Psyche
alle pijlers
De dood.
maandag 14 september 2020 17:32
!! Denk jij aan zelfmoord of ben je suicidaal bel 0800-0113 !! Voor België 1813
De dood, het zegt het al. Dood. Niet levend.
Iedereen is ongetwijfeld bang voor de dood, de gedachte dat je als persoon de complete controle gaat verliezen over jouw lichaam. Een lichaam en een geest die je jarenlang hebt gehad, iets wat jou vormt tot de persoon die je vandaag de dag bent. De levenslessen die je hebt gehad/nog steeds krijgt.
De dood, soms snak ik erna.
Wat zou het heerlijk rustig zijn in mijn hoofd.
Een jaar geleden verloor ik mijn soulmate, mijn beste vriend, mijn tweelingziel zoals hij altijd zei.
Een jaar geleden dat ook mijn leven stopte, mijn leven verder bouwen zonder jou, zonder jou adviezen, zonder je gekke buien. Onze vriendschap zal ik eeuwig koesteren.
Maar jij bent dood, en ik wou dood. Het moment dat jij besloot het leven uit te stappen hoopte ik dat het vliegtuig waar ik in zat naar beneden zou storten. Ik was er klaar mee. Toen mij de volgende dag het bericht bereikte dat jij er niet meer was.. heel even keek ik vanuit mijn hotelkamer op 10 hoog naar beneden, het was een prachtige plek om dood te gaan. Ik liep weg en heb mij suf gehuild.
De dood,
Soms snak ik er na, zou ik even willen ontsnappen van de realiteit en even met je willen praten, maar als ik nu mijn leven laat, dan zie ik wat ik achterlaat en ik kan niet meer terug want het is defenitief. Maar dan ben ik wel voor altijd samen, samen met jou. Dan kunnen we weer lekker chillen en diep na denken over alle facetten van het leven.
De dood,
Ik voel de dood, ik voel mij dood. Het is dat mijn hart nog klopt. Maar gevoel? Dat is er niet meer.
Ik werk voor jou, voor jou werk ik heel hard aan mijzelf. Het zit zo diep. Boos ben ik geen seconde geweest ik begrijp je keuze voor dit besluit. En ik weet dat je altijd bij mij bent. Ik weet dat je mij volgt en ik weet dat je mij tekens geeft die alleen ik snap. Ik kan nog even niet komen, ik moet mijn zoon nog zien opgroeien, ik moet nog 2 kinderen krijgen met de liefde van mijn leven. Daarna mag je mij komen halen.
!! Denk jij aan zelfmoord of ben je suicidaal bel 0800- 0113 en voor België 1813 !!
Ik wilde even van mij afschrijven, maar vooral laten weten aan iedereen die worsteld met deze gevoelens jij/jullie zijn niet alleen![❤️]()
De dood, het zegt het al. Dood. Niet levend.
Iedereen is ongetwijfeld bang voor de dood, de gedachte dat je als persoon de complete controle gaat verliezen over jouw lichaam. Een lichaam en een geest die je jarenlang hebt gehad, iets wat jou vormt tot de persoon die je vandaag de dag bent. De levenslessen die je hebt gehad/nog steeds krijgt.
De dood, soms snak ik erna.
Wat zou het heerlijk rustig zijn in mijn hoofd.
Een jaar geleden verloor ik mijn soulmate, mijn beste vriend, mijn tweelingziel zoals hij altijd zei.
Een jaar geleden dat ook mijn leven stopte, mijn leven verder bouwen zonder jou, zonder jou adviezen, zonder je gekke buien. Onze vriendschap zal ik eeuwig koesteren.
Maar jij bent dood, en ik wou dood. Het moment dat jij besloot het leven uit te stappen hoopte ik dat het vliegtuig waar ik in zat naar beneden zou storten. Ik was er klaar mee. Toen mij de volgende dag het bericht bereikte dat jij er niet meer was.. heel even keek ik vanuit mijn hotelkamer op 10 hoog naar beneden, het was een prachtige plek om dood te gaan. Ik liep weg en heb mij suf gehuild.
De dood,
Soms snak ik er na, zou ik even willen ontsnappen van de realiteit en even met je willen praten, maar als ik nu mijn leven laat, dan zie ik wat ik achterlaat en ik kan niet meer terug want het is defenitief. Maar dan ben ik wel voor altijd samen, samen met jou. Dan kunnen we weer lekker chillen en diep na denken over alle facetten van het leven.
De dood,
Ik voel de dood, ik voel mij dood. Het is dat mijn hart nog klopt. Maar gevoel? Dat is er niet meer.
Ik werk voor jou, voor jou werk ik heel hard aan mijzelf. Het zit zo diep. Boos ben ik geen seconde geweest ik begrijp je keuze voor dit besluit. En ik weet dat je altijd bij mij bent. Ik weet dat je mij volgt en ik weet dat je mij tekens geeft die alleen ik snap. Ik kan nog even niet komen, ik moet mijn zoon nog zien opgroeien, ik moet nog 2 kinderen krijgen met de liefde van mijn leven. Daarna mag je mij komen halen.
!! Denk jij aan zelfmoord of ben je suicidaal bel 0800- 0113 en voor België 1813 !!
Ik wilde even van mij afschrijven, maar vooral laten weten aan iedereen die worsteld met deze gevoelens jij/jullie zijn niet alleen
anoniem_201031 wijzigde dit bericht op 14-09-2020 22:40
Reden: Toevoeging Belgische zelfmoordhulplijn
Reden: Toevoeging Belgische zelfmoordhulplijn
1.09% gewijzigd
Bi sonraki hayatimda gel.
maandag 14 september 2020 18:55
maandag 14 september 2020 18:57
Ik zie het als een controle, je hersenen hebben immers connectie met je hart en andere organen. Zij zorgen dat we ademen. Als zij besluiten dat het mooi is geweest gaat ons “lampje” uit.RodeRoosOpWitteZijde schreef: ↑14-09-2020 18:27"Iedereen is ongetwijfeld bang voor de dood, de gedachte dat je als persoon de complete controle gaat verliezen over jouw lichaam."
Nee dat is bepaald niet het geval, lang niet iedereen is daar bang voor.
Verder heeft niemand de complete controle over zijn lichaam.
Als dat wel zo was, dan was ik niet al vanaf mijn negende jaar aan een bril, had ik geen borstkanker gehad, zou de wereld nu niet in paniek zijn door Corona.
En zouden er ook geen geestenzieken zijn: in mijn familie komt schizofrenie voor.
Hou in gedachten: Alles is energie, die energie gaat na je dood verder in een andere vorm. Niets meer en ook niets minder.
Ziektes ed kun je natuurlijk niet onder controle krijgen/hebben dat weet ik zelf ook heel goed.
Mijn vriend waarover dit berichtje gaat leed ook aan schizofrenie, en had daarnaast ook nog last van stemmen, ik weet inmiddels dus heel goed dat je deze “demonen” zoals hij ze noemde niet onder controle kunt houden hoe graag je dat ook zou willen.
Bi sonraki hayatimda gel.
maandag 14 september 2020 19:00
Inderdaad. Denken mag altijd. Ik heb niet zo zeer een angst voor de dood, maar meer omdat sommige mensen er wel bang voor zijn wilde ik het bespreekbaar maken. Het is idd soms prettig om erover na te denken. Soms geeft het mij rust, omdat je zelf beslist hoe je dood wil gaan en dus “controle” houdt.
Bi sonraki hayatimda gel.
maandag 14 september 2020 19:01
Doen mag ook altijd.ime21 schreef: ↑14-09-2020 19:00Inderdaad. Denken mag altijd. Ik heb niet zo zeer een angst voor de dood, maar meer omdat sommige mensen er wel bang voor zijn wilde ik het bespreekbaar maken. Het is idd soms prettig om erover na te denken. Soms geeft het mij rust, omdat je zelf beslist hoe je dood wil gaan en dus “controle” houdt.
maandag 14 september 2020 19:07
IBIopviva schreef: ↑14-09-2020 18:35Mag ik je allervriendelijkst verzoeken om dit nooit maar dan ook nooit te zeggen/schrijven naar al jouw (toekomstige) kinderen, niet half, niet op schrift in huis, verwijder dit topic tzt.
Mijn moeder dacht er ook zo over (die dat niet tegen ons gezegd heeft maar dat heeft haar therapeut gedaan) en toen ik 18 was wilde zij er een einde aan maken. Logischerwijs wilde ik mijn verjaardag niet vieren.
Ik vind het echt naar dat je je zo voelt, herkenbaar ook maar ik wil je met klem adviseren geen nieuwe kinderen te maken als je er zo over denkt. Je vernietigd niet alleen je eigen leven maar ook van al die kinderen.
Mijn moeder kreeg deze gevoelens pas toen wij al op de wereld waren, ikzelf nog voordat ik 15 was en daarom heb ik dan ook geen kinderen.
Neem je verantwoording zolang je je nog zo voelt, ook als dit de rest van je leven is.
Ik beloof jou, en mijzelf dat ik dit nooit aan mijn kind(eren) zou zeggen/vertellen.
Ik snap dat jij je verjaardag niet wilde vieren, ik heb hetzelfde. Wij zijn even oud, en hij is 3 dagen eerder dan mij jarig en dus dit jaar is het eerste jaar dat ik geen felicitatie heb gekregen of heb kunnen geven. Ik snap jou keuze van het niet nemen/willen van kinderen door deze gedachte. Ik heb deze gevoelens ook pas gekregen na zijn geboorte, en eerlijk gezegd is hij wel de reden waarom ik door ga, ik zou hem niet achter willen laten, het idee dat ik hem nooit meer zou kunnen knuffelen/vasthouden maakt mij al enorm verdrietig. Echter heeft het wel een poosje geduurd voor ik dit gevoel weer kreeg hoor. Voor nu zeg ik ook ik wil geen kind in deze fase van mijn leven, een kinderwens heb ik nog wel, vorig jaar broeide hij heel erg. Maar nu staat hij op on hold. Eerst maar zorgen dat ik met mijzelf en mijn psyche kan omgaan voor ik misschien ooit nog kinderen op de wereld breng.
Bi sonraki hayatimda gel.
maandag 14 september 2020 19:29
ime21 schreef: ↑14-09-2020 18:09Ik begrijp je reactie, het klinkt wat dubbelzinnig idd. Echter ervaar ik het nu als een lijdensweg, want dit is nog vers het moet nog een plekje krijgen. En daar werk ik keihard aan, om de zin van het leven weer te vinden maar dat heeft tijd nodig. Ik ben allang blij dat ik op dit moment weer kan functioneren, en weer doelen heb durven te stellen voor mijzelf. Dit is puur om mijn hoofd leeg te maken, schrijven is voor mij mijn uitlaatklep geworden. Dat is ook onderdeel van mijn herstel proces.
Hier lijkt het alsof het dood willen en de lijdensweg pas kwam naar aanleiding van het verlies van je vriend, maar dat kan ik niet rijmen met het volgende stuk uit je OP:
Maar jij bent dood, en ik wou dood. Het moment dat jij besloot het leven uit te stappen hoopte ik dat het vliegtuig waar ik in zat naar beneden zou storten. Ik was er klaar mee.
Je wilde zelf ook al dood, je was er klaar mee. Dan speelde er toch al heel veel?
Ik hoop dat je eruit komt, voor jezelf maar vooral ook voor je zoon (die het wel merkt hoor, dat het zo slecht gaat met zijn moeder
).
maandag 14 september 2020 20:28
Er is van te voren idd ook iets heftigs gebeurd mijn broertje kreeg een paar maand ervoor een ongeluk met zijn scooter en liet ook bijna het leven wat ook zijn sporen heeft na gelaten bij ons hele gezin waardoor ik er even helemaal door heen zat, dat was ook een heel zwaar traject van revalideren etc en ik dacht dat een vakantie ver weg mij wel goed zou doen en ik daar even wat dingen een plekje kon geven. Echter liep dat dus wat anders omdat hij overleed op het moment dat ik landde op plaats van bestemming. Hij liet het leven om 23:38 en ik kwam 0:38 aan in mijn vakantie land. Dit heeft mij zodanig aangeslagen en het heeft even geduurd voor ik hulp wilde zoeken hiervoor. Maar nu ik het gedaan heb ben ik enorm trots op mijzelf!S-Groot schreef: ↑14-09-2020 19:29Hier lijkt het alsof het dood willen en de lijdensweg pas kwam naar aanleiding van het verlies van je vriend, maar dat kan ik niet rijmen met het volgende stuk uit je OP:
Je wilde zelf ook al dood, je was er klaar mee. Dan speelde er toch al heel veel?
Ik hoop dat je eruit komt, voor jezelf maar vooral ook voor je zoon (die het wel merkt hoor, dat het zo slecht gaat met zijn moeder
Mijn zoon zal er onbewust ongetwijfeld iets van mee hebben gekregen of krijgen, maar op mijn meest heftige periode kon hij gelukkig naar zijn vader zodat hij er niet mee geconfronteerd werd.
Bi sonraki hayatimda gel.
maandag 14 september 2020 20:32
Tampie, jou gevoel begrijp ik enorm goed! Als mijn zoon er niet was, was ik er ook niet meer. Hoe egoïstisch dat eigenlijk ook klinkt. Ik vind het soms jammer dat er nog een soort van taboe rust op zelfmoord of gedachte eraan. Vandaar dat ik het graag bespreekbaar wil maken, meer ook omdat men van de buitenkant niet ziet wat er binnen in allemaal schuilt. Hoe breed je ook lacht en hoe gelukkig je ook lijkt, de pijn is onzichtbaar. Hele dikke knuffel
Bi sonraki hayatimda gel.
maandag 14 september 2020 21:22
Ik heb hier overigens wel hulp voor. Al 9 jaar therapie, en medicatie. Heb veel psychische problemen oa PTSS, paniekaanvallen, angstaanvallen, borderline ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.
Mijn laatste zm poging was 4 jaar geleden, al kreeg ik 2 weken terug een terugval. Wel crisisdienst gebeld.
Vanaf 4 mei jl in de stress gezeten want mijn moeder kreeg die dag een hersenbloeding.
Mijn laatste zm poging was 4 jaar geleden, al kreeg ik 2 weken terug een terugval. Wel crisisdienst gebeld.
Vanaf 4 mei jl in de stress gezeten want mijn moeder kreeg die dag een hersenbloeding.
maandag 14 september 2020 21:51
Ik denk dat veel mensen dit wel eens doen. Ik zelf ook. Ik ben doorgaans vrij gelukkig maar kan erge stemmingswisselingen hebben. Soms op het depressieve af. Maar echt depressief ben ik niet, ik zie het op die momenten gewoon even niet meer zitten, komen alle problemen op me af en dan zou ik wel eens dood willen zijn ja. Ik heb heftige huilbuien die me dan weer wat opklaren waarna ik weer door kan en ga. Maar de gedachte aan de dood blijft terug komen, als een soort geruststelling ofzo, dat het ooit een keer stopt en ik dan rust heb. Dat dít leven dan in ieder geval klaar is. Een keer heb ik iets heel confronterends meegemaakt op dit vlak waardoor ik voelde dat ik nog niet wil gaan. Het was een aantal jaren terug, ik had spacecake gehad op een feest en veel te veel bleek, want ik trok ineens weg en belandde in een dichte mist. Mijn hartslag rees de pan uit en ik voelde angst dat dit fout zou gaan voordat ik out ging. Ze hebben me toen ergens neergelegd en ik hoorde ergens heel ver weg mensen praten, dingen aan me vragen maar ik kon niets verstaan, niet kijken want ik was heel erg duizelig, en ik kon haast niet bewegen. Toen kwam er een moment dat ik in een soort tunnel was met licht en de gedachte had "dit was het dan, ik ga nu dood" en ik voelde dat als ik het leven nu zou loslaten, ik echt naar de andere kant zou gaan. Op dat moment zag ik mijn kind voor me en wist ik dat ik nog niet wilde en kon gaan. Ik ben wel een week van de wereld geweest door deze ervaring, heel wazig en ook heel erg verdrietig. Heeft diepe indruk gemaakt. ik ben niet bang voor de dood. Dat maakt dat ik anders in het leven sta dan de meeste mensen; ik heb weinig angsten. Word ik ziek en ga ik dood, dan zij het zo. Vinden velen heel raar, maar zelf ervaar ik dat als heel rustgevend.
maandag 14 september 2020 21:51
Dat is mijn allergrootste wens, 3 kindjes. En dat weet hij, we grapte daar wel eens over. Hij zei altijd dat ik hem een paar dagen eerder zijn vruchzakje uitgetrapt had naar een andere moeder omdat onze moeders dat niet aan konden 2 “aliens” zoals hij ons altijd noemde
Daarna zei hij altijd “Cherrie my sweet cherrie” ik ga lachen als jij een tweeling krijgt die vechten elkaar de tent uit vooral als ik de vader ben die trappen elkaar de baarmoeder uit. Het opmerkelijke eraan is dat mijn moeder dus 2 vruchtzakjes had toen ze zwanger was van mij alleen ik ben geboren, in de andere zat geen vruchtje.
Bi sonraki hayatimda gel.
maandag 14 september 2020 21:56
Dat is zo, je weet nooit wat er bij iemand van binnen allemaal afspeelt. Wat vreselijk om zo'n dierbaar persoon op deze manier kwijt te raken! Dat is hartverscheurend, een groot verdriet dat een gat slaat in je hart. Het enige dat ik je kan adviseren is huilen, huilen, huilen. Alles eruit. Maar dat doe je ook schreef je. Tijd maakt het iets minder scherp. Het polijst als het ware de scherpe randjes wat gladder. Maar het verdriet blijft. Ik heb ook wel eens twaalf hoog op een flat gestaan en gedacht " wat als ik nu spring?" Dan denk ik aan het verdriet dat ik mijn naasten ermee doe, aan alle mooie dingen die er toch ook wel zijn. Maar het blijft af en toe terug komen. Tot nu toe kan ik dat alleen wel handelen. Durf het niet uit te spreken uit angst dat mensen heel erg schrikken van me. Terwijl het "gewoon" voorbijgaande gedachten zijn.ime21 schreef: ↑14-09-2020 20:32Tampie, jou gevoel begrijp ik enorm goed! Als mijn zoon er niet was, was ik er ook niet meer. Hoe egoïstisch dat eigenlijk ook klinkt. Ik vind het soms jammer dat er nog een soort van taboe rust op zelfmoord of gedachte eraan. Vandaar dat ik het graag bespreekbaar wil maken, meer ook omdat men van de buitenkant niet ziet wat er binnen in allemaal schuilt. Hoe breed je ook lacht en hoe gelukkig je ook lijkt, de pijn is onzichtbaar. Hele dikke knuffel
