Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 3 november 2025 om 16:45
Dat mag helemaal niet, vooraf afspreken wie waarvan op de hoogte wordt gehouden.
De AVG is er juist voor bedoeld dat kinderen vanaf 12 in alle vrijheid naar een arts kunnen stappen. Je zult maar denken dat je last hebt van een SOA of je hebt drugs geprobeerd en je wilt niet dat je ouders weten dat je aan het experimenteren bent met seks of drugs, dan moet je naar een arts kunnen die z'n klep houdt. Het alternatief is dat kinderen helemaal geen medische hulp durven zoeken en dat is echt link.
De AVG is er juist voor bedoeld dat kinderen vanaf 12 in alle vrijheid naar een arts kunnen stappen. Je zult maar denken dat je last hebt van een SOA of je hebt drugs geprobeerd en je wilt niet dat je ouders weten dat je aan het experimenteren bent met seks of drugs, dan moet je naar een arts kunnen die z'n klep houdt. Het alternatief is dat kinderen helemaal geen medische hulp durven zoeken en dat is echt link.
donderdag 13 november 2025 om 09:32
Sorry dat ik nu pas reageer framboise-t. Ik zit erg in mijn maag met deze situatie en ik merk dat mijn vertrouwen enorm geschaad is in de huisarts, maar dat trekt door naar de instantie die binnenkort hier aan de deur staat om mee te gaan kijken binnen onze situatie. Dit was al eerder aangevraagd, maar nu twijfel ik enorm of dit wel een verstandige zet is geweest.
Misschien overdrijf ik de situatie wel en is het normaal pubergedrag, misschien ontstaat de situatie wel puur vanwege mijn mentale problemen en is het beter dat kind bij vader gaan wonen fulltime.
Ik ben het trouwens helemaal met je eens dat het niet wenselijk is dat de huisarts alles gaat doorspelen naar vader en dat kind dus geen privacy meer heeft. Ik neig er nog steeds naar om de huisarts hier over te gaan spreken, om toe te lichten wat ik zie en wat ik bij mezelf merk over het wantrouwen.
Kind wil ik zo min mogelijk meenemen in het getouwtrek, want wat heeft het voor effect op kind als ik aangeef dat de huisarts nadrukkelijk haar toestemming nodig heeft om zaken door te geven aan vader (of moeder). Zet ik kind dan niet juist nog meer in een loyaliteitsconflict? Iets waar ik juist voor wil waken omdat ik weet hoe klote dat conflict is als kind.
Had ik trouwens gedeeld dat ik een gesprek met leidinggevende heb gehad over de situatie rondom het project? Dat speelt ook nog wel mee in mijn "vertrouwen" in de mens. Weggezet worden als "jij hebt de boodschap niet begrepen", maar dan netjes uitgedrukt is echt niet prettig en dat heeft ook zijn weerslag weer op mijn gezondheid. Ik zit nog in mijn vechtersmodus, maar ik merk dat het wel erg lastig word om steeds weer aan de slag te gaan en te vechten. Van fijne dingen kan ik nauwelijks genieten omdat er altijd wel weer wat naars gebeurd (that's life natuurlijk), het lijkt echter ook alsof ik niet durf te genieten omdat het zwarte gat dan elke keer weer dieper lijkt. Van donkergrijs naar zwart is een grotere stap dan van lichtgrijs naar zwart.
Misschien overdrijf ik de situatie wel en is het normaal pubergedrag, misschien ontstaat de situatie wel puur vanwege mijn mentale problemen en is het beter dat kind bij vader gaan wonen fulltime.
Ik ben het trouwens helemaal met je eens dat het niet wenselijk is dat de huisarts alles gaat doorspelen naar vader en dat kind dus geen privacy meer heeft. Ik neig er nog steeds naar om de huisarts hier over te gaan spreken, om toe te lichten wat ik zie en wat ik bij mezelf merk over het wantrouwen.
Kind wil ik zo min mogelijk meenemen in het getouwtrek, want wat heeft het voor effect op kind als ik aangeef dat de huisarts nadrukkelijk haar toestemming nodig heeft om zaken door te geven aan vader (of moeder). Zet ik kind dan niet juist nog meer in een loyaliteitsconflict? Iets waar ik juist voor wil waken omdat ik weet hoe klote dat conflict is als kind.
Had ik trouwens gedeeld dat ik een gesprek met leidinggevende heb gehad over de situatie rondom het project? Dat speelt ook nog wel mee in mijn "vertrouwen" in de mens. Weggezet worden als "jij hebt de boodschap niet begrepen", maar dan netjes uitgedrukt is echt niet prettig en dat heeft ook zijn weerslag weer op mijn gezondheid. Ik zit nog in mijn vechtersmodus, maar ik merk dat het wel erg lastig word om steeds weer aan de slag te gaan en te vechten. Van fijne dingen kan ik nauwelijks genieten omdat er altijd wel weer wat naars gebeurd (that's life natuurlijk), het lijkt echter ook alsof ik niet durf te genieten omdat het zwarte gat dan elke keer weer dieper lijkt. Van donkergrijs naar zwart is een grotere stap dan van lichtgrijs naar zwart.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 13 november 2025 om 14:17
Geen sorry nodig! Reageer alleen als je tijd/ruimte/energie hebt.
Misschien zou je een keer aan kind kunnen laten weten dat het medisch beroepsgeheim naar beide ouders doorwerkt? Dus dat kind ook zonder dat jij het weet, zo nodig een arts kan bezoeken en dat dat met opzet zo is, om de veiligheid en vrijheid van kind te waarborgen?
Dan trek je het helemaal los van loyaliteitskwestie. Kind mag per keer, per ziekte, per vraag bepalen wat wanneer met wie gedeeld wordt.
Misschien zou je een keer aan kind kunnen laten weten dat het medisch beroepsgeheim naar beide ouders doorwerkt? Dus dat kind ook zonder dat jij het weet, zo nodig een arts kan bezoeken en dat dat met opzet zo is, om de veiligheid en vrijheid van kind te waarborgen?
Dan trek je het helemaal los van loyaliteitskwestie. Kind mag per keer, per ziekte, per vraag bepalen wat wanneer met wie gedeeld wordt.
donderdag 13 november 2025 om 14:26
Dit is een coping-truc die veel mensen gebruiken (positieve emoties dempen in de hoop dat je dan minder schommelt in je emoties) en ik heb -tijd geleden al, hoor- wetenschappelijk onderzoek erover gelezen dat die truc niet werkt.Twijfelaar schreef: ↑13-11-2025 09:32Van fijne dingen kan ik nauwelijks genieten omdat er altijd wel weer wat naars gebeurd (that's life natuurlijk), het lijkt echter ook alsof ik niet durf te genieten omdat het zwarte gat dan elke keer weer dieper lijkt. Van donkergrijs naar zwart is een grotere stap dan van lichtgrijs naar zwart.
Ik kom even niet op een mooie vergelijking maar stel, je vindt het vervelend vindt om nat te worden geregend, dan helpt het ook niet om je nooit meer af te drogen en constant met nat haar rond te lopen. Ja de regen lijkt minder erg dan als je lekker droog bent aan het begin van de bui, maar het constante klamme gevoel trekt je eigenlijk meer naar beneden dan de occassionele regenbui.
Ook al zit je qua emoties misschien in het regenseizoen, ik zou toch proberen die geluksmomentjes binnen te laten komen.
donderdag 13 november 2025 om 14:34
vrijdag 14 november 2025 om 01:00
Vind ik ook. En een goed idee lijkt me. En ook spannend.framboise-t schreef: ↑13-11-2025 14:34En ik vind het dapper dat je iemand mee laat kijken bij je thuis. Lijkt me een hele grote stap, kwetsbaar ook, ik hoop dat je er wat aan gaat hebben.
Ongeacht de reden dat het niet lekker loopt zullen ze wellicht wat konstruktiefs kunnen bijdragen.
vrijdag 14 november 2025 om 01:15
Vervelend dat je een nare ervaring had met je leidinggevende. Het is goed te begrijpen dat dat wel even blijft hangen.
Wat ik wel eens doe als dingen en gevoelens zo bij me blijven is tijdens het douchen m’n hoofd compleet onder de waterstraal hebben en me voorstel dat met al dat water stukken van m’n emoties mee stromen en door het doucheputje wegstromen.
Wat ik wel eens doe als dingen en gevoelens zo bij me blijven is tijdens het douchen m’n hoofd compleet onder de waterstraal hebben en me voorstel dat met al dat water stukken van m’n emoties mee stromen en door het doucheputje wegstromen.
vrijdag 14 november 2025 om 12:26
Enorme onrust in mijn lijf, kijkende naar een hommel die de laatste nectar uit de bloemetjes van de vlinderstruik aan het halen is. Midden november en er vliegen nog hommels rond. Toch wel bijzonder, zo ook de temperaturen die we nog aantikken deze week.
Framboise-t: ik was het vergeten. Met mijn andere account wel al gelezen en in gedachte besloten snel te reageren, maar het dan toch vergeten. Denk ook dat het een stukje vermijding is. Als ik niet schrijf dan hoef ik ook niet na te denken (of voelen) wat er aan de hand is. Werkt erg goed, ben me er wel bewust van en dat schijnt dan ook weer een goed teken te zijn volgens de therapeute.
Je vergelijking over de regen en dus maar nat blijven want dan voelt de regen niet zo heftig is goed hoor. Was het niet dat ik vroeger kon "genieten" van lopen in de regen. Alsof alles van me afgespoeld werd (die komt terug in de post van Verbinder met het douchen, maar ik deed het niet zo bewust.) Het was voor mij vermoedelijk een manier om juist even wel wat te voelen, alsof ik me kon verbergen met mijn negatieve gevoelens in de regen.
Ik snap je vergelijking wel hoor en ik kan het volgen dat de truc niet werkt, maar hoe dan bewust gaan genieten van de dingen? Zoals de hommel die net op bezoek was, van een moment afgelopen week waarop ik trots ben op mezelf, ik sla alles neer nog voordat het positieve gevoel echt goed gearriveerd is. Ik vermoed dat "oefenen" en "blijven proberen" de enige antwoorden zijn op deze vraag.
Mijn leidinggevende is een ongelooflijke zak hooi, ik geef hem geen blik meer waardig, maar ja ik zal hem voorlopig wel blijven tegenkomen op het werk.
Poeh, de organisatie die mee gaat kijken thuis. Ik zie er enorm tegenop. Voel nu ook weer een grote druk om op te ruimen (niet te doen...) en ben door alle taken die nog moeten lamgeslagen en gebruik nu het schrijven hier als uitvlucht. Haha
Komende week staat de eerste afspraak gepland, telefonisch al aangegeven dat ik moeite heb met eventuele informatie die doorgespeeld gaat worden naar vader. Daar was wel begrip voor, maar ik moet nog aftasten hoe betrouwbaar ze zijn.
Het is inderdaad een grote en kwetsbare stap. Ik vraag me inmiddels ook af of ik er goed aan gedaan heb. Of het niet heftig pubergedrag is van kind en dat ik er maar moet mee leren omgaan. Ik weet het oprecht niet meer. Ik ben ook benieuwd hoe kind zich gaat opstellen, want "er is niks aan de hand" heeft bij kind de overhand.
Ik hoop inderdaad dat ze constructief kunnen bijdragen aan de situatie, maar ook dat ze niet teveel gaan sturen op mediation tussen mij en vader want dat station ben ik lang geleden al gepasseerd en ik zie niet hoe ik ooit weer een fractie vertrouwen in hem kan krijgen (of hij in mij).
Het douchen en voorstellen zoals je beschrijft Verbinder kan ik wel proberen. Geen idee of het me lukt. Bepaalde uitspraken en daaropvolgende consequenties van leidinggevende een paar jaar geleden vliegen nu nog door mijn hoofd en daarbij de opvliegende gevoelens van belogen worden, voor leugenaar uitgemaakt worden, twijfelen aan mezelf ook ik het dan echt fout zie. Precies wat er nu weer gebeurd. Het maakt het moeilijk om die kwijt te raken, wel voor eventjes maar dat is dan meer vermijding dat er daadwerkelijk mee omgaan?
Ik ga toch even proberen wat op te ruimen, in ieder geval aan de slag gaan ipv zitten en forummen.
Hoe gaat het met jullie? Verbinder, zijn jullie weer thuis? Hoe is het met je man? Heb jij de tijd om bij te tanken?
Framboise-t, hoe gaat het met je hand/pols? En met jou en je kind?
Framboise-t: ik was het vergeten. Met mijn andere account wel al gelezen en in gedachte besloten snel te reageren, maar het dan toch vergeten. Denk ook dat het een stukje vermijding is. Als ik niet schrijf dan hoef ik ook niet na te denken (of voelen) wat er aan de hand is. Werkt erg goed, ben me er wel bewust van en dat schijnt dan ook weer een goed teken te zijn volgens de therapeute.
Dit vind ik oprecht een hele goede suggestie! Dank je wel. Even kijken hoe en wanneer ik dit met kind rustig kan bespreken.framboise-t schreef: ↑13-11-2025 14:17Misschien zou je een keer aan kind kunnen laten weten dat het medisch beroepsgeheim naar beide ouders doorwerkt? Dus dat kind ook zonder dat jij het weet, zo nodig een arts kan bezoeken en dat dat met opzet zo is, om de veiligheid en vrijheid van kind te waarborgen?
Dan trek je het helemaal los van loyaliteitskwestie. Kind mag per keer, per ziekte, per vraag bepalen wat wanneer met wie gedeeld wordt.
Je vergelijking over de regen en dus maar nat blijven want dan voelt de regen niet zo heftig is goed hoor. Was het niet dat ik vroeger kon "genieten" van lopen in de regen. Alsof alles van me afgespoeld werd (die komt terug in de post van Verbinder met het douchen, maar ik deed het niet zo bewust.) Het was voor mij vermoedelijk een manier om juist even wel wat te voelen, alsof ik me kon verbergen met mijn negatieve gevoelens in de regen.
Ik snap je vergelijking wel hoor en ik kan het volgen dat de truc niet werkt, maar hoe dan bewust gaan genieten van de dingen? Zoals de hommel die net op bezoek was, van een moment afgelopen week waarop ik trots ben op mezelf, ik sla alles neer nog voordat het positieve gevoel echt goed gearriveerd is. Ik vermoed dat "oefenen" en "blijven proberen" de enige antwoorden zijn op deze vraag.
Mijn leidinggevende is een ongelooflijke zak hooi, ik geef hem geen blik meer waardig, maar ja ik zal hem voorlopig wel blijven tegenkomen op het werk.
Poeh, de organisatie die mee gaat kijken thuis. Ik zie er enorm tegenop. Voel nu ook weer een grote druk om op te ruimen (niet te doen...) en ben door alle taken die nog moeten lamgeslagen en gebruik nu het schrijven hier als uitvlucht. Haha
Komende week staat de eerste afspraak gepland, telefonisch al aangegeven dat ik moeite heb met eventuele informatie die doorgespeeld gaat worden naar vader. Daar was wel begrip voor, maar ik moet nog aftasten hoe betrouwbaar ze zijn.
Het is inderdaad een grote en kwetsbare stap. Ik vraag me inmiddels ook af of ik er goed aan gedaan heb. Of het niet heftig pubergedrag is van kind en dat ik er maar moet mee leren omgaan. Ik weet het oprecht niet meer. Ik ben ook benieuwd hoe kind zich gaat opstellen, want "er is niks aan de hand" heeft bij kind de overhand.
Ik hoop inderdaad dat ze constructief kunnen bijdragen aan de situatie, maar ook dat ze niet teveel gaan sturen op mediation tussen mij en vader want dat station ben ik lang geleden al gepasseerd en ik zie niet hoe ik ooit weer een fractie vertrouwen in hem kan krijgen (of hij in mij).
Het douchen en voorstellen zoals je beschrijft Verbinder kan ik wel proberen. Geen idee of het me lukt. Bepaalde uitspraken en daaropvolgende consequenties van leidinggevende een paar jaar geleden vliegen nu nog door mijn hoofd en daarbij de opvliegende gevoelens van belogen worden, voor leugenaar uitgemaakt worden, twijfelen aan mezelf ook ik het dan echt fout zie. Precies wat er nu weer gebeurd. Het maakt het moeilijk om die kwijt te raken, wel voor eventjes maar dat is dan meer vermijding dat er daadwerkelijk mee omgaan?
Ik ga toch even proberen wat op te ruimen, in ieder geval aan de slag gaan ipv zitten en forummen.
Hoe gaat het met jullie? Verbinder, zijn jullie weer thuis? Hoe is het met je man? Heb jij de tijd om bij te tanken?
Framboise-t, hoe gaat het met je hand/pols? En met jou en je kind?
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 15 november 2025 om 05:50
Heel herkenbaar, het bekijken van de natuur. Vooral bij onrust maar ook als het watvrustiger van binnen is.Twijfelaar schreef: ↑14-11-2025 12:26Enorme onrust in mijn lijf, kijkende naar een hommel die de laatste nectar uit de bloemetjes van de vlinderstruik aan het halen is. Midden november en er vliegen nog hommels rond. Toch wel bijzonder, zo ook de temperaturen die we nog aantikken deze week.
Ik vind het mooi om alles van de natuur te zien, blaadjes die in de wind bewegen en ook insekten als mieren op hun missie. Spinnen het liefst van een afstand, op tv ofzo. In het dagelijks leven vind ik ze niet zo leuk om tegen te komen. Vooral grote. Die zijn hier ook wel maar gelukkig heb ik ze al even niet gezien.
De natuur is hier droog op het moment en we hebben wat warme dagen en het gras wordt best dor.
zaterdag 15 november 2025 om 05:58
We zijn weer een tijdje thuis. Onze ‘nieuwe’ auto heeft inmiddels al best wat km’s erop zitten sinds wij hem gekocht hebben. De afstanden tussen familie hier is groot en een dag onderweg zijn is ‘normaal’Twijfelaar schreef: ↑14-11-2025 12:26Het douchen en voorstellen zoals je beschrijft Verbinder kan ik wel proberen. Geen idee of het me lukt. Bepaalde uitspraken en daaropvolgende consequenties van leidinggevende een paar jaar geleden vliegen nu nog door mijn hoofd en daarbij de opvliegende gevoelens van belogen worden, voor leugenaar uitgemaakt worden, twijfelen aan mezelf ook ik het dan echt fout zie. Precies wat er nu weer gebeurd. Het maakt het moeilijk om die kwijt te raken, wel voor eventjes maar dat is dan meer vermijding dat er daadwerkelijk mee omgaan?
Begrijpelijk dat het niet makkelijk is om los te laten. Ik heb dat ook met veel dingen, loslaten is het lastigste wat er is.
Ik stel me met douchen voor dat elke keer een ‘laagje’ wegspoelt door het putje ofzo.
Hoe gaat het met jullie? Verbinder, zijn jullie weer thuis? Hoe is het met je man? Heb jij de tijd om bij te tanken?
Framboise-t, hoe gaat het met je hand/pols? En met jou en je kind?
Gelukkig rijdt de auto fijn.
Verder gaat het ok, onrustige momenten wisselen af met wat rust.
zaterdag 15 november 2025 om 21:32
O wat grappig dat mijn vergelijking zo mank gaat. Lopen in de regen vind ik verschrikkelijk, ik heb een hekel aan nattigheid (met uitzonderling van warme douches en in bad gaan).
Ik denk dat de truc is: de geluksmomentjes binnen te durven laten komen. Gewoon genieten van de hommel en dan zonder extra gedachtes erbij.
Ik vind hommels zo leuk, die voorliefde deel ik wel. Ook hoe ze hun huisjes bouwen, schots en scheef, veel leuker dan die strakke honingkorven.
Het lijkt me heerlijk om een hele dag ergens naartoe te rijden Verbinder. Ik heb helemaal geen auto, maar ik vind het zo ontspannend om ergens naartoe onderweg te zijn. Vaak leuker dan de bestemming zelf.
Ik denk dat de truc is: de geluksmomentjes binnen te durven laten komen. Gewoon genieten van de hommel en dan zonder extra gedachtes erbij.
Ik vind hommels zo leuk, die voorliefde deel ik wel. Ook hoe ze hun huisjes bouwen, schots en scheef, veel leuker dan die strakke honingkorven.
Het lijkt me heerlijk om een hele dag ergens naartoe te rijden Verbinder. Ik heb helemaal geen auto, maar ik vind het zo ontspannend om ergens naartoe onderweg te zijn. Vaak leuker dan de bestemming zelf.
zaterdag 15 november 2025 om 21:38
Ik zou trouwens ook gaan opruimen als ik wist dat onbekenden binnenkort langskomen.
Met kind gaat het heel goed!
Met hand/pols kan bijna alles weer, alleen priegelige dingetjes zoals borduren, dat lukt nog niet en doet ook pijn nog.
Deze week met vrienden afgesproken en die waren allemaal zo actief, ik werd er heel onzeker van. Drukke levens, volle agenda's, en ik vind het leven vaak zo moeilijk. Waardevol maar heel moeilijk.
Met kind gaat het heel goed!
Met hand/pols kan bijna alles weer, alleen priegelige dingetjes zoals borduren, dat lukt nog niet en doet ook pijn nog.
Deze week met vrienden afgesproken en die waren allemaal zo actief, ik werd er heel onzeker van. Drukke levens, volle agenda's, en ik vind het leven vaak zo moeilijk. Waardevol maar heel moeilijk.
dinsdag 18 november 2025 om 10:12
@verbinder
Ik raak altijd afgeleid, ook als ik naar de natuur kijk. Gisteren een eekhoorn op bezoek die zijn wintervoorraad in mijn tuin aan het leggen is. Prachtig om te zien natuurlijk, genieten ho maar. Het zijn wel schattige beestjes, ze lijken heel knuffelbaar, maar zijn dat absoluut niet
Voorheen had ik wel eens de zender "nature" opstaan. En en al natuurfilms, dat hoefde ik niet echt te volgen dus dan was ik tegelijkertijd een spelletje op de telefoon aan het doen. Lekker "ontspannend".
Ieuw, spinnen. Die zijn bij jullie ook echt een stuk groter dan die van hier. Ik moet er niet aan denken! Vang je die of laat je man dat doen?
Ik blijf het raar vinden dat het hier gevroren heeft en het gras bij jullie dor wordt van de droogte en warmte. Raar besef.
Gelukkig een goede aanschaf geweest als de auto fijn rijdt. Hele dag onderweg voor familiebezoek. Ergens lijkt me dat heerlijk. Ik rijd graag in de auto, ga soms wel eens een omweg rijden, gewoon omdat het kan. Niet goed voor de natuur, dat weet ik en reken ik mezelf ook aan.
Het kabbelt een beetje voort bij jou, lees ik dat goed. Onrust en rust wat zich afwisselt. Geen "grote" dingen aan de hand. Klink redelijk ok.
@framboise-t
Nee hoor, je vergelijking gaat niet mank. Ik kan ook echt een hekel aan de regen hebben hoor. Toen ik het las, moest ik alleen denken aan de tijd dat ik regen heerlijk vond en het me allemaal niet zo veel scheelde.
Die truc moet ik gaan oefenen, want dat kan ik dus niet. Gewoon genieten en de gedachtes negeren (of in ieder geval geen aandacht geven).
Nou je zegt het goed, hele dag rijden, de reis ernaartoe, de omgeving die je ziet veranderen, of simpelweg even wat natuur opsnuiven vanuit de auto.
Ik heb de kamer een beetje aan kant gekregen, maar het is zeker niet zoals ik zou willen. Och ja, wat ik wil is niet haalbaar.
Wat fijn dat het met kind zo goed gaat! Als moeder is dat toch het belangrijkste, tenminste voor mij dan.
Denk je dat het voldoende gaat genezen zodat je de priegelige dingen wel nog kunt zonder pijn in de toekomst? Zeker als je het graag doet, is het natuurlijk fijn als dat pijnloos kan.
Het leven is moeilijk! Dat van actieve vrienden herken ik wel. Mijn ding zou het niet zijn. Elk weekend afspraken, of elke avond iets ingepland hebben. Nee, dat zou ik echt niet aankunnen. Hoeft ook niet de lat te zijn. Ik ben al "tevreden" als ik een week doorkom zonder al te veel incidenten die me onderuit halen.
Waarom word je onzeker van hun drukke levens en agenda's? Vind je dat je dat ook moet?
Update van mij: gisteren bezoek gehad van twee mensen van de thuishulporganisatie. Geen idee hoe ik het anders moet noemen zonder hun bedrijfsnaam te noemen. Was een fijn gesprek en ze dachten ook mee hoe bepaalde informatie niet bij vader van kind te krijgen, maar ik merk dat ik het allemaal wel heel erg spannend en eng vind. Geen idee hoe vader gaat reageren, hoe kind zich gaat opstellen (doen alsof haar neus bloed is ook een optie namelijk) en welke hulp wel of niet opgestart gaat worden. Er werd ook voorgesteld om een mediation traject te starten tussen mij en vader, ik weet niet of ik dat wel aankan. Of me dat niet onstabieler maakt. Een bericht van hem kan me al tot het plafond jagen, hoeveel invloed zou een gesprek dan wel niet hebben. Ook dit heb ik ze eerlijk verteld.
Ik denk ook niet dat ik überhaupt nog vertrouwen in hem heb of kan krijgen. De schijnheiligheid van hem, ik vertrouw het echt niet.
Werk levert ook weer problemen op. Geen idee bij wie ik kan aankloppen voor ondersteuning hierin. Ik krijg het niet op een rijtje en het lijkt alsof alle instanties (vakbond en rechtsbijstand) naar elkaar wijzen.
Het leven is moeilijk en ik ben zo ontzettend moe!
Ik raak altijd afgeleid, ook als ik naar de natuur kijk. Gisteren een eekhoorn op bezoek die zijn wintervoorraad in mijn tuin aan het leggen is. Prachtig om te zien natuurlijk, genieten ho maar. Het zijn wel schattige beestjes, ze lijken heel knuffelbaar, maar zijn dat absoluut niet
Voorheen had ik wel eens de zender "nature" opstaan. En en al natuurfilms, dat hoefde ik niet echt te volgen dus dan was ik tegelijkertijd een spelletje op de telefoon aan het doen. Lekker "ontspannend".
Ieuw, spinnen. Die zijn bij jullie ook echt een stuk groter dan die van hier. Ik moet er niet aan denken! Vang je die of laat je man dat doen?
Ik blijf het raar vinden dat het hier gevroren heeft en het gras bij jullie dor wordt van de droogte en warmte. Raar besef.
Gelukkig een goede aanschaf geweest als de auto fijn rijdt. Hele dag onderweg voor familiebezoek. Ergens lijkt me dat heerlijk. Ik rijd graag in de auto, ga soms wel eens een omweg rijden, gewoon omdat het kan. Niet goed voor de natuur, dat weet ik en reken ik mezelf ook aan.
Het kabbelt een beetje voort bij jou, lees ik dat goed. Onrust en rust wat zich afwisselt. Geen "grote" dingen aan de hand. Klink redelijk ok.
@framboise-t
Nee hoor, je vergelijking gaat niet mank. Ik kan ook echt een hekel aan de regen hebben hoor. Toen ik het las, moest ik alleen denken aan de tijd dat ik regen heerlijk vond en het me allemaal niet zo veel scheelde.
Die truc moet ik gaan oefenen, want dat kan ik dus niet. Gewoon genieten en de gedachtes negeren (of in ieder geval geen aandacht geven).
Nou je zegt het goed, hele dag rijden, de reis ernaartoe, de omgeving die je ziet veranderen, of simpelweg even wat natuur opsnuiven vanuit de auto.
Ik heb de kamer een beetje aan kant gekregen, maar het is zeker niet zoals ik zou willen. Och ja, wat ik wil is niet haalbaar.
Wat fijn dat het met kind zo goed gaat! Als moeder is dat toch het belangrijkste, tenminste voor mij dan.
Denk je dat het voldoende gaat genezen zodat je de priegelige dingen wel nog kunt zonder pijn in de toekomst? Zeker als je het graag doet, is het natuurlijk fijn als dat pijnloos kan.
Het leven is moeilijk! Dat van actieve vrienden herken ik wel. Mijn ding zou het niet zijn. Elk weekend afspraken, of elke avond iets ingepland hebben. Nee, dat zou ik echt niet aankunnen. Hoeft ook niet de lat te zijn. Ik ben al "tevreden" als ik een week doorkom zonder al te veel incidenten die me onderuit halen.
Waarom word je onzeker van hun drukke levens en agenda's? Vind je dat je dat ook moet?
Update van mij: gisteren bezoek gehad van twee mensen van de thuishulporganisatie. Geen idee hoe ik het anders moet noemen zonder hun bedrijfsnaam te noemen. Was een fijn gesprek en ze dachten ook mee hoe bepaalde informatie niet bij vader van kind te krijgen, maar ik merk dat ik het allemaal wel heel erg spannend en eng vind. Geen idee hoe vader gaat reageren, hoe kind zich gaat opstellen (doen alsof haar neus bloed is ook een optie namelijk) en welke hulp wel of niet opgestart gaat worden. Er werd ook voorgesteld om een mediation traject te starten tussen mij en vader, ik weet niet of ik dat wel aankan. Of me dat niet onstabieler maakt. Een bericht van hem kan me al tot het plafond jagen, hoeveel invloed zou een gesprek dan wel niet hebben. Ook dit heb ik ze eerlijk verteld.
Ik denk ook niet dat ik überhaupt nog vertrouwen in hem heb of kan krijgen. De schijnheiligheid van hem, ik vertrouw het echt niet.
Werk levert ook weer problemen op. Geen idee bij wie ik kan aankloppen voor ondersteuning hierin. Ik krijg het niet op een rijtje en het lijkt alsof alle instanties (vakbond en rechtsbijstand) naar elkaar wijzen.
Het leven is moeilijk en ik ben zo ontzettend moe!
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 18 november 2025 om 23:01
Dat klinkt wel gezellig, een eekhoorn in de tuin. Wij hadden een buideldiertje in de tuin wonen, onder een kleine houten veranda. We hebben die veranda moeten weghalen en we hadden een man gebelt die gespecialiseerd is en veel weet over deze dieren en hun gewoonten en behoeften.. Hij maakt zelf huisjes voor die dieren en we hebben er eentje gekocht van hem die hij heeft opgehangen aan een boom bij ons huis. Ik heb het idee dat het dier niet daar is gaan settelen maar dat hij nu woont tussen de schutting van ons en onze buren. De hond reageert en blaft soms flink bij de schutting.Twijfelaar schreef: ↑18-11-2025 10:12@verbinder
Ik raak altijd afgeleid, ook als ik naar de natuur kijk. Gisteren een eekhoorn op bezoek die zijn wintervoorraad in mijn tuin aan het leggen is. Prachtig om te zien natuurlijk, genieten ho maar. Het zijn wel schattige beestjes, ze lijken heel knuffelbaar, maar zijn dat absoluut niet
Voorheen had ik wel eens de zender "nature" opstaan. En en al natuurfilms, dat hoefde ik niet echt te volgen dus dan was ik tegelijkertijd een spelletje op de telefoon aan het doen. Lekker "ontspannend".
Ieuw, spinnen. Die zijn bij jullie ook echt een stuk groter dan die van hier. Ik moet er niet aan denken! Vang je die of laat je man dat doen?
Ik blijf het raar vinden dat het hier gevroren heeft en het gras bij jullie dor wordt van de droogte en warmte. Raar besef.
Gelukkig een goede aanschaf geweest als de auto fijn rijdt. Hele dag onderweg voor familiebezoek. Ergens lijkt me dat heerlijk. Ik rijd graag in de auto, ga soms wel eens een omweg rijden, gewoon omdat het kan. Niet goed voor de natuur, dat weet ik en reken ik mezelf ook aan.
Het kabbelt een beetje voort bij jou, lees ik dat goed. Onrust en rust wat zich afwisselt. Geen "grote" dingen aan de hand. Klink redelijk ok.
@framboise-t
Nee hoor, je vergelijking gaat niet mank. Ik kan ook echt een hekel aan de regen hebben hoor. Toen ik het las, moest ik alleen denken aan de tijd dat ik regen heerlijk vond en het me allemaal niet zo veel scheelde.
Die truc moet ik gaan oefenen, want dat kan ik dus niet. Gewoon genieten en de gedachtes negeren (of in ieder geval geen aandacht geven).
Nou je zegt het goed, hele dag rijden, de reis ernaartoe, de omgeving die je ziet veranderen, of simpelweg even wat natuur opsnuiven vanuit de auto.
Ik heb de kamer een beetje aan kant gekregen, maar het is zeker niet zoals ik zou willen. Och ja, wat ik wil is niet haalbaar.
Wat fijn dat het met kind zo goed gaat! Als moeder is dat toch het belangrijkste, tenminste voor mij dan.
Denk je dat het voldoende gaat genezen zodat je de priegelige dingen wel nog kunt zonder pijn in de toekomst? Zeker als je het graag doet, is het natuurlijk fijn als dat pijnloos kan.
Het leven is moeilijk! Dat van actieve vrienden herken ik wel. Mijn ding zou het niet zijn. Elk weekend afspraken, of elke avond iets ingepland hebben. Nee, dat zou ik echt niet aankunnen. Hoeft ook niet de lat te zijn. Ik ben al "tevreden" als ik een week doorkom zonder al te veel incidenten die me onderuit halen.
Waarom word je onzeker van hun drukke levens en agenda's? Vind je dat je dat ook moet?
Update van mij: gisteren bezoek gehad van twee mensen van de thuishulporganisatie. Geen idee hoe ik het anders moet noemen zonder hun bedrijfsnaam te noemen. Was een fijn gesprek en ze dachten ook mee hoe bepaalde informatie niet bij vader van kind te krijgen, maar ik merk dat ik het allemaal wel heel erg spannend en eng vind. Geen idee hoe vader gaat reageren, hoe kind zich gaat opstellen (doen alsof haar neus bloed is ook een optie namelijk) en welke hulp wel of niet opgestart gaat worden. Er werd ook voorgesteld om een mediation traject te starten tussen mij en vader, ik weet niet of ik dat wel aankan. Of me dat niet onstabieler maakt. Een bericht van hem kan me al tot het plafond jagen, hoeveel invloed zou een gesprek dan wel niet hebben. Ook dit heb ik ze eerlijk verteld.
Ik denk ook niet dat ik überhaupt nog vertrouwen in hem heb of kan krijgen. De schijnheiligheid van hem, ik vertrouw het echt niet.
Werk levert ook weer problemen op. Geen idee bij wie ik kan aankloppen voor ondersteuning hierin. Ik krijg het niet op een rijtje en het lijkt alsof alle instanties (vakbond en rechtsbijstand) naar elkaar wijzen.
Het leven is moeilijk en ik ben zo ontzettend moe!
Als we binnen een spin hebben dan zet ik hem met een glas weer buiten maar met zo’n grote durf ik dat niet want die past niet onder een glas. Ik heb er 1x een bezem bijgehaald en de grote spin liep netjes op de bezem maar toen rende hij hard naar de steel waar mijn hand was. Brrr, ik rende met bezem naar de voordeur en gooide de bezem ver van me af, net op tijd
Ik moet toegeven dat ik er ook een keer 1 heb opgezogen, ik ben er niet trots op.
Gelukkig…heb ik die grote spinnen al een jaar niet gezien.
Je vroeg hoe het met me gaat. Er zijn wel wat meer dingen aan de gang en het is van binnen in mij ‘rocky’. Ik kan hier nog niet goed over praten. Misschien komt dat wel in de toekomst.
Maar ik herken de uitspraken van Framboise en jou wel dat het leven moeilijk kan zijn.
Fijn om je update te lezen en dat het gesprek met de 2 medewerkers van de thuishulporganisatie prettig verliep. Veel stof om over na te denken maar ik begrijp dat de suggesties ook veel bij je doen.
Misschien geven de mensen vd organisatie voor nu gewoon wat ruimte. Door er te zijn, te luisteren, suggesties geven.
donderdag 4 december 2025 om 22:22
Het heeft inderdaad wel wat om de eekhoorn af en toe op bezoek te hebben.
Een buideldiertje klinkt heel bijzonder Verbinder. Leuk dat de hond laat merken dat het diertje er nog zit.
Knap dat je spinnen vangt met een glas. Als kind durfde ik dat, nu echt niet meer. Ze verdwijnen hier in de stofzuiger. Excuses!
Ieuw. Het idee dat je die steel in handen hebt en die spin op je afrent.
Laat die grote spinnen vooral wegblijven!
Rocky? Bedoel je daarmee dat je je afgesloten hebt voor je gevoel? Je hoeft uiteraard niet te antwoorden als je niet wilt of kunt.
Ik heb niks meer van de organisatie gehoord. Merk dat ik vooral spijt voel. Spijt voor alles wat nu misschien in beweging gaat komen en gaat veranderen. Angst misschien nog wel meer. Wat als ik niet kan veranderen? Kan meebewegen in wat zij verwachten?
Vandaag therapie gehad en ik merk dat ik het zwaar heb. Dat ik me afvraag waar ik het voor doe. Of ik het wel aankan om te gaan voelen wat ik al jaren onderdruk.
Een buideldiertje klinkt heel bijzonder Verbinder. Leuk dat de hond laat merken dat het diertje er nog zit.
Knap dat je spinnen vangt met een glas. Als kind durfde ik dat, nu echt niet meer. Ze verdwijnen hier in de stofzuiger. Excuses!
Ieuw. Het idee dat je die steel in handen hebt en die spin op je afrent.
Laat die grote spinnen vooral wegblijven!
Rocky? Bedoel je daarmee dat je je afgesloten hebt voor je gevoel? Je hoeft uiteraard niet te antwoorden als je niet wilt of kunt.
Ik heb niks meer van de organisatie gehoord. Merk dat ik vooral spijt voel. Spijt voor alles wat nu misschien in beweging gaat komen en gaat veranderen. Angst misschien nog wel meer. Wat als ik niet kan veranderen? Kan meebewegen in wat zij verwachten?
Vandaag therapie gehad en ik merk dat ik het zwaar heb. Dat ik me afvraag waar ik het voor doe. Of ik het wel aankan om te gaan voelen wat ik al jaren onderdruk.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 5 december 2025 om 02:01
Het huisje voor het buideldiertje wat aan de boom was opgehangen is eraf gewaait. We hadden wat stormachtig weer, met hagel, 2 weken geleden en ik vond het huisje op de grond, eraf gewaait. Toen ik keek zag ik dat het niet gebruikt was. Het zag er nog nieuw uit. Zelfs geen vogel die dacht er zijn nest te bouwen.
Ik heb nu maar ergens in de tuin opgeborgen. Het is een klus om het weer op te hangen.
Die hagelbuien in het voorjaar kunnen behoorlijk heftig zijn. Een paar jaar geleden waren de hagelstenen waar wij wonen de grootte van golfballen. Met veel schade overal. Gelukkig waren ze nu normale hagel.
Het klopt wat je zegt Twijfelaar, dat ik me heb afgesloten voor gevoelens. Er zit op verschillende stukken een grote klem. Ik weet dat het zo is en ook dat de klem eraf moet komen. Maar ik heb met momenten gevoel gevoelt daarvan en dat is giga intens. En weet dat het in stukjes (ofzo) moet afgebroken worden (de klem).
En dat gebeurt continu door triggers in mij. Ik ben namelijk mijn eigen grootste vijand. Doordat ik de klem erop houdt. En heb triggers nodig., weinig van buitenaf, meer nog in mijzelf.
Het klinkt misschien vaag, ik kan er even geen betere woorden voor vinden. Maar je mag erover vragen en ik kijk of ik er op kan antwoorden.
Vervelend voor je dat je een beetje een turmoil van gevoelens hebt op het moment, van spijt en zwaarte.
Ik heb het idee dat bij jou gevoelens ook gradueel gaan binnenkomen. Op een manier waarop het kan. Echt beetje voor beetje ofzo.
En ondertussen gewoon blijven doen wat je normaal doet om te copen, opstaan, douchen, bakkie koffie, boodschappenlijstje, spelletje spelen, overdenken ( hoort er ook bij), wandelingetje, nog een spelletje, etc.
Ik heb nu maar ergens in de tuin opgeborgen. Het is een klus om het weer op te hangen.
Die hagelbuien in het voorjaar kunnen behoorlijk heftig zijn. Een paar jaar geleden waren de hagelstenen waar wij wonen de grootte van golfballen. Met veel schade overal. Gelukkig waren ze nu normale hagel.
Het klopt wat je zegt Twijfelaar, dat ik me heb afgesloten voor gevoelens. Er zit op verschillende stukken een grote klem. Ik weet dat het zo is en ook dat de klem eraf moet komen. Maar ik heb met momenten gevoel gevoelt daarvan en dat is giga intens. En weet dat het in stukjes (ofzo) moet afgebroken worden (de klem).
En dat gebeurt continu door triggers in mij. Ik ben namelijk mijn eigen grootste vijand. Doordat ik de klem erop houdt. En heb triggers nodig., weinig van buitenaf, meer nog in mijzelf.
Het klinkt misschien vaag, ik kan er even geen betere woorden voor vinden. Maar je mag erover vragen en ik kijk of ik er op kan antwoorden.
Vervelend voor je dat je een beetje een turmoil van gevoelens hebt op het moment, van spijt en zwaarte.
Ik heb het idee dat bij jou gevoelens ook gradueel gaan binnenkomen. Op een manier waarop het kan. Echt beetje voor beetje ofzo.
En ondertussen gewoon blijven doen wat je normaal doet om te copen, opstaan, douchen, bakkie koffie, boodschappenlijstje, spelletje spelen, overdenken ( hoort er ook bij), wandelingetje, nog een spelletje, etc.
maandag 8 december 2025 om 13:04
Ach, jammer dat het huisje eraf gevallen is. Gelukkig onbewoond! Dan zijn er in ieder geval geen gewonden buideldiertjes
Ophangen kan altijd nog, wellicht als het broedseizoen er aankomt voor de buideldieren? Ik breuzel maar wat, geen idee wat die diertjes nodig hebben of hoe zij leven.
Dat waren enorme hagelstenen dan. Hadden jullie ook veel schade toen? "Gewone" hagel is al niet prettig, laat staan zo groot dat ze autoruiten kunnen breken.
Ik begrijp het goed zoals je het begrijpt, met het afsluiten van je gevoelens en als er er iets doorheen glipt dat dat heel intens is. Ik vind het dan overweldigend en kan er niet mee omgaan. Het lijkt erop dat we dat hetzelfde ervaren.
Hoe bedoel je triggers in jezelf? Haal je bewust gedachten naar boven die triggeren?
Wat ik bij mij nu vooral merk is dat ik nog steeds niet op de bodem van de put gekomen ben. Het gaat met stapjes weer achteruit, of beter gezegd is het me na de tegenslag op het werk (tegenwerking is een beter woord) nog niet gelukt om wat uurtjes op te bouwen en werk ik dus weer minder dan vorig jaar deze tijd. Daarnaast is het op het werk zo onrustig door een verbouwing dat ik die onrust constant voel. De druk om meer te gaan werken, gevoel dat ik faal omdat dat niet lukt. Kerstdagen die eraan komen. Voor mij hoeft het allemaal niet meer.
Ophangen kan altijd nog, wellicht als het broedseizoen er aankomt voor de buideldieren? Ik breuzel maar wat, geen idee wat die diertjes nodig hebben of hoe zij leven.
Dat waren enorme hagelstenen dan. Hadden jullie ook veel schade toen? "Gewone" hagel is al niet prettig, laat staan zo groot dat ze autoruiten kunnen breken.
Ik begrijp het goed zoals je het begrijpt, met het afsluiten van je gevoelens en als er er iets doorheen glipt dat dat heel intens is. Ik vind het dan overweldigend en kan er niet mee omgaan. Het lijkt erop dat we dat hetzelfde ervaren.
Hoe bedoel je triggers in jezelf? Haal je bewust gedachten naar boven die triggeren?
Wat ik bij mij nu vooral merk is dat ik nog steeds niet op de bodem van de put gekomen ben. Het gaat met stapjes weer achteruit, of beter gezegd is het me na de tegenslag op het werk (tegenwerking is een beter woord) nog niet gelukt om wat uurtjes op te bouwen en werk ik dus weer minder dan vorig jaar deze tijd. Daarnaast is het op het werk zo onrustig door een verbouwing dat ik die onrust constant voel. De druk om meer te gaan werken, gevoel dat ik faal omdat dat niet lukt. Kerstdagen die eraan komen. Voor mij hoeft het allemaal niet meer.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 9 december 2025 om 01:02
Twijfelaar schreef: ↑08-12-2025 13:04Ach, jammer dat het huisje eraf gevallen is. Gelukkig onbewoond! Dan zijn er in ieder geval geen gewonden buideldiertjes
Ophangen kan altijd nog, wellicht als het broedseizoen er aankomt voor de buideldieren? Ik breuzel maar wat, geen idee wat die diertjes nodig hebben of hoe zij leven.
Dat waren enorme hagelstenen dan. Hadden jullie ook veel schade toen? "Gewone" hagel is al niet prettig, laat staan zo groot dat ze autoruiten kunnen breken.
Ik begrijp het goed zoals je het begrijpt, met het afsluiten van je gevoelens en als er er iets doorheen glipt dat dat heel intens is. Ik vind het dan overweldigend en kan er niet mee omgaan. Het lijkt erop dat we dat hetzelfde ervaren.
Hoe bedoel je triggers in jezelf? Haal je bewust gedachten naar boven die triggeren?
Wat ik bij mij nu vooral merk is dat ik nog steeds niet op de bodem van de put gekomen ben. Het gaat met stapjes weer achteruit, of beter gezegd is het me na de tegenslag op het werk (tegenwerking is een beter woord) nog niet gelukt om wat uurtjes op te bouwen en werk ik dus weer minder dan vorig jaar deze tijd. Daarnaast is het op het werk zo onrustig door een verbouwing dat ik die onrust constant voel. De druk om meer te gaan werken, gevoel dat ik faal omdat dat niet lukt. Kerstdagen die eraan komen. Voor mij hoeft het allemaal niet meer.
Ja klopt, die hagelbuien kunnen erg veel schade veroorzaken. Op de plek waar man en ik hiervoor woonden haddem we een hagelbui die het dak vam het huis flink beschadigd had. We hadden een dak van tin en overal zaten deuken en breuken. Dit is toen door de verzekering vergoed gelukkig. Auto’s waren ook gigamtisch beschadigd. Onze auto stond in een garage gedurende de bui en we hadden mazzel hiermee.
dinsdag 9 december 2025 om 01:31
Ik schrijf even in gedeeltes en probeer je vraag een beeje te beantwoorden.
Maar ik merk dat ik niet meer helemaal bij de info kan die ik schreef over de triggers.
Dat is ook zo lastig, zodra ik ergens over ga nadenken of iets invoelen, komt er een afsluiting en kan ik er niet of niet goed meer bij.
Veel heeft te maken met een groot controle systeem. Ik houd de controle en de manier waarop ik die houd is heel lastig te beinvloeden. Omdat ik ergens ook overzie waar de boel kan breken, hoe die zou kunnen breken, En daardoor zit de klem er flink op.
Maar van binnen speelt dat allemaal af en loopt dat regelmatig op in grote spanningsvelden.
Sorry als het vaag is.
Moeilijk als je meer wil werken maar het lukt niet. En dan een gevoel van falen voelt.
Ik begrijp het wel, je wil gewoon weer wat uitbouwen maar het lukt niet.
Waarschijnlijk heeft het meer tijd nodig. Tijd om dingen door te werken en de boel de boel te laten. Maar moeilijk is het wel.
Ik begrijp je onrust als er verbouwingen zijn. Em hoe dat zo in het lijf kan gaan zitten. Dat is erg vervelend. Net als of je elk geluid van de werklui hoort en registreert in je lijf. Ook zeer herkenbaar
Je zenuwstelsel staat ‘aan’
Maar ik merk dat ik niet meer helemaal bij de info kan die ik schreef over de triggers.
Dat is ook zo lastig, zodra ik ergens over ga nadenken of iets invoelen, komt er een afsluiting en kan ik er niet of niet goed meer bij.
Veel heeft te maken met een groot controle systeem. Ik houd de controle en de manier waarop ik die houd is heel lastig te beinvloeden. Omdat ik ergens ook overzie waar de boel kan breken, hoe die zou kunnen breken, En daardoor zit de klem er flink op.
Maar van binnen speelt dat allemaal af en loopt dat regelmatig op in grote spanningsvelden.
Sorry als het vaag is.
Moeilijk als je meer wil werken maar het lukt niet. En dan een gevoel van falen voelt.
Ik begrijp het wel, je wil gewoon weer wat uitbouwen maar het lukt niet.
Waarschijnlijk heeft het meer tijd nodig. Tijd om dingen door te werken en de boel de boel te laten. Maar moeilijk is het wel.
Ik begrijp je onrust als er verbouwingen zijn. Em hoe dat zo in het lijf kan gaan zitten. Dat is erg vervelend. Net als of je elk geluid van de werklui hoort en registreert in je lijf. Ook zeer herkenbaar
Je zenuwstelsel staat ‘aan’
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
