Geen levenslust

02-01-2021 20:02 77 berichten
Alle reacties Link kopieren
Goedenavond,

Een paar jaar geleden ben ik zwaar depressief geweest. Hier ben ik klinisch gezien van genezen, maar er is iets wat definitief gebroken lijkt.

Ik ben in de depressie geraakt omdat ik gediagnostiseerd ben met een aandoening waar geen medicijn voor is. Dit in de bloei van mijn leven, toen ik net ging studeren, waardoor mijn hele leven stil stond. Waar leeftijdsgenoten nog zoekende waren, wist ik van jongs af aan welke kant ik op wilde en ging rechtstreeks op mijn doel af. Maar door mijn ziekte stond alles opeens stil. Ik heb jarenlang moeten revalideren om op het niveau te komen dat ik nog net zelfstandig kan leven.

Nadat ik in het ritme kwam van een leven dat ik net aankon, raakte ik in een depressie. Er was geen uitzicht op verbetering. Was dit het dan? Ik begon me te isoleren, had nergens meer zin in. Bij het wakker worden dacht ik alleen maar: hoe ga ik vandaag weer doorkomen? Ik heb een tijdje therapie gehad, maar een toekomst voor me zien bleef onmogelijk. Uiteindelijk besloot ik dat ik een euthanasieaanvraag wil doen. Mijn artsen stonden niet te springen, wat ik mij ook zeker kan voorstellen. Uiteindelijk zijn we tot een aantal afspraken gekomen die ik eerst moest uitvoeren voordat ze mij eventueel zouden steunen, waaronder een nieuwe antidepressiva proberen. Afspraken nagekomen, AD geslikt, en na een aantal weken begon de drang naar de dood, of de afkeer voor het leven, minder te worden. Ik voelde mij nog steeds niet gelukkig, maar ik kon mentaal weer even bijkomen. Na een tijdje voelde ik mij zo stabiel dat ik voorstelde om af te bouwen. Dit verliep beter dan verwacht, en dat was op een bepaalde manier ook wel hard werken.

Dit is nu twee jaar geleden. De afgelopen twee jaar heb ik zoals iedereen een aantal dipjes gehad, maar meer niet. Ik voel mij stabiel, en weet hoe ik met tegenslagen omga. Ik weet ook hoe ik uit negatieve spiralen kan stappen. Dat zijn dingen waar ik daarvoor niet meer van had kunnen dromen. Sterker nog, ik had niet eens meer verwacht dat ik nu nog zou leven.
Toen ik, nadat ik ziek was geworden, een beetje hersteld was, ging ik vrijwilligerswerk bij een organisatie. Dit ben ik altijd blijven doen, behalve in periodes dat het fysiek niet ging. Maar zodra ik hersteld was pakte ik dat gelijk op. Ik had gehoopt dat ik het door de routine en structuur zou kunnen opbouwen, maar dat zit er maar niet in helaas.

Maar, en nu? Hoe nu verder? Is dit nu mijn leven? Dit jaar word ik 34, maar ik heb niet verder kunnen studeren, niet kunnen werken, en niks kunnen opbouwen. Ik kom nergens, en nu door de corona al helemaal niet, dus ben ik al jaren singel. Ik zal geen gezin kunnen stichten, mijn sociale leven is minimaal. Ik ben weliswaar niet depressief, maar ik ben ook niet het zonnetje in huis. Er gebeurt weinig in mijn leven wat leuk is om te delen. Ik wil namelijk niet over mijn ziekzijn praten.

Nu ben ik dus weer op het punt dat ik mij elke dag weer afvraag waarvoor ik moet leven. Wat is mijn doel in het leven. Is wakker worden en kunnen douchen een doel wat mij figuurlijk op de been zou kunnen houden? Als ik denk aan mijn leven die nog jaren op deze manier zal doorgaan, dan wil ik ter plekke nog sterven. Mijn ziekte, de pijn en de beperkingen zijn nu te verdragen. Maar ik vind de uitzichtloosheid, de doelloosheid, de saaiheid van mijn leven ondragelijk. Het enige wat mij een gevoel van ergens op verheugen zou kunnen geven is reizen. Maar financieel zit dat er gewoon niet in. Ik ben al 6 jaar niet meer op vakantie geweest.

Er lijkt iets in mij gebroken te zijn. De drang naar de dood is veel minder dan toen, maar er is geen drang naar het leven ervoor in de plaats gekomen. Ik lijk wel mijn tijd uit te zitten totdat ik een natuurlijke dood sterf.

Toen ik begon te typen had ik geen idee wat ik zou typen, en al helemaal niet dat dit zo’n lap tekst zou worden. Sorry hiervoor.

Waar ik benieuwd naar ben: herkent iemand dit? En zo ja, hoe ben je hiermee omgegaan?
Alle reacties Link kopieren
Het is ook nogal niet wat om op je bord te krijgen. Vooral als je de rest van je leven een beperking hebt. Ik hoop dat je in ieder geval geen pijn hebt.

Een doel in het leven is wat veel mensen nodig hebben. Maar ik denk dat we er ook in moeten berusten dat gewoon ‘zijn’ soms genoeg is. Dat, dat dan levenslang genoeg moet zijn is weer een extra stap.

Ik weet het zelf ook nog allemaal niet. Ook ik zat midden in mijn opleiding voor mijn droombaan en raakte geblesseerd. Momenteel is nog niet duidelijk in welke mate ik een beperking ga houden. De kans dat ik alsnog mijn werkveld weer in kan is nihil. Ik ben nog gewoon in de rouw en weet niet wat mijn vervolgstappen gaan zijn. Moeilijk is het uiteraard wel.
Alle reacties Link kopieren
Dankjewel dat je wilde reageren. Ik had gehoopt dat ik misschien meer reacties zou krijgen, maar het is misschien een te moeilijke vraag?

Wat jij zegt over de berusting in het gewoon 'zijn', dat kan ik voor even volhouden, maar dan komt het knagend gevoel weer terug.
Wat goed van je dat je in ieder geval dit van je af schrijft. En het besef wat er nu gaande is, is al heel wat.

Verder herken ik je verhaal deels. Ik heb een progressieve bindweefselaandoening. Hier ben ik mee geboren. Ik weet dus niet anders, maar mijn jeugd en nu mijn (parttime) werkende leven zijn alles behalve standaard geweest.
Waarbij vriendinnen in de fase van kinderen krijgen zitten, zit ik in de rollercoaster met mijn vriend om te achterhalen óf mijn lichaam het wel aan kan om een eventueel kind te krijgen. Er zijn zo veel haken en ogen dat ik nu neig naar liever geen kinderen. En dat zorgt bij mij ook voor een leeg gat in mijn hart.. Maargoed, dat is een ander verhaal.

Zin aan het leven geef je zelf. Waar wordt je blij van? Wat motiveert je? Deze vragen heb ik ook veel gehad toen ik in een burn out zat. Uiteindelijk ging ik mijn geluk zoeken in het maken van dingen. Creatief bezig zijn. Ik pakte een oude manier van weven op. Daar stortte ik mij volledig in. Iets maken met je handen. Ookal doet het pijn, als ik een project af heb voelt dat geweldig. Het gaat nu zelfs zo goed dat ik projecten maak voor anderen en op bestelling banden weef.
Dit motiveert mij. Het geeft mij een doel in het leven (naast werk natuurlijk).

Wellicht dat je zelf iets kunt zoeken waar je je voldoening uit haalt?

Je zegt dat je reizen leuk vind. Waarom ga je niet mensen helpen met bestemmingen uitstippelen en reizen in elkaar zetten? Zo kun je mensen helpen (wat sowieso altijd veel voldoening geeft) en ben je bezig met wat je leuk vind. En als je genoeg hebt gespaard lekker zelf op pad gaan ;)

Geen idee of je iets hier aan hebt. Maar proberen kan altijd.
Ik herken het deels - al is het bij mij niet duidelijk hoeveel verbetering ik kan verwachten, op welke termijn, of dat uberhaupt gaat gebeuren. Bij mij speelt er alleen psychische problematiek (al heb ik ook last van somatisatie). Al erg veel behandelingen gehad. Ik start binnenkort weer met behandeling.

Ik denk dat het heel moeilijk is om je leven wat waard te vinden als de maatschappij een duidelijk beeld heeft van een succesvol iemand: Iemand die heeft gestudeerd, een goede baan heeft, een vaste partner, paar kids, en wat vermogen.
Maar alleen jij kan bepalen wat jij wilt.

Ik moet zeggen; ik heb wel een partner, ik ben getrouwd. Daar komt echter een enorm schuldgevoel bij kijken, aangezien we rond de dertig zijn nu en het met mij niet beter lijkt te gaan. Soms heb ik het idee dat ik zijn toekomst verpest doordat hij bij mij blijft. Ik kan voor mezelf veel accepteren. Ik kan met weinig tevreden zijn. Omdat ik wel moet. Maar mijn partner wordt erin mee gesleurd, wat toch anders is.

Heb je nog therapie? heb je al ACT gehad?
Alle reacties Link kopieren
Jorunn13. Dat zijn inderdaad vragen die ik steeds voor mezelf moet beantwoorden. Wat ik ook doe, het blijft voelen als tijdverdrijf.
Alle reacties Link kopieren
GreenLadyFern. Ik moest inderdaad op een gegeven moment het huisje-boompje-beestje-idee loslaten. Dat is inmiddels achter de rug. Maar wat nu? Hoe zie ik mezelf over 5, 10, 20 jaar? Hetzelfde als nu. En dat is een enorm benauwend idee.

Wat jij zegt over je partner, dat zou ik ook kunnen hebben. Dat schuldgevoel. Zo'n iemand lijdt toch met je mee. Daarom zie ik mezelf ook niet zo snel met een partner. Want wat heb ik te bieden?
Alle reacties Link kopieren
Ik heb hier geen ervaring mee. Maar ik begrijp goed wat je schrijft, je verwoordt het helder. En je bent ervaringsdeskundige. Kun je daarmee niet anderen inspireren die in een soortgelijke situatie zitten of een naaste hebben in een soortgelijke situatie? Ik denk bijvoorbeeld aan het schrijven van een blog of boek? Om anderen te informeren of te inspireren?

Sterkte!
Ten eerste ; wat goed dat je de depressieve gevoelens hebt weten te tackelen. Er loopt toevallig een topic van een jonge meid die in dezelfde positie zit als jij twee jaar geleden misschien kun je iets voor haar betekenen? Dat zijn ook van die dingetjes die het leven zin kunnen geven namelijk. Verder zou je een hobby kunnen zoeken, je sociale contacten uitbreiden en daten wellicht?
Je moet niet bij voorbaat van uitgaan dat bepaalde dingen voor jou niet zijn weggelegd en gewoon ervoor gaan.
Doodzonde om bij de pakken neer te zitten terwijl je al mijlenver bent gekomen. Ik geloof dat jij veel meer uit het leven kan halen en zodra jij dat zelf ook gaat geloven zal het je nog lukken ook om je leven een stuk kleurrijker te maken. You got this!!
Alle reacties Link kopieren
Hoi Jemma, ik heb geen ervaring maar wilde je wel even zeggen dat ik het knap vind hoe je alles zo onder woorden brengt en uitlegt.

Ook vraag ik me af of je niet toch langzaam wel weer depressief aan het worden bent? Een depressie kan toch ook bestaan zonder een wens om te sterven te hebben? Maar dat overal de glans vanaf is en dat je bij jezelf denkt: waar doe ik het eigenlijk voor, ik blijf liggen in mijn bed.

Ik heb geen idee wat je aandoening en klachten zijn maar zou je hier misschien iets mee kunnen doen, een soort rouw verwerking? Emdr oid?

Ik ben altijd erg onder de indruk van mensen die een een moeilijk leven hebben en toch kunnen genieten van kleine dingen. Een hobby, een zonnige dag, een vogeltje in de tuin dat elke dag even aan komt vliegen.
Misschien kun je proberen je daar bewust van te worden? Of is dat veel te makkelijk gedacht?

Misschien bedenken wat je het meeste mist? Is dat een uitdaging, relaties met mensen, verder leren of iets fysieks? Vanuit daar verder kijken hoe je dat gemis wat kan verzachten door nieuwe dingen te proberen?

Nogmaals, ik heb geen ervaring en het klinkt erg naar en ook wel eenzaam als ik het zo lees. Ik hoop dat je er wat aan hebt en anders kun je altijd hier blijven schrijven om je ei kwijt te kunnen.

Sterkte :hug:
jemmaluzac schreef:
03-01-2021 19:59
GreenLadyFern. Ik moest inderdaad op een gegeven moment het huisje-boompje-beestje-idee loslaten. Dat is inmiddels achter de rug. Maar wat nu? Hoe zie ik mezelf over 5, 10, 20 jaar? Hetzelfde als nu. En dat is een enorm benauwend idee.

Wat jij zegt over je partner, dat zou ik ook kunnen hebben. Dat schuldgevoel. Zo'n iemand lijdt toch met je mee. Daarom zie ik mezelf ook niet zo snel met een partner. Want wat heb ik te bieden?
Als ik dit lees zie ik iemand die ergens middenin een proces zit, maar denkt dat ze al aan het einde is.
Maar het loslaten van een idee over "hoe het/hoe jij zou moeten zijn" is maar een stap. Een hele moeilijke stap, dat is zeker.
Maar er komt ook ruimte om je leven, binnen jouw mogelijkheden, in te gaan vullen. Geef jezelf daarvoor ook de ruimte en tijd. Onderzoek wat je wel kan. Sta open voor dingen waar je misschien nog nooit aan hebt gedacht. Je weet je gedachten bijvoorbeeld goed te verwoorden, wie weet wat je daarmee kunt doen?
In deze digitale tijd zijn er zoveel mogelijkheden om mensen te ontmoeten, sluit je bij groepen aan die je interesseren.
Ik denk dat de omstandigheden van je leven over 5 jaar misschien niet veel zijn veranderd, maar hoe jij er inhoud aan geeft wel. Dat is de volgende stap, onderzoeken, ontdekken.
Jouw verhaal raakt me omdat ik me er deels in herken. Ik ben afgekeurd toen ik 18 was, nooit kunnen werken. Mijn sociale leven is klein. Mijn levenslust is verdwenen en ik lijk ook mijn tijd uit te zitten. Ik ben (nog) niet hersteld van mijn depressie. Ook met mijn psych afspraken gemaakt over een euthanasieverklaring. Ik weet nog niet waar ik uit ga komen.
Ik ben een kei geworden in genieten van de kleine dingen. Vooral kijken naar wat wel kan.
Simpel, maar niet makkelijk.
Het is een proces, waar ik voor mezelf al doorheen gegaan ben. En soms val ik weer wat stapjes terug, dat hoort bij het persoonlijke herstelproces.
Soms lig ik ook te janken omdat het leven zo oneerlijk is, omdat ik nooit een kans heb gehad, omdat ik een onzekere toekomst heb. Dan raak ik weer in crisis, weer depressief en suicidaal. En dan zie ik mijn toekomst niet meer zitten, omdat ik telkens weer terugval. Dan vraag ik me af of het het waard is. Die verschrikkelijk slechte periodes, voor een tijdje een zwakke afspiegeling van een gezond leven.

Maar als ik eenmaal uit de depressie ben is het toch weer anders. Ik heb nog steeds pijn, concentratieproblemen, herbelevingen, paniek, angst. Ik kan niet werken, moet continue energie doseren en basishygiene is al een hele opgave.
Maar ik kan ook weer genieten. Als het wel lukt om te lezen, al is het maar eventjes. Als ik met mijn katten kroel. Als ik in de tuin bezig ben en realiseer dat die zich prima herstelt na een periode verwaarlozing. Als ik met een kop thee op de bank zit en ineens merk dat mijn lichaam zich even ontspant. Als het me lukt om te wandelen en de zon schijnt. Als ik geniet van een maaltijd.
En dan is het me dus wel waard.

Nog steeds niet wat ik het liefst zou willen, maar dan is het voor dan genoeg, en ben ik tevreden en trots op mezelf.
Alle reacties Link kopieren
Dankjulliewel. De reacties ontroeren mij. Ik merk dat ik niet zo goed weet wat ik moet zeggen. Misschien moet ik het even laten bezinken.
Alle reacties Link kopieren
Wel herkenbaar. Ik heb een doel gezocht waar ik mij in vast kan bijten.
Alle reacties Link kopieren
Hallo TO, ik herken een deel van wat je schrijft. Mijn leven is door psychische problemen ook behoorlijk beperkt. Heb je op dit moment nog begeleiding of behandeling? Ik weet dat binnen mijn FACT team ook een humanist aanwezig is met wie je over zingeving kan praten.
Zelf ben ik het laatste anderhalf jaar vooral bezig geweest met acceptatie. Accepteren dat ik niet kan werken, moeilijk voor mijn kinderen kan zorgen. En dat ik nog steeds een mooi mens ben.
Wat iemand anders hierboven schreef, schuldgevoel over je partner weinig te bieden hebben, herken ik ook. Maar steeds als dat stemmetje de kop op steekt, ga ik er actief tegen in. Dat hij voor mij gekozen heeft met alles wat ik ben. Dat ik warmte, liefde en een luisterend oor te bieden heb.
Met dit alles bouw ik aan mijn zelfliefde en dankbaarheid. En dat zorgt er weer voor dat het makkelijker is om "te zijn".
Ik hoop dat je nog veel aan dit topic kan hebben. :redrose:
Alle reacties Link kopieren
Ik heb de reacties inmiddels meerdere malen gelezen.

Wat ik mij al jaren afvraag, en waar geen antwoord voor is, waarom zóú je? Waarom is er bijvoorbeeld een 113-hulplijn? Waarom moet je geholpen worden wanneer je er geen trek meer in hebt? Waarom wordt er zoveel moeite gedaan om je in leven te houden? Waarom is het slecht om geen levenslust te hebben?

Ik bedoel, waarom krijg ik zulke lieve en begripvolle reacties? Jullie kennen mij verder niet, en wat zou het uitmaken of ik er wel of niet meer ben?
Alle reacties Link kopieren
Jouw laatste bericht grijpt me aan, maar ik heb geen antwoord voor je. Toch wil ik reageren, om je te laten weten dat je wel gelezen wordt.

Ik vind niet dat het slecht is om geen levenslust te hebben. Ik geloof wel dat er, hoe zwaar het leven ook kan zijn, altijd betekenis kan zijn. Ook als je niet 'meedraait in de mallemolen van onze maatschappij', geloof ik oprecht dat je van waarde bent.

Ik ken je inderdaad niet. Ook niet genoeg om je passende tips te geven. En misschien zit je daar ook helemaal niet op te wachten. Maar ik wil wel lezen wat je te vertellen hebt.

Wat wilde je gaan studeren?
En wat voor vrijwilligerswerk doe of deed je?
Alle reacties Link kopieren
Ben je de dag een beetje doorgekomen ?
Alle reacties Link kopieren
Misschien is dit ook de enige juiste reactie. Het komt binnen. Dankjewel :)

Ik ben de dag goed doorgekomen. In principe ben ik eigenlijk altijd ook erg vrolijk. Ik heb ook altijd wel iets te doen, dus dat is ook niet het probleem. Wat ik merk is dat wanneer het woord 'euthanasie' valt, ik er iets over lees of hoor, het weer iets triggert. Ik vind het geen vervelend iets, het is meer dat ik weer herinnerd word aan iets wat ik heel graag zou willen. Het verdriet wat er dan uiteindelijk erbij komt is omdat ik weet hoe moeilijk (of eigenlijk onmogelijk) het is om het voor elkaar te krijgen.

Laatst heb ik de documentaire van Boos op youtube gekeken over euthanasie. Het voelde zo ontzettend fijn om die herkenning te voelen. De mensen in de documentaire konden het zo mooi verwoorden.

Er zijn natuurlijk nog veel dingen die ik kan proberen, zoals meer proberen te genieten, mindfullness, mediteren etc etc. Maar voor mijn gevoel maakt het niet uit omdat de dood daarmee niet zal veranderen. Terwijl ik dit type zie ik een foto van Jessica Biel hiernaast. En ik denk dan alleen maar: zij en ik hebben totaal andere levens gehad, maar de dood zal hetzelfde zijn. Dus wat maakt het uit? Zal zij haar geluk dat ze nu vergaard heeft ook nog tijdens haar dood voelen? Nee. Dus wat maakt het nog uit om zo je best te doen zo'n leven te hebben en te behouden?

Ik weet ook dat ik, laten we Jessica Biel weer nemen, even waard ben als haar. Het is ook niet dat ik mezelf minder waard vind als persoon. Soms is het wel ontzettend vervelend wanneer je tegen de dingen aanloopt die je blijven confronteren dat je de samenleving alleen maar geld kost. En dat het enige wat je oplevert afval en CO2 is. Natuurlijk zijn er mensen die om mij geven en ik ook om hen. Maar de dood van een geliefde is niet onoverkomelijk.

Zo'n dag als vandaag kom ik prima door. Maar het moment dat ik denk dat ik nog jaren moet blijven leven benauwt mij. Het gevoel van dat hele lange rechte saaie stuk van en naar school fietsen. Elke boom, boerderij, hekpaal staat op precies dezelfde plek. Elke dag weer.

In tegenstelling tot veel mensen die dood willen heb ik godzijdank geen angsten, demonen, depressies etc. Het is gewoon puur geen levenslust, geen zin om te leven. Het gevoel dat het zinloos is om energie te stoppen in mezelf gelukkiger maken terwijl het, tjah, zinloos is.

Om eerlijk te zijn heb ik de volgende uitdrukkingen nooit begrepen: "Ik ben blij dat ik nog leef." "Ik ben hem zo dankbaar, want hij heeft mijn leven gered." Of wanneer kinderen hun ouders dankbaar zijn omdat ze hen gebaard hebben. Ik begrijp het willen krijgen van kinderen ook niet. En deze dingen heb ik sinds ik klein ben nooit begrepen. Dus misschien heeft dit allemaal ook grotendeels met mijn eigen denkwijze te maken, en versterkt door mijn ziekte.
Ik herken je gebrek aan levenslust. Waarom mensen zoveel waarde aan het leven hechten snap ik gewoon niet. En ik zie de zin er al helemaal niet van in. Veel mensen voelen zich zo ontzettend belangrijk. Terwijl we voor mijn gevoel gewoon een hoop mieren zijn die de aarde meer slecht dan goed doen.

Ik ben bekend met depressies waarin ik heel erg suicidaal kan worden. En ik snap dan inderdaad ook niet dat er zo'n heisa ontstaat. Het is ook niet dat ik achteraf blij ben dat ik dan weer een crisisopname heb gehad. Waarom willen ze dat je maar door blijft worstelen. Wat maakt het uit? Ik heb het nooit van mijn leven gesnapt.

Jij schrijft in je laatste bericht dat je het van kleins af aan al nooit begrepen hebt, maar in je eerste bericht schrijf je dat het tijdens je depressie gebroken is. Kan je dat meer uitleggen? Was het altijd latent aanwezig en kon je er door je depressie niet meer omheen? Of zit het anders in elkaar?
Alle reacties Link kopieren
Humm.. als ik er over nadenk, wat ik heus vaker gedaan heb, zie ik het nut van mijn leven op zich ook niet zo. Ik bedoel, ik had ouders waar ik voor matelzorgde en ik heb kinderen waar ik voor zorg, maar die zouden er niet zijn als ik er niet was geweest.
En als ik er over nadenk zie ik het nut van kinderen krijgen ook niet. Ik kan wel veel nadelen bedenken, maar maar enkele voordelen.

Punt is dat ik kinderen heb gekregen omdat ik voelde dat ik ze graag wilde en ik voel me nog steeds erg blij dat ik ervoor gegaan ben. Dat heb ik niet vooraf logisch beredeneerd. Net zo als mijn partnerkeuze, was ook puur op gevoel en niet logisch beredeneerd of hij wel de beste keuze is.

Je kiest er niet zelf voor om te beginnen met leven en rationeel kan ik niet verklaren waarom ik leven leuk vind. Maar ik voel het wel. Ik voel dat ik nog graag meer wil zien, meer wil meemaken, meer wil leren en ontdekken. Ik ben ook heel nieuwsgierig. Ik wil ook graag van betekenis zijn voor anderen, voor mijn gezin, maar ook daarbuiten. Anderen helpen geeft mij vaak een goed gevoel. Kan het zijn dat jij dat gevoel, misschien mede door medicatie, mist? Dat je er daardoor teveel over nadenkt?

Gelukkig zijn is voor mij ook geen doel op zich. Ik heb andere doelen en onderweg ervaar ik soms geluksgevoelmomentjes.
Het klopt dat ik dat gevoel niet heb. Het gevoel het leven leuk te vinden. Ik denk niet dat dat komt door medicatie en dat ik er daardoor te veel over nadenk. Ik ben juist aan de medicatie omdat ik teveel nadenk en omdat ik het gevoel heb dat het leven niet leuk is.

Je schrijft dat gelukkig zijn geen doel voor je is en dat je andere doelen hebt. Ik ben wel benieuwd welke doelen dat zijn? En bereik je liever die doelen terwijl je niet gelukkig bent dan dat je ze niet bereikt, maar wel gelukkig bent?
Escondido schreef:
18-01-2021 23:40

Je schrijft dat gelukkig zijn geen doel voor je is en dat je andere doelen hebt. Ik ben wel benieuwd welke doelen dat zijn? En bereik je liever die doelen terwijl je niet gelukkig bent dan dat je ze niet bereikt, maar wel gelukkig bent?
Wil hier zelf wel even op inhaken. Ik denk dat tevreden zijn een mooi streven is. Dat legt de lat ook wat lager.

Ik haal tevredenheid uit kleine “doelen” en dingen. Dat maakt mij blijer. Voorheen had ik de neiging om me meer te focussen op alles wat niet goed en oke was en dat versterkte mijn gevoel van ongelukkig zijn.

Als mijn hondje blij is, omdat hij zon leuke dag heeft, word ik blij. Sochtends mijn verse cappuchino. Een gesprek met iemand waarbij je op dezelfde golflengte zit. Eindelijk die muur in mijn huis hebben geverfd. En ja, er zitten ook dingen bij die ik doe met tegenzin, maar zodra ze gedaan zijn voel ik wel voldoening wat ook bijdraagt aan een beter gevoel.

:hug:
Alle reacties Link kopieren
Inderdaad, wat Noia schrijft, ik ga ook meer voor tevredenheid en voldoening; kleinere geluksmomentjes.

Bijvoorbeeld; ik probeer de laatste tijd een bepaald soort brood te bakken. Het doel is om dat brood te bakken. De eerste keer rees het niet goed. De tweede keer wel en was het ook lekker, maar alleen zolang het nog warm was. Daarna was het superdroog. Vandaag waag ik een derde poging.
Ik zou kunnen stellen dat het al twee keer mislukt is en dat ik daar niet gelukkig van word. Maar, terwijl ik me richt op het doel (brood bakken) zijn er veel leuke momentjes. Ik heb meer geleerd over broodbakken, ik voel een uitdaging, ik heb ondertussen in de keuken staan dansen op een leuk nummer dat voorbij kwam op de radio, ik heb lekker brood geproefd etc. Daar ben ik wel heel tevreden mee.

Zo heb ik wel meer kleine doelen van dingen waar ik beter in wil worden, of die ik wil leren. Op dit moment brood bakken (wat zacht is en lactosevrij), tekenen voor bij presentaties, langere afstanden wandelen (conditie verbeteren) en minimaliseren op interieur en financieel gebied.

Ook op werkgebied heb ik bepaalde doelen. Ik raakte begin november plotseling mijn (vaste) baan kwijt, na 5 jaar. Ik wilde niet klakkeloos een volgende baan zoeken, maar eerst goed in kaart brengen wat ik kan en wil. En ook wat nu haalbaar is. Daarvoor heb ik een loopbaancoach in de arm genomen. In november en de december heb ik wat korte klussen gedaan om te ontdekken wat bij mij past. Daarna door de lockdown een paar weken thuis en maandag begin ik met een nieuwe leuke klus voor een half jaar. Bij al die klussen en via mijn coach heb ik leuke mensen leren kennen, mezelf beter leren kennen en ik kwam uitdagingen tegen waarvan ik veel geleerd heb, al was dat van tevoren niet het doel. En ik heb nu wat ideeën over wat ik in de toekomst nog wil doen erbij. Ik word daar wel blij van.

Bij mij werkt het goed om niet te lang na te denken en voors en tegens te wikken en te wegen, maar om dingen te proberen. Ik had al eerder nagedacht over welke baan ik zou willen, maar daardoor gingen mijn gedachten alleen maar rond in kringetjes. En werden drempels hoger. Door met mensen te praten (coach, maar zij koppelde mij ook met mensen uit mijn sector om mee te praten en via LinkedIn vond ik zelf ook mensen) en uit te proberen heb ik nu wel veel helderder wat ik wil en niet wil. Dus zodra ik ga piekeren, probeer ik te gaan proberen. Daardoor ervaar ik meer geluksmomentjes en voldoening, ook als het eerst niet lukt en als doel niet direct is om gelukkig te worden.

Overigens zijn mijn doelen nu in lockdown tijd meer gericht op mezelf en mijn gezin, omdat we dat nu nodig hebben. Normaal richt ik me meer naar buiten en wil ik ook graag anderen helpen. Ik werk daarom ook in de sectoren welzijn en onderwijs. Ook dit geeft mij veel voldoening.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven