Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
woensdag 23 juli 2025 om 12:45
Niet rennen door het spinnenbos... wat een goed beeld. Moeilijk advies wel voor deze arachnofoob die zich ook een beetje vast voelt zitten in dat bos.
Avo, ik beloof dat ze je niet komen halen. Dat jij nu bepaalt. En dat het misschien een grote vergissing lijkt dat je had bedacht om het monster in de bek te kijken in plaats van te verstoppen, maar dat je daar goede redenen voor had. Die zijn er nog steeds, al voel je ze nu niet. Een toekomst zonder die winters.
Avo, ik beloof dat ze je niet komen halen. Dat jij nu bepaalt. En dat het misschien een grote vergissing lijkt dat je had bedacht om het monster in de bek te kijken in plaats van te verstoppen, maar dat je daar goede redenen voor had. Die zijn er nog steeds, al voel je ze nu niet. Een toekomst zonder die winters.
This is an unacceptable timeline
woensdag 23 juli 2025 om 12:52
Dat is de reden voor de intake nietwaar?
Het verleden kun je niet ongedaan maken, maar je kunt wel meer eigen baas worden over de effecten die het nu nog op je heeft.
Nog even een die tuin vol eenhoorns, boomhutten, dekens en bloemetjes is een spinnenparadijs.
T is goed met jullie.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 23 juli 2025 om 13:31
Ik ben trots op je advo
Hier gedeeltelijk goed nieuws enkel niet gebroken wel een scheurtje in mijn enkelbanden.
Dus krukken mee na het vliegveld en voor de rest niks doen ( dat was ik toch al verplan)
Alleen een heel raar voorval in het ziekenhuis iver het slaapwandelen de arts die beoordeelde vind dat ik doorverwezen moet worden voor het slaapwandelen ( ben er maar niet op ingegaan)
Hier gedeeltelijk goed nieuws enkel niet gebroken wel een scheurtje in mijn enkelbanden.
Dus krukken mee na het vliegveld en voor de rest niks doen ( dat was ik toch al verplan)
Alleen een heel raar voorval in het ziekenhuis iver het slaapwandelen de arts die beoordeelde vind dat ik doorverwezen moet worden voor het slaapwandelen ( ben er maar niet op ingegaan)
woensdag 23 juli 2025 om 14:14
woensdag 23 juli 2025 om 23:41
Sorrie voor het gedoe.
De angst is stukje minder. Ik ben geen 14 meer.
Ouders belden vanmiddag ergens over.
Ik dacht dat ze nu zouden zeggen/vragen/doorschemeren... Maar er kwam niets... Ze waren zichzelf. Ik had gister bij sibling dingen fout gedaan, maar verder niets.
Dus ik denk dat ze niets gemerkt hebben.
Kan weer ademen nu. En trillen.
Dank voor het helpen onthouden.
Het is fijn om te horen dat ik veilig ben als dat niet zo voelt.
De angst is stukje minder. Ik ben geen 14 meer.
Ouders belden vanmiddag ergens over.
Ik dacht dat ze nu zouden zeggen/vragen/doorschemeren... Maar er kwam niets... Ze waren zichzelf. Ik had gister bij sibling dingen fout gedaan, maar verder niets.
Dus ik denk dat ze niets gemerkt hebben.
Kan weer ademen nu. En trillen.
Dank voor het helpen onthouden.
Het is fijn om te horen dat ik veilig ben als dat niet zo voelt.
klinkt naar mijn gevoel dat je goed bezig bent
donderdag 24 juli 2025 om 10:24
vrijdag 25 juli 2025 om 20:36
sorry als ik je quote enkele dagen nadat je dit geschreven hebt en misschien weer met hele andere dingen bezig bent. Maar wat ik onlangs hoorde, is dat het trauma van misbruik vaak het grootst is door hoe de omgeving er (niet) mee omgaat. Het misbruik staat op zichzelf. Maar het genegeerd worden door je omgeving is het grootste trauma. En ik hoorde ook dat misbruikers feilloos aanvoelen of een kind in zo'n situatie zit, of dat het mensen om zich heen heeft die beschermend zijn. Want deze kinderen met een beschermende omgeving die worden meestal niet gepakt. Dat zijn te moeilijke prooien. Het misbruikte kind heeft vaak een dubbele last.
Het is het trauma van niet beschermd worden, omdat je niet gezien wordt en daar weet een dader feilloos op aan te sluiten.
Het is het trauma van niet beschermd worden, omdat je niet gezien wordt en daar weet een dader feilloos op aan te sluiten.
nomennesci0 wijzigde dit bericht op 25-07-2025 21:34
Reden: Quote weggehaald
Reden: Quote weggehaald
43.14% gewijzigd
vrijdag 25 juli 2025 om 21:20
Dat klopt NN. En geen probleem dat je er nu op terug komt, wel graag de quote weghalen
Overigens was de tijd anders. De verwarring van de sexuele revolutie, de normalisatie van pedofilie (ziek maar op senator Bongers). Mijn ouders kwamen uit oorlogsgezinnen.
Ik kan het ze niet erg kwalijk nemen, ook al heeft het mij beschadigd
Overigens was de tijd anders. De verwarring van de sexuele revolutie, de normalisatie van pedofilie (ziek maar op senator Bongers). Mijn ouders kwamen uit oorlogsgezinnen.
Ik kan het ze niet erg kwalijk nemen, ook al heeft het mij beschadigd
En zie: ik zag een vaal paard en diens ruiter heette Dood. En achter hem kwam het dodenrijk
vrijdag 25 juli 2025 om 23:12
NomenNescio, ik denk dat dat bij mij gedeeltelijk wel klopt.
Het geheim houden, bang zijn dat mensen erachter komen, weten dat het mijn eigen schuld is en verdiend was... En in het begin het niet begrijpen wat er gebeurde. Het was heel eenzaam.
Dat is het nog steeds. Het vervreemde me van iedereen, van mezelf. Het zorgt ervoor dat ik niemand meer vertrouw, en mezelf al helemaal niet.
Ik weet niet of dat anders is als je er daarna steun krijgt, of het kan delen.
Ik weet wel dat ik als kind doodsbang was dat iemand erachter zou komen, en tegelijkertijd alleen maar naar mama wilde. (Maar achteraf ook bang was voor hoe boos ze zou worden)
Het samen met iemand kunnen delen, elkaar steunen, is troost krijgen van iemand zou wel fijn geweest zijn.
Het geheim houden, bang zijn dat mensen erachter komen, weten dat het mijn eigen schuld is en verdiend was... En in het begin het niet begrijpen wat er gebeurde. Het was heel eenzaam.
Dat is het nog steeds. Het vervreemde me van iedereen, van mezelf. Het zorgt ervoor dat ik niemand meer vertrouw, en mezelf al helemaal niet.
Ik weet niet of dat anders is als je er daarna steun krijgt, of het kan delen.
Ik weet wel dat ik als kind doodsbang was dat iemand erachter zou komen, en tegelijkertijd alleen maar naar mama wilde. (Maar achteraf ook bang was voor hoe boos ze zou worden)
Het samen met iemand kunnen delen, elkaar steunen, is troost krijgen van iemand zou wel fijn geweest zijn.
zaterdag 26 juli 2025 om 00:02
Ik denk dat erkenning veel doet en ik denk ook dat het goed voelt als iemand voor je opkomt. Je in bescherming neemt. Zijn of haar tanden laat zien en zegt, van mijn kind blijf je af. Ik denk dat dit bijdraagt aan je gevoel van veiligheid in een wereld die onveilig kan zijn.
Maar als zelfs je ouders niet veilig blijken. Je niet op hen kan terugvallen, dan is die aanvankelijke onveiligheid dubbel zo hard bevestigd. Ik denk nog wat extra Pokon op het zaadje van wantrouwen of eenzaamheid. Wat veel van deze kinderen toch al inherent meekrijgen.
Ps allemaal psychologie vd koude grond hoor. Het zijn mijn eigen hersenspinsels.
Maar als zelfs je ouders niet veilig blijken. Je niet op hen kan terugvallen, dan is die aanvankelijke onveiligheid dubbel zo hard bevestigd. Ik denk nog wat extra Pokon op het zaadje van wantrouwen of eenzaamheid. Wat veel van deze kinderen toch al inherent meekrijgen.
Ps allemaal psychologie vd koude grond hoor. Het zijn mijn eigen hersenspinsels.
zaterdag 26 juli 2025 om 07:27
@NN het klopt wel een beetje wat je zegt het word wel dragelijker als je ouders/familie je steunt maar als het dan bekend word en de rest van de omgeving er nog verrot mee omgaat is het nog steeds een groot trauma.
En als je dan zoals ik in een dorp woon en de dader ook lig je vooraltijd onder een vergrootglas en ben je altijd dat kind van....
Maar mischien is mijn situatie hier in ook wel extreem met een zelfmoord en stalking.
En als je dan zoals ik in een dorp woon en de dader ook lig je vooraltijd onder een vergrootglas en ben je altijd dat kind van....
Maar mischien is mijn situatie hier in ook wel extreem met een zelfmoord en stalking.
zaterdag 26 juli 2025 om 09:35
NN, ik vind erkenning nu heel moeilijk, het raakt me wel enorm.
Coach komt nu voor me op en geeft soms aan me te beschermen als nodig (bij politie in de straat. Dat ze ze weg zal houden en me niet mee zal geven). Ik kan me indenken dat als ouders of een andere volwassene dat doet, het een wereld van verschil maakt.
Dat niemand vroeger iets gedaan heeft geeft extra het gevoel dat ik het verdiende, dat het normaal en oke was. Dat ik het niet waard ben om voor op te komen.
Maar goed, natuurlijk ook mijn eigen schuld, want ik zei niets en loog veel en zou alles ontkent hebben.
Coach komt nu voor me op en geeft soms aan me te beschermen als nodig (bij politie in de straat. Dat ze ze weg zal houden en me niet mee zal geven). Ik kan me indenken dat als ouders of een andere volwassene dat doet, het een wereld van verschil maakt.
Dat niemand vroeger iets gedaan heeft geeft extra het gevoel dat ik het verdiende, dat het normaal en oke was. Dat ik het niet waard ben om voor op te komen.
Maar goed, natuurlijk ook mijn eigen schuld, want ik zei niets en loog veel en zou alles ontkent hebben.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
