Psyche
alle pijlers
het opgeven en Je overgeven aan de pijn
donderdag 21 november 2019 23:17
Ik heb door zenuwbeschadiging last van zenuwpijn. Altijd. Van een gezonde, werkende vrouw een paar jaar geleden ben ik veranderd in een hulpbehoevende, zieke, gehandicapte vrouw. Elke dagelijkse handeling is een strijd. Ik heb een scootmobiel en een rolstoel. En ik heb sinds een aantal maanden een IVA uitkering.
Ik probeerde laatst een klein stukje te lopen buiten op het fietspad, met de rolstoel als rollator voor mij om mij aan vast te houden en zodat ik zou kunnen zitten als het teveel werd. Dat was een heel pijnlijk gevecht. Maar al wankelend en strompelend van de pijn en heel langzaam lukte het om een aantal meters te lopen. Maar helaas voor mij ging het fietspad over op een kruispunt. Het was de eerste keer sinds een jaar of twee dat ik een kruispunt lopend overstak. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen. Maar voordat ik halverwege het zebrapad was, sprong het voetgangerslicht al op rood en wilden de auto’s gaan rijden. Ik schrok daarvan. Gelukkig wachtten de automobilisten gewoon en gingen ze niet toeteren, want ze zagen blijkbaar ook wel dat ik niet harder kon. Maar het heeft een impact op mij achtergelaten en ook het besef hoe erg ik achteruit ben gegaan.
Er wordt altijd gezegd door Psyq dat je moet blijven vechten. Dat je de leuke dingen moet blijven zien. Maar wat als je dat niet meer kunt? Als je niks meer leuk vindt en vechten vooral nog meer pijn oplevert?
Euthanasie is een aantal keren afgewezen. Ik vraag mij nu af waarom ik moet blijven vechten. Ik ben 47 jaar. Ik heb wel een paar lieve vrienden, maar dat is alles. Ik ben eigenlijk bijna altijd thuis, omdat ik het gevecht niet meer goed aan kan. Mijn lichaam en mijn geest zijn niet meer wat ze waren toen ik nog gezond was.
Kan ik niet de rest van mijn jaren mijzelf opsluiten, voor me uit staren en op bed blijven liggen? Het gevecht opgeven en mij overgeven aan de pijn. Wat zou daar het nadeel van zijn? Zou dat nog pijnlijker zijn dan het leven, het gevecht, dat ik nu leid/lijd?
Ik probeerde laatst een klein stukje te lopen buiten op het fietspad, met de rolstoel als rollator voor mij om mij aan vast te houden en zodat ik zou kunnen zitten als het teveel werd. Dat was een heel pijnlijk gevecht. Maar al wankelend en strompelend van de pijn en heel langzaam lukte het om een aantal meters te lopen. Maar helaas voor mij ging het fietspad over op een kruispunt. Het was de eerste keer sinds een jaar of twee dat ik een kruispunt lopend overstak. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen. Maar voordat ik halverwege het zebrapad was, sprong het voetgangerslicht al op rood en wilden de auto’s gaan rijden. Ik schrok daarvan. Gelukkig wachtten de automobilisten gewoon en gingen ze niet toeteren, want ze zagen blijkbaar ook wel dat ik niet harder kon. Maar het heeft een impact op mij achtergelaten en ook het besef hoe erg ik achteruit ben gegaan.
Er wordt altijd gezegd door Psyq dat je moet blijven vechten. Dat je de leuke dingen moet blijven zien. Maar wat als je dat niet meer kunt? Als je niks meer leuk vindt en vechten vooral nog meer pijn oplevert?
Euthanasie is een aantal keren afgewezen. Ik vraag mij nu af waarom ik moet blijven vechten. Ik ben 47 jaar. Ik heb wel een paar lieve vrienden, maar dat is alles. Ik ben eigenlijk bijna altijd thuis, omdat ik het gevecht niet meer goed aan kan. Mijn lichaam en mijn geest zijn niet meer wat ze waren toen ik nog gezond was.
Kan ik niet de rest van mijn jaren mijzelf opsluiten, voor me uit staren en op bed blijven liggen? Het gevecht opgeven en mij overgeven aan de pijn. Wat zou daar het nadeel van zijn? Zou dat nog pijnlijker zijn dan het leven, het gevecht, dat ik nu leid/lijd?
donderdag 21 november 2019 23:28
Nadeel wat ik kan bedenken: door minder te bewegen en te doen meer achteruitgang en dus meer pijn. Ik ben niet bekend met regels en trajecten voor euthanasie maar ik denk niet dat een arts dit aan zou willen gaan.
Ik herken een aantal punten: confrontatie met wat was en nu, geen zicht op verbetering, wat leuk is niet meer kunnen en wat wel lukt niet leuk vinden. Maar ik heb makkelijk praten want geen pijn. Ik heb nog verplichtingen waardoor ik niet echt hoef na te denken.
Je zult vast wel al lang en breed bekend zijn met mogelijkheden en trajecten dus ik zal je niet beledigen door het roepen van wat ‘suggesties’.
Jij was toch ook de TO van het topic ‘uiterlijke verzorging’? Heeft die hulp en extra zorg iets gedaan voor jouw gevoel?
Ik herken een aantal punten: confrontatie met wat was en nu, geen zicht op verbetering, wat leuk is niet meer kunnen en wat wel lukt niet leuk vinden. Maar ik heb makkelijk praten want geen pijn. Ik heb nog verplichtingen waardoor ik niet echt hoef na te denken.
Je zult vast wel al lang en breed bekend zijn met mogelijkheden en trajecten dus ik zal je niet beledigen door het roepen van wat ‘suggesties’.
Jij was toch ook de TO van het topic ‘uiterlijke verzorging’? Heeft die hulp en extra zorg iets gedaan voor jouw gevoel?
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 21 november 2019 23:43
Je verteld een verhaal over een rolstoel en ik kan me voorstellen dat dat een hele strijd moet zijn geweest.
Je hebt ook een scootmobiel, waar je met gemak de hele stad mee kunt doorkruisen en die je kunt gebruiken om contacten te maken. Het neemt de pijn natuurlijk niet weg, maar ik kan me zo voorstellen dat als je op bed ligt of op de bank, dat je niets anders hebt dan je te richten op de pijn. Kan me ook voorstellen dat als je je ergens anders op richt, dat het natuurlijk nog wel erg is, maar dat je je dan kunt concentreren op zaken die de pijn niet in het middelpunt zetten.
Het geeft het leven niet ineens heel veel zin, maar kan dienen als een verzetje, door eens koffie te gaan drinken in het wijkcentrum of clubhuis of wat je hebt in de omgeving. Je kan een kaartje gaan leggen bij de soos.
Alsjeblieft, voordat je de moed opgeeft, probeer het eerst eens op een andere manier, probeer eerst nog iets met je leven te doen.
Er is hier een forummer met een heel wijs motto waar ik veel van leer telkens als ik eraan denk: Het maakt niet uit hoeveel fouten je maakt en hoe moeilijk de strijd voor je is, je ligt mijlenver voor op hen die het niet eens proberen.
Ik ken pijn, 24 uur per dag en ik ben zo moe als een hond ervan, maar ik vertik het om me als een slachtoffer m'n hoofd te laten hangen en alles maar op te geven. Ik ben veel meer dan mijn lijf en ik laat me er niet door ringeloren en teneerslaan.
Er zijn echt nog dingen die je leuk vindt en die liggen vaker voor je neus dan dat ze onbereikbaar zijn, dus probeer je af te wenden van dat wat zoveel aandacht eist en doe een poging om met een wijdere blik naar je leven te kijken, naar mogelijkheden.
Alsjeblieft!
Je hebt ook een scootmobiel, waar je met gemak de hele stad mee kunt doorkruisen en die je kunt gebruiken om contacten te maken. Het neemt de pijn natuurlijk niet weg, maar ik kan me zo voorstellen dat als je op bed ligt of op de bank, dat je niets anders hebt dan je te richten op de pijn. Kan me ook voorstellen dat als je je ergens anders op richt, dat het natuurlijk nog wel erg is, maar dat je je dan kunt concentreren op zaken die de pijn niet in het middelpunt zetten.
Het geeft het leven niet ineens heel veel zin, maar kan dienen als een verzetje, door eens koffie te gaan drinken in het wijkcentrum of clubhuis of wat je hebt in de omgeving. Je kan een kaartje gaan leggen bij de soos.
Alsjeblieft, voordat je de moed opgeeft, probeer het eerst eens op een andere manier, probeer eerst nog iets met je leven te doen.
Er is hier een forummer met een heel wijs motto waar ik veel van leer telkens als ik eraan denk: Het maakt niet uit hoeveel fouten je maakt en hoe moeilijk de strijd voor je is, je ligt mijlenver voor op hen die het niet eens proberen.
Ik ken pijn, 24 uur per dag en ik ben zo moe als een hond ervan, maar ik vertik het om me als een slachtoffer m'n hoofd te laten hangen en alles maar op te geven. Ik ben veel meer dan mijn lijf en ik laat me er niet door ringeloren en teneerslaan.
Er zijn echt nog dingen die je leuk vindt en die liggen vaker voor je neus dan dat ze onbereikbaar zijn, dus probeer je af te wenden van dat wat zoveel aandacht eist en doe een poging om met een wijdere blik naar je leven te kijken, naar mogelijkheden.
Alsjeblieft!
vrijdag 22 november 2019 00:12
Ik geloof niet dat ik ergens ook maar iets heb geschreven wat TO zelfonderzoek zou afraden.puntillita schreef: ↑21-11-2019 23:46.
Dat weet je dus niet. Wie weet voldoet TO wel aan de criteria. Kan ze als ze dat wil best uitzoeken.
Nee heb je, ja kun je krijgen
vrijdag 22 november 2019 00:13
In de OP staat dat het al een aantal keer afgewezen is.puntillita schreef: ↑21-11-2019 23:46.
Dat weet je dus niet. Wie weet voldoet TO wel aan de criteria. Kan ze als ze dat wil best uitzoeken.
vrijdag 22 november 2019 00:47
mooi gezegdCateautje schreef: ↑21-11-2019 23:43Je verteld een verhaal over een rolstoel en ik kan me voorstellen dat dat een hele strijd moet zijn geweest.
Je hebt ook een scootmobiel, waar je met gemak de hele stad mee kunt doorkruisen en die je kunt gebruiken om contacten te maken. Het neemt de pijn natuurlijk niet weg, maar ik kan me zo voorstellen dat als je op bed ligt of op de bank, dat je niets anders hebt dan je te richten op de pijn. Kan me ook voorstellen dat als je je ergens anders op richt, dat het natuurlijk nog wel erg is, maar dat je je dan kunt concentreren op zaken die de pijn niet in het middelpunt zetten.
Het geeft het leven niet ineens heel veel zin, maar kan dienen als een verzetje, door eens koffie te gaan drinken in het wijkcentrum of clubhuis of wat je hebt in de omgeving. Je kan een kaartje gaan leggen bij de soos.
Alsjeblieft, voordat je de moed opgeeft, probeer het eerst eens op een andere manier, probeer eerst nog iets met je leven te doen.
Er is hier een forummer met een heel wijs motto waar ik veel van leer telkens als ik eraan denk: Het maakt niet uit hoeveel fouten je maakt en hoe moeilijk de strijd voor je is, je ligt mijlenver voor op hen die het niet eens proberen.
Ik ken pijn, 24 uur per dag en ik ben zo moe als een hond ervan, maar ik vertik het om me als een slachtoffer m'n hoofd te laten hangen en alles maar op te geven. Ik ben veel meer dan mijn lijf en ik laat me er niet door ringeloren en teneerslaan.
Er zijn echt nog dingen die je leuk vindt en die liggen vaker voor je neus dan dat ze onbereikbaar zijn, dus probeer je af te wenden van dat wat zoveel aandacht eist en doe een poging om met een wijdere blik naar je leven te kijken, naar mogelijkheden.
Alsjeblieft!
vrijdag 22 november 2019 00:55
Wat is er mis met een rolstoel of scoot? Waarom moet je persé lopen.
Dat is toch iets wat je moet laten gaan. Zoals ik je lees TO heb je niet een ziekte je bént de ziekte.
Pijn is naar maar een pijnpoli kan je helpen. Geestelijk kun je er ook best wat aan doen. Pijn kun je naar de achterkant van je gedachten verbannen. Een soort van gedempt zeg maar.
Het "er is voor mij niets leuks meer" is natuurlijk onzin. Er is altijd wel iets van te maken. Maar dat moet je zelf doen, niet gaan wachten tot een ander wat doet.
Maak nieuwe vrienden, ga iets buiten de deur doen qua hobby.
Wat vindt de poli? Kun je blokkades krijgen? Een spuit kan wonderen doen.
Als je echt niets van je leven wil maken is dat jouw keus maar hang dat niet op aan een ziekte. Dat niet willen en niets leuk vinden zit meer tussen de oren dan ergens anders. Daar moet je dan ook aan werken, je geestelijke gesteldheid en niet mieren over wat je niet meer kan. Dat was en komt niet meer. Hard gezegd, neem daar afscheid van en richt je op wat wel kan.
Dat is toch iets wat je moet laten gaan. Zoals ik je lees TO heb je niet een ziekte je bént de ziekte.
Pijn is naar maar een pijnpoli kan je helpen. Geestelijk kun je er ook best wat aan doen. Pijn kun je naar de achterkant van je gedachten verbannen. Een soort van gedempt zeg maar.
Het "er is voor mij niets leuks meer" is natuurlijk onzin. Er is altijd wel iets van te maken. Maar dat moet je zelf doen, niet gaan wachten tot een ander wat doet.
Maak nieuwe vrienden, ga iets buiten de deur doen qua hobby.
Wat vindt de poli? Kun je blokkades krijgen? Een spuit kan wonderen doen.
Als je echt niets van je leven wil maken is dat jouw keus maar hang dat niet op aan een ziekte. Dat niet willen en niets leuk vinden zit meer tussen de oren dan ergens anders. Daar moet je dan ook aan werken, je geestelijke gesteldheid en niet mieren over wat je niet meer kan. Dat was en komt niet meer. Hard gezegd, neem daar afscheid van en richt je op wat wel kan.
vrijdag 22 november 2019 04:02
Lekker makkelijk praten vanaf de zijlijn.aloha66 schreef: ↑22-11-2019 00:55Wat is er mis met een rolstoel of scoot? Waarom moet je persé lopen.
Dat is toch iets wat je moet laten gaan. Zoals ik je lees TO heb je niet een ziekte je bént de ziekte.
Pijn is naar maar een pijnpoli kan je helpen. Geestelijk kun je er ook best wat aan doen. Pijn kun je naar de achterkant van je gedachten verbannen. Een soort van gedempt zeg maar.
Het "er is voor mij niets leuks meer" is natuurlijk onzin. Er is altijd wel iets van te maken. Maar dat moet je zelf doen, niet gaan wachten tot een ander wat doet.
Maak nieuwe vrienden, ga iets buiten de deur doen qua hobby.
Wat vindt de poli? Kun je blokkades krijgen? Een spuit kan wonderen doen.
Als je echt niets van je leven wil maken is dat jouw keus maar hang dat niet op aan een ziekte. Dat niet willen en niets leuk vinden zit meer tussen de oren dan ergens anders. Daar moet je dan ook aan werken, je geestelijke gesteldheid en niet mieren over wat je niet meer kan. Dat was en komt niet meer. Hard gezegd, neem daar afscheid van en richt je op wat wel kan.
Wat een ontzettend onaardige en belerende post. Echt bah!
@TO
vrijdag 22 november 2019 04:57
”Kan ik niet de rest van mijn jaren mijzelf opsluiten, voor me uit staren en op bed blijven liggen? Het gevecht opgeven en mij overgeven aan de pijn. Wat zou daar het nadeel van zijn? Zou dat nog pijnlijker zijn dan het leven, het gevecht, dat ik nu leid/lijd?”
Natuurlijk kan dat. Of dat nog pijnlijker is dat kan alleen jij bepalen.
Wat ontzettend verdrietig en rot voor je dat je je zo voelt Nagellak
Natuurlijk kan dat. Of dat nog pijnlijker is dat kan alleen jij bepalen.
Wat ontzettend verdrietig en rot voor je dat je je zo voelt Nagellak
vrijdag 22 november 2019 06:40
Wat een nare situatie voor je to
Ik weet niet of je hieraan iets hebt maar: een dierbaar familielid met en al aanwezige psychische problemen en daarbovenop een ernstige fysieke aandoening (longen) is veranderd van een redelijk ondernemend persoon naar iemand die altijd thuiszit en heel somber werd de laatste jaren.
Precies om de zaken die je beschreef: proberen je ergens overheen te zetten en dan juist een enorme terugval krijgen.
Zij is opgenomen bij merem, die hebben verschillende soorten behandelingen ook voor pijnklachten zag ik op de site.
Tot mijn verbazing heeft dit familielid, die amper haar huis nog uitkwam en weinig meer durfde, een proefdag met deze instelling meegedaan en kwam er enthousiast vandaan.
Zij heeft op de wachtlijst gestaan en is nu opgenomen. Dat houdt in dat je een dagprogramma volgt en in het weekend naar huis gaat.
Dit wordt compleet vergoed.
Ze is na drie weken helemaal opgefleurd. Het duurt drie maanden.
Ze kijken daar naar je aandoening, je wordt van alle kanten goed onderzocht en getest, daarnaast heb je een maatschappelijk werker en indien nodig meer psychische hulp.
Door de opname heen wordt je geobserveerd en je krijgt specifieke adviezen hoe om te gaan met je aandoening
Dus mijn familielid krijgt daar concreet een dieet, moet gecontroleerd meer bewegen (maar is helemaal opgelucht want dat is speciaal voor haar dus geen overbelasting), en heel veel adviezen op mentaal vlak.
Super sfeer, heel professioneel en fijn.
Ze had na een week al dat ze heel relaxt reageerde op iets waarover ze normaal in paniek zou raken.
Kortom, probeer via je arts een doorverwijzing te krijgen naar zoiets. Er zij vast meer van dit soort behandelingen
Als familielid ben ik al anders naar haar ziekte gaan kijken dus ik hoop dat dit ook voor jou mogelijk is en kan.
https://www.merem.nl/iedereen/aandoeningen
Ik weet niet of je hieraan iets hebt maar: een dierbaar familielid met en al aanwezige psychische problemen en daarbovenop een ernstige fysieke aandoening (longen) is veranderd van een redelijk ondernemend persoon naar iemand die altijd thuiszit en heel somber werd de laatste jaren.
Precies om de zaken die je beschreef: proberen je ergens overheen te zetten en dan juist een enorme terugval krijgen.
Zij is opgenomen bij merem, die hebben verschillende soorten behandelingen ook voor pijnklachten zag ik op de site.
Tot mijn verbazing heeft dit familielid, die amper haar huis nog uitkwam en weinig meer durfde, een proefdag met deze instelling meegedaan en kwam er enthousiast vandaan.
Zij heeft op de wachtlijst gestaan en is nu opgenomen. Dat houdt in dat je een dagprogramma volgt en in het weekend naar huis gaat.
Dit wordt compleet vergoed.
Ze is na drie weken helemaal opgefleurd. Het duurt drie maanden.
Ze kijken daar naar je aandoening, je wordt van alle kanten goed onderzocht en getest, daarnaast heb je een maatschappelijk werker en indien nodig meer psychische hulp.
Door de opname heen wordt je geobserveerd en je krijgt specifieke adviezen hoe om te gaan met je aandoening
Dus mijn familielid krijgt daar concreet een dieet, moet gecontroleerd meer bewegen (maar is helemaal opgelucht want dat is speciaal voor haar dus geen overbelasting), en heel veel adviezen op mentaal vlak.
Super sfeer, heel professioneel en fijn.
Ze had na een week al dat ze heel relaxt reageerde op iets waarover ze normaal in paniek zou raken.
Kortom, probeer via je arts een doorverwijzing te krijgen naar zoiets. Er zij vast meer van dit soort behandelingen
Als familielid ben ik al anders naar haar ziekte gaan kijken dus ik hoop dat dit ook voor jou mogelijk is en kan.
https://www.merem.nl/iedereen/aandoeningen
vrijdag 22 november 2019 06:43
vrijdag 22 november 2019 07:15
Ooit wel eens 24/7 pijn gehad? En dan niet een weekje, maar continu, jaren achter elkaar? Te lezën aan je reactie niet.aloha66 schreef: ↑22-11-2019 00:55Wat is er mis met een rolstoel of scoot? Waarom moet je persé lopen.
Dat is toch iets wat je moet laten gaan. Zoals ik je lees TO heb je niet een ziekte je bént de ziekte.
Pijn is naar maar een pijnpoli kan je helpen. Geestelijk kun je er ook best wat aan doen. Pijn kun je naar de achterkant van je gedachten verbannen. Een soort van gedempt zeg maar.
Het "er is voor mij niets leuks meer" is natuurlijk onzin. Er is altijd wel iets van te maken. Maar dat moet je zelf doen, niet gaan wachten tot een ander wat doet.
Maak nieuwe vrienden, ga iets buiten de deur doen qua hobby.
Wat vindt de poli? Kun je blokkades krijgen? Een spuit kan wonderen doen.
Als je echt niets van je leven wil maken is dat jouw keus maar hang dat niet op aan een ziekte. Dat niet willen en niets leuk vinden zit meer tussen de oren dan ergens anders. Daar moet je dan ook aan werken, je geestelijke gesteldheid en niet mieren over wat je niet meer kan. Dat was en komt niet meer. Hard gezegd, neem daar afscheid van en richt je op wat wel kan.
"Iets " buiten de deur doen is vaak geen optie bij 24/7 pijn. Mensen ontmoeten, kort en vluchtig lukt misschien nog wel, maar er een band mee opbouwen, afspreken, nee hoor.
Want op de dag van je afspraak kan je je bed niet uitkomen van de pijn , je zegt 1, 2 , meer keer af en de contact en laten het afweten. Gebrek aan begrip.
Net als wat er uit jouw post spreekt.
Pijn naar de achtergrond verdringen? Afleiding helpt wel Iets, dat is wat. Maar dat hou je maar kort vol, de pijn gaat snel overheersen. Op dat moment ben je al drie keer over je grenzen heen gegaan en moet je dat bekopen met een of meerdere dagen bedrust.
Je weet niet waarover je het hebt aloha. Helaas.
Want met meer begrip van anderen zouden veel chronisch pijn patiënten al een stuk verder komen in hun eigen acceptatie.
Want als pijn patiënt vecht je nu ook tegen de buitenwereld, tegen alle vooroordelen. En óók nog eens tegen je pijn. Kost 2 keer zoveel energie. Die je niet hebt.
TO , ik heb helaas de oplossing niet.
Behalve proberen hele kleine dingen te doen en daarvan te " genieten ". Dat je toch nog iets kunt. Dat éne afgewassen kopje is je gelukt. De hele vaat niet maar tóch dat ene kopje.
Maar ik begrijp volledig hoe zwaar dit moet zijn. Heel veel sterkte!
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
vrijdag 22 november 2019 07:42
Cateautje schreef: ↑21-11-2019 23:43Je verteld een verhaal over een rolstoel en ik kan me voorstellen dat dat een hele strijd moet zijn geweest.
Je hebt ook een scootmobiel, waar je met gemak de hele stad mee kunt doorkruisen en die je kunt gebruiken om contacten te maken. Het neemt de pijn natuurlijk niet weg, maar ik kan me zo voorstellen dat als je op bed ligt of op de bank, dat je niets anders hebt dan je te richten op de pijn. Kan me ook voorstellen dat als je je ergens anders op richt, dat het natuurlijk nog wel erg is, maar dat je je dan kunt concentreren op zaken die de pijn niet in het middelpunt zetten.
Het geeft het leven niet ineens heel veel zin, maar kan dienen als een verzetje, door eens koffie te gaan drinken in het wijkcentrum of clubhuis of wat je hebt in de omgeving. Je kan een kaartje gaan leggen bij de soos.
Alsjeblieft, voordat je de moed opgeeft, probeer het eerst eens op een andere manier, probeer eerst nog iets met je leven te doen.
Er is hier een forummer met een heel wijs motto waar ik veel van leer telkens als ik eraan denk: Het maakt niet uit hoeveel fouten je maakt en hoe moeilijk de strijd voor je is, je ligt mijlenver voor op hen die het niet eens proberen.
Ik ken pijn, 24 uur per dag en ik ben zo moe als een hond ervan, maar ik vertik het om me als een slachtoffer m'n hoofd te laten hangen en alles maar op te geven. Ik ben veel meer dan mijn lijf en ik laat me er niet door ringeloren en teneerslaan.
Er zijn echt nog dingen die je leuk vindt en die liggen vaker voor je neus dan dat ze onbereikbaar zijn, dus probeer je af te wenden van dat wat zoveel aandacht eist en doe een poging om met een wijdere blik naar je leven te kijken, naar mogelijkheden.
Alsjeblieft!
Mooi verwoord en fijn dat mijn motto je helpt
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
vrijdag 22 november 2019 07:50
Aloha wordt flink afgefakkeld, maar ze maakt ook rake opmerkingen (waarom moet je lopen?)
Sommige mensen hebben een aai over hun bol nodig en een beetje begrip of een knuffel. Anderen een positief bedoelde schop onder de kont om even weer te landen.
Als je jouw probleem openbaar post, kun je beide reacties verwachten.
Voor TO heb ik helaas geen goede tips.
Ik ben niet bijgelovig, dat brengt ongeluk...
vrijdag 22 november 2019 08:10
Klopt hoor. Er zitten één of twee rake zinnen in. Dat moeten lopen is idd iets psychisch, je moet als pijn patiënt ook vaak de grenzen voor jezelf verleggen. En dat is lastig.fitch schreef: ↑22-11-2019 07:50Aloha wordt flink afgefakkeld, maar ze maakt ook rake opmerkingen (waarom moet je lopen?)
Sommige mensen hebben een aai over hun bol nodig en een beetje begrip of een knuffel. Anderen een positief bedoelde schop onder de kont om even weer te landen.
Als je jouw probleem openbaar post, kun je beide reacties verwachten.
Voor TO heb ik helaas geen goede tips.
Maar zeggen dat pijn tussen je oren zit, dat het een soort mindset is om continu pijn te hebben , dat vind ik dan toch een wat minder constructieve " goed bedoelde" schop onder de kont.
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
vrijdag 22 november 2019 08:18
Als je je gaat "overgeven aan de pijn" voor zover dat kan, dan ontstaat er plotseling een zee van tijd, waar je maar doorheen moet zien te komen. Mijn ervaring is dat je ankerpunten gaat zoeken, gewoon om het te kunnen behappen deel je de tijd in porties die je kan overzien. Is het half drie geweest, dan is het vrij snel vijf uur en dan kan je aan het eten beginnen. Je moet nu eenmaal eten maken, dat kan niet anders, dus daar leef je naartoe.
Dat "je overgeven aan de pijn" drukt een zekere woede uit, maar in feite heb je alleen jezelf ermee.
Dat "je overgeven aan de pijn" drukt een zekere woede uit, maar in feite heb je alleen jezelf ermee.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 22 november 2019 08:23
Je hebt een paar ziektes die bekendstaan als zelfmoordziektes, clusterhoofdpijn is er één maar ook zenuwpijn, ik kan me niet eens voorstellen hoe dat moet zijn dus ik snap best dat je je moedeloos en doelloos voelt in dit leven.
Dat mensen niet snappen dat je alles op alles zet om toch wat te lopen snap ik dan weer niet. Je hebt dan nog een streven, een doel, een moment dat je kan geloven dat er nog iets is om voor te gaan.
Ik heb ooit een documentaire gezien over mensen die Mindfulness kregen omdat ze constant veel pijn hadden(kankerpatiënten in hun laatste stadium). Zij leerden niet om te vechten tegen de pijn (uitputtende bezigheid) maar juist om het te aanvaarden en het te erkennen. De resultaten waren zo goed dat dit ook een beetje het begin was van die Mindfulness hype. Wat belangrijk is om een goeie te vinden, wellicht dat ze in het ziekenhuis een goeie weten.
En daarnaast het pijnkliniek mocht je dat nog niet geprobeerd hebben en ook het roken van wiet kan iets betekenen (of THC en CBD olie slikken), ben je een beetje stoned maar je lichaam ontspant wel meer. De verkrampingen door constante pijn maakt het natuurlijk ook niet beter.
Verder heb ik geen tips maar het lijkt me verschrikkelijk om zo te moeten leven dus ik snap best dat je de handdoek in de ring wil gooien, kwaliteit boven kwantiteit, het blijft een moeilijk oderwerp
Dat mensen niet snappen dat je alles op alles zet om toch wat te lopen snap ik dan weer niet. Je hebt dan nog een streven, een doel, een moment dat je kan geloven dat er nog iets is om voor te gaan.
Ik heb ooit een documentaire gezien over mensen die Mindfulness kregen omdat ze constant veel pijn hadden(kankerpatiënten in hun laatste stadium). Zij leerden niet om te vechten tegen de pijn (uitputtende bezigheid) maar juist om het te aanvaarden en het te erkennen. De resultaten waren zo goed dat dit ook een beetje het begin was van die Mindfulness hype. Wat belangrijk is om een goeie te vinden, wellicht dat ze in het ziekenhuis een goeie weten.
En daarnaast het pijnkliniek mocht je dat nog niet geprobeerd hebben en ook het roken van wiet kan iets betekenen (of THC en CBD olie slikken), ben je een beetje stoned maar je lichaam ontspant wel meer. De verkrampingen door constante pijn maakt het natuurlijk ook niet beter.
Verder heb ik geen tips maar het lijkt me verschrikkelijk om zo te moeten leven dus ik snap best dat je de handdoek in de ring wil gooien, kwaliteit boven kwantiteit, het blijft een moeilijk oderwerp
vrijdag 22 november 2019 08:24
Cateautje schreef: ↑21-11-2019 23:43Je verteld een verhaal over een rolstoel en ik kan me voorstellen dat dat een hele strijd moet zijn geweest.
Je hebt ook een scootmobiel, waar je met gemak de hele stad mee kunt doorkruisen en die je kunt gebruiken om contacten te maken. Het neemt de pijn natuurlijk niet weg, maar ik kan me zo voorstellen dat als je op bed ligt of op de bank, dat je niets anders hebt dan je te richten op de pijn. Kan me ook voorstellen dat als je je ergens anders op richt, dat het natuurlijk nog wel erg is, maar dat je je dan kunt concentreren op zaken die de pijn niet in het middelpunt zetten.
Het geeft het leven niet ineens heel veel zin, maar kan dienen als een verzetje, door eens koffie te gaan drinken in het wijkcentrum of clubhuis of wat je hebt in de omgeving. Je kan een kaartje gaan leggen bij de soos.
Alsjeblieft, voordat je de moed opgeeft, probeer het eerst eens op een andere manier, probeer eerst nog iets met je leven te doen.
Er is hier een forummer met een heel wijs motto waar ik veel van leer telkens als ik eraan denk: Het maakt niet uit hoeveel fouten je maakt en hoe moeilijk de strijd voor je is, je ligt mijlenver voor op hen die het niet eens proberen.
Ik ken pijn, 24 uur per dag en ik ben zo moe als een hond ervan, maar ik vertik het om me als een slachtoffer m'n hoofd te laten hangen en alles maar op te geven. Ik ben veel meer dan mijn lijf en ik laat me er niet door ringeloren en teneerslaan.
Er zijn echt nog dingen die je leuk vindt en die liggen vaker voor je neus dan dat ze onbereikbaar zijn, dus probeer je af te wenden van dat wat zoveel aandacht eist en doe een poging om met een wijdere blik naar je leven te kijken, naar mogelijkheden.
Alsjeblieft!
Wat een mooi verhaal zeg. Jij lijkt me een heel sterk persoon.
