Geen levenslust

Goedenavond,

Een paar jaar geleden ben ik zwaar depressief geweest. Hier ben ik klinisch gezien van genezen, maar er is iets wat definitief gebroken lijkt.

Ik ben in de depressie geraakt omdat ik gediagnostiseerd ben met een aandoening waar geen medicijn voor is. Dit in de bloei van mijn leven, toen ik net ging studeren, waardoor mijn hele leven stil stond. Waar leeftijdsgenoten nog zoekende waren, wist ik van jongs af aan welke kant ik op wilde en ging rechtstreeks op mijn doel af. Maar door mijn ziekte stond alles opeens stil. Ik heb jarenlang moeten revalideren om op het niveau te komen dat ik nog net zelfstandig kan leven.

Nadat ik in het ritme kwam van een leven dat ik net aankon, raakte ik in een depressie. Er was geen uitzicht op verbetering. Was dit het dan? Ik begon me te isoleren, had nergens meer zin in. Bij het wakker worden dacht ik alleen maar: hoe ga ik vandaag weer doorkomen? Ik heb een tijdje therapie gehad, maar een toekomst voor me zien bleef onmogelijk. Uiteindelijk besloot ik dat ik een euthanasieaanvraag wil doen. Mijn artsen stonden niet te springen, wat ik mij ook zeker kan voorstellen. Uiteindelijk zijn we tot een aantal afspraken gekomen die ik eerst moest uitvoeren voordat ze mij eventueel zouden steunen, waaronder een nieuwe antidepressiva proberen. Afspraken nagekomen, AD geslikt, en na een aantal weken begon de drang naar de dood, of de afkeer voor het leven, minder te worden. Ik voelde mij nog steeds niet gelukkig, maar ik kon mentaal weer even bijkomen. Na een tijdje voelde ik mij zo stabiel dat ik voorstelde om af te bouwen. Dit verliep beter dan verwacht, en dat was op een bepaalde manier ook wel hard werken.

Dit is nu twee jaar geleden. De afgelopen twee jaar heb ik zoals iedereen een aantal dipjes gehad, maar meer niet. Ik voel mij stabiel, en weet hoe ik met tegenslagen omga. Ik weet ook hoe ik uit negatieve spiralen kan stappen. Dat zijn dingen waar ik daarvoor niet meer van had kunnen dromen. Sterker nog, ik had niet eens meer verwacht dat ik nu nog zou leven.
Toen ik, nadat ik ziek was geworden, een beetje hersteld was, ging ik vrijwilligerswerk bij een organisatie. Dit ben ik altijd blijven doen, behalve in periodes dat het fysiek niet ging. Maar zodra ik hersteld was pakte ik dat gelijk op. Ik had gehoopt dat ik het door de routine en structuur zou kunnen opbouwen, maar dat zit er maar niet in helaas.

Maar, en nu? Hoe nu verder? Is dit nu mijn leven? Dit jaar word ik 34, maar ik heb niet verder kunnen studeren, niet kunnen werken, en niks kunnen opbouwen. Ik kom nergens, en nu door de corona al helemaal niet, dus ben ik al jaren singel. Ik zal geen gezin kunnen stichten, mijn sociale leven is minimaal. Ik ben weliswaar niet depressief, maar ik ben ook niet het zonnetje in huis. Er gebeurt weinig in mijn leven wat leuk is om te delen. Ik wil namelijk niet over mijn ziekzijn praten.

Nu ben ik dus weer op het punt dat ik mij elke dag weer afvraag waarvoor ik moet leven. Wat is mijn doel in het leven. Is wakker worden en kunnen douchen een doel wat mij figuurlijk op de been zou kunnen houden? Als ik denk aan mijn leven die nog jaren op deze manier zal doorgaan, dan wil ik ter plekke nog sterven. Mijn ziekte, de pijn en de beperkingen zijn nu te verdragen. Maar ik vind de uitzichtloosheid, de doelloosheid, de saaiheid van mijn leven ondragelijk. Het enige wat mij een gevoel van ergens op verheugen zou kunnen geven is reizen. Maar financieel zit dat er gewoon niet in. Ik ben al 6 jaar niet meer op vakantie geweest.

Er lijkt iets in mij gebroken te zijn. De drang naar de dood is veel minder dan toen, maar er is geen drang naar het leven ervoor in de plaats gekomen. Ik lijk wel mijn tijd uit te zitten totdat ik een natuurlijke dood sterf.

Toen ik begon te typen had ik geen idee wat ik zou typen, en al helemaal niet dat dit zo’n lap tekst zou worden. Sorry hiervoor.

Waar ik benieuwd naar ben: herkent iemand dit? En zo ja, hoe ben je hiermee omgegaan?

Sorry dat ik niet zo veel en snel reageer. Ik blijf de reacties lezen.

Escondido schreef: ↑

18-01-2021 22:50

Ik herken je gebrek aan levenslust. Waarom mensen zoveel waarde aan het leven hechten snap ik gewoon niet. En ik zie de zin er al helemaal niet van in. Veel mensen voelen zich zo ontzettend belangrijk. Terwijl we voor mijn gevoel gewoon een hoop mieren zijn die de aarde meer slecht dan goed doen.

Ik ben bekend met depressies waarin ik heel erg suicidaal kan worden. En ik snap dan inderdaad ook niet dat er zo'n heisa ontstaat. Het is ook niet dat ik achteraf blij ben dat ik dan weer een crisisopname heb gehad. Waarom willen ze dat je maar door blijft worstelen. Wat maakt het uit? Ik heb het nooit van mijn leven gesnapt.

Jij schrijft in je laatste bericht dat je het van kleins af aan al nooit begrepen hebt, maar in je eerste bericht schrijf je dat het tijdens je depressie gebroken is. Kan je dat meer uitleggen? Was het altijd latent aanwezig en kon je er door je depressie niet meer omheen? Of zit het anders in elkaar?

Ja, van kleins af aan begreep ik nooit wanneer men zei dat het sneu is dat die en die is overleden. Wanneer iemand nog kind was, of nog in de bloei van zijn leven. Ik dacht altijd: maar diegene die is overleden merkt er niks van, het gaat toch om ons die overblijven? Zo heb ik er dus altijd in gestaan, en ik denk dat dit ergens ten grondslag ligt aan het volgende.

Toen ik depressief was is er iets in mij gebroken. Ik zal proberen uit te leggen wat ik daarmee bedoel. Er wordt gesteld dat wanneer je depressief bent geen levenslust meer hebt en nog maar weinig kan genieten van het leven, geen geluk kan ervaren etc. In mijn geval had de psychiater moeite met het vaststellen van mijn depressie, omdat ik niet 'gewoon' depressief was. Uiteindelijk is die diagnose wel gesteld en heb ik AD geslikt. Toch was ik nog altijd helder en redelijk, en zag ik altijd alles nog scherp. Op een gegeven moment, de combinatie AD, therapie en hard werken, ben ik uit die depressie gekomen. Maar, mijn omstandigheden en toekomstperspectief zijn niet veranderd. Het verschil tussen toen en nu is dat ik niet meer zo vaak denk aan de dood. Toen was het een obsessie, en was ik alleen maar bezig met mijn zaak voorbereiden om euthanasie te krijgen.

Wat er gebroken is, is dat met het minder obsessief met de dood bezig zijn, mijn levenslust niet terug is gekomen. Als ik het heel plat zou zeggen, dan is wat ik nu doe gewoon op de dood wachten. Als ik het iets mooier wil zeggen, dan is het: ik ga mee met de flow, en probeer het leven zo dragelijk mogelijk te maken. Het dragelijk maken is voor mij het hoogst haalbare. Genieten is echt nog een stap te ver. Misschien komt het ooit. Ik sluit niks uit.

martje55 schreef: ↑

19-01-2021 10:55

To, ik ga die documentaire ook opzoeken.

En nog inhakend op je laatste alinea. Bij mij helpt het heel goed om elke dag stil te staan bij de dingen waar ik dankbaar voor ben. Ik ben niet gelukkig, maar heb (bijna) elke dag iets waar ik dankbaar voor ben. Van mijn uitkering die weer op de rekening gestort is tot een fijn moment met mijn kinderen.

Wat fijn dat dat zo goed werkt voor jou. Dankbaarheid voel ik ook nog regelmatig, zeker nu als ik om me heen kijk en zie hoeveel ellende er is. De crisis heeft mijn leven niet veel moeilijker gemaakt. Mijn 'probleem' is het groter geheel, het hele leven, de dromen die niet meer waargemaakt kunnen worden. Dus echt mijn leven als geheel. Dat komt niet meer goed.

GreenLadyFern schreef: ↑

19-01-2021 12:36

Ik heb de documentaire ook gekeken. En ik snap heel goed het gevoel niet meer te willen leven, de uitzichtloosheid, maar voornamelijk als ik erg symptomatisch ben. Als ik minder symptomatisch ben kan ik weer genieten van allerlei dingen.

Volgens mij gaat je 'vraagstuk' meer om zingeving; wat is het doel in het leven, wat ben ik waard en wat is mijn leven waard, wat heeft het allemaal voor zin? Klopt dat een beetje? (zo niet, dan mag je de rest van mijn post negeren )

Heel eerlijk hou ik me daar totaal niet meer mee bezig. Er is geen vaststaand doel in het leven. Er is geen overkoepelende 'zin van het leven'. Het leven is ontstaan en wil blijven bestaan. Als mens hebben wij echter niet alleen bewustzijn, maar ook een ZELFbewustzijn. En daardoor gaan we onszelf onzinnige vragen stellen en ons afvragen wat nou eigenlijk het punt is. Maar er is geen punt. We zijn er gewoon. Wat we doen met ons leven ligt aan ons.
We raken steeds verder verwijderd van dierlijke instincten en zijn steeds meer bezig met denken. Een dier denkt niet na over de zin van zijn bestaan. Die wil gewoon voeding, veiligheid en voortplanting.
Heel filosofisch gezien is het voor mensen in de huidige maatschappij ook mogelijk te voldoen aan de behoefte om voort te planten zonder daadwerkelijk kinderen te krijgen. De behoefte gaat er misschien wel om om iets van jezelf achter te laten, iets wat er nog is als jij er niet meer bent.

In de huidige maatschappij worden ook hele rare dingen gezegd zoals 'maak iets van je leven!'. Het doel is gelukkig zijn, en succes hebben, een bijdrage leveren aan de maatschappij (of stinkend rijk zijn).
Maar geluk is een momentopname en geen staat van zijn.
Succes wordt door iedereen anders gedefiniëerd. Het is persoonlijk.
Iets bijdragen aan de maatschappij; Dat hoeft niet alleen door (vrijwilligers)werk. Met de beperkingen die ik nu heb kan ik geen andere mensen helpen. Maar ik help wel de natuur door een mooie groene tuin te hebben en vogeltjes te voeren.

Het is allemaal zo ontzettend relatief. Je hoeft helemaal niks van je leven te maken. Je hoeft je leven niet in te richten onder voorwaarden, wil je leven zin hebben. Sterker nog, je leven hoeft helemaal geen zin te hebben. Zinloosheid betekent niet dat iets niet leuk is, of niks waard is. Een heleboel onzinnige dingen brengen positiviteit in het leven van anderen en van jezelf.

Sorry, ik kan nogal veel nadenken over dit soort dingen. De volgende zin van jou viel me erg op:

Er zijn natuurlijk nog veel dingen die ik kan proberen, maar voor mijn gevoel maakt het niet uit omdat de dood daarmee niet zal veranderen.

Ik vind hem erg opvallend. Niks heeft zin want uiteindelijk ga je toch dood? Bedoel je dat?

Je hebt mijn vraagstuk zeker goed samengevat. Ik ben ook blij dat dit topic niet de kant is opgegaan van suïcidaal zijn en dat je dat niet moet doen en reacties met 'bel 113'. Het gaat inderdaad om de zingeving; de tijd tot aan je dood. De dood is onvermijdelijk, die komt er. Wat maakt het dan uit of ik vandaag overlijd of op mijn 97ste? En wat maakt het uit of ik een Nobelprijswinnaar ben of mijn leven nu (ik zie mijn leven inderdaad als het meest zinloze leven dat je kan hebben)? Dus wat heeft enig invloed op het onvermijdelijke, en waarom zou je nog je best doen? Waarom zou je überhaupt nog willen vechten om te (blijven) leven?

De tweede vetgedrukte zin is hiermee ook beantwoord eigenlijk. Ja, niks heeft zin, want je gaat uiteindelijk toch dood.

Voor mijn gevoel zit ik in een totaal andere dimensie dan mensen die heel hard hun best doen om 'het allemaal goed voor elkaar te krijgen', en dan een gezin stichten. Een gezin stichten! Waarom?

Misschien nog onvoorstelbaar als je mijn reactie zo leest, maar ik ben eigenlijk altijd vrolijk, nooit chagrijnig, ik lach graag en ben gek op humor. En ik vermoed dat als ik verder fysiek gezond was en kon werken, dat ik bij de groep zou horen die zich af en toe stil zou staan bij de zin van het leven. Ik ben op dit moment de tegenstelling van de mensen die vechten voor hun leven, hun ouders dankbaar zijn dat ze geboren mochten worden, en mensen die zich on top of the world voelen.

Stoutekiwi schreef: ↑

19-01-2021 18:08

Ik herken wel dingen die je schrijft. Ik heb ook vaak nagedacht over het leven en de zin van het leven. En ik heb ook vaak gedachten gehad dat het leven zinloos of doelloos lijkt. Ik heb zelf een dysthyme stoornis en voel me meestal vrij vlak helaas. Ik vroeg me af of je dat misschien ook zou kunnen hebben. Ik word niet heel snel enthousiast over dingen en vind het ook lastig om dingen op te sommen die ik nou echt leuk vind. Maar ik ben het eens met GreenLadyFern dat een mensenleven al waardevol is door alleen maar te zijn. Waarom zou een mens perse (continue) nuttig moeten zijn of iets voor de maatschappij moeten bijdragen? Waarom zou een mens dan pas van waarde zijn? Ik keek laatst de Disney film "Soul" en die vond ik erg ontroerend omdat de film me daaraan deed denken. Waarom zou je als mens perse een baan of een passie in het leven moeten hebben? Mag je niet gewoon mens zijn? Net zoals dieren gewoon dier mogen zijn? En veel geluksmomenten zitten vaak ook juist inderdaad in de niet nuttige dingen. Verder vind ik het lastig om tips te geven omdat ik ook niet kan zeggen dat ik gelukkig ben. Maar wat iemand hierboven schreef vond ik wel een goede tip: De meetlat verlagen van gelukkig moeten zijn naar tevreden zijn. En iemand die de tip gaf om bij te houden waar je dankbaar voor bent of een positief dagboek bijhouden. Een goede tip van mijn vorige psychologe vond ik om mild naar jezelf te zijn in plaats van bestraffend. En om alleen om te gaan met mensen die dat ook zijn. Ik vroeg me ook af: wat maakt dat je er nu nog bent? Wat levert het leven je nog wel op? Wat zou je nog graag uit het leven willen halen?

Wat vervelend dat je dysthyme stoornis hebt. Ik kende het niet en moest het opzoeken. Het lijkt me in bepaalde opzichten 'vervelender' dan een gewone depressie.

De film Soul klinkt interessant. Ik wil die kijken. Uiteindelijk zit ik met hele hardnekkige overtuigingen, maar zou het mijn leven een stuk makkelijker maken als de lat inderdaad wat lager kon en ik iets milder kon zijn voor mezelf. Wie weet zou ik letterlijk en figuurlijk kunnen leven met zonder-zingeving.

Waarom ik er nog ben? Eerlijk? Omdat ik geen euthanasie kon krijgen. En ik wil het niet zelf doen, tenzij het echt onhoudbaar wordt. Maar zoals ik eerder zei: mijn fysieke klachten en pijn zijn nu houdbaar. Wat het leven mij nog oplevert? Helemaal niets. Ik voel mij meer een persoon die een huis bezet houdt terwijl er nog veel mensen dit meer verdienen omdat ze werken. Ik heb en kan me hier schuldig over voelen. Wat ik uit het leven wil halen is dat de tijd tot de dood wat minder saai en uitzichtloos is. Ik had doelen, maar die zijn niet haalbaar meer. Als ik op een dag op zou staan en het zou opeens wel mogelijk zijn, dan zou ik ontzettend gelukkig zijn. Maar op dit moment is het niet mogelijk omdat het financieel niet haalbaar is.

femke09 schreef: ↑

23-01-2021 20:07

Nee, al heb ik het er wel over gehad. Ook iemand die vroeg 'hoe dan?' en daar had ik geen pasklaar antwoord op. Daar ben ik vervolgens wel naar gaan zoeken, en ik weet inmiddels wat ik wil, humaan en zo min mogelijk bezwarend voor achterblijvers. Dat gaf gek genoeg wat licht (licht ja). Heb het vanochtend ook tegen een vriendin gezegd, tussen de koffie door, en verder is het goed zo, ik heb niks besteld, ga geen rare dingen doen, maar ik weet tenminste dat er een goede mogelijkheid binnen handbereik is.
Vanmiddag zelfs wat opgeruimd in huis, keuken is schoon, vaatwasser leeg, glasbak bezocht, oude kleding weggebracht. Geen eetlust. Maar we hobbelen gewoon door, komt vast goed.

Ik heb je vorige reactie niet gelezen, maar wil jou een sturen. Ik vind ook dat als je zo aan het lijden bent dat je eruit wil stappen, het minste waar je recht op hebt een humane dood is.

Tijdens mijn depressie heb ik ook een lijstje gemaakt met bezwaren tegen zelfmoord. Wanneer je nog helder kan denken is het beseffen dat je mensen kan traumatiseren heel erg. Ik kan me voorstellen dat je zover heen bent dat dat niks meer uitmaakt, maar dat was voor mij echt een bezwaar.

loisnvt schreef: ↑

26-01-2021 15:13

Jouw topic raakt mij en ik ga snel een reactie schrijven als mijn hoofd er naar staat. Al is onze ziekte absoluut niet vergelijkbaar, herken ik heel veel in wat je schrijft.

Wil je alvast wel even een dikke geven en kom snel bij je terug!

Ik lees graag wat je kwijt wil dankjewel voor de hug!

Verbinder schreef: ↑

27-01-2021 05:44

Wat vindt je van de gedachte: reincarnatie?
Je vertelde dat je hele hardnekkige overtuigingen hebt. Wat zijn deze?


Verder, je hebt als kwaliteit dat je goed kunt schrijven. Je kunt je goed verwoorden. Het is door iemand anders ook gezegd.

Wat wilde je studeren toen je jong was? Als je dit wilt delen tenminste?
Liefs

Gek genoeg geloof ik niet dat de dood het einde is. Dat zou je weer niet zeggen als je mijn posts zo leest. Ik ben gelovig opgevoed en geloof wel in íets na de dood. Maar niet in reïncarnatie. Ik hoop zó niet dat reïncarnatie bestaat.

Mijn hardnekkige overtuigingen zijn eigenlijk de dingen die ik hier benoem, hoe ik denk over de zinloosheid van het leven. Dat zit zo diep, dat ik er niet makkelijk van af te brengen ben. En blijkbaar had ik dat al van jongs af aan, waardoor ik er een soort van aanleg voor heb.

Dankjewel voor het compliment! Ik vind zelf van niet, en vind het heel moeilijk om precies te verwoorden wat ik voel. Maar Dankjewel. Mijn studie laat ik even in het midden omdat het anders misschien te herkenbaar wordt. Het is in ieder geval een alfa-studie.

Toevallig is er vandaag iets gebeurd wat me heel even een fijn gevoel in mijn buik gaf. Afgelopen tijd heb ik de mogelijkheden onderzocht om weer verder te kunnen studeren. Nu is alleen de financiering nog een probleem, maar vandaag kreeg ik een positief bericht en dat ik in aanmerking zou kunnen komen voor een regeling. Ik mag de aanvraag indienen.

Vandaag voelde ik even de hoop, maar daarna zag ik ook het gat waarin ik zal vallen als dit niet doorgaat. Voor mij is het nu of nooit. Als het doorgaat dan ben ik weer een paar jaar zoet met kennis opdoen en bezig zijn met materie dat mij interesseert, bezig houdt, en eigenlijk mijn hobby is. Maar toen weer een huilbui door de gedachte dat het niet doorgaat. Paniek paniek.

GreenLadyFern schreef: ↑

27-01-2021 22:10

Heb je cognitieve gedragstherapie gehad? Zo ja, misschien kun je die gedachten dan uitdagen.
De gedachte dat alles zinloos is. Maar ook de gedachte dat alles dus zinvol moet zijn.

Wat ik denk:
Als iets alleen zin heeft als er nooit een einde aan komt, heeft dus niks zin, want overal komt een einde aan. De mensheid, de wereld, het heelal. Maar het hoeft allemaal niet intens zinvol te zijn.
Ik kan een uur youtube videos over katten kijken en daar wordt de wereld niet beter van, maar ik heb er wel plezier in, en is het voor mij zinvol. Als ik dan stop met kijken, heb ik er plezier in gehad, en blijft het zinvol.

Ik heb geen cgt gehad. Het lijkt me wel nuttig (hebben we het toch weer over dat iets nuttig is), maar ik heb therapieen afgezworen. Mijn psychiater heeft mij doorgelicht en ik heb geen stoornissen. Eigenlijk heeft hij verklaard dat hoe ik mij nu voel (en voelde bij de depressie) het gevolg is van mijn levensomstandigheden.

Je omschrijft een mooi voorbeeld met die katten-filmpjes kijken. Dat geeft aan dat je in het moment kan zijn en ergens van kan genieten. Op een of ander manier gun ik het mezelf niet. Ik ben tenslotte niet moe van mijn werk waardoor ik afleiding verdien.

Ben zo hard voor mezelf... ik wou dat ik dat kon Greenladyfern

Verbinder schreef: ↑

28-01-2021 00:37

Dank je voor je goeie uitleg.
En ook over het delen van je eventuele mogelijkheid voor een studie.

Waar ik nog even over zat te denken, heb je wel eens gevoeld hoe je ademt?
En daarmee bedoel ik, adem je in naar je borstkas (hoge ademhaling) of naar je buik (lage ademhaling)?
Je kunt dit controleren door op bed te liggen en te kijken welk deel omhoog komt als je inademt.
De beste ademhaling is een buikademhaling. Zo adem je volledig.
Als je veel in je hoofd zit is de ademhaling vaak ook hoog.

Door de jaren heen heb ik vaker gehoord dat ik te veel in mijn hoofd zit. Ik ben er nog niet uit of dat bewust is of dat een onderdeel is van mij. Wat ik weet is dat mijn ziekte een fulltime baan is, en ik constant dingen moet regelen en overal achteraan gaan.

Als ik mijn ademhaling bekijk, dan zou het nú wel een buikademhaling zijn, maar vaak zit het te hoog. Ik ervaar veel stress omdat niks vanzelf gaat en ik overal moeite in moet stoppen.

GreenLadyFern schreef: ↑

28-01-2021 09:32

Ach lieve TO, dat kun je écht leren, om liever te zijn naar jezelf. Een paar jaar geleden was ik ook heel erg hard naar mezelf. Alles moest productief zijn, alles moest perfect/volledig, ik had een preoccupatie met productiviteit. Ik moest heel veel van mezelf en mocht heel weinig; dat verdiende ik niet, of ik MOET nog x, y en z doen.
Het is heel moeilijk en heel hard werken, en gaat tegen alles in wat ik in mijn hoofd had zitten.

En je hoeft helemaal niet allerlei stoornissen te hebben om baat te hebben bij tools als cognitieve gedragstherapie of schematherapie. Ik lees vooral de 'veeleisende ouder' in je verhaal (al ben ik zeker geen expert).
Als je niet meer in therapie wil, kan ik je wel het boek 'patronen doorbreken' aanraden. Praktische benadering om verschillende modi bij jezelf te herkennen en te doorbreken.
Want het klinkt niet alsof je niet kan genieten omdat niks zin heeft, maar dat je niet MAG genieten van jezelf.

Erg herkenbaar. Er moet zoveel gebeuren en het lijkt soms alsof ik mezelf straf omdat mijn lichaam niet functioneert zoals het zou moeten.

Ik wilde inderdaad gaan zeggen dat ik eerst liever wat boeken wil lezen om meer inzicht te krijgen in die patronen. Dankjewel voor de tip. Ik ga dat boek gelijk opzoeken.

Bedankt voor het delen van jouw ervaring. Ik waardeer het.

Ik weet trouwens niet in hoeverre mijn ouders veeleisend waren trouwens. Ik weet wel dat ik ze graag blij wilde maken.

Is het boek "Patronen doorbreken" van Hannie van Genderen

GreenLadyFern schreef: ↑

01-02-2021 10:00

Ja, dat is het boek!

De term 'veeleisende ouder' komt uit de schematherapie. Dat is niet letterlijk, meer een innerlijke stem, een patroon waar je inschiet (modus). Je benadert jezelf als veeleisende ouder; ik moet dit en dat, anders mag ik niet 'x'.
Er zijn verschillende modi die je bij jezelf kunt leren herkennen, en met oefening kunt wijzigen.

Dat klinkt interessant en misschien heeft het er inderdaad mee te maken. Misschien waren mijn letterlijke ouders dat niet, maar zoals ik zei: ik wilde ze wel blij maken en dat is heel lang doorgegaan en was één van de druppels bovenop mijn fysieke gesteldheid dat mij uiteindelijk opbrak.

Ik zie dat het boek overal is uitgeleend, dus ik moet even wachten totdat het beschikbaar is. Ik ben erg benieuwd naar de inzichten die het mij kan geven. Beadnkt voor deze tip GreenLadyFern