Psyche
alle pijlers
Ik ben zo bang... deel 3
woensdag 3 maart 2010 om 13:04
woensdag 21 april 2010 om 09:30
Hopelijk slaap je nog heerlijk, wat een lange dag gisteren weer voor je....ik kan er gewoon niet bij dat je hier nu alsmaar mee door moet gaan en niet eens meer aftellen mag. Van het tijdelijk kwade is dit nu het nodige geworden. Het blijft een continu verwerkingsproces voor mij/ons ook en dat vind ik echt vreselijk voor je.
Rust maar zo veel mogelijk uit dan heb je hopelijk weer snel energie voor wat leuks, dat moet dan maar het streven zijn, elke dag iets moois beleven en daar van genieten. Die mooie dingen zijn er, je moet ze alleen zien he? raar dat op welk punt van je leven je ook staat er toch ,zij het heel andere, mooie dingen zijn.
liefs en sterkte
woensdag 21 april 2010 om 10:17
Dank jullie wel voor alle lieve berichten!
Werk ze anita, gelukkig heb je ook een beetje kunnen relaxen de laatste dagen.
Gelukkeling, ja, het stond me gisteren zo tegen, wéér dat zeieknhuis binnen en wéér het hele circus door. Van wachtkamer naar wachtkamer naar daghospitaal naar chemostoel.
En ik zat me ook te bedenken: zo gaat dit dus nu door tot het eind.
Geen leuke gedachte.
Vandaag erg rustig aan want ik ben niet lekker.
Mijn darmen gaan redelijk maar blijven een zwakke plek; ik ben nu niet echt misselijk maar ik heb geen eetlust (en dat moet wel, want ik kan de Xeloda niet op een lege maag nemen). En verder ben ik al moe als ik aan wandelen dénk, dus ik hou het kalm hier.
Werk ze anita, gelukkig heb je ook een beetje kunnen relaxen de laatste dagen.
Gelukkeling, ja, het stond me gisteren zo tegen, wéér dat zeieknhuis binnen en wéér het hele circus door. Van wachtkamer naar wachtkamer naar daghospitaal naar chemostoel.
En ik zat me ook te bedenken: zo gaat dit dus nu door tot het eind.
Geen leuke gedachte.
Vandaag erg rustig aan want ik ben niet lekker.
Mijn darmen gaan redelijk maar blijven een zwakke plek; ik ben nu niet echt misselijk maar ik heb geen eetlust (en dat moet wel, want ik kan de Xeloda niet op een lege maag nemen). En verder ben ik al moe als ik aan wandelen dénk, dus ik hou het kalm hier.
woensdag 21 april 2010 om 10:22
Hey lieve Robo, eindelijk weer thuis en dus weer internet. Veel aan je gedacht. Ik begreep uit eerdere posts dat de vooruitzichten slecht zijn. Ik moest even nadenken over mijn reactie want ik kan me voorstellen dat je zelf al weer een stuk verder bent in de verwerking van dat nieuws dan ik een paar dagen terug toen ik het las.
Maar goed, ook al ben ik zeer ouwe mosterd, wat klote! En dat is dan nog een understatement.
Maar goed, ook al ben ik zeer ouwe mosterd, wat klote! En dat is dan nog een understatement.
woensdag 21 april 2010 om 10:57
Jeetje Robo... Weet even niet wat te zeggen. Zoals Gelukkeling het zegt (en durft te zeggen) kan ik het niet. Het lijkt me inderdaad heel moeilijk, het beseffen dat het zo gewoon blijft tot het niet meer gaat. En dan daarbij nog je darmen, je eetlust, je energie...
Ik hoop dat je je snel weer wat opgekikkert voelt zodat je het niet meer zo "realistisch" inziet, maar er weer met een optimistische instelling tegenaan kunt.
Dikke knuffel
Ing.
Ik hoop dat je je snel weer wat opgekikkert voelt zodat je het niet meer zo "realistisch" inziet, maar er weer met een optimistische instelling tegenaan kunt.
Dikke knuffel
Ing.
woensdag 21 april 2010 om 12:15
Bo toch, wat moet dat voor een klote gevoel zijn te weten dat het zo doorgaat. Ik hoop dat je je snel wat beter voelt en dat al die bijkomende rotkwaaltjes iets naar de achtergrond verdwijnen.
Vooral lekker uitrusten vandaag. Met een goed boek of een DVD''tje op de bank.
Ik denk aan je
Vooral lekker uitrusten vandaag. Met een goed boek of een DVD''tje op de bank.
Ik denk aan je
Je moet soms vallen om weer leren op te staan
woensdag 21 april 2010 om 13:10
Lieverd het is kut. Om het dan maar eens bij de naam (nu ja) te noemen. Maar hoe raar het dan misschien ook klinkt. Je moet wel. De keuze van wel of niet moeten is er niet. Maar het is klote met een hele grote K. Ik weet dat de moed je soms in de schoenen zinkt bij het idee. En ook dat het zo oneerlijk is. Ik weet nog dat ik heel erg oude mensen zag in een rolstoel. Met een slabbetje voor. Vastgebonden anders rolden ze eruit. En daar liep ik dan, met mijn meid vol levenslust die zo graag verder wilde en die kans niet kreeg. Ik kon er zo boos op worden. Zo oneerlijk was het. En ik vroeg me dan steeds af "waarom". Waarom gaan mensen die er op zitten te wachten niet? En waarom moet jij als jong mooi mens die nog lang niet weg wil, zo vechten tegen die rotziekte. Terwijl je weet dat het alleen maar vechten is om wat langer hier te mogen zijn.
Wat kun je je dan soms machteloos voelen. En misschien wil je soms het bijltje erbij neergooien. Maar je overlevingsdrang komt dan weer boven en dan ga je verder. Want je wilt die laatste jaren nog zo graag. Je vecht en dat heeft resultaat. Nienke ging de laatste keer naar huis met 95% foute cellen in haar bloed. Ik moest haar toen zeggen dat ze het niet lang meer ging redden. Nooit van mijn leven heb iets moeilijkers moeten vertellen dan dat. Het was ook de eerste keer dat ze huilde. Heel even. En toen droogde ze haar tranen en deelde mij even mee dat ze nog lang niet dood wilde en er wel even tegen zou vechten. En ze vocht terug. Het was op vrijdag dat dit gebeurde en ik vergeet het nooit meer. Dinsdags werd er weer bloed geprikt. De huisarts kwam tussen de middag en hoe groot was onze verbazing dat er nog maar 16% foute cellen te vinden waren. Ze was terug aan het vechten en deed iedereen versteld staan. Het hele ziekenhuis sprak erover. Zo'n sterke meid. Met een eigen willetje.
Ik zit eigenlijk te twijfelen of ik mijn post niet aan moet passen. Het verhaal van Nienke weg moet halen. Maar ik laat het toch maar staan.
Wat is het moeilijk soms hé. Al die tegenstrijdigheden. Maar ik hoop met alles wat in me is, dat de chemo zijn werk doet en dat je er niet al te ellendig van wordt, zodat je nog heel veel dingen kan doen die je nog graag wilt doen.
Ik denk aan je.
Wat kun je je dan soms machteloos voelen. En misschien wil je soms het bijltje erbij neergooien. Maar je overlevingsdrang komt dan weer boven en dan ga je verder. Want je wilt die laatste jaren nog zo graag. Je vecht en dat heeft resultaat. Nienke ging de laatste keer naar huis met 95% foute cellen in haar bloed. Ik moest haar toen zeggen dat ze het niet lang meer ging redden. Nooit van mijn leven heb iets moeilijkers moeten vertellen dan dat. Het was ook de eerste keer dat ze huilde. Heel even. En toen droogde ze haar tranen en deelde mij even mee dat ze nog lang niet dood wilde en er wel even tegen zou vechten. En ze vocht terug. Het was op vrijdag dat dit gebeurde en ik vergeet het nooit meer. Dinsdags werd er weer bloed geprikt. De huisarts kwam tussen de middag en hoe groot was onze verbazing dat er nog maar 16% foute cellen te vinden waren. Ze was terug aan het vechten en deed iedereen versteld staan. Het hele ziekenhuis sprak erover. Zo'n sterke meid. Met een eigen willetje.
Ik zit eigenlijk te twijfelen of ik mijn post niet aan moet passen. Het verhaal van Nienke weg moet halen. Maar ik laat het toch maar staan.
Wat is het moeilijk soms hé. Al die tegenstrijdigheden. Maar ik hoop met alles wat in me is, dat de chemo zijn werk doet en dat je er niet al te ellendig van wordt, zodat je nog heel veel dingen kan doen die je nog graag wilt doen.
Ik denk aan je.
woensdag 21 april 2010 om 13:26
Lieve Zoebie, laten staan hoor, je post.
Ik vind het fijn om over Nienke te lezen; niet omdat haar verhaal nou zo goed afloopt helaas, maar omdat het jouw ervaring is met jouw meisje. Eén van de ervaringen waarom je hier schrijft en één van de ervaringen waarom je zo goed begrijpt wat er gebeurt nu met mij.
Dus Nienke is altijd "welkom" hier, als je begrijpt wat ik nu zo knullig probeer te zeggen.
Vandaag heb ik het er weer minder moeilijk mee, maar gisteren vond ik echt vreselijk. Nou ja, het zit er weer in nu en het kan zijn werk weer doen, die chemo.
Ik krijg echt niks uit mijn handen vandaag; zelfs lezen lukt niet echt want ik heb het concentratievermogen van een mug met ADHD.
Daarom net lekker in de tuin gezeten en naar de bloesem gekeken die aan de fruitboompjes komt... zo mooi, zo vol leven, ik word er rustig van.
Ik vind het fijn om over Nienke te lezen; niet omdat haar verhaal nou zo goed afloopt helaas, maar omdat het jouw ervaring is met jouw meisje. Eén van de ervaringen waarom je hier schrijft en één van de ervaringen waarom je zo goed begrijpt wat er gebeurt nu met mij.
Dus Nienke is altijd "welkom" hier, als je begrijpt wat ik nu zo knullig probeer te zeggen.
Vandaag heb ik het er weer minder moeilijk mee, maar gisteren vond ik echt vreselijk. Nou ja, het zit er weer in nu en het kan zijn werk weer doen, die chemo.
Ik krijg echt niks uit mijn handen vandaag; zelfs lezen lukt niet echt want ik heb het concentratievermogen van een mug met ADHD.
Daarom net lekker in de tuin gezeten en naar de bloesem gekeken die aan de fruitboompjes komt... zo mooi, zo vol leven, ik word er rustig van.
woensdag 21 april 2010 om 13:35
Bo helemaal niet knullig. Maar fijn om te weten. Want af en toe haal ik toch dingen die ik over Nien schrijf weer weg. En hoe lief klinkt het dat Nienke hier altijd welkom is. Daar schiet ik dan opeens van vol en dan zit ik hier in tranen.
Wat lekker dat je in de zon hebt kunnen zitten. Is het niet koud bij jou? Hier staat maar een koude wind. Brr. Maar de Belg zegt dat de lente in het weekend gaat losbarsten. Daar verlaat ik me dan maar op. Ze hebben vaak gelijk.
Moet wel weer lachen om die mug met ADHD.
Is net zoiets als het "luuzepiemelke" van manlief als iets net past. "Het scheelt een luuzepiemelke".
Wat lekker dat je in de zon hebt kunnen zitten. Is het niet koud bij jou? Hier staat maar een koude wind. Brr. Maar de Belg zegt dat de lente in het weekend gaat losbarsten. Daar verlaat ik me dan maar op. Ze hebben vaak gelijk.
Moet wel weer lachen om die mug met ADHD.
Is net zoiets als het "luuzepiemelke" van manlief als iets net past. "Het scheelt een luuzepiemelke".
woensdag 21 april 2010 om 13:36
fijn dat dat je helpt Bo, ik wordt ook altijd rustig van zulke dingen. En ik ben zo iemand met ADHD, maar kijken naar bomen en bloemen kan ik uren
Zoeb, wat heb je toch een sterke dochter gehad en wat ben jij een sterke moeder en vrouw
Je vroeg naar de vorderingen van mijn bruiloft. Mijn kapsel is precies geworden zoals ik wil. Het meisje bij de kapper zag me en zei ik weet het en zo werd het. Ik zal anders via zoeb even een foto mailen. Voor de rest is alles bijna af. Zelfs de muziek. Daar was nogal wat onenigheid over maar uiteindelijk is het toch dit geworden. Ik hoop dat jij je snel weer beter voelt zodat je ook met jouw voorbereidingen verder kunt
Zoeb, wat heb je toch een sterke dochter gehad en wat ben jij een sterke moeder en vrouw
Je vroeg naar de vorderingen van mijn bruiloft. Mijn kapsel is precies geworden zoals ik wil. Het meisje bij de kapper zag me en zei ik weet het en zo werd het. Ik zal anders via zoeb even een foto mailen. Voor de rest is alles bijna af. Zelfs de muziek. Daar was nogal wat onenigheid over maar uiteindelijk is het toch dit geworden. Ik hoop dat jij je snel weer beter voelt zodat je ook met jouw voorbereidingen verder kunt
Je moet soms vallen om weer leren op te staan
woensdag 21 april 2010 om 14:02
Ha Its ben ook wel benieuwd naar de foto.
Maar ik zal stil zijn en hem alleen doorsturen naar Bo.
Ja Nienke had het niet van een vreemde. Ik ben altijd blij geweest dat zij innerlijk meer op mij leek dan op manlief. Het was een vechtertje en ook nog eens met humor. Uiterlijk was ze precies haar pappa.
Maar ik zal stil zijn en hem alleen doorsturen naar Bo.
Ja Nienke had het niet van een vreemde. Ik ben altijd blij geweest dat zij innerlijk meer op mij leek dan op manlief. Het was een vechtertje en ook nog eens met humor. Uiterlijk was ze precies haar pappa.
woensdag 21 april 2010 om 14:41
