Psyche
alle pijlers
Gek van de angst
woensdag 21 juli 2010 om 09:13
*onder andere nick ben ik erg herkenbaar dus even nieuwe nick aangemaakt*
In nov "07 kreeg ik ineens vage klachten: duizeligheid, zwalkend lopen, tintelingen, zweten etc. Men zocht het eerst in neurologische hoek aangezien men dacht dat de klachten veroorzaakt werden door de epilepsie die ik heb. Veel geprobeerd met nieuwe medicatie erbij, onderzoeken gehad etc.. Kwam allemaal niets uit. Doorgestuurd naar cardioloog: ook niks. Cardioloog kwam op idee een provocatietest te doen i.v.m. hyperventilatie. Dat was raak, dus diagnose chronische hyperventilatie gekregen. Hiervoor diverse therapieën gevolgd (fysio, psycholoog, psycho-somatische fysio, ademhalingstherapeut etc. Op een gegeven moment leek het gelukkig beter te gaan (najaar 2008) Ik weer opgelucht want veel minder klachten en minder angst. De hyperventilatie resulteerde inmiddels namelijk in paniekaanvallen. Deze paniekaanvallen kwamen toen overigens ook nog niet vaak, maar sporadisch dat ik daar last van had.
Begin vorig jaar gingen we verhuizen. Helemaal blij want van een klein appartement naar een groter huis met ruime tuin. We woonden er een week toen het mis ging. Op zaterdag kreeg ik een paniekaanval waar ik maar niet uitkwam. Maandag kreeg ik bètablokkers en oxazepam van de huisarts om hier eerst maar eens uit te komen (noodoplossing dus) Na een week of 3 was ik weer iets meer ontspannen en niet meer de hele dag door aan het panieken. Toen ook begonnen met antidepressiva (Lexapro) Ging goed dus, in overleg, in september gestopt met de Lexapro. Ook daarna bleef het goed gaan.
In februari dit jaar weer meer paniekaanvallen maar na een kleine week ging het weer oké. Ik had het ook redelijk onder controle. D.m.v. ademhalingsoefeningen kon ik er vrij snel uitkomen. Ook ben ik toen weer begonnen met therapie bij de psycholoog waar ik nu nog onder behandeling ben.
Maar nu... nu is het weer mis.
Ik blijf er weer in, krijg het zelfs met oefeningen niet weg. Ik fok mezelf ook weer ontzettend op merk ik. Ik was net zo blij dat het weer oké is, eindelijk ook een baan gevonden waar ik half augustus kan beginnen en waar ik erg veel zin in heb. Vrijdag gaan we op vakantie, alleen maar leuke vooruitzichten dus waar het nu vandaan komt? Geen enkel idee.
Wie heeft ervaring met paniekaanvallen (evt. icm hyperventilatie) en gaat dit ooit weg? En dan ook echt weg bedoel ik. En wat heeft echt geholpen? Ik voel me zo'n slappeling, want ik weet dat het tussen de oren zit, dat ik "gewoon" de knop om moet zetten, dat ik het zelf opwek door me op te fokken maar hoe?
Alvast bedankt en sorry voor de lange lap tekst.
In nov "07 kreeg ik ineens vage klachten: duizeligheid, zwalkend lopen, tintelingen, zweten etc. Men zocht het eerst in neurologische hoek aangezien men dacht dat de klachten veroorzaakt werden door de epilepsie die ik heb. Veel geprobeerd met nieuwe medicatie erbij, onderzoeken gehad etc.. Kwam allemaal niets uit. Doorgestuurd naar cardioloog: ook niks. Cardioloog kwam op idee een provocatietest te doen i.v.m. hyperventilatie. Dat was raak, dus diagnose chronische hyperventilatie gekregen. Hiervoor diverse therapieën gevolgd (fysio, psycholoog, psycho-somatische fysio, ademhalingstherapeut etc. Op een gegeven moment leek het gelukkig beter te gaan (najaar 2008) Ik weer opgelucht want veel minder klachten en minder angst. De hyperventilatie resulteerde inmiddels namelijk in paniekaanvallen. Deze paniekaanvallen kwamen toen overigens ook nog niet vaak, maar sporadisch dat ik daar last van had.
Begin vorig jaar gingen we verhuizen. Helemaal blij want van een klein appartement naar een groter huis met ruime tuin. We woonden er een week toen het mis ging. Op zaterdag kreeg ik een paniekaanval waar ik maar niet uitkwam. Maandag kreeg ik bètablokkers en oxazepam van de huisarts om hier eerst maar eens uit te komen (noodoplossing dus) Na een week of 3 was ik weer iets meer ontspannen en niet meer de hele dag door aan het panieken. Toen ook begonnen met antidepressiva (Lexapro) Ging goed dus, in overleg, in september gestopt met de Lexapro. Ook daarna bleef het goed gaan.
In februari dit jaar weer meer paniekaanvallen maar na een kleine week ging het weer oké. Ik had het ook redelijk onder controle. D.m.v. ademhalingsoefeningen kon ik er vrij snel uitkomen. Ook ben ik toen weer begonnen met therapie bij de psycholoog waar ik nu nog onder behandeling ben.
Maar nu... nu is het weer mis.
Ik blijf er weer in, krijg het zelfs met oefeningen niet weg. Ik fok mezelf ook weer ontzettend op merk ik. Ik was net zo blij dat het weer oké is, eindelijk ook een baan gevonden waar ik half augustus kan beginnen en waar ik erg veel zin in heb. Vrijdag gaan we op vakantie, alleen maar leuke vooruitzichten dus waar het nu vandaan komt? Geen enkel idee. Wie heeft ervaring met paniekaanvallen (evt. icm hyperventilatie) en gaat dit ooit weg? En dan ook echt weg bedoel ik. En wat heeft echt geholpen? Ik voel me zo'n slappeling, want ik weet dat het tussen de oren zit, dat ik "gewoon" de knop om moet zetten, dat ik het zelf opwek door me op te fokken maar hoe?
Alvast bedankt en sorry voor de lange lap tekst.
woensdag 21 juli 2010 om 09:33
quote:Groll schreef op 21 juli 2010 @ 09:29:
Op een gegeven moment krijg je er genoeg van. Dat is zeker. Moeder Realiteit wint altijd van je.
Ik denk dat ze met dit advies op korte termijn niks kan...
Paniekvogel, ik zou dit toch aangeven bij je Huisarts, misschien kan je iets geruststellends krijgen? En wat bij mij hielp was het er veel over te hebben met mijn partner. En ik heb iets gezocht wat mij een klein handvat gaf om rustig te blijven.
Op een gegeven moment krijg je er genoeg van. Dat is zeker. Moeder Realiteit wint altijd van je.
Ik denk dat ze met dit advies op korte termijn niks kan...
Paniekvogel, ik zou dit toch aangeven bij je Huisarts, misschien kan je iets geruststellends krijgen? En wat bij mij hielp was het er veel over te hebben met mijn partner. En ik heb iets gezocht wat mij een klein handvat gaf om rustig te blijven.
woensdag 21 juli 2010 om 09:39
Jouw verhaal zou 't mijne kunnen zijn. Jaren en jaren getobd met alle narigheid van dien. Door heel de medische molen gegaan en niks kunnen vinden. Tot ik een bericht las van de medische faculteit in Utrecht. Het behandelen met AD tegen chronische hyperventilatie/paniekaanvallen wat ook de diagnose was. De keuze werd snel gemaakt en tot op de dag van vandaag nooit meer klachten gehad. Soms kun je niet zonder medicijnen, hoe vervelend je dat ook vindt. Sterkte!
woensdag 21 juli 2010 om 09:41
Klopt, het is ook zo irrationeel als wat natuurlijk. Want er is in feite niets aan de hand, zal niets ergs gebeuren of wat dan ook. Maar toch, rationeel gezien weet ik dat ook en als het goed gaat helemaal. Alleen vergeet ik het direct als de paniek weer toeslaat, want stel je voor dat er nu wél wat gaat gebeuren. Het stomme is dat ik nog steeds de klachten link aan epilepsie, dus bang ben dat ik een aanval ga krijgen (voelt een beetje hetzelfde als wanneer ik aan aanval kreeg) Nog stommer is dat ik al 6 jaar geen last meer heb van epilepsie dus alweer ontzettend irrationeel. Word soms moe van mezelf hoor
En ik ben het ook spuugzat, ben ik al heel lang. Ineens een afhankelijk wezen te zijn, dat wil ik niet.
Ik slik af en toe, als het te erg is, oxazepam. Maar ja, is ook niet wat en dit wil ik eigenlijk ook helemaal niet nodig hebben. Met partner heb ik het er veel over, hij is ook echt een grote steun hierin. Ook vrienden die het weten steunen me door dik en dun, erg fijn.
Wat gaf jou rust dan als ik vragen mag?
En ik ben het ook spuugzat, ben ik al heel lang. Ineens een afhankelijk wezen te zijn, dat wil ik niet.
Ik slik af en toe, als het te erg is, oxazepam. Maar ja, is ook niet wat en dit wil ik eigenlijk ook helemaal niet nodig hebben. Met partner heb ik het er veel over, hij is ook echt een grote steun hierin. Ook vrienden die het weten steunen me door dik en dun, erg fijn.
Wat gaf jou rust dan als ik vragen mag?
woensdag 21 juli 2010 om 09:41
Had je veel last van bijwerkingen van Lexapro? Anders kun je dat weer gaan slikken, wellicht een vrij lage onderhoudsdosis? Lexapro werkt vaak goed bij angst en paniek en als je dat stofje extra nodig hebt om goed te functioneren, dan zou ik het gebruiken.
Mocht dat geen optie zijn, kun je wellicht iets gaan doen wat je meer bewust maakt van je lijf en spanningen die zich opbouwen en dan ook iets doen waarmee je dat ontlaadt. Ik denk dan aan meditatie, yoga, hapototherapie? Ik krijg namelijk uit je beschrijving het gevoel dat er spanningen zijn (positieve en negatieve) en dat je die niet goed kunt reguleren en dat dat resulteert in je paniekaanvallen. Als je dit leert herkennen kun je er eerder iets aan doen (rust nemen, gaan sporten, ontspanningsoefeningen), waardoor je niet doorschiet naar een paniekaanval.
En sterkte, het lijkt me heel vervelend!
Mocht dat geen optie zijn, kun je wellicht iets gaan doen wat je meer bewust maakt van je lijf en spanningen die zich opbouwen en dan ook iets doen waarmee je dat ontlaadt. Ik denk dan aan meditatie, yoga, hapototherapie? Ik krijg namelijk uit je beschrijving het gevoel dat er spanningen zijn (positieve en negatieve) en dat je die niet goed kunt reguleren en dat dat resulteert in je paniekaanvallen. Als je dit leert herkennen kun je er eerder iets aan doen (rust nemen, gaan sporten, ontspanningsoefeningen), waardoor je niet doorschiet naar een paniekaanval.
En sterkte, het lijkt me heel vervelend!
woensdag 21 juli 2010 om 09:48
quote:paniekvogel schreef op 21 juli 2010 @ 09:13:
*onder andere nick ben ik erg herkenbaar dus even nieuwe nick aangemaakt*
eindelijk ook een baan gevonden waar ik half augustus kan beginnen en waar ik erg veel zin in heb. Vrijdag gaan we op vakantie, alleen maar leuke vooruitzichten dus waar het nu vandaan komt? Geen enkel idee.
Heu, een nieuwe baan en op vakantie gaan zijn dé standaard stress-uitlokkende factoren, ook al zijn het leuke vooruitzichten. Samen met echtscheiding en verhuizing staan ze ongeveer in de top 5 van spanningverhogers. Dus het lijkt me dat je niet zo lang hoeft te zoeken naar waar het vandaan komt.
Misschien moet je niet alleen kijken naar medicijnen, maar ook wat meer inzicht krijgen in wat stressverhogende en stressverlagende activiteiten zijn?
*onder andere nick ben ik erg herkenbaar dus even nieuwe nick aangemaakt*
eindelijk ook een baan gevonden waar ik half augustus kan beginnen en waar ik erg veel zin in heb. Vrijdag gaan we op vakantie, alleen maar leuke vooruitzichten dus waar het nu vandaan komt? Geen enkel idee.
Heu, een nieuwe baan en op vakantie gaan zijn dé standaard stress-uitlokkende factoren, ook al zijn het leuke vooruitzichten. Samen met echtscheiding en verhuizing staan ze ongeveer in de top 5 van spanningverhogers. Dus het lijkt me dat je niet zo lang hoeft te zoeken naar waar het vandaan komt.
Misschien moet je niet alleen kijken naar medicijnen, maar ook wat meer inzicht krijgen in wat stressverhogende en stressverlagende activiteiten zijn?
woensdag 21 juli 2010 om 09:53
.....................
Heb hulp gezocht en dat heeft wel grotendeels geholpen. Ik ben nu wel bang voor de angst (als je begrijpt wat ik bedoel)
Mijn psycholoog gaf aan dat er altijd een piek is in zo'n aanval, het gaat dus weer over. Ook dat gaf wat geruststelling bij mij...ik had soms het gevoel dat ik er in zou blijven...
Praat erover met een deskundige en mijn ervaring is dat het voor het grootste gedeelte kan wegebben. Vergeten doe je het echter niet snel en dat is misschien iets wat er voor zorgt dat je het zelf weer kan opwekken (we doen het uiteindelijk toch zelf?!...)
Bij jou is het misschien wel handig om het lichamelijke uit te sluiten?
Heb hulp gezocht en dat heeft wel grotendeels geholpen. Ik ben nu wel bang voor de angst (als je begrijpt wat ik bedoel)
Mijn psycholoog gaf aan dat er altijd een piek is in zo'n aanval, het gaat dus weer over. Ook dat gaf wat geruststelling bij mij...ik had soms het gevoel dat ik er in zou blijven...
Praat erover met een deskundige en mijn ervaring is dat het voor het grootste gedeelte kan wegebben. Vergeten doe je het echter niet snel en dat is misschien iets wat er voor zorgt dat je het zelf weer kan opwekken (we doen het uiteindelijk toch zelf?!...)
Bij jou is het misschien wel handig om het lichamelijke uit te sluiten?
anoniem_84174 wijzigde dit bericht op 21-07-2010 10:05
Reden: beetje teveel info
Reden: beetje teveel info
% gewijzigd
woensdag 21 juli 2010 om 09:55
Chatterly, jouw bericht nog niet gezien toen ik typte. Fijn zeg dat het bij jou nu goed gaat! Welke AD slik jij nu? Misschien is dat ook wel het beste en moet ik me neerleggen bij feit dat ik toch wat nodig heb. Alleen ivm zwangerschapswens is dat niet zo handig. Moet ik tegen die tijd er toch weer mee stoppen lijkt mij.
Zwangerschapswens klinkt misschien wat tegenstrijdig nu, zal het even uitleggen. We hebben al een dochter en toen het erg goed ging in overleg met arts besproken dat ik echt wel weer zwanger zou kunnen worden ondanks de paniekaanvallen die ik daarvoor had. Wij blij want we wilden liefst een niet al te groot leeftijdsverschil. Inmiddels is oudste al 3 dus daarvan is al geen sprake meer. Ook ivm onze leeftijd werd dit trouwens besloten. We hadden namelijk voor onszelf besloten dat 35 jr toch wel de uiterste grens is (ook ivm medicatie tegen epilepsie waardoor er toch al iets meer kans is op complicaties), zijn nu 32 dus op zich hebben we nog wel even ware het niet dat we inmiddels een jaar verder zijn en er van een zwangerschap nog geen sprake is. Dus ik houd er rekening mee dat het dus nog wel even kan duren.
Ik doe echt te lang over het reageren haha, zie dat er inmiddels alweer meer reacties zijn. Bedankt trouwens allemaal!
Haptotherapie heb ik gehad, maar was het niet echt voor mij. Ik moest hand in hand stampvoetend door een kamer lopen en tussendoor schreeuwen. Voelde voor mij niet goed.
Yoga is misschien wel een idee. Ben je dan alleen niet te erg bezig met je ademhaling? Ik merk namelijk aan mezelf dat wanneer ik me daar op focus, ik angstig word. Beetje een bevestiging dat ik niet normaal kan ademhalen ofzo.
Qua stressverlagende activiteiten...meestal ga ik suffe klusjes doen dan: was opvouwen oid. Dat helpt soms wel iets.
En misschien, waarschijnlijk, heb je ook wel gelijk Snormel. Denk ik zelf dat zoiets (nieuwe baan/vakantie) alleen maar leuk is en daarbij voorbij ga aan de bijbehorende spanning.
Zwangerschapswens klinkt misschien wat tegenstrijdig nu, zal het even uitleggen. We hebben al een dochter en toen het erg goed ging in overleg met arts besproken dat ik echt wel weer zwanger zou kunnen worden ondanks de paniekaanvallen die ik daarvoor had. Wij blij want we wilden liefst een niet al te groot leeftijdsverschil. Inmiddels is oudste al 3 dus daarvan is al geen sprake meer. Ook ivm onze leeftijd werd dit trouwens besloten. We hadden namelijk voor onszelf besloten dat 35 jr toch wel de uiterste grens is (ook ivm medicatie tegen epilepsie waardoor er toch al iets meer kans is op complicaties), zijn nu 32 dus op zich hebben we nog wel even ware het niet dat we inmiddels een jaar verder zijn en er van een zwangerschap nog geen sprake is. Dus ik houd er rekening mee dat het dus nog wel even kan duren.
Ik doe echt te lang over het reageren haha, zie dat er inmiddels alweer meer reacties zijn. Bedankt trouwens allemaal!
Haptotherapie heb ik gehad, maar was het niet echt voor mij. Ik moest hand in hand stampvoetend door een kamer lopen en tussendoor schreeuwen. Voelde voor mij niet goed.
Yoga is misschien wel een idee. Ben je dan alleen niet te erg bezig met je ademhaling? Ik merk namelijk aan mezelf dat wanneer ik me daar op focus, ik angstig word. Beetje een bevestiging dat ik niet normaal kan ademhalen ofzo.
Qua stressverlagende activiteiten...meestal ga ik suffe klusjes doen dan: was opvouwen oid. Dat helpt soms wel iets.
En misschien, waarschijnlijk, heb je ook wel gelijk Snormel. Denk ik zelf dat zoiets (nieuwe baan/vakantie) alleen maar leuk is en daarbij voorbij ga aan de bijbehorende spanning.
woensdag 21 juli 2010 om 10:00
Haha hoef je geen sorry voor te zeggen, ben alleen maar blij voor je
Maar jullie hebben daar ook wel gelijk in denk ik. Ik heb me daar waarschijnlijk ontzettend op verkeken. Heb ook bijna 2 jr niet gewerkt dus vandaar ook dat ik me er zo op verheug: eindelijk weer wat doen, nuttig zijn, zelf geld verdienen ipv zw-uitkering. De spanning daarvoor misschien dus weggedrukt.
Maar jullie hebben daar ook wel gelijk in denk ik. Ik heb me daar waarschijnlijk ontzettend op verkeken. Heb ook bijna 2 jr niet gewerkt dus vandaar ook dat ik me er zo op verheug: eindelijk weer wat doen, nuttig zijn, zelf geld verdienen ipv zw-uitkering. De spanning daarvoor misschien dus weggedrukt.
woensdag 21 juli 2010 om 10:06
Ik denk dat je je daar inderdaad erg op verkeken hebt. Geen nood, het is juist goed nieuws denk ik. Het is veel erger om paniekaanvallen te hebben en geen idee te hebben waar het van komt, dan paniekaanvallen te hebben en er een oorzaak voor te weten.Nu kun je ten eerste denken: ok, ik weet de vermoedelijke reden, dus over een tijdje zal het weer beter gaan, en ten tweede kun je naar mogelijkheden zoeken om de stress van die zaken wat af te nemen.
woensdag 21 juli 2010 om 10:08
Hee paniekvogel
Wat vervelend dat je hier al zo lang mee tobt. Je geeft zelf eigenlijk al antwoord op je vraag: waarom nu weer wel?
Omdat vakantie en een nieuwe baan stressfactoren zijn en omdat je bang bent dat een paniekaanval epilepsie is. Heel begrijpelijk, maar zolang je die angst toelaat, blijf je angstig...
Mijn vriend heeft agorafobie en is inmiddels voor 95% 'genezen' na ongeveer vier jaar aan therapie etc. Die 5% zit 'm nog in vakanties, die kun je wat moeilijker oefenen. Hij slikt trouwens lexapro. Hij heeft veel gehad aan www.agorafobie.be
Bedenk dat je een paniekaanval (onbewust) zelf veroorzaakt. De sleutel ligt bij jezelf: hoe ga je om met die aanval. Aanvallen zullen er namelijk altijd nog wel zijn, in meer of mindere mate. Als je dat accepteert, ben je al een heel eind. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Heel veel sterkte en succes!
Wat vervelend dat je hier al zo lang mee tobt. Je geeft zelf eigenlijk al antwoord op je vraag: waarom nu weer wel?
Omdat vakantie en een nieuwe baan stressfactoren zijn en omdat je bang bent dat een paniekaanval epilepsie is. Heel begrijpelijk, maar zolang je die angst toelaat, blijf je angstig...
Mijn vriend heeft agorafobie en is inmiddels voor 95% 'genezen' na ongeveer vier jaar aan therapie etc. Die 5% zit 'm nog in vakanties, die kun je wat moeilijker oefenen. Hij slikt trouwens lexapro. Hij heeft veel gehad aan www.agorafobie.be
Bedenk dat je een paniekaanval (onbewust) zelf veroorzaakt. De sleutel ligt bij jezelf: hoe ga je om met die aanval. Aanvallen zullen er namelijk altijd nog wel zijn, in meer of mindere mate. Als je dat accepteert, ben je al een heel eind. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Heel veel sterkte en succes!
woensdag 21 juli 2010 om 10:09
quote:[message=6613101,noline]paniekvogel schreef op 21 juli Misschien is dat ook wel het beste en moet ik me neerleggen bij feit dat ik toch wat nodig heb. Alleen ivm zwangerschapswens is dat niet zo handig. Moet ik tegen die tijd er toch weer mee stoppen lijkt mij.
Yoga is misschien wel een idee. Ben je dan alleen niet te erg bezig met je ademhaling? Ik merk namelijk aan mezelf dat wanneer ik me daar op focus, ik angstig word. Beetje een bevestiging dat ik niet normaal kan ademhalen ofzo.
AD slikken en zwangerschap kan wel samen, zoek dan naar een gyn die er verstand van heeft. Een vriendin van mij heeft 2 kerngezonde kinderen gekregen terwijl ze AD slikte.
Bij yoga oid focus je inderdaad op je ademhaling en daar leer je dus ook om goed te ademen. Het zal wel wat inspanning kosten omdat je waarschijnlijk slechte gewoontes moet afleren. Dit is dus ook geen korte termijnoplossing. Echter, als je nu niet goed ademhaalt en je blijft dat doen, dan train je je lijf als het ware om dat foute te doen, bij elke ademhaling. Als je gaat investeren in het goed doen, dan krijg je daar positieve effecten van en je versterkt je lichaam niet in het verkeerde gedrag. Tweemaal positief dus!
Yoga is misschien wel een idee. Ben je dan alleen niet te erg bezig met je ademhaling? Ik merk namelijk aan mezelf dat wanneer ik me daar op focus, ik angstig word. Beetje een bevestiging dat ik niet normaal kan ademhalen ofzo.
AD slikken en zwangerschap kan wel samen, zoek dan naar een gyn die er verstand van heeft. Een vriendin van mij heeft 2 kerngezonde kinderen gekregen terwijl ze AD slikte.
Bij yoga oid focus je inderdaad op je ademhaling en daar leer je dus ook om goed te ademen. Het zal wel wat inspanning kosten omdat je waarschijnlijk slechte gewoontes moet afleren. Dit is dus ook geen korte termijnoplossing. Echter, als je nu niet goed ademhaalt en je blijft dat doen, dan train je je lijf als het ware om dat foute te doen, bij elke ademhaling. Als je gaat investeren in het goed doen, dan krijg je daar positieve effecten van en je versterkt je lichaam niet in het verkeerde gedrag. Tweemaal positief dus!
woensdag 21 juli 2010 om 10:13
Heel herkenbaar, ik heb er jaren last van gehad. Bij mij hielp gedragstherapie. Ik ben nu al jaren klachtenvrij.
Wat mij op een gegeven moment heeft geholpen is om niet meer bang te zijn voor de paniek. Me er niet meer tegen te verzetten. Dat was heel erg moeilijk want ik heb echt momenten gehad dat ik echt dacht gek te worden. Maar dat wordt je niet, echt niet.
Ik stelde me voor wat het allerergste was wat er kon gebeuren tijdens een paniekaanval. Flauwvallen bijvoorbeeld, en wat de mensen in mijn omgeving dan zouden doen. Wat ik zelf zou doen als er iemand in mijn omgeving flauw zou vallen of een paniekaanval zou hebben. Zulk soort gedachten hielpen me er door heen.
Tijdens de gedragtherpie heb ik geleerd dat de paniekaanvallen werden veroorzaakt door mijn eigen gedachten. En je bent de baas over wat je denkt dus die gedachten kun je veranderen....... Daar heb ik eindeloos schema's over gemaakt. Wat denk ik? Is het waar wat ik denk? Welk gevoel geeft me dat? Alleen het opschrijven hielp al.
Wat mij op een gegeven moment heeft geholpen is om niet meer bang te zijn voor de paniek. Me er niet meer tegen te verzetten. Dat was heel erg moeilijk want ik heb echt momenten gehad dat ik echt dacht gek te worden. Maar dat wordt je niet, echt niet.
Ik stelde me voor wat het allerergste was wat er kon gebeuren tijdens een paniekaanval. Flauwvallen bijvoorbeeld, en wat de mensen in mijn omgeving dan zouden doen. Wat ik zelf zou doen als er iemand in mijn omgeving flauw zou vallen of een paniekaanval zou hebben. Zulk soort gedachten hielpen me er door heen.
Tijdens de gedragtherpie heb ik geleerd dat de paniekaanvallen werden veroorzaakt door mijn eigen gedachten. En je bent de baas over wat je denkt dus die gedachten kun je veranderen....... Daar heb ik eindeloos schema's over gemaakt. Wat denk ik? Is het waar wat ik denk? Welk gevoel geeft me dat? Alleen het opschrijven hielp al.
woensdag 21 juli 2010 om 10:16
Ja, je hebt echt overal sites over hoor. Zal eens op de 2 genoemde sites kijken, thx!
Oorzaak weten is ook beter inderdaad. Komt het toch niet helemaal uit het niets want dat dacht ik dus echt. Daarvoor vond ik het ook zo stom.
Ik heb er ook even over nagedacht en ja, ik vind nieuwe baan ook best eng. Vreemde mensen die me niet kennen, waarvan ik ook niet wil dat zij dit weten. Bang dat het niet gaat terwijl ik zo graag wil etc. Maar hey, tuurlijk gaat het lukken! Dat hou ik mezelf echt gewoon voor.
Agorafobie heb ik ook. Ik ga wel naar buiten hoor, dus heb het niet in hevige mate. Vorige week zelf alleen met de trein weggeweest (ruim uur reizen) en dat was een hele overwinning. Was ook echt trots op mezelf hoe suf dat ook mag klinken. Was ook een bevestiging dat het echt weer goed ging dus dat speelt ook mee dat het nu weer zo'n tegenvaller is.
Oorzaak weten is ook beter inderdaad. Komt het toch niet helemaal uit het niets want dat dacht ik dus echt. Daarvoor vond ik het ook zo stom.
Ik heb er ook even over nagedacht en ja, ik vind nieuwe baan ook best eng. Vreemde mensen die me niet kennen, waarvan ik ook niet wil dat zij dit weten. Bang dat het niet gaat terwijl ik zo graag wil etc. Maar hey, tuurlijk gaat het lukken! Dat hou ik mezelf echt gewoon voor.
Agorafobie heb ik ook. Ik ga wel naar buiten hoor, dus heb het niet in hevige mate. Vorige week zelf alleen met de trein weggeweest (ruim uur reizen) en dat was een hele overwinning. Was ook echt trots op mezelf hoe suf dat ook mag klinken. Was ook een bevestiging dat het echt weer goed ging dus dat speelt ook mee dat het nu weer zo'n tegenvaller is.
woensdag 21 juli 2010 om 10:20
Yoga ga ik dan toch eens proberen. Ademhaling blijft namelijk moeilijk punt, ik adem veel te snel en oppervlakkig zonder dat ik dat in de gaten heb. Ik ga me daar eens in verdiepen en hier in de buurt op zoek.
Opschrijven is ook een erg goed idee. Ga ik ook doen.
Nogmaals allemaal bedankt voor de reacties en tips. Ik twijfelde echt een topic te openen, toch bang voor horrorverhalen en elkaar angst aanpraten (gezien op andere site) Maar merk dat het me goed doet, zowel het van me afschrijven als het lezen van positieve verhalen. En natuurlijk de tips waarmee ik weer echt actief zelf wat kan doen hiertegen.
Opschrijven is ook een erg goed idee. Ga ik ook doen.
Nogmaals allemaal bedankt voor de reacties en tips. Ik twijfelde echt een topic te openen, toch bang voor horrorverhalen en elkaar angst aanpraten (gezien op andere site) Maar merk dat het me goed doet, zowel het van me afschrijven als het lezen van positieve verhalen. En natuurlijk de tips waarmee ik weer echt actief zelf wat kan doen hiertegen.
woensdag 21 juli 2010 om 10:22
Paniekvogel
Wat goed dat je met de trein bent geweest! Daar mag je zeker trots op zijn! Mijn vriend heeft zijn agorafobie steeds met kleine stapjes overwonnen. Dat gaat niet van de één op de andere dag.
En wat als je nieuwe collega's het zouden weten. Je hoeft je er niet voor te schamen. Hoe meer vriend en ik over zijn agorafobie gingen praten, hoe meer andere mensen vertelden over hun eigen dingetjes en angsten. Je bent echt niet de enige die zich zo voelt en je hoeft je er zeker niet voor te schamen. In het ergste geval begrijpen (sommige) mensen je niet. Dat is dan maar zo.
@Aquamarijn
Ik ben het helemaal met je eens: het gaat om angst voor de angst. Pas als je de angst voor de paniekaanvallen loslaat, kun je er vanaf komen. Pas als je beseft dat je niet dood gaat en geen epilepsie-aanval krijgt, kun je eigen gedachten gaan controleren. En wat is nou het ergst wat er kan gebeuren? Flauwvallen? Overgeven? Ja, dat kan gebeuren. So what?
Wat goed dat je met de trein bent geweest! Daar mag je zeker trots op zijn! Mijn vriend heeft zijn agorafobie steeds met kleine stapjes overwonnen. Dat gaat niet van de één op de andere dag.
En wat als je nieuwe collega's het zouden weten. Je hoeft je er niet voor te schamen. Hoe meer vriend en ik over zijn agorafobie gingen praten, hoe meer andere mensen vertelden over hun eigen dingetjes en angsten. Je bent echt niet de enige die zich zo voelt en je hoeft je er zeker niet voor te schamen. In het ergste geval begrijpen (sommige) mensen je niet. Dat is dan maar zo.
@Aquamarijn
Ik ben het helemaal met je eens: het gaat om angst voor de angst. Pas als je de angst voor de paniekaanvallen loslaat, kun je er vanaf komen. Pas als je beseft dat je niet dood gaat en geen epilepsie-aanval krijgt, kun je eigen gedachten gaan controleren. En wat is nou het ergst wat er kan gebeuren? Flauwvallen? Overgeven? Ja, dat kan gebeuren. So what?
woensdag 21 juli 2010 om 10:23
Paniekvogel, ik slik fluvoxamine (fevarin) ik heb echt alles geprobeerd, yoga, fysio, ademtherapie noem het maar op. Ook bij een psych geweest, die constateerde dat ik geen therapie nodig had en kwam met het verhaal van serotonine tekort. Dit alles is wel 20 jaar geleden, denk dat ik nu wel gesprekken gehad zou hebben. Natuurlijk groei je over dit soort toestanden heen en zou je zonder medicatie kunnen. Ik heb vanaf mn 14e tot ongeveer begin 30 deze klachten gehad en dit alles heeft me zo belemmerd in mijn leven dat ik nieteens wil proberen om zonder te kunnen. Ik gebruik nu een kleine onderhoudsdosis en voel me prima, niet duf oid, gewoon harrstikke goed! Het rare is dat ik tijdens mijn zwangerschappen totaal klachtenvrij was. Onder invloed van hormonen? Geen idee.
woensdag 21 juli 2010 om 10:26
Frutje, ik heb het bewust niet verteld aan mijn nieuwe collega's. Eerder vertelde ik het wel, maar mensen gingen me een beetje als kasplantje behandelen. Verder ben ik het helemaal met je eens.
Paniekvogel, je mag trots op jezelf zijn, het is niet suf! Ik ben nog steeds trots op mezelf als ik in de trein zit (en al 15 jaar klachtenvrij) Onbekende trajecten zijn soms lastig, maar niet meer dan dat. Wat mij ook helpt: kauwgom eten en me daar op concentreren.
Paniekvogel, je mag trots op jezelf zijn, het is niet suf! Ik ben nog steeds trots op mezelf als ik in de trein zit (en al 15 jaar klachtenvrij) Onbekende trajecten zijn soms lastig, maar niet meer dan dat. Wat mij ook helpt: kauwgom eten en me daar op concentreren.
woensdag 21 juli 2010 om 10:29
@Aquamarijn
Daar heb je idd een punt. Ik vind alleen niet dat mensen zich hoeven te schamen.
@Chatterly
Dat serotonine-verhaal ken ik ook en zal zeker op waarheid berusten. Maar daarbij vind ik therapie essentieel. Als je de basis (ireele gedachtepatronen en verkeerde conditionering) niet aanpakt, verandert er nooit iets. Fijn dat het inmiddels goed met je gaat.
Daar heb je idd een punt. Ik vind alleen niet dat mensen zich hoeven te schamen.
@Chatterly
Dat serotonine-verhaal ken ik ook en zal zeker op waarheid berusten. Maar daarbij vind ik therapie essentieel. Als je de basis (ireele gedachtepatronen en verkeerde conditionering) niet aanpakt, verandert er nooit iets. Fijn dat het inmiddels goed met je gaat.
woensdag 21 juli 2010 om 10:36
Normaal gesproken reageer ik niet zo heel snel op dit soort topics, waarom weet ik eigenlijk niet...ik heb die periode afgesloten denk ik Maar ik vind je post zo eerlijk dat het me raakt.
Ik ben al een aantal jaren paniekvrij na een heftig jaar wat in het teken van paniekaanvallen stond. Bij mij zijn de paniekaanvallen ook ontstaan na een aantal "grote" gebeurtenissen, waar onder dus een nieuwe woning en een nieuwe baan...Zomaar ineens was het daar, mijn eerste paniekaanval. Wat een raar gevoel en wat ben ik toen in een stroomversnelling geraakt. Binnen een aantal weken zat ik aan huis gekluisterd, bang om alleen te zijn, bang om naar buiten te gaan.
Maar toch, ik ben er weer helemaal vanaf gekomen. Althans voor 99%. Heel af en toe heb ik nog wel eens een paniekkriebel...maar dat stelt niet veel voor en ik kan mijn gevoelens goed relativeren.
Ik ben er van af gekomen zonder medicatie. Ik heb twee keer oxazepam geslikt, maar ik was bang dat ik op den duur niet meer zonder zou kunnen...ik heb de oxazepam weggelegd en er niet meer naar om gekeken. Wel ben ik een aantal keren met een psycholoog wezen praten en zij heeft mij echt enorm geholpen.
Mijn grootste overwinning was om tijdens die periode naar een concert van een bekende DJ te gaan...ineens stond ik daar met zoveel duizend man om me heen en het is de hele avond/nacht goed gegaan...dat was voor mij iets om me aan vast te houden
Dus stel je vragen maar...ik kan je er helaas over vertellen
Trouwens, volgens mij zit er in Limburg een instelling die je erg goed kan helpen met paniekaanvallen! Ik had mezelf voorgenomen dat mocht ik er ooit nog last van krijgen, ik zeker weten daar heen zou gaan...
Ik ben al een aantal jaren paniekvrij na een heftig jaar wat in het teken van paniekaanvallen stond. Bij mij zijn de paniekaanvallen ook ontstaan na een aantal "grote" gebeurtenissen, waar onder dus een nieuwe woning en een nieuwe baan...Zomaar ineens was het daar, mijn eerste paniekaanval. Wat een raar gevoel en wat ben ik toen in een stroomversnelling geraakt. Binnen een aantal weken zat ik aan huis gekluisterd, bang om alleen te zijn, bang om naar buiten te gaan.
Maar toch, ik ben er weer helemaal vanaf gekomen. Althans voor 99%. Heel af en toe heb ik nog wel eens een paniekkriebel...maar dat stelt niet veel voor en ik kan mijn gevoelens goed relativeren.
Ik ben er van af gekomen zonder medicatie. Ik heb twee keer oxazepam geslikt, maar ik was bang dat ik op den duur niet meer zonder zou kunnen...ik heb de oxazepam weggelegd en er niet meer naar om gekeken. Wel ben ik een aantal keren met een psycholoog wezen praten en zij heeft mij echt enorm geholpen.
Mijn grootste overwinning was om tijdens die periode naar een concert van een bekende DJ te gaan...ineens stond ik daar met zoveel duizend man om me heen en het is de hele avond/nacht goed gegaan...dat was voor mij iets om me aan vast te houden
Dus stel je vragen maar...ik kan je er helaas over vertellen
Trouwens, volgens mij zit er in Limburg een instelling die je erg goed kan helpen met paniekaanvallen! Ik had mezelf voorgenomen dat mocht ik er ooit nog last van krijgen, ik zeker weten daar heen zou gaan...
woensdag 21 juli 2010 om 10:37
Ben toch bang voor reacties van vreemden hierop (collega's dus bijv). Heb een aantal keer echt met onbegrip te maken gehad waarbij men zei dat ik me er echt eens overheen moest zetten en dat men het maar onzin vond. Daardoor houd ik nu maar liever m'n mond. Dit geldt trouwens niet voor vriend, familie en vrienden hoor, daarvan alleen maar steun.
Zelf heb ik het idee, maar dat is misschien onzin hoor, dat mijn klachten zijn begonnen tijdens de bevalling. Om precies te zijn tijdens de persweeen. Mijn ademhaling was toen al jaren fout (naar alle waarschijnlijkheid) en dat in combinatie met de ademhaling tijdens de persweeen het daardoor mis is gegaan. Ben namelijk toen ik paniek geraakt. Maar doordat ik daarna niet zoveel klachten had, daar niet bij nagedacht en het alleen op bevalling gegooid. Psych zei dat dat achteraf toch misschien een trigger is geweest.
Zwangerschap zelf totaal geen klachten, ik kon zelfs stoppen met medicatie tegen epilepsie. Ben alleen bang dat ik mijn hoop daar teveel op vestig, zo van "als ik maar zwanger ben is alles goed"
Waar ik bang voor ben? Laatste 2 keer dat ik een epileptische aanval kreeg moest er ambulance aan te pas komen omdat ik er te lang in bleef. Kwam niet zelf bij. Dus nu heb ik steeds in mijn hoofd: wat als ik alleen ben, dan kan niemand bellen blahblah. Maar goed, het ligt helemaal niet aan epilepsie dus dat moet echt uit mijn hoofd.
Over mijn psych ben ik wel erg tevreden. Hij is ontzettend nuchter en gebruikt humor, dat werkt voor mij wel. Over serotine niet echt gehad, wel dat je het in je hoofd opwekt en je lichaam als een kip zonder kop mee gaat doen "hoofd denkt paniek!, dus lichaam gaat daarin mee" dat idee.
Zelf heb ik het idee, maar dat is misschien onzin hoor, dat mijn klachten zijn begonnen tijdens de bevalling. Om precies te zijn tijdens de persweeen. Mijn ademhaling was toen al jaren fout (naar alle waarschijnlijkheid) en dat in combinatie met de ademhaling tijdens de persweeen het daardoor mis is gegaan. Ben namelijk toen ik paniek geraakt. Maar doordat ik daarna niet zoveel klachten had, daar niet bij nagedacht en het alleen op bevalling gegooid. Psych zei dat dat achteraf toch misschien een trigger is geweest.
Zwangerschap zelf totaal geen klachten, ik kon zelfs stoppen met medicatie tegen epilepsie. Ben alleen bang dat ik mijn hoop daar teveel op vestig, zo van "als ik maar zwanger ben is alles goed"
Waar ik bang voor ben? Laatste 2 keer dat ik een epileptische aanval kreeg moest er ambulance aan te pas komen omdat ik er te lang in bleef. Kwam niet zelf bij. Dus nu heb ik steeds in mijn hoofd: wat als ik alleen ben, dan kan niemand bellen blahblah. Maar goed, het ligt helemaal niet aan epilepsie dus dat moet echt uit mijn hoofd.
Over mijn psych ben ik wel erg tevreden. Hij is ontzettend nuchter en gebruikt humor, dat werkt voor mij wel. Over serotine niet echt gehad, wel dat je het in je hoofd opwekt en je lichaam als een kip zonder kop mee gaat doen "hoofd denkt paniek!, dus lichaam gaat daarin mee" dat idee.
