Psyche
alle pijlers
Hoe wordt je empathischer?
woensdag 21 mei 2025 om 06:38
Ik ben zelf opgevoed met een vrij hoge mate niet lullen maar poetsen. Tanden op elkaar en doorgaan. Ook was er minder ruimte voor gevoelens. Ondank dat kijk ik terug op een goede jeugd, maar ik wil het met mijn kinderen net anders.
Dit heeft ertoe geleid dat ik hoge belastbaarheid heb (en waarschijnlijk heb ik ook meer energie dan een gemiddeld persoon), maar ook bijna een burn-out heb gehad, maar dat is toch net goed gegaan doordat ik veel kan hebben (letterlijke woorden van mijn coach 2 jaar geleden: er zijn weinig mensen die onder deze omstandigheden overeind blijven). Ik heb toen in een jaar tijd ook veel op mijn bordje gehad zowel zelf, als zieke ouders etc.
In het dagelijks leven merk dat ik het toch lastig vind wat de belastbaarheid is van anderen en ik ben bang dat ik dat ook bij mijn kinderen gaan doen en dat wil ik niet. Vorige week had ik weer zo’n moment dat ik mij van geen kwaad bewust was, maar toch iets heel onhandigs deed: een collega heeft ongeveer 3 maanden een zwangerschap moeten afbreken met 4,5 maand, ik vroeg dus wanneer kom ze weer koffie doen? Ik kreeg (denk ik terecht) de wind van voren dat het nog veel te vroeg daarvoor was. Tsja, ik bedoelde er geen kwaad mee: een nichtje van mij en een vriendin waren na in eenzelfde situatie weer nagenoeg fulltime aan het werk na 6 a 7 weken. Dus ik dacht ik zit wel aan de veilige kant met die vraag.
3 jaar geleden is mijn zoontje geboren en hij was blauw want geboorte ging niet goed, gelukkig heeft hij hier niks aan overgehouden. Dat was schrikken, maar ik heb geen therapie gehad of iets dergelijks gehad om het te verwerken dat vinden ook veel mensen verbazend, soms reageren ze daar ook soort van boos op. En dan zeg ik maar het viel wel mee, dan trap ik weer onbedoeld weer op tenen.
En ik maak vaker dat soort missers: dat mensen veel zwaarder aan gebeurtenissen tillen dan ik kan inschatten en ik zou zo graag mijn kinderen dat goed leren, maar hoe doe je dat. En ook mijn kinderen willen leren dat alle gevoelens er mogen zijn.
Dit heeft ertoe geleid dat ik hoge belastbaarheid heb (en waarschijnlijk heb ik ook meer energie dan een gemiddeld persoon), maar ook bijna een burn-out heb gehad, maar dat is toch net goed gegaan doordat ik veel kan hebben (letterlijke woorden van mijn coach 2 jaar geleden: er zijn weinig mensen die onder deze omstandigheden overeind blijven). Ik heb toen in een jaar tijd ook veel op mijn bordje gehad zowel zelf, als zieke ouders etc.
In het dagelijks leven merk dat ik het toch lastig vind wat de belastbaarheid is van anderen en ik ben bang dat ik dat ook bij mijn kinderen gaan doen en dat wil ik niet. Vorige week had ik weer zo’n moment dat ik mij van geen kwaad bewust was, maar toch iets heel onhandigs deed: een collega heeft ongeveer 3 maanden een zwangerschap moeten afbreken met 4,5 maand, ik vroeg dus wanneer kom ze weer koffie doen? Ik kreeg (denk ik terecht) de wind van voren dat het nog veel te vroeg daarvoor was. Tsja, ik bedoelde er geen kwaad mee: een nichtje van mij en een vriendin waren na in eenzelfde situatie weer nagenoeg fulltime aan het werk na 6 a 7 weken. Dus ik dacht ik zit wel aan de veilige kant met die vraag.
3 jaar geleden is mijn zoontje geboren en hij was blauw want geboorte ging niet goed, gelukkig heeft hij hier niks aan overgehouden. Dat was schrikken, maar ik heb geen therapie gehad of iets dergelijks gehad om het te verwerken dat vinden ook veel mensen verbazend, soms reageren ze daar ook soort van boos op. En dan zeg ik maar het viel wel mee, dan trap ik weer onbedoeld weer op tenen.
En ik maak vaker dat soort missers: dat mensen veel zwaarder aan gebeurtenissen tillen dan ik kan inschatten en ik zou zo graag mijn kinderen dat goed leren, maar hoe doe je dat. En ook mijn kinderen willen leren dat alle gevoelens er mogen zijn.
wielrenster87 wijzigde dit bericht op 21-05-2025 07:10
3.38% gewijzigd
woensdag 21 mei 2025 om 16:58
Ik krijg de indruk dat je ook geen idee hebt waar en hoe je hulp kunt vragen.Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:48Het is kut dat mijn ouders aftakelen dat doen ze nu al, hopelijk kunnen zussen van mijn ouders bijspringen maar die zijn allemaal net zo oud. Wellicht af en toe een nichtje maar die heeft eigen ouders en kinderen en werk ook.
Ik kan uitgebreid stilstaan bij wat het met mij doet, maar iemand zal meemoeten naar het ziekenhuis als ze niet meer kunnen. Kan ik veel bij voelen, maar zal het toch moeten doen.
En daar zal ik wel verschillen met veel mensen: dit is iets wat moet, dus tanden op elkaar en gaan. En ja ik vind het dan oneerlijk omdat op een werkgever af te wentelen.
Het is namelijk helemaal niet per se nodig dat jij al die mantelzorg gaat doen.
Daar zijn ook instanties voor namelijk.
Blijft belangrijk dat jij dat mss wel allemaal zelf kunt, maar dat lang niet iedereen dat kan.
En die verschillen maken wat mij betreft de wereld interessant, maar iedereen moet wel dealen met z'n eigen grenzen.
Hulp vragen is geen zwaktebod.
In je dikgedrukte zin doe je wat je steeds doet: jezelf in een uitzonderingspositie plaatsen en jezelf daarvoor op de borst kloppen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 21 mei 2025 om 17:03
Mooi omschreven.Zoraas schreef: ↑21-05-2025 15:45Ik denk dat je het goed ziet: als je dit niet aanpakt dan bestaat het risico dat je kinderen hier last van gaan krijgen.
Ik ken een paar mensen die een uitzonderlijk grote belastbaarheid hebben, maar die hebben geen behoefte aan complimenten daarover. Omdat dat voor hen niet als een verdienste voelt, maar juist als een enorme meevaller. Jij komt daarentegen over als iemand die zich klem voelt zitten en daarom om zich heen begint te slaan. Niet als iemand die alles met twee vingers in de neus doet.
Op dat gevoel zou ik me dus richten, want als het je lukt om meer lucht voor jezelf te creëeren in moeilijke tijden, dan heb je misschien ook niet meer zo de neiging om te gaan vergelijken. En dan ontstaat er vanzelf ook meer ruimte om daadwerkelijk oog te hebben voor de ander.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 21 mei 2025 om 17:06
Oja en ik vergat te vragen of je pragmatisch bent, mss herken je jezelf
'Pragmatisch' wordt door de meeste mensen gezien als een positieve eigenschap, maar pragmatisch denken heeft ook een nadeel: doordat je gericht bent op het snel en efficiënt behalen van een resultaat, belemmer je andere denkwijzen die nu eenmaal wat meer tijd vergen.
'Pragmatisch' wordt door de meeste mensen gezien als een positieve eigenschap, maar pragmatisch denken heeft ook een nadeel: doordat je gericht bent op het snel en efficiënt behalen van een resultaat, belemmer je andere denkwijzen die nu eenmaal wat meer tijd vergen.
woensdag 21 mei 2025 om 17:20
Overigens, ik ken twee soorten mensen die een burnout hebben gehad. De ene helft heeft zichzelf tegen het licht gehouden en is aan de slag gegaan met thema's als: ik hoef niet altijd maar mijn tanden op elkaar te doen en ik mag ook gewoon emoties voelen. Dat is de groep die ik niet meer terug heb zien vallen. De groep die er dacht met "gewoon wat meer rust" te komen, heeft zich inmiddels al vaker aan dezelfde steen gestoten. Maar goed, dat is natuurlijk verder geen empirisch onderzoek geweest. Nu ik het nog eens teruglees in je OP: 'bijna een burnout gehad maar dat is net goed gegaan omdat ik veel kan hebben', denk ik: jeetje, lees die zin een paar keer, wat stáát daar nou eigenlijk? Volgens mij kan je het min of meer lezen als: ik had een burnout maar heb m'n kiezen op elkaar gezet en ben doorgegaan.
woensdag 21 mei 2025 om 19:29
NomenNesci0 schreef: ↑21-05-2025 16:04Ik deel je interpretatie niet. Ik denk dat het idd in de weg kan zitten met verbinding maken met mensen die het heel anders beleven. Maar als je spreekt over 'generaties niet lullen maar poetsen', dan is er juist meer verbinding tussen die mensen onderling. Zij begrijpen elkaar beter en misschien ook juist wel meer op de momenten dát er eens wordt uitgesproken dat iets kunt is. Juist omdat men het dan beter op waarde schat.
Ik kan wel empathisch reageren op iemand en toch nog steeds in mijn eigen bovenkamer denken dat ik niet begrijp waarom je je daar zo van slag van voelt.
Maar andersom heeft de persoon die meer emotioneel is misschien niet in de gaten hoe serieus ik ben als ik me wél eens een keer zou uitspreken over wat me raakt. Dat doe ik niet snel, dus wanneer het dan zou voorkomen, is het wel echt gewichtig en heb ik meer behoefte aan wat diepgang dan een dooddoener 'rot voor je'.
Wat dat betreft denk ik dat begrip tussen gelijktikkende mensen toch groter is.
Ik denk dat je helemaal niets hebt begrepen van mijn bericht.
•
woensdag 21 mei 2025 om 21:26
Ik denk dat heel veel mensen meer empathie op kunnen brengen voor anderen en hun situatie, dan voor zichzelf.
Als ik naar mezelf kijk, dan leef ik altijd wel mee met het lief en leed van de mensen om mij heen. Ik geef vaak het advies om bijvoorbeeld even een stapje terug te nemen, of om hun grenzen te bewaken zowel privé als met hun werk, als ze ziek zijn leef ik mee.
En diezelfde empathie kan ik weer niet voor mezelf opbrengen. Ik ben geen prater over gevoelens, ik ben geen prater over financiële problemen, ik praat niet over de ruzies/meningsverschillen met mijn man, met mij gaat het altijd goed. Ik ben nooit chagrijnig, en ziek zijn komt eigenlijk nooit uit.
Dat is stom, want ik denk dat mensen die wel hun grenzen bewaken en aan zichzelf denken en doen wat het beste is voor hen, een fijner leven hebben. Ik zeg niet gelukkiger, want dat is wat anders. Maar ik denk wel dat die mensen tevredener zijn met zichzelf op de een of andere manier.
Ik ben een piekeraar, ik slaap daardoor slecht, en weet niet hoe ik over gevoelens moet praten zonder dat ik iemand wellicht tekort doe. "Geen vuile was buitenhangen" zeg maar, maar dan in het kwadraat.
Over anonieme mensen heb ik wel makkelijker een mening, maar door het schrijven hier is die al een heel stuk veranderd. In positieve zin.
Dus TO, mijn advies is eigenlijk lees hier meer, luister naar wat er gezegd wordt, dan leer je je vanzelf verplaatsen in anderen, krijg je andere visies mee en word je vanzelf wat empathischer. Maar dan moet je daar wel voor open staan natuurlijk. En ondertussen kun jij misschien wel al die dingen op jezelf toepassen, maar dat is iets wat mij ook nog niet gelukt is.
Als ik naar mezelf kijk, dan leef ik altijd wel mee met het lief en leed van de mensen om mij heen. Ik geef vaak het advies om bijvoorbeeld even een stapje terug te nemen, of om hun grenzen te bewaken zowel privé als met hun werk, als ze ziek zijn leef ik mee.
En diezelfde empathie kan ik weer niet voor mezelf opbrengen. Ik ben geen prater over gevoelens, ik ben geen prater over financiële problemen, ik praat niet over de ruzies/meningsverschillen met mijn man, met mij gaat het altijd goed. Ik ben nooit chagrijnig, en ziek zijn komt eigenlijk nooit uit.
Dat is stom, want ik denk dat mensen die wel hun grenzen bewaken en aan zichzelf denken en doen wat het beste is voor hen, een fijner leven hebben. Ik zeg niet gelukkiger, want dat is wat anders. Maar ik denk wel dat die mensen tevredener zijn met zichzelf op de een of andere manier.
Ik ben een piekeraar, ik slaap daardoor slecht, en weet niet hoe ik over gevoelens moet praten zonder dat ik iemand wellicht tekort doe. "Geen vuile was buitenhangen" zeg maar, maar dan in het kwadraat.
Over anonieme mensen heb ik wel makkelijker een mening, maar door het schrijven hier is die al een heel stuk veranderd. In positieve zin.
Dus TO, mijn advies is eigenlijk lees hier meer, luister naar wat er gezegd wordt, dan leer je je vanzelf verplaatsen in anderen, krijg je andere visies mee en word je vanzelf wat empathischer. Maar dan moet je daar wel voor open staan natuurlijk. En ondertussen kun jij misschien wel al die dingen op jezelf toepassen, maar dat is iets wat mij ook nog niet gelukt is.
donderdag 22 mei 2025 om 08:26
Voor jezelf empathie opbrengen is ook dubbel, want je moet ook door! Je moet ook die ziekenhuisafspraken ondergaan.MrsM schreef: ↑21-05-2025 21:26Ik denk dat heel veel mensen meer empathie op kunnen brengen voor anderen en hun situatie, dan voor zichzelf.
Als ik naar mezelf kijk, dan leef ik altijd wel mee met het lief en leed van de mensen om mij heen. Ik geef vaak het advies om bijvoorbeeld even een stapje terug te nemen, of om hun grenzen te bewaken zowel privé als met hun werk, als ze ziek zijn leef ik mee.
En diezelfde empathie kan ik weer niet voor mezelf opbrengen. Ik ben geen prater over gevoelens, ik ben geen prater over financiële problemen, ik praat niet over de ruzies/meningsverschillen met mijn man, met mij gaat het altijd goed. Ik ben nooit chagrijnig, en ziek zijn komt eigenlijk nooit uit.
Dat is stom, want ik denk dat mensen die wel hun grenzen bewaken en aan zichzelf denken en doen wat het beste is voor hen, een fijner leven hebben. Ik zeg niet gelukkiger, want dat is wat anders. Maar ik denk wel dat die mensen tevredener zijn met zichzelf op de een of andere manier.
Plannen maken, zorgen voor je kinderen etc.
Ik heb zelf echt empathie voor mezelf en daarmee ook voor anderen gekregen door in therapie te gaan en mijn eigen rotzooi op te ruimen.
Je hoeft niet altijd de sterkste te zijn, alle gaten voor anderen dicht te lopen.
Gewoon tegen anderen zeggen: Joh, dit vind ik gewoon niet prettig.
(als je daar te lang mee wacht... ontplof je)
Nu ik zelf weet dat ik ook op anderen mag leunen, vind ik het ook logischer, dat anderen er ook wel eens doorheen zitten.
Ik heb een vriendin die veel oordelen heeft over mensen, dat als Harry maar beter zijn best zou doen... Of Charlotte moet gewoon...
Nou ja, in mijn oren ondertussen geneuzel. Maar ik hoor vooral al haar pijn daar doorheen. Ik vind het nu echt rot voor haar, dat ze zo hard geworden is.
En TO, dat heb jij ook. Ik vind jou ook heel veel ongenoegen uitstralen. Niet sterk, eerder naar om te horen
Tijd om lief voor jezelf te worden.
donderdag 22 mei 2025 om 08:30
Maar dan ben jij dus niet degene die ze snowflakes noemt toch?NomenNesci0 schreef: ↑21-05-2025 09:01Dat vind ik altijd zo'n bijzondere reactie, dat het wel jaloezie moet zijn. Ik zou voor geen goud willen ruilen bijvoorbeeld. Ik denk dat het leven veel zwaarder is als rottige dingen veel aandacht krijgen. Ik vind het leven zelf stukken makkelijker door het verwachtingsmanagement dat je soms door stroop moet baggeren om aan de overkant te komen. Van mij uit nul jaloezie. Het zou helpen als er niet zoveel ingevuld wordt ; )
donderdag 22 mei 2025 om 09:10
Ik denk dat dat klopt, máár dat het deels - ik zeg niet per se bij jou, maar hoe we als maatschappij over onszelf en de ander "geleerd hebben te denken" - ook wel aangeleerd is.MrsM schreef: ↑21-05-2025 21:26Ik denk dat heel veel mensen meer empathie op kunnen brengen voor anderen en hun situatie, dan voor zichzelf.
Als ik naar mezelf kijk, dan leef ik altijd wel mee met het lief en leed van de mensen om mij heen. Ik geef vaak het advies om bijvoorbeeld even een stapje terug te nemen, of om hun grenzen te bewaken zowel privé als met hun werk, als ze ziek zijn leef ik mee.
En diezelfde empathie kan ik weer niet voor mezelf opbrengen. Ik ben geen prater over gevoelens, ik ben geen prater over financiële problemen, ik praat niet over de ruzies/meningsverschillen met mijn man, met mij gaat het altijd goed. Ik ben nooit chagrijnig, en ziek zijn komt eigenlijk nooit uit.
Dat is stom, want ik denk dat mensen die wel hun grenzen bewaken en aan zichzelf denken en doen wat het beste is voor hen, een fijner leven hebben. Ik zeg niet gelukkiger, want dat is wat anders. Maar ik denk wel dat die mensen tevredener zijn met zichzelf op de een of andere manier.
Ik ben een piekeraar, ik slaap daardoor slecht, en weet niet hoe ik over gevoelens moet praten zonder dat ik iemand wellicht tekort doe. "Geen vuile was buitenhangen" zeg maar, maar dan in het kwadraat.
Over anonieme mensen heb ik wel makkelijker een mening, maar door het schrijven hier is die al een heel stuk veranderd. In positieve zin.
Dus TO, mijn advies is eigenlijk lees hier meer, luister naar wat er gezegd wordt, dan leer je je vanzelf verplaatsen in anderen, krijg je andere visies mee en word je vanzelf wat empathischer. Maar dan moet je daar wel voor open staan natuurlijk. En ondertussen kun jij misschien wel al die dingen op jezelf toepassen, maar dat is iets wat mij ook nog niet gelukt is.
Zo vind ik het zelf totaal niet lastig empathie voor mijzelf op te brengen, een stapje terug te doen waar nodig, aan zowel mijn lichamelijke als mentale gezondheid te denken. En dat is eigenlijk best dubbel. Want eigenlijk vinden de meeste mensen het goed dat mensen lief zijn voor zichzelf, maar bij voorkeur wél pas nadat ze ze van een ander te horen gekregen hebben dat ze wel eens wat liever voor zichzelf mogen zijn.
donderdag 22 mei 2025 om 09:33
Ik denk dat dit kan kloppen, voorzover je daarmee (ook) bedoelt dat de empathie richting de ander oppervlakkig is. Want het is natuurlijk niet héél moeilijk om te zeggen dat je het heel vervelend vindt dat iemand ziek is/z'n hond dood is en er verder misschien niet zo heel veel bij te voelen of misschien ondertussen ook te denken "aansteller, je bent gewoon een beetje verkouden", dat heeft misschien verder ook niet heel veel met empathie te maken maar meer met uit fatsoen iets aardigs zeggen.
donderdag 22 mei 2025 om 09:49
maar vaak is dat wat je ook over jezelf denkt, je bent zo hard voor jezelf, dat je jezelf niet toestaat om je beroerd te voelen als je verkouden bent. Zie mij eens sterk zijn, ik buffel gewoon door!meisje85 schreef: ↑22-05-2025 09:33Ik denk dat dit kan kloppen, voorzover je daarmee (ook) bedoelt dat de empathie richting de ander oppervlakkig is. Want het is natuurlijk niet héél moeilijk om te zeggen dat je het heel vervelend vindt dat iemand ziek is/z'n hond dood is en er verder misschien niet zo heel veel bij te voelen of misschien ondertussen ook te denken "aansteller, je bent gewoon een beetje verkouden", dat heeft misschien verder ook niet heel veel met empathie te maken maar meer met uit fatsoen iets aardigs zeggen.
En die hoge lat, leg je ook aan anderen op
Als je voor jezelf de lat verlaagt, wordt je liever voor de rest
donderdag 22 mei 2025 om 09:55
Ja, daar ben ik ook van overtuigd hoor. Je kan niet voor jezelf altijd voor de 10 gaan en niks vinden van een ander die een 5 ook prima vindt. Je kan niet met een longontsteking doorwerken en vervolgens totaal neutraal zijn tegenover iemand die zich met een flinke verkoudheid ziek meldt. Ik denk dat mensen dat wel graag willen geloven, dat ze voor de ander lang niet zo streng zijn als voor zichzelf, maar ik denk dat dat als ze eerlijknnaar zichzelf kijken, in de praktijk toch niet het geval is.Lila-Linda schreef: ↑22-05-2025 09:49maar vaak is dat wat je ook over jezelf denkt, je bent zo hard voor jezelf, dat je jezelf niet toestaat om je beroerd te voelen als je verkouden bent. Zie mij eens sterk zijn, ik buffel gewoon door!
En die hoge lat, leg je ook aan anderen op
Als je voor jezelf de lat verlaagt, wordt je liever voor de rest
donderdag 22 mei 2025 om 10:27
Maar als je met een longontsteking gaat werken, dan mishandel je jezelf.
En vervolgens vraag je ook aan anderen om zichzelf te mishandelen.
Je bent ook trots dat je jezelf mishandelt om maar alles te kunnen blijven doen wat je vindt dat jij moet doen.
En zoals TO: zij hangt haar hele identiteit en eigenwaarde eraan op 'ik mishandel mezelf en ben daardoor beter dan iedereen. Ik hou alle ballen hoog, hoe slecht ik ook moet zorgen voor mezelf'
En dan vervolgens anderen veroordelen en benijden die wel voor zichzelf durven zorgen.
Want wat eronder zit is angst: angst dat anderen jou niet goed genoeg vinden. Angst dat ze misschien kunnen denken dat je je aanstelt. Altijd maar fantastisch gevonden willen worden, want alleen als iedereen jou fantastisch vindt, ben je iets waard.
donderdag 22 mei 2025 om 11:01
Ik zag dit linkje in een ander topic: https://www.vpro.nl/programmas/tegenlic ... keuze.html
Empathie is een keuze.
Empathie is een keuze.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 22 mei 2025 om 11:10
donderdag 22 mei 2025 om 11:16
En dit klopt ook wel een beetje denk ik. Vaak willen mensen voor anderen bepalen wat de kaders zijn. In negatieve zin én in positieve zin. Ik denk dat we ons hier allemaal schuldig aan maken, omdat bijna iedereen redeneert vanuit zijn eigen point of view. Zoals het voorbeeld van meisje85 over ziekmelden met een longontsteking vs. verkoudheid.Dala schreef: ↑22-05-2025 09:10Ik denk dat dat klopt, máár dat het deels - ik zeg niet per se bij jou, maar hoe we als maatschappij over onszelf en de ander "geleerd hebben te denken" - ook wel aangeleerd is.
Zo vind ik het zelf totaal niet lastig empathie voor mijzelf op te brengen, een stapje terug te doen waar nodig, aan zowel mijn lichamelijke als mentale gezondheid te denken. En dat is eigenlijk best dubbel. Want eigenlijk vinden de meeste mensen het goed dat mensen lief zijn voor zichzelf, maar bij voorkeur wél pas nadat ze ze van een ander te horen gekregen hebben dat ze wel eens wat liever voor zichzelf mogen zijn.
En dan hanteren we daar omheen nog een grijsmarche, waarbij we zelf anders zouden reageren, maar ook kunnen volgen dat anderen het anders ervaren. Maar als iemands gedrag of uitspraken buiten die grijsmarche valt, dan vindt het gros vd mens daar wel wat van. En ieders point of view ligt net ergens anders en verandert dus ook met de tijd, waardoor de perceptie van normaal gedrag ook met de tijd verandert.
Ik denk dat het altijd goed is om jezelf te bevragen of hoe je denkt wel wenselijk en behulpzaam is. Maar ik ben ook van mening dat je daarin wat milder naar jezelf mag zijn. Het is op zich niet erg om voorkeuren en afkeuren te hebben. Je moet alleen wel weten wanneer het behulpzaam is om die uit te spreken en wanneer niet.
donderdag 22 mei 2025 om 11:46
Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:48Het is kut dat mijn ouders aftakelen dat doen ze nu al, hopelijk kunnen zussen van mijn ouders bijspringen maar die zijn allemaal net zo oud. Wellicht af en toe een nichtje maar die heeft eigen ouders en kinderen en werk ook.
Ik kan uitgebreid stilstaan bij wat het met mij doet, maar iemand zal meemoeten naar het ziekenhuis als ze niet meer kunnen. Kan ik veel bij voelen, maar zal het toch moeten doen.
En daar zal ik wel verschillen met veel mensen: dit is iets wat moet, dus tanden op elkaar en gaan. En ja ik vind het dan oneerlijk omdat op een werkgever af te wentelen.
1. Zeker weten dat jouw kinderen dit meekrijgen, jij leeft ze voor dat ze niet moeten stilstaan bij hun gevoel maar weg ermee en door want je moet nou eenmaal door. Wil je dat niet? Dan zul je dus de kracht moeten gaan vinden om wél te gaan leren bij jezelf stil te durven staan.
2. Grappig dat je dit dan niet op de wg af wil wentelen maar een praktisch opvangprobleem wel.
3. Een hulpvraag voor een praktisch probleem (kinderopvang) is echt iets héél anders dan een hulpvraag omdat je het (anders) niet meer trekt. Ga daar maar eens over nadenken. Ga jezelf eens afvragen of jij dat ooit zou durven, durven zeggen dat het niet om een praktisch probleem gaat maar een mentaal probleem (ik trek het niet in de huidige situatie met werk, zieke ouder plus opvangprobleem). En vraag je dan meteen af of je dat je kinderen wel of niet toewenst, hulp durven vragen.
donderdag 22 mei 2025 om 12:01
Volgens mij lopen er 2 zaken door elkaar: empathie en je persoonlijke normenkader.
Ik ben hoogsensitief en empathisch op de manier af dat ik nu moet leren om me zaken niet zo aan te trekken en 'bij de ander te laten'.
Maar ik ben ook opgevoed met een niet lullen maar poetsen mentaliteit.
Ergo: ik kan heel erg met je meeleven, echt mijn hart breekt. Maar er komt een punt dat ik denk 'misschien dat weer gaan werken ook wel goed voor je is'. En ik heb ook in de modus gezeten van compleet overspannnen, hulp gevraagd maar tegelijkertijd ook door want kind en werk (ik ben zelfstandige en kostwinnaar: stoppen had zomaar betekend dat er 5 maanden geen geld was binnengekomen).
En dus heb ik doorgebeten, waar mogelijk toch een stukje zelfzorg gedaan en nu het weer rustig is en ik gelukkig, ga ik alsnog met een psych aan de slag.
En hulp vragen MOET in deze maatschappij blijkbaar wel met een flink stuk drama: ook ik heb echt hulpvragen neergelegd bij mijn leidinggevende(n) maar zolang ik nog niet zit te huilen, word er niets mee gedaan. En ja, ik heb verschillende manieren geprobeerd: emotie, oplossingsgericht. Alleen ben ik een type dat als ik huil, ik al overspannen ben.
Ik ben hoogsensitief en empathisch op de manier af dat ik nu moet leren om me zaken niet zo aan te trekken en 'bij de ander te laten'.
Maar ik ben ook opgevoed met een niet lullen maar poetsen mentaliteit.
Ergo: ik kan heel erg met je meeleven, echt mijn hart breekt. Maar er komt een punt dat ik denk 'misschien dat weer gaan werken ook wel goed voor je is'. En ik heb ook in de modus gezeten van compleet overspannnen, hulp gevraagd maar tegelijkertijd ook door want kind en werk (ik ben zelfstandige en kostwinnaar: stoppen had zomaar betekend dat er 5 maanden geen geld was binnengekomen).
En dus heb ik doorgebeten, waar mogelijk toch een stukje zelfzorg gedaan en nu het weer rustig is en ik gelukkig, ga ik alsnog met een psych aan de slag.
En hulp vragen MOET in deze maatschappij blijkbaar wel met een flink stuk drama: ook ik heb echt hulpvragen neergelegd bij mijn leidinggevende(n) maar zolang ik nog niet zit te huilen, word er niets mee gedaan. En ja, ik heb verschillende manieren geprobeerd: emotie, oplossingsgericht. Alleen ben ik een type dat als ik huil, ik al overspannen ben.
donderdag 22 mei 2025 om 12:09
en als je eenmaal met jezelf aan de slag gaat, leer je dat het niet altijd een hulpvraag hoeft te zijnOcherrum schreef: ↑22-05-2025 12:01Volgens mij lopen er 2 zaken door elkaar: empathie en je persoonlijke normenkader.
Ik ben hoogsensitief en empathisch op de manier af dat ik nu moet leren om me zaken niet zo aan te trekken en 'bij de ander te laten'.
Maar ik ben ook opgevoed met een niet lullen maar poetsen mentaliteit.
Ergo: ik kan heel erg met je meeleven, echt mijn hart breekt. Maar er komt een punt dat ik denk 'misschien dat weer gaan werken ook wel goed voor je is'. En ik heb ook in de modus gezeten van compleet overspannnen, hulp gevraagd maar tegelijkertijd ook door want kind en werk (ik ben zelfstandige en kostwinnaar: stoppen had zomaar betekend dat er 5 maanden geen geld was binnengekomen).
En dus heb ik doorgebeten, waar mogelijk toch een stukje zelfzorg gedaan en nu het weer rustig is en ik gelukkig, ga ik alsnog met een psych aan de slag.
En hulp vragen MOET in deze maatschappij blijkbaar wel met een flink stuk drama: ook ik heb echt hulpvragen neergelegd bij mijn leidinggevende(n) maar zolang ik nog niet zit te huilen, word er niets mee gedaan. En ja, ik heb verschillende manieren geprobeerd: emotie, oplossingsgericht. Alleen ben ik een type dat als ik huil, ik al overspannen ben.
Je mag ook gewoon "NEE" zeggen en je ziek melden.
Dat is verrekte duidelijk
donderdag 22 mei 2025 om 12:10
Ik vind dat een hoop mensen to haar topic heel zwart wit nemen en haar vertellen dat ze haar kinderen belast met niet mogen voelen. Ik ben het daar niet mee eens. Ik ga er nl. vanuit dat to haar kinderen prima mogen voelen. Alleen dat zij een ouder is die sneller opmerkingen tegen haar kinderen zegt als, kopop, je kunt het, tanden op elkaar of niet teveel bij stil staan, sommige zaken moeten nu eenmaal gedaan worden.
Kijk, als ze zelf veel last heeft van haar eigen denkwijze, kan ze er zeker iets mee doen. Of als ze merkt dat een kind van haar er niet goed op gaat, ook dan. Maar in principe hoeft er helemaal niks mis te zijn met deze wijze van voorleven.
A: je doet het altijd wel ergens fout als ouder. Dus of dat nu de strengere of de liever aanpak is, geen enkele is waterdicht. Want waar de ene aanpak een voordeel heeft in de ene situatie, heeft het in een andere situatie een
nadeel.
B: aanpakken en opvattingen erover veranderen constant. Er is dus simpelweg niet 1 gouden standaard te noemen. Je moet (voor)leven bij wat jij belangrijk vindt als ouder en als to weerbaarheid een belangrijke eigenschap vindt (omdat ze bijv. zelf merkt dat het haar wat brengt), dan zal zij dit meer voorleven dan waar een andere ouder veel waarde aan hecht aan een ander aspect.
Met het oog op de toekomst en de wereld en een hoop dingen die misschien niet meer zo vanzelfsprekend zijn als dat we altijd dachten, vind ik weerbaarheid niet eens een hele gekke keuze.
Wat to wel zou kunnen voornemen is om haar eigen beleving van hoe anderen het doen onder de loep te nemen. Ik ben niet per se van mening dat ze dingen niet mag denken, maar oordelen uitspreken over anderen waar haar kinderen bijzijn, is niet zo handig. Probeer de focus te leggen op jouw waarden en probeer te voorkomen dat je je naar je kinderen sterk uitspreekt over anderen. Dan zit je wel redelijk veilig. En nee, je hoeft niet voor alles empathie te voelen. Tenzij je dat echt graag zelf wilt of belangrijk vindt of denkt dat je schadelijk bezig bent.
Kijk, als ze zelf veel last heeft van haar eigen denkwijze, kan ze er zeker iets mee doen. Of als ze merkt dat een kind van haar er niet goed op gaat, ook dan. Maar in principe hoeft er helemaal niks mis te zijn met deze wijze van voorleven.
A: je doet het altijd wel ergens fout als ouder. Dus of dat nu de strengere of de liever aanpak is, geen enkele is waterdicht. Want waar de ene aanpak een voordeel heeft in de ene situatie, heeft het in een andere situatie een
nadeel.
B: aanpakken en opvattingen erover veranderen constant. Er is dus simpelweg niet 1 gouden standaard te noemen. Je moet (voor)leven bij wat jij belangrijk vindt als ouder en als to weerbaarheid een belangrijke eigenschap vindt (omdat ze bijv. zelf merkt dat het haar wat brengt), dan zal zij dit meer voorleven dan waar een andere ouder veel waarde aan hecht aan een ander aspect.
Met het oog op de toekomst en de wereld en een hoop dingen die misschien niet meer zo vanzelfsprekend zijn als dat we altijd dachten, vind ik weerbaarheid niet eens een hele gekke keuze.
Wat to wel zou kunnen voornemen is om haar eigen beleving van hoe anderen het doen onder de loep te nemen. Ik ben niet per se van mening dat ze dingen niet mag denken, maar oordelen uitspreken over anderen waar haar kinderen bijzijn, is niet zo handig. Probeer de focus te leggen op jouw waarden en probeer te voorkomen dat je je naar je kinderen sterk uitspreekt over anderen. Dan zit je wel redelijk veilig. En nee, je hoeft niet voor alles empathie te voelen. Tenzij je dat echt graag zelf wilt of belangrijk vindt of denkt dat je schadelijk bezig bent.
nomennesci0 wijzigde dit bericht op 22-05-2025 12:15
16.67% gewijzigd
donderdag 22 mei 2025 om 12:13
Toch heb ik echt moeten leren om richting mijn kinderen niet direct met oplossingen te komenNomenNesci0 schreef: ↑22-05-2025 12:10Ik vind dat een hoop mensen to haar topic heel zwart wit nemen en haar vertellen dat ze haar kinderen belast met niet mogen voelen. Ik ben het daar niet mee eens. Ik ga er nl. vanuit dat to haar kinderen prima mogen voelen. Alleen dat zij een ouder is die sneller opmerkingen tegen haar kinderen zegt als, kopop, je kunt het, tanden op elkaar of niet teveel bij stil staan, sommige zaken moeten nu eenmaal gedaan worden.
Kijk, als ze zelf veel last heeft van haar eigen denkwijze, kan ze er zeker iets mee doen. Of als ze merkt dat een kind van haar er niet goed op gaat, ook dan. Maar in principe hoeft er helemaal niks mis te zijn met deze wijze van voorleven.
A: je doet het altijd wel ergens fout als ouder. Dus of dat nu de strengere of de liever aanpak is, geen enkele is waterdicht. Want waar de ene aanpak een voordeel heeft in de ene situatie, heeft het in een andere situatie een
nadeel.
B: aanpakken en opvattingen erover veranderen constant. Er is dus simpelweg niet 1 gouden standaard te noemen. Je moet (voor)leven bij wat jij belangrijk vindt als ouder en als to weerbaarheid een belangrijke eigenschap vindt (omdat ze bijv. zelf merkt dat het haar wat brengt), dan zal zij dit meer voorleven dan waar een andere ouder veel waarde aan hecht.
Met het oog op de toekomst en de wereld en een hoop dingen die misschien niet meer zo vanzelfsprekend zijn als dat we altijd dachten, vind ik weerbaarheid niet eens een hele gekke keuze.
Of: beetje meer je best doen oid te roepen.
En eerst hun emotie de ruimte te geven en een keer te zeggen: Dat is volkomen kut voor je
en als de lading er af is, komen ze zelf ook zelf met oplossingen
donderdag 22 mei 2025 om 12:15
Als je de laatste zinnen van de OP leest, dan lees je dat TO zelf zegt dat ze haar kinderen wil leren dat gevoelens er mogen zijn. Dat is een wens, een behoefte. Die worden meestal niet ingegeven vanuit het idee dat het nu precies zo loopt als ze zou willen, dus het is niet zo gek - zeker als je ook nog meeweegt hoe TO zichzelf benadert - dat die conclusie wordt getrokken.
donderdag 22 mei 2025 om 12:21
Eh, jij reageert op mij eerder mbt mijn reactie/mening mbt de forummer die deze term gebruikte voor de huidige jeugd.NomenNesci0 schreef: ↑22-05-2025 11:10Snowflakes is een term die in de maatschappij gebezigd wordt. Ik heb 'm niet bedacht.
Maar ik kan dat echt wel eens bij mezelf denken. Maar denken of uitspreken zijn twee verschillende dingen.
Wat is je punt nu precies?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
