Psyche
alle pijlers
Depressieve partner
zaterdag 28 december 2019 08:00
Sorry voor het zoveelste topic over dit onderwerp... Ik zit met m'n handen in het haar en heb geen idee meer wat ik moet doen.
M'n man zit geruime tijd thuis en heeft sinds driekwart jaar een depressie. Het leek redelijk te gaan, tot de laatste paar weken en zeker de laatste paar dagen: veel huilen, weinig praten, op bed blijven liggen, geen uitweg meer zien. Hij is nu boos op mij omdat hij vind dat ook ik hem laat barsten (volgens hem).
We hebben geen contact meer met zijn kant van de familie en de weinige vrienden die hij heeft, laten heel weinig of niks van zich horen, wat voor hem geen goed doet. Hij heeft psychologische hulp, althans: een gesprek eens in de zoveel weken. In mijn ogen veel te weinig en daarom ben ik blij dat er een verwijzing is voor verdere hulp bij een andere instantie. Gelukkig staat er al een intakegesprek gepland, alleen voor nu heb ik daar helemaal niets aan. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om m'n man te helpen. De pest is dat het zaterdag is, dus zijn reguliere behandelaar is afwezig (is er maandag weer hopelijk). Weet iemand wat ik kan doen?
M'n man zit geruime tijd thuis en heeft sinds driekwart jaar een depressie. Het leek redelijk te gaan, tot de laatste paar weken en zeker de laatste paar dagen: veel huilen, weinig praten, op bed blijven liggen, geen uitweg meer zien. Hij is nu boos op mij omdat hij vind dat ook ik hem laat barsten (volgens hem).
We hebben geen contact meer met zijn kant van de familie en de weinige vrienden die hij heeft, laten heel weinig of niks van zich horen, wat voor hem geen goed doet. Hij heeft psychologische hulp, althans: een gesprek eens in de zoveel weken. In mijn ogen veel te weinig en daarom ben ik blij dat er een verwijzing is voor verdere hulp bij een andere instantie. Gelukkig staat er al een intakegesprek gepland, alleen voor nu heb ik daar helemaal niets aan. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om m'n man te helpen. De pest is dat het zaterdag is, dus zijn reguliere behandelaar is afwezig (is er maandag weer hopelijk). Weet iemand wat ik kan doen?
In this mad house we must all survive
maandag 13 april 2020 20:23
En zou het je helpen als je dagelijks of op gezette dagen op een bepaalde tijd alleen zou zijn? Of dat je op die bepaalde momenten met een vriendin of wie dan ook kan bellen? Dan kun je naar zo'n moment toeleven en je man weet dan dat hij dan even moet gaan wandelen of zo.
Als de gesprekken met hem je zo zwaar vallen, zouden jullie dat dan ook anders kunnen aanpakken? Misschien werkt het beter om te chatten of dat hij een brief schrijft (en dan een samenvatting maakt
zelfs). Of om de setting te veranderen, zo'n gesprek hebben tijdens een wandeling samen of tijdens het koken?
Er is veel wat je nu niet kan veranderen en dat is vreselijk frustrerend. Maar het is de kunst om te kijken naar wat wel anders kan en waar misschien mogelijkheden zijn om het nu even wat makkelijker voor jezelf te maken. Dit is een tijdelijke situatie, hoe kun je het zo lang mogelijk verdragen... (En ja, ik zit voor mezelf ook zo te denken.)
Als de gesprekken met hem je zo zwaar vallen, zouden jullie dat dan ook anders kunnen aanpakken? Misschien werkt het beter om te chatten of dat hij een brief schrijft (en dan een samenvatting maakt
zelfs). Of om de setting te veranderen, zo'n gesprek hebben tijdens een wandeling samen of tijdens het koken?Er is veel wat je nu niet kan veranderen en dat is vreselijk frustrerend. Maar het is de kunst om te kijken naar wat wel anders kan en waar misschien mogelijkheden zijn om het nu even wat makkelijker voor jezelf te maken. Dit is een tijdelijke situatie, hoe kun je het zo lang mogelijk verdragen... (En ja, ik zit voor mezelf ook zo te denken.)
maandag 13 april 2020 20:26
To ik weet niet of je hier iets aan hebt maar kan de ha hem niet verwijzen naar een goede psychiater zodat er met medicijnen kan worden gestart of beter ingesteld wanneer hij al slikt. Dit is al een moeiwlijke tijd voor mensen waar niets mee aan de hand is laat staan voor mensen die een psychische aandoening hebben.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 13 april 2020 20:58
Misschien helpt het jou als je dit probeert los te laten. Je bent niet verantwoordelijk voor het ziekteverloop van je man.Zijdehoentje schreef: ↑13-04-2020 17:11Ik loop heel erg tegen muren op en loop heel erg op mijn tenen. Ik heb geen idee wat ik nog wel of niet tegen hem kan zeggen om hem op te beuren, om hem te motiveren bijvoorbeeld op een bepaald tijdstip op te (laten) staan, dingen te doen, beter te laten voelen.
Als ervaringsdeskundige vanuit het perspectief van je man (en volledig genezen btw): je zit in een lastige situatie: je man is ernstig ziek, en hulp voor zijn ziekte is momenteel lastig. Dat betekent niet dat jij zijn hulpverlener moet zijn. Het betekent ook dat je moet accepteren dat er in deze situatie weinig ruimte is om je te verheugen op dingen die je met z'n tweeën of als gezin kunt doen, want je man is ziek en er is geen hulp.
Je hoeft hem niet in een dagritme te dwingen, je hoeft niet naar zijn hersenkronkels te luisteren en je hoeft daar ook niet met hem over in gesprek te gaan. Het zijn namelijk kronkels. Het gaat niet om wát hij denkt, het om het gegeven dat hij niet-reële dingen denkt. Op mijn meest donkere dagen was uit bed komen en mezelf douchen al een totale overwinning. Sommige dagen was een douche niet eens aan de orde en was aan tafel komen en ontbijten al het hoogst haalbare. Een beetje mildheid daarin helpt, je hoéft niet achter zijn broek aan te zitten. Anderzijds hielp het als mijn partner streng optrad tegen het afdwalen in mijn verwarde gedachten.
Je kunt hem dus helpen door de hele basale dingen overeind te houden. Maar dat betekent niet dat je hem in een ritme moet dwingen of zijn bed uit moet jagen met het idee dat dat "beter" voor hem is. Depressie is een ernstige ziekte, geen karaktertrek.
vrijdag 17 april 2020 23:17
Ik heb niet alle reacties gelezen maar wil toch even delen dat ik in jouw situatie grenzen zou stellen aan zijn gedrag.
Ja hij heeft een depressie en dat veranderd zijn brein, maar hij kan zelf ook keuzes maken bepaalde dingen wel of niet te doen.
Jezelf opsluiten op een kamer dat accepteer ik niet.
Als je alone-time wil dan geef je dat aan en dan respecteer je dat als partner, maar ruimtes afsluiten dat gaat mij persoonlijk te ver.
Medicatie lijkt me erg wenselijk om iig de therapie uiteindelijk wat meer slagingskans te geven.
Hoe is hij verder ronsom het uitzoeken wat is een depressie, hoe gaan andere mensen ermee om, hoe kom je eruit, wat zijn tips etc? Of doet hij daar niets in?
Ja hij heeft een depressie en dat veranderd zijn brein, maar hij kan zelf ook keuzes maken bepaalde dingen wel of niet te doen.
Jezelf opsluiten op een kamer dat accepteer ik niet.
Als je alone-time wil dan geef je dat aan en dan respecteer je dat als partner, maar ruimtes afsluiten dat gaat mij persoonlijk te ver.
Medicatie lijkt me erg wenselijk om iig de therapie uiteindelijk wat meer slagingskans te geven.
Hoe is hij verder ronsom het uitzoeken wat is een depressie, hoe gaan andere mensen ermee om, hoe kom je eruit, wat zijn tips etc? Of doet hij daar niets in?
zondag 19 april 2020 21:40
Vorige week heb ik contact opgenomen met mijn huisarts, maar zij neemt helaas geen nieuwe patiënten aan op dit moment. Ik blijf in de gaten houden wanneer de huisarts weer nieuwe patiënten aanneemt.
Zo nu en dan blijf ik proberen om met man erover te praten om te kijken of hij bijvoorbeeld contact op wil nemen met zijn huisarts. Of dat nou voor een doorverwijzing is naar een psychiater, medicatie of wat dan ook. Ik vind dat hij hier net zo goed een stem in. Sterker nog, hoewel hij ziek is, is hij niet gek en is zelf verantwoordelijk voor zijn herstel / ziekteverloop En hoe meer ik er druk achter zet, hoe meer het een averechts effect heeft.
@ Snowkitty:
Dit heb ik wel eens gevraagd, ook wat hij nou van mij wil / verwacht, hoe ik hem kan opbeuren. Hierop geeft hij aan begrip, steun, een luisterend oor te willen. Begrijp ik, alleen vind ik dat zo moeilijk. Zelf ben ik al niet zo'n prater, zeker als het over (in mijn ogen) zware onderwerpen gaat. Het is ook de wisselwerking denk ik. Hoe meer hij van zich af wil praten, hoe meer moeite het me kost om het gesprek aan te gaan. Hij wil graag zijn verhaal kwijt, ik voel me soms net z'n moeder / z'n therapeut (ook al verwacht hij deze rollen echt niet van me).
Ik heb al vaker voorgesteld dat één van ons beide op vaste tijden even iets voor zichzelf gaat doen, bijvoorbeeld iemand bellen, een rondje wandelen. Alleen het werkt niet, het roept bij mij en mijn man weerstand op, terwijl ik de behoefte aan tijd voor mezelf. Ik had een aantal keer aangegeven dat ik het fijn zou vinden als hij op mijn vrije dag (maandag) iets onderneemt, al gaat hij een uurtje fietsen. Ik heb het niet gebracht als een verplichting overigens, meer als voorstel / vraag of hij daar rekening mee wil houden. Zelf ga ik soms op maandag even ergens heen, naar een vriendin of zo, of ik ga lezen. Alleen ik wil niet iedere keer degene zijn die de deur uit gaat. Het klinkt nu in mijn oren best wel negatief, alleen ik probeer te kijken naar de mogelijkheden. Ik probeer hem, zonder kinderachtig over te komen, te stimuleren om iets te ondernemen, zonder dat het overkomt als een trap tegen z'n reet of zo. Ik probeer op een gezonde manier hem te stimuleren iets te doen, zonder dat het een 'moeten' wordt, maar dat het wel een toegevoegde waarde is (voor hem, mij of ons allebei). En die balans vinden vind ik moeilijk.
@Starbright:
Dank je wel voor je bijdrage, deze is voor mij zeker waardevol. Ik vind het oprecht naar om te lezen dat je in een vergelijkbare situatie hebt gezeten en tegelijkertijd erg fijn dat je bent genezen! Ik vind zo'n dergelijke spiegel (sorry als het vervelend overkomt) 'fijn', het leert me om de andere kant van het verhaal in te zien. Hoe heeft je partner het aangepakt voor wat betreft het optreden tegen het afdwalen in je verwarde gedachten?
Zo nu en dan blijf ik proberen om met man erover te praten om te kijken of hij bijvoorbeeld contact op wil nemen met zijn huisarts. Of dat nou voor een doorverwijzing is naar een psychiater, medicatie of wat dan ook. Ik vind dat hij hier net zo goed een stem in. Sterker nog, hoewel hij ziek is, is hij niet gek en is zelf verantwoordelijk voor zijn herstel / ziekteverloop
En hoe meer ik er druk achter zet, hoe meer het een averechts effect heeft.@ Snowkitty:
Dit heb ik wel eens gevraagd, ook wat hij nou van mij wil / verwacht, hoe ik hem kan opbeuren. Hierop geeft hij aan begrip, steun, een luisterend oor te willen. Begrijp ik, alleen vind ik dat zo moeilijk. Zelf ben ik al niet zo'n prater, zeker als het over (in mijn ogen) zware onderwerpen gaat. Het is ook de wisselwerking denk ik. Hoe meer hij van zich af wil praten, hoe meer moeite het me kost om het gesprek aan te gaan. Hij wil graag zijn verhaal kwijt, ik voel me soms net z'n moeder / z'n therapeut (ook al verwacht hij deze rollen echt niet van me).
Ik heb al vaker voorgesteld dat één van ons beide op vaste tijden even iets voor zichzelf gaat doen, bijvoorbeeld iemand bellen, een rondje wandelen. Alleen het werkt niet, het roept bij mij en mijn man weerstand op, terwijl ik de behoefte aan tijd voor mezelf. Ik had een aantal keer aangegeven dat ik het fijn zou vinden als hij op mijn vrije dag (maandag) iets onderneemt, al gaat hij een uurtje fietsen. Ik heb het niet gebracht als een verplichting overigens, meer als voorstel / vraag of hij daar rekening mee wil houden. Zelf ga ik soms op maandag even ergens heen, naar een vriendin of zo, of ik ga lezen. Alleen ik wil niet iedere keer degene zijn die de deur uit gaat. Het klinkt nu in mijn oren best wel negatief, alleen ik probeer te kijken naar de mogelijkheden. Ik probeer hem, zonder kinderachtig over te komen, te stimuleren om iets te ondernemen, zonder dat het overkomt als een trap tegen z'n reet of zo. Ik probeer op een gezonde manier hem te stimuleren iets te doen, zonder dat het een 'moeten' wordt, maar dat het wel een toegevoegde waarde is (voor hem, mij of ons allebei). En die balans vinden vind ik moeilijk.
@Starbright:
Dank je wel voor je bijdrage, deze is voor mij zeker waardevol. Ik vind het oprecht naar om te lezen dat je in een vergelijkbare situatie hebt gezeten en tegelijkertijd erg fijn dat je bent genezen! Ik vind zo'n dergelijke spiegel (sorry als het vervelend overkomt) 'fijn', het leert me om de andere kant van het verhaal in te zien. Hoe heeft je partner het aangepakt voor wat betreft het optreden tegen het afdwalen in je verwarde gedachten?
In this mad house we must all survive
zondag 19 april 2020 21:55
Ik zou dus echt stoppen met dat “stimuleren”. Hij is volwassen en zelf verantwoordelijk voor z’n gezondheid. Natuurlijk kan je hem helpen, maar zet dan een broodje voor hem klaar als het hem gelukt is zich z’n bed uit te slepen.
Wb afdwalen in gedachten: mijn partner ging gewoon niet mee in het gesprek. Hij benoemde dat ik weer last had van m’n “hersenkronkels” (dat woord hadden we samen verzonnen) en ging over tot de orde van de dag.
Ik heb het nu nog soms als ik een beetje moe of down ben. Bepaalde vrienden moet ik dan gewoon niet bellen want die gaan elk hoekje en gaatje zitten uitpluizen, soms ook om te “bewijzen” dat het een niet-reële gedachte is. Dat is goed bedoeld, maar het helpt me niet.
Ik had het bijvoorbeeld heel moeilijk met het nemen van beslissingen. Dat gaat helemaal niet of je kaas of hagelslag lekkerder vind, het is gewoon een symptoom. Dus toen we dat mechanisme eenmaal doorkregen zei mijn vriend ipv een heel gesprek over kaas of hagelslag te voeren gewoon “gister had je al kaas, dus vandaag eet je hagelslag”. Ik had toch geen smaak of trek dus het boeide ook niet, maar je moet wel wat te eten binnen krijgen.
Dit soort dingen hielpen mij veel meer dan alle goedbedoelde wandelafspraken en andere “stimulerende” dingen. Die kwamen pas toen ik zelf die drempel weer over kon.
Wb afdwalen in gedachten: mijn partner ging gewoon niet mee in het gesprek. Hij benoemde dat ik weer last had van m’n “hersenkronkels” (dat woord hadden we samen verzonnen) en ging over tot de orde van de dag.
Ik heb het nu nog soms als ik een beetje moe of down ben. Bepaalde vrienden moet ik dan gewoon niet bellen want die gaan elk hoekje en gaatje zitten uitpluizen, soms ook om te “bewijzen” dat het een niet-reële gedachte is. Dat is goed bedoeld, maar het helpt me niet.
Ik had het bijvoorbeeld heel moeilijk met het nemen van beslissingen. Dat gaat helemaal niet of je kaas of hagelslag lekkerder vind, het is gewoon een symptoom. Dus toen we dat mechanisme eenmaal doorkregen zei mijn vriend ipv een heel gesprek over kaas of hagelslag te voeren gewoon “gister had je al kaas, dus vandaag eet je hagelslag”. Ik had toch geen smaak of trek dus het boeide ook niet, maar je moet wel wat te eten binnen krijgen.
Dit soort dingen hielpen mij veel meer dan alle goedbedoelde wandelafspraken en andere “stimulerende” dingen. Die kwamen pas toen ik zelf die drempel weer over kon.
zondag 19 april 2020 22:03
Waarbij het trouwens prima is dat je grenzen stelt. Ik vind je oplossing voor de maandag een hele goede en ik snap ook dat je niet elke keer de deur uit wilt. Maar ik zou het gewoon als harde grens trekken en er niet teveel over in discussie gaan. Hij heeft nergens zin in dus hij kan niet bedenken wat hij moet gaan doen in dat uurtje. Als je daar een gesprek over gaat voeren krijg je waarschijnlijk 100 redenen waarom fietsen stom is. (Ik raakte overigens compleet in paniek buiten, kon de weg niet meer vinden en dat soort dingen)
Waar het om gaat is dat jij die tijd voor jezelf nodig hebt en hij dat moet respecteren. Dus hij zoekt het maar uit en als hij niet wil fietsen gaat ie maar lopen of belt hij een vriend. Of jij trekt je terug in de slaapkamer en hij blijft met z’n tengels van de deur af, whatever.
Waar het om gaat is dat jij die tijd voor jezelf nodig hebt en hij dat moet respecteren. Dus hij zoekt het maar uit en als hij niet wil fietsen gaat ie maar lopen of belt hij een vriend. Of jij trekt je terug in de slaapkamer en hij blijft met z’n tengels van de deur af, whatever.
maandag 20 april 2020 20:05
Dank je wel voor je tips. Ik probeer te bedenken hoe ik het concreet kan maken. Ik snap denk ik wat je bedoelt, maar vind het lastig om het toe te passen in mijn/onze situatie. Natuurlijk ben ik niet verantwoordelijk voor de oplossing, zijn herstel, maar ik kan wel meehelpen natuurlijk. Ik vraag mezelf af: hoe kan ik het stimuleren loslaten, maar wel met hem in gesprek blijven.
Mijn man geeft dikwijls aan dat hij juist met mij in gesprek wil, ook over zaken waar ik mee zit, daarom vind ik het ook zo dubbel. Maar ik ben een enorme binnenvetter en het lijkt erop dat hoe meer er gepraat wordt, ik steeds meer dicht klap. Daarnaast wil hij juist met mij praten over wat hem bezig houdt. Hij geeft hierin aan dat hij het ziet als basis van een relatie en in basis ben ik het met hem eens. Alleen zijn de omstandigheden nu anders. Het praten gaat vaak over zware kost, negatieve zaken en dat maakt het voor mij zwaar.
Ik kan vanwege mijn autisme de prikkels niet goed verwerken. Voor mij lijkt het vaak alsof het ‘alleen maar’ een onderbreking is, alleen maar praten, alleen maar gesikkeneur of te overdreven vrolijk. Dat is het niet, maar voelt wel zo voor mij.
Ik vind het lastig om dan mijn eigen ritme aan te houden in combinatie met soms negatieve reacties van m'n man. Vandaag ook weer. Ik praat te weinig, ik geef niet aan wat in me om gaat, m'n werk vind hij maar een 'rotbaantje' en ik hoor zo vaak dat ik alleen maar aan mezelf denk, in mijn eigen wereld zit, noem maar op. Ja, ik kan er wat van zeggen, maar ben die 'eeuwige discussies' zo ongelooflijk zat. Ik probeer het allemaal aan te geven, alleen ik weet gewoon niet meer hoe. Man geeft aan dat ik hem niet begrijp, wil begrijpen. En misschien zit er wel een kern van waarheid in, omdat je misschien pas weet wat het is als je het zelf ervaren hebt.
En ik had het gister ook gewoon even gehad dat mogelijk mijn vakantie niet doorgaat. Eind mei / begin juni zouden mijn moeder en ik op vakantie gaan. Deze is ergens in januari of februari geboekt, op het moment dat het naar omstandigheden redelijk ging met m’n man en we dachten dat we de vakantie konden boeken en toen nog weinig over het Corona-virus bekend was en we redelijkerwijs niet konden weten hoe het zou verlopen. Nu hebben we nog niet gehoord dat onze vakantie is geannuleerd, maar ik hou daar al wel rekening mee.
Ik vind het enerzijds lastig dat we niet weten waar we aan toe zijn, maar ook dat de vakantie mogelijk niet doorgaat. Ik had me zo op de vakantie verheugd. Er gewoon even een aantal dagen tussenuit: geen depressie, even op adem komen in een andere omgeving, naar een land waar ik al een aantal jaar naartoe wilde gaan, in een periode die voor ons gunstig is. Dat laatste ook vanwege andere belangrijke data / andere verplichtingen later in het jaar, en ook omdat ik drukte (hoogseizoen) niet trek en zodat we redelijk weer zouden hebben. Ik had zo’n zin om met een koekenpan te meppen en van me af te trappen.
Mijn man geeft dikwijls aan dat hij juist met mij in gesprek wil, ook over zaken waar ik mee zit, daarom vind ik het ook zo dubbel. Maar ik ben een enorme binnenvetter en het lijkt erop dat hoe meer er gepraat wordt, ik steeds meer dicht klap. Daarnaast wil hij juist met mij praten over wat hem bezig houdt. Hij geeft hierin aan dat hij het ziet als basis van een relatie en in basis ben ik het met hem eens. Alleen zijn de omstandigheden nu anders. Het praten gaat vaak over zware kost, negatieve zaken en dat maakt het voor mij zwaar.
Ik kan vanwege mijn autisme de prikkels niet goed verwerken. Voor mij lijkt het vaak alsof het ‘alleen maar’ een onderbreking is, alleen maar praten, alleen maar gesikkeneur of te overdreven vrolijk. Dat is het niet, maar voelt wel zo voor mij.
Ik vind het lastig om dan mijn eigen ritme aan te houden in combinatie met soms negatieve reacties van m'n man. Vandaag ook weer. Ik praat te weinig, ik geef niet aan wat in me om gaat, m'n werk vind hij maar een 'rotbaantje' en ik hoor zo vaak dat ik alleen maar aan mezelf denk, in mijn eigen wereld zit, noem maar op. Ja, ik kan er wat van zeggen, maar ben die 'eeuwige discussies' zo ongelooflijk zat. Ik probeer het allemaal aan te geven, alleen ik weet gewoon niet meer hoe. Man geeft aan dat ik hem niet begrijp, wil begrijpen. En misschien zit er wel een kern van waarheid in, omdat je misschien pas weet wat het is als je het zelf ervaren hebt.
En ik had het gister ook gewoon even gehad dat mogelijk mijn vakantie niet doorgaat. Eind mei / begin juni zouden mijn moeder en ik op vakantie gaan. Deze is ergens in januari of februari geboekt, op het moment dat het naar omstandigheden redelijk ging met m’n man en we dachten dat we de vakantie konden boeken en toen nog weinig over het Corona-virus bekend was en we redelijkerwijs niet konden weten hoe het zou verlopen. Nu hebben we nog niet gehoord dat onze vakantie is geannuleerd, maar ik hou daar al wel rekening mee.
Ik vind het enerzijds lastig dat we niet weten waar we aan toe zijn, maar ook dat de vakantie mogelijk niet doorgaat. Ik had me zo op de vakantie verheugd. Er gewoon even een aantal dagen tussenuit: geen depressie, even op adem komen in een andere omgeving, naar een land waar ik al een aantal jaar naartoe wilde gaan, in een periode die voor ons gunstig is. Dat laatste ook vanwege andere belangrijke data / andere verplichtingen later in het jaar, en ook omdat ik drukte (hoogseizoen) niet trek en zodat we redelijk weer zouden hebben. Ik had zo’n zin om met een koekenpan te meppen en van me af te trappen.
In this mad house we must all survive
dinsdag 21 april 2020 11:18
Hoi Zijedhoentje,
Zou ik hier mogen mee schrijven? Ik zit namelijk in dezelfde situatie en herken heel veel van wat je zegt. Vind het ontzettend knap dat je het steeds op een rustige manier probeert bij je man.
Ik ben 2 jaar samen met mijn vriend en hij is nu 5 maanden elke maand een paar dagen depressief geweest. Dus ook heel veel goede weken en dagen gelukkig. Hier teer ik op. Maar nu is het sinds een week weer raak, en ernstiger dan ooit. Hij is ook begonnen met heel veel drinken afgelopen 3 dagen. Hier heb ik het gisteren met hem over gehad en gelukkig zag hij het zelf ook in. De drank is nu de deur uit en dat lucht voor mij iig al iets op. Hij wil heel graag hulp maar tot nu toe slaat niks volledig aan. Hij belt iedere week met zijn psycholoog, die ziet nu ook in dat hij meer hulp nodig heeft. Dus hopelijk komt dat snel.
Ook mijn vriend 'sluit' zich op op de logeerkamer. Er zit geen slot op en ik mag ten alle tijden binnen lopen gelukkig. De communicatie is bij ons heel fijn.
Ik vraag me alleen af of ik het wel goed doe.. We hebben nu afgesproken elke dag een uur te wandelen in het bos, hij gaf zelf aan dat hij dan wil hardlopen. Maar ik zie het somber in, hij ligt al de hele dag huilend in de logeerkamer en vind het leven zwaar.
Hoe zouden ervaringsdeskundige hier mee om gaan?
Als je liever hebt dat ik mijn eigen topic open hoor ik dat graag!
Sterkte!
Zou ik hier mogen mee schrijven? Ik zit namelijk in dezelfde situatie en herken heel veel van wat je zegt. Vind het ontzettend knap dat je het steeds op een rustige manier probeert bij je man.
Ik ben 2 jaar samen met mijn vriend en hij is nu 5 maanden elke maand een paar dagen depressief geweest. Dus ook heel veel goede weken en dagen gelukkig. Hier teer ik op. Maar nu is het sinds een week weer raak, en ernstiger dan ooit. Hij is ook begonnen met heel veel drinken afgelopen 3 dagen. Hier heb ik het gisteren met hem over gehad en gelukkig zag hij het zelf ook in. De drank is nu de deur uit en dat lucht voor mij iig al iets op. Hij wil heel graag hulp maar tot nu toe slaat niks volledig aan. Hij belt iedere week met zijn psycholoog, die ziet nu ook in dat hij meer hulp nodig heeft. Dus hopelijk komt dat snel.
Ook mijn vriend 'sluit' zich op op de logeerkamer. Er zit geen slot op en ik mag ten alle tijden binnen lopen gelukkig. De communicatie is bij ons heel fijn.
Ik vraag me alleen af of ik het wel goed doe.. We hebben nu afgesproken elke dag een uur te wandelen in het bos, hij gaf zelf aan dat hij dan wil hardlopen. Maar ik zie het somber in, hij ligt al de hele dag huilend in de logeerkamer en vind het leven zwaar.
Hoe zouden ervaringsdeskundige hier mee om gaan?
Als je liever hebt dat ik mijn eigen topic open hoor ik dat graag!
Sterkte!
dinsdag 21 april 2020 11:51
Tuurlijk mag je meeschrijven. Wat pittig voor jou zeg, ook omdat hij zich zo terugtrekt en daarnaast naar de drank grijpt. Fijn dat hij hierover in gesprek wil met jou en zijn therapeut en de drank nu de deur uit is.
Fijn dat hij vanuit zichzelf aangeeft iets te willen ondernemen. Ik vraag me alleen af: is een uur hardlopen wel realistisch? Dat kan jij denk ik beter inschatten dan ik overigens en niet dat ik hem/jullie wil ontmoedigen. Alleen ik zou het zo jammer vinden als het hardlopen niet haalbaar blijkt te zijn en hij dat als 'falen' gaat zien en daardoor terugvalt in zijn depressie. Het lijkt me namelijk een best wel grote stap om van (even zwart wit gezien) de hele dag huilen naar een uur hardlopen. Maar nogmaals, dit kan jij beter inschatten dan ik natuurlijk. Lukt het je om hem te overtuigen van een wandeling? Of misschien een half uurtje hardlopen? (Ik bedoel eigenlijk te zeggen dat als hij iets wil ondernemen, dat hetgeen hij onderneemt op een positieve manier iets bijdraagt aan zijn welzijn, zodat bij een 'falen' hij niet terecht komt in een negatieve spiraal.)
Ik (her)ken de twijfel aan mezelf of ik het wel goed doe, ook omdat ik van man hoor dat ik hem niet begrijp. Deels wel te verklaren door mijn autisme dat ik dingen anders opvat / ervaar, maar toch heel frustrerend. Waarom lukt het me maar niet om met deze situatie om te gaan?
De hele situatie (bij ons thuis) ervaar is als een zware, grijze deken die ik maar niet van me af geschud krijg. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet altijd even rustig ben / blijf en dat ik gister ook best even vinnig was, ook naar mezelf toe.
Fijn dat hij vanuit zichzelf aangeeft iets te willen ondernemen. Ik vraag me alleen af: is een uur hardlopen wel realistisch? Dat kan jij denk ik beter inschatten dan ik overigens en niet dat ik hem/jullie wil ontmoedigen. Alleen ik zou het zo jammer vinden als het hardlopen niet haalbaar blijkt te zijn en hij dat als 'falen' gaat zien en daardoor terugvalt in zijn depressie. Het lijkt me namelijk een best wel grote stap om van (even zwart wit gezien) de hele dag huilen naar een uur hardlopen. Maar nogmaals, dit kan jij beter inschatten dan ik natuurlijk. Lukt het je om hem te overtuigen van een wandeling? Of misschien een half uurtje hardlopen? (Ik bedoel eigenlijk te zeggen dat als hij iets wil ondernemen, dat hetgeen hij onderneemt op een positieve manier iets bijdraagt aan zijn welzijn, zodat bij een 'falen' hij niet terecht komt in een negatieve spiraal.)
Ik (her)ken de twijfel aan mezelf of ik het wel goed doe, ook omdat ik van man hoor dat ik hem niet begrijp. Deels wel te verklaren door mijn autisme dat ik dingen anders opvat / ervaar, maar toch heel frustrerend. Waarom lukt het me maar niet om met deze situatie om te gaan?
De hele situatie (bij ons thuis) ervaar is als een zware, grijze deken die ik maar niet van me af geschud krijg. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet altijd even rustig ben / blijf en dat ik gister ook best even vinnig was, ook naar mezelf toe.
In this mad house we must all survive
dinsdag 21 april 2020 12:06
Hier van de kant van jouw man (ik heb een depressie). Wat bij mij niet helpt is als mijn man druk zet in de zin van moeten opstaan, en andere dingen die moeten. Het voelt/voelde als een enorme druk wat ik er niet bij kan/kon hebben. Ik ben erg suïcidaal geweest. Hulp krijgen is zo belangrijk, want zonder zal het niet beter gaan. Zijn ziekte vraagt veel van je. Je weet ook niet hoe het voelt, dat weet mijn man ook niet. Hij probeert het te begrijpen en steunt me waar hij kan. Maar hij is niet mijn therapeut.
Geef hem de ruimte, maar stel ook grenzen. Jij bent er ook nog en je moet goed voor jezelf blijven zorgen.
Geef hem de ruimte, maar stel ook grenzen. Jij bent er ook nog en je moet goed voor jezelf blijven zorgen.
dinsdag 21 april 2020 12:07
Het is ook heel lastig om er mee om te gaan. Het is ook voor jou een enorme rollercoaster, met of zonder autisme. Lukt het je nog wel om te werken?
Van wat ik lees zie ik alleen maar dat je enorm je best doet en het beste met je man voor hebt. Daar zou ik me geen zorgen over maken.
Ik heb vandaag ook de crisisdienst gebeld voor advies, misschien dat dat voor jou ook werkt? Even bevestiging dat je het ook goed doet.
Wat bedoel je met vinnig naar jezelf? Kom jij nog een beetje toe aan momentjes voor jezelf, buiten?
Ja, dat hardlopen heb je wel gelijk in. Maar het minimale doel is om iig buiten te zijn en hopelijk even zijn hoofd leeg te maken. Ongeacht hoelang, ik nam een uurtje als voorbeeld maar idd, dat is misschien te hoog gegrepen.
Van wat ik lees zie ik alleen maar dat je enorm je best doet en het beste met je man voor hebt. Daar zou ik me geen zorgen over maken.
Ik heb vandaag ook de crisisdienst gebeld voor advies, misschien dat dat voor jou ook werkt? Even bevestiging dat je het ook goed doet.
Wat bedoel je met vinnig naar jezelf? Kom jij nog een beetje toe aan momentjes voor jezelf, buiten?
Ja, dat hardlopen heb je wel gelijk in. Maar het minimale doel is om iig buiten te zijn en hopelijk even zijn hoofd leeg te maken. Ongeacht hoelang, ik nam een uurtje als voorbeeld maar idd, dat is misschien te hoog gegrepen.
dinsdag 21 april 2020 12:10
Hoi! Fijn om het van een ervaringsdeskundige te horen. Wat vind je dan wel fijn in een zware periode? Helemaal met rust gelaten worden maar wel dat er drinken en eten wordt gebracht?Elfje* schreef: ↑21-04-2020 12:06Hier van de kant van jouw man (ik heb een depressie). Wat bij mij niet helpt is als mijn man druk zet in de zin van moeten opstaan, en andere dingen die moeten. Het voelt/voelde als een enorme druk wat ik er niet bij kan/kon hebben. Ik ben erg suïcidaal geweest. Hulp krijgen is zo belangrijk, want zonder zal het niet beter gaan. Zijn ziekte vraagt veel van je. Je weet ook niet hoe het voelt, dat weet mijn man ook niet. Hij probeert het te begrijpen en steunt me waar hij kan. Maar hij is niet mijn therapeut.
Geef hem de ruimte, maar stel ook grenzen. Jij bent er ook nog en je moet goed voor jezelf blijven zorgen.
De crisisdienst adviseerde me om hem wel mee te nemen naar buiten, omdat dit blijkbaar zou werken, hoe zwaar het ook is. Maar ik lees hier meer dat dit eigenlijk een onmogelijke opgave is..
dinsdag 21 april 2020 12:17
Op de dagen dat ik echt heel diep zat, was het fijn dat hij bij me was en idd voor eten en drinken zorgde. Want anders zou ik niets eten en drinken.Dammetje8 schreef: ↑21-04-2020 12:10Hoi! Fijn om het van een ervaringsdeskundige te horen. Wat vind je dan wel fijn in een zware periode? Helemaal met rust gelaten worden maar wel dat er drinken en eten wordt gebracht?
De crisisdienst adviseerde me om hem wel mee te nemen naar buiten, omdat dit blijkbaar zou werken, hoe zwaar het ook is. Maar ik lees hier meer dat dit eigenlijk een onmogelijke opgave is..
Wandelen hielp bij mij niet. Maar mijn man nam me dan mee in de auto om wat te gaan rijden. Nu vind ik naar buiten gaan wat fijner, want het gaat wat beter. Het is echt zo persoonlijk wat iemand kan helpen om te doen. Maar probeer hem mee te nemen naar buiten als hij dat voor zijn depressie ook al graag deed. Probeer dingen te doen die hij normaal gesproken leuk/fijn vindt. Maar minder intensief.
Mijn man zorgde voor mij, maar bleef wel zijn ding doen om zelf overeind te blijven. Ik kreeg en krijg ook veel psychische hulp, wat mij echt geholpen heeft en helpt. Zonder die hulp was ik er niet meer geweest.
Je mag alles aan me vragen, ik probeer dan zo goed mogelijk antwoorden te geven. Maar wat voor mij hielp en helpt kan voor een ander totaal niet werken en andersom.
dinsdag 21 april 2020 12:35
Bedankt voor je uitgebreide antwoord. Het lijkt me heel zwaar om depressief te zijn, heel knap dat hulp bij jou geholpen heeft. Mag ik vragen welke hulp jij hebt gekregen?Elfje* schreef: ↑21-04-2020 12:17Op de dagen dat ik echt heel diep zat, was het fijn dat hij bij me was en idd voor eten en drinken zorgde. Want anders zou ik niets eten en drinken.
Wandelen hielp bij mij niet. Maar mijn man nam me dan mee in de auto om wat te gaan rijden. Nu vind ik naar buiten gaan wat fijner, want het gaat wat beter. Het is echt zo persoonlijk wat iemand kan helpen om te doen. Maar probeer hem mee te nemen naar buiten als hij dat voor zijn depressie ook al graag deed. Probeer dingen te doen die hij normaal gesproken leuk/fijn vindt. Maar minder intensief.
Mijn man zorgde voor mij, maar bleef wel zijn ding doen om zelf overeind te blijven. Ik kreeg en krijg ook veel psychische hulp, wat mij echt geholpen heeft en helpt. Zonder die hulp was ik er niet meer geweest.
Je mag alles aan me vragen, ik probeer dan zo goed mogelijk antwoorden te geven. Maar wat voor mij hielp en helpt kan voor een ander totaal niet werken en andersom.
Ik heb het idee dat dagelijks contact met een psychiater goed zou doen, maar geen idee of dit klopt.
Rondje auto rijden klinkt ook wel heel fijn, dat vindt hij ook altijd chill. Misschien dat ik het combineert met een stukje wandelen vandaag.
Het klinkt op het forum wel vooral dat het met rust laten dus het fijnst is.
Ben jij helemaal genezen of heb je nog steeds periodes dat het minder gaat? Hoe combineer je dit met het dagelijkse leven, werken etc?
dinsdag 21 april 2020 12:50
Dagelijks hulp van de psychiater kreeg ik niet. Wel wekelijks en als het echt niet ging kon ik altijd bellen. Wat ik ook gedaan heb. Crisisdienst aantal keer moeten bellen. Ik kreeg en krijg individuele therapie en kreeg ook groepstherapie. Nog steeds spreek ik mijn psych iedere week. Ik heb ook ASS en krijg daar ook hulp voor/bij.Dammetje8 schreef: ↑21-04-2020 12:35Bedankt voor je uitgebreide antwoord. Het lijkt me heel zwaar om depressief te zijn, heel knap dat hulp bij jou geholpen heeft. Mag ik vragen welke hulp jij hebt gekregen?
Ik heb het idee dat dagelijks contact met een psychiater goed zou doen, maar geen idee of dit klopt.
Rondje auto rijden klinkt ook wel heel fijn, dat vindt hij ook altijd chill. Misschien dat ik het combineert met een stukje wandelen vandaag.
Het klinkt op het forum wel vooral dat het met rust laten dus het fijnst is.
Ben jij helemaal genezen of heb je nog steeds periodes dat het minder gaat? Hoe combineer je dit met het dagelijkse leven, werken etc?
Ik ben nog niet genezen, maar ben op de goede weg. Veel rust helpt echt!
Ik deed altijd vrijwilligerswerk (arbeidsongeschikt), maar ben moeten stoppen vanwege de zware depressie. Voor nu is mijn enige doel, beter worden. Veel mensen die ik ken met een depressie zijn allemaal (tijdelijk) moeten stoppen met werken. Het dagelijks leven is anders geworden en ik zal de rest van mijn leven aanpassingen moeten doen om geen terugval te krijgen. Dat heeft ook met de ASS te maken.
dinsdag 21 april 2020 13:43
En wat deed de crisisdienst voor jou? Die therapieën klinken heel fijn. Goed dat het bestaat.
Mijn vriend is in december gediagnosticeerd met licht autisme en sindsdien vind ie alles ook lastiger. Hij doet nog een studie, maar hij is heel onzeker of het hem allemaal gaat lukken en durft eigenlijk geen pauze te nemen. Ik dring hier erg op aan, omdat ik denk dat het juist opluchting zal geven. Maar hij is dan weer bang voor de toekomst, zonder diploma.
Ik heb hem de therapie tips allemaal verteld net, hij vond het ook een fijn idee.
Dank voor je antwoorden!
Mijn vriend is in december gediagnosticeerd met licht autisme en sindsdien vind ie alles ook lastiger. Hij doet nog een studie, maar hij is heel onzeker of het hem allemaal gaat lukken en durft eigenlijk geen pauze te nemen. Ik dring hier erg op aan, omdat ik denk dat het juist opluchting zal geven. Maar hij is dan weer bang voor de toekomst, zonder diploma.
Ik heb hem de therapie tips allemaal verteld net, hij vond het ook een fijn idee.
Dank voor je antwoorden!
dinsdag 21 april 2020 13:49
De crisisdienst praatte met me over hoe ik me voelde, over mijn suicide gedachten en hadden spoedoverleg met de psych over tijdelijk meer medicatie. De gesprekken waren kort en vaak konden ze niet meer doen dan door de psych meer medicatie voor laten schrijven of simpele tips geven om de avond door te komen. Mijn psych werd wel elke keer van de telefoontjes naar de crisisdienst op de hoogte gebracht en pakte het gelijk op. Er werd dan gekeken of opname noodzakelijk was of dat het thuis met extra controle voldoende was.
woensdag 22 april 2020 22:05
Hoe is het met nu met jou/jullie?Zijdehoentje schreef: ↑21-04-2020 11:51Tuurlijk mag je meeschrijven. Wat pittig voor jou zeg, ook omdat hij zich zo terugtrekt en daarnaast naar de drank grijpt. Fijn dat hij hierover in gesprek wil met jou en zijn therapeut en de drank nu de deur uit is.
Fijn dat hij vanuit zichzelf aangeeft iets te willen ondernemen. Ik vraag me alleen af: is een uur hardlopen wel realistisch? Dat kan jij denk ik beter inschatten dan ik overigens en niet dat ik hem/jullie wil ontmoedigen. Alleen ik zou het zo jammer vinden als het hardlopen niet haalbaar blijkt te zijn en hij dat als 'falen' gaat zien en daardoor terugvalt in zijn depressie. Het lijkt me namelijk een best wel grote stap om van (even zwart wit gezien) de hele dag huilen naar een uur hardlopen. Maar nogmaals, dit kan jij beter inschatten dan ik natuurlijk. Lukt het je om hem te overtuigen van een wandeling? Of misschien een half uurtje hardlopen? (Ik bedoel eigenlijk te zeggen dat als hij iets wil ondernemen, dat hetgeen hij onderneemt op een positieve manier iets bijdraagt aan zijn welzijn, zodat bij een 'falen' hij niet terecht komt in een negatieve spiraal.)
Ik (her)ken de twijfel aan mezelf of ik het wel goed doe, ook omdat ik van man hoor dat ik hem niet begrijp. Deels wel te verklaren door mijn autisme dat ik dingen anders opvat / ervaar, maar toch heel frustrerend. Waarom lukt het me maar niet om met deze situatie om te gaan?
De hele situatie (bij ons thuis) ervaar is als een zware, grijze deken die ik maar niet van me af geschud krijg. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet altijd even rustig ben / blijf en dat ik gister ook best even vinnig was, ook naar mezelf toe.
woensdag 22 april 2020 22:29
Dat heeft niets met je autisme te maken. Je man is ernstig ziek en zijn gedachtes zijn het symptoom van zijn ziekte. De reden dat jij zijn gedachtes niet kunt begrijpen is omdat het niet-reële gedachtes zijn. Daarom heeft je man een psychiater nodig die hem kan uitleggen hoe zijn ziektebeeld in elkaar steekt.Zijdehoentje schreef: ↑21-04-2020 11:51
Ik (her)ken de twijfel aan mezelf of ik het wel goed doe, ook omdat ik van man hoor dat ik hem niet begrijp. Deels wel te verklaren door mijn autisme dat ik dingen anders opvat / ervaar, maar toch heel frustrerend. Waarom lukt het me maar niet om met deze situatie om te gaan?
Daarom hebben jouw goedbedoelde pogingen om hem “op te beuren” ook geen vat.
donderdag 23 april 2020 09:07
Dit inderdaad.starbright schreef: ↑22-04-2020 22:29Dat heeft niets met je autisme te maken. Je man is ernstig ziek en zijn gedachtes zijn het symptoom van zijn ziekte. De reden dat jij zijn gedachtes niet kunt begrijpen is omdat het niet-reële gedachtes zijn. Daarom heeft je man een psychiater nodig die hem kan uitleggen hoe zijn ziektebeeld in elkaar steekt.
Daarom hebben jouw goedbedoelde pogingen om hem “op te beuren” ook geen vat.
donderdag 23 april 2020 09:49
Alles hieronder op basis van mijn eigen ervaring:
goedbedoelde gesprekken met vrienden en partner konden het soms alleen maar erger maken.
Ik haalde het voorbeeld van kaas of hagelslag aan. Keuzes maken zijn een helse taak als je een depressie hebt, zelfs op het simpele niveau van wat je op je brood wilt. Het had op zo’n moment geen enkele zin om met mij een gesprek aan te gaan over de voordelen van kaas vs hagelslag of zoiets. Wat hielp was herkennen dat ik vastliep en de gewoon de knoop voor me doorhakken.
Dat soort momenten gaan ook gepaard met allerlei gedachtes van schuld “ik kan nog niet eens mijn eigen boterham smeren” en wanhoop “ik word nooit meer normaal”. Dus het helpt om erkenning te krijgen dat je vastloopt, en dat die gedachtes bij je ziektebeeld horen en niet bij jou. Als je juist alle twijfel gaat uitspitten (“kaas is gezonder dan hagelslag”) dan versterkt dat juist die gevoelens van schaamte en schuld. “Zie je wel, zij denkt ook dat ik gek ben” of de zeer herkenbare “Niemand begrijpt me”. Ik had soms het gevoel dat ik chinees sprak: iedereen om me heen leek geen woord te begrijpen van wat ik zei.
In het voorbeeld “jij begrijpt me niet” zou ik dus de discussie niet aangaan.
Dat is best moeilijk en geeft ook spanning binnen je relatie. Daarom is het belangrijk dat die zieke professionele ondersteuning krijgt die hem (herhaaldelijk!) uitlegt hoe zijn ziektebeeld in elkaar steekt.
