Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
zaterdag 6 september 2025 om 19:24
Ik zou je ook missen Selune. En je bent als ouder zeker nog belangrijk voor je kind. Juist nu ze net de wereld aan het ontdekken zijn.
Ik haal dit straks weg ivm herkenbaarheid (dus laat even weten als je het hebt gelezen) ......
Dat je kind volwassen is, maakt niet dat jij geen bestaansrecht hebt. Los van het feit dat jouw bestaansrecht natuurlijk helemaal niet afhangt van je kinderen, die heb je sowieso. Maar dat is mijn 9.
Tyche: ik denk dat je gelijk hebt. Man is heel erg lief en geduldig geweest de afgelopen weken, geeft heel langzaam en voorzichtig toenadering gezocht. Denk dat hij wel door had dat hij te ver was gegaan. En heel langzaam hebben we elkaar weer gevonden. En nu dus gestart net systeemtherapie. En ik vertrouw nog steeds niet dat de uitkomst gaat zijn dst we het echt redden. Maar het is wel weer een van de opties.
Ik haal dit straks weg ivm herkenbaarheid (dus laat even weten als je het hebt gelezen) ......
Dat je kind volwassen is, maakt niet dat jij geen bestaansrecht hebt. Los van het feit dat jouw bestaansrecht natuurlijk helemaal niet afhangt van je kinderen, die heb je sowieso. Maar dat is mijn 9.
Tyche: ik denk dat je gelijk hebt. Man is heel erg lief en geduldig geweest de afgelopen weken, geeft heel langzaam en voorzichtig toenadering gezocht. Denk dat hij wel door had dat hij te ver was gegaan. En heel langzaam hebben we elkaar weer gevonden. En nu dus gestart net systeemtherapie. En ik vertrouw nog steeds niet dat de uitkomst gaat zijn dst we het echt redden. Maar het is wel weer een van de opties.
lucy wijzigde dit bericht op 06-09-2025 20:08
15.43% gewijzigd
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zaterdag 6 september 2025 om 19:28
Selune: ja, ik moet met hem in gesprek om dit op te lossen. Ik heb donderdag al even met hem gesproken tijdens de les en toen kwam eruit dat hij echt niks wil (niet extra oefenen, geen huiswerk maken) en dat hij alleen komt voor zijn urennorm. Het enige dat ik wil is dat hij zijn buurman niet van zijn werk houdt, want dat is nu ook vooral het onrustige. Een andere plek in de klas gaat misschien werken, als hij tussen anderstaligen komt te zitten. Normaal heeft iedereen vrije plaatskeuze.
Maar hij is een deel van het probleem. Ik struggle echt met de organisatie ivm snel-langzaam. Dat moet ik eerst tackelen denk ik.
Maison: je hebt gelijk en ik probeer dat ook voor ogen te houden. In de andere groep liep het donderdag ook niet helemaal zoals ik wilde, maar daar kan ik makkelijker denken, 'volgende keer beter.'
Tyche: ik baal ervan dat er momenteel veel eigenlijk onmogelijke groepen zijn en dat er dan gewoon gezegd wordt dat de docenten ervaren genoeg zijn. 'Dan moet je maar differentiëren'. Je voelt je inderdaad bijna schuldig als je dat niet goed kunt en denkt dat je dat dus (blijkbaar) moet kunnen. Dit is echt een nadeel van de nieuwe inburgeringswet waarbij de regie bij de gemeentes ligt en wij als school iedereen maar moeten laten starten en het moeten bolwerken. Met chronisch personeelsgebrek, te weinig onderwijsassistenten en steeds grotere groepen, waardoor het lesgeven steeds minder goed uitvoerbaar wordt en het ook ten koste gaat van de kwaliteit.
Maar hij is een deel van het probleem. Ik struggle echt met de organisatie ivm snel-langzaam. Dat moet ik eerst tackelen denk ik.
Maison: je hebt gelijk en ik probeer dat ook voor ogen te houden. In de andere groep liep het donderdag ook niet helemaal zoals ik wilde, maar daar kan ik makkelijker denken, 'volgende keer beter.'
Tyche: ik baal ervan dat er momenteel veel eigenlijk onmogelijke groepen zijn en dat er dan gewoon gezegd wordt dat de docenten ervaren genoeg zijn. 'Dan moet je maar differentiëren'. Je voelt je inderdaad bijna schuldig als je dat niet goed kunt en denkt dat je dat dus (blijkbaar) moet kunnen. Dit is echt een nadeel van de nieuwe inburgeringswet waarbij de regie bij de gemeentes ligt en wij als school iedereen maar moeten laten starten en het moeten bolwerken. Met chronisch personeelsgebrek, te weinig onderwijsassistenten en steeds grotere groepen, waardoor het lesgeven steeds minder goed uitvoerbaar wordt en het ook ten koste gaat van de kwaliteit.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zaterdag 6 september 2025 om 19:40
Selune: ik zou je ook missen hier. Je soms net iets andere kijk op dingen.
Ik snap het gevoel dat Avo beschrijft van 'er niet toe doen' ook. Ik voel dat ook vaak. Ik was afgelopen week zelfs verbaasd dat een contact van hobby tegen me zei dat we binnenkort weer eens moesten afspreken (buiten de hobby om). Ik wil dat ook, maar daartoe zelf initiatief nemen is eng (stel dat ze niet op mij zit te wachten). Lijkt mij wel dat jouw kinderen zo niet over je denken. Ik denk ook niet dat hun leven er makkelijker of fijner op zou worden zonder jou.
Tyche: is de emdr al afgerond? Merk je er al effect van? Triggers blijven natuurlijk rot en die hele discussie eromheen ook. Sterkte met je zieke naaste!
Ik snap het gevoel dat Avo beschrijft van 'er niet toe doen' ook. Ik voel dat ook vaak. Ik was afgelopen week zelfs verbaasd dat een contact van hobby tegen me zei dat we binnenkort weer eens moesten afspreken (buiten de hobby om). Ik wil dat ook, maar daartoe zelf initiatief nemen is eng (stel dat ze niet op mij zit te wachten). Lijkt mij wel dat jouw kinderen zo niet over je denken. Ik denk ook niet dat hun leven er makkelijker of fijner op zou worden zonder jou.
Tyche: is de emdr al afgerond? Merk je er al effect van? Triggers blijven natuurlijk rot en die hele discussie eromheen ook. Sterkte met je zieke naaste!
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zaterdag 6 september 2025 om 20:01
Dank je Lucy, gelezen.
Sorry ik waardeer de lieve woorden echt heel erg. Het is dat diepe gevoel van alleen zijn. Er niet toe doen, maar vooral überhaupt ruimte in te nemen die niet van mij is. Dat niemand op mij zit te wachten. Te stom om leuk gevonden te worden. En voor een ieder in elk geval makkelijk vervangbaar. Maar misschien is dat het ook wel Avo dat ik me niet kan voorstellen dat je iemand hebt die je belt voor advies, iemand die je vraagt naar recepten of gewoon om even stoom af te blazen. Mijn beste vriendin ken ik ruim twintig jaar. We zien elkaar ongeveer om de twee/ drie maanden. Ik denk dat we elkaar in die twintig jaar een keer of vijf aan de telefoon hebben gehad. En tussendoor appen ofzo doen we misschien een keer per jaar. En dat is by far mijn meest intensieve en wederkerige contact met iemand buiten mijn gezin/werk. Ik denk dat het veel 'vrienden' maanden zoniet jaren zou kosten voordat ze het zouden merken als ik er niet meer zou zijn. Ik voel me vooral zo'n last voor iedereen. En ik weet dat het niet kan en mag en het is ook geen echte optie, maar het voelt anders als de kinderen mee niet meer echt dagelijks nodig hebben. Dank je voor jouw perspectief Lucy, dat helpt om iets te hebben om een beetje houvast te creëeren.
Sorry voor het gemiep lieverds.
Sorry ik waardeer de lieve woorden echt heel erg. Het is dat diepe gevoel van alleen zijn. Er niet toe doen, maar vooral überhaupt ruimte in te nemen die niet van mij is. Dat niemand op mij zit te wachten. Te stom om leuk gevonden te worden. En voor een ieder in elk geval makkelijk vervangbaar. Maar misschien is dat het ook wel Avo dat ik me niet kan voorstellen dat je iemand hebt die je belt voor advies, iemand die je vraagt naar recepten of gewoon om even stoom af te blazen. Mijn beste vriendin ken ik ruim twintig jaar. We zien elkaar ongeveer om de twee/ drie maanden. Ik denk dat we elkaar in die twintig jaar een keer of vijf aan de telefoon hebben gehad. En tussendoor appen ofzo doen we misschien een keer per jaar. En dat is by far mijn meest intensieve en wederkerige contact met iemand buiten mijn gezin/werk. Ik denk dat het veel 'vrienden' maanden zoniet jaren zou kosten voordat ze het zouden merken als ik er niet meer zou zijn. Ik voel me vooral zo'n last voor iedereen. En ik weet dat het niet kan en mag en het is ook geen echte optie, maar het voelt anders als de kinderen mee niet meer echt dagelijks nodig hebben. Dank je voor jouw perspectief Lucy, dat helpt om iets te hebben om een beetje houvast te creëeren.
Sorry voor het gemiep lieverds.
Forever is a hell of a long time
zaterdag 6 september 2025 om 20:06
Geen gemiep, want ik herken je eigen gedachtengang. Ik heb hem ook gehad. En eenzaamheid helpt niet mee.
Zou je het willen: een netwerk opbouwen? Of is dat te eng? Te eng om kwetsbaar te zijn, te onwaarschijnlijk dat je een connectie kunt maken?
Zou je het willen: een netwerk opbouwen? Of is dat te eng? Te eng om kwetsbaar te zijn, te onwaarschijnlijk dat je een connectie kunt maken?
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zaterdag 6 september 2025 om 20:10
Diva wat je groep betreft. Ik denk zomaar dat je alles al wel geprobeerd hebt, maar quote weet nog een ideetje. Ik zet in groepen met twee grote niveauverschillen nog weleens in op het feit dat er geen betere leermethode is dan uitleggen. Dus de snelle leerders die iets uitleggen aan de langzameren, maar zeker ook andersom (alleen dan vaak armste dingen, met op het gebied van vaardigheden dan kennis).
En het is ook gewoon zwaar. Ik ga in de volgende periode, ook wegens ernstig personeelstekort, een vak geven waar ik en geen expert in ben en een redelijke hekel aan heb. Dat is compleet anders lesgeven dan de vakken die ik deze periode geef en waar ik zelf echt lol in beleef, naast dat ik daarin wel inhoudelijk expert ben.
Tyche hier ook veel moeite met het nieuws en de reacties erop. Heb ik ook altijd als er misbruikerzaken of zoals mishandelende pleegouders enz in het nieuws komen. Iedereen weet het ook altijd beter. En iedereen weet wat ze wel zouden hebben moeten doen, wat zij wel gedaan zouden hebben. Heel veel moeite mee.
Sorry ik raak de stad ook een beetje kwijt in wat ik schrijf.
En het is ook gewoon zwaar. Ik ga in de volgende periode, ook wegens ernstig personeelstekort, een vak geven waar ik en geen expert in ben en een redelijke hekel aan heb. Dat is compleet anders lesgeven dan de vakken die ik deze periode geef en waar ik zelf echt lol in beleef, naast dat ik daarin wel inhoudelijk expert ben.
Tyche hier ook veel moeite met het nieuws en de reacties erop. Heb ik ook altijd als er misbruikerzaken of zoals mishandelende pleegouders enz in het nieuws komen. Iedereen weet het ook altijd beter. En iedereen weet wat ze wel zouden hebben moeten doen, wat zij wel gedaan zouden hebben. Heel veel moeite mee.
Sorry ik raak de stad ook een beetje kwijt in wat ik schrijf.
Forever is a hell of a long time
zaterdag 6 september 2025 om 20:13
Ik probeer al vanaf dat ik rond begin twintig mijn vriendengroep kwijtraakte om wel een fijn netwerk op te bouwen. Mensen zitten gewoon niet zo te wachten op vriendschap op latere leeftijd. Of in ieder geval niet op mij. Toen ik nog heel actief was in het verenigingsleven had ik heel veel contacten, maar ook dat was meteen over toen ik stopte.
Forever is a hell of a long time
zaterdag 6 september 2025 om 20:14
Doe is niet sorrie.
Het helpt me enorm te weten dat ik niet de enige ben die dit zo ervaart.
(Wat verwoord je dat mooi.)
En ik heb dus wel best wat contact met mensen tussendoor, maar dat komt dus ook bijna altijd van mijn kant, of zijn groepsapps waarin ik ook prima niet mee kan doen.
Ik zou je erg missen Selune. Het voelt minder alleen dat ik weet dat er nog iemand is...
Het helpt me enorm te weten dat ik niet de enige ben die dit zo ervaart.
(Wat verwoord je dat mooi.)
En ik heb dus wel best wat contact met mensen tussendoor, maar dat komt dus ook bijna altijd van mijn kant, of zijn groepsapps waarin ik ook prima niet mee kan doen.
Ik zou je erg missen Selune. Het voelt minder alleen dat ik weet dat er nog iemand is...
zaterdag 6 september 2025 om 20:38
Dat is ok Selune, ik snap dat onze woorden je niet zo maar het gevoel kunnen geven dat je er toch wel toe doet. Zeker als vanalles in je leven het tegendeel lijkt te bewijzen.
Maar weet wel dat onze woorden, ongeacht of jij ze wel of niet voelt, waar zijn. Voor ons doe je er toe. Ik zou het je zo gunnen dat je jezelf er ook toe vindt doen
Maar weet wel dat onze woorden, ongeacht of jij ze wel of niet voelt, waar zijn. Voor ons doe je er toe. Ik zou het je zo gunnen dat je jezelf er ook toe vindt doen
zaterdag 6 september 2025 om 23:33
En dan ga ik natuurlijk compleet uit mijn pinda tegen een kind om helemaal niets.
Of nouja, k had een grens te trekken.
Maar dat had ik zo graag rustig en beschaafd gedaan.
Nu veranderde ik na twee keer weerwoord in een soort combi van briesende furie en vuurspugende neushoorn. De buren hoorden het ook denk ik, en of kind nu geleerd heeft waar de grens ligt, of vooral vindt dat moeder een onredelijk gemeen rotwijf is...
Ik zou het kind niet kwalijk kunnen nemen...
Ik vind het zo erg. Ik wil dit zo graag goed doen.
Alle boeken how2talk2 kids en verbindend gezag ten spijt. Honderd cursussen omgaan met uitdagend gedrag, het puberbrein, grenzen stellen bij kinderen ten spijt.
Met babies en kleintjes ben ik echt oke. Urenlang met een huilende baby sjouwen, geduldig het derde poeprompertje van de dag uitspoelen.
Peuterdriftbuien. Kleuterdrein.
Ik vind mezelf zo verschrikkelijk naar en walgelijk en waardeloos.
Precies dit soort dingen zijn de reden dat ik me dus niet voor kan stellen dat ze nog zullen bellen als ze de deur uit zijn. Langskomen om op te laden of bij te kletsen. 'thuis' willen zijn.
Ik kan me alleen maar de immense opluchting herinneren van niet meer naar dat huis hoeven. De zwaarte dat het echt tijd was om te bellen of langs te gaan. De buikpijn bij het idee dat ze voor de deur zouden staan. Iets van me wilden.
Nog steeds het idee dat ze erg betrokken raken bij mijn leven. Ik vind verjaardagen al ingewikkeld genoeg. In mijn huis tussen mijn vrienden.
En toch zal ik ze altijd vragen koffie te komen drinken als ik ze tegen het lijf loop. Uitnodigen.
Komen als ik uitgenodigd word.
En ik kan me niet indenken dat mijn kinderen later anders denken en doen.
Waarom zouden ze.
Het kost veel moeite om de 'ziejewel. Als je dood bent is dat voor iedereen beter' stem niet gelijk te geven.
(Nee ik ga niet handelen)
Of nouja, k had een grens te trekken.
Maar dat had ik zo graag rustig en beschaafd gedaan.
Nu veranderde ik na twee keer weerwoord in een soort combi van briesende furie en vuurspugende neushoorn. De buren hoorden het ook denk ik, en of kind nu geleerd heeft waar de grens ligt, of vooral vindt dat moeder een onredelijk gemeen rotwijf is...
Ik zou het kind niet kwalijk kunnen nemen...
Ik vind het zo erg. Ik wil dit zo graag goed doen.
Alle boeken how2talk2 kids en verbindend gezag ten spijt. Honderd cursussen omgaan met uitdagend gedrag, het puberbrein, grenzen stellen bij kinderen ten spijt.
Met babies en kleintjes ben ik echt oke. Urenlang met een huilende baby sjouwen, geduldig het derde poeprompertje van de dag uitspoelen.
Peuterdriftbuien. Kleuterdrein.
Ik vind mezelf zo verschrikkelijk naar en walgelijk en waardeloos.
Precies dit soort dingen zijn de reden dat ik me dus niet voor kan stellen dat ze nog zullen bellen als ze de deur uit zijn. Langskomen om op te laden of bij te kletsen. 'thuis' willen zijn.
Ik kan me alleen maar de immense opluchting herinneren van niet meer naar dat huis hoeven. De zwaarte dat het echt tijd was om te bellen of langs te gaan. De buikpijn bij het idee dat ze voor de deur zouden staan. Iets van me wilden.
Nog steeds het idee dat ze erg betrokken raken bij mijn leven. Ik vind verjaardagen al ingewikkeld genoeg. In mijn huis tussen mijn vrienden.
En toch zal ik ze altijd vragen koffie te komen drinken als ik ze tegen het lijf loop. Uitnodigen.
Komen als ik uitgenodigd word.
En ik kan me niet indenken dat mijn kinderen later anders denken en doen.
Waarom zouden ze.
Het kost veel moeite om de 'ziejewel. Als je dood bent is dat voor iedereen beter' stem niet gelijk te geven.
(Nee ik ga niet handelen)
zaterdag 6 september 2025 om 23:55
O lieverd, ik herken het zo. De angst. De enorme immense angst dat je hetzelfde bent als je ouders.
Ik krijg nu emdr op dit stuk. En dat voelt zo onzin. Want ik moet elk dingetje dat ik verkeerd heb gedaan onthouden. Ik moet mijzelf blijven straffen voor elk dingetje dat ik verkeerd heb gedaan.
Mijn psych zei afgelopen vrijdag tegen me (en ik vond het zo ontzettend moeilijk om een situatie te vertellen waarom meis haar suicidepoging mijn schuld is. Haar depressie mijn schuld is): dit stuk is zo zwaar omdat het niet strookt met je eigen normen en waarden. Omdat je niet hebt gehandeld naar wat belangrijk voor je is. En dat maakt dat je morele waarden kloppen. Dat het al anders is dan jouw ouders.
Je wordt getriggerd door gedrag van je kind, want het is een spiegel. En uit onmacht en een soort waas reageer je af op een manier die niet okee is misschien. Maar het maakt zoveel verschil dat je natijd met kind kan evalueren. Kind kan meegeven dat het niet okee was wat er gebeurde, maar dat je jezelf niet in de hand had. Het maakt je kwetsbaar, maar ook menselijk. En je kind krijgt hopelijk mee dat het weinig te maken heeft met of het wel of niet okee is.
Ik hoop dat dat zo is. Ik weet dat ik de cirkel niet doorbroken heb, maar ik hoop dat ik het wel iets beter heb gedaan.
En ik denk dat dat voor jou ook geldt Avo. Onze ouders zouden nooit toegeven dat ze iets verkeerd hebben gedaan. Wij doen dat wel.
En jouw kind, maar ook de mijne, is misschien wel puber. En zetten zich af. En kunnen strontvervelend zijn. Maar uiteindelijk weten ze ons te vinden als er echt iets aan de hand is.
Maar ik snap je zo goed. De immense angst dat zij hun jeugd hetzelfde hebben ervaren... dat zou mijn grootste nachtmerrie zijn.
Ik krijg nu emdr op dit stuk. En dat voelt zo onzin. Want ik moet elk dingetje dat ik verkeerd heb gedaan onthouden. Ik moet mijzelf blijven straffen voor elk dingetje dat ik verkeerd heb gedaan.
Mijn psych zei afgelopen vrijdag tegen me (en ik vond het zo ontzettend moeilijk om een situatie te vertellen waarom meis haar suicidepoging mijn schuld is. Haar depressie mijn schuld is): dit stuk is zo zwaar omdat het niet strookt met je eigen normen en waarden. Omdat je niet hebt gehandeld naar wat belangrijk voor je is. En dat maakt dat je morele waarden kloppen. Dat het al anders is dan jouw ouders.
Je wordt getriggerd door gedrag van je kind, want het is een spiegel. En uit onmacht en een soort waas reageer je af op een manier die niet okee is misschien. Maar het maakt zoveel verschil dat je natijd met kind kan evalueren. Kind kan meegeven dat het niet okee was wat er gebeurde, maar dat je jezelf niet in de hand had. Het maakt je kwetsbaar, maar ook menselijk. En je kind krijgt hopelijk mee dat het weinig te maken heeft met of het wel of niet okee is.
Ik hoop dat dat zo is. Ik weet dat ik de cirkel niet doorbroken heb, maar ik hoop dat ik het wel iets beter heb gedaan.
En ik denk dat dat voor jou ook geldt Avo. Onze ouders zouden nooit toegeven dat ze iets verkeerd hebben gedaan. Wij doen dat wel.
En jouw kind, maar ook de mijne, is misschien wel puber. En zetten zich af. En kunnen strontvervelend zijn. Maar uiteindelijk weten ze ons te vinden als er echt iets aan de hand is.
Maar ik snap je zo goed. De immense angst dat zij hun jeugd hetzelfde hebben ervaren... dat zou mijn grootste nachtmerrie zijn.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zondag 7 september 2025 om 00:10
Ik weet dat ik niet hetzelfde ben. Maar woorden, onveiligheid, maken die niet met zoveel stuk?
Ik sla niet, scheld niet, maar uiteindelijk zullen ze net zo graag bij mij weggaan als ik vroeger wilde.
Zullen ze mij ontwijken zoals ik hun.
En dat, dat trek ik niet.
Dan ben ik inderdaad mijn ouders geworden.
Die ze wel op handen dragen.
Wat ik kan relativeren, maar me veel pijn doet.
Ach, het zal ook de moeheid wel zijn.
Dat ik rust wil in plaats van dood.
En dat de angst stopt, en iedereen veilig is, en ik gewoon een fijne moeder ben.
Of niets hoef te zijn. Nooit meer niets ben, maar ook nooit meer teveel ben.
Gewoon, niet zijn.
Ik sla niet, scheld niet, maar uiteindelijk zullen ze net zo graag bij mij weggaan als ik vroeger wilde.
Zullen ze mij ontwijken zoals ik hun.
En dat, dat trek ik niet.
Dan ben ik inderdaad mijn ouders geworden.
Die ze wel op handen dragen.
Wat ik kan relativeren, maar me veel pijn doet.
Ach, het zal ook de moeheid wel zijn.
Dat ik rust wil in plaats van dood.
En dat de angst stopt, en iedereen veilig is, en ik gewoon een fijne moeder ben.
Of niets hoef te zijn. Nooit meer niets ben, maar ook nooit meer teveel ben.
Gewoon, niet zijn.
zondag 7 september 2025 om 00:19
Maar is een keer (flink) uit je slof schieten meteen onveilig Avo?
Natuurlijk willen we allemaal altijd de volwassen ouder zijn die nauwelijks geraakt wordt, je kind kan reguleren, op een duidelijke manier grenzen kan stellen en altijd rustig blijft en kalm is. En voor de ouder die dat kan: chapeau. En waarschijnlijk ben je dan heel erg goed gehecht.
Maar zelfs mijn heel erg liefdevol gehechte man schiet soms nog wel uit zijn slof.
Dat maakt niet meteen dat je kind ook waardeloos gehecht is en nooit meer iets met je te maken wil hebben. Alleen pubers zetten zich af en willen per definitie minder met hun ouders te maken hebben. En dat maakt het enorm lastig. Want dat is bevestiging in ons fatalistisch denken.
We doen onze stinkende best en over ongeveer 15 jaar weten we of het een beetje gelukt is. En dat is nog tergend ver in de toekomst...
Natuurlijk willen we allemaal altijd de volwassen ouder zijn die nauwelijks geraakt wordt, je kind kan reguleren, op een duidelijke manier grenzen kan stellen en altijd rustig blijft en kalm is. En voor de ouder die dat kan: chapeau. En waarschijnlijk ben je dan heel erg goed gehecht.
Maar zelfs mijn heel erg liefdevol gehechte man schiet soms nog wel uit zijn slof.
Dat maakt niet meteen dat je kind ook waardeloos gehecht is en nooit meer iets met je te maken wil hebben. Alleen pubers zetten zich af en willen per definitie minder met hun ouders te maken hebben. En dat maakt het enorm lastig. Want dat is bevestiging in ons fatalistisch denken.
We doen onze stinkende best en over ongeveer 15 jaar weten we of het een beetje gelukt is. En dat is nog tergend ver in de toekomst...
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zondag 7 september 2025 om 01:18
Nouja, ik hoef mijn ouders ook niet te zijn, want hun straffen zijn niet nodig hier.
En omdat ik er alert op ben is het denk ik makkelijker om ze te beschermen tegen seks die ze zelf niet willen. Hoop ik.
Dus het is voor mij makkelijk om mijn ouders niet te zijn.
Maar met mijn kinderen is het sowieso niet nodig om te streng te straffen. Ze zijn zo leuk en lief.
Ik kan voor hen de ouders zijn die mijn ouders voor mijn siblings waren.
En omdat ik er alert op ben is het denk ik makkelijker om ze te beschermen tegen seks die ze zelf niet willen. Hoop ik.
Dus het is voor mij makkelijk om mijn ouders niet te zijn.
Maar met mijn kinderen is het sowieso niet nodig om te streng te straffen. Ze zijn zo leuk en lief.
Ik kan voor hen de ouders zijn die mijn ouders voor mijn siblings waren.
zondag 7 september 2025 om 07:31
Ach lieverds, de angst net te worden als je ouders, ik snap dat die immens groot kan zijn.
Avo, helpt het een klein beetje om te horen dat dit bij iedereen gebeurd? Ik ken niemand die nog nooit onredelijk tegen zijn kind geschreeuwd heeft. Ik ben van huis uit pedagoog. Ik weet in theorie heel goed hoe het moet. En gisterochtend heb ik meerdere keren echt tegen mijn kind staan schreeuwen. Ik was zó boos. Onredelijk boos. Dat ik voor de zoveelste keer genegeerd werd, en een brutaal weerwoord kreeg. Ik weet hoe het kwam, ik ben stront verkouden, was mie en was de hele dag alleen met de kinderen want vriend moest werken. Ik weet ook waarom kind zo deed: ook heel nie, net opgestart na de vakantie, doet het sowieso niet zo goed op dat soort veranderingen en was ergens gespannen voor. Maar mijn luiken gingen dicht, en had alleen nog maar iig voor mijn eigen behoeftes. Het was niet fraai.
Maar: hechting is reparatie. Iedereen wordt boos. Onredelijk boos soms. Dat is naar, en kan echt pijn doen. Maar het gaat vooral over of je dit kan repareren, wat Lucy al zei. Hoe ga je er mee om. Kan je sorry zeggen, uitleggen waarom er gebeurde wat er gebeurde? Zonder dat een excuus te laten zijn. Is er ruimte voor kinds gevoel?
En ik denk dat je daarin mijlen ver verschilt van je ouders. Want als die al sorry zeiden, was het waarschijnlijk: sorry, maar jij zorgde ervoor dat wij niet anders konden. En als jij sorry zegt is het waarschijnlijk: sorry, dat heb ik niet goed gedaan.
De crux is dat jouw ouders de verantwoordelijkheid voor hun boosheid bij jou legden, en dat jij de verantwoordelijkheid voor jouw boosheid bij jezelf legt. Dat maakt het nog steeds niet leuk als je moeder boos op je wordt, maar maakt wel een groot verschil in de relatie die je daarna met elkaar over houdt.
Avo, helpt het een klein beetje om te horen dat dit bij iedereen gebeurd? Ik ken niemand die nog nooit onredelijk tegen zijn kind geschreeuwd heeft. Ik ben van huis uit pedagoog. Ik weet in theorie heel goed hoe het moet. En gisterochtend heb ik meerdere keren echt tegen mijn kind staan schreeuwen. Ik was zó boos. Onredelijk boos. Dat ik voor de zoveelste keer genegeerd werd, en een brutaal weerwoord kreeg. Ik weet hoe het kwam, ik ben stront verkouden, was mie en was de hele dag alleen met de kinderen want vriend moest werken. Ik weet ook waarom kind zo deed: ook heel nie, net opgestart na de vakantie, doet het sowieso niet zo goed op dat soort veranderingen en was ergens gespannen voor. Maar mijn luiken gingen dicht, en had alleen nog maar iig voor mijn eigen behoeftes. Het was niet fraai.
Maar: hechting is reparatie. Iedereen wordt boos. Onredelijk boos soms. Dat is naar, en kan echt pijn doen. Maar het gaat vooral over of je dit kan repareren, wat Lucy al zei. Hoe ga je er mee om. Kan je sorry zeggen, uitleggen waarom er gebeurde wat er gebeurde? Zonder dat een excuus te laten zijn. Is er ruimte voor kinds gevoel?
En ik denk dat je daarin mijlen ver verschilt van je ouders. Want als die al sorry zeiden, was het waarschijnlijk: sorry, maar jij zorgde ervoor dat wij niet anders konden. En als jij sorry zegt is het waarschijnlijk: sorry, dat heb ik niet goed gedaan.
De crux is dat jouw ouders de verantwoordelijkheid voor hun boosheid bij jou legden, en dat jij de verantwoordelijkheid voor jouw boosheid bij jezelf legt. Dat maakt het nog steeds niet leuk als je moeder boos op je wordt, maar maakt wel een groot verschil in de relatie die je daarna met elkaar over houdt.
zondag 7 september 2025 om 07:44
Mooi gezegd Maisnon. En beter verwoord dan ik.
Voelt dat gek Avo? Dat het dus okee is om wel net als je ouders te (willen) zijn, maar dan de ouder die ze waren bij je broers/zussen?
Ik hoop dat kind en jij het vandaag weer afknuffelen. En dat als een van je kinderen de puber from hel wordt, je ervaart dat deze nog steeds jouw liefde verdient. Dat dat niets te maken heeft met of je kind de liefste en leukste is, dat je sowieso van je kind houdt. Omdat puber from hel zijn niets te maken heeft met karakter of liefde.
En dat kleine Avo en puber avo ook de liefde verdiende van haar ouders. Dat het niet aan haar lag. En dat zij niet heeft uitgelokt dat zij niet dezelfde opvoeding heeft gekregen. Dat ze dat wel verdiende.
Voelt dat gek Avo? Dat het dus okee is om wel net als je ouders te (willen) zijn, maar dan de ouder die ze waren bij je broers/zussen?
Ik hoop dat kind en jij het vandaag weer afknuffelen. En dat als een van je kinderen de puber from hel wordt, je ervaart dat deze nog steeds jouw liefde verdient. Dat dat niets te maken heeft met of je kind de liefste en leukste is, dat je sowieso van je kind houdt. Omdat puber from hel zijn niets te maken heeft met karakter of liefde.
En dat kleine Avo en puber avo ook de liefde verdiende van haar ouders. Dat het niet aan haar lag. En dat zij niet heeft uitgelokt dat zij niet dezelfde opvoeding heeft gekregen. Dat ze dat wel verdiende.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zondag 7 september 2025 om 08:38
Dankjewel Maisnon.
Het helpt me om te horen dat zelfs jij wel eens te boos bent. Ik ga proberen straks sorrie zonder maar te zeggen.
Lucy, ik geloof dat ik dat niet gek vind. Omdat ik diep in mijn hart weet dat mijn ouders echt fijne mensen zijn (bewijze siblings) en het dus aan mij ligt. Het is niet dat ik ze wil zijn, ik vind het moeilijk, soms ben ik erg klaar met ze dankbaar zijn.
ik geloof dat het bij mij niet zozeer gaat over werk of niet op mijn ouders lijken.
Hoewel ik altijd gezworen heb het bij onze kinderen anders te doen dan bij mij.
Ik heb gewoon, net als Selune denk ik, pijn van het feit dat ik ze straks kwijt ben. Dat ze me misschien zullen haten, verachten. Maar in elk geval niets meer van me willen.
Moeder zijn van gaf me eindelijk een identiteit.
Nut. Waarde. Ik was eindelijk iemand.
Met de kinderen mag ik ruimte innemen.
Zij moeten naar speeltuinen, musea, een terrasje, een ijsje. En natuurlijk gaat hun moeder mee.
In mijn eentje neem ik weer alleen maar teveel ruimte in die nooit voor mijn bedoeld was. Waar ik niet mag zijn.
Ik, naar een musea, een terrasje, een ijsje? Mijn buik trekt samen bij het idee dat ik dat alleen doe. Omdat ik weet dat ik daar niet hoor.
En het gaat niet om die uitjes, God die kan ik missen.
Maar het was fijn om iemand te zijn.
Trots te zijn op ze. Met ze te zijn.
Als moeder voor hen mag ik boodschappen doen. Zelf schaam ik me vaak. Voel me schuldig als ik geld uitgeef.
Maar voor de kinderen moet ik zorgen. Die moeten goed eten. Een gezond voorbeeld.
En het idee dat ze me straks met tegenzin opzoeken of bellen doet pijn. Ze me niet meer zullen willen.
Bij hen door de mand vallen denk ik. Zoiets is het.
Ze vinden me allang niet meer de geweldige moeder als toen ze twee waren.
Willen niet meer met me spelen als toen ze vier waren... Veel is leuker, belangrijker, fijner dan mama. En ik snap dat totaal dat dat hoort bij oudere kinderen, iets zegt over veiligheid en de wereld ontdekken.
Maar in hun geval snap ik het zo goed.
Ze ontdekken simpelweg steeds meer de waarheid: alles is ook gewoon leuker dan ik, en ik ben een last voor ze de rest van hun leven.
Ik denk dat dat mijn angst is.
Dat ze zien wie ik ben (en dan nog niet eens mijn verleden. Dat zou een nachtmerrie zijn) en me 'wegdoen' of uit plichtsbesef oid contact houden.
Dat laatste zou nog ondraaglijker zijn dan het eerste.
Sorrie...
Het helpt me om te horen dat zelfs jij wel eens te boos bent. Ik ga proberen straks sorrie zonder maar te zeggen.
Lucy, ik geloof dat ik dat niet gek vind. Omdat ik diep in mijn hart weet dat mijn ouders echt fijne mensen zijn (bewijze siblings) en het dus aan mij ligt. Het is niet dat ik ze wil zijn, ik vind het moeilijk, soms ben ik erg klaar met ze dankbaar zijn.
ik geloof dat het bij mij niet zozeer gaat over werk of niet op mijn ouders lijken.
Hoewel ik altijd gezworen heb het bij onze kinderen anders te doen dan bij mij.
Ik heb gewoon, net als Selune denk ik, pijn van het feit dat ik ze straks kwijt ben. Dat ze me misschien zullen haten, verachten. Maar in elk geval niets meer van me willen.
Moeder zijn van gaf me eindelijk een identiteit.
Nut. Waarde. Ik was eindelijk iemand.
Met de kinderen mag ik ruimte innemen.
Zij moeten naar speeltuinen, musea, een terrasje, een ijsje. En natuurlijk gaat hun moeder mee.
In mijn eentje neem ik weer alleen maar teveel ruimte in die nooit voor mijn bedoeld was. Waar ik niet mag zijn.
Ik, naar een musea, een terrasje, een ijsje? Mijn buik trekt samen bij het idee dat ik dat alleen doe. Omdat ik weet dat ik daar niet hoor.
En het gaat niet om die uitjes, God die kan ik missen.
Maar het was fijn om iemand te zijn.
Trots te zijn op ze. Met ze te zijn.
Als moeder voor hen mag ik boodschappen doen. Zelf schaam ik me vaak. Voel me schuldig als ik geld uitgeef.
Maar voor de kinderen moet ik zorgen. Die moeten goed eten. Een gezond voorbeeld.
En het idee dat ze me straks met tegenzin opzoeken of bellen doet pijn. Ze me niet meer zullen willen.
Bij hen door de mand vallen denk ik. Zoiets is het.
Ze vinden me allang niet meer de geweldige moeder als toen ze twee waren.
Willen niet meer met me spelen als toen ze vier waren... Veel is leuker, belangrijker, fijner dan mama. En ik snap dat totaal dat dat hoort bij oudere kinderen, iets zegt over veiligheid en de wereld ontdekken.
Maar in hun geval snap ik het zo goed.
Ze ontdekken simpelweg steeds meer de waarheid: alles is ook gewoon leuker dan ik, en ik ben een last voor ze de rest van hun leven.
Ik denk dat dat mijn angst is.
Dat ze zien wie ik ben (en dan nog niet eens mijn verleden. Dat zou een nachtmerrie zijn) en me 'wegdoen' of uit plichtsbesef oid contact houden.
Dat laatste zou nog ondraaglijker zijn dan het eerste.
Sorrie...
zondag 7 september 2025 om 09:17
Je beschrijft mijn gevoel Avo. Dat ik voor deze kinderen wel mama mocht zijn maakte dat ik iets was. Er mocht zijn. Ik was moeder en bij deze twee niet onzichtbaar, niet moeder zonder kind, maar moeder, mama. En ik weet dat ik dat blijf, maar het wordt wel weer onzichtbaar. Hoe groter ze worden, hoe langer en verder ze weggaan. En het is heel normaal en gezond dat ze gaan en ik ben megatrots op ze. Dat ie het gewoon durft, het avontuur aangaat. Helemaal alleen maar een uithoek van ons landje ik vind hem heel stoer. Maar ik voel ook mezelf verdwijnen, klein worden. En in zijn geval, door de afstand en omstandigheden, gaan we elkaar heel weinig zien. Ik kan niet zien of het goed met hem gaat. Ook dat vind ik heel eng. Als hij me nodig zou hebben, ben ik er niet voor hem. Niet genoeg. Het hele afscheid nemen valt me zwaar.
Forever is a hell of a long time
zondag 7 september 2025 om 09:22
Oh en onredelijk boos worden soms, zeker. Check. Goedmaken ook absoluut, maar soms bereiken ze gewoon een grens. En achteraf hebben ze vaak zelf ook aan dat ze het eigenlijk wel weten. Goedmaken inderdaad zonder maar, ik geef meestal aan wat er bij mij gebeurde en waarom, geef ze niet de schuld. Maar voed wel op. Althans zoiets denk ik.
Forever is a hell of a long time
zondag 7 september 2025 om 09:33
Ah, ik denk dat ik nooit mijn bestaansrecht of identiteit heb gehangen aan het hebben van kinderen. Als je enige bestaansrecht is dat je moeder bent, dan lijkt me dat heel lastig.
Ik durfde juist nooit moeder te worden. Ik heb altijd geweten, al voor ik kinderen had, dat ik nooit de moeder zou kunnen worden die ik wilde zijn. Ook toen ze klein waren voelde ik me al tekort schieten. En ook met kleine kinderen had ik geen bestaansrecht.
@Selune: wat mooi dat jouw trots er wel mag zijn, dat ze volwassen worden, stappen zetten, hun eigen pad kiezen. Ook als dat bij jou angst oproept en je bestaansrecht op scherp zet.
Wat hebben al jouw kinderen geluk dat je hun moeder bent
Ik durfde juist nooit moeder te worden. Ik heb altijd geweten, al voor ik kinderen had, dat ik nooit de moeder zou kunnen worden die ik wilde zijn. Ook toen ze klein waren voelde ik me al tekort schieten. En ook met kleine kinderen had ik geen bestaansrecht.
@Selune: wat mooi dat jouw trots er wel mag zijn, dat ze volwassen worden, stappen zetten, hun eigen pad kiezen. Ook als dat bij jou angst oproept en je bestaansrecht op scherp zet.
Wat hebben al jouw kinderen geluk dat je hun moeder bent
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
