Psyche
alle pijlers
Depressietopic - praat mee!
zondag 24 februari 2019 om 22:33
Nogal wat mensen op het forum (en daarbuiten natuurlijk) kampen met depressie.
Het leek me daarom een goed idee om een algemeen depressietopic te openen.
Zodat we elkaar kunnen steunen, tips kunnen geven, vragen kunnen stellen. Of gewoon even laten weten hoe je je voelt, delen dat je je klote voelt of dat het juist wat beter gaat.
Ook als je inmiddels hersteld bent van je depressie, of partner/betrokkene bent.
Voel je welkom!
Het leek me daarom een goed idee om een algemeen depressietopic te openen.
Zodat we elkaar kunnen steunen, tips kunnen geven, vragen kunnen stellen. Of gewoon even laten weten hoe je je voelt, delen dat je je klote voelt of dat het juist wat beter gaat.
Ook als je inmiddels hersteld bent van je depressie, of partner/betrokkene bent.
Voel je welkom!
zondag 9 juni 2019 om 22:49
Veel sterkte allemaal 
Ik heb tot 10 juli nog IHT, dus nog ongeveer een maand. Is wel een week verlengd ivm dat mn ouders de week ervoor op vakantie zijn en bij het eind gesprek willen zijn.
Ik heb tot 10 juli nog IHT, dus nog ongeveer een maand. Is wel een week verlengd ivm dat mn ouders de week ervoor op vakantie zijn en bij het eind gesprek willen zijn.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
zondag 9 juni 2019 om 23:22
Ja, het duurt zo lang... ik voel me opeens zo klote. Heb gesport, dat helpt vaak, nu in paniek. Ik blijf werkloos, ik blijf oncollegiaal, dit, dat...FadeToBlack schreef: ↑09-06-2019 22:58@Kandijsuiker, de diagnose autisme opent wel wat deuren, dat zie ik bij mijn man. Er wordt gezorgd voor een jobcoach, pgb etc.
Sugar and spice, and everything nice.
zondag 9 juni 2019 om 23:22
Ja, het duurt zo lang... ik voel me opeens zo klote. Heb gesport, dat helpt vaak, nu in paniek. Ik blijf werkloos, ik blijf oncollegiaal, dit, dat...FadeToBlack schreef: ↑09-06-2019 22:58@Kandijsuiker, de diagnose autisme opent wel wat deuren, dat zie ik bij mijn man. Er wordt gezorgd voor een jobcoach, pgb etc.
Sugar and spice, and everything nice.
zondag 9 juni 2019 om 23:27
Het is je depressie die spreekt, niet jij. Het is niet jouw schuld en je mag er zijn!Kandijsuiker schreef: ↑09-06-2019 23:22Ja, het duurt zo lang... ik voel me opeens zo klote. Heb gesport, dat helpt vaak, nu in paniek. Ik blijf werkloos, ik blijf oncollegiaal, dit, dat...
Ik wens je een goede nachtrust, hopelijk kun je slapen.
zondag 9 juni 2019 om 23:37
@ettolrahc, chocoladeballetjes, FadeToBlack: Mijn overtuiging is inderdaad heel groot. Kan me wel voorstellen dat jullie niet weten hoe je moet reageren. Als psychologen me al niet konden overtuigen. Op mijn 10e werd door mijn eerste hulpverlener al gezegd dat ik een extreem geval was. Nooit eerder had ze een kind meegemaakt in haar praktijk dat zo onzeker was als ik. Waarom het bij mij zo diep zit weet ik niet. Misschien deels omdat ik waarschijnlijk overgevoelig ben. Ik kijk soms naar programma's als "Je zal het maar hebben." Mensen met handicaps/aandoeningen die ondanks alles toch positief in het leven staan. Dat zou ik ook willen.
Maar het gevoel dat dat met mijn lijf en geest onmogelijk is overheerst tot nu toe.
Maar het gevoel dat dat met mijn lijf en geest onmogelijk is overheerst tot nu toe.
maandag 10 juni 2019 om 06:05
@fade. Goed dat je hebt gedoucht! En goed dat je vandaag de deur uit gaat! (Al is het maar even).
Goed dat je psychiater je meerdere keren per week belt. Altijd fijn een betrokken psychiater. Dat is de mijne ook. En ik heb wel anders gezien.
Lastig dat je man ook problemen heeft. Steun kan je nu wel gebruiken natuurlijk!
Ik hoop van harte dat je dag iets beter is en zo niet, is het ook goed.
@hondenmens. Je hoeft helemaal niets. Zulke onzekerheid kom je niet zomaar uit, dat is super ellendig. En een kenmerk van depressie is nu juist dat dat positieve zo moeilijk/onmogelijk is.
Ik ken dat, onzekerheid door dat soort programma's.
Ik zou gewoon meer zekerheid gunnen. Maar ook minder druk. Dus ook niet de druk dat je positief moet zijn.
@kohaku. Jammer dat iht nog langer nodig is sterkte.
@kandijsuiker. Wat naar dat je je zo slecht voelt. Hopelijk schiet dat autisme onderzoek eindelijk op! Lastig op zoiets wachten, zou ik ook niet tegen kunnen.
Goed dat je psychiater je meerdere keren per week belt. Altijd fijn een betrokken psychiater. Dat is de mijne ook. En ik heb wel anders gezien.
Lastig dat je man ook problemen heeft. Steun kan je nu wel gebruiken natuurlijk!
Ik hoop van harte dat je dag iets beter is en zo niet, is het ook goed.
@hondenmens. Je hoeft helemaal niets. Zulke onzekerheid kom je niet zomaar uit, dat is super ellendig. En een kenmerk van depressie is nu juist dat dat positieve zo moeilijk/onmogelijk is.
Ik ken dat, onzekerheid door dat soort programma's.
Ik zou gewoon meer zekerheid gunnen. Maar ook minder druk. Dus ook niet de druk dat je positief moet zijn.
@kohaku. Jammer dat iht nog langer nodig is sterkte.
@kandijsuiker. Wat naar dat je je zo slecht voelt. Hopelijk schiet dat autisme onderzoek eindelijk op! Lastig op zoiets wachten, zou ik ook niet tegen kunnen.
maandag 10 juni 2019 om 11:28
Vorig jaar liep hier een topic met de titel "succesverhalen van mensen met een depressie". Of zoiets.
Daar kan ik dus helemaal niets mee. Ik ken werkelijk niemand die van haar depressie "geleerd" heeft of er onbeschadigd is uitgekomen. Depressie is een ziekte. Geen leerproces. En ik had het met alle liefde overgeslagen.
In mijn werk heb ik veel te maken met mensen met een fysieke beperking. En dat is toch anders, want zij hebben een helder hoofd, kunnen lachen en werken. Als ik mocht kiezen dan wist ik het wel. Geen populaire uitspraak, maar het is mijn mening.
Daar kan ik dus helemaal niets mee. Ik ken werkelijk niemand die van haar depressie "geleerd" heeft of er onbeschadigd is uitgekomen. Depressie is een ziekte. Geen leerproces. En ik had het met alle liefde overgeslagen.
In mijn werk heb ik veel te maken met mensen met een fysieke beperking. En dat is toch anders, want zij hebben een helder hoofd, kunnen lachen en werken. Als ik mocht kiezen dan wist ik het wel. Geen populaire uitspraak, maar het is mijn mening.
maandag 10 juni 2019 om 11:55
Eens. En van zulke zinnen als: je krijgt nooit meer dan je dragen kan.Kandijsuiker schreef: ↑10-06-2019 02:03Die mythe van de nobele gehandicapte is kwalijk. Het zorgt ervoor dat de pijn minder serieus genomen wordt, want Pietje is verlamd maar toch zo vrolijk.
uhu nou mag ik daar anders over denken?
I.H.T. kwam 2,5 week lang elke dag langs bij mij en is in overleg daarna gestopt omdat mijn woonbegeleidster extra uren in kon zetten.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
maandag 10 juni 2019 om 11:57
@fade volledig mee eens. Mijn depressie is eigenlijk begonnen door fysieke problemen. Kon door 2 operaties intotaal 6 maanden niet lopen. Al 9 maanden thuis, nou geloof me, doet echt wat met een mens.. moet zeggen dat ik daarvoor ook al niet goed in mn vel zat, maar dit was echt de druppel.
Ik heb trouwens gesolliciteerd, hoop deze week te horen of ik op gesprek mag komen. Denk dat dat me goed zal doen, maar vind het ook erg spannend!
Ik heb trouwens gesolliciteerd, hoop deze week te horen of ik op gesprek mag komen. Denk dat dat me goed zal doen, maar vind het ook erg spannend!
maandag 10 juni 2019 om 12:32
IHHT komt bij mij volgens mij 7 weken in totaal . Maar gelukkig niet volle bak meer nu. Vind het wel spannend dat het niet meer zo intensief is, maar ook wel fijn, heb ik weer wat terug van mijn leven.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
maandag 10 juni 2019 om 12:33
maandag 10 juni 2019 om 12:37
Hoi,
ik heb het topic nog niet doorgelezen maar merkte uit de laatste posts dat jullie mekaar lijken te begrijpen en daar heb ik even nood aan.
Ik ben al jaren in behandeling bij een psychiater en neem trouw sipralexa. Gaat steeds redelijk goed. De gewone ups en downs. En sinds deze week gaat het niet, gewoon niet. Ik vind in niets ontspanning of rust. Ik wil alleen slapen. Ben gisteren naar huis gestuurd door collega omdat ik de ene huilbui na de andere had.
En sindsdien geslapen en gehuild.
Ik raak niet vooruit. Ik voel me volledig verloren en alleen.
De dagen duren zo lang.
Ik zie niets mooi meer aan het leven en zelfs de zorg voor mijn hond valt me zooo zwaar. Ik heb al mijn plannen van vandaag afgezegd en nu lig ik hier in bed. Te niksen. Te wenen.
Ik heb pas half juli weer een afspraak bij psy en weet even niet hoe ik het overleef. Ik heb morgen en overmorgen vrij gevraagd aan bazin. Ik weet hopelijk snel meer. Ik kan me niet inbeelden dat ik sociaal moet gaan doen op het werk.
Wat doen jullie op zo'n dipmomenten?
ik heb het topic nog niet doorgelezen maar merkte uit de laatste posts dat jullie mekaar lijken te begrijpen en daar heb ik even nood aan.
Ik ben al jaren in behandeling bij een psychiater en neem trouw sipralexa. Gaat steeds redelijk goed. De gewone ups en downs. En sinds deze week gaat het niet, gewoon niet. Ik vind in niets ontspanning of rust. Ik wil alleen slapen. Ben gisteren naar huis gestuurd door collega omdat ik de ene huilbui na de andere had.
En sindsdien geslapen en gehuild.
Ik raak niet vooruit. Ik voel me volledig verloren en alleen.
De dagen duren zo lang.
Ik zie niets mooi meer aan het leven en zelfs de zorg voor mijn hond valt me zooo zwaar. Ik heb al mijn plannen van vandaag afgezegd en nu lig ik hier in bed. Te niksen. Te wenen.
Ik heb pas half juli weer een afspraak bij psy en weet even niet hoe ik het overleef. Ik heb morgen en overmorgen vrij gevraagd aan bazin. Ik weet hopelijk snel meer. Ik kan me niet inbeelden dat ik sociaal moet gaan doen op het werk.
Wat doen jullie op zo'n dipmomenten?
maandag 10 juni 2019 om 12:48
Ja ik wel... Tot op zekere hoogte hoor en niet tegen iedereen. Maar tegen sommige mensen ben ik wel vrij open, daar vertel ik wel over mijn depressies en angst klachten, maar dan moet ik me wel echt op mijn gemak voelen.FadeToBlack schreef: ↑10-06-2019 12:09@Ettol.... spannend! Duimduim
Vraagje aan iedereen: vertel je "het" op je werk? En bij een nieuwe baan?
Tegen andere mensen vertel ik dat ik uit een Burnout kom, wat ook zo is, maar laat ik de details verder achterwege en vertel ik dat ik op mezelf moet blijven letten.
Ik weet dat als ik daar niet open over ben ik op mijn tenen ga lopen, me beter voor ga doen en uiteindelijk weer thuis kom te zitten.
Nu moet ik ook zeggen dat ik werk in een omgeving waar dat ook kan.
En ik merk ook dat sommige mensen daardoor ook opener durven zijn.
maandag 10 juni 2019 om 12:51
maandag 10 juni 2019 om 12:51
Welkom Titin, goed dat je hier je verhaal doet.
Wat naar dat je je nu weer zo somber en klote voelt! Kun je morgen bellen en de afspraak met je psych vervroegen? Zeg dat het nodig is omdat je weer depressief bent.
Weet je bazin van je depressie? Of de bedrijfsarts?
Ik weet hoe het voelt, het enige waarmee ik de dagen in zo'n periode doorkom, is structuur. Dus: op tijd opstaan, douchen, eten, stukje lopen, contact met anderen etc. Maar het valt echt niet mee en het lukt me lang niet altijd (zit nu ook alweer 3 dagen binnen).
Sterkte, en blijf hier schrijven!
Wat naar dat je je nu weer zo somber en klote voelt! Kun je morgen bellen en de afspraak met je psych vervroegen? Zeg dat het nodig is omdat je weer depressief bent.
Weet je bazin van je depressie? Of de bedrijfsarts?
Ik weet hoe het voelt, het enige waarmee ik de dagen in zo'n periode doorkom, is structuur. Dus: op tijd opstaan, douchen, eten, stukje lopen, contact met anderen etc. Maar het valt echt niet mee en het lukt me lang niet altijd (zit nu ook alweer 3 dagen binnen).
Sterkte, en blijf hier schrijven!
maandag 10 juni 2019 om 12:55
Hey Yesss, wat goed! Ik werk ook in zo'n omgeving, maar ik moet daar weg na 2 jaar ziektewet, dat is begin volgend jaar. Dan krijg ik een WIA keuring.yesss schreef: ↑10-06-2019 12:48Ja ik wel... Tot op zekere hoogte hoor en niet tegen iedereen. Maar tegen sommige mensen ben ik wel vrij open, daar vertel ik wel over mijn depressies en angst klachten, maar dan moet ik me wel echt op mijn gemak voelen.
Tegen andere mensen vertel ik dat ik uit een Burnout kom, wat ook zo is, maar laat ik de details verder achterwege en vertel ik dat ik op mezelf moet blijven letten.
Ik weet dat als ik daar niet open over ben ik op mijn tenen ga lopen, me beter voor ga doen en uiteindelijk weer thuis kom te zitten.
Nu moet ik ook zeggen dat ik werk in een omgeving waar dat ook kan.
En ik merk ook dat sommige mensen daardoor ook opener durven zijn.
Het is spannend allemaal.
maandag 10 juni 2019 om 14:20
Ik denk toch zeker wel dat ik iets van m'n depressie geleerd heb... Ik weet nu veel beter waar mijn prioriteiten liggen dan zo'n 5 jaar geleden en ben me ook veel bewuster van mijn zwakke punten en kan daar beter op anticiperen dan eerder.FadeToBlack schreef: ↑10-06-2019 11:28Vorig jaar liep hier een topic met de titel "succesverhalen van mensen met een depressie". Of zoiets.
Daar kan ik dus helemaal niets mee. Ik ken werkelijk niemand die van haar depressie "geleerd" heeft of er onbeschadigd is uitgekomen. Depressie is een ziekte. Geen leerproces. En ik had het met alle liefde overgeslagen.
In mijn werk heb ik veel te maken met mensen met een fysieke beperking. En dat is toch anders, want zij hebben een helder hoofd, kunnen lachen en werken. Als ik mocht kiezen dan wist ik het wel. Geen populaire uitspraak, maar het is mijn mening.
Maar inderdaad, het is een ziekte. Het kan heel lang duren en op onverwachte momenten weer de kop op steken. Het onvoorspelbare vind ik met name eng en mijn grootste angst is ook om weer echt depressief te worden. En wat heel vervelend is: mensen die vinden dat het nu eens een keer over zou moeten zijn. Dat heb ik ze nooit tegen iemand met kanker of diabetes horen zeggen...
Ik realiseer me echter wel, dat ik er vergeleken met sommigen hier echt wel makkelijk(er) vanaf kom.
@choco: ik schrok een beetje van jouw verhaal over je bed: waarom is dat je begeleiding niet eerder opgevallen?
Ik denk zelf altijd dat ik beter slaap in een schoon bed (of het minder erg vind om wakker te liggen)
Life's a bitch and you can't win.
M. Python
M. Python
maandag 10 juni 2019 om 15:06
@tinin. Bij mij kwam ook op dat je misschien je afspraak moet vervroegen, als dit kan. Welkom trouwens!
Op dat soort momenten is het voor mij belangrijk een goede structuur aan te houden. Zowel niet teveel als niet te weinig. Teveel van mezelf vragen werkt zeker averechts.
De hele dag in bed ook!
En zelf licht ik dus ook de hulpverlening in en wel mensen die heel dicht bij staan (soms alleen mijn beste vriendin). Dan kunnen mensen even meedenken. Heel veel sterkte!
Op dat soort momenten is het voor mij belangrijk een goede structuur aan te houden. Zowel niet teveel als niet te weinig. Teveel van mezelf vragen werkt zeker averechts.
De hele dag in bed ook!
En zelf licht ik dus ook de hulpverlening in en wel mensen die heel dicht bij staan (soms alleen mijn beste vriendin). Dan kunnen mensen even meedenken. Heel veel sterkte!
maandag 10 juni 2019 om 15:22
@martinimeisje. Nou het komt omdat ik lang geen (goede) begeleiding had. Mijn hulpverlening was grotendeels wegbezuinigd en toen kwam ik qua hulpverlening van de ene in de andere ramp.
Woonbegeleiding heb ik pas iets langer dan een maand.
Daarnaast had ik casemanagers die het vooral over gevoelens wilde hebben (na de bezuinigingen). Dat past niet bij mij, daar ontspoor ik juist van. Is ook bekend, maar ze konden niet anders ofzo. Ook al zei mijn psychiater dat ze dat niet moesten doen.
Maar zo kwam ik en dieper in crisis en bleef al het praktische liggen. Begin dit jaar was het hier zo erg aan toe. Echt onleefbaar en verwaarloosd.
Toen kwam buurtteam wel even. Maar nog voor het weer opgelost was gingen ze meer (ik kwam immers weer uit mijn woorden).
Mijn psychiater heeft meermaals gezegd dat ze het gevoel had dat ik zo hard werken en dat zij (=hulpverlening) mij ongewild enorm leken tegen te werken.
Zowel van de zomer als deze winter is de zaak in elk geval dramatisch verergerd. Onduidelijkheid en keer op keer gesprekken die ik niet aankan (en dit heb ik duidelijk aangegeven) en ook wisselingen.
Nu heb ik een praktische casemanager die meekijkt naar mijn schema en waarvan ik niet verwacht dat hij snel weg zal gaan. En dus een woonbegeleider. En die praktische hulp doet mij zo goed!
En ik weet dat ik nog flink zal terugvallen. Maar voor het eerst sinds een lange tijd heb ik de hoop dat dingen structureel (deels) gaan verbeteren. En dit gevoel heb ik al een. tijdje. Ook doordat mijn terugval van laatst al minder diep was.
Woonbegeleiding heb ik pas iets langer dan een maand.
Daarnaast had ik casemanagers die het vooral over gevoelens wilde hebben (na de bezuinigingen). Dat past niet bij mij, daar ontspoor ik juist van. Is ook bekend, maar ze konden niet anders ofzo. Ook al zei mijn psychiater dat ze dat niet moesten doen.
Maar zo kwam ik en dieper in crisis en bleef al het praktische liggen. Begin dit jaar was het hier zo erg aan toe. Echt onleefbaar en verwaarloosd.
Toen kwam buurtteam wel even. Maar nog voor het weer opgelost was gingen ze meer (ik kwam immers weer uit mijn woorden).
Mijn psychiater heeft meermaals gezegd dat ze het gevoel had dat ik zo hard werken en dat zij (=hulpverlening) mij ongewild enorm leken tegen te werken.
Zowel van de zomer als deze winter is de zaak in elk geval dramatisch verergerd. Onduidelijkheid en keer op keer gesprekken die ik niet aankan (en dit heb ik duidelijk aangegeven) en ook wisselingen.
Nu heb ik een praktische casemanager die meekijkt naar mijn schema en waarvan ik niet verwacht dat hij snel weg zal gaan. En dus een woonbegeleider. En die praktische hulp doet mij zo goed!
En ik weet dat ik nog flink zal terugvallen. Maar voor het eerst sinds een lange tijd heb ik de hoop dat dingen structureel (deels) gaan verbeteren. En dit gevoel heb ik al een. tijdje. Ook doordat mijn terugval van laatst al minder diep was.
dinsdag 11 juni 2019 om 11:46
@kandijsuiker. Thnx voor de tip, dat lijkt me enorm moeilijk aan te leren of niet?
Het is fijn dat het jou iig je handvaten heeft gegeven!
Onbewust doe ik heel veel van wat ik lees hier over al, ben ook soms wel bewust van dat ik in nachtmerries zit... maar als je eigen angst zo heftig is lijkt het mij een enorme opgave ook dát nog eens te moeten doen.
Mijn psychiater vertelde laatst over een medicijn die kan helpen bij nachtmerries, en daar ga ik eerst verder na kijken want de energie om die nachtmerries te moeten veranderen heb ik simpelweg niet.
@Fade, hoe is het nu met je? Is het nog gelukt naar buiten te gaan, vind het iig al heel fijn voor je dat douchen is gelukt! Alleen dat kan al zo'n enorme loodzware opgave zijn.
@kohaku, voel je je lichamelijk al iets beter?
Mijn afspraak overleeft! Spanning zat echt niet normaal hoog.. zometeen even terug trekken op de slaapkamer.
Maar ik vroeg mij wel iets af, hoe jullie daar mee zijn omgegaan/gaan.
Ik heb nogal veel moeite met mijzelf serieus nemen/zien dat ik toch wel echt ziek ben.
Nou denk ik ook wel te weten waar dit vandaan komt;
Ik heb al van jongs af aan het gevoel gehad dat er 'meer' aan de hand was dan gewoon dingen moeten verwerken, alleen daar werd ik niet in serieus genomen (niet door ouders,school,hulpverlening) en ik bleef maar naar beneden donderen in dat gat, jaren geprobeerd weer op te krabbelen zonder resultaat en met gevolg dat het lampje letterlijk uit ging...
Doordat andere mij niet serieus namen, en ik al heel onzeker van mijzelf was ben ik mezelf ook niet meer serieus gaan nemen en altijd het gevoel gehad dat ik me 'aanstel' en dat het aan mij ligt.
Maar ik loop nu eigenlijk in mijn therapie tegen die muur op waarin ik het moeilijk vind om te zien dat ik daadwerkelijk ziek ben, als ik dat méér van mijzelf zou mogen zien zou ik denk ik liever voor mijzelf kunnen zijn? En dingen meer kunnen zien als; dit hoort bij je ziekte.
Het proces is wel gaande, maar ik weet niet zo goed hoe ik er mee om moet gaan. Ik wil alles zo graag 'beter' hebben en niet zo'n leven als dit. Ik wil niet zoveel lijden...
Dus om een lang verhaal korter te maken; hoe hebben jullie leren serieus nemen dat er écht iets aan de hand is. En je dus eigenlijk ziek bent?
Sorry als ik iemand raak met het woord ziek.. maar ik probeer meer voor mijzelf in te zien dat ik ziek ben, en dingen moeite kosten.
Het is fijn dat het jou iig je handvaten heeft gegeven!
Onbewust doe ik heel veel van wat ik lees hier over al, ben ook soms wel bewust van dat ik in nachtmerries zit... maar als je eigen angst zo heftig is lijkt het mij een enorme opgave ook dát nog eens te moeten doen.
Mijn psychiater vertelde laatst over een medicijn die kan helpen bij nachtmerries, en daar ga ik eerst verder na kijken want de energie om die nachtmerries te moeten veranderen heb ik simpelweg niet.
@Fade, hoe is het nu met je? Is het nog gelukt naar buiten te gaan, vind het iig al heel fijn voor je dat douchen is gelukt! Alleen dat kan al zo'n enorme loodzware opgave zijn.
@kohaku, voel je je lichamelijk al iets beter?
Mijn afspraak overleeft! Spanning zat echt niet normaal hoog.. zometeen even terug trekken op de slaapkamer.
Maar ik vroeg mij wel iets af, hoe jullie daar mee zijn omgegaan/gaan.
Ik heb nogal veel moeite met mijzelf serieus nemen/zien dat ik toch wel echt ziek ben.
Nou denk ik ook wel te weten waar dit vandaan komt;
Ik heb al van jongs af aan het gevoel gehad dat er 'meer' aan de hand was dan gewoon dingen moeten verwerken, alleen daar werd ik niet in serieus genomen (niet door ouders,school,hulpverlening) en ik bleef maar naar beneden donderen in dat gat, jaren geprobeerd weer op te krabbelen zonder resultaat en met gevolg dat het lampje letterlijk uit ging...
Doordat andere mij niet serieus namen, en ik al heel onzeker van mijzelf was ben ik mezelf ook niet meer serieus gaan nemen en altijd het gevoel gehad dat ik me 'aanstel' en dat het aan mij ligt.
Maar ik loop nu eigenlijk in mijn therapie tegen die muur op waarin ik het moeilijk vind om te zien dat ik daadwerkelijk ziek ben, als ik dat méér van mijzelf zou mogen zien zou ik denk ik liever voor mijzelf kunnen zijn? En dingen meer kunnen zien als; dit hoort bij je ziekte.
Het proces is wel gaande, maar ik weet niet zo goed hoe ik er mee om moet gaan. Ik wil alles zo graag 'beter' hebben en niet zo'n leven als dit. Ik wil niet zoveel lijden...
Dus om een lang verhaal korter te maken; hoe hebben jullie leren serieus nemen dat er écht iets aan de hand is. En je dus eigenlijk ziek bent?
Sorry als ik iemand raak met het woord ziek.. maar ik probeer meer voor mijzelf in te zien dat ik ziek ben, en dingen moeite kosten.
anoniem_382367 wijzigde dit bericht op 11-06-2019 13:54
0.08% gewijzigd
-
