Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Dank je Lucy tranen om je lieve afsluiting

Ik was al heel jong moeder zonder kind(eren). Heb nooit getwijfeld of ik dat wilde, was het al. En ondanks de zelfhaat hield ik wel zielsveel van mijn kind(eren). Ook al heb ik enorm gefaald in hun bescherming, ik deed alles voor ze wat ik kon. Het was niet genoeg maar ik heb het wel geprobeerd

Dat weet ik lieve Selune. Dat je alles er aan hebt gedaan en heel veel van ze houdt . En dat het falen niet bij jou lag.

Avo, Selune, ik heb niet echt advies te bieden maar vind het wel heel naar voor jullie hoe overtuigd jullie zijn van je eigen waardeloosheid.
Dat zie ik dus totaal anders, niet alleen vanwege jullie bijdragen hier waardoor mensen zich minder gek of eenzaam voelen of omdat ik niet geloof dat jullie je kinderen beschadigd hebben zoals jullie zelf beschadigd zijn. Aan het begin van het topic ging het over dingen die je niet hoeft te verdienen, dingen die je mag ontvangen ongeacht hoe imperfect je bent: respect, veiligheid, compassie, ook als je niet je ideale zelf bent, ook als je onredelijk doet. Daar moet ik nu weer aan denken om de één of andere reden. Dat imperfecte ouder zijn de enige manier is om als mens ouder te zijn.

Diva: ja emdr is allang afgelopen, was drie sessies. Ik denk ook niet dat mijn reactie per se iets is dat geheeld moet worden; het stukje waar ik vooral verandering in wil zien is dat ik me niet wil schamen voor de emoties die worden opgeroepen. Dat het een gevoelig onderwerp blijft, is misschien wel normaal? Zeker omdat ik sowieso veel en diep voel, logischerwijs dus ook over een onderwerp dat raakt aan mijn eigen nare ervaringen. En dat ik me boos en machteloos voel vind ik eigenlijk ook een redelijke reactie op een situatie die onrechtvaardig is en maar steeds niet lijkt te verbeteren. Het zou vast fijn zijn om hier makkelijk mijn schouders over op te halen, maar ik weet niet zeker of ik zo eigenlijk wel wil zijn. Het is ook niet zo dat ik huilend wegkruip en niet naar buiten durf of bang ben voor mannen in het algemeen. Ik zou wel een manier willen hebben om deze onmacht te kanaliseren, om iets te kunnen doen om op dit punt verschil te maken. Daar zit ik mezelf in de weg: ik vind dat ik daarin tekortschiet maar zou ook niet weten hoe ik iets zou kunnen doen als ik al moeite heb met het uitspreken van het woord aanranding. Da's nou niet echt de onverschrokken barricaderidder die ik soms zou willen zijn.

Herkenbaar gevoel Tyche, ik heb dat met kinderen. Ik zou zo graag iets betekenen of doen voor kinderen die klem zitten.
Maar zolang ik bang ben en dingen zo snel teveel zijn.. hier dus ook niet de pleegmoeder/hulpverlener/vertrouwenspersoon/actievoerder die ik zou willen zijn.

En ik denk dat het altijd een wond blijft, zoals Olle wel eens schreef.
Een kwetsbare plek die makkelijk weer kan gaan bloeden. Of nooit dichtgaat.
Dat het je raakt betekent dat je nog kan voelen. Nog mens bent. Dat het je niet vermoord heeft.

Er zijn periodes dat het me niet raakt. Ik niet verblik of verbloos van het zoveelste slachtoffer, en een deel van mij hooguit snuift 'hoezo zielig, zij is nu lekker dood'.
Die periodes zijn doods en ergens doodeng. Ik sta zo los van alles, iedereen, voelen.
Het is rustig, en ergens fijn. Maar ik ben zo gevoelloos dan dat niets meer gevaarlijk of te ver lijkt.

Soms vraag ik me af of we die anderen willen helpen, de huidige situatie willen verbeteren, of proberen met terugwerkende kracht proberen onszelf van toen te geven wat we zo nodig hadden...

Selune, je kon ze niet redden. Onmogelijk. Dat doet niets af aan je liefde voor ze, en wat je voor ze gedaan hebt om te proberen ze te redden...
Je hebt jezelf opgeofferd voor je oudste.
Ik snap dat het niet helpt voor je schuldgevoel, je eenzaamheid. Ik hoop dat je aan wil nemen dat ik er geen seconde aan twijfel dat je ze met elke vezel in je lijf geprobeerd hebt te beschermen.

Xx voor iedereen.

Door wat jij schrijft avo over terugwerkende kracht geef je mij ineens een inzicht.
Ik kon mezelf redden. Ik heb het niet kunnen voorkomen maar in de situatie eigenlijk mezelf zo snel mogelijk in veiligheid gebracht en aangifte gedaan (en zelfs een veroordeling van de rechter kunnen horen - voor een in de tussentijd verdwenen verdachte die de straf dus nooit heeft uitgezeten). Al met al toch bijna een ideale zaak dus, voor zover je dat over zoiets kunt zeggen. En daarna heb ik zo lang tegen mezelf gezegd: het had veel erger kunnen zijn, ik heb geluk gehad. En juist dat maakte dat ik me zo eenzaam voelde met de angst en het gevoel van zwakte dat er toen was. Ik hoefde niet gered te worden dus dat ik daar alsnog naar verlangde was beschamend.

Jij doet dit juist wel voor kinderen, met pleegje? Of voelt dat niet als genoeg?
Ik denk dat je ook echt het openen dit topic mag rekenen onder betekenis geven. Mensen die hetzelfde hebben meegemaakt zien jou en anderen woorden geven aan hoe dat was en dat geeft troost en bevestiging; mensen die het niet zelf hebben meegemaakt kunnen beter begrijpen hoe deze trauma's mensen tekenen en wat zij kunnen doen. Volgens mij zei Maisnon eens dat zij van jou/jullie leert in haar professionele leven? Zij is vast niet de enige. Zo heb je ongemerkt impact op kinderen die je nooit zelf zal kennen, maar toch is dat ook echt.

Het is de angst van de situatie, de pure paniek en het moeten vechten voor je leven, jezelf in veiligheid moeten brengen.
Dát is hetgene waar je last van houdt.
Dat schiet weer in je lijf op momenten dat er iets gebeurt dat lijkt op toen.

Wat stoer dat je nog erger hebt kunnen voorkomen. Aangifte gedaan hebt. Allejezus, ik kan me niet indenken hoe naar dat is.
En dan de anticlimax. Nu is alles voorbij, recht is gesproken, dus het moet klaar zijn?
Zoiets?
Als het zo werkte ging ik morgen aangifte doen.
De eenzaamheid laat zien hoe erg je wel degelijk slachtoffer bent. Je je net als wij allemaal schaamt voor je gevoelens, je klachten...

Het is fantastisch dat je aangifte gedaan hebt, dat je jezelf hebt kunnen redden. Maar dat doet niets af aan dat je basisgevoel van veiligheid geschonden is. Er bij je ingebroken is, geforceerd. Je werd keihard geconfronteerd met hoe kwetsbaar je bent. Hoe 'zwak' in tegenstelling tot de ander, hoe sterk je je ook gedroeg.
Je hebt net zoveel recht op klachten, angst, je zwak voelen.

Ik vind het heel verdrietig dat je je zo alleen gevoeld hebt, en dat je eigenlijk ergens lijkt te vinden dat je geen recht hebt op alle verwarrende en nare gevoelens die het bij jou oproept.
Natuurlijk wil je nog gered worden.
Het staat ergens ook voor erkenning, troost, bevestiging dat het de moeite waard is om te redden, dat de ander fout was, dat jij de moeite waard bent om te redden, dat iemand je ziet, je angst ziet, je helpt, dat je niet meer alleen bent.

Er hoort zo zoveel bij voor mij.
Ik weet het hoe dat voor jou is?
Maar in de tijd dat ik coach wegloog, thuis woonde, niet eens voor mezelf kon erkennen wat was, (dag)droomde ik daar geregeld over.
En dat ging niet puur over uit de situatie zijn. Dat had zo gekund, met een paar woorden (hoewel ik daar niet in geloofde).
Het ging over niet zelf hoeven overleven, gezien worden, nouja, alles wat ik hierboven schreef.

Dus nee, ik vind het niet raar.
Ik vind het wel dapper dat je het hier schrijft.
En sorrie als ik je ooit het gevoel gegeven heb dat je een 'droomverloop' had, of dat het niets voorstelde. Dat je miept en juist dankbaar moet zijn.
Dat vind ik niet! Echt niet!
(Aangifte doen lijkt me sowieso eerder nachtmerrie dan droom)

En nee, met pleegje voelt niet als genoeg.
Ik had al drie pleegkinderen moeten hebben, Echt verschil maken. Hulpverlenen.

Ik weet dat dat niet kan, dat stabiliteit en veiligheid, continuïteit en rust daarvoor belangrijk zijn.
Dat ik dat niet kan bieden.
Ik laat mezelf van toen ontzettend zitten, en ik stel mezelf van toen ontzettend teleur in wie ik ben geworden nu ik alles heb, alles kan, alles mag.

Ah dat raakt me wat je schrijft. Het is ook: het niet alleen hoeven doen. Me mogen overgeven en daarin veilig zijn.
En jij hebt mij niet dat gevoel gegeven hoor, niemand hier. Het is wel moeilijk in de vergelijking met jullie gruwelijke leed te blijven voelen dat mijn ervaring ook impactvol is ondanks de veel meer afgekaderde situatie: een vreemde, eenmalig (deze dan), ik was volwassen. En zelfs dat fuckt al met mijn zelfbeeld. Laat staan hoe verwarrend en eenzaam het is als het langdurig is, iemand die je kent... juist dat ik een heel klein stukje ervan snap maakt het voor mij onvoorstelbaar dat jullie dit überhaupt kunnen overleven.

Aangifte viel mee, eigenlijk. Niet leuk, maar wel goed opgevangen en serieus genomen.

En dat redden avo... daar ben je nu toch keihard mee bezig. Je eigen kleine zelf die het zo graag wil en zich tegelijk verzet proberen te helpen... Een helse klus, met een flinke interne strijd.

Dat voelt niet zo Tyche.
Ik heb alles waar ik ooit van kon dromen en meer, en ik doe moeilijk, ben instabiel en kan geen 3 pleegkinderen een huis bieden of echt verschil maken.
Ik ben dus erg teleurgesteld dat nu ik een droomleven leef, ik niet die blije gelukkige vrouw uit de films ben, happily ever after met 3 pleegkinderen, een goede baan, een moestuin en mijn leven op orde.
Mijn vroegere ik zou er al helemaal niets van snappen. Dit zou de happily ever after moeten zijn waar ik zo van droomde.


Ik ben blij dat je het kon voelen.
Mooi, je mogen overgeven en daarin veilig zijn.
Ik denk dat ik dat ook graag zou willen kunnen.
Me kunnen overgeven en daarin veilig voelen.

Maar lieve Avo, heb je de lat in je hoofd niet een beetje hoog gelegd? Hoeveel mensen kunnen daadwerkelijk 3 pleegkinderen in huis nemen en de rest van hun leven 'het verschil maken'? De meeste mensen zijn denk ik blij als ze gewoon hun leven kunnen leven, met hun eigen gezin, en ze niet verzuipen in de tropenjaren met jonge kinderen, elkaar onderweg niet verliezen en de puberteit enigszins heelhuids doorkomen.

En ik snap dat je nu het leven leeft waar je vroeger van droomde. Veilig, vrij, met een gezin, man en (deeltijd) baan. Maar, en dit is kut, je bent wel een hele beschadigde vrouw door wat je allemaal hebt meegemaakt in je kindertijd. En dat is niet weg op het moment dat je bent aangekomen in wat je vroeger als je 'droomleven' had bedacht. Ja, je bent veilig, je bent vrij, maar de wonden op je ziel zijn er nog steeds. En die schrijnen, gaan op momenten weer open, vragen opnieuw tijd om daar een dun, kwetsbaar stukje huid overheen te laten groeien. En ik weet dat je dat niet wil, dat dat niet mag, dat je blij moet zijn, en het leven ten volle moet leven en gebruik maken van elke kans.
Maar dat doe je ook. Je grijpt iedere kans. Alleen met een beschadigde ziel betekent het grijpen van een kans misschien wel genieten, maar ook steeds terugkerend werken aan wie je bent, wat je kan verdragen, hoe je kijkt naar jezelf, je naasten en de wereld. En dat is oneerlijk. Oneerlijk dat het jou niet gegeven is om naïef, zonder schroom en vol levenslust alleen maar te leven zonder voorbehoud. Maar dat is wat trauma doet helaas.

Je doet niet moeilijk, je maakt geen drama, en je maakt wél verschil. Op de manier die jij kan. En ik sta nog steeds versteld van wat jij nog kan geven, en de kracht die je hebt om steeds opnieuw de confrontatie met je demonen aan te gaan. Als er iemand hard werkt dan ben jij het.
Maar de lat voor wat realistisch is mag misschien wel iets omlaag. Deels omdat de krassen op je ziel soms zorgen voor wat minder draagkracht, maar voorals om dat drie pleegkinderen, een schoon en opgeruimd huis, een vrijwel fulltime baan, fantastische sociale contacten, iedere avond vers gekookt eten en een altijd glimlachende, rustige en stabiele moeder met een perfecte relatie met haar kinderen alleen voor Florence Nightingale is weggelegd