Hoe leven op orde stellen?

Twijfelaar zondag 29 oktober 2023 20:00

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling

2.39% gewijzigd

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar vrijdag 17 mei 2024 16:46

makreel schreef: ↑
17-05-2024 15:13
Je hoeft toch niet alles tegelijk te doen? Kennelijk liggen die kleren in de wasmand daar prima, jij gaat niet in je blote billen naar je werk.
Doe eerst die training en kijk daarna wat je als volgende wilt aanpakken. Misschien geeft die training je handvatten hoe je met de andere hulpvragen kunt omgaan?

Die kleren liggen daar niet prima, ik erger me er aan. Vooral dat ik niet de tijd genomen heb om ze fatsoenlijk weg te leggen en dan ook dat ik zoveel ben aangekomen met mijn snoeperijen. Dat van alles niet meer past en het einde nog niet in zicht is.
De training zal wellicht helpen het gedachtecirkeltje te doorbreken, wellicht dat van daaruit meer mogelijk is. Ik ga het zien.

Hope is the first step on the road to disappointment

Frizz vrijdag 17 mei 2024 23:23

Ja want je hebt lelijke gedachten over jezelf, je zou het wél moeten opruimen, lapzwans dat je er bent.

Terwijl er bij mij echt tig klussen al heel lang wachten. Maar ik zeg tegen mezelf; ‘Nou ja Frizz, blijkbaar heb je er nu de tijd en energie niet voor, dat komt wel weer.

•

Verbinder zaterdag 18 mei 2024 00:47

Twijfelaar schreef: ↑
17-05-2024 08:32
Ik zie het als een van mijn sterke punten dat ik mijn afspraken na kom. Ook als ik geen idee heb waarom ik ga, ik ben er wel.

Dat vind ik ook.
Ik begrijp het ook dat anderen het anders kunnen zien. Maar dit soort dingen gebeuren als je zo verknoopt bent. Dan spreek ik over jou en mij.

Twijfelaar zaterdag 18 mei 2024 11:35

Frizz schreef: ↑
17-05-2024 23:23
Ja want je hebt lelijke gedachten over jezelf, je zou het wél moeten opruimen, lapzwans dat je er bent.

Terwijl er bij mij echt tig klussen al heel lang wachten. Maar ik zeg tegen mezelf; ‘Nou ja Frizz, blijkbaar heb je er nu de tijd en energie niet voor, dat komt wel weer.

Ik schaam me als mensen langskomen en zien welke rotzooi er ligt. Er is nog niemand komen kijken naar mijn nieuwe woning en ik wil het ook niet, want hoe komt dat dan over als de dozen nog overal staan en ik geen stap verder ben?

Natuurlijk kan ik er het ergens wel relativeren en weet ik dat ik me staande moet houden en blijven werken. Dat kind verzorgt moet worden. Dat daar al mijn energie en wilskracht naar toe gaat. Ik snap het wel. Ik ben het alleen zat.

Ik zie hier topics voorbij komen van wandelvakanties en verdorie dat wil ik ook, maar ik kan het niet. Ik zit vast in mijn eigen gebouwen fort zonder uitgang. Ik zie op tegen de zomervakantie. Verplicht leuk doen tegen kind. Huis van ouders leeghalen (wie weet lukt het nu dan eindelijk wel). Alles is een last, het leven is momenteel verdomd zwaar.

Hope is the first step on the road to disappointment

Frizz zaterdag 18 mei 2024 12:21

Weten de mensen die van jou houden dit?

•

Verbinder zaterdag 18 mei 2024 13:25

Twijfelaar schreef: ↑
18-05-2024 11:35
Alles is een last, het leven is momenteel verdomd zwaar.

Ja dat is het ook

Lucifee2024 zaterdag 18 mei 2024 13:32

Mbt starten van opruimen en inruimen, zou ik kijken of body doubling zou kunnen werken voor jou? Iemand waar je je beetje veilig bij voelt, vriendin of familie? Hoeft maar een persoon te zijn voor aantal uur per keer.

Er is wel wat over te vinden als je google even zou aanslingeren, het helpt heel veel mensen met ADHD bijvoorbeeld om dingen toch te gaan doen.

Ik gebruik vandaag bijvoorbeeld om 10 megashoppers ( en echt mega zijn ze) nog een keer te sorteren op verkopen en doneren. Ik heb een kind die even meekijkt en ik heb iemand waar ik naast de kledingbank wat kleding aan wil geven.

Maar voor jou zou kunnen helpen met starten met aantal dozen te openen en in te gaan ruimen in je huis.

Twijfelaar zaterdag 18 mei 2024 13:36

Frizz schreef: ↑
18-05-2024 12:21
Weten de mensen die van jou houden dit?

Nee. Waarom zou ik ze het vertellen? Dan maken ze zich ongerust of komen met goedbedoelde en totaal plank misslaande reacties. Ik heb geen medeleven nodig of iemand die me wel even komt vertellen hoe het moet.

Liefst wijs ik iedereen de deur.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar zaterdag 18 mei 2024 13:36

Verbinder schreef: ↑
18-05-2024 13:25
Ja dat is het ook

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar zaterdag 18 mei 2024 13:42

Lucifee2024 schreef: ↑
18-05-2024 13:32
Mbt starten van opruimen en inruimen, zou ik kijken of body doubling zou kunnen werken voor jou? Iemand waar je je beetje veilig bij voelt, vriendin of familie? Hoeft maar een persoon te zijn voor aantal uur per keer.

Er is wel wat over te vinden als je google even zou aanslingeren, het helpt heel veel mensen met ADHD bijvoorbeeld om dingen toch te gaan doen.

Ik gebruik vandaag bijvoorbeeld om 10 megashoppers ( en echt mega zijn ze) nog een keer te sorteren op verkopen en doneren. Ik heb een kind die even meekijkt en ik heb iemand waar ik naast de kledingbank wat kleding aan wil geven.

Maar voor jou zou kunnen helpen met starten met aantal dozen te openen en in te gaan ruimen in je huis.

Body doubling ken ik niet, maar zal ik opzoeken.
Moet er wel bij vermelden dat ik me bij niemand veilig of vertrouwt voel. Een tijdje kon ik dat bij mijn vriend, maar momenteel zit ik weer erg hoog in de twijfel of ik het niet uit moet maken. Hij vreet simpelweg energie. Ik moet toch rekening met hem houden (logsich als je samen bent) en ik wil puur mijn eigen plan trekken. Geen geluid om me heen, geen aandacht hoeven schenken aan iets. Het voelt alsof ik weer helemaal op ben.

Nadeel aan iemand laten meekijken is dat ik me onder druk gezet voel en dan beslissingen neem waar ik niet achter sta maar waarvan ik denk dat dat moet van de ander. Daar hoeft die ander niks voor te zeggen, geen enkele kik voor te geven. Puur mijn invulling. Achteraf boos op bezelf en op diegene want die heeft me die richting uitgeduwd. Dat ligt bij mij, daar ben ik me van bewust hoor. Maar daarom dat hulp accepteren niet lukt, omdat het toch nooit goed is.

Het is nooit goed. Ik zal altijd ontevreden zijn en vinden dat het beter, sneller en anders moet.

Ik zit nogal in een neerwaarste spiraal momenteel. Sorry.

Inruimen gaat pas als ik weet wat ik waar wil hebben staan. Daarnaast mis ik nog een kast die pas beschikbaar is als huis van mijn ouders verkocht is. Dus sta ik stil.

Hope is the first step on the road to disappointment

Frizz zaterdag 18 mei 2024 20:42

Ja, je zit duidelijk anders in je vel dan een aantal weken geleden. Weet je de oorzaak?

•

Twijfelaar maandag 20 mei 2024 09:56

Body doubling opgezocht. Ik denk niet dat dit voor mij gaat werken. Het idee dat er iemand in de buurt is die er is om ervoor te zorgen dat IK wat ga doen. Het idee alleen al zorgt voor spanning en irritaties. "Ik moet dit zelf kunnen." en "Stel je niet aan, doe wat je moet doen." schieten ervan door mijn hoofd.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar maandag 20 mei 2024 09:59

Frizz schreef: ↑
18-05-2024 20:42
Ja, je zit duidelijk anders in je vel dan een aantal weken geleden. Weet je de oorzaak?

Als ik dat eens wist... Ook met het oog op de VERS training dat ik inzichtelijk moet gaan maken wanneer de emmer overloopt, heb ik hier al veel over nagedacht en ik weet het echt niet. En dat voelt zo stom. Ik weet niet waardoor het mis is gegaan. Welke situatie, gedachte of wat dan ook ervoor heeft gezorgd dat het nu minder gaat. Het is vast niet 1 ding wat de oorzaak is, maar een opeenstapeling van. Ik zie het alleen niet en dat voelt stom, dom, incompetent en beangstigend. Want dit moet ik dadelijk wel kunnen in de VERS training. Ik zie het al helemaal voor me dat ik helemaal niks kan benoemen en door de mand val. Dat alle andere deelnemers wel leren benoemen en herkennen wanneer het langzaam richting overkoken gaat, iedereen behalve ik.

Hope is the first step on the road to disappointment

Frizz maandag 20 mei 2024 11:04

Ja die angst snap ik wel. Maar ik snap ook dat het lastig is, want alles dat te maken heeft met gevoel stop je zó diep weg dat het natuurlijk ook moeilijk is om inzicht te hebben.

En dan zou ik zeggen; schrijf eens iets op, zodat je kan terugkijken. Maar ik weet je antwoord al.

•

Twijfelaar maandag 20 mei 2024 11:07

Vertel, wat is mijn antwoord dan? (Ja hier zit ook sarcasme in, maar ik ben ergens oprecht benieuwd hoe voorspelbaar ik ben. )

Hope is the first step on the road to disappointment

Frizz maandag 20 mei 2024 11:35

Dat je dat gaat vergeten/vermijden.
Je kreeg hier ook meermaals het advies om eigen posts op te slaan, maar hebt dat denk ik in de wind geslagen.

•

Twijfelaar maandag 20 mei 2024 12:42

Touché.
Vergeten/vermijden is wel iets dat ik zou antwoorden inderdaad.

Ik vraag me ook af wat ik dan moet schrijven, want het terugkijken doe ik eigenlijk niet. Ik heb per ongeluk wel een aantal notities teruggelezen en daar word ik vooral treurig of boos van. Wat is het doel daarvan dan? Waarom zou ik die emoties opzoeken? Ze helpen me niet verder.
Elke avond een moment pakken om de dag te evalueren is ook al zoiets. Dat wordt dwangmatig en helpt me vooral om de negatieve dingen uit te vergroten ipv ze te vergeten.

Ik heb een aantal keer een post van hier ook in mijn dagboek genoteerd, dus ik doe het soms wel. Vooral als ik datzelfde ook wel bewaren. Teruglezen doe ik alsnog niet.

Laatste weken heb ik in mijn dagboek niet meer geschreven. Laatste keer was eind april. Geen behoefte aan? Geen noodzaak? Geen puf voor? Of alle hiervoor genoemde? Alles is mogelijk.
Ik merk vooral een gevoel van doelloosheid. Het maakt allemaal niks uit. Dat idee een beetje. Terwijl ik weet dat ik hier een maand of wat geleden anders in stond en dan vraag ik me oprecht af of dat toen schijn was, niet echt? Of dat dit nu schijn is of niet echt. Ik vertrouw mezelf niet zeg maar. (Een van de redenen dat ik AD zeker niet wil gaan proberen, want dan word ik nog minder betrouwbaar.)

Ik snap als je nu denkt "je krijgt zoveel tips en je doet er niks mee", want zo zie ik het ook. Dat maakt me verdrietig, want blijkbaar kan ik me niet laten helpen. Het maakt me ook boos, want blijkbaar wil ik me niet laten helpen, ik probeer het niet eens. Linksom of rechtsom ben ik de boosdoener en ligt alles aan mij. Moet ik de koers gaan bepalen en dingen gaan proberen.
Het voelt op dit moment vooral alsof ik niet te helpen ben. Een totale mislukking die beter alleen kan zijn en niemand lastig vallen.

Hope is the first step on the road to disappointment

Frizz maandag 20 mei 2024 12:49

Nee hoor, dat denk JIJ. Ik niet.
Wat ik denk; blijkbaar mis je nog de energie, de tools en/of het vertrouwen (in jezelf en/of de behandelaar) om vooruitgang te boeken waar je zelf tevreden mee kan zijn.

Het is dus niet jouw schuld, en ook niet verwijtbaar. Ik vind het wel heel verdrietig voor je.

•

Twijfelaar maandag 20 mei 2024 14:41

Het is WEL mijn schuld. Het zijn mijn keuzes geweest die geleid hebben tot deze situatie. Het is WEL mijn schuld dat ik niemand vertrouw.

Als ik kijk naar andere topics hier dan heb ik geen greintje reden om de schuld niet bij mezelf te leggen. Rationeel kan ik wel bedenken dat er van alles mis is gegaan in mijn opvoeding, maar mijn ouders hebben me niks misdaan. In tegenstelling tot wat ik hier van sommige anderen lees. Dus waar praat ik dan over? Ik stel me aan, zoek naar aandacht. Blijkbaar.

Hope is the first step on the road to disappointment

Frizz maandag 20 mei 2024 16:19

Oke. Als we ervan uitgaan dat het wel jouw schuld is. Volledig verwijtbaar.
Dan zou ik wel willen weten:
- wat maakt dat je de keuzes hebt gemaakt die je hebt gemaakt die leidden tot de situatie waar je nu in zit, en;
- wat die schuld voor jouw betekent. Wat betekent het voor jou dat jij schuldig bent hieraan?

•

frambozentaartje maandag 20 mei 2024 16:21

Ik zie iemand die uit de put probeert te klimmen en (nog) geen ladder heeft maar die wel aan het bouwen is.

Mijn ouders hebben me overigens ook niets misdaan, en zelfs hard getracht om bepaalde dingen beter te doen, maar stukjes intergenerationeel trauma zijn toch doorgegeven. Niet hun schuld, niet mijn schuld, maar wat een opluchting was het om te ontdekken dat ik bepaalde dingen dacht en deed omdat het nou eenmaal zo aan me was doorgegeven en ik die gedachtes en gedragingen kon veranderen.

Twijfelaar maandag 20 mei 2024 22:36

Frizz schreef: ↑
20-05-2024 16:19
Oke. Als we ervan uitgaan dat het wel jouw schuld is. Volledig verwijtbaar.
Dan zou ik wel willen weten:
- wat maakt dat je de keuzes hebt gemaakt die je hebt gemaakt die leidden tot de situatie waar je nu in zit, en;
- wat die schuld voor jouw betekent. Wat betekent het voor jou dat jij schuldig bent hieraan?

Ik heb de keuzes gemaakt vanuit verschillende overtuigingen. Natuurlijk kunnen we nu gaan bedenken dat die overtuigingen vanuit opvoeding / maatschappij komen, maar dat neemt niet weg dat ik die keuzes heb gemaakt. Daar kan en wil ik niemand de schuld van geven.
Op dat moment leek het de beste keuze. Achteraf is makkelijk praten en nee ik weet niet hoe het leven gelopen was als ik een andere keuze had gemaakt. Ik snap het, ik weet het maar ik kan het niet loslaten. De "wat als" en "het is allemaal mijn schuld" zullen er altijd zijn.

Wat de schuld voor mij betekent? Ik weet niet of ik je vraag goed invul, maar als dan zou dit mijn antwoord zijn.
Hoe kan een schuld voor mij iets betekenen? Als ik een keuze maak dan is de consequentie ook voor mij, dus mijn schuld. Dat is voor mij een logisch gevolg. Als ik besluit om door rood te rijden dan is het mijn schuld als ik een bekeuring krijg. Daar kan ik de flitspaal of de politieagent niet op aanspreken. Mijn keuze, mijn gevolg, mijn schuld.
Schuld is bekend, schuld is zoals het altijd is geweest. Een therapeut zou me nu gaan vertellen dat dit niet zo is, dat niet alles mijn schuld kan zijn, dat er vast iets gebeurd is in mijn jeugd / opvoeding wat mis is gegaan, dan gaan ze wroeten. Dus wat ik hier schrijf is enorm kwestbaar, want ik weet dat deze gedachte over de schuld en het bijbehorende gevoel niet oke is. Dat het niet klopt. Ik snap het wel, maar het maakt geen verschil. Snappen is niet voelen, zeker niet in de donkere tijden.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar maandag 20 mei 2024 22:37

frambozentaartje schreef: ↑
20-05-2024 16:21
Ik zie iemand die uit de put probeert te klimmen en (nog) geen ladder heeft maar die wel aan het bouwen is.

Mijn ouders hebben me overigens ook niets misdaan, en zelfs hard getracht om bepaalde dingen beter te doen, maar stukjes intergenerationeel trauma zijn toch doorgegeven. Niet hun schuld, niet mijn schuld, maar wat een opluchting was het om te ontdekken dat ik bepaalde dingen dacht en deed omdat het nou eenmaal zo aan me was doorgegeven en ik die gedachtes en gedragingen kon veranderen.

Ik zie iemand die doet alsof die uit de put wilt klimmen, maar elke plank van de aangeboden trap kapot trapt omdat ze er stiekem heel erg op haar gemak is. De put is bekend, de trap onbetrouwbaar.

Hope is the first step on the road to disappointment

Frizz maandag 20 mei 2024 22:49

Je hebt dus wel behoorlijk wat inzicht eigenlijk. Alleen de donkere negatieve gedachten over jezelf overheersen enorm.
Ik snap ook wel dat die put bekend is. Maar dan klopt toch (ook) wel wat ik schreef; ‘blijkbaar mis je nog de energie, de tools en/of het vertrouwen (in jezelf en/of de behandelaar) om vooruitgang te boeken waar je zelf tevreden mee kan zijn’?

•

frambozentaartje maandag 20 mei 2024 23:03

Twijfelaar schreef: ↑
20-05-2024 22:37
Ik zie iemand die doet alsof die uit de put wilt klimmen, maar elke plank van de aangeboden trap kapot trapt omdat ze er stiekem heel erg op haar gemak is. De put is bekend, de trap onbetrouwbaar.

Waarschijnlijk is de trap grotendeels onzichtbaar. Je gaat iets nieuws proberen en dat is doodeng.

Ken je die uitspraak van Maya Angelou? Ik ben te lui om de Engelse tekst letterlijk te onthouden maar het is iets van 'je deed toen dat waarvan je dacht dat het het beste was, nu weet je beter en doe je beter'.
Zo'n fijne uitspraak vind ik dat, het laat geen ruimte voor schuld.

Actieve topics