Psyche
alle pijlers
Geen levenslust
zaterdag 2 januari 2021 20:02
Goedenavond,
Een paar jaar geleden ben ik zwaar depressief geweest. Hier ben ik klinisch gezien van genezen, maar er is iets wat definitief gebroken lijkt.
Ik ben in de depressie geraakt omdat ik gediagnostiseerd ben met een aandoening waar geen medicijn voor is. Dit in de bloei van mijn leven, toen ik net ging studeren, waardoor mijn hele leven stil stond. Waar leeftijdsgenoten nog zoekende waren, wist ik van jongs af aan welke kant ik op wilde en ging rechtstreeks op mijn doel af. Maar door mijn ziekte stond alles opeens stil. Ik heb jarenlang moeten revalideren om op het niveau te komen dat ik nog net zelfstandig kan leven.
Nadat ik in het ritme kwam van een leven dat ik net aankon, raakte ik in een depressie. Er was geen uitzicht op verbetering. Was dit het dan? Ik begon me te isoleren, had nergens meer zin in. Bij het wakker worden dacht ik alleen maar: hoe ga ik vandaag weer doorkomen? Ik heb een tijdje therapie gehad, maar een toekomst voor me zien bleef onmogelijk. Uiteindelijk besloot ik dat ik een euthanasieaanvraag wil doen. Mijn artsen stonden niet te springen, wat ik mij ook zeker kan voorstellen. Uiteindelijk zijn we tot een aantal afspraken gekomen die ik eerst moest uitvoeren voordat ze mij eventueel zouden steunen, waaronder een nieuwe antidepressiva proberen. Afspraken nagekomen, AD geslikt, en na een aantal weken begon de drang naar de dood, of de afkeer voor het leven, minder te worden. Ik voelde mij nog steeds niet gelukkig, maar ik kon mentaal weer even bijkomen. Na een tijdje voelde ik mij zo stabiel dat ik voorstelde om af te bouwen. Dit verliep beter dan verwacht, en dat was op een bepaalde manier ook wel hard werken.
Dit is nu twee jaar geleden. De afgelopen twee jaar heb ik zoals iedereen een aantal dipjes gehad, maar meer niet. Ik voel mij stabiel, en weet hoe ik met tegenslagen omga. Ik weet ook hoe ik uit negatieve spiralen kan stappen. Dat zijn dingen waar ik daarvoor niet meer van had kunnen dromen. Sterker nog, ik had niet eens meer verwacht dat ik nu nog zou leven.
Toen ik, nadat ik ziek was geworden, een beetje hersteld was, ging ik vrijwilligerswerk bij een organisatie. Dit ben ik altijd blijven doen, behalve in periodes dat het fysiek niet ging. Maar zodra ik hersteld was pakte ik dat gelijk op. Ik had gehoopt dat ik het door de routine en structuur zou kunnen opbouwen, maar dat zit er maar niet in helaas.
Maar, en nu? Hoe nu verder? Is dit nu mijn leven? Dit jaar word ik 34, maar ik heb niet verder kunnen studeren, niet kunnen werken, en niks kunnen opbouwen. Ik kom nergens, en nu door de corona al helemaal niet, dus ben ik al jaren singel. Ik zal geen gezin kunnen stichten, mijn sociale leven is minimaal. Ik ben weliswaar niet depressief, maar ik ben ook niet het zonnetje in huis. Er gebeurt weinig in mijn leven wat leuk is om te delen. Ik wil namelijk niet over mijn ziekzijn praten.
Nu ben ik dus weer op het punt dat ik mij elke dag weer afvraag waarvoor ik moet leven. Wat is mijn doel in het leven. Is wakker worden en kunnen douchen een doel wat mij figuurlijk op de been zou kunnen houden? Als ik denk aan mijn leven die nog jaren op deze manier zal doorgaan, dan wil ik ter plekke nog sterven. Mijn ziekte, de pijn en de beperkingen zijn nu te verdragen. Maar ik vind de uitzichtloosheid, de doelloosheid, de saaiheid van mijn leven ondragelijk. Het enige wat mij een gevoel van ergens op verheugen zou kunnen geven is reizen. Maar financieel zit dat er gewoon niet in. Ik ben al 6 jaar niet meer op vakantie geweest.
Er lijkt iets in mij gebroken te zijn. De drang naar de dood is veel minder dan toen, maar er is geen drang naar het leven ervoor in de plaats gekomen. Ik lijk wel mijn tijd uit te zitten totdat ik een natuurlijke dood sterf.
Toen ik begon te typen had ik geen idee wat ik zou typen, en al helemaal niet dat dit zo’n lap tekst zou worden. Sorry hiervoor.
Waar ik benieuwd naar ben: herkent iemand dit? En zo ja, hoe ben je hiermee omgegaan?
Een paar jaar geleden ben ik zwaar depressief geweest. Hier ben ik klinisch gezien van genezen, maar er is iets wat definitief gebroken lijkt.
Ik ben in de depressie geraakt omdat ik gediagnostiseerd ben met een aandoening waar geen medicijn voor is. Dit in de bloei van mijn leven, toen ik net ging studeren, waardoor mijn hele leven stil stond. Waar leeftijdsgenoten nog zoekende waren, wist ik van jongs af aan welke kant ik op wilde en ging rechtstreeks op mijn doel af. Maar door mijn ziekte stond alles opeens stil. Ik heb jarenlang moeten revalideren om op het niveau te komen dat ik nog net zelfstandig kan leven.
Nadat ik in het ritme kwam van een leven dat ik net aankon, raakte ik in een depressie. Er was geen uitzicht op verbetering. Was dit het dan? Ik begon me te isoleren, had nergens meer zin in. Bij het wakker worden dacht ik alleen maar: hoe ga ik vandaag weer doorkomen? Ik heb een tijdje therapie gehad, maar een toekomst voor me zien bleef onmogelijk. Uiteindelijk besloot ik dat ik een euthanasieaanvraag wil doen. Mijn artsen stonden niet te springen, wat ik mij ook zeker kan voorstellen. Uiteindelijk zijn we tot een aantal afspraken gekomen die ik eerst moest uitvoeren voordat ze mij eventueel zouden steunen, waaronder een nieuwe antidepressiva proberen. Afspraken nagekomen, AD geslikt, en na een aantal weken begon de drang naar de dood, of de afkeer voor het leven, minder te worden. Ik voelde mij nog steeds niet gelukkig, maar ik kon mentaal weer even bijkomen. Na een tijdje voelde ik mij zo stabiel dat ik voorstelde om af te bouwen. Dit verliep beter dan verwacht, en dat was op een bepaalde manier ook wel hard werken.
Dit is nu twee jaar geleden. De afgelopen twee jaar heb ik zoals iedereen een aantal dipjes gehad, maar meer niet. Ik voel mij stabiel, en weet hoe ik met tegenslagen omga. Ik weet ook hoe ik uit negatieve spiralen kan stappen. Dat zijn dingen waar ik daarvoor niet meer van had kunnen dromen. Sterker nog, ik had niet eens meer verwacht dat ik nu nog zou leven.
Toen ik, nadat ik ziek was geworden, een beetje hersteld was, ging ik vrijwilligerswerk bij een organisatie. Dit ben ik altijd blijven doen, behalve in periodes dat het fysiek niet ging. Maar zodra ik hersteld was pakte ik dat gelijk op. Ik had gehoopt dat ik het door de routine en structuur zou kunnen opbouwen, maar dat zit er maar niet in helaas.
Maar, en nu? Hoe nu verder? Is dit nu mijn leven? Dit jaar word ik 34, maar ik heb niet verder kunnen studeren, niet kunnen werken, en niks kunnen opbouwen. Ik kom nergens, en nu door de corona al helemaal niet, dus ben ik al jaren singel. Ik zal geen gezin kunnen stichten, mijn sociale leven is minimaal. Ik ben weliswaar niet depressief, maar ik ben ook niet het zonnetje in huis. Er gebeurt weinig in mijn leven wat leuk is om te delen. Ik wil namelijk niet over mijn ziekzijn praten.
Nu ben ik dus weer op het punt dat ik mij elke dag weer afvraag waarvoor ik moet leven. Wat is mijn doel in het leven. Is wakker worden en kunnen douchen een doel wat mij figuurlijk op de been zou kunnen houden? Als ik denk aan mijn leven die nog jaren op deze manier zal doorgaan, dan wil ik ter plekke nog sterven. Mijn ziekte, de pijn en de beperkingen zijn nu te verdragen. Maar ik vind de uitzichtloosheid, de doelloosheid, de saaiheid van mijn leven ondragelijk. Het enige wat mij een gevoel van ergens op verheugen zou kunnen geven is reizen. Maar financieel zit dat er gewoon niet in. Ik ben al 6 jaar niet meer op vakantie geweest.
Er lijkt iets in mij gebroken te zijn. De drang naar de dood is veel minder dan toen, maar er is geen drang naar het leven ervoor in de plaats gekomen. Ik lijk wel mijn tijd uit te zitten totdat ik een natuurlijke dood sterf.
Toen ik begon te typen had ik geen idee wat ik zou typen, en al helemaal niet dat dit zo’n lap tekst zou worden. Sorry hiervoor.
Waar ik benieuwd naar ben: herkent iemand dit? En zo ja, hoe ben je hiermee omgegaan?
maandag 1 februari 2021 17:59
Vandaag te horen gekregen dat de financiering voor de studie er waarschijnlijk niet in zit.
Dat was mijn lichtpuntje, en dat zit er niet in. Het is moeilijk om niet moedeloos te worden. Het was het enige waar ik zin in had. Met moeite zin voor gemaakt om maar iets leuks te hebben in dit leven.
De tijd dat ik hier mee bezig was was er blijkbaar toch een soort van hoop ontstaan. En dat is nu weer verdwenen, en ben ik weee terug bij af.
Dat was mijn lichtpuntje, en dat zit er niet in. Het is moeilijk om niet moedeloos te worden. Het was het enige waar ik zin in had. Met moeite zin voor gemaakt om maar iets leuks te hebben in dit leven.
De tijd dat ik hier mee bezig was was er blijkbaar toch een soort van hoop ontstaan. En dat is nu weer verdwenen, en ben ik weee terug bij af.
maandag 1 februari 2021 19:05
Je kan toch wel studeren als je ziek bent of gehandicapt? Kies voor een studie die je in je eigen tijd kan doen. Dan doe je er gewoon wat langer over. Je zegt dat je hard bent voor jezelf, maar dat valt wel mee. Je kan jezelf best eens een hartig woordje toespreken en jezelf vertellen dat jij op je eigen niveau best wat kan, maar dat het alleen langer duurt of anders gaat.
Iedere dag is gehaktdag
maandag 1 februari 2021 19:42
DeSlager, ik wist even niet wat ik met jouw reactie aan moet.
Je hoort vaak dat men bij ellende zich vaak afvraagt "waarom ik?". Ik heb nooit de tijd genomen om mezelf deze vraag te stellen. Bij elke tegenslag dacht ik: mouwen opstropen en ik zal dit varkentje wel even wassen.
Ik heb nooit iemand die ergens mee zat het gevoel gegeven dat ik het veel erger had. Zelfs in mijn donkerste dagen was ik aanspreekbaar, probeerde ik een goede vriendin te zijn voor mijn vrienden, en kon ik nog relatief goed functioneren.
Maar als je 18 jaar lang alleen maar aan het strijden bent, en niks zomaar komt: er moet overal voor geknokt worden. Mensen hebben het over leven. Ik over strijden.
Ik ben moe. Ik ben gewoon levensmoe.
Je hoort vaak dat men bij ellende zich vaak afvraagt "waarom ik?". Ik heb nooit de tijd genomen om mezelf deze vraag te stellen. Bij elke tegenslag dacht ik: mouwen opstropen en ik zal dit varkentje wel even wassen.
Ik heb nooit iemand die ergens mee zat het gevoel gegeven dat ik het veel erger had. Zelfs in mijn donkerste dagen was ik aanspreekbaar, probeerde ik een goede vriendin te zijn voor mijn vrienden, en kon ik nog relatief goed functioneren.
Maar als je 18 jaar lang alleen maar aan het strijden bent, en niks zomaar komt: er moet overal voor geknokt worden. Mensen hebben het over leven. Ik over strijden.
Ik ben moe. Ik ben gewoon levensmoe.
maandag 1 februari 2021 22:33
GreenLadyFern schreef: ↑01-02-2021 19:10Als je moet rondkomen van een uitkering is dat niet voor iedereen weggelegd he.
Ik denk dat deze persoon en ik in totaal andere werelden leven.
dinsdag 2 februari 2021 00:18
Maar onmogelijk is het niet. Je kan lenen bijvoorbeeld.GreenLadyFern schreef: ↑01-02-2021 19:10Als je moet rondkomen van een uitkering is dat niet voor iedereen weggelegd he.
Iedere dag is gehaktdag
dinsdag 2 februari 2021 00:19
Jij kent deze persoon niet. Dus dat weet je niet.jemmaluzac schreef: ↑01-02-2021 22:33Ik denk dat deze persoon en ik in totaal andere werelden leven.
Iedere dag is gehaktdag
dinsdag 2 februari 2021 00:21
Niets komt zomaar. Voor niemand. Er zijn veel meer mensen aan het strijden. Succesvol. Leer van hen.jemmaluzac schreef: ↑01-02-2021 19:42DeSlager, ik wist even niet wat ik met jouw reactie aan moet.
Je hoort vaak dat men bij ellende zich vaak afvraagt "waarom ik?". Ik heb nooit de tijd genomen om mezelf deze vraag te stellen. Bij elke tegenslag dacht ik: mouwen opstropen en ik zal dit varkentje wel even wassen.
Ik heb nooit iemand die ergens mee zat het gevoel gegeven dat ik het veel erger had. Zelfs in mijn donkerste dagen was ik aanspreekbaar, probeerde ik een goede vriendin te zijn voor mijn vrienden, en kon ik nog relatief goed functioneren.
Maar als je 18 jaar lang alleen maar aan het strijden bent, en niks zomaar komt: er moet overal voor geknokt worden. Mensen hebben het over leven. Ik over strijden.
Ik ben moe. Ik ben gewoon levensmoe.
Iedere dag is gehaktdag
dinsdag 2 februari 2021 01:39
Hoi Jemma,
Ik vind het naar te horen dat de bijstand voor de studie er waarschijnlijk niet inzit.
Erg jammer meid.
Neem een diepe zucht............en nog eentje.
Vraag het boek waar Greenladyfern over schreef aan in de bieb als ze het hebben en wacht af tot het beschikbaar is.
Verder, je hebt internet dus ga reizen. Daarmee bedoel ik, laat jezelf meegaan op avonturen via online filmpjes, alles wat je kan vinden over bestemmingen die jou aantrekt. Laat je verbeelding werken, ga met ze mee de natuur in, dorpjes, ervaar via hun ervaring. Laat je oren,ogen en neus werken.
Beeld je in hoe het zou ruiken, voelen qua temperatuur. Inbeeldingskracht is enorm rijk
Ik vind het naar te horen dat de bijstand voor de studie er waarschijnlijk niet inzit.
Erg jammer meid.
Neem een diepe zucht............en nog eentje.
Vraag het boek waar Greenladyfern over schreef aan in de bieb als ze het hebben en wacht af tot het beschikbaar is.
Verder, je hebt internet dus ga reizen. Daarmee bedoel ik, laat jezelf meegaan op avonturen via online filmpjes, alles wat je kan vinden over bestemmingen die jou aantrekt. Laat je verbeelding werken, ga met ze mee de natuur in, dorpjes, ervaar via hun ervaring. Laat je oren,ogen en neus werken.
Beeld je in hoe het zou ruiken, voelen qua temperatuur. Inbeeldingskracht is enorm rijk
woensdag 3 februari 2021 20:00
TO, respect voor de weg die je tot nu toe hebt moeten afleggen.
Ondanks dat ik in mijn leven privileges heb die jij niet hebt, heb ik vaak ook last van een gebrek aan levenslust, de zin van alles niet begrijpen, veel piekeren, doemdenken. En dan voel ik mij weer schuldig, omdat feitelijk alles mij juist mee zit. En dan voel ik mij bang, doordat alles nog zo veel erger zou kunnen zijn, terwijl ik me nu vaak al 'mehh' voel.
Wat bij mij heel erg geholpen heeft, is accepteren dat dit een deel van mij is.
Ik vecht er niet meer tegen. Ik verwacht niet meer van mezelf dat ik constant positief en happy ben. Ik ervaar gewoon maar wat ik voel, zonder erover te oordelen.
En dat betekent dat er soms dagen zijn dan ik besluit 'dit wordt echt niks meer vandaag'. Dan verlang ik ook niks meer van mezelf die dag.
De volgende dag kunnen dingen toch weer anders voelen en ben ik wel in staat om iets op te pakken of een leuk moment te beleven.
En ik sluit me aan bij de rest, hou het klein. Heel klein.
Hoe veel mensen verliezen zichzelf in die rat race van het perfecte plaatje. Het leven is zo veel meer dan dat. Jij bent zo veel meer dan dat.
Ondanks dat ik in mijn leven privileges heb die jij niet hebt, heb ik vaak ook last van een gebrek aan levenslust, de zin van alles niet begrijpen, veel piekeren, doemdenken. En dan voel ik mij weer schuldig, omdat feitelijk alles mij juist mee zit. En dan voel ik mij bang, doordat alles nog zo veel erger zou kunnen zijn, terwijl ik me nu vaak al 'mehh' voel.
Wat bij mij heel erg geholpen heeft, is accepteren dat dit een deel van mij is.
Ik vecht er niet meer tegen. Ik verwacht niet meer van mezelf dat ik constant positief en happy ben. Ik ervaar gewoon maar wat ik voel, zonder erover te oordelen.
En dat betekent dat er soms dagen zijn dan ik besluit 'dit wordt echt niks meer vandaag'. Dan verlang ik ook niks meer van mezelf die dag.
De volgende dag kunnen dingen toch weer anders voelen en ben ik wel in staat om iets op te pakken of een leuk moment te beleven.
En ik sluit me aan bij de rest, hou het klein. Heel klein.
Hoe veel mensen verliezen zichzelf in die rat race van het perfecte plaatje. Het leven is zo veel meer dan dat. Jij bent zo veel meer dan dat.
Vergeet niet genoeg taart te eten
donderdag 4 februari 2021 17:22
Verbinder schreef: ↑02-02-2021 01:39Hoi Jemma,
Ik vind het naar te horen dat de bijstand voor de studie er waarschijnlijk niet inzit.
Erg jammer meid.
Neem een diepe zucht............en nog eentje.
Vraag het boek waar Greenladyfern over schreef aan in de bieb als ze het hebben en wacht af tot het beschikbaar is.
Verder, je hebt internet dus ga reizen. Daarmee bedoel ik, laat jezelf meegaan op avonturen via online filmpjes, alles wat je kan vinden over bestemmingen die jou aantrekt. Laat je verbeelding werken, ga met ze mee de natuur in, dorpjes, ervaar via hun ervaring. Laat je oren,ogen en neus werken.
Beeld je in hoe het zou ruiken, voelen qua temperatuur. Inbeeldingskracht is enorm rijk
Dankjewel voor je begrip, Verbinder. Ik heb het boek gereserveerd en hopelijk kan ik het binnenkort al halen.
Persoonlijk zou ik er niet op komen wat je beschrijft als online op avontuur, maar ik vind het zo lief dat je dat hebt beschreven, dus ik ga het absoluut doen.
donderdag 4 februari 2021 17:30
Unicorntje schreef: ↑03-02-2021 20:00TO, respect voor de weg die je tot nu toe hebt moeten afleggen.
Ondanks dat ik in mijn leven privileges heb die jij niet hebt, heb ik vaak ook last van een gebrek aan levenslust, de zin van alles niet begrijpen, veel piekeren, doemdenken. En dan voel ik mij weer schuldig, omdat feitelijk alles mij juist mee zit. En dan voel ik mij bang, doordat alles nog zo veel erger zou kunnen zijn, terwijl ik me nu vaak al 'mehh' voel.
Wat bij mij heel erg geholpen heeft, is accepteren dat dit een deel van mij is.
Ik vecht er niet meer tegen. Ik verwacht niet meer van mezelf dat ik constant positief en happy ben. Ik ervaar gewoon maar wat ik voel, zonder erover te oordelen.
En dat betekent dat er soms dagen zijn dan ik besluit 'dit wordt echt niks meer vandaag'. Dan verlang ik ook niks meer van mezelf die dag.
De volgende dag kunnen dingen toch weer anders voelen en ben ik wel in staat om iets op te pakken of een leuk moment te beleven.
En ik sluit me aan bij de rest, hou het klein. Heel klein.
Hoe veel mensen verliezen zichzelf in die rat race van het perfecte plaatje. Het leven is zo veel meer dan dat. Jij bent zo veel meer dan dat.
Ik vind het dapper wat je hier beschrijft. Dat je ondanks je privileges je soms ook zo kan voelen. Fijn dat je er mee hebt leren omgaan.
Wat je beschrijft dat je kan accepteren dat er nutteloze dagen zijn en dat je het zo laat. Dat doe ik sinds een aantal jaar. Ik merk dat het mij fysiek al een stuk meer helpt om het maar te laten voor die dag dan uit frustratie juist nóg harder mijn lichaam pushen.
Het is ook geen probleem om dit zo een tijdje te doen, zo op deze manier, een leeg bestaan. Maar het idee dat dit maar doorgaat en doorgaat. Dát benauwt mij. Dat idee kan ik niet verdragen. En ik streef echt niet naar een insta-leven, maar een leven dat niet alleen wachten op de dood is.
donderdag 4 februari 2021 20:18
Wat een moeilijk stukje, en dit snap ik. Dat lege voel ik, hele periodes, maar niet altijd, en daar hou ik me aan vast. Ik word het alleen steeds meer moe om aan te zien komen dat ik weer een dal in ga en dat ik daar weer doorheen moet.jemmaluzac schreef: ↑04-02-2021 17:30Ik vind het dapper wat je hier beschrijft. Dat je ondanks je privileges je soms ook zo kan voelen. Fijn dat je er mee hebt leren omgaan.
Wat je beschrijft dat je kan accepteren dat er nutteloze dagen zijn en dat je het zo laat. Dat doe ik sinds een aantal jaar. Ik merk dat het mij fysiek al een stuk meer helpt om het maar te laten voor die dag dan uit frustratie juist nóg harder mijn lichaam pushen.
Het is ook geen probleem om dit zo een tijdje te doen, zo op deze manier, een leeg bestaan. Maar het idee dat dit maar doorgaat en doorgaat. Dát benauwt mij. Dat idee kan ik niet verdragen. En ik streef echt niet naar een insta-leven, maar een leven dat niet alleen wachten op de dood is.
En dan voel ik me daar bovenop schuldig, voordat ik dat dal in ga, omdat ik lieve mensen om me heen heb, fantastische kinderen, lichamelijk gezond ben, een goede baan, fijn huis, dan kán het toch niet dat je het zat bent om er te zijn?
Ik probeer andere mensen te helpen, een hart onder de riem te steken, iets positiefs teweeg brengen en misschien zelf zo een zonnestraaltje meeprikken. Naast de "verplichting" om mijn kinderen goed af te leveren in de maatschappij. Ze zitten wisselend wel/niet goed in hun vel, op het ogenblik gaat het best goed, oudste die zin krijgt in de middelbare school en jongste die twee goede vrienden heeft gevonden en daar lekker mee lego 't en buiten speelt, zo belangrijk en mooi.
donderdag 4 februari 2021 21:28
Hartstikke goedjemmaluzac schreef: ↑04-02-2021 17:22Dankjewel voor je begrip, Verbinder. Ik heb het boek gereserveerd en hopelijk kan ik het binnenkort al halen.
Persoonlijk zou ik er niet op komen wat je beschrijft als online op avontuur, maar ik vind het zo lief dat je dat hebt beschreven, dus ik ga het absoluut doen.
woensdag 10 februari 2021 09:15
Lees net jouw topic en hoewel mijn leven heel anders is, wil ik je zeggen dat ik vind dat jij pakkend schrijft en dingen heel goed verwoordt.
Ik kan me voorstellen dat je soms moe wordt van het gevecht dat je moet voeren, maar anderzijds lees ik ook iemand die juist prikkels en uitdagingen nodig heeft.
Is er echt geen mogelijkheid om te gaan studeren? Dat is toch eigenlijk vreemd in deze ‘participatiemaatschappij’.
Is iets waar je je wellicht voor in kan zetten.
Heb je er weleens aan gedacht om contact te zoeken met anderen die in dezelfde situatie zitten?
Dat kan mss fijne contacten opleveren.
Ik kan me voorstellen dat je soms moe wordt van het gevecht dat je moet voeren, maar anderzijds lees ik ook iemand die juist prikkels en uitdagingen nodig heeft.
Is er echt geen mogelijkheid om te gaan studeren? Dat is toch eigenlijk vreemd in deze ‘participatiemaatschappij’.
Is iets waar je je wellicht voor in kan zetten.
Heb je er weleens aan gedacht om contact te zoeken met anderen die in dezelfde situatie zitten?
Dat kan mss fijne contacten opleveren.
Cum non tum age
woensdag 10 februari 2021 09:38
DeSlager, deze post prikkelt mij, ik móet er op reageren.
Strijden kan op heel veel niveaus. Een topsport strijdt om de beste te worden. Sommige slagen daar in, dat wordt breed uitgemeten in de krant. Anderen niet, daar hoor je niks over.
Zelf strijd ik ook elke dag. Alleen zou jij niks aan mij af zien, want het enige dat ik er mee bereik is op dezelfde plek blijven. Héél af en toe zet ik een ministapje vooruit. En toch strijd ik, succesvol.
zondag 14 februari 2021 13:02
Je krijgt behoorlijk wat voor je kiezen. Je ziel heeft duidelijk de moeilijke weg gekozen voor dit leven. We hebben niet altijd voor het zeggen wat we op ons pad krijgen, alleen hoe we ermee om gaan.
Hoe moeilijk het ook is, als je energie uitstraalt van 'strijden' zul je dingen op je pad houden die ervoor zorgen dat je blijft strijden. Je zult dingen moeten gaan vinden waar je dankbaar voor bent. Dan komen er dingen om dankbaar voor te zijn. Zie het als een levensdoel. Dingen vinden om dankbaar voor te zijn. Al is het maar dat je iedere ochtend weer wakker wordt en stromend water hebt. Het is niet makkelijk maar die denkwijze is goed te trainen.
Hoe moeilijk het ook is, als je energie uitstraalt van 'strijden' zul je dingen op je pad houden die ervoor zorgen dat je blijft strijden. Je zult dingen moeten gaan vinden waar je dankbaar voor bent. Dan komen er dingen om dankbaar voor te zijn. Zie het als een levensdoel. Dingen vinden om dankbaar voor te zijn. Al is het maar dat je iedere ochtend weer wakker wordt en stromend water hebt. Het is niet makkelijk maar die denkwijze is goed te trainen.
woensdag 17 februari 2021 18:08
noa schreef: ↑10-02-2021 09:15Lees net jouw topic en hoewel mijn leven heel anders is, wil ik je zeggen dat ik vind dat jij pakkend schrijft en dingen heel goed verwoordt.
Ik kan me voorstellen dat je soms moe wordt van het gevecht dat je moet voeren, maar anderzijds lees ik ook iemand die juist prikkels en uitdagingen nodig heeft.
Is er echt geen mogelijkheid om te gaan studeren? Dat is toch eigenlijk vreemd in deze ‘participatiemaatschappij’.
Is iets waar je je wellicht voor in kan zetten.
Heb je er weleens aan gedacht om contact te zoeken met anderen die in dezelfde situatie zitten?
Dat kan mss fijne contacten opleveren.
Dat heb je goed verwoordt: ik heb uitdaging nodig. Ik wil ergens aan werken en perspectief hebben. Maar dat laatste is niet mogelijk, omdat mijn toekomst onzeker is. Ik kan niet ver vooruit kijken.
Ik dacht ook dat veel mogelijk is, maar juist door mijn ziekte voldoe ik niet aan bepaalde voorwaarden. Heel frustrerend. Het voelt als dubbele straf.
Lotgenotencontact was aan het begin wel prettig, maar daarna wilde ik liever verder omdat het op lange termijn niks oplevert voor mij.
woensdag 17 februari 2021 18:09
Ballenbak888 schreef: ↑14-02-2021 13:02Je krijgt behoorlijk wat voor je kiezen. Je ziel heeft duidelijk de moeilijke weg gekozen voor dit leven. We hebben niet altijd voor het zeggen wat we op ons pad krijgen, alleen hoe we ermee om gaan.
Hoe moeilijk het ook is, als je energie uitstraalt van 'strijden' zul je dingen op je pad houden die ervoor zorgen dat je blijft strijden. Je zult dingen moeten gaan vinden waar je dankbaar voor bent. Dan komen er dingen om dankbaar voor te zijn. Zie het als een levensdoel. Dingen vinden om dankbaar voor te zijn. Al is het maar dat je iedere ochtend weer wakker wordt en stromend water hebt. Het is niet makkelijk maar die denkwijze is goed te trainen.
Ik vind dit echt een hele pijnlijke reactie.
