Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
donderdag 31 juli 2025 om 11:27
@jahallo, botheid warning
Ik vind het ongelofelijk onvolwassen en kwetsend van je ouders om zich zo tegen je te gedragen. Om hun frustratie, hun ergernis, hun verwachtingen zo op je bot te vieren en niet zelf te dragen.
Wat ik weet van je (en hoe ik het zie) is dat je je kind merendeels alleen opvoedt en het én jezelf uit een situatie van huiselijk geweld hebt gered.
Dat je vervolgens een pijnlijk verlies heel dichtbij hebt ervaren, van baan bent verandert. Steeds meer een eigen leven opbouwt.
In mijn optiek hebben georganiseerde religies dogma's zoals de erfzonde bedacht, om het existentiële gevoel van niet deugen/slecht zijn te verklaren. Raar genoeg, door zo tegen het concept erfzonde en ecologische voetafdruk te kijken (zonder me te verbinden aan of de dogma's te geloven), is er een verklaring voor mijn zo intens bewust zijn van dat mijn bestaan inherent schade aanricht. Het is kennelijk een algemeen ervaren iets.
En dat liefde (onvoorwaardelijke liefde) als soort van balsem werkt, als basis om dat gevoel te verdragen, doen verdwijnen of verminderen.
Die basis is mij niet geboden door mijn ouders. Pas nu durf ik wat meer niet nuttig/goed bezig te zijn om dat slechte gevoel weg te poetsen/in evenwicht te brengen. Want de ervaring van het gevoel betekent niet dat ik slecht bén.
Dus ik snap je gedachten, herken je gevoelens. Maar ben het niet eens met je conclusie.
Just my 2 cents.
Ik vind het ongelofelijk onvolwassen en kwetsend van je ouders om zich zo tegen je te gedragen. Om hun frustratie, hun ergernis, hun verwachtingen zo op je bot te vieren en niet zelf te dragen.
Wat ik weet van je (en hoe ik het zie) is dat je je kind merendeels alleen opvoedt en het én jezelf uit een situatie van huiselijk geweld hebt gered.
Dat je vervolgens een pijnlijk verlies heel dichtbij hebt ervaren, van baan bent verandert. Steeds meer een eigen leven opbouwt.
In mijn optiek hebben georganiseerde religies dogma's zoals de erfzonde bedacht, om het existentiële gevoel van niet deugen/slecht zijn te verklaren. Raar genoeg, door zo tegen het concept erfzonde en ecologische voetafdruk te kijken (zonder me te verbinden aan of de dogma's te geloven), is er een verklaring voor mijn zo intens bewust zijn van dat mijn bestaan inherent schade aanricht. Het is kennelijk een algemeen ervaren iets.
En dat liefde (onvoorwaardelijke liefde) als soort van balsem werkt, als basis om dat gevoel te verdragen, doen verdwijnen of verminderen.
Die basis is mij niet geboden door mijn ouders. Pas nu durf ik wat meer niet nuttig/goed bezig te zijn om dat slechte gevoel weg te poetsen/in evenwicht te brengen. Want de ervaring van het gevoel betekent niet dat ik slecht bén.
Dus ik snap je gedachten, herken je gevoelens. Maar ben het niet eens met je conclusie.
Just my 2 cents.
donderdag 31 juli 2025 om 19:17
Maakt dat je moeilijk pony? Of heb je heel duidelijk waar je grenzen liggen en vind je deze grenzen belangrijker dan de relatie met een ander goed houden (onder alle omstandigheden)? Veel mensen hebben moeite met afwijzing. Dat maakt jou niet moeilijk. Het maakt alleen dat jij andere prioriteiten hebt dan dat iedereen je aardig vindt.
Je bent kennelijk geen allemansvriend. Good for you.
Je bent kennelijk geen allemansvriend. Good for you.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
donderdag 31 juli 2025 om 20:36
Nee Avo, dat is het niet. Ik stoot niet af omdat het onveilig is. Het is eerder andersom: ik begin heel langzaam iets van grenzen te herkennen en het is fucking onveilig om ze aan te geven, maar dat ga ik nu dus doen.
Man en ik zijn bijna 30 jaar bij elkaar. En allergrootste gedeelte is dit een heel fijn en harmonieus huwelijk geweest. We hielden elkaar in evenwicht. Ik gaf hem de vrijheid die hij nodig had en de vrijheid om al zijn dromen na te streven, ook als dat tegen mijn dromen in ging. Hij gaf mij veiligheid en geborgenheid.
Nu ik langzaam ruimte in ga nemen, gaat dat ten koste van zijn vrijheid. En dat doet zeer, bij hem. Dus zegt hij dat hij moeite heeft met het feit dat ik niet meer zo flexibel ben. En dat klopt, daar heeft hij gelijk in.
Ik heb moeite met dat ik altijd dacht dat we het beste voor elkaar wilden. Ook als dat ten koste van jezelf ging. Nu blijkt dat wat voor mij het beste is, niet ten koste van hem mag gaan. En dat doet zeer. Ik heb mijn baan aangepast zodat hij kon gaan doen wat hij graag wilde doen (veel in het buitenland). Ik woon in de plaats waar hij graag wilde wonen, en in zijn droomhuis (terwijl ik me er nooit echt thuis heb gevoeld). Allemaal prima, als hij er gelukkiger van wordt. Uiteindelijk maakt het me niet echt uit waar ik woon.
Maar als ik om 16 uur op een verjaardag wil zijn, want eerste keer dat ik überhaupt weer naar een verjaardag ga, spannend, ok 16 uur is het nog niet zo druk, omstandigheden zo gunstig mogelijk maken om er even te kunnen zijn, gaat hij traineren zodat we er pas om half zes zijn en de hele keet vol zit. Want ik ga niet over zijn agenda. (En alleen gaan was ook geen optie, want 1,5 uur rijden enkele reis en dat met alle prikkels van een verjaardag geen optie).
En ik wil niet meer. Ik wil niet meer op deze manier behandeld worden. En hij denkt dat ik toch niet weg ga. Ofzo.
En dat terwijl ik hem altijd op handen heb gedragdn: hij was de volwassene in onze relatie. Ik mocht van geluk spreken dat hij met mij wilde zijn.
Het evenwicht is weg. Denk dat dat het allergrootste ding is.... en dat is verdrietig.
Man en ik zijn bijna 30 jaar bij elkaar. En allergrootste gedeelte is dit een heel fijn en harmonieus huwelijk geweest. We hielden elkaar in evenwicht. Ik gaf hem de vrijheid die hij nodig had en de vrijheid om al zijn dromen na te streven, ook als dat tegen mijn dromen in ging. Hij gaf mij veiligheid en geborgenheid.
Nu ik langzaam ruimte in ga nemen, gaat dat ten koste van zijn vrijheid. En dat doet zeer, bij hem. Dus zegt hij dat hij moeite heeft met het feit dat ik niet meer zo flexibel ben. En dat klopt, daar heeft hij gelijk in.
Ik heb moeite met dat ik altijd dacht dat we het beste voor elkaar wilden. Ook als dat ten koste van jezelf ging. Nu blijkt dat wat voor mij het beste is, niet ten koste van hem mag gaan. En dat doet zeer. Ik heb mijn baan aangepast zodat hij kon gaan doen wat hij graag wilde doen (veel in het buitenland). Ik woon in de plaats waar hij graag wilde wonen, en in zijn droomhuis (terwijl ik me er nooit echt thuis heb gevoeld). Allemaal prima, als hij er gelukkiger van wordt. Uiteindelijk maakt het me niet echt uit waar ik woon.
Maar als ik om 16 uur op een verjaardag wil zijn, want eerste keer dat ik überhaupt weer naar een verjaardag ga, spannend, ok 16 uur is het nog niet zo druk, omstandigheden zo gunstig mogelijk maken om er even te kunnen zijn, gaat hij traineren zodat we er pas om half zes zijn en de hele keet vol zit. Want ik ga niet over zijn agenda. (En alleen gaan was ook geen optie, want 1,5 uur rijden enkele reis en dat met alle prikkels van een verjaardag geen optie).
En ik wil niet meer. Ik wil niet meer op deze manier behandeld worden. En hij denkt dat ik toch niet weg ga. Ofzo.
En dat terwijl ik hem altijd op handen heb gedragdn: hij was de volwassene in onze relatie. Ik mocht van geluk spreken dat hij met mij wilde zijn.
Het evenwicht is weg. Denk dat dat het allergrootste ding is.... en dat is verdrietig.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
donderdag 31 juli 2025 om 21:21
Ik herken ook wel dat mijn relatie veranderd nu het beter met mij gaat.
Ik voel mijn grenzen en wensen steeds beter en geef deze ook aan. Mijn man vindt dat soms lastig omdat het niet altijd strookt met wat hij wilt en waar ik in het verleden in mee was gegaan.
Sowieso is hij erg bang dat het snel weer mis gaat met mij. Soms voel ik me beklemt en dan zeg ik ook: “je kan me niet (meer) opsluiten in een kooitje. Dat wil ik niet, dat kan ik niet en dat sta ik niet toe”.
Als ik eens een keer beetje sloom op de bank zit dan is hij gelijk bang dat ik terugschiet in een acute depressieve en suïcidale periode. Maar als ik lekker actief bezig bent zegt hij: “Doe nou niet te veel. Denk aan je balans en wat je aan kan”. en samen zijn we zoekende over wat goed is voor mij, voor hem en voor ons samen.
Hij houdt van mij, wil alles voor mij doen maar ik ben steeds zelfstandiger en kan zoveel dingen nu zelf doen.
Een paar maanden geleden waren we elkaar echt kwijt en twijfelde ik oprecht of we elkaar weer konden vinden. Maar dat is gelukt gelukkig want we willen elkaar echt niet kwijt.
En over dingen zelf doen gesproken ik heb een bericht gestuurd naar het FACT dat ik na de vakantieperiode een gesprek wil met mijn psychiater. Ik wil stoppen met mijn antipsychotica zodat ik in de toekomst mijn rijbewijs kan halen. Dat mag wel met beide antidepressiva die ik slik en ik hoop dat ik stabiel genoeg ben voor deze stap.
Uiteraard in goed overleg met psychiater en in kleine stapjes en indien nodig start ik weer of met andere antipsychotica waar je wel mee mag rijden.
Maar ik wil dit gaan proberen. Ik ben er volgens mij aan toe.
Overigens zijn we hier bezig met verven en behangen en ligt alles vrijwel letterlijk overhoop. Het vordert minder snel dan ik had verwacht en zorg dat ik weinig thuis ben. Maar het resultaat zal mooi worden. Begin oktober komt er ook nog een nieuwe vloer en zal het helemaal af zijn. Daar zijn we wel aan toe. Nieuwe stappen in ons leven.
Op mijn vrijwilligerswerk wilde ik van de week vertrekken en toen zei mijn leidinggevende: “Kan ik je nog even alleen spreken?” Vroeger zou ik direct in een hoge fase schieten. Wat heb ik fout gedaan? Krijg ik op mijn kop? Zie je wel domme koe jij kan ook echt niks hè.
Maar nu? Niks hoogstens: hmmm ben benieuwd.
Bleek te gaan om mijn mailadres wat hij niet in de hele winkel wilde vragen. Geheel terecht dus dat ik geen negatieve gedachtes had maar toch zo opvallend.
Ik ben me wel erg bewust nog wat ik voorheen had gezegd en gedaan en ik hoop dat dat in de toekomst ook weggaat maar zelfs als dat niet zo is ben ik erg tevreden. Het is ergens ook fijn om te weten wat ik niet meer wil of zelfs aan kan.
Ik voel mijn grenzen en wensen steeds beter en geef deze ook aan. Mijn man vindt dat soms lastig omdat het niet altijd strookt met wat hij wilt en waar ik in het verleden in mee was gegaan.
Sowieso is hij erg bang dat het snel weer mis gaat met mij. Soms voel ik me beklemt en dan zeg ik ook: “je kan me niet (meer) opsluiten in een kooitje. Dat wil ik niet, dat kan ik niet en dat sta ik niet toe”.
Als ik eens een keer beetje sloom op de bank zit dan is hij gelijk bang dat ik terugschiet in een acute depressieve en suïcidale periode. Maar als ik lekker actief bezig bent zegt hij: “Doe nou niet te veel. Denk aan je balans en wat je aan kan”. en samen zijn we zoekende over wat goed is voor mij, voor hem en voor ons samen.
Hij houdt van mij, wil alles voor mij doen maar ik ben steeds zelfstandiger en kan zoveel dingen nu zelf doen.
Een paar maanden geleden waren we elkaar echt kwijt en twijfelde ik oprecht of we elkaar weer konden vinden. Maar dat is gelukt gelukkig want we willen elkaar echt niet kwijt.
En over dingen zelf doen gesproken ik heb een bericht gestuurd naar het FACT dat ik na de vakantieperiode een gesprek wil met mijn psychiater. Ik wil stoppen met mijn antipsychotica zodat ik in de toekomst mijn rijbewijs kan halen. Dat mag wel met beide antidepressiva die ik slik en ik hoop dat ik stabiel genoeg ben voor deze stap.
Uiteraard in goed overleg met psychiater en in kleine stapjes en indien nodig start ik weer of met andere antipsychotica waar je wel mee mag rijden.
Maar ik wil dit gaan proberen. Ik ben er volgens mij aan toe.
Overigens zijn we hier bezig met verven en behangen en ligt alles vrijwel letterlijk overhoop. Het vordert minder snel dan ik had verwacht en zorg dat ik weinig thuis ben. Maar het resultaat zal mooi worden. Begin oktober komt er ook nog een nieuwe vloer en zal het helemaal af zijn. Daar zijn we wel aan toe. Nieuwe stappen in ons leven.
Op mijn vrijwilligerswerk wilde ik van de week vertrekken en toen zei mijn leidinggevende: “Kan ik je nog even alleen spreken?” Vroeger zou ik direct in een hoge fase schieten. Wat heb ik fout gedaan? Krijg ik op mijn kop? Zie je wel domme koe jij kan ook echt niks hè.
Maar nu? Niks hoogstens: hmmm ben benieuwd.
Bleek te gaan om mijn mailadres wat hij niet in de hele winkel wilde vragen. Geheel terecht dus dat ik geen negatieve gedachtes had maar toch zo opvallend.
Ik ben me wel erg bewust nog wat ik voorheen had gezegd en gedaan en ik hoop dat dat in de toekomst ook weggaat maar zelfs als dat niet zo is ben ik erg tevreden. Het is ergens ook fijn om te weten wat ik niet meer wil of zelfs aan kan.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
donderdag 31 juli 2025 om 21:51
Misschien kunnen we elkaar ook weer vinden ibi. Het is wel fijn dat je het een beetje herkent.
Maar op dit moment merk ik dat mijn dromen vooral zonder hem zijn... en tegelijkertijd Jan ik me niet voorstellen oud te worden zonder hem.
In elk geval moet ik voor mijzelf op gaan komen. Mijn plaats innemen. En als dat voor hem teveel plaats is, dan ben ik niet bang om alleen verder te gaan. Ik merk stiekem dat ik daar zelfs wel zin in heb.
Dst is zeker ook geen goed teken he...?
Maar op dit moment merk ik dat mijn dromen vooral zonder hem zijn... en tegelijkertijd Jan ik me niet voorstellen oud te worden zonder hem.
In elk geval moet ik voor mijzelf op gaan komen. Mijn plaats innemen. En als dat voor hem teveel plaats is, dan ben ik niet bang om alleen verder te gaan. Ik merk stiekem dat ik daar zelfs wel zin in heb.
Dst is zeker ook geen goed teken he...?
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
vrijdag 1 augustus 2025 om 13:30
Dankjewel Hanke en ik ben het deels met je eens. Je conclusie niet, want ik kan zo niet naar mezelf kijken. Ik voel me vooral altijd afgewezen. En dat is ook waar mijn ex altijd zo trapte. Ik vroeg niet eens altijd om bevestiging, want dat durfde ik niet. Maar als ik dat deed, dan werd hij vaak ook boos. Dus bevestiging van dat gevoel.
En nu heb ik niemand aan wie ik dat kan vragen en ben ik zo op mezelf aangewezen. En ik kan niet lief of aardig doen tegen dat meisje. Ik kan alleen maar denken, jezus wat was jij een dom kind en geen wonder dat ik zo geworden ben. Dat ik dit gewoon over mezelf afgeroepen heb. Slechte mensen krijgen wat ze toekomt. En bij alle hoop die ik heel soms een minimaal beetje heb, schaam ik me kapot omdat dat toch niet voor mij is weggelegd.
En nu heb ik niemand aan wie ik dat kan vragen en ben ik zo op mezelf aangewezen. En ik kan niet lief of aardig doen tegen dat meisje. Ik kan alleen maar denken, jezus wat was jij een dom kind en geen wonder dat ik zo geworden ben. Dat ik dit gewoon over mezelf afgeroepen heb. Slechte mensen krijgen wat ze toekomt. En bij alle hoop die ik heel soms een minimaal beetje heb, schaam ik me kapot omdat dat toch niet voor mij is weggelegd.
vrijdag 1 augustus 2025 om 13:32
En nee, ik wil niet dat mijn kind zich zo voelt. Nooit niet. En dat doet pijn omdat ik bang ben dat zij toch later misschien vindt dat ik bepaalde dingen niet goed heb gedaan. Maar mijn kind is ook niet een slecht kind zoals ik. Mijn kind is echt het meest prachtige wat ik ooit heb mogen krijgen en waarvan ik hoop dat ik dat niet ook verpest. Net als zoveel andere dingen in mijn leven.
vrijdag 1 augustus 2025 om 14:53
Lieve jahallo, kun je op geen enkele manier met een beetje compassie naar jezelf kijken? Een beetje zien dat niemand het verdient, en zeker geen enkel kind, om zo afgewezen te worden? Geen bestaansrecht te hebben?
Ik wil zoveel tegen je zeggen. Over dat je niet dom bent. En dat domheid sowieso geen reden is tot het zijn van een slecht mens. Dat wat een mens tot een slecht mens maakt niets te maken heeft met een slecht zelfbeeld en nooit bevestiging krijgen. Dat je je partner hebt uitgezocht op wat je kende, niet wat goed voor je was. En dat zijn aanwezigheid in je leven geen bevestiging is van jouw slechtheid, slechts een bevestiging van jouw zelfbeeld en wat jij dacht waard te zijn. Dat bij hem weg gaan al zo'n stap is geweest in wat je jezelf toestaat, en dat ik daarvoor applaudiseer. En dat ik je zo enorm gun dat je mooie lieve mensen om je heen verzamelt, die jouw waarde inschatten.
Je bent zoveel meer dan goed genoeg.
Ik wil zoveel tegen je zeggen. Over dat je niet dom bent. En dat domheid sowieso geen reden is tot het zijn van een slecht mens. Dat wat een mens tot een slecht mens maakt niets te maken heeft met een slecht zelfbeeld en nooit bevestiging krijgen. Dat je je partner hebt uitgezocht op wat je kende, niet wat goed voor je was. En dat zijn aanwezigheid in je leven geen bevestiging is van jouw slechtheid, slechts een bevestiging van jouw zelfbeeld en wat jij dacht waard te zijn. Dat bij hem weg gaan al zo'n stap is geweest in wat je jezelf toestaat, en dat ik daarvoor applaudiseer. En dat ik je zo enorm gun dat je mooie lieve mensen om je heen verzamelt, die jouw waarde inschatten.
Je bent zoveel meer dan goed genoeg.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
vrijdag 1 augustus 2025 om 15:00
Ik ben net bij de psych geweest. Gehad over mijn manier van communiceren, en hoe vermijdend ik daar in ben.
Dat ze het zo goed vindt dat ik voel waar mijn grens ligt. En dat het knap is hoe ik me uitspreek. Maar dat het nog veel directer mag. (Niet: ik denk niet dat dat me gaat lukken. Maar: dat lukt me niet). En dat als ik toch al denk over weggaan, ik dit net zo goed kan gaan oefenen nu thuis. Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je toch al weg wil tenslotte?
Gek he, hoe je duizend doden sterft door iemand te vertellen wat je wil of vind, en niet eerdt bezig te zijn met wat misschien goed is voor de ander...
En avo, mooi hoe je harde en zachte grenzen verwoord. Zal er eens over nadenken. Ben voor nu vooral nog bezig de grenzen te voelen. Hard of zacht.
Dat ze het zo goed vindt dat ik voel waar mijn grens ligt. En dat het knap is hoe ik me uitspreek. Maar dat het nog veel directer mag. (Niet: ik denk niet dat dat me gaat lukken. Maar: dat lukt me niet). En dat als ik toch al denk over weggaan, ik dit net zo goed kan gaan oefenen nu thuis. Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je toch al weg wil tenslotte?
Gek he, hoe je duizend doden sterft door iemand te vertellen wat je wil of vind, en niet eerdt bezig te zijn met wat misschien goed is voor de ander...
En avo, mooi hoe je harde en zachte grenzen verwoord. Zal er eens over nadenken. Ben voor nu vooral nog bezig de grenzen te voelen. Hard of zacht.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
vrijdag 1 augustus 2025 om 15:38
@Lucy: Volgens mij schrijf jij ook wel veel. Ik leer de studenten dat ze niet met omwegen moeten schrijven. Dus niet ' Dan zal ik gaan kijken of ik misschien wel een andere richting zou willen gaan studeren'. Maar; 'Ik twijfel of ik een andere studie wil doen'.
Stom voorbeeld, maar je snapt het denk ik wel. Vaak gebruiken te veel omwegen, teveel afleidende woorden omdat we angstig zijn om naar de kern te gaan. Maar als de kern is wat JIJ wil zonder een ander te schaden, dan kan je het beter helder verwoorden. Die extra woorden maken de boodschap niet 'zachter' ze zorgen alleen voor ruis. En dat is wat vaak gebeurt: De ruis bedekt de boodschap terwijl we onszelf wijsmaken dat we het toch gezegd hebben?
Stom voorbeeld, maar je snapt het denk ik wel. Vaak gebruiken te veel omwegen, teveel afleidende woorden omdat we angstig zijn om naar de kern te gaan. Maar als de kern is wat JIJ wil zonder een ander te schaden, dan kan je het beter helder verwoorden. Die extra woorden maken de boodschap niet 'zachter' ze zorgen alleen voor ruis. En dat is wat vaak gebeurt: De ruis bedekt de boodschap terwijl we onszelf wijsmaken dat we het toch gezegd hebben?
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
vrijdag 1 augustus 2025 om 17:16
Klopt Olle.
Wat er onder zit, is dat ik me nooit uit heb mogen spreken. Mijn mening geven was not done. Een eigen mening sowieso gevaarlijk. Dus heb ik geleerd om heel erg af te stemmen en te spreken vanuit de behoefte van de ander. "Het is voor jou toch ook niet leuk als..." want dat is een boodschap waarbij mijn ouders zich nog gezien voelden en waar ik het minste gevaar liep. En die manier van communiceren is er zo enorm ingeslepen.
Het ging over onze aankomende vakantie in Italië. Man wil "het laatste avondmaal" zien in Milaan. Mijn reactie is dan: misschien is het fijn om met zoon te gaan, want ik denk niet dat dat mij gaat lukken". Waarop hij gaat duwen dat ik dan met dochter kan gaan winkelen. En ik zeg: ik weet echt niet of ik dat red.
En hij snapt niet wat ik zeg. Duwt nog even door, want dochter vindt winkelen zo leuk. Maar zeggen: "dat kan ik niet, dat zijn veel te veel prikkels" voelt veel gevaarlijker. En in mijn hoofd zeg ik hetzelfde (en voel me niet serieus genomen en niet gezien, want ik zég toch dat het niet gaat?)...
Wat er onder zit, is dat ik me nooit uit heb mogen spreken. Mijn mening geven was not done. Een eigen mening sowieso gevaarlijk. Dus heb ik geleerd om heel erg af te stemmen en te spreken vanuit de behoefte van de ander. "Het is voor jou toch ook niet leuk als..." want dat is een boodschap waarbij mijn ouders zich nog gezien voelden en waar ik het minste gevaar liep. En die manier van communiceren is er zo enorm ingeslepen.
Het ging over onze aankomende vakantie in Italië. Man wil "het laatste avondmaal" zien in Milaan. Mijn reactie is dan: misschien is het fijn om met zoon te gaan, want ik denk niet dat dat mij gaat lukken". Waarop hij gaat duwen dat ik dan met dochter kan gaan winkelen. En ik zeg: ik weet echt niet of ik dat red.
En hij snapt niet wat ik zeg. Duwt nog even door, want dochter vindt winkelen zo leuk. Maar zeggen: "dat kan ik niet, dat zijn veel te veel prikkels" voelt veel gevaarlijker. En in mijn hoofd zeg ik hetzelfde (en voel me niet serieus genomen en niet gezien, want ik zég toch dat het niet gaat?)...
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
vrijdag 1 augustus 2025 om 19:24
Leren om rechtstreekser mijn grenzen of dromen aan te geven heeft meer te maken met ruimte in mogen gaan nemen denk ik, en minder vermijdend bezig zijn (altijd de lieve vrede willen bewaren). Duidelijker zijn in wat ik vind of wil, zonder daarbij constant bezig te zijn met hoe de boodschap bij de ander zal aankomen en of de ander niet boos op mij gaat zijn.
Dus niet zo zeer goed/fout, maar eigenwaarde en zelfliefde. Misschien.
Dus niet zo zeer goed/fout, maar eigenwaarde en zelfliefde. Misschien.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
vrijdag 1 augustus 2025 om 20:41
Ben ik ook weer eens. Ik lees maar af en toe hap snap een beetje mee, maar Lucy jouw verhaal raakt iets in me. Ik worstel met hetzelfde. Ik heb geen man, dus niet in die zin maar meer in het algemeen. En in mijn vorige relatie. En ik ben nu aan het oefenen met een zeer zeer kersverse date. Anyway.
Ik heb het er ook regelmatig met therapeut over: grenzen en communicatie. Ze zei iets wat wel binnenkwam en die ik me nu steeds probeer te herinneren: Als je iemand steeds een beetje over je grens laat gaan (een kleine nee, maar dan heel vaak?) dan ga je op een gegevens moment diegene verwijten dat ie steeds over je grens gaat. Resentment enzo. Gaat he relatie stuk van. (ik herken dat erg uit m'n vorige relatie). Maar je hebt zelf nooit aangegeven dat die grens daar lag (uit angst, pleasen enz). Het is niet eerlijk dat die ander te verwijten. Maar de belangrijkste les is dat als je je grens niet aangeeft, je relatie dus alsnog sneuvelt (ook al gaf je hem niet aan omdat je bang was dat daardoor de relatie zou sneuvelen). Dus je grens niet aangeven geeft verdriet voor beide, want die ander wil wsl ook niet dat het sneuvelt. En als 't goed is zou ie ook niet over jouw grens willen gaan. Hij weet alleen niet waar die ligt als jij hem niet aangeeft.
En nou zeg ik niet dat dit bij jou speelt hoor. Maar ik vond 't er zelf een om te onthouden. En ik denk dat als zo'n patroon al jaren bestaat, dat 't dan ook niet makkelijk is om zomaar teniet te doen.
Maar ik weet zelf niet zo goed wat ik van Avo's kleine nee vind. Als die te vaak voorbij komt eindig je misschien ook wel met resentment.
Ik heb het er ook regelmatig met therapeut over: grenzen en communicatie. Ze zei iets wat wel binnenkwam en die ik me nu steeds probeer te herinneren: Als je iemand steeds een beetje over je grens laat gaan (een kleine nee, maar dan heel vaak?) dan ga je op een gegevens moment diegene verwijten dat ie steeds over je grens gaat. Resentment enzo. Gaat he relatie stuk van. (ik herken dat erg uit m'n vorige relatie). Maar je hebt zelf nooit aangegeven dat die grens daar lag (uit angst, pleasen enz). Het is niet eerlijk dat die ander te verwijten. Maar de belangrijkste les is dat als je je grens niet aangeeft, je relatie dus alsnog sneuvelt (ook al gaf je hem niet aan omdat je bang was dat daardoor de relatie zou sneuvelen). Dus je grens niet aangeven geeft verdriet voor beide, want die ander wil wsl ook niet dat het sneuvelt. En als 't goed is zou ie ook niet over jouw grens willen gaan. Hij weet alleen niet waar die ligt als jij hem niet aangeeft.
En nou zeg ik niet dat dit bij jou speelt hoor. Maar ik vond 't er zelf een om te onthouden. En ik denk dat als zo'n patroon al jaren bestaat, dat 't dan ook niet makkelijk is om zomaar teniet te doen.
Maar ik weet zelf niet zo goed wat ik van Avo's kleine nee vind. Als die te vaak voorbij komt eindig je misschien ook wel met resentment.
vrijdag 1 augustus 2025 om 20:55
Nee, ik moet ook nadenken over avo's kleine nee. Het komt op mij over als "choose your battles".
Ik snap ook wat jij zegt Libe. Ik laat hem eens bezinken, want het klinkt logisch. Ik wil zeggen: ik verwijt man niets. Maar dat is misschien wel niet waar. Ik verwijt hem denk ik dat hij mij (voor mijn gevoel) terug wil hebben in ons oude patroon. Dat was voor hem heel comfortabel. Maar voor mij niet meer.
Ik denk, maar dat is mijn invulling, dat verandering voor mij noodzakelijk is maar voor hem niet. En hij wil mij met alles steunen, maar niet als het ten koste gaat van hem. En tja, als ik meer zag wat ik wil, gaat dat mogelijk ten koste van hem.
Van de week hadden we een gesprek over zijn ouders. En als een van zijn ouders zou komen te overlijden, wat dat met de ander zou doen. Ik zei: je moeder redt het wel, ze is zo zelfstandig en doet alles. Hij was het niet met mij eens, want volgens hem was zijn moeder behoorlijk afhankelijk vsn (de mening van) zijn vader. En daar viel ineens een kwartje. Dat hij misschien wel onbewust heeft gekozen voor een relatie die op zijnouders lijkt. Een zelfstandige vrouw, maar tegelijkertijd afhankelijk van zijn mening. En nu ik minder afhankelijk word: wat is zijn rol dan nog? Als hij het leven niet meer voor ons uitstippelt maar ik daar ook een stem in wil hebben: wat betekent dat voor hem?
Relaties werken tot ze niet meer werken. En ik weet niet of ik kan helen en beter worden in deze relatie. Niet omdat ik een slechte man heb. Want dat is hij niet. Maar omdat we misschien, nu ik langzaam echt ga groeien naar een vorm van zelfliefde en luisteren naar mijn lijf en wie ik ben, geen goede match meer zijn. En dat is verdrietig. Heel erg zelfs. En iets wat ik nooit aan heb zien komen. Maar ja...
Overigens wil psych dat we samen nog in systeemtherapie gaan. Wie weet vinden we elkaar daar. Of wie weet vinden we een goede manier om zonder veel kleerscheuren afscheid te nemen...
Ik snap ook wat jij zegt Libe. Ik laat hem eens bezinken, want het klinkt logisch. Ik wil zeggen: ik verwijt man niets. Maar dat is misschien wel niet waar. Ik verwijt hem denk ik dat hij mij (voor mijn gevoel) terug wil hebben in ons oude patroon. Dat was voor hem heel comfortabel. Maar voor mij niet meer.
Ik denk, maar dat is mijn invulling, dat verandering voor mij noodzakelijk is maar voor hem niet. En hij wil mij met alles steunen, maar niet als het ten koste gaat van hem. En tja, als ik meer zag wat ik wil, gaat dat mogelijk ten koste van hem.
Van de week hadden we een gesprek over zijn ouders. En als een van zijn ouders zou komen te overlijden, wat dat met de ander zou doen. Ik zei: je moeder redt het wel, ze is zo zelfstandig en doet alles. Hij was het niet met mij eens, want volgens hem was zijn moeder behoorlijk afhankelijk vsn (de mening van) zijn vader. En daar viel ineens een kwartje. Dat hij misschien wel onbewust heeft gekozen voor een relatie die op zijnouders lijkt. Een zelfstandige vrouw, maar tegelijkertijd afhankelijk van zijn mening. En nu ik minder afhankelijk word: wat is zijn rol dan nog? Als hij het leven niet meer voor ons uitstippelt maar ik daar ook een stem in wil hebben: wat betekent dat voor hem?
Relaties werken tot ze niet meer werken. En ik weet niet of ik kan helen en beter worden in deze relatie. Niet omdat ik een slechte man heb. Want dat is hij niet. Maar omdat we misschien, nu ik langzaam echt ga groeien naar een vorm van zelfliefde en luisteren naar mijn lijf en wie ik ben, geen goede match meer zijn. En dat is verdrietig. Heel erg zelfs. En iets wat ik nooit aan heb zien komen. Maar ja...
Overigens wil psych dat we samen nog in systeemtherapie gaan. Wie weet vinden we elkaar daar. Of wie weet vinden we een goede manier om zonder veel kleerscheuren afscheid te nemen...
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
vrijdag 1 augustus 2025 om 21:06
Lucy, zou het nog kunnen zijn dat jij zó niet gewend bent dat er naar je geluisterd wordt, dat je nu maar vast een voorschot neemt op de slechte afloop? Dat je daarom maar vast van weggaan droomt, omdat optie B (jij leert je duidelijk uitspreken, man leert jouw grenzen kennen en samen bedenken jullie hoe daarmee om te gaan) er in jouw beleving helemaal niet is?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
