Psyche
alle pijlers
Ik kan niet meer
vrijdag 22 mei 2020 20:51
Hallo allemaal,
Ik heb al sinds mijn jonge tienerjaren regelmatig last van depressies, en daarnaast ben ik ook gediagnosticeerd met een persoonlijkheidsstoornis. Inmiddels ben ik net 30 en zit ik opnieuw in een hele diepe depressie.
En ik ben het zat, zo verschrikkelijk zat. Ik heb door mijn psychische klachten nooit echt een leven en sociale kring op kunnen bouwen, waardoor ik me ook erg eenzaam voel. Daarnaast is mijn relatie een poos geleden uitgegaan. Mijn ex-partner heeft onze relatie na ruim 4 jaar met een appje verbroken en daarna ieder contact geweigerd, waardoor ik nu nog steeds niet precies weet waarom hij deze keuze heeft gemaakt.
Ik merk dat ik het vermogen om 'terug te veren' ben kwijtgeraakt. Ik ben echt de hoop verloren. Ik ben dan ook tot de conclusie gekomen dat ik zo niet verder wil leven, en ik heb informatie aangevraagd over de mogelijkheid tot euthanasie. Dit is echter een enorm lang traject, en in de ogen van de psychiater zijn er eigenlijk altijd nog mogelijkheden in de vorm van weer een therapie of een van de enorme hoeveelheden soorten antidepressiva die er bestaan.
Daarnaast volg ik overigens ook nog therapie, maar ik word heen en weer geschoven tussen verschillende afdelingen, omdat zij ook niet goed weten wat ze met me aanmoeten.
Ik weet het gewoon niet meer. Hoe kom je de dagen door als je geen vangnet hebt en je je zó verschrikkelijk ellendig voelt. Is dit herkenbaar voor iemand of hebben jullie tips?
Bedankt voor het lezen.
Ik heb al sinds mijn jonge tienerjaren regelmatig last van depressies, en daarnaast ben ik ook gediagnosticeerd met een persoonlijkheidsstoornis. Inmiddels ben ik net 30 en zit ik opnieuw in een hele diepe depressie.
En ik ben het zat, zo verschrikkelijk zat. Ik heb door mijn psychische klachten nooit echt een leven en sociale kring op kunnen bouwen, waardoor ik me ook erg eenzaam voel. Daarnaast is mijn relatie een poos geleden uitgegaan. Mijn ex-partner heeft onze relatie na ruim 4 jaar met een appje verbroken en daarna ieder contact geweigerd, waardoor ik nu nog steeds niet precies weet waarom hij deze keuze heeft gemaakt.
Ik merk dat ik het vermogen om 'terug te veren' ben kwijtgeraakt. Ik ben echt de hoop verloren. Ik ben dan ook tot de conclusie gekomen dat ik zo niet verder wil leven, en ik heb informatie aangevraagd over de mogelijkheid tot euthanasie. Dit is echter een enorm lang traject, en in de ogen van de psychiater zijn er eigenlijk altijd nog mogelijkheden in de vorm van weer een therapie of een van de enorme hoeveelheden soorten antidepressiva die er bestaan.
Daarnaast volg ik overigens ook nog therapie, maar ik word heen en weer geschoven tussen verschillende afdelingen, omdat zij ook niet goed weten wat ze met me aanmoeten.
Ik weet het gewoon niet meer. Hoe kom je de dagen door als je geen vangnet hebt en je je zó verschrikkelijk ellendig voelt. Is dit herkenbaar voor iemand of hebben jullie tips?
Bedankt voor het lezen.
woensdag 23 september 2020 22:28
Heel herkenbaar! De opnames, de uitzichtloosheid. Het werd bij mij pas beter met de juiste medicatie. Kun je eens vragen voor een CYP bepaling als medicatie maar onwerkzaam blijft? Bij mij bleken de antidepressiva te snel afgebroken te worden. Nu ik medicatie heb die via een ander enzym werkt, is het veel beter. Je psychiater weet wat die CYP bepaling is.
Heel veel sterkte
Heel veel sterkte
