Psyche
alle pijlers
Depressieve partner
zaterdag 28 december 2019 08:00
Sorry voor het zoveelste topic over dit onderwerp... Ik zit met m'n handen in het haar en heb geen idee meer wat ik moet doen.
M'n man zit geruime tijd thuis en heeft sinds driekwart jaar een depressie. Het leek redelijk te gaan, tot de laatste paar weken en zeker de laatste paar dagen: veel huilen, weinig praten, op bed blijven liggen, geen uitweg meer zien. Hij is nu boos op mij omdat hij vind dat ook ik hem laat barsten (volgens hem).
We hebben geen contact meer met zijn kant van de familie en de weinige vrienden die hij heeft, laten heel weinig of niks van zich horen, wat voor hem geen goed doet. Hij heeft psychologische hulp, althans: een gesprek eens in de zoveel weken. In mijn ogen veel te weinig en daarom ben ik blij dat er een verwijzing is voor verdere hulp bij een andere instantie. Gelukkig staat er al een intakegesprek gepland, alleen voor nu heb ik daar helemaal niets aan. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om m'n man te helpen. De pest is dat het zaterdag is, dus zijn reguliere behandelaar is afwezig (is er maandag weer hopelijk). Weet iemand wat ik kan doen?
M'n man zit geruime tijd thuis en heeft sinds driekwart jaar een depressie. Het leek redelijk te gaan, tot de laatste paar weken en zeker de laatste paar dagen: veel huilen, weinig praten, op bed blijven liggen, geen uitweg meer zien. Hij is nu boos op mij omdat hij vind dat ook ik hem laat barsten (volgens hem).
We hebben geen contact meer met zijn kant van de familie en de weinige vrienden die hij heeft, laten heel weinig of niks van zich horen, wat voor hem geen goed doet. Hij heeft psychologische hulp, althans: een gesprek eens in de zoveel weken. In mijn ogen veel te weinig en daarom ben ik blij dat er een verwijzing is voor verdere hulp bij een andere instantie. Gelukkig staat er al een intakegesprek gepland, alleen voor nu heb ik daar helemaal niets aan. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om m'n man te helpen. De pest is dat het zaterdag is, dus zijn reguliere behandelaar is afwezig (is er maandag weer hopelijk). Weet iemand wat ik kan doen?
In this mad house we must all survive
maandag 30 december 2019 13:42
Ik vraag me niet alleen af of je enig idee hebt waar het om gaat, maar ik hoop ook niet voor je dat je ooit in een vergelijkbare situatie terecht komt (of juist wel, maar meer zodat je mijn kant van het verhaal begrijpt).
In this mad house we must all survive
maandag 30 december 2019 15:37
Hoeveel tijd is er om te overbruggen tussen nu en het intakegesprek?
Een theorie stelt dat, als iemand ooit ontdekt waar het Universum precies voor dient en waarom het er is, het meteen zal verdwijnen en vervangen zal worden door iets dat nog bizarder en onbegrijpelijker is. Een andere theorie stelt dat dit al gebeurd is.
maandag 30 december 2019 17:03
Of ze snapt het juist heel goedZijdehoentje schreef: ↑30-12-2019 13:42Ik vraag me niet alleen af of je enig idee hebt waar het om gaat, maar ik hoop ook niet voor je dat je ooit in een vergelijkbare situatie terecht komt (of juist wel, maar meer zodat je mijn kant van het verhaal begrijpt).
maandag 30 december 2019 17:40
Fijn dat er een datum is, Zijdehoentje. Dan weet je waar je naartoe werkt.
Zo te horen maak je een goede keuze om naar huis te gaan. Het is voor jezelf fijner, en je bent er voor je man mocht hij dat nodig hebben.
Ik snap ergens wel dat je moeder aanstuurt op een scheiding, ze wil vast het beste voor je en nu is het heel moeilijk. Je man zoekt echter hulp, het is niet zo dat hij niets aan zijn problemen doet. Wat dat betreft zou ik niet te overhaast beslissen. Therapie maakt hem niet magisch weer beter, maar hopelijk helpt het hem de juiste richting in.
Goed van je dat je weer contact gaat zoeken met huisarts of psycholoog! Je hebt al problemen en krijgt nu ook de problemen van je man erbij, een zware last om te dragen.
Dat je niet hele goede vrienden/kennissen hebt voor hulp hierbij, is vervelend, maar de mensen die je wel om je heen hebt kunnen wellicht de nodige afleiding en ontspanning bieden door samen wat leuks te doen.
Hopelijk gaat je thuiskomst goed.
Zo te horen maak je een goede keuze om naar huis te gaan. Het is voor jezelf fijner, en je bent er voor je man mocht hij dat nodig hebben.
Ik snap ergens wel dat je moeder aanstuurt op een scheiding, ze wil vast het beste voor je en nu is het heel moeilijk. Je man zoekt echter hulp, het is niet zo dat hij niets aan zijn problemen doet. Wat dat betreft zou ik niet te overhaast beslissen. Therapie maakt hem niet magisch weer beter, maar hopelijk helpt het hem de juiste richting in.
Goed van je dat je weer contact gaat zoeken met huisarts of psycholoog! Je hebt al problemen en krijgt nu ook de problemen van je man erbij, een zware last om te dragen.
Dat je niet hele goede vrienden/kennissen hebt voor hulp hierbij, is vervelend, maar de mensen die je wel om je heen hebt kunnen wellicht de nodige afleiding en ontspanning bieden door samen wat leuks te doen.
Hopelijk gaat je thuiskomst goed.
maandag 30 december 2019 18:51
Okay, dus zo'n 6 weken om te overbruggen.Zijdehoentje schreef: ↑30-12-2019 16:57Het intakegesprek is in februari (precieze datum weet ik even niet, heb ik wel gelezen, maar ben ik even kwijt).
Intake is nog maar intake, maar zet misschien wel iets in gang bij je man waardoor het iets beter te hanteren wordt.
Is het een idee om samen naar therapeut te gaan? En daar een strategie te bespreken voor de komende tijd?
Is het mogelijk om de frequentie te verhogen voor man, naar één keer per week?
Ik zou je man nu niet benaderen met dit soort vragen of verzoeken.
Laat hem maar eerst naar jou toekomen. En verzin ondertussen iets leuks voor jezelf.
Binge watchen op Netflix of een lekker stevige boswandeling elke dag als je tijd hebt. Het is vooral van belang dat jij goed voor jezelf zorgt.
Een theorie stelt dat, als iemand ooit ontdekt waar het Universum precies voor dient en waarom het er is, het meteen zal verdwijnen en vervangen zal worden door iets dat nog bizarder en onbegrijpelijker is. Een andere theorie stelt dat dit al gebeurd is.
.
donderdag 2 januari 2020 16:58
donderdag 2 januari 2020 17:57
Net dit topic gelezen. TO, je kan echt van hem eisen dat hij hulp zoekt hoor. En dan meer hulp dan één gesprek elke paar weken. Als hij echt niets wil en zich blijft opsluiten, zou ik voor mezelf kiezen. Dit hou jij niet vol en jij moet voor jezelf zorgen. Niemand anders gaat dat doen. Heel veel sterkte.
Life is short. Eat dessert first.
donderdag 2 januari 2020 21:10
Dank jullie wel voor de lieve berichtjes. Ook voor jullie de beste wensen!
Er is in de afgelopen dagen aardig wat gebeurd. Het voelt allemaal zo tegenstrijdig en dubbel en dat maakt het voor mij zo lastig.
Ik vind het inderdaad fijn dat er een datum is voor een intake bij de volgende instantie. Hij zelf ziet ook het belang in van therapie en verder onderzoek. Dat hij überhaupt in therapie zit, vind ik al heel wat; hij had voorheen zo’n aversie tegen therapie dat hij met geen 10 paarden er naartoe te slepen was. Woensdag gaat hij naar zijn eigen therapeut en ik ga dan ook mee. Ik heb voor mezelf een aantal punten opgeschreven die ik graag wil bespreken (geen idee of dat in één sessie kan). Eén ervan is dat het in mijn beleving voor man beter is dat de frequentie van de afspraken met therapeut omhoog gaat, er zit nu te veel tijd tussen.
Ja, ergens snap ik het wel van mijn moeder, het is vaker hommeles geweest tussen m’n man en mij. Ik vind het heel lastig om haar verdrietig te zien. Ik zie ook in dat ze het beste wil voor me en dat ze me graag gelukkig ziet (en dat ben ik nu niet zo).
Maandagavond ben ik, toen ik thuis was, bewust zo veel mogelijk in zijn buurt gebleven, zonder hem op de huid te zitten en veel te vragen. Totdat ik naar bed toe wilde en ik m’n man boos in de logeerkamer zag zitten, dat was voor mij het moment het gesprek met hem aan te gaan. Het zat hem dwars dat ik mijn moeder had gebeld en later via de HAP de crisisdienst had gebeld. Hij had het gevoel dat ik me laat ‘opjutten’ door mijn moeder, al is dat niet zo. De crisisdienst bellen was echt mijn beslissing, omdat ik echt geen andere optie zag. Kennelijk heeft het hem wel aan het denken gezet. We hebben nog meer dingen besproken en dat voelde goed, ondanks dat ik praten zo ontzettend lastig vind. Het liefst loop ik er voor weg en dat is onderdeel van ons / mijn probleem.
In de afgelopen dagen hebben we meer gepraat. Ik heb heel eerlijk aangegeven dat ik het lastig vind om het gesprek met hem aan te gaan. Ik heb het idee dat hij van mij verwacht dat ik hem kan genezen, maar dat kan ik niet; hij verwacht dat ook niet van mij. Ik wil met liefde luisteren, alleen het lastige is dat hij - als hij op zijn praatstoel zit - blijft praten. En vooral gezien zijn situatie nu vind ik dat erg lastig. Ik weet gewoon niet meer wat ik vragen moet, wat ik zeggen moet. Het vreet enorm veel energie, terwijl ik al ontzettend moe ben.
Voor Oudjaarsavond had ik lekker eten / lekkere hapjes gemaakt. We zijn op de bank geploft, hebben de hapjes gegeten en ondertussen tv gekeken. Net na 0.00 uur zijn we naar buiten gelopen en zijn we bij kennissen een aantal straten verderop vuurwerk gaan kijken en even wat gaan drinken.
Sinds gisteravond lijkt het contact met één van zijn vrienden weer beter te zijn en dat doet m’n man goed. Hij heeft met haar kunnen praten, zijn zorgen kunnen uit, gezegd dat hij niet verwacht dat ze hem beter maakt, maar dat ze elkaar als vrienden kunnen steunen, een luisterend oor kunnen bieden; vrienden zijn dus. Hij is beter in z'n doen, is vandaag even de deur uit geweest en daar ben ik blij mee!
Tja, voor mezelf zorgen vind ik erg lastig. Er komt veel op me af en het lukt me net wel / net niet om alle ballen hoog te houden. Vaak heb ik geen puf om leuke dingen voor mezelf te plannen, laat staan dóen.
Het voordeel van meerdere slaapkamers hebben, is dat man zijn eigen kamer heeft (waar hij de afgelopen tijd veel heeft gezeten en zich laatst heeft opgesloten), maar dat ik ook mijn ‘eigen’ kamer heb. Het voelt nog niet echt ‘eigen’, omdat het eigenlijk ook een logeerkamer is. Stom eigenlijk: in die logeerkamer staan mijn leesboeken, mijn schommelstoel die ik voor mijn verjaardag heb gehad, en is verder leuk ingericht: mooi dekbed op bed, leuke kleuren verf op de muur. Ik denk dat met goede afspraken we al een heel eind komen, dat ik bijvoorbeeld met regelmaat daar kan lezen en ik dan ook echt rust wil cq alleen wil zijn.
Ik heb nog heel veel verlof over van vorig jaar. Verlof aanvragen vind ik lastig. Ik wil graag eens een dagje alleen thuis zijn, dus zonder man. Man heeft verder weinig om handen (wil ik ook bespreken tijdens de therapie), dus dat gaat op korte termijn ook niet werken. Aan de andere kant kan ik natuurlijk ook eens een dagje weg. Mijn dilemma is dus dat ik niet ‘constant’ weg wil gaan om me te kunnen ontspannen. Het zou voor mij al schelen om met man afspraken te maken hoe we / ik dit in kunnen / kan vullen, dat ik bijvoorbeeld eens een dagje alleen weg ben of dat hij eens een ochtend of middag weg is op een dag dat ik vrij ben.
Volgend week gaan man en ik een keer samen uit eten in de buurt. Heb er al zin in.
Mijn moeder en ik hebben voorzichtige plannen om komend jaar op vakantie te gaan, alleen geen idee wanneer. We gaan naar Schotland of Ierland, leek me al langer leuk om eens naartoe te gaan en mijn moeder wilde eens met mij op vakantie, dus een win/win-situatie.
Er is in de afgelopen dagen aardig wat gebeurd. Het voelt allemaal zo tegenstrijdig en dubbel en dat maakt het voor mij zo lastig.
Ik vind het inderdaad fijn dat er een datum is voor een intake bij de volgende instantie. Hij zelf ziet ook het belang in van therapie en verder onderzoek. Dat hij überhaupt in therapie zit, vind ik al heel wat; hij had voorheen zo’n aversie tegen therapie dat hij met geen 10 paarden er naartoe te slepen was. Woensdag gaat hij naar zijn eigen therapeut en ik ga dan ook mee. Ik heb voor mezelf een aantal punten opgeschreven die ik graag wil bespreken (geen idee of dat in één sessie kan). Eén ervan is dat het in mijn beleving voor man beter is dat de frequentie van de afspraken met therapeut omhoog gaat, er zit nu te veel tijd tussen.
Ja, ergens snap ik het wel van mijn moeder, het is vaker hommeles geweest tussen m’n man en mij. Ik vind het heel lastig om haar verdrietig te zien. Ik zie ook in dat ze het beste wil voor me en dat ze me graag gelukkig ziet (en dat ben ik nu niet zo).
Maandagavond ben ik, toen ik thuis was, bewust zo veel mogelijk in zijn buurt gebleven, zonder hem op de huid te zitten en veel te vragen. Totdat ik naar bed toe wilde en ik m’n man boos in de logeerkamer zag zitten, dat was voor mij het moment het gesprek met hem aan te gaan. Het zat hem dwars dat ik mijn moeder had gebeld en later via de HAP de crisisdienst had gebeld. Hij had het gevoel dat ik me laat ‘opjutten’ door mijn moeder, al is dat niet zo. De crisisdienst bellen was echt mijn beslissing, omdat ik echt geen andere optie zag. Kennelijk heeft het hem wel aan het denken gezet. We hebben nog meer dingen besproken en dat voelde goed, ondanks dat ik praten zo ontzettend lastig vind. Het liefst loop ik er voor weg en dat is onderdeel van ons / mijn probleem.
In de afgelopen dagen hebben we meer gepraat. Ik heb heel eerlijk aangegeven dat ik het lastig vind om het gesprek met hem aan te gaan. Ik heb het idee dat hij van mij verwacht dat ik hem kan genezen, maar dat kan ik niet; hij verwacht dat ook niet van mij. Ik wil met liefde luisteren, alleen het lastige is dat hij - als hij op zijn praatstoel zit - blijft praten. En vooral gezien zijn situatie nu vind ik dat erg lastig. Ik weet gewoon niet meer wat ik vragen moet, wat ik zeggen moet. Het vreet enorm veel energie, terwijl ik al ontzettend moe ben.
Voor Oudjaarsavond had ik lekker eten / lekkere hapjes gemaakt. We zijn op de bank geploft, hebben de hapjes gegeten en ondertussen tv gekeken. Net na 0.00 uur zijn we naar buiten gelopen en zijn we bij kennissen een aantal straten verderop vuurwerk gaan kijken en even wat gaan drinken.
Sinds gisteravond lijkt het contact met één van zijn vrienden weer beter te zijn en dat doet m’n man goed. Hij heeft met haar kunnen praten, zijn zorgen kunnen uit, gezegd dat hij niet verwacht dat ze hem beter maakt, maar dat ze elkaar als vrienden kunnen steunen, een luisterend oor kunnen bieden; vrienden zijn dus. Hij is beter in z'n doen, is vandaag even de deur uit geweest en daar ben ik blij mee!
Tja, voor mezelf zorgen vind ik erg lastig. Er komt veel op me af en het lukt me net wel / net niet om alle ballen hoog te houden. Vaak heb ik geen puf om leuke dingen voor mezelf te plannen, laat staan dóen.
Het voordeel van meerdere slaapkamers hebben, is dat man zijn eigen kamer heeft (waar hij de afgelopen tijd veel heeft gezeten en zich laatst heeft opgesloten), maar dat ik ook mijn ‘eigen’ kamer heb. Het voelt nog niet echt ‘eigen’, omdat het eigenlijk ook een logeerkamer is. Stom eigenlijk: in die logeerkamer staan mijn leesboeken, mijn schommelstoel die ik voor mijn verjaardag heb gehad, en is verder leuk ingericht: mooi dekbed op bed, leuke kleuren verf op de muur. Ik denk dat met goede afspraken we al een heel eind komen, dat ik bijvoorbeeld met regelmaat daar kan lezen en ik dan ook echt rust wil cq alleen wil zijn.
Ik heb nog heel veel verlof over van vorig jaar. Verlof aanvragen vind ik lastig. Ik wil graag eens een dagje alleen thuis zijn, dus zonder man. Man heeft verder weinig om handen (wil ik ook bespreken tijdens de therapie), dus dat gaat op korte termijn ook niet werken. Aan de andere kant kan ik natuurlijk ook eens een dagje weg. Mijn dilemma is dus dat ik niet ‘constant’ weg wil gaan om me te kunnen ontspannen. Het zou voor mij al schelen om met man afspraken te maken hoe we / ik dit in kunnen / kan vullen, dat ik bijvoorbeeld eens een dagje alleen weg ben of dat hij eens een ochtend of middag weg is op een dag dat ik vrij ben.
Volgend week gaan man en ik een keer samen uit eten in de buurt. Heb er al zin in.
Mijn moeder en ik hebben voorzichtige plannen om komend jaar op vakantie te gaan, alleen geen idee wanneer. We gaan naar Schotland of Ierland, leek me al langer leuk om eens naartoe te gaan en mijn moeder wilde eens met mij op vakantie, dus een win/win-situatie.
In this mad house we must all survive
donderdag 2 januari 2020 22:00
donderdag 2 januari 2020 23:53
Kom maar door met die lange teksten.
Al met al dus niet al te slechte dagen. Goed dat je het gesprek met therapeut voorbereidt. Dat je weet wat voor jou belangrijk is. Dat is ook goed voor jezelf zorgen. Tijd inruimen voor jezelf en die kamer claimen als 'me-time', ook goed idee!
Wat praten betreft; dit is dus niet je sterkste punt geef je aan en ik begrijp dat je bang bent dat áls je eenmaal open staat hiervoor, je man blijft praten en praten... Neem dat ook mee in de te maken afspraken. Vertel hem dat je dat moeilijk vindt en dat je per keer max. x aantal minuten wil praten. En kijk ook even of je er een afspraak in tijd aan wil/moet koppelen. Bijvoorbeeld niet meer na 21.30 's avonds ofzo. Mocht je man een nachtelijke prater zijn...
Al met al dus niet al te slechte dagen. Goed dat je het gesprek met therapeut voorbereidt. Dat je weet wat voor jou belangrijk is. Dat is ook goed voor jezelf zorgen. Tijd inruimen voor jezelf en die kamer claimen als 'me-time', ook goed idee!
Wat praten betreft; dit is dus niet je sterkste punt geef je aan en ik begrijp dat je bang bent dat áls je eenmaal open staat hiervoor, je man blijft praten en praten... Neem dat ook mee in de te maken afspraken. Vertel hem dat je dat moeilijk vindt en dat je per keer max. x aantal minuten wil praten. En kijk ook even of je er een afspraak in tijd aan wil/moet koppelen. Bijvoorbeeld niet meer na 21.30 's avonds ofzo. Mocht je man een nachtelijke prater zijn...
Een theorie stelt dat, als iemand ooit ontdekt waar het Universum precies voor dient en waarom het er is, het meteen zal verdwijnen en vervangen zal worden door iets dat nog bizarder en onbegrijpelijker is. Een andere theorie stelt dat dit al gebeurd is.
zondag 12 april 2020 17:12
Het is alweer even geleden dat ik hier wat gepost heb.
In de eerste weken heeft man nog een aantal gesprekken gehad met zijn therapeut. Het is een beste man, alleen heeft m’n man er niet echt heel veel baat bij gehad. Ik ben ook een aantal keer mee geweest en herken helaas wat m’n man zegt. Voor z’n gevoel staat hij vooral heel erg stil. Hij kan wel z’n verhaal kwijt, maar stappen maakt hij niet (echt). En dat is echt heel zuur. Een tijdje geleden is hij voor verder psychisch onderzoek naar een andere instelling geweest. Ik ben erg blij dat hij daarheen is gegaan, want daar zag hij heel erg tegenop. Begrijpelijk ook, ik weet hoe pittig dit is. Alleen, hij staat nu op een wachtlijst. Voor het hele Corona-gebeuren was er al een wachtlijst en dat zal niet 1, 2, 3 verdwijnen.
Ik zit met m’n handen in het haar, want ik zie hoe m’n man zo neerslachtig en somber is. Laatst zei hij nog dat de enige twee redenen waarom hij geen zelfmoord pleegt, is dat hij bang is voor de dood en hij mij geen verdriet wil doen. Geen idee of ik het al eens had benoemd: m’n man heeft wel eens psychologische hulpverlening nodig gehad. Meer omdat dit van z’n ouders ‘moest’, z’n ouders hebben hem (in onze ogen) te veel als zwart schaap behandeld en dat hakt er logischerwijs heel erg in. Deze psychologische begeleiding stond, in de ogen van mijn man, heel erg aan de zijde van zijn ouders.
Doordat m’n man een aantal keer negatieve / minder goede ervaringen heeft gehad met psychologische hulpverlening, heeft hij nu best een weerstand tegen psychologische hulpverlening.
Ik vind de gesprekken loodzwaar en ik merk dat ik heel erg geneigd ben om het gesprek dan maar af te houden. Ik voel me te veel zijn hulpverlener, ook al verwacht hij die rol niet van me. Ik weet gewoon niet meer wat ik ‘moet’ zeggen. M’n man zegt dan ook dat hij dat niet van me verwacht, maar wel een luisterend oor. Begrijpelijk, alleen dan sta ik naar mijn idee alleen maar met mijn rug tegen de muur. Ik heb geprobeerd om het te kaderen, door op bepaalde tijden een gesprek aan te gaan, de gesprekken qua tijdsduur in te perken. Alleen: het roept bij mij al een weerstand op (want: wéér gesprekken) en bij man ook (want: hij wil z’n hart luchten en als hij eenmaal op z’n praatstoel zit…).
Het is dubbel: enerzijds wil ik de deur uit om te ontsnappen aan de somberheid van zijn depressie, aan de andere kant wil ik gewoon zo graag eens thuis alleen zijn of eens een vriendin ontvangen zonder dat er iemand in huis is en hele gesprekken mee kan luisteren. Niet dat ik zo schrikbarende dingen vertel, ik mis gewoon het ontspannen m’n hart te kunnen luchten. Hoewel ik met hem af kan spreken dat hij dan even elders gaat zitten of eventueel een rondje gaat wandelen, vind ik het echt vervelend dat ik het dus moet zeggen / afspreken (daar zal dus ook een deel van het probleem zitten denk ik).
Ik ben blij dat ik van de logeerkamer meer een eigen plekje heb kunnen maken. Ik had van mijn ouders al een schommelstoel gekregen en van mijn man een mooi voetenbankje. Sinds kort slaap ik daar ook, omdat ik het gesnurk (van ons beiden) echt niet meer trok. Ik ben meer van het op tijd naar bed gaan, terwijl m’n man een avondmens is, dus we zaten elkaar eigenlijk in de weg qua slaapritme en zo. Het is niet ideaal om (tijdelijk) apart te slapen, maar wel even een oplossing om erger te voorkomen. Soms lukt het me om een moment te pakken om wat te lezen, ook al is dat een aantal minuten op de wc...
Mijn werk ging / gaat ‘gewoon’ door tijdens het Corona-gebeuren. Hoewel het best pittig is, vind ik het heel fijn om afleiding te hebben. In de achterliggende weken aardig wat uren gewerkt, meer dan normaal. Een paar collega’s weten van de situatie af en met hen kan ik af en toe ook eens wat bespreken, m’n gal spuwen.
Zowel man als ik missen onze sociale contacten, ondanks dat we beiden (best wel) introvert zijn en graag thuis zijn. En nu met het Corona-virus hakt het er helemaal in. Psychologische hulp staat nagenoeg stil en in verband met de RIVM-adviezen mogen bepaalde zaken niet. Ik weet dat de maatregelen er zijn om erger te voorkomen en begrijp het ook, maar ik wil zo graag de deur uit. Voor het kerstpakket van mijn werk mochten we zelf iets uitkiezen en ik had een saunabon gekozen. Vanwege het Corona-gebeuren is het niet mogelijk om de bon te verzilveren. Eind mei / begin juni zou ik met mijn moeder op vakantie gaan, maar het is nog niet duidelijk of deze vakantie door zal gaan. Ook andere dingen die ik graag wil doen, kunnen niet doorgaan. En dat vind ik zo jammer. Gelukkig komt er binnenkort een vriendin langs om even bij te babbelen, heerlijk even lachen en het over andere zaken hebben.
En m’n man en ik willen samen ook wel eens een keer wat leuks doen, we hadden al wat dingen in de planning. Het scheelt dat we nog niet iets concreet geboekt of gereserveerd hadden, dus financieel gaan we er niet op achteruit. Het is meer dat we het mentaal moeten zien vol te houden om thuis te zitten en niet samen of alleen de deur uit kunnen voor leuke dingen.
Het is alsnog een hele lange tekst geworden, knap als je het helemaal hebt doorgelezen. Allereerst wilde ik eigenlijk alleen maar van me af typen, m'n ei kwijt, maar vind stiekem een knuffel ook wel heel erg fijn (ondertussen voel ik me ontzettend stom dat ik hierom vraag).
In de eerste weken heeft man nog een aantal gesprekken gehad met zijn therapeut. Het is een beste man, alleen heeft m’n man er niet echt heel veel baat bij gehad. Ik ben ook een aantal keer mee geweest en herken helaas wat m’n man zegt. Voor z’n gevoel staat hij vooral heel erg stil. Hij kan wel z’n verhaal kwijt, maar stappen maakt hij niet (echt). En dat is echt heel zuur. Een tijdje geleden is hij voor verder psychisch onderzoek naar een andere instelling geweest. Ik ben erg blij dat hij daarheen is gegaan, want daar zag hij heel erg tegenop. Begrijpelijk ook, ik weet hoe pittig dit is. Alleen, hij staat nu op een wachtlijst. Voor het hele Corona-gebeuren was er al een wachtlijst en dat zal niet 1, 2, 3 verdwijnen.
Ik zit met m’n handen in het haar, want ik zie hoe m’n man zo neerslachtig en somber is. Laatst zei hij nog dat de enige twee redenen waarom hij geen zelfmoord pleegt, is dat hij bang is voor de dood en hij mij geen verdriet wil doen. Geen idee of ik het al eens had benoemd: m’n man heeft wel eens psychologische hulpverlening nodig gehad. Meer omdat dit van z’n ouders ‘moest’, z’n ouders hebben hem (in onze ogen) te veel als zwart schaap behandeld en dat hakt er logischerwijs heel erg in. Deze psychologische begeleiding stond, in de ogen van mijn man, heel erg aan de zijde van zijn ouders.
Doordat m’n man een aantal keer negatieve / minder goede ervaringen heeft gehad met psychologische hulpverlening, heeft hij nu best een weerstand tegen psychologische hulpverlening.
Ik vind de gesprekken loodzwaar en ik merk dat ik heel erg geneigd ben om het gesprek dan maar af te houden. Ik voel me te veel zijn hulpverlener, ook al verwacht hij die rol niet van me. Ik weet gewoon niet meer wat ik ‘moet’ zeggen. M’n man zegt dan ook dat hij dat niet van me verwacht, maar wel een luisterend oor. Begrijpelijk, alleen dan sta ik naar mijn idee alleen maar met mijn rug tegen de muur. Ik heb geprobeerd om het te kaderen, door op bepaalde tijden een gesprek aan te gaan, de gesprekken qua tijdsduur in te perken. Alleen: het roept bij mij al een weerstand op (want: wéér gesprekken) en bij man ook (want: hij wil z’n hart luchten en als hij eenmaal op z’n praatstoel zit…).
Het is dubbel: enerzijds wil ik de deur uit om te ontsnappen aan de somberheid van zijn depressie, aan de andere kant wil ik gewoon zo graag eens thuis alleen zijn of eens een vriendin ontvangen zonder dat er iemand in huis is en hele gesprekken mee kan luisteren. Niet dat ik zo schrikbarende dingen vertel, ik mis gewoon het ontspannen m’n hart te kunnen luchten. Hoewel ik met hem af kan spreken dat hij dan even elders gaat zitten of eventueel een rondje gaat wandelen, vind ik het echt vervelend dat ik het dus moet zeggen / afspreken (daar zal dus ook een deel van het probleem zitten denk ik).
Ik ben blij dat ik van de logeerkamer meer een eigen plekje heb kunnen maken. Ik had van mijn ouders al een schommelstoel gekregen en van mijn man een mooi voetenbankje. Sinds kort slaap ik daar ook, omdat ik het gesnurk (van ons beiden) echt niet meer trok. Ik ben meer van het op tijd naar bed gaan, terwijl m’n man een avondmens is, dus we zaten elkaar eigenlijk in de weg qua slaapritme en zo. Het is niet ideaal om (tijdelijk) apart te slapen, maar wel even een oplossing om erger te voorkomen. Soms lukt het me om een moment te pakken om wat te lezen, ook al is dat een aantal minuten op de wc...
Mijn werk ging / gaat ‘gewoon’ door tijdens het Corona-gebeuren. Hoewel het best pittig is, vind ik het heel fijn om afleiding te hebben. In de achterliggende weken aardig wat uren gewerkt, meer dan normaal. Een paar collega’s weten van de situatie af en met hen kan ik af en toe ook eens wat bespreken, m’n gal spuwen.
Zowel man als ik missen onze sociale contacten, ondanks dat we beiden (best wel) introvert zijn en graag thuis zijn. En nu met het Corona-virus hakt het er helemaal in. Psychologische hulp staat nagenoeg stil en in verband met de RIVM-adviezen mogen bepaalde zaken niet. Ik weet dat de maatregelen er zijn om erger te voorkomen en begrijp het ook, maar ik wil zo graag de deur uit. Voor het kerstpakket van mijn werk mochten we zelf iets uitkiezen en ik had een saunabon gekozen. Vanwege het Corona-gebeuren is het niet mogelijk om de bon te verzilveren. Eind mei / begin juni zou ik met mijn moeder op vakantie gaan, maar het is nog niet duidelijk of deze vakantie door zal gaan. Ook andere dingen die ik graag wil doen, kunnen niet doorgaan. En dat vind ik zo jammer. Gelukkig komt er binnenkort een vriendin langs om even bij te babbelen, heerlijk even lachen en het over andere zaken hebben.
En m’n man en ik willen samen ook wel eens een keer wat leuks doen, we hadden al wat dingen in de planning. Het scheelt dat we nog niet iets concreet geboekt of gereserveerd hadden, dus financieel gaan we er niet op achteruit. Het is meer dat we het mentaal moeten zien vol te houden om thuis te zitten en niet samen of alleen de deur uit kunnen voor leuke dingen.
Het is alsnog een hele lange tekst geworden, knap als je het helemaal hebt doorgelezen. Allereerst wilde ik eigenlijk alleen maar van me af typen, m'n ei kwijt, maar vind stiekem een knuffel ook wel heel erg fijn (ondertussen voel ik me ontzettend stom dat ik hierom vraag).
In this mad house we must all survive
maandag 13 april 2020 17:11
Dank jullie wel voor de knuffels. @ wittereiger: wat bedoel je met je vraag of hij zich verantwoordelijk voelt voor zichzelf? Dat hij zelf andere hulp zoekt, dingen oppakt om zich beter te voelen?
De laatste paar dagen gaat het wat slechter, maar hij is wel aanspreekbaar. Ik vind dat hij lastig te motiveren is om bijvoorbeeld op tijd op te staan. Man is een uitgesproken avondmens: hij ligt daarom laat op bed en staat later dan ‘normaal’ op. Daar kan ik op zich inkomen, alleen zie ik nu dat hij de laatste dagen zo goed als hele dagen op bed ligt. Tja, dat lijkt me ook niet goed. Hij denkt zelf ook na over wat er nog meer mogelijk is qua hulp / begeleiding. De meeste zaken vallen af vanwege het Corona-virus. Zijn eigen huisarts is elders gaan werken, waardoor het voor man lastig is om contact op te nemen met de huisarts. Hij zit bij een huisartsenpraktijk met meerdere huisartsen en had juist met deze arts een fijne, vertrouwde band. Andere opties vallen min of meer af, of omdat het stilstaat vanwege het virus (huisarts, praktijkondersteuner van de huisarts, eigen hulpverlener en toekomstige hulpverlener) of omdat m’n man door eerdere negatieve ervaringen het echt niet ziet zitten (de ‘hulplijn’ van bijvoorbeeld de crisisdienst).
Hij geeft aan dat wat hij ook doet (fietsen, wandelen, spelletjes, wat dan ook) wel iets afleiding geeft, maar niet genoeg om de vragen en het ‘gepieker’ in zijn hoofd voldoende naar de achtergrond te schuiven. Hij probeert het wel, maar het lukt niet. En dat frustreert hem enorm, hierdoor heeft hij het idee dat afleiding min of meer zinloos is. Hij vraagt zichzelf zoveel af en op die vragen heeft hij geen antwoord, heb ik geen antwoord en degenen die het antwoord hebben, willen hem dat niet geven / laten hem keihard barsten. En dat is de zoveelste teleurstelling. Hij heeft vooral de laatste jaren zoveel teleurstellingen, verdriet en dergelijke voor zijn kiezen gehad... Gelukkig heeft hij de laatste paar weken weer contact met twee mensen, alleen het vertrouwen is nog niet optimaal, de band is nog niet helemaal goed. Hij kan wel praten over dingen die hem dwars zitten, maar kan / durft zich nog niet helemaal goed te uiten.
Hij zou met een oudere man uit een verzorgingstehuis in de buurt gaan biljarten, maar dat is door het Corona-virus uitgesteld.
Ik baal er ontzettend van dat het nu zo loopt allemaal en dat is nog zacht uitgedrukt. Ik loop heel erg tegen muren op en loop heel erg op mijn tenen. Ik heb geen idee wat ik nog wel of niet tegen hem kan zeggen om hem op te beuren, om hem te motiveren bijvoorbeeld op een bepaald tijdstip op te (laten) staan, dingen te doen, beter te laten voelen. En natuurlijk ben ik niet zijn therapeut. Ik hoop eigenlijk dat er ergens een keer een soort van kantelpunt komt, dat hij op gegeven moment inziet dat het zo niet langer gaat en dat hij zich (evt. met behulp van anderen) beter gaat voelen. Nee, dat hoeft niet binnen een week bij wijze van, maar wel dat binnen een redelijke termijn langzaamaan vooruitgang zichtbaar is; het duurt nu allemaal zo lang.
Tja, geen idee hoe lang ik dit nog volhoud. Ik leef van week tot week en binnen die week van dag tot dag. Dit om het voor mezelf te behapstukken en het nog ‘draaglijk’ te houden, al klinkt dat laatste misschien erger dan het is. Ik probeer niet te veel te plannen; leuke dingen (zoals naar de bios of de sauna gaan, de vakantie) verheug ik me eigenlijk al niet al te veel meer op en dat vind ik zo ontzettend jammer. Ik probeer m’n zinnen te verzetten met kleinere leuke dingen: hier en daar wat muziek luisteren, wat lezen, een kaartje schrijven. Heb ik zeker wat aan hoor, begrijp me niet verkeerd. Het is daarmee ook wel dubbel dat de andere dingen niet doorgaan, ik zou gewoon zo graag eens een keer iets willen doen waar ik me zo op verheugd heb.
De laatste paar dagen gaat het wat slechter, maar hij is wel aanspreekbaar. Ik vind dat hij lastig te motiveren is om bijvoorbeeld op tijd op te staan. Man is een uitgesproken avondmens: hij ligt daarom laat op bed en staat later dan ‘normaal’ op. Daar kan ik op zich inkomen, alleen zie ik nu dat hij de laatste dagen zo goed als hele dagen op bed ligt. Tja, dat lijkt me ook niet goed. Hij denkt zelf ook na over wat er nog meer mogelijk is qua hulp / begeleiding. De meeste zaken vallen af vanwege het Corona-virus. Zijn eigen huisarts is elders gaan werken, waardoor het voor man lastig is om contact op te nemen met de huisarts. Hij zit bij een huisartsenpraktijk met meerdere huisartsen en had juist met deze arts een fijne, vertrouwde band. Andere opties vallen min of meer af, of omdat het stilstaat vanwege het virus (huisarts, praktijkondersteuner van de huisarts, eigen hulpverlener en toekomstige hulpverlener) of omdat m’n man door eerdere negatieve ervaringen het echt niet ziet zitten (de ‘hulplijn’ van bijvoorbeeld de crisisdienst).
Hij geeft aan dat wat hij ook doet (fietsen, wandelen, spelletjes, wat dan ook) wel iets afleiding geeft, maar niet genoeg om de vragen en het ‘gepieker’ in zijn hoofd voldoende naar de achtergrond te schuiven. Hij probeert het wel, maar het lukt niet. En dat frustreert hem enorm, hierdoor heeft hij het idee dat afleiding min of meer zinloos is. Hij vraagt zichzelf zoveel af en op die vragen heeft hij geen antwoord, heb ik geen antwoord en degenen die het antwoord hebben, willen hem dat niet geven / laten hem keihard barsten. En dat is de zoveelste teleurstelling. Hij heeft vooral de laatste jaren zoveel teleurstellingen, verdriet en dergelijke voor zijn kiezen gehad... Gelukkig heeft hij de laatste paar weken weer contact met twee mensen, alleen het vertrouwen is nog niet optimaal, de band is nog niet helemaal goed. Hij kan wel praten over dingen die hem dwars zitten, maar kan / durft zich nog niet helemaal goed te uiten.
Hij zou met een oudere man uit een verzorgingstehuis in de buurt gaan biljarten, maar dat is door het Corona-virus uitgesteld.
Ik baal er ontzettend van dat het nu zo loopt allemaal en dat is nog zacht uitgedrukt. Ik loop heel erg tegen muren op en loop heel erg op mijn tenen. Ik heb geen idee wat ik nog wel of niet tegen hem kan zeggen om hem op te beuren, om hem te motiveren bijvoorbeeld op een bepaald tijdstip op te (laten) staan, dingen te doen, beter te laten voelen. En natuurlijk ben ik niet zijn therapeut. Ik hoop eigenlijk dat er ergens een keer een soort van kantelpunt komt, dat hij op gegeven moment inziet dat het zo niet langer gaat en dat hij zich (evt. met behulp van anderen) beter gaat voelen. Nee, dat hoeft niet binnen een week bij wijze van, maar wel dat binnen een redelijke termijn langzaamaan vooruitgang zichtbaar is; het duurt nu allemaal zo lang.
Tja, geen idee hoe lang ik dit nog volhoud. Ik leef van week tot week en binnen die week van dag tot dag. Dit om het voor mezelf te behapstukken en het nog ‘draaglijk’ te houden, al klinkt dat laatste misschien erger dan het is. Ik probeer niet te veel te plannen; leuke dingen (zoals naar de bios of de sauna gaan, de vakantie) verheug ik me eigenlijk al niet al te veel meer op en dat vind ik zo ontzettend jammer. Ik probeer m’n zinnen te verzetten met kleinere leuke dingen: hier en daar wat muziek luisteren, wat lezen, een kaartje schrijven. Heb ik zeker wat aan hoor, begrijp me niet verkeerd. Het is daarmee ook wel dubbel dat de andere dingen niet doorgaan, ik zou gewoon zo graag eens een keer iets willen doen waar ik me zo op verheugd heb.
In this mad house we must all survive
maandag 13 april 2020 19:42
Dank je Chrys, je brengt me op een idee. M'n man zit bij een andere huisartsenpraktijk dan ik en omdat zijn huisarts elders is gaan werken en dus niet meer man z’n huisarts is, vroeg m'n man zich af of hij zich misschien bij mijn huisarts in kon schrijven. Tot op heden niets mee gedaan, compleet vergeten. Stom natuurlijk. Dus ik ga dit oppakken en kijken of m'n man bij mijn huisarts terecht kan. Ik weet dat het een hele aardige dame is. Niet dat ik bij haar de deur plat loop, maar had wel een klik met de huisarts en dat vind ook mijn man belangrijk.
Hij gebruikt geen medicatie. Het is tijdens zijn therapie wel ter sprake gekomen. De therapeut gaf aan geen noodzaak te zien om medicatie voor te schrijven. En man wil het liefst geen medicatie, maar hij ziet wel dat het in uiterste nood anders is / handig is.
Mijn moeder is een lieve moeder, maar kan ook 'drammen' over onderwerpen zoals de depressie van m'n man. Nee zeggen is niet m'n sterkste punt, dus dat is iets wat ik 'moet' leren. Zelf had ik al in gedachten om bespreekbaar te maken om het onderwerp 'depressie' op een andere manier met mijn moeder te bespreken. Ik ben een volwassen vrouw en wellicht heeft mijn moeder nog een beetje het idee om over mij te ‘moeten’ moederen. Ik wil best dingen bespreken met haar, maar niet alles en soms wil ik ook gewoon alleen maar even mijn hart luchten. Anders wordt het te veel ‘je moet dit’ of ‘heb je dat al eens gedaan?’. Dit wil ik so wie so gaan bespreken voordat m’n moeder en ik op vakantie gaan. Als iemand tips heeft hierover: die zijn welkom.
Ik zie het voor nu even niet helemaal zitten om naar mijn moeder / ouders te gaan, roept iets te veel weerstand op en ben veel liever eigenlijk gewoon thuis. Het liefst ga ik een of twee nacht(en) naar een hotel, alleen is die optie ook weer uitgesloten. Waarom is het allemaal zo lastig?
Momenteel overzie ik dingen ook ‘gewoon’ niet meer (genoeg). Naar mijn idee zit ik er al aardig doorheen. Niet alleen door de depressie van m’n man, maar ook omdat het op m’n werk de afgelopen tijd best hectisch is geweest en vanwege het Corona-gebeuren. Recent is ook m’n oma overleden, alhoewel ik het rouwproces al veel eerder heb gehad (lang verhaal...). Het liefst wil ik gewoon rust.
Hij gebruikt geen medicatie. Het is tijdens zijn therapie wel ter sprake gekomen. De therapeut gaf aan geen noodzaak te zien om medicatie voor te schrijven. En man wil het liefst geen medicatie, maar hij ziet wel dat het in uiterste nood anders is / handig is.
Mijn moeder is een lieve moeder, maar kan ook 'drammen' over onderwerpen zoals de depressie van m'n man. Nee zeggen is niet m'n sterkste punt, dus dat is iets wat ik 'moet' leren. Zelf had ik al in gedachten om bespreekbaar te maken om het onderwerp 'depressie' op een andere manier met mijn moeder te bespreken. Ik ben een volwassen vrouw en wellicht heeft mijn moeder nog een beetje het idee om over mij te ‘moeten’ moederen. Ik wil best dingen bespreken met haar, maar niet alles en soms wil ik ook gewoon alleen maar even mijn hart luchten. Anders wordt het te veel ‘je moet dit’ of ‘heb je dat al eens gedaan?’. Dit wil ik so wie so gaan bespreken voordat m’n moeder en ik op vakantie gaan. Als iemand tips heeft hierover: die zijn welkom.
Ik zie het voor nu even niet helemaal zitten om naar mijn moeder / ouders te gaan, roept iets te veel weerstand op en ben veel liever eigenlijk gewoon thuis. Het liefst ga ik een of twee nacht(en) naar een hotel, alleen is die optie ook weer uitgesloten. Waarom is het allemaal zo lastig?
Momenteel overzie ik dingen ook ‘gewoon’ niet meer (genoeg). Naar mijn idee zit ik er al aardig doorheen. Niet alleen door de depressie van m’n man, maar ook omdat het op m’n werk de afgelopen tijd best hectisch is geweest en vanwege het Corona-gebeuren. Recent is ook m’n oma overleden, alhoewel ik het rouwproces al veel eerder heb gehad (lang verhaal...). Het liefst wil ik gewoon rust.
In this mad house we must all survive
maandag 13 april 2020 19:47
Zijdehoentje, dikke knuffel voor jou! Ik zit in een soortgelijke positie, al woon ik niet samen met mijn partner, dus ik kan er gelukkig afstand van nemen af en toe. Ik hoop voor jou dat het van dag tot dag leven werkt, volgens mij is dat de enige manier om het een beetje draaglijk te maken voor jou. Dikke knuffel!
maandag 13 april 2020 20:02
Saray01, dank je wel voor je knuffel. Hoe is het voor jou om met deze situatie om te gaan? Het lijkt me enerzijds pittig om partner in diens eigen huis te 'moeten' achterlaten, maar anderzijds voor jezelf ook fijn om even letterlijk afstand te nemen van de situatie om lucht te krijgen / op adem te komen. Heb jij concrete handvatten die je toepast om jezelf staande te houden en/of je partner te steunen? Krijg je hulp van naasten? Een hele dikke knuffel voor jou!
zijdehoentje wijzigde dit bericht op 13-04-2020 20:15
30.35% gewijzigd
In this mad house we must all survive
maandag 13 april 2020 20:12
Als ik naar mezelf kijk, vind ik mezelf om te janken. Ik vind mezelf echt niet lief, leuk en ook geen steun en toeverlaat voor partner. En ik heb geen idee hoe ik dit moet aanpakken.
Gelukkig is recent mijn nieuwe therapie gestart en heb ik wel wat kunnen bespreken. Een groot deel zal ook met mijn autisme te maken hebben. Ik merk heel erg de wisselwerking tussen m'n man en mij: hoe meer hij wil praten, hoe meer ik in mezelf keer en andersom (even zwart-wit gezegd). Ik heb soms zo'n zin om van me af te trappen, al is dat grotendeels uit frustratie en onmacht en voor een deel eenzaamheid. Ik heb een paar vriendinnen waar ik mee kan praten, maar dan nog laat ik niet het achterste van m'n tong zien. So wie so ben ik niet echt een prater, ben introvert, heb autisme en ik heb door een pestverleden bijvoorbeeld te maken gehad dat anderen bijvoorbeeld mijn verhaal bij mijn ouders neerlegden of in een verdraaide variant doorvertelden (even zeer beknopt weergegeven). Daarnaast vind ik het moeilijk om relaties an sich te onderhouden.
Gelukkig is recent mijn nieuwe therapie gestart en heb ik wel wat kunnen bespreken. Een groot deel zal ook met mijn autisme te maken hebben. Ik merk heel erg de wisselwerking tussen m'n man en mij: hoe meer hij wil praten, hoe meer ik in mezelf keer en andersom (even zwart-wit gezegd). Ik heb soms zo'n zin om van me af te trappen, al is dat grotendeels uit frustratie en onmacht en voor een deel eenzaamheid. Ik heb een paar vriendinnen waar ik mee kan praten, maar dan nog laat ik niet het achterste van m'n tong zien. So wie so ben ik niet echt een prater, ben introvert, heb autisme en ik heb door een pestverleden bijvoorbeeld te maken gehad dat anderen bijvoorbeeld mijn verhaal bij mijn ouders neerlegden of in een verdraaide variant doorvertelden (even zeer beknopt weergegeven). Daarnaast vind ik het moeilijk om relaties an sich te onderhouden.
In this mad house we must all survive
