Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
zaterdag 6 september 2025 om 19:24
Ik zou je ook missen Selune. En je bent als ouder zeker nog belangrijk voor je kind. Juist nu ze net de wereld aan het ontdekken zijn.
Ik haal dit straks weg ivm herkenbaarheid (dus laat even weten als je het hebt gelezen) ......
Dat je kind volwassen is, maakt niet dat jij geen bestaansrecht hebt. Los van het feit dat jouw bestaansrecht natuurlijk helemaal niet afhangt van je kinderen, die heb je sowieso. Maar dat is mijn 9.
Tyche: ik denk dat je gelijk hebt. Man is heel erg lief en geduldig geweest de afgelopen weken, geeft heel langzaam en voorzichtig toenadering gezocht. Denk dat hij wel door had dat hij te ver was gegaan. En heel langzaam hebben we elkaar weer gevonden. En nu dus gestart net systeemtherapie. En ik vertrouw nog steeds niet dat de uitkomst gaat zijn dst we het echt redden. Maar het is wel weer een van de opties.
Ik haal dit straks weg ivm herkenbaarheid (dus laat even weten als je het hebt gelezen) ......
Dat je kind volwassen is, maakt niet dat jij geen bestaansrecht hebt. Los van het feit dat jouw bestaansrecht natuurlijk helemaal niet afhangt van je kinderen, die heb je sowieso. Maar dat is mijn 9.
Tyche: ik denk dat je gelijk hebt. Man is heel erg lief en geduldig geweest de afgelopen weken, geeft heel langzaam en voorzichtig toenadering gezocht. Denk dat hij wel door had dat hij te ver was gegaan. En heel langzaam hebben we elkaar weer gevonden. En nu dus gestart net systeemtherapie. En ik vertrouw nog steeds niet dat de uitkomst gaat zijn dst we het echt redden. Maar het is wel weer een van de opties.
lucy wijzigde dit bericht op 06-09-2025 20:08
15.43% gewijzigd
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zaterdag 6 september 2025 om 19:28
Selune: ja, ik moet met hem in gesprek om dit op te lossen. Ik heb donderdag al even met hem gesproken tijdens de les en toen kwam eruit dat hij echt niks wil (niet extra oefenen, geen huiswerk maken) en dat hij alleen komt voor zijn urennorm. Het enige dat ik wil is dat hij zijn buurman niet van zijn werk houdt, want dat is nu ook vooral het onrustige. Een andere plek in de klas gaat misschien werken, als hij tussen anderstaligen komt te zitten. Normaal heeft iedereen vrije plaatskeuze.
Maar hij is een deel van het probleem. Ik struggle echt met de organisatie ivm snel-langzaam. Dat moet ik eerst tackelen denk ik.
Maison: je hebt gelijk en ik probeer dat ook voor ogen te houden. In de andere groep liep het donderdag ook niet helemaal zoals ik wilde, maar daar kan ik makkelijker denken, 'volgende keer beter.'
Tyche: ik baal ervan dat er momenteel veel eigenlijk onmogelijke groepen zijn en dat er dan gewoon gezegd wordt dat de docenten ervaren genoeg zijn. 'Dan moet je maar differentiëren'. Je voelt je inderdaad bijna schuldig als je dat niet goed kunt en denkt dat je dat dus (blijkbaar) moet kunnen. Dit is echt een nadeel van de nieuwe inburgeringswet waarbij de regie bij de gemeentes ligt en wij als school iedereen maar moeten laten starten en het moeten bolwerken. Met chronisch personeelsgebrek, te weinig onderwijsassistenten en steeds grotere groepen, waardoor het lesgeven steeds minder goed uitvoerbaar wordt en het ook ten koste gaat van de kwaliteit.
Maar hij is een deel van het probleem. Ik struggle echt met de organisatie ivm snel-langzaam. Dat moet ik eerst tackelen denk ik.
Maison: je hebt gelijk en ik probeer dat ook voor ogen te houden. In de andere groep liep het donderdag ook niet helemaal zoals ik wilde, maar daar kan ik makkelijker denken, 'volgende keer beter.'
Tyche: ik baal ervan dat er momenteel veel eigenlijk onmogelijke groepen zijn en dat er dan gewoon gezegd wordt dat de docenten ervaren genoeg zijn. 'Dan moet je maar differentiëren'. Je voelt je inderdaad bijna schuldig als je dat niet goed kunt en denkt dat je dat dus (blijkbaar) moet kunnen. Dit is echt een nadeel van de nieuwe inburgeringswet waarbij de regie bij de gemeentes ligt en wij als school iedereen maar moeten laten starten en het moeten bolwerken. Met chronisch personeelsgebrek, te weinig onderwijsassistenten en steeds grotere groepen, waardoor het lesgeven steeds minder goed uitvoerbaar wordt en het ook ten koste gaat van de kwaliteit.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zaterdag 6 september 2025 om 19:40
Selune: ik zou je ook missen hier. Je soms net iets andere kijk op dingen.
Ik snap het gevoel dat Avo beschrijft van 'er niet toe doen' ook. Ik voel dat ook vaak. Ik was afgelopen week zelfs verbaasd dat een contact van hobby tegen me zei dat we binnenkort weer eens moesten afspreken (buiten de hobby om). Ik wil dat ook, maar daartoe zelf initiatief nemen is eng (stel dat ze niet op mij zit te wachten). Lijkt mij wel dat jouw kinderen zo niet over je denken. Ik denk ook niet dat hun leven er makkelijker of fijner op zou worden zonder jou.
Tyche: is de emdr al afgerond? Merk je er al effect van? Triggers blijven natuurlijk rot en die hele discussie eromheen ook. Sterkte met je zieke naaste!
Ik snap het gevoel dat Avo beschrijft van 'er niet toe doen' ook. Ik voel dat ook vaak. Ik was afgelopen week zelfs verbaasd dat een contact van hobby tegen me zei dat we binnenkort weer eens moesten afspreken (buiten de hobby om). Ik wil dat ook, maar daartoe zelf initiatief nemen is eng (stel dat ze niet op mij zit te wachten). Lijkt mij wel dat jouw kinderen zo niet over je denken. Ik denk ook niet dat hun leven er makkelijker of fijner op zou worden zonder jou.
Tyche: is de emdr al afgerond? Merk je er al effect van? Triggers blijven natuurlijk rot en die hele discussie eromheen ook. Sterkte met je zieke naaste!
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zaterdag 6 september 2025 om 20:06
Geen gemiep, want ik herken je eigen gedachtengang. Ik heb hem ook gehad. En eenzaamheid helpt niet mee.
Zou je het willen: een netwerk opbouwen? Of is dat te eng? Te eng om kwetsbaar te zijn, te onwaarschijnlijk dat je een connectie kunt maken?
Zou je het willen: een netwerk opbouwen? Of is dat te eng? Te eng om kwetsbaar te zijn, te onwaarschijnlijk dat je een connectie kunt maken?
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zaterdag 6 september 2025 om 20:10
Diva wat je groep betreft. Ik denk zomaar dat je alles al wel geprobeerd hebt, maar quote weet nog een ideetje. Ik zet in groepen met twee grote niveauverschillen nog weleens in op het feit dat er geen betere leermethode is dan uitleggen. Dus de snelle leerders die iets uitleggen aan de langzameren, maar zeker ook andersom (alleen dan vaak armste dingen, met op het gebied van vaardigheden dan kennis).
En het is ook gewoon zwaar. Ik ga in de volgende periode, ook wegens ernstig personeelstekort, een vak geven waar ik en geen expert in ben en een redelijke hekel aan heb. Dat is compleet anders lesgeven dan de vakken die ik deze periode geef en waar ik zelf echt lol in beleef, naast dat ik daarin wel inhoudelijk expert ben.
Tyche hier ook veel moeite met het nieuws en de reacties erop. Heb ik ook altijd als er misbruikerzaken of zoals mishandelende pleegouders enz in het nieuws komen. Iedereen weet het ook altijd beter. En iedereen weet wat ze wel zouden hebben moeten doen, wat zij wel gedaan zouden hebben. Heel veel moeite mee.
Sorry ik raak de stad ook een beetje kwijt in wat ik schrijf.
En het is ook gewoon zwaar. Ik ga in de volgende periode, ook wegens ernstig personeelstekort, een vak geven waar ik en geen expert in ben en een redelijke hekel aan heb. Dat is compleet anders lesgeven dan de vakken die ik deze periode geef en waar ik zelf echt lol in beleef, naast dat ik daarin wel inhoudelijk expert ben.
Tyche hier ook veel moeite met het nieuws en de reacties erop. Heb ik ook altijd als er misbruikerzaken of zoals mishandelende pleegouders enz in het nieuws komen. Iedereen weet het ook altijd beter. En iedereen weet wat ze wel zouden hebben moeten doen, wat zij wel gedaan zouden hebben. Heel veel moeite mee.
Sorry ik raak de stad ook een beetje kwijt in wat ik schrijf.
zaterdag 6 september 2025 om 20:13
Ik probeer al vanaf dat ik rond begin twintig mijn vriendengroep kwijtraakte om wel een fijn netwerk op te bouwen. Mensen zitten gewoon niet zo te wachten op vriendschap op latere leeftijd. Of in ieder geval niet op mij. Toen ik nog heel actief was in het verenigingsleven had ik heel veel contacten, maar ook dat was meteen over toen ik stopte.
zaterdag 6 september 2025 om 20:38
Dat is ok Selune, ik snap dat onze woorden je niet zo maar het gevoel kunnen geven dat je er toch wel toe doet. Zeker als vanalles in je leven het tegendeel lijkt te bewijzen.
Maar weet wel dat onze woorden, ongeacht of jij ze wel of niet voelt, waar zijn. Voor ons doe je er toe. Ik zou het je zo gunnen dat je jezelf er ook toe vindt doen
Maar weet wel dat onze woorden, ongeacht of jij ze wel of niet voelt, waar zijn. Voor ons doe je er toe. Ik zou het je zo gunnen dat je jezelf er ook toe vindt doen
zaterdag 6 september 2025 om 23:55
O lieverd, ik herken het zo. De angst. De enorme immense angst dat je hetzelfde bent als je ouders.
Ik krijg nu emdr op dit stuk. En dat voelt zo onzin. Want ik moet elk dingetje dat ik verkeerd heb gedaan onthouden. Ik moet mijzelf blijven straffen voor elk dingetje dat ik verkeerd heb gedaan.
Mijn psych zei afgelopen vrijdag tegen me (en ik vond het zo ontzettend moeilijk om een situatie te vertellen waarom meis haar suicidepoging mijn schuld is. Haar depressie mijn schuld is): dit stuk is zo zwaar omdat het niet strookt met je eigen normen en waarden. Omdat je niet hebt gehandeld naar wat belangrijk voor je is. En dat maakt dat je morele waarden kloppen. Dat het al anders is dan jouw ouders.
Je wordt getriggerd door gedrag van je kind, want het is een spiegel. En uit onmacht en een soort waas reageer je af op een manier die niet okee is misschien. Maar het maakt zoveel verschil dat je natijd met kind kan evalueren. Kind kan meegeven dat het niet okee was wat er gebeurde, maar dat je jezelf niet in de hand had. Het maakt je kwetsbaar, maar ook menselijk. En je kind krijgt hopelijk mee dat het weinig te maken heeft met of het wel of niet okee is.
Ik hoop dat dat zo is. Ik weet dat ik de cirkel niet doorbroken heb, maar ik hoop dat ik het wel iets beter heb gedaan.
En ik denk dat dat voor jou ook geldt Avo. Onze ouders zouden nooit toegeven dat ze iets verkeerd hebben gedaan. Wij doen dat wel.
En jouw kind, maar ook de mijne, is misschien wel puber. En zetten zich af. En kunnen strontvervelend zijn. Maar uiteindelijk weten ze ons te vinden als er echt iets aan de hand is.
Maar ik snap je zo goed. De immense angst dat zij hun jeugd hetzelfde hebben ervaren... dat zou mijn grootste nachtmerrie zijn.
Ik krijg nu emdr op dit stuk. En dat voelt zo onzin. Want ik moet elk dingetje dat ik verkeerd heb gedaan onthouden. Ik moet mijzelf blijven straffen voor elk dingetje dat ik verkeerd heb gedaan.
Mijn psych zei afgelopen vrijdag tegen me (en ik vond het zo ontzettend moeilijk om een situatie te vertellen waarom meis haar suicidepoging mijn schuld is. Haar depressie mijn schuld is): dit stuk is zo zwaar omdat het niet strookt met je eigen normen en waarden. Omdat je niet hebt gehandeld naar wat belangrijk voor je is. En dat maakt dat je morele waarden kloppen. Dat het al anders is dan jouw ouders.
Je wordt getriggerd door gedrag van je kind, want het is een spiegel. En uit onmacht en een soort waas reageer je af op een manier die niet okee is misschien. Maar het maakt zoveel verschil dat je natijd met kind kan evalueren. Kind kan meegeven dat het niet okee was wat er gebeurde, maar dat je jezelf niet in de hand had. Het maakt je kwetsbaar, maar ook menselijk. En je kind krijgt hopelijk mee dat het weinig te maken heeft met of het wel of niet okee is.
Ik hoop dat dat zo is. Ik weet dat ik de cirkel niet doorbroken heb, maar ik hoop dat ik het wel iets beter heb gedaan.
En ik denk dat dat voor jou ook geldt Avo. Onze ouders zouden nooit toegeven dat ze iets verkeerd hebben gedaan. Wij doen dat wel.
En jouw kind, maar ook de mijne, is misschien wel puber. En zetten zich af. En kunnen strontvervelend zijn. Maar uiteindelijk weten ze ons te vinden als er echt iets aan de hand is.
Maar ik snap je zo goed. De immense angst dat zij hun jeugd hetzelfde hebben ervaren... dat zou mijn grootste nachtmerrie zijn.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zondag 7 september 2025 om 00:19
Maar is een keer (flink) uit je slof schieten meteen onveilig Avo?
Natuurlijk willen we allemaal altijd de volwassen ouder zijn die nauwelijks geraakt wordt, je kind kan reguleren, op een duidelijke manier grenzen kan stellen en altijd rustig blijft en kalm is. En voor de ouder die dat kan: chapeau. En waarschijnlijk ben je dan heel erg goed gehecht.
Maar zelfs mijn heel erg liefdevol gehechte man schiet soms nog wel uit zijn slof.
Dat maakt niet meteen dat je kind ook waardeloos gehecht is en nooit meer iets met je te maken wil hebben. Alleen pubers zetten zich af en willen per definitie minder met hun ouders te maken hebben. En dat maakt het enorm lastig. Want dat is bevestiging in ons fatalistisch denken.
We doen onze stinkende best en over ongeveer 15 jaar weten we of het een beetje gelukt is. En dat is nog tergend ver in de toekomst...
Natuurlijk willen we allemaal altijd de volwassen ouder zijn die nauwelijks geraakt wordt, je kind kan reguleren, op een duidelijke manier grenzen kan stellen en altijd rustig blijft en kalm is. En voor de ouder die dat kan: chapeau. En waarschijnlijk ben je dan heel erg goed gehecht.
Maar zelfs mijn heel erg liefdevol gehechte man schiet soms nog wel uit zijn slof.
Dat maakt niet meteen dat je kind ook waardeloos gehecht is en nooit meer iets met je te maken wil hebben. Alleen pubers zetten zich af en willen per definitie minder met hun ouders te maken hebben. En dat maakt het enorm lastig. Want dat is bevestiging in ons fatalistisch denken.
We doen onze stinkende best en over ongeveer 15 jaar weten we of het een beetje gelukt is. En dat is nog tergend ver in de toekomst...
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zondag 7 september 2025 om 07:31
Ach lieverds, de angst net te worden als je ouders, ik snap dat die immens groot kan zijn.
Avo, helpt het een klein beetje om te horen dat dit bij iedereen gebeurd? Ik ken niemand die nog nooit onredelijk tegen zijn kind geschreeuwd heeft. Ik ben van huis uit pedagoog. Ik weet in theorie heel goed hoe het moet. En gisterochtend heb ik meerdere keren echt tegen mijn kind staan schreeuwen. Ik was zó boos. Onredelijk boos. Dat ik voor de zoveelste keer genegeerd werd, en een brutaal weerwoord kreeg. Ik weet hoe het kwam, ik ben stront verkouden, was mie en was de hele dag alleen met de kinderen want vriend moest werken. Ik weet ook waarom kind zo deed: ook heel nie, net opgestart na de vakantie, doet het sowieso niet zo goed op dat soort veranderingen en was ergens gespannen voor. Maar mijn luiken gingen dicht, en had alleen nog maar iig voor mijn eigen behoeftes. Het was niet fraai.
Maar: hechting is reparatie. Iedereen wordt boos. Onredelijk boos soms. Dat is naar, en kan echt pijn doen. Maar het gaat vooral over of je dit kan repareren, wat Lucy al zei. Hoe ga je er mee om. Kan je sorry zeggen, uitleggen waarom er gebeurde wat er gebeurde? Zonder dat een excuus te laten zijn. Is er ruimte voor kinds gevoel?
En ik denk dat je daarin mijlen ver verschilt van je ouders. Want als die al sorry zeiden, was het waarschijnlijk: sorry, maar jij zorgde ervoor dat wij niet anders konden. En als jij sorry zegt is het waarschijnlijk: sorry, dat heb ik niet goed gedaan.
De crux is dat jouw ouders de verantwoordelijkheid voor hun boosheid bij jou legden, en dat jij de verantwoordelijkheid voor jouw boosheid bij jezelf legt. Dat maakt het nog steeds niet leuk als je moeder boos op je wordt, maar maakt wel een groot verschil in de relatie die je daarna met elkaar over houdt.
Avo, helpt het een klein beetje om te horen dat dit bij iedereen gebeurd? Ik ken niemand die nog nooit onredelijk tegen zijn kind geschreeuwd heeft. Ik ben van huis uit pedagoog. Ik weet in theorie heel goed hoe het moet. En gisterochtend heb ik meerdere keren echt tegen mijn kind staan schreeuwen. Ik was zó boos. Onredelijk boos. Dat ik voor de zoveelste keer genegeerd werd, en een brutaal weerwoord kreeg. Ik weet hoe het kwam, ik ben stront verkouden, was mie en was de hele dag alleen met de kinderen want vriend moest werken. Ik weet ook waarom kind zo deed: ook heel nie, net opgestart na de vakantie, doet het sowieso niet zo goed op dat soort veranderingen en was ergens gespannen voor. Maar mijn luiken gingen dicht, en had alleen nog maar iig voor mijn eigen behoeftes. Het was niet fraai.
Maar: hechting is reparatie. Iedereen wordt boos. Onredelijk boos soms. Dat is naar, en kan echt pijn doen. Maar het gaat vooral over of je dit kan repareren, wat Lucy al zei. Hoe ga je er mee om. Kan je sorry zeggen, uitleggen waarom er gebeurde wat er gebeurde? Zonder dat een excuus te laten zijn. Is er ruimte voor kinds gevoel?
En ik denk dat je daarin mijlen ver verschilt van je ouders. Want als die al sorry zeiden, was het waarschijnlijk: sorry, maar jij zorgde ervoor dat wij niet anders konden. En als jij sorry zegt is het waarschijnlijk: sorry, dat heb ik niet goed gedaan.
De crux is dat jouw ouders de verantwoordelijkheid voor hun boosheid bij jou legden, en dat jij de verantwoordelijkheid voor jouw boosheid bij jezelf legt. Dat maakt het nog steeds niet leuk als je moeder boos op je wordt, maar maakt wel een groot verschil in de relatie die je daarna met elkaar over houdt.
zondag 7 september 2025 om 07:44
Mooi gezegd Maisnon. En beter verwoord dan ik.
Voelt dat gek Avo? Dat het dus okee is om wel net als je ouders te (willen) zijn, maar dan de ouder die ze waren bij je broers/zussen?
Ik hoop dat kind en jij het vandaag weer afknuffelen. En dat als een van je kinderen de puber from hel wordt, je ervaart dat deze nog steeds jouw liefde verdient. Dat dat niets te maken heeft met of je kind de liefste en leukste is, dat je sowieso van je kind houdt. Omdat puber from hel zijn niets te maken heeft met karakter of liefde.
En dat kleine Avo en puber avo ook de liefde verdiende van haar ouders. Dat het niet aan haar lag. En dat zij niet heeft uitgelokt dat zij niet dezelfde opvoeding heeft gekregen. Dat ze dat wel verdiende.
Voelt dat gek Avo? Dat het dus okee is om wel net als je ouders te (willen) zijn, maar dan de ouder die ze waren bij je broers/zussen?
Ik hoop dat kind en jij het vandaag weer afknuffelen. En dat als een van je kinderen de puber from hel wordt, je ervaart dat deze nog steeds jouw liefde verdient. Dat dat niets te maken heeft met of je kind de liefste en leukste is, dat je sowieso van je kind houdt. Omdat puber from hel zijn niets te maken heeft met karakter of liefde.
En dat kleine Avo en puber avo ook de liefde verdiende van haar ouders. Dat het niet aan haar lag. En dat zij niet heeft uitgelokt dat zij niet dezelfde opvoeding heeft gekregen. Dat ze dat wel verdiende.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zondag 7 september 2025 om 09:22
Oh en onredelijk boos worden soms, zeker. Check. Goedmaken ook absoluut, maar soms bereiken ze gewoon een grens. En achteraf hebben ze vaak zelf ook aan dat ze het eigenlijk wel weten. Goedmaken inderdaad zonder maar, ik geef meestal aan wat er bij mij gebeurde en waarom, geef ze niet de schuld. Maar voed wel op. Althans zoiets denk ik.
zondag 7 september 2025 om 09:33
Ah, ik denk dat ik nooit mijn bestaansrecht of identiteit heb gehangen aan het hebben van kinderen. Als je enige bestaansrecht is dat je moeder bent, dan lijkt me dat heel lastig.
Ik durfde juist nooit moeder te worden. Ik heb altijd geweten, al voor ik kinderen had, dat ik nooit de moeder zou kunnen worden die ik wilde zijn. Ook toen ze klein waren voelde ik me al tekort schieten. En ook met kleine kinderen had ik geen bestaansrecht.
@Selune: wat mooi dat jouw trots er wel mag zijn, dat ze volwassen worden, stappen zetten, hun eigen pad kiezen. Ook als dat bij jou angst oproept en je bestaansrecht op scherp zet.
Wat hebben al jouw kinderen geluk dat je hun moeder bent
Ik durfde juist nooit moeder te worden. Ik heb altijd geweten, al voor ik kinderen had, dat ik nooit de moeder zou kunnen worden die ik wilde zijn. Ook toen ze klein waren voelde ik me al tekort schieten. En ook met kleine kinderen had ik geen bestaansrecht.
@Selune: wat mooi dat jouw trots er wel mag zijn, dat ze volwassen worden, stappen zetten, hun eigen pad kiezen. Ook als dat bij jou angst oproept en je bestaansrecht op scherp zet.
Wat hebben al jouw kinderen geluk dat je hun moeder bent
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
