Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
zaterdag 13 september 2025 om 21:07
zaterdag 13 september 2025 om 22:22
Het was niet de stilte. Die was ergens wel fijn.
Het was ik.
En misschien hoef je niet vooruit? Is het tijd om de wanhoop en het verdriet te doorvoelen en op die manier een plek te geven?
Weet ik niet hoor. Ik vind dat sowieso mooie, grote woorden zonder dat ik snap wat ze nou precies inhouden.
Hoe doorvoel je iets, en verwerken lijkt helemaal een ver van mn bed show.
Het was ik.
En misschien hoef je niet vooruit? Is het tijd om de wanhoop en het verdriet te doorvoelen en op die manier een plek te geven?
Weet ik niet hoor. Ik vind dat sowieso mooie, grote woorden zonder dat ik snap wat ze nou precies inhouden.
Hoe doorvoel je iets, en verwerken lijkt helemaal een ver van mn bed show.
zaterdag 13 september 2025 om 22:45
Niet bewegen bedoel ik erg letterlijk. Met mijn kont op de bank te kijken naar alles wat er eigenlijk moet gebeuren en ik niet doe 
.
Weet je, ik heb soms zo het gevoel dat ik met mijn hoofd wel weet wat er mis is, waar ik vast loop, maar het lukt me niet om patronen te doorbreken, of te doen wat er nodig is om emotioneel gezond te zijn.
Ik weet dat ik van mijzelf moet houden. Mijzelf moet vergeven. Dat niet alles perfect hoeft.
Ik weet dat ik de enorme hoeveelheid schuld en schaamte aan mag kijken met mildheid, met liefde.
Ik weet dat ik mijn grenzen mag voelen en dat ik me moet uitspreken, voor mijzelf op moet komen, en dat het okee is als dat wrijving oplevert. Dat ik niet verantwoordelijk ben voor de reactie van de ander, alleen voor die van mijzelf.
En ik weet dat ik me niet altijd overal verantwoordelijk hoef te voelen. En dat ik mijn dochter niet kan redden. Dat ze dat echt zelf moet gaan doen. Dat ik liefdevol kan ondersteunen, maar haar pijn niet kan dragen. Zelfs niet als deze (deels) door mij veroorzaakt is.
En als ik die wijsheid heb, dat allemaal weet, waarom lukt het me dan van geen kant om ook maar een flinter toe te passen?
Boekenwijsheid, noemde mijn vorige therapeut het.
En ergens snap ik ook nog dat het met een totaal overprikkeld zenuwstelsel te maken kan hebben. Maar dat zenuwstelsel ontprikkelen en rustig krijgen is me ook nog steeds niet erg gelukt. ..
Wat bedoel je dat jij het probleem was? Je hoofd? Beelden? Piekeren?
.Weet je, ik heb soms zo het gevoel dat ik met mijn hoofd wel weet wat er mis is, waar ik vast loop, maar het lukt me niet om patronen te doorbreken, of te doen wat er nodig is om emotioneel gezond te zijn.
Ik weet dat ik van mijzelf moet houden. Mijzelf moet vergeven. Dat niet alles perfect hoeft.
Ik weet dat ik de enorme hoeveelheid schuld en schaamte aan mag kijken met mildheid, met liefde.
Ik weet dat ik mijn grenzen mag voelen en dat ik me moet uitspreken, voor mijzelf op moet komen, en dat het okee is als dat wrijving oplevert. Dat ik niet verantwoordelijk ben voor de reactie van de ander, alleen voor die van mijzelf.
En ik weet dat ik me niet altijd overal verantwoordelijk hoef te voelen. En dat ik mijn dochter niet kan redden. Dat ze dat echt zelf moet gaan doen. Dat ik liefdevol kan ondersteunen, maar haar pijn niet kan dragen. Zelfs niet als deze (deels) door mij veroorzaakt is.
En als ik die wijsheid heb, dat allemaal weet, waarom lukt het me dan van geen kant om ook maar een flinter toe te passen?
Boekenwijsheid, noemde mijn vorige therapeut het.
En ergens snap ik ook nog dat het met een totaal overprikkeld zenuwstelsel te maken kan hebben. Maar dat zenuwstelsel ontprikkelen en rustig krijgen is me ook nog steeds niet erg gelukt. ..
Wat bedoel je dat jij het probleem was? Je hoofd? Beelden? Piekeren?
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zaterdag 13 september 2025 om 23:14
Je schrijft dat je het weet Lucy. Maar geloof je het ook? En ook: je beschrijft allemaal eindpunten, maar het is de weg ernaartoe die het zo moeilijk maakt. Misschien is therapie: tussenstations identificeren en die korte stukjes proberen te doen?
Mildheid oefenen, en dat staat dan in het begin in de schaduw van strengheid. Dat is geen falen, dat is stap 1.
En dat doorleven... momenteel vind ik het verschrikkelijk. Zo veel verdriet van mezelf en van de mensen om naaste heen. Het voelt te groot. Ik huil veel. Ben er en steun maar af en toe moet ik even terug naar huis, alleen zijn. Wat dan weer eenzaam voelt met al dat verdriet en licht schuldig want de tijd is zo kostbaar in deze laatste fase.
En tegelijk laat ik mezelf dat maar doen, dat huilen en soms terugtrekken. Het rouwen zal voorlopig nog niet ophouden en ik kan er niet aan ontsnappen, en als de golf tot bedaren komt, komt er weer ruimte voor andere dingen die nu ook belangrijk zijn: samen lachen, praktische zaken regelen, iemand anders opvangen, er gewoon zijn.
Nu is huilen een lekker basale manier van emotie doorvoelen, ik hoef daar niet voor te werken (al is het wel zeer vermoeiend, zo verdrietig zijn). Hoe doorvoelen van andere gevoelens precies moet als je ze
juist al zo lang wegduwt weet ik ook niet.
Mildheid oefenen, en dat staat dan in het begin in de schaduw van strengheid. Dat is geen falen, dat is stap 1.
En dat doorleven... momenteel vind ik het verschrikkelijk. Zo veel verdriet van mezelf en van de mensen om naaste heen. Het voelt te groot. Ik huil veel. Ben er en steun maar af en toe moet ik even terug naar huis, alleen zijn. Wat dan weer eenzaam voelt met al dat verdriet en licht schuldig want de tijd is zo kostbaar in deze laatste fase.
En tegelijk laat ik mezelf dat maar doen, dat huilen en soms terugtrekken. Het rouwen zal voorlopig nog niet ophouden en ik kan er niet aan ontsnappen, en als de golf tot bedaren komt, komt er weer ruimte voor andere dingen die nu ook belangrijk zijn: samen lachen, praktische zaken regelen, iemand anders opvangen, er gewoon zijn.
Nu is huilen een lekker basale manier van emotie doorvoelen, ik hoef daar niet voor te werken (al is het wel zeer vermoeiend, zo verdrietig zijn). Hoe doorvoelen van andere gevoelens precies moet als je ze
juist al zo lang wegduwt weet ik ook niet.
This is an unacceptable timeline
zaterdag 13 september 2025 om 23:19
Zoon komt pas over 6 weken even naar huis. Z'n eerste week was op zich wel ok. Hij is nog wel wat allenig, maar maakt langzaam meer contact. Hij zoekt vooral ook naar hoe het allemaal moet met elke avond zelf koken enzo.
Het gaat, maar ik mis hem. De hele interactie in huis is anders. Wel gezellig, maar ook met nog een extra gat. Dat raakt, ik voel altijd al zo'n 'onvolledigheid'.
Werk is extreem druk meteen en heeft erg veel (onbedoelde en onverwachtte) uitdaging. Een ik merk dat alles bij elkaar het zorgt dat ik september/de omslag in het weer meer voel nog dan normaal. Of in elk geval erg vroeg. Niet fijn in ieder geval.
Het gaat, maar ik mis hem. De hele interactie in huis is anders. Wel gezellig, maar ook met nog een extra gat. Dat raakt, ik voel altijd al zo'n 'onvolledigheid'.
Werk is extreem druk meteen en heeft erg veel (onbedoelde en onverwachtte) uitdaging. Een ik merk dat alles bij elkaar het zorgt dat ik september/de omslag in het weer meer voel nog dan normaal. Of in elk geval erg vroeg. Niet fijn in ieder geval.
zaterdag 13 september 2025 om 23:23
zaterdag 13 september 2025 om 23:27
De moeite die ik heb met een gedragsmatige aanpak met de nadruk op eigen verantwoordelijkheid, Lucy, is wat ik in je post lees en ook herken van mezelf. Wat me nagenoeg onbehandelbaar maakte, want de peuten tegenover me hadden onvoldoende knowhow wat betreft traumatisering, hechtingstrauma en innerlijke gehechtheid.
Om vervolgens volkomen overtuigd van hun eigen denk- en werkkader mij de boodschap te geven dat het aan mij lag, dat ik in de slachtofferrol zou zitten, dat als ik nou maar gewoon anders zou denken en doen, al dat moeilijke gedoe van mij wel zou verdwijnen.
Bij de peut waar ik bijna afscheid neem, is ook dit gedoe aan bod gekomen. Maar op een heel andere manier. De druk die ik op mezelf legde, van moeten kunnen reguleren bleek ook een soort van trauma te zijn, die de boel heftig saboteerde.
En dus kreeg ik een huiswerkverbod.
Verschrikkelijk vond ik het. Echt diep verschrikkelijk. Ik heb me in geen tijden zo woest en onthand gevoeld als toen.
Het dwong me te stoppen met mijn best te doen. Want daarmee forceerde ik mezelf en ging ik niet het echte contact aan met mezelf, mijn binnenwereld, en mijn peut.
Dus het echte werk deed ik daar, in de sessie, in die ruimte. Met lijf, huid, haar, adem, knuffels, papier, bokskussens...
Raar genoeg speelde onderkennen dat ik bovengemiddeld intelligent ben een grote rol in dit proces. Want ik kon zoveel voorzien, doordenken, strategieën zien, me daarop aanpassen.
In plaats van dat ik de frustratie van een peut kreeg dat ik zo deed, snapte deze peut hoezeer stapeling van trauma, mismatch met mijn omgeving, en met name de relatie met moeder, haar intieme terreur daar een cruciale rol in had gespeeld. En pas toen kwam de onmacht er uit, kwam de bereidheid om alles in mij te zien als overleefgedrag. Was ik opeens in contact met de meest agressieve flinters en kon ik hen bedanken voor het dragen van de ergste krenking, of van de meeste energie/boosheid (die bij tonen van autonomie ernstige mishandeling thuis zou oproepen).
Pas daar, in contact met haar maakte ik die broodnodige verbinding. En het is niet perfect gelukt, dat zelf gaan reguleren uiteindelijk. Mijn motoriek is nog steeds een hekel punt en mijn prikkelgevoeligheid iets om rekening te blijven houden.
Maar er is niet meer die hypotheek op gehechtheid. Het wiebelt zoveel minder.
Deze dagen zijn altijd extreem pittig en ook nu heb ik het zwaar. En toch is juist dit, het oordeel niet meer hebben dat ik 'het nu toch zou moeten kunnen', de grote bevrijding.
Om vervolgens volkomen overtuigd van hun eigen denk- en werkkader mij de boodschap te geven dat het aan mij lag, dat ik in de slachtofferrol zou zitten, dat als ik nou maar gewoon anders zou denken en doen, al dat moeilijke gedoe van mij wel zou verdwijnen.
Bij de peut waar ik bijna afscheid neem, is ook dit gedoe aan bod gekomen. Maar op een heel andere manier. De druk die ik op mezelf legde, van moeten kunnen reguleren bleek ook een soort van trauma te zijn, die de boel heftig saboteerde.
En dus kreeg ik een huiswerkverbod.
Verschrikkelijk vond ik het. Echt diep verschrikkelijk. Ik heb me in geen tijden zo woest en onthand gevoeld als toen.
Het dwong me te stoppen met mijn best te doen. Want daarmee forceerde ik mezelf en ging ik niet het echte contact aan met mezelf, mijn binnenwereld, en mijn peut.
Dus het echte werk deed ik daar, in de sessie, in die ruimte. Met lijf, huid, haar, adem, knuffels, papier, bokskussens...
Raar genoeg speelde onderkennen dat ik bovengemiddeld intelligent ben een grote rol in dit proces. Want ik kon zoveel voorzien, doordenken, strategieën zien, me daarop aanpassen.
In plaats van dat ik de frustratie van een peut kreeg dat ik zo deed, snapte deze peut hoezeer stapeling van trauma, mismatch met mijn omgeving, en met name de relatie met moeder, haar intieme terreur daar een cruciale rol in had gespeeld. En pas toen kwam de onmacht er uit, kwam de bereidheid om alles in mij te zien als overleefgedrag. Was ik opeens in contact met de meest agressieve flinters en kon ik hen bedanken voor het dragen van de ergste krenking, of van de meeste energie/boosheid (die bij tonen van autonomie ernstige mishandeling thuis zou oproepen).
Pas daar, in contact met haar maakte ik die broodnodige verbinding. En het is niet perfect gelukt, dat zelf gaan reguleren uiteindelijk. Mijn motoriek is nog steeds een hekel punt en mijn prikkelgevoeligheid iets om rekening te blijven houden.
Maar er is niet meer die hypotheek op gehechtheid. Het wiebelt zoveel minder.
Deze dagen zijn altijd extreem pittig en ook nu heb ik het zwaar. En toch is juist dit, het oordeel niet meer hebben dat ik 'het nu toch zou moeten kunnen', de grote bevrijding.
hanke321 wijzigde dit bericht op 13-09-2025 23:28
0.38% gewijzigd
zaterdag 13 september 2025 om 23:28
Ik wil niet weten welke maand het is. En ik doe net of ik geen klap in mijn gezicht kreeg toen ik in de supermarkt langs het Sinterklaas schap liep.
Ik ben gewoon geen boodschappen meer gaan doen. Morgen moet ik toch echt.
Selune, nog onvollediger... Au.
Zal het ooit anders voelen?
Lucy, het klinkt inderdaad fantastisch en logisch. Als het zo simpel was deden we het allemaal wel denk ik. Het begrijpen en weten wat komt is misschien een mooie eerste stap.
Ik zit ook wat vast in niet komen tot wat moet.
Het wisselt van totale leegte tot als razende Roelof doorstomen om te voorkomen dat ik iets voel.
Misschien moet ik tijd nemen om te voelen.
Ik durf het niet.
Twee weken lang mezelf bezig gehouden, plichtsgetrouw, lang niet perfect maar wel gaan. Nu niets. De neiging mezelf pijn te doen.
Angst. Onrust. Ik weet niet waarvoor.
Voelen denk ik.
Ik ben gewoon geen boodschappen meer gaan doen. Morgen moet ik toch echt.
Selune, nog onvollediger... Au.
Zal het ooit anders voelen?
Lucy, het klinkt inderdaad fantastisch en logisch. Als het zo simpel was deden we het allemaal wel denk ik. Het begrijpen en weten wat komt is misschien een mooie eerste stap.
Ik zit ook wat vast in niet komen tot wat moet.
Het wisselt van totale leegte tot als razende Roelof doorstomen om te voorkomen dat ik iets voel.
Misschien moet ik tijd nemen om te voelen.
Ik durf het niet.
Twee weken lang mezelf bezig gehouden, plichtsgetrouw, lang niet perfect maar wel gaan. Nu niets. De neiging mezelf pijn te doen.
Angst. Onrust. Ik weet niet waarvoor.
Voelen denk ik.
zaterdag 13 september 2025 om 23:30
Tyche, wat een vreselijke en moeilijke periode.
Hoe kostbaar ook, het is gewoon al rouw bij leven. Pijnlijk en verdrietig, en bijna onverdraaglijk als het fijn is, omdat je weet dat het niet zo kan blijven.
Wat fijn dat je kan huilen, en goed dat je daar de tijd voor neemt. Stoom af kan blazen zodat je er weer even tegen kan.
Zo oneerlijk. Zoveel mensen die weg mogen vallen, en dan overkomt het de fijne lieve mooie mensen.
Hoe kostbaar ook, het is gewoon al rouw bij leven. Pijnlijk en verdrietig, en bijna onverdraaglijk als het fijn is, omdat je weet dat het niet zo kan blijven.
Wat fijn dat je kan huilen, en goed dat je daar de tijd voor neemt. Stoom af kan blazen zodat je er weer even tegen kan.
Zo oneerlijk. Zoveel mensen die weg mogen vallen, en dan overkomt het de fijne lieve mooie mensen.
zaterdag 13 september 2025 om 23:34
zaterdag 13 september 2025 om 23:36
En blijven ademen.. Tsja, ik leef nog he, dus dat doe ik. Maar het gevoel er laten zijn gaat erg moeilijk. Er onrust en alles nu al..
Ik vind het gewoon uitermate kut even, en wil normaal zijn of dood.
Waarbij die laatste de voorkeur heeft.
(Nee Nee, geen actieve plannen. Maar het is zo'n fijne wens)
Ik vind het gewoon uitermate kut even, en wil normaal zijn of dood.
Waarbij die laatste de voorkeur heeft.
(Nee Nee, geen actieve plannen. Maar het is zo'n fijne wens)
zaterdag 13 september 2025 om 23:40
Tyge, klinkt als een periode die vooral intensief is. Waar het contrast tussen leven en dood, afscheid en waarachtig contact juist zo groot is. Het lijkt erop dat je het niet alleen doet en dat lijkt me ook waardevol om te ervaren. Maar dat contrast, verscheurd moet het voelen.
hanke321 wijzigde dit bericht op 13-09-2025 23:49
0.36% gewijzigd
zaterdag 13 september 2025 om 23:44
Wij werken beiden fulltime, maar ik maak meer uren (paste het ooit maar eens in 40 uur) en man werkt veel thuis, dus hij heeft geen reistijd.
Supermarkt is een soort mijnenveld vol triggers. Het verschilt als ik me ok voel kan ik meer hebben, maar hoe lastiger hoe meer de triggers raken. Drank, zuivel (vooral melk), hondenvoer, schoonmaakmiddelen, allemaal het vermijden waard. En dan nu weer het seizoensspul. Ik doe liever geen boodschappen.
Supermarkt is een soort mijnenveld vol triggers. Het verschilt als ik me ok voel kan ik meer hebben, maar hoe lastiger hoe meer de triggers raken. Drank, zuivel (vooral melk), hondenvoer, schoonmaakmiddelen, allemaal het vermijden waard. En dan nu weer het seizoensspul. Ik doe liever geen boodschappen.
zaterdag 13 september 2025 om 23:46
Ja Hanke dat is zeker waardevol. We zijn samen en er blijft niets ongezegd en er is zoveel liefde. Dit is dan de prijs? En we kunnen bewust afscheid nemen, dat is niet iedereen gegeven en dat lijkt me nog verschrikkelijker, dat iemand er ineens niet meer is.
Maar hoe dan ook is het klote.
Maar hoe dan ook is het klote.
This is an unacceptable timeline
zaterdag 13 september 2025 om 23:50
Jeetje Hanke, tranen over mijn wangen. De eerste twee alinea's had ik kunnen schrijven. Hoe vaak ik te horen heb gekregen dat ik in de slachtofferrol zat, als ik dissocieerde of richting depressie schoot. Dat ik niet leerbaar ben.
Ik kom er langzaam achter hoe niet passend de manier van therapie van gt voor mij was, ondanks dat hij me zoveel inzicht heeft gegeven. Maar dat het me soms ook juist nog verder van de kade heeft gedreven, volledig verstoppen in de overlevingsstrategieen die ik ken. Wat dan weer slachtoffergedrag werd genoemd, terwijl me niet écht werd geleerd hoe ik er dan mee om moest gaan (ja: ik moest gaan voelen. Maar hoe, en hoe dat er dan uit moest zien, en wat ik dan precies moest voelen, daar kwamen dan weer geen handvatten voor...).
Mijn huidige theraoeut geeft me nauwelijks zicht op de kaders van waaruit ze werkt, dus kan ik me ook niet in alle bochten wringen om er in te passen. Ze laat heel veel ruimte bij mij en blijft, zelfs in kleine dingetjes, afstemmen of het voor mij ook klopt en goed voelt. Waar vorige psych haar stokje pakte en voor mij besliste dat we een emdr gingen doen, stemt deze constant af of ik dat ook zie zitten, wil, of het nog goed voelt.
Misschien is het goed om inderdaad dit te bespreken. Het aanlopen tegen alles wat ik geleerd heb in theorie, maar eigenlijk niet geleerd heb in praktijk.
Soms klink jij een beetje mij, maar dan 10 jaar verder in het proces ofzo.
De angst die ik ook we. Beetje heb is dat de psych in het behandelplan heeft gezet dat ze verwacht dat we een jaar nodig hebben. We zitten nu in maand 5. Dus ik voel ook nog de noodzaak om op te schieten...
Ik kom er langzaam achter hoe niet passend de manier van therapie van gt voor mij was, ondanks dat hij me zoveel inzicht heeft gegeven. Maar dat het me soms ook juist nog verder van de kade heeft gedreven, volledig verstoppen in de overlevingsstrategieen die ik ken. Wat dan weer slachtoffergedrag werd genoemd, terwijl me niet écht werd geleerd hoe ik er dan mee om moest gaan (ja: ik moest gaan voelen. Maar hoe, en hoe dat er dan uit moest zien, en wat ik dan precies moest voelen, daar kwamen dan weer geen handvatten voor...).
Mijn huidige theraoeut geeft me nauwelijks zicht op de kaders van waaruit ze werkt, dus kan ik me ook niet in alle bochten wringen om er in te passen. Ze laat heel veel ruimte bij mij en blijft, zelfs in kleine dingetjes, afstemmen of het voor mij ook klopt en goed voelt. Waar vorige psych haar stokje pakte en voor mij besliste dat we een emdr gingen doen, stemt deze constant af of ik dat ook zie zitten, wil, of het nog goed voelt.
Misschien is het goed om inderdaad dit te bespreken. Het aanlopen tegen alles wat ik geleerd heb in theorie, maar eigenlijk niet geleerd heb in praktijk.
Soms klink jij een beetje mij, maar dan 10 jaar verder in het proces ofzo.
De angst die ik ook we. Beetje heb is dat de psych in het behandelplan heeft gezet dat ze verwacht dat we een jaar nodig hebben. We zitten nu in maand 5. Dus ik voel ook nog de noodzaak om op te schieten...
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zaterdag 13 september 2025 om 23:55
Tyche, afscheid nemen van een naaste waar je veel van houdt is zo verdrietig. Het kost zoveel energie. Het doorvoelen, het alles bewust mee willen maken, je eigen grenzen die je het allerliefst opzij zou willen gooien maar ook de tijd nodig hebben om te verwerken...
Kun je ergens ook genieten van de tijd die jullie nog samen hebben? Gesprekken, het samen zijn? Of is het vooral zwaar?
Selune, wat moeilijk dat zoon pas 6 weken later thuis komt... ook voor hem denk ik? Heeft hij geen ov? Mijn zoon komt tenminste bijna elk weekend (of tenminste om het weekend) thuis, dan verzacht de pijn wel. Fijn dat jullie wel tussendoor contact hebben.
Avo, soms lijkt doorrennen de betere optie he? Morgen nog plannen?
Kun je ergens ook genieten van de tijd die jullie nog samen hebben? Gesprekken, het samen zijn? Of is het vooral zwaar?
Selune, wat moeilijk dat zoon pas 6 weken later thuis komt... ook voor hem denk ik? Heeft hij geen ov? Mijn zoon komt tenminste bijna elk weekend (of tenminste om het weekend) thuis, dan verzacht de pijn wel. Fijn dat jullie wel tussendoor contact hebben.
Avo, soms lijkt doorrennen de betere optie he? Morgen nog plannen?
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zaterdag 13 september 2025 om 23:57
zondag 14 september 2025 om 00:11
Zoon zit echt aan de andere kant van het land, op een slecht bereikbare plek. Met het OV is het enkele reis tussen de 6 en 7 uur. Daarbij is hij maar weinig in het weekend vrij en wij zijn doordeweeks niet vrij. Pas in de herfstvakantie heeft hij een keer 3 dagen achter elkaar vrij en zijn wij tegelijk vrij. Dan komt ie op dat 1 naar huis gereisd en gaat op dag 3 weer terug daarheen. Met de auto is het ook bijna 4 uur enkele reis, dus hem even ophalen voor een dagje is ook niet echt een optie helaas.
Boodschappen laten bezorgen heb ik ook een paar keer gedaan, maar dan merk ik toch dat ik meer eetgestoord gedrag heb dan ik denk. De paniek over bepaald voedsel dat ik niet zelf had uitgekozen werd zo groot dat ik dan toch maar weer zelf ging. Maargoed ik stuur dus vaak man en ga alleen (meestal 1x per week) voor die dingen die ik zelf uit 'wil' kunnen zoeken.
Boodschappen laten bezorgen heb ik ook een paar keer gedaan, maar dan merk ik toch dat ik meer eetgestoord gedrag heb dan ik denk. De paniek over bepaald voedsel dat ik niet zelf had uitgekozen werd zo groot dat ik dan toch maar weer zelf ging. Maargoed ik stuur dus vaak man en ga alleen (meestal 1x per week) voor die dingen die ik zelf uit 'wil' kunnen zoeken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
