Psyche
alle pijlers
Gek van de angst
woensdag 21 juli 2010 om 09:13
*onder andere nick ben ik erg herkenbaar dus even nieuwe nick aangemaakt*
In nov "07 kreeg ik ineens vage klachten: duizeligheid, zwalkend lopen, tintelingen, zweten etc. Men zocht het eerst in neurologische hoek aangezien men dacht dat de klachten veroorzaakt werden door de epilepsie die ik heb. Veel geprobeerd met nieuwe medicatie erbij, onderzoeken gehad etc.. Kwam allemaal niets uit. Doorgestuurd naar cardioloog: ook niks. Cardioloog kwam op idee een provocatietest te doen i.v.m. hyperventilatie. Dat was raak, dus diagnose chronische hyperventilatie gekregen. Hiervoor diverse therapieën gevolgd (fysio, psycholoog, psycho-somatische fysio, ademhalingstherapeut etc. Op een gegeven moment leek het gelukkig beter te gaan (najaar 2008) Ik weer opgelucht want veel minder klachten en minder angst. De hyperventilatie resulteerde inmiddels namelijk in paniekaanvallen. Deze paniekaanvallen kwamen toen overigens ook nog niet vaak, maar sporadisch dat ik daar last van had.
Begin vorig jaar gingen we verhuizen. Helemaal blij want van een klein appartement naar een groter huis met ruime tuin. We woonden er een week toen het mis ging. Op zaterdag kreeg ik een paniekaanval waar ik maar niet uitkwam. Maandag kreeg ik bètablokkers en oxazepam van de huisarts om hier eerst maar eens uit te komen (noodoplossing dus) Na een week of 3 was ik weer iets meer ontspannen en niet meer de hele dag door aan het panieken. Toen ook begonnen met antidepressiva (Lexapro) Ging goed dus, in overleg, in september gestopt met de Lexapro. Ook daarna bleef het goed gaan.
In februari dit jaar weer meer paniekaanvallen maar na een kleine week ging het weer oké. Ik had het ook redelijk onder controle. D.m.v. ademhalingsoefeningen kon ik er vrij snel uitkomen. Ook ben ik toen weer begonnen met therapie bij de psycholoog waar ik nu nog onder behandeling ben.
Maar nu... nu is het weer mis.
Ik blijf er weer in, krijg het zelfs met oefeningen niet weg. Ik fok mezelf ook weer ontzettend op merk ik. Ik was net zo blij dat het weer oké is, eindelijk ook een baan gevonden waar ik half augustus kan beginnen en waar ik erg veel zin in heb. Vrijdag gaan we op vakantie, alleen maar leuke vooruitzichten dus waar het nu vandaan komt? Geen enkel idee.
Wie heeft ervaring met paniekaanvallen (evt. icm hyperventilatie) en gaat dit ooit weg? En dan ook echt weg bedoel ik. En wat heeft echt geholpen? Ik voel me zo'n slappeling, want ik weet dat het tussen de oren zit, dat ik "gewoon" de knop om moet zetten, dat ik het zelf opwek door me op te fokken maar hoe?
Alvast bedankt en sorry voor de lange lap tekst.
In nov "07 kreeg ik ineens vage klachten: duizeligheid, zwalkend lopen, tintelingen, zweten etc. Men zocht het eerst in neurologische hoek aangezien men dacht dat de klachten veroorzaakt werden door de epilepsie die ik heb. Veel geprobeerd met nieuwe medicatie erbij, onderzoeken gehad etc.. Kwam allemaal niets uit. Doorgestuurd naar cardioloog: ook niks. Cardioloog kwam op idee een provocatietest te doen i.v.m. hyperventilatie. Dat was raak, dus diagnose chronische hyperventilatie gekregen. Hiervoor diverse therapieën gevolgd (fysio, psycholoog, psycho-somatische fysio, ademhalingstherapeut etc. Op een gegeven moment leek het gelukkig beter te gaan (najaar 2008) Ik weer opgelucht want veel minder klachten en minder angst. De hyperventilatie resulteerde inmiddels namelijk in paniekaanvallen. Deze paniekaanvallen kwamen toen overigens ook nog niet vaak, maar sporadisch dat ik daar last van had.
Begin vorig jaar gingen we verhuizen. Helemaal blij want van een klein appartement naar een groter huis met ruime tuin. We woonden er een week toen het mis ging. Op zaterdag kreeg ik een paniekaanval waar ik maar niet uitkwam. Maandag kreeg ik bètablokkers en oxazepam van de huisarts om hier eerst maar eens uit te komen (noodoplossing dus) Na een week of 3 was ik weer iets meer ontspannen en niet meer de hele dag door aan het panieken. Toen ook begonnen met antidepressiva (Lexapro) Ging goed dus, in overleg, in september gestopt met de Lexapro. Ook daarna bleef het goed gaan.
In februari dit jaar weer meer paniekaanvallen maar na een kleine week ging het weer oké. Ik had het ook redelijk onder controle. D.m.v. ademhalingsoefeningen kon ik er vrij snel uitkomen. Ook ben ik toen weer begonnen met therapie bij de psycholoog waar ik nu nog onder behandeling ben.
Maar nu... nu is het weer mis.
Ik blijf er weer in, krijg het zelfs met oefeningen niet weg. Ik fok mezelf ook weer ontzettend op merk ik. Ik was net zo blij dat het weer oké is, eindelijk ook een baan gevonden waar ik half augustus kan beginnen en waar ik erg veel zin in heb. Vrijdag gaan we op vakantie, alleen maar leuke vooruitzichten dus waar het nu vandaan komt? Geen enkel idee. Wie heeft ervaring met paniekaanvallen (evt. icm hyperventilatie) en gaat dit ooit weg? En dan ook echt weg bedoel ik. En wat heeft echt geholpen? Ik voel me zo'n slappeling, want ik weet dat het tussen de oren zit, dat ik "gewoon" de knop om moet zetten, dat ik het zelf opwek door me op te fokken maar hoe?
Alvast bedankt en sorry voor de lange lap tekst.
woensdag 21 juli 2010 om 10:42
Lalie: wat lief dat je toch reageert dan!
Haha concert klinkt bekend. Akelig groot fan van bepaalde gitarist en daar, in 2008, toch heen gegaan. Stond vooraan, duizenden mensen tegen me aan te dringen maar echt niet dat ik wegging. Stond veel te dichtbij en als ik even weg zou gaan kon ik mijn mooie plaats vergeten Op een gegeven moment wel duizelig enzo geworden maar tegen vriend aangeleund en na een tijdje trok het weg door gewoon keihard mee te gaan zingen zodat ik maar niet aan de duizeligheid dacht. En dat werkte wel want daarna ging het dus weer goed.
Limburg is beetje ver, woon aan andere kant van het land. Maar zal eens kijken of hier ook wat in de buurt zit.
Hoe ben je er zelf vanaf gekomen dan? Goed hoor. Oxazepam is ook niet het middel natuurlijk, moet je ook niet teveel willen slikken.
Haha concert klinkt bekend. Akelig groot fan van bepaalde gitarist en daar, in 2008, toch heen gegaan. Stond vooraan, duizenden mensen tegen me aan te dringen maar echt niet dat ik wegging. Stond veel te dichtbij en als ik even weg zou gaan kon ik mijn mooie plaats vergeten Op een gegeven moment wel duizelig enzo geworden maar tegen vriend aangeleund en na een tijdje trok het weg door gewoon keihard mee te gaan zingen zodat ik maar niet aan de duizeligheid dacht. En dat werkte wel want daarna ging het dus weer goed.
Limburg is beetje ver, woon aan andere kant van het land. Maar zal eens kijken of hier ook wat in de buurt zit.
Hoe ben je er zelf vanaf gekomen dan? Goed hoor. Oxazepam is ook niet het middel natuurlijk, moet je ook niet teveel willen slikken.
woensdag 21 juli 2010 om 10:45
Ik zag enorm op tegen de bevalling, ik was zo bang dat ik in paniek zo raken. Ik heb dit ook aangegeven bij de VK...maar het is allemaal heel goed verlopen.
In de kraamweek heb ik wel last van paniekgevoelens gehad, puur door al het overweldigende...ik voelde me lichamelijk echt een wrak (ben ook veel bloed verloren) en dat triggerde die gevoelens wel weer...maar ook dat is voorbij gegaan
In de kraamweek heb ik wel last van paniekgevoelens gehad, puur door al het overweldigende...ik voelde me lichamelijk echt een wrak (ben ook veel bloed verloren) en dat triggerde die gevoelens wel weer...maar ook dat is voorbij gegaan
woensdag 21 juli 2010 om 10:48
@auqmarijn
Thanks! Vind ik ook.
@paniekvogel
Het kan heel goed dat je bevalling het getriggerd heeft. Zwanger worden gaat het niet verhelpen, je zult dan opnieuw moeten bevallen. Bovendien is dat moment de aanleiding en niet de oorzaak. Het heeft het getriggerd, maar 'de aanleg' zeg maar zat al in jou. De oplossing ook trouwens.
Van dat concert klinkt logisch. Het meezingen zorgde voor afleiding waardoor je niet in de neerwaartse paniekspiraal terecht kwam.
En ik kan me goed voorstellen dat je bang bent om in zo'n epilepsie-aanval te blijven. Probeer het objectief te bekijken: hoe reëel is dat? Is je medicatie nu bijv beter afgesteld?
Thanks! Vind ik ook.
@paniekvogel
Het kan heel goed dat je bevalling het getriggerd heeft. Zwanger worden gaat het niet verhelpen, je zult dan opnieuw moeten bevallen. Bovendien is dat moment de aanleiding en niet de oorzaak. Het heeft het getriggerd, maar 'de aanleg' zeg maar zat al in jou. De oplossing ook trouwens.
Van dat concert klinkt logisch. Het meezingen zorgde voor afleiding waardoor je niet in de neerwaartse paniekspiraal terecht kwam.
En ik kan me goed voorstellen dat je bang bent om in zo'n epilepsie-aanval te blijven. Probeer het objectief te bekijken: hoe reëel is dat? Is je medicatie nu bijv beter afgesteld?
woensdag 21 juli 2010 om 10:50
Tegen bevalling zie ik inderdaad wel op, vooral persweeën dan. Maar goed, dat ik vorige keer ook gelukt dus zal nu toch ook wel lukken Kraamweken viel het mee, dochter lag in ziekenhuis dus we leefden daar eigenlijk. Het ging pas echt mis toen ik weer een maandje aan het werk was. Een klant belde, klant flipte helemaal en had het over zelfmoord. Half uurtje later eerste paniekaanval. En dat was dus in nov 07.
woensdag 21 juli 2010 om 10:51
Ja haha...dat begrijp ik wel...je plekje niet op willen geven als je daar eenmaal staat En inderdaad afleiding is zooo belangrijk! Je gedachten verzetten, je niet mee laten voeren in de paniek. En dat kun je, dat kun je echt...het is alleen moeilijk.
Die instelling in Limburg is wel iets waar je dan een aantal dagen moet blijven (althans zo herinner ik het me)...maar omdat het zo'n korte periode was, had ik die stap wel durven nemen. Wat zijn nu eenmaal een paar dagen op een leven lang paniek? Niets toch?
Hoe ik er vanaf ben gekomen? Gewoon de dingen blijven doen die ik altijd deed...Ik ben nooit huis blijven zitten, ben mezelf blijven pushen en op een gegeven moment werd het gewoon echt minder. Dat tezamen met de steun van mijn psychologe...
En ik had (heb ) erg veel steun aan mijn man. Hij is altijd achter me blijven staan en heeft me nooit laten zakken. Als ik nu terugkijk op die periode, dan vind ik dat zo knap van hem...ik weet niet of ik hetzelfde had kunnen doen. Leg je man namelijk maar eens uit dat je ineens niet meer mee durft om boodschappen te doen
Die instelling in Limburg is wel iets waar je dan een aantal dagen moet blijven (althans zo herinner ik het me)...maar omdat het zo'n korte periode was, had ik die stap wel durven nemen. Wat zijn nu eenmaal een paar dagen op een leven lang paniek? Niets toch?
Hoe ik er vanaf ben gekomen? Gewoon de dingen blijven doen die ik altijd deed...Ik ben nooit huis blijven zitten, ben mezelf blijven pushen en op een gegeven moment werd het gewoon echt minder. Dat tezamen met de steun van mijn psychologe...
En ik had (heb ) erg veel steun aan mijn man. Hij is altijd achter me blijven staan en heeft me nooit laten zakken. Als ik nu terugkijk op die periode, dan vind ik dat zo knap van hem...ik weet niet of ik hetzelfde had kunnen doen. Leg je man namelijk maar eens uit dat je ineens niet meer mee durft om boodschappen te doen
woensdag 21 juli 2010 om 10:53
quote:paniekvogel schreef op 21 juli 2010 @ 10:50:
Tegen bevalling zie ik inderdaad wel op, vooral persweeën dan. Maar goed, dat ik vorige keer ook gelukt dus zal nu toch ook wel lukken Kraamweken viel het mee, dochter lag in ziekenhuis dus we leefden daar eigenlijk. Het ging pas echt mis toen ik weer een maandje aan het werk was. Een klant belde, klant flipte helemaal en had het over zelfmoord. Half uurtje later eerste paniekaanval. En dat was dus in nov 07.Je bent nu dus ook weer zwanger? Wat leuk Hoe ver ben je?
Tegen bevalling zie ik inderdaad wel op, vooral persweeën dan. Maar goed, dat ik vorige keer ook gelukt dus zal nu toch ook wel lukken Kraamweken viel het mee, dochter lag in ziekenhuis dus we leefden daar eigenlijk. Het ging pas echt mis toen ik weer een maandje aan het werk was. Een klant belde, klant flipte helemaal en had het over zelfmoord. Half uurtje later eerste paniekaanval. En dat was dus in nov 07.Je bent nu dus ook weer zwanger? Wat leuk Hoe ver ben je?
woensdag 21 juli 2010 om 10:53
Medicatie is inderdaad goed afgesteld. Heb ook al ruim 6 jr geen aanval gehad dus gaat gewoon hartstikke goed. Neuroloog heeft zelfs voorgesteld te stoppen met medicatie maar dat laat ik nog maar even voor wat het is.
Zwanger worden verhelpt het inderdaad ook niet, heb je gelijk in. Ik merk aan mezelf dat ik dingen als zaligmakend ga zien. Bijv: als ik maar weer een baan heb is alles weer oke, als ik maar zwanger ben is die stress (maar niet zwanger worden) ook over en ben ik weer hartstikke blij etc. Gaat nergens over want het is gewoon niet zaligmakend.
Zwanger worden verhelpt het inderdaad ook niet, heb je gelijk in. Ik merk aan mezelf dat ik dingen als zaligmakend ga zien. Bijv: als ik maar weer een baan heb is alles weer oke, als ik maar zwanger ben is die stress (maar niet zwanger worden) ook over en ben ik weer hartstikke blij etc. Gaat nergens over want het is gewoon niet zaligmakend.
woensdag 21 juli 2010 om 10:59
Aha, oke... Maar ook dat begrijp ik wel hoor...wij willen over ongeveer driekwart jaar weer gaan proberen voor een tweede. Maar ik zie nu al op tegen die kraamweek En dat moet ik dus gewoon echt niet doen...want wie weet verloopt het helemaal anders. Ik zie dus wel tegen die kraamweek op, maar ik word er niet nerveus of paniekerig van, dus dat is alvast winst
woensdag 21 juli 2010 om 11:12
Dat is inderdaad een hele grote winst! Hoe oud is je oudste?
Wat suf zeg, had je berichtje van 10.51 over het hoofd gezien.
Herkenbaar, ik probeer mezelf ook te blijven pushen. Boodschappen doen bijv gaat wel hoor, alleen zie ik er sommige periodes meer tegenop. Ik blijf wel gaan al is het met m'n hart in de keel. Maar echt alleen de stad in bijv, dat dan weer niet zo snel. Af en toe doe ik het wel hoor (als ik er echt niet onderuit kan haha) en meestal gaat het gewoon goed.
Vriend is hier ook echt grote steun en staat vierkant achter me. Voelde (voel) me wel schuldig naar hem, zo kende hij me ook niet. Ik ging altijd gewoon overal heen enzo en zo ineens zit ik voor het grootste gedeelte thuis bang te wezen.
En wat ook erg naar is voor hem is dat ik ga tandenknarsen tijdens het slapen als ik weer in onrustige periode zit. Heel prettig voor hem om naast te liggen....
Wat suf zeg, had je berichtje van 10.51 over het hoofd gezien.
Herkenbaar, ik probeer mezelf ook te blijven pushen. Boodschappen doen bijv gaat wel hoor, alleen zie ik er sommige periodes meer tegenop. Ik blijf wel gaan al is het met m'n hart in de keel. Maar echt alleen de stad in bijv, dat dan weer niet zo snel. Af en toe doe ik het wel hoor (als ik er echt niet onderuit kan haha) en meestal gaat het gewoon goed.
Vriend is hier ook echt grote steun en staat vierkant achter me. Voelde (voel) me wel schuldig naar hem, zo kende hij me ook niet. Ik ging altijd gewoon overal heen enzo en zo ineens zit ik voor het grootste gedeelte thuis bang te wezen.
En wat ook erg naar is voor hem is dat ik ga tandenknarsen tijdens het slapen als ik weer in onrustige periode zit. Heel prettig voor hem om naast te liggen....
woensdag 21 juli 2010 om 11:18
Paniekvogel
Heel herkenbaar. Hier helpt/hielp het als vriend op zijn buik ging slapen. Is dat een optie?
Als partner van kan ik je vertellen dat het ook erg lastig is. Je hebt er samen mee te maken. Maar je kunt er ook samen uitkomen (al ligt veruit het meeste werk bij degene met de angststoornis natuurlijk). Praten, praten, praten, dat heeft ons gebracht tot waar we nu zijn (even voor jouw beeld: vriend heeft me op Valentijnsdag in Parijs ten huwelijk gevraagd en we gaan volgende maand trouwen, er is dus echt hoop).
Ik zou je echt aanraden eens op die site te kijken (nee, ik zit niet in het promoteam) die ik noemde. Heel veel dingen die je schrijft zijn zó herkenbaar. En het is zo zonde. Zonder die angsten zou je leven zoveel leuker en zorgelozer zijn.
Heel herkenbaar. Hier helpt/hielp het als vriend op zijn buik ging slapen. Is dat een optie?
Als partner van kan ik je vertellen dat het ook erg lastig is. Je hebt er samen mee te maken. Maar je kunt er ook samen uitkomen (al ligt veruit het meeste werk bij degene met de angststoornis natuurlijk). Praten, praten, praten, dat heeft ons gebracht tot waar we nu zijn (even voor jouw beeld: vriend heeft me op Valentijnsdag in Parijs ten huwelijk gevraagd en we gaan volgende maand trouwen, er is dus echt hoop).
Ik zou je echt aanraden eens op die site te kijken (nee, ik zit niet in het promoteam) die ik noemde. Heel veel dingen die je schrijft zijn zó herkenbaar. En het is zo zonde. Zonder die angsten zou je leven zoveel leuker en zorgelozer zijn.
woensdag 21 juli 2010 om 11:28
Gefeliciteerd met je aanstaande huwelijk, wat leuk. Nog druk met de voorbereidingen?
Op buik slapen kan ik eens proberen, wist niet dat dat kan helpen. Vriend zal hier wel stukken lekkerder slapen mocht het helpen. En scheelt weer wortelkanaalbehandelingen voor mij , vorig jaar 3 gehad en tandarts denkt dat de oorzaak toch weleens bij het knarsen kan liggen. Zit er ook over te denken zo'n beugel daarvoor te nemen maar op buik slapen ga ik eerst proberen. Dat is toch makkelijkere oplossing.
Ik ga zeker kijken want klopt helemaal, het verpest onnodig veel en dat is zonde.
Op buik slapen kan ik eens proberen, wist niet dat dat kan helpen. Vriend zal hier wel stukken lekkerder slapen mocht het helpen. En scheelt weer wortelkanaalbehandelingen voor mij , vorig jaar 3 gehad en tandarts denkt dat de oorzaak toch weleens bij het knarsen kan liggen. Zit er ook over te denken zo'n beugel daarvoor te nemen maar op buik slapen ga ik eerst proberen. Dat is toch makkelijkere oplossing.
Ik ga zeker kijken want klopt helemaal, het verpest onnodig veel en dat is zonde.
woensdag 21 juli 2010 om 13:34
Mijn zoontje wordt begin augustus 1 jaar
En dat van niet de stad in gaan, herken ik ook enorm! Maar weet je wat de kracht is...men zegt toch altijd "ken je tegenstander"...nou dat deed ik. Ik zocht op internet en kwam er achter hoe een paniekaanval in elkaar stak. Dus op het moment dat ik een aanval kreeg, dan wist ik van tevoren hoe mijn lichaam ging reageren en daar speelde ik op in. Daardoor werd het steeds minder eng
Frutje leuk en heel spannend...zo'n aanstaand huwelijk
En dat van niet de stad in gaan, herken ik ook enorm! Maar weet je wat de kracht is...men zegt toch altijd "ken je tegenstander"...nou dat deed ik. Ik zocht op internet en kwam er achter hoe een paniekaanval in elkaar stak. Dus op het moment dat ik een aanval kreeg, dan wist ik van tevoren hoe mijn lichaam ging reageren en daar speelde ik op in. Daardoor werd het steeds minder eng
Frutje leuk en heel spannend...zo'n aanstaand huwelijk
woensdag 21 juli 2010 om 14:06
Zie ook www.angststoornis.com Ik denk dat je heel veel herkenning vindt.
vrijdag 23 juli 2010 om 01:31
Heb ook hyperventilatie en paniekaanvallen (gehad), hyperventilatie was vnml op de middelbare school. Let sindsdien wel op m'n ademhaling, ik weet dat ik te snel en te oppervlakkig adem. Als ik gespannen ben, gaat dit nog steeds mis, ik word dan misselijk en ga dan heel bewust op m'n ademhaling letten. Negen van de tien keer helpt dat al enigszins.
Verder heb ik Diazepam, ik draag dit vrijwel altijd bij me. Gewoon de wetenschap dat ik het kan innemen wanneer ik het nodig heb, scheelt al een heleboel.
Vorig jaar heb ik een heel stressy tijd gehad en toen zat ik dus echt behoorlijk aan de valium, soms meerdere tabletten op een dag. Nu heb ik al in geen drie maanden valium op.
Ik slik overigens ook AD: Cymbalta.
Helpt bij mij goed, hoewel ik er wel sloom en ook een beetje vaag misselijk van word (dat gevoel wat je hebt als je lange tijd niet eet, zeg maar).
Sterkte TO
Verder heb ik Diazepam, ik draag dit vrijwel altijd bij me. Gewoon de wetenschap dat ik het kan innemen wanneer ik het nodig heb, scheelt al een heleboel.
Vorig jaar heb ik een heel stressy tijd gehad en toen zat ik dus echt behoorlijk aan de valium, soms meerdere tabletten op een dag. Nu heb ik al in geen drie maanden valium op.
Ik slik overigens ook AD: Cymbalta.
Helpt bij mij goed, hoewel ik er wel sloom en ook een beetje vaag misselijk van word (dat gevoel wat je hebt als je lange tijd niet eet, zeg maar).
Sterkte TO
vrijdag 23 juli 2010 om 08:51
Mastermind, jij ook bedankt voor je reactie en knuffel. Vervelend dat je zo'n stressy peroide hebt gehad zeg en daardoor aan de valium moest. Maar fijn dat dit nu niet meer het geval is. Hopelijk is de stressperiode dan ook helemaal voorbij voor je.
Erg herkenbaar wat je schrijft over de Diazepam, voor mij is het ook zo'n geruststelling te weten dat ik het bij me heb (in mijn geval dan Oxazepam). Ik let daar altijd nog wel heel goed op: heb ik nog voldoende, zit het in mijn tas etc. Voor speciale gelegenheden (tandarts oid) slik ik het trouwens preventief. Geen idee of dat handig is eigenlijk, misschien niet, maar het voelt voor mij nu oké. En het is nu ook weer niet zo dat ik daar wekelijks lig dus daarmee praat ik het voor mezelf weer goed
Die misselijkheid die je beschrijft heb ik pas sinds kort. Eerder had ik alleen last van duizeligheid, tintelingen etc. Paar weken geleden had ik een sollicitatiegesprek en ineens was ik ontzettend misselijk. Dacht nog dat het door de warmte kwam dus niet verder bij nagedacht. Na een paar keer enorm misselijk te zijn geweest bij bijzondere gelegenheden viel het kwartje. Was ook wel erg toevallig dat zodra iets voorbij was (soll.gesprek dus bijv) de misselijkheid ineens voorbij was.
Het valt mij op dat er toch nog best een aantal AD slikken. Ik heb het vorig jr een tijdje geslikt en ik was daar toen best open over. Ik kreeg daar veel commentaar op, dat het rotspul was en dat ik zonder "dat spul" me er overheen moest zetten etc. Krijgen jullie ook weleens dit soort reacties? Ik merkte aan mezelf dat ik me door dit soort reacties wel een slappeling voelde en daardoor er ook zo snel mogelijk vanaf wilde. Niet dat ik het nu weer per se wil gaan slikken maar ik vraag me nu soms wel af of het wel zo'n strakke actie van mezelf is geweest om alles op alles te zetten daar maar mee te stoppen.
Erg herkenbaar wat je schrijft over de Diazepam, voor mij is het ook zo'n geruststelling te weten dat ik het bij me heb (in mijn geval dan Oxazepam). Ik let daar altijd nog wel heel goed op: heb ik nog voldoende, zit het in mijn tas etc. Voor speciale gelegenheden (tandarts oid) slik ik het trouwens preventief. Geen idee of dat handig is eigenlijk, misschien niet, maar het voelt voor mij nu oké. En het is nu ook weer niet zo dat ik daar wekelijks lig dus daarmee praat ik het voor mezelf weer goed
Die misselijkheid die je beschrijft heb ik pas sinds kort. Eerder had ik alleen last van duizeligheid, tintelingen etc. Paar weken geleden had ik een sollicitatiegesprek en ineens was ik ontzettend misselijk. Dacht nog dat het door de warmte kwam dus niet verder bij nagedacht. Na een paar keer enorm misselijk te zijn geweest bij bijzondere gelegenheden viel het kwartje. Was ook wel erg toevallig dat zodra iets voorbij was (soll.gesprek dus bijv) de misselijkheid ineens voorbij was.
Het valt mij op dat er toch nog best een aantal AD slikken. Ik heb het vorig jr een tijdje geslikt en ik was daar toen best open over. Ik kreeg daar veel commentaar op, dat het rotspul was en dat ik zonder "dat spul" me er overheen moest zetten etc. Krijgen jullie ook weleens dit soort reacties? Ik merkte aan mezelf dat ik me door dit soort reacties wel een slappeling voelde en daardoor er ook zo snel mogelijk vanaf wilde. Niet dat ik het nu weer per se wil gaan slikken maar ik vraag me nu soms wel af of het wel zo'n strakke actie van mezelf is geweest om alles op alles te zetten daar maar mee te stoppen.
zaterdag 24 juli 2010 om 22:22
Dag Paniekvogel,
Wat naar dat je last hebt van angstaanvallen. Ik heb er jaaaaaaren mee getobt. O.a. door de reacties van de omgeving die geen begrip had. Ook artsen en psychologen niet. Pas veeel later kwam het begrip "gegeneraliseerde angststoornis" in beeld (ik heb het nu over een periode van 15 jaar). Nu staat het zelfs in de DSM IV met alle symptomen die ik stuk voor stuk herken. Dus nu is het "officieel". Het heeft me jaren gekost om van de schaamte af te komen. Sinds een jaar of 10 slik ik AD in een lage onderhoudsdosis. De HA heeft me uitgelegd hoe e.e.a. in de hersenen werkt met neurotransmitters. Hij zei ook dat iemand met hoge bloeddruk daar medicijnen voor neemt en iemand met diabetes ook dus waarom zou je voor psychische klachten een uitzondering maken? Mensen oordelen zo snel, zeker mensen die er zelf geen ervaring mee hebben.
Wat ik je zou willen aanraden is om eens te onderzoeken of "mindfullness" iets voor je zou kunnen zijn. Dat is een combinatie van meditatie, ontspanningsoefeningen, yoga en lichamelijk gewaarzijn. Je leert je lichamelijke gewaarwordingen en je psychische reacties daarop te herkennen, te accepteren zonder ze te veroordelen. Het is geen psychotherapie in de zin dat je er beter van moet worden (heb ik jaren gevolgd). Maar dit werkt. Het is voor mij een enorme eye-opener geweest.Het geeft zoveel vrijheid om niet te hoeven vechten tegen iets maar om het te voelen en te accepteren. Dat haalt al zoveel spanning weg dat de paniekaanvallen eigenlijk vanzelf stoppen. Ze krijgen gewoon weg de kans niet meer om zich te ontplooien. Ik weet niet of ik linkjes mag geven. Er is in Nederland de laatste tijd veel belangstelling voor. Iedereen geeft tegenwoordig een cursus mindfullness en er is veel kaf onder het koren. Er zijn i.i.g drie organisaties die betrouwbare cursussen geven waar de cursusleiders zelf ook veel ervaring hebben en het niet alleen uit een boekje hebben. Er is ook een uitstekend zelfwerkboek over. Je kunt de bijbehorende oefeningen downloaden.
Sorry voor deze enorme lange post.
Heel veel sterkte. Maar heb vertrouwen. Het komt goed.
Liefs Vivaeva
Wat naar dat je last hebt van angstaanvallen. Ik heb er jaaaaaaren mee getobt. O.a. door de reacties van de omgeving die geen begrip had. Ook artsen en psychologen niet. Pas veeel later kwam het begrip "gegeneraliseerde angststoornis" in beeld (ik heb het nu over een periode van 15 jaar). Nu staat het zelfs in de DSM IV met alle symptomen die ik stuk voor stuk herken. Dus nu is het "officieel". Het heeft me jaren gekost om van de schaamte af te komen. Sinds een jaar of 10 slik ik AD in een lage onderhoudsdosis. De HA heeft me uitgelegd hoe e.e.a. in de hersenen werkt met neurotransmitters. Hij zei ook dat iemand met hoge bloeddruk daar medicijnen voor neemt en iemand met diabetes ook dus waarom zou je voor psychische klachten een uitzondering maken? Mensen oordelen zo snel, zeker mensen die er zelf geen ervaring mee hebben.
Wat ik je zou willen aanraden is om eens te onderzoeken of "mindfullness" iets voor je zou kunnen zijn. Dat is een combinatie van meditatie, ontspanningsoefeningen, yoga en lichamelijk gewaarzijn. Je leert je lichamelijke gewaarwordingen en je psychische reacties daarop te herkennen, te accepteren zonder ze te veroordelen. Het is geen psychotherapie in de zin dat je er beter van moet worden (heb ik jaren gevolgd). Maar dit werkt. Het is voor mij een enorme eye-opener geweest.Het geeft zoveel vrijheid om niet te hoeven vechten tegen iets maar om het te voelen en te accepteren. Dat haalt al zoveel spanning weg dat de paniekaanvallen eigenlijk vanzelf stoppen. Ze krijgen gewoon weg de kans niet meer om zich te ontplooien. Ik weet niet of ik linkjes mag geven. Er is in Nederland de laatste tijd veel belangstelling voor. Iedereen geeft tegenwoordig een cursus mindfullness en er is veel kaf onder het koren. Er zijn i.i.g drie organisaties die betrouwbare cursussen geven waar de cursusleiders zelf ook veel ervaring hebben en het niet alleen uit een boekje hebben. Er is ook een uitstekend zelfwerkboek over. Je kunt de bijbehorende oefeningen downloaden.
Sorry voor deze enorme lange post.
Heel veel sterkte. Maar heb vertrouwen. Het komt goed.
Liefs Vivaeva
maandag 23 augustus 2010 om 13:28
Vivaeva, bedankt voor je reactie. Sorry voor mijn late reactie terug.
Poeh, 15 jaar! Ik heb het nog maar 3 jaar en word er nu al redelijk gestoord van. Frustrerend hoor dat onbegrip, zeker van artsen. Mijn huisarts en psycholoog zijn beiden erg begripvol dus daar heb ik het erg goed mee getroffen.
Mindfullness heb ik wel vaker van gehoord, volgens jou dus wel een aanrader begrijp ik. Zou je me die link anders via een berichtje hier willen sturen? Ben wel erg benieuwd want wanneer ik op Google zoek krijg ik inderdaad wel heel veel resultaten. Valt zoiets trouwens ook onder je zorgverzekering?
Qua baan waar ik in OP over vertelde: Dit is helaas niet doorgegaan. Van de arts van het UWV heb ik namelijk enkele restricties opgekregen wat ik niet mag doen. Dit ook gezegd tegen uitzendbureau en dit was geen probleem aangezien dit bij deze baan niet aan de orde was. Na 4 dagen bleek het alleen maar datgene te zijn wat ik niet mag doen. Volgens uitzendbureau was dit dus echt net veranderd. Nah ja, heb ik weinig aan. Nog overleg gehad of er eea aangepast kon worden maar dit was helaas niet mogelijk. Ik baal er goed van. Ga zometeen weer op een aantal vacatures solliciteren dus hopelijk snel weer wat anders gevonden.
Poeh, 15 jaar! Ik heb het nog maar 3 jaar en word er nu al redelijk gestoord van. Frustrerend hoor dat onbegrip, zeker van artsen. Mijn huisarts en psycholoog zijn beiden erg begripvol dus daar heb ik het erg goed mee getroffen.
Mindfullness heb ik wel vaker van gehoord, volgens jou dus wel een aanrader begrijp ik. Zou je me die link anders via een berichtje hier willen sturen? Ben wel erg benieuwd want wanneer ik op Google zoek krijg ik inderdaad wel heel veel resultaten. Valt zoiets trouwens ook onder je zorgverzekering?
Qua baan waar ik in OP over vertelde: Dit is helaas niet doorgegaan. Van de arts van het UWV heb ik namelijk enkele restricties opgekregen wat ik niet mag doen. Dit ook gezegd tegen uitzendbureau en dit was geen probleem aangezien dit bij deze baan niet aan de orde was. Na 4 dagen bleek het alleen maar datgene te zijn wat ik niet mag doen. Volgens uitzendbureau was dit dus echt net veranderd. Nah ja, heb ik weinig aan. Nog overleg gehad of er eea aangepast kon worden maar dit was helaas niet mogelijk. Ik baal er goed van. Ga zometeen weer op een aantal vacatures solliciteren dus hopelijk snel weer wat anders gevonden.
dinsdag 24 augustus 2010 om 17:41
Mag ik eens vragen of jullie het ook zo herkennen (voor degenen die een paniekstoornis of angst gehad hebben) of jullie vaak ook zooo ontzettend moe en zo ontzettend duizelig waren/ zijn?
ik heb daar zoveel last van en dat is bij mij steeds weer de trigger tot paniek en te denken van shit.. zou dit dan door iets veroorzaakt worden? (ziekte oid)
ik heb daar zoveel last van en dat is bij mij steeds weer de trigger tot paniek en te denken van shit.. zou dit dan door iets veroorzaakt worden? (ziekte oid)
