Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Ik ben heel blij dat de nood aan hier niet meer zijn er niet meer zo duidelijk is, en dat je op de donkerste momenten soms even terug kan denken aan hoe fijn het voelde.

Ik denk niet dat jij het meisje het op laat lossen. Ik denk dat je dat met elkaar, met alle delen doet. Dat iedereen heel hard werkt. De beelden en gevoelens zijn misschien die van het meisje, en je hebt daar nu (nog) niet in te kiezen welke beelden je te verdragen krijgt.
Maar ook de troost is die van het meisje. Warmte, koestering, fluffy dekens, koekjes bakken, kleuren, schommelen. De andere delen werken heel hard door toe te staan en steeds meer mee te werken dat die troost er mag zijn, helpend voelt.
Dat schommelen helpt is niet gek, het 'heen en weer' is een van de meest basale troost mechanismes van je lijf. Net als een baby. Hierop vallen we ook terug als we heel veel pijn hebben, bv kiespijn. Het is een lijfelijke regulatiebeweging. Je hebt vast geen schommel in de tuin hè? Ben benieuwd wat er zou gebeuren als je weer echt op de schommel gaat zitten.

Wat prachtig beschreven, Maisnon. En eens.

Sinds de geboorte van mijn eerste kind word ik misselijk van schommels haha.
Maar een goede schommel met lange touwen vind ik de bom.

Dank voor de uitleg. Ik wieg heel veel. Ook overdag onbewust als ik sta te wachten of praten.

Ik ben raar.
Vanochtend hapto. Ik kwam er niet doorheen.
Kon geen behoefte aangeven.
Kon alleen maar denken dat ik niet zo belachelijk moest doen en me niet zo aan moest stellen.
Ondertussen een aantal keren geraakt, wel even verbinding. Dan dikke tranen en enorm trillen. Maar nog steeds niet echt woorden.
Alles voelde bedreigend.
Terwijl toen ze eenmaal naast me zat het meisje het wel fijn vond. IK zat alleen muurvast.
Het mocht niet, het kon niet, en ik schaamde me kapot. De sessie vloog voorbij in niet zijn, proberen het goed te doen, maar paniek als ik mn lijf voelde.
Ik weet het niet. Het was wazig, en ik schaam me nog meer.
En het meisje is boos en teleurgesteld.

Is er iemand?
Ik lig te wachten tot je de pillen inkicken.
De andere angst voor wat ik bijna gezegd had. Bijna weer veel belachelijk gedaan had.
Nu was ik moeilijk en probeerde ik zo goed mogelijk mee te werken.
En ze wilde zo graag vastgehouden worden. Horen dat het echt niet oke was. Dat ze wel lief was. Dat hapto niet boos was, niet walgde. Alleen van de stoute mannen.
Zet wil het nog 100000 keer horen. Gezien worden. Erkenning krijgen.
Maar het ging niet, het mocht niet .


Haar angstb en p paniek zijn hartverscheurend. Ik kan het niet, ik kan haar niet horl

Ik ben er, maar hopelijk slaap je al.

Is het een optie om hapto de behoefte van het meisje te mailen? Voor als uitspreken de volgende keer om wat voor reden niet lukt?

Ik heb gewerkt. Sowieso vanmiddag en daarna ook de avond. Ik ben helemaal niet van zomaar ziekmelden. Als ik me heel pissig voel over de gang van zaken of zoals gisteren al veel stress bij mezelf opmerk, zeg ik dingen als dat ik mezelf preventief wil ziekmelden. In de praktijk voel ik teveel verantwoordelijkheid om dat te doen, helemaal bij een groep die ik vrij goed ken en die maar twee keer per week les heeft (in plaats van drie).

Dus, gewerkt. Planning en manier van werken van collega losgelaten en ook gewoon gezegd dat ik het moeilijk en niet leuk vind om in twee groepen (niveaus) te moeten werken. En het verder op m'n eigen manier gedaan. Oók vermoeiend en dat merk ik nu ook wel echt.

Avo, ik ben het met je eens dat het denk ik echt wel moeilijk gaat worden om te krijgen wat ik wil én de relaties goed te houden. Ik heb voor mijn gevoel nu al alle schijn tegen me en krijg niks meer gegund. Maar dat kreeg ik al nooit. Ik ga het gesprek wel aan, meer dan proberen en uitleggen kan ik niet doen. En als er gezegd wordt dat mijn verzoek niet mogelijk is, ga ik mijn conclusies wel trekken. Ik wil sowieso inzetten op vaste werkdagen, want dat hebben alle andere collega's ook. Morgen met man het gesprek voorbereiden.

Ik snap dat je uit emotie dingen zegt die je in de dagelijkse praktijk afzwakt. Niet omdat je ze niet meent, maar omdat je een verantwoordelijke en plichtsgetrouw professional bent. Ik hoop wel dat je alsnog ook het gesprek met de bedrijfsarts gaat voeren. Want het leest alsof je structureel over je grenzen heen gaat, en dat is op de lange termijn niet wenselijk natuurlijk.

Avo, heb je nog kunnen slapen?
Je bent niet raar, je bent maar een mens, en die blokkeert soms. Ik snap wel dat dat jammer is, omdat je nu voor je gevoel niet gehaald hebt wat je kon/nodig had bij hapto.
Wat Diva zegt zou inderdaad een idee kunnen zijn: hapto mailen dat de behoefte voor knuffelen en niet jouw schuld horen eigenlijk altijd er is, maar dat het niet altijd lukt om te zeggen. Zou dat het iets makkelijker maken?

Sorry dat ik er gisteren niet was lieve Avo. Gisteren en vandaag een groot event op werk en ik ben nadat ik thuiskwam meteen onder een deken gekropen.
Ik denk dat het idee van Diva goed zou kunnen zijn. Ik denk namelijk dat hapto er zeker ook op deze manier voor je wil zijn en dat ze dat ook kan heeft ze al laten zien, maar als je zo vastzit in je eigen gevecht om dat aan te geven voelt zij misschien dat gevecht en zou het voor haar wel eens als een grens kunnen voelen (aan jouw kant). En hapto zal willen voorkomen dat ze je grenzen overschrijdt; dat hebben anderen al genoeg gedaan.

Diva succes met het gesprek met je lg, heel goed om het eerst te oefenen en aan te geven!

Ik ben denk ik op dit moment op werk voor een directe collega 'de roostercollega van Diva' en dat voelt enorm naar. Ik doe m'n best om in mijn teams begrip voor elkaar te kweken en elkaar te ondersteunen, maar deze collega doet zo ongeveer alles net even anders dan we in het team hebben afgesproken. En ik zie dat het niet uit kwade bedoelingen is, maar ik kan er na een aantal grotere incidenten (waardoor collega's en/of studenten last van het gedrag ondervonden) ook niet meer empathisch op reageren. Ik heb straks een gesprek met deze collega, maar ben op het punt dat ik eigenlijk niet meer wil praten. Ik heb het gevoel dat collega toch de eigen gang gaat en ga denk ik maar naar onze lg verwijzen, maar ik voel me er heel naar over. Ik wil m'n teams best leiden, maar in overleg en harmonie om tot een mooi resultaat te komen met elkaar, niet om het elkaar moeilijk te maken en dat gevoel heb ik nu bij deze collega heel erg en dat is ongetwijfeld wederzijds. Ik overweeg zelfs om mijn functie in dit team neer te leggen, maar dat is ook niet heel constructief denk ik.

Ik moet mijn bed uit.
Pleeg komt zo een het is smerig beneden.
Ik ben smerig.
Man komt zo even langs huis.
Ik schaam me.
Maar ik drijf steeds weg in het niets. En dat is zo fijn.
Het fijnste en leukste dat ik me kan bedenken momenteel.
Ik weet dat ik moet.
Tijd dringt.
Ik ben een grote teleurstelling en mislukking.
Hoef ik niet meer dood, doe ik dood.

Gedouched. Gestofzuigd en puin geruimd, plee gepoetst.
De laatste keer dat er gedweild, gepoetst of gestoft is kan k me niet herinneren. Boven al helemaal niet.

En ik blijf dan maar denken: weet je hoeveel uren poetshulp je kan krijgen voor een uurtje therapie.
En daar heeft de rest van ons gezin tenminste wat aan. Nu leven ze zo in een zwijnenstal en slecht voorbeeld enzo.

Ik moet ook echt dingen regelen voor 5 december en kerst enzo.
Kom nergens toe.

Maisnon, ik ga zeker met de bedrijfsarts praten. Morgen eind van de middag eerst met lg en volgende week bedrijfsarts.

Succes met jouw gesprek vandaag Selune! Zulke gesprekken zijn nooit leuk, maar misschien komen je verwachtingen dat ze zus of zo gaat doen wel niet uit? Wishfull thinking misschien, maar zo probeer ik morgen ook maar het gesprek in te gaan in plaats van al in de fightmodus te beginnen. Dat wordt heel moeilijk, want mijn irritatieniveau ligt al hoog.
Straks een floatsessie voor de hoognodige ontspanning en ontprikkeling. En vanavond met man samen wat op papier zetten.

Avo, fijne middag met pleegje. Misschien is even stofzuigen genoeg? En gezelligheid weegt altijd op tegen hoe schoon en netjes het ergens is hè.