Psyche
alle pijlers
Geen levenslust
zaterdag 2 januari 2021 20:02
Goedenavond,
Een paar jaar geleden ben ik zwaar depressief geweest. Hier ben ik klinisch gezien van genezen, maar er is iets wat definitief gebroken lijkt.
Ik ben in de depressie geraakt omdat ik gediagnostiseerd ben met een aandoening waar geen medicijn voor is. Dit in de bloei van mijn leven, toen ik net ging studeren, waardoor mijn hele leven stil stond. Waar leeftijdsgenoten nog zoekende waren, wist ik van jongs af aan welke kant ik op wilde en ging rechtstreeks op mijn doel af. Maar door mijn ziekte stond alles opeens stil. Ik heb jarenlang moeten revalideren om op het niveau te komen dat ik nog net zelfstandig kan leven.
Nadat ik in het ritme kwam van een leven dat ik net aankon, raakte ik in een depressie. Er was geen uitzicht op verbetering. Was dit het dan? Ik begon me te isoleren, had nergens meer zin in. Bij het wakker worden dacht ik alleen maar: hoe ga ik vandaag weer doorkomen? Ik heb een tijdje therapie gehad, maar een toekomst voor me zien bleef onmogelijk. Uiteindelijk besloot ik dat ik een euthanasieaanvraag wil doen. Mijn artsen stonden niet te springen, wat ik mij ook zeker kan voorstellen. Uiteindelijk zijn we tot een aantal afspraken gekomen die ik eerst moest uitvoeren voordat ze mij eventueel zouden steunen, waaronder een nieuwe antidepressiva proberen. Afspraken nagekomen, AD geslikt, en na een aantal weken begon de drang naar de dood, of de afkeer voor het leven, minder te worden. Ik voelde mij nog steeds niet gelukkig, maar ik kon mentaal weer even bijkomen. Na een tijdje voelde ik mij zo stabiel dat ik voorstelde om af te bouwen. Dit verliep beter dan verwacht, en dat was op een bepaalde manier ook wel hard werken.
Dit is nu twee jaar geleden. De afgelopen twee jaar heb ik zoals iedereen een aantal dipjes gehad, maar meer niet. Ik voel mij stabiel, en weet hoe ik met tegenslagen omga. Ik weet ook hoe ik uit negatieve spiralen kan stappen. Dat zijn dingen waar ik daarvoor niet meer van had kunnen dromen. Sterker nog, ik had niet eens meer verwacht dat ik nu nog zou leven.
Toen ik, nadat ik ziek was geworden, een beetje hersteld was, ging ik vrijwilligerswerk bij een organisatie. Dit ben ik altijd blijven doen, behalve in periodes dat het fysiek niet ging. Maar zodra ik hersteld was pakte ik dat gelijk op. Ik had gehoopt dat ik het door de routine en structuur zou kunnen opbouwen, maar dat zit er maar niet in helaas.
Maar, en nu? Hoe nu verder? Is dit nu mijn leven? Dit jaar word ik 34, maar ik heb niet verder kunnen studeren, niet kunnen werken, en niks kunnen opbouwen. Ik kom nergens, en nu door de corona al helemaal niet, dus ben ik al jaren singel. Ik zal geen gezin kunnen stichten, mijn sociale leven is minimaal. Ik ben weliswaar niet depressief, maar ik ben ook niet het zonnetje in huis. Er gebeurt weinig in mijn leven wat leuk is om te delen. Ik wil namelijk niet over mijn ziekzijn praten.
Nu ben ik dus weer op het punt dat ik mij elke dag weer afvraag waarvoor ik moet leven. Wat is mijn doel in het leven. Is wakker worden en kunnen douchen een doel wat mij figuurlijk op de been zou kunnen houden? Als ik denk aan mijn leven die nog jaren op deze manier zal doorgaan, dan wil ik ter plekke nog sterven. Mijn ziekte, de pijn en de beperkingen zijn nu te verdragen. Maar ik vind de uitzichtloosheid, de doelloosheid, de saaiheid van mijn leven ondragelijk. Het enige wat mij een gevoel van ergens op verheugen zou kunnen geven is reizen. Maar financieel zit dat er gewoon niet in. Ik ben al 6 jaar niet meer op vakantie geweest.
Er lijkt iets in mij gebroken te zijn. De drang naar de dood is veel minder dan toen, maar er is geen drang naar het leven ervoor in de plaats gekomen. Ik lijk wel mijn tijd uit te zitten totdat ik een natuurlijke dood sterf.
Toen ik begon te typen had ik geen idee wat ik zou typen, en al helemaal niet dat dit zo’n lap tekst zou worden. Sorry hiervoor.
Waar ik benieuwd naar ben: herkent iemand dit? En zo ja, hoe ben je hiermee omgegaan?
Een paar jaar geleden ben ik zwaar depressief geweest. Hier ben ik klinisch gezien van genezen, maar er is iets wat definitief gebroken lijkt.
Ik ben in de depressie geraakt omdat ik gediagnostiseerd ben met een aandoening waar geen medicijn voor is. Dit in de bloei van mijn leven, toen ik net ging studeren, waardoor mijn hele leven stil stond. Waar leeftijdsgenoten nog zoekende waren, wist ik van jongs af aan welke kant ik op wilde en ging rechtstreeks op mijn doel af. Maar door mijn ziekte stond alles opeens stil. Ik heb jarenlang moeten revalideren om op het niveau te komen dat ik nog net zelfstandig kan leven.
Nadat ik in het ritme kwam van een leven dat ik net aankon, raakte ik in een depressie. Er was geen uitzicht op verbetering. Was dit het dan? Ik begon me te isoleren, had nergens meer zin in. Bij het wakker worden dacht ik alleen maar: hoe ga ik vandaag weer doorkomen? Ik heb een tijdje therapie gehad, maar een toekomst voor me zien bleef onmogelijk. Uiteindelijk besloot ik dat ik een euthanasieaanvraag wil doen. Mijn artsen stonden niet te springen, wat ik mij ook zeker kan voorstellen. Uiteindelijk zijn we tot een aantal afspraken gekomen die ik eerst moest uitvoeren voordat ze mij eventueel zouden steunen, waaronder een nieuwe antidepressiva proberen. Afspraken nagekomen, AD geslikt, en na een aantal weken begon de drang naar de dood, of de afkeer voor het leven, minder te worden. Ik voelde mij nog steeds niet gelukkig, maar ik kon mentaal weer even bijkomen. Na een tijdje voelde ik mij zo stabiel dat ik voorstelde om af te bouwen. Dit verliep beter dan verwacht, en dat was op een bepaalde manier ook wel hard werken.
Dit is nu twee jaar geleden. De afgelopen twee jaar heb ik zoals iedereen een aantal dipjes gehad, maar meer niet. Ik voel mij stabiel, en weet hoe ik met tegenslagen omga. Ik weet ook hoe ik uit negatieve spiralen kan stappen. Dat zijn dingen waar ik daarvoor niet meer van had kunnen dromen. Sterker nog, ik had niet eens meer verwacht dat ik nu nog zou leven.
Toen ik, nadat ik ziek was geworden, een beetje hersteld was, ging ik vrijwilligerswerk bij een organisatie. Dit ben ik altijd blijven doen, behalve in periodes dat het fysiek niet ging. Maar zodra ik hersteld was pakte ik dat gelijk op. Ik had gehoopt dat ik het door de routine en structuur zou kunnen opbouwen, maar dat zit er maar niet in helaas.
Maar, en nu? Hoe nu verder? Is dit nu mijn leven? Dit jaar word ik 34, maar ik heb niet verder kunnen studeren, niet kunnen werken, en niks kunnen opbouwen. Ik kom nergens, en nu door de corona al helemaal niet, dus ben ik al jaren singel. Ik zal geen gezin kunnen stichten, mijn sociale leven is minimaal. Ik ben weliswaar niet depressief, maar ik ben ook niet het zonnetje in huis. Er gebeurt weinig in mijn leven wat leuk is om te delen. Ik wil namelijk niet over mijn ziekzijn praten.
Nu ben ik dus weer op het punt dat ik mij elke dag weer afvraag waarvoor ik moet leven. Wat is mijn doel in het leven. Is wakker worden en kunnen douchen een doel wat mij figuurlijk op de been zou kunnen houden? Als ik denk aan mijn leven die nog jaren op deze manier zal doorgaan, dan wil ik ter plekke nog sterven. Mijn ziekte, de pijn en de beperkingen zijn nu te verdragen. Maar ik vind de uitzichtloosheid, de doelloosheid, de saaiheid van mijn leven ondragelijk. Het enige wat mij een gevoel van ergens op verheugen zou kunnen geven is reizen. Maar financieel zit dat er gewoon niet in. Ik ben al 6 jaar niet meer op vakantie geweest.
Er lijkt iets in mij gebroken te zijn. De drang naar de dood is veel minder dan toen, maar er is geen drang naar het leven ervoor in de plaats gekomen. Ik lijk wel mijn tijd uit te zitten totdat ik een natuurlijke dood sterf.
Toen ik begon te typen had ik geen idee wat ik zou typen, en al helemaal niet dat dit zo’n lap tekst zou worden. Sorry hiervoor.
Waar ik benieuwd naar ben: herkent iemand dit? En zo ja, hoe ben je hiermee omgegaan?
woensdag 17 februari 2021 18:12
martje55 schreef: ↑10-02-2021 09:38DeSlager, deze post prikkelt mij, ik móet er op reageren.
Strijden kan op heel veel niveaus. Een topsport strijdt om de beste te worden. Sommige slagen daar in, dat wordt breed uitgemeten in de krant. Anderen niet, daar hoor je niks over.
Zelf strijd ik ook elke dag. Alleen zou jij niks aan mij af zien, want het enige dat ik er mee bereik is op dezelfde plek blijven. Héél af en toe zet ik een ministapje vooruit. En toch strijd ik, succesvol.
Dat heb je heel mooi gezegd. Soms hoor je mensen die zichzelf beschrijven als harde werkers omdat ze zoveel uren werken. Maar als ik naar mijn eigen leven kijk kost het mij meer energie om staande te blijven maar aan de buitenkant zie je niks.
Knuffel voor jou
vond die reactie ook niet fijn
vrijdag 19 februari 2021 09:01
Hier hetzelfde.jemmaluzac schreef: ↑17-02-2021 18:12Dat heb je heel mooi gezegd. Soms hoor je mensen die zichzelf beschrijven als harde werkers omdat ze zoveel uren werken. Maar als ik naar mijn eigen leven kijk kost het mij meer energie om staande te blijven maar aan de buitenkant zie je niks.
Knuffel voor jou
Die reactie vond ik ook niet prettig.
