij te zwaar is ( 120 kilo met 1.82 ) en mijn vader stierf aan een hartinfarct.
Daar doet hij ook niks aan, hij blijft maar eten.
Dat is natuurlijk ook zijn keuze maar daardoor maken mijn moeder en ik ons wel zorgen aangezien hij al genetisch meer kans heeft op een hartinfarct ( mijn vader had zeldzame hart afwijking die hij heeft geerfd. ) en met dat gewicht is het helemaal gevaarlijk.
En nee ik ben idd zijn moeder niet, maar vind de reacties wel iets hard. Ik vraag om tips over hoe ik er beter mee om kan gaan, zomaar loslaten dat gaat niet zo makkelijk.
Heeft iemand tips hoe ik misschien beter met hem zou kunnen praten. Uberhaubt praten over normale dingen.
op de fiets is even gevaarlijk en zie je hier in Nederland wel 'ns mensen met 'n helm op de fiets?
laat 'm los, hij is volwassen
je kunt 'm beter motiveren z'n rijbewijs te halen aangezien ie al 20 is
Heeft hij al nien, maar we hebben maar 1 auto en die gebruikt mijn moeder altijd. Had ook liever gehad dat hij zijn eigen auto zou hebben. Ik weet ook wel dat ik me misschien teveel zorgen maak maar hij is mijn vlees en bloed.
Ik heb gewoon altijd al hele erge angst gehad dat hem iets overkomt ook omdat hij te zwaar is ( 120 kilo met 1.82 ) en mijn vader stierf aan een hartinfarct.
Daar doet hij ook niks aan, hij blijft maar eten.
Dat is natuurlijk ook zijn keuze maar daardoor maken mijn moeder en ik ons wel zorgen aangezien hij al genetisch meer kans heeft op een hartinfarct ( mijn vader had zeldzame hart afwijking die hij heeft geerfd. ) en met dat gewicht is het helemaal gevaarlijk.
En nee ik ben idd zijn moeder niet, maar vind de reacties wel iets hard. Ik vraag om tips over hoe ik er beter mee om kan gaan, zomaar loslaten dat gaat niet zo makkelijk.
Heeft iemand tips hoe ik misschien beter met hem zou kunnen praten. Uberhaubt praten over normale dingen.
donderdag 4 november 2010 om 16:05
quote:toffifee schreef op 04 november 2010 @ 15:56:
Roque, ik begrijp je wel hoor. Je bent tenslotte, als ik het goed begrepen heb, je vader al verloren. Dan besef je maar weer hoe betrekkelijk het leven is en heb je misschien wat meer angst dat er met de andere mensen van wie je houdt ook wat gebeurd. Iets waar andere mensen niet zo vaak bij stil staan maar jij nu wel omdat je dit al hebt meegemaakt.
Ik zou nogmaals het gesprek aan gaan en leg hem dit gewoon uit, zeg het niet belerend maar vertel hem welk gevoel er voor jou achter zit. Het is ook niet geheel ongevaarlijk natuurlijk. Geluid in je oor en geen helm op.
Nee dat is idd zo, het is zeker gevaarlijk met muziek in rijden!
Bedankt voor je lieve woorden, de reden dat ik er nu een topic over open is dat ik er vannacht over gedroomd heb, voor de derde keer, dat ik hem kon begraven dankzij dat ding.
Mijn vader stierf in een bestelbusje, dankzij zijn hartinfarct en dat heeft er bij mij voor gezord dat ik vaak bang ben de rest van mijn familie kwijt te raken.
Nu ik erover nadenk heeft zijn dood ervoor gezorgd dat ik altijd bang ben, voor alles. Om mensen dichtbij me te laten komen qua vriendschappen omdat ik bang ben dat ze wat overkomt, denken dat ik maar beter geen relaties kan hebben want als ik wel gelukkig ben en kindjes zou hebben dan zou het toch wel fout gaan en mijn partner overlijden of weggaan bij me.
Ik heb dat laatst pas besefd na mijn laatste relatie, dat ik altijd bang ben voor alles, vooral bang voor relaties.
En ontdekt dat die oorzaak bij mijn vaders dood ligt.
Roque, ik begrijp je wel hoor. Je bent tenslotte, als ik het goed begrepen heb, je vader al verloren. Dan besef je maar weer hoe betrekkelijk het leven is en heb je misschien wat meer angst dat er met de andere mensen van wie je houdt ook wat gebeurd. Iets waar andere mensen niet zo vaak bij stil staan maar jij nu wel omdat je dit al hebt meegemaakt.
Ik zou nogmaals het gesprek aan gaan en leg hem dit gewoon uit, zeg het niet belerend maar vertel hem welk gevoel er voor jou achter zit. Het is ook niet geheel ongevaarlijk natuurlijk. Geluid in je oor en geen helm op.
Nee dat is idd zo, het is zeker gevaarlijk met muziek in rijden!
Bedankt voor je lieve woorden, de reden dat ik er nu een topic over open is dat ik er vannacht over gedroomd heb, voor de derde keer, dat ik hem kon begraven dankzij dat ding.
Mijn vader stierf in een bestelbusje, dankzij zijn hartinfarct en dat heeft er bij mij voor gezord dat ik vaak bang ben de rest van mijn familie kwijt te raken.
Nu ik erover nadenk heeft zijn dood ervoor gezorgd dat ik altijd bang ben, voor alles. Om mensen dichtbij me te laten komen qua vriendschappen omdat ik bang ben dat ze wat overkomt, denken dat ik maar beter geen relaties kan hebben want als ik wel gelukkig ben en kindjes zou hebben dan zou het toch wel fout gaan en mijn partner overlijden of weggaan bij me.
Ik heb dat laatst pas besefd na mijn laatste relatie, dat ik altijd bang ben voor alles, vooral bang voor relaties.
En ontdekt dat die oorzaak bij mijn vaders dood ligt.
donderdag 4 november 2010 om 16:16
Maar Roque, kun je dan niet met een psych gaan praten? Je weet zelf precies waar het aan ligt dus. Zij/hij zal die angst nooit bij je weg kunnen nemen, want waar mensen leven gaan ook mensen dood. Ze kan het je misschien wel makkelijker maken of helpen hier mee om te gaan.
Overigens herken ik het hoor. Bij mij is het op het ergst als er iemand die dichtbij staat is overleden. Toen mijn opa overleed bijvoorbeeld had ik ook weer een periode waarbij ik in de stress schoot als mijn man 10 minuten later thuis kwam van zijn werk. Of als ik mijn moeder niet kon bereiken... Dit gaat vanzelf na een tijd weer over, maar op zo'n moment wordt je er keihard mee geconfronteerd dat mensen die je zo lief hebt er ineens niet meer zijn dat je je realiseert dat dit ook met de andere mensen die je lief hebt kan gebeuren.
Overigens herken ik het hoor. Bij mij is het op het ergst als er iemand die dichtbij staat is overleden. Toen mijn opa overleed bijvoorbeeld had ik ook weer een periode waarbij ik in de stress schoot als mijn man 10 minuten later thuis kwam van zijn werk. Of als ik mijn moeder niet kon bereiken... Dit gaat vanzelf na een tijd weer over, maar op zo'n moment wordt je er keihard mee geconfronteerd dat mensen die je zo lief hebt er ineens niet meer zijn dat je je realiseert dat dit ook met de andere mensen die je lief hebt kan gebeuren.
donderdag 4 november 2010 om 16:18
Rogue, ik begrijp je zorgen. Het is misschien heel raar gezegd maar mijn eerste gedachte was dat jij met je moeder en broer in gezinstherapie zou kunnen gaan o.i.d. Therapie klinkt weer zo extreem en zwaar maar ik kan mij voorstellen dat het onverwacht wegvallen van je vader een enorme impact op jullie leven heb gehad. Maar iets zou er gecreëerd moeten kunnen worden zodat jullie drieën weer tot elkaar komen.
*Ik lees bovenstaande en realiseer mij hoe wollig mijn reactie is, maar weet het even niet anders te zeggen*.
*Ik lees bovenstaande en realiseer mij hoe wollig mijn reactie is, maar weet het even niet anders te zeggen*.
donderdag 4 november 2010 om 16:21
Nou ik heb al vaak bij maatschappelijk werkers gelopen over dit probleem maar nog nooit bij een psycholoog.
Mijn moeder heeft ons na mijn vaders dood wel van de ene paranormale figuur naar de andere geslingerd omdat ze dacht dat we daar wat aan hadden ( soms wel soms niet ) maar daar is dit probleem nooit in het licht gekomen, toen was ik ook nog te jong.
Naar maatschappelijk werk gaan vond ik heel moeilijk, vooral omdat ik het heel moeilijk vind om hulp aan te nemen, als ik dat doe betekent dat in mijn ogen dat ik te zwak ben om dingen zelf op te lossen en dat is wat ik niet wil, zwak zijn of zwakte tonen. Mijn moeder heeft me nu doorverwezen naar een loopbaancoach zodat ik erachter kan komen wat ik nou wil met mijn leven enzo.
Zij wil er zelfs voor betalen ( wat ik eigenlijk nie wil maar heb er zelf geen geld voor ) maar ik vind het zo moeilijk om die telefoon om te pakken en die vrouw te bellen.
In mijn ogen heb ik dan gefaald omdat ik het zelf niet af kon.
Mijn moeder heeft ons na mijn vaders dood wel van de ene paranormale figuur naar de andere geslingerd omdat ze dacht dat we daar wat aan hadden ( soms wel soms niet ) maar daar is dit probleem nooit in het licht gekomen, toen was ik ook nog te jong.
Naar maatschappelijk werk gaan vond ik heel moeilijk, vooral omdat ik het heel moeilijk vind om hulp aan te nemen, als ik dat doe betekent dat in mijn ogen dat ik te zwak ben om dingen zelf op te lossen en dat is wat ik niet wil, zwak zijn of zwakte tonen. Mijn moeder heeft me nu doorverwezen naar een loopbaancoach zodat ik erachter kan komen wat ik nou wil met mijn leven enzo.
Zij wil er zelfs voor betalen ( wat ik eigenlijk nie wil maar heb er zelf geen geld voor ) maar ik vind het zo moeilijk om die telefoon om te pakken en die vrouw te bellen.
In mijn ogen heb ik dan gefaald omdat ik het zelf niet af kon.
donderdag 4 november 2010 om 16:25
quote:paloma schreef op 04 november 2010 @ 16:18:
Rogue, ik begrijp je zorgen. Het is misschien heel raar gezegd maar mijn eerste gedachte was dat jij met je moeder en broer in gezinstherapie zou kunnen gaan o.i.d. Therapie klinkt weer zo extreem en zwaar maar ik kan mij voorstellen dat het onverwacht wegvallen van je vader een enorme impact op jullie leven heb gehad. Maar iets zou er gecreëerd moeten kunnen worden zodat jullie drieën weer tot elkaar komen.
*Ik lees bovenstaande en realiseer mij hoe wollig mijn reactie is, maar weet het even niet anders te zeggen*.
Goede tip! Probleem is dat mijn vader al 18 jaar dood is, ik was 5 mijn broertje 2. We hebben zijn overlijden allemaal geaccepteerd en een plekje gegeven ( ik en mijn moeder dan, mijn broer dat weet ik niet, die praat er nooit over ) maar het is gek want als gezin zijn we best wel hecht. Behoorlijk hecht zelfs, we knuffelen altijd veel met elkaar, we gaan voor elkaar door het vuur.
Ik zou wel warm lopen voor gezinstherapie, helaas zou mijn broertje hier nooit in meegaan. Hij wil ook niet naar maatschappelijk werk, of uberhaubt ergens naar toe om hulp te zoeken.
Rogue, ik begrijp je zorgen. Het is misschien heel raar gezegd maar mijn eerste gedachte was dat jij met je moeder en broer in gezinstherapie zou kunnen gaan o.i.d. Therapie klinkt weer zo extreem en zwaar maar ik kan mij voorstellen dat het onverwacht wegvallen van je vader een enorme impact op jullie leven heb gehad. Maar iets zou er gecreëerd moeten kunnen worden zodat jullie drieën weer tot elkaar komen.
*Ik lees bovenstaande en realiseer mij hoe wollig mijn reactie is, maar weet het even niet anders te zeggen*.
Goede tip! Probleem is dat mijn vader al 18 jaar dood is, ik was 5 mijn broertje 2. We hebben zijn overlijden allemaal geaccepteerd en een plekje gegeven ( ik en mijn moeder dan, mijn broer dat weet ik niet, die praat er nooit over ) maar het is gek want als gezin zijn we best wel hecht. Behoorlijk hecht zelfs, we knuffelen altijd veel met elkaar, we gaan voor elkaar door het vuur.
Ik zou wel warm lopen voor gezinstherapie, helaas zou mijn broertje hier nooit in meegaan. Hij wil ook niet naar maatschappelijk werk, of uberhaubt ergens naar toe om hulp te zoeken.
