Psyche
alle pijlers
Ik mis het kunnen lopen
donderdag 5 september 2019 22:20
Ik kan door ziekte niet meer goed lopen. En niet meer goed staan. Ik heb een rolstoel voor binnenshuis en een scootmobiel voor buitenshuis.
Ik kan er eigenlijk niet mee omgaan dat ik nog amper kan lopen. Een paar jaar geleden kon ik nog de halve stad doorlopen. Psyq zegt dat ik mij moet focussen op wat ik nog wel kan en niet op wat ik niet meer kan.
Maar ik heb zo’n heimwee naar kunnen lopen.
Het afspreken met vrienden doet mij geen plezier meer, want door mij kunnen we alleen zit-afspraken plannen. Maar ik kan door de ziekte ook nog maar kort zitten. Niet langer dan een uur of 1,5 uur eigenlijk. Dan moet ik weer naar huis om bij te komen de rest van de dag en nacht.
Ik weet niet hoe ik van het verlangen naar weer kunnen lopen af kom.
Ik kan er eigenlijk niet mee omgaan dat ik nog amper kan lopen. Een paar jaar geleden kon ik nog de halve stad doorlopen. Psyq zegt dat ik mij moet focussen op wat ik nog wel kan en niet op wat ik niet meer kan.
Maar ik heb zo’n heimwee naar kunnen lopen.
Het afspreken met vrienden doet mij geen plezier meer, want door mij kunnen we alleen zit-afspraken plannen. Maar ik kan door de ziekte ook nog maar kort zitten. Niet langer dan een uur of 1,5 uur eigenlijk. Dan moet ik weer naar huis om bij te komen de rest van de dag en nacht.
Ik weet niet hoe ik van het verlangen naar weer kunnen lopen af kom.
dinsdag 10 september 2019 21:54
Ik krijg sinds augustus een huishoudelijke hulp via de WMO maar van de 6 keer dat er iemand moest komen, hebben ze 4 keer afgebeld. Ik ga nu naar een andere zorgaanbieder, want het huis ziet er niet uit.
Ja, ik vind het moeilijk om te accepteren wat ik nu ben. Laatst was de lift in het winkelcentrum stuk waardoor ik niet met de lift in de scootmobiel naar beneden kon, naar de Xenos. Ik probeerde toen met de roltrap naar beneden te gaan, maar het lukte niet. De roltrap gaat te snel voor mij om erop te kunnen stappen. Vroeger kon ik wel op diezelfde roltrap. Ik vind het moeilijk te accepteren dat ik zulke simpele dingen niet meer kan, vooral als ik alle anderen wel allemaal gemakkelijk op de roltrap zie stappen. Alsof het een andere wereld is van gewone mensen waar je geen toegang meer toe hebt. Ik ben toen maar naar huis gegaan.
Ja, ik vind het moeilijk om te accepteren wat ik nu ben. Laatst was de lift in het winkelcentrum stuk waardoor ik niet met de lift in de scootmobiel naar beneden kon, naar de Xenos. Ik probeerde toen met de roltrap naar beneden te gaan, maar het lukte niet. De roltrap gaat te snel voor mij om erop te kunnen stappen. Vroeger kon ik wel op diezelfde roltrap. Ik vind het moeilijk te accepteren dat ik zulke simpele dingen niet meer kan, vooral als ik alle anderen wel allemaal gemakkelijk op de roltrap zie stappen. Alsof het een andere wereld is van gewone mensen waar je geen toegang meer toe hebt. Ik ben toen maar naar huis gegaan.
dinsdag 10 september 2019 23:12
Ik zou je willen aanraden de overstap te maken naar de wereld van rolstoelers, vandaar uit kun je makkelijker terug naar de wereld van de lopers.
Ben je wel eens op de supportbeurs geweest? Daar zijn de rolstoelers de norm, en de lopers de afwijking. Heel leuk om daar eens rond te crossen.
De trainingen van KJ Projects gaan een stap verder, zij helpen je je rolstoel echt te gebruiken als een verlengstuk van jezelf (apiejapie, kom er maar in!).
Ik moet de cursus nog gaan doen maar het feit dat ik op een workshop al de wheelie heb geleerd, geeft me elke dag vrijheid.
Verder.. met excuses voor een mogelijk vooroordeel; een scootmobiel is volgens mij minder handig dan een rolstoel (met evt. aandrijving). Je bent zoveel mobieler met een rolstoel. Om het extreem te maken; daar kun je wel de roltrap mee op! (na de cursus van KJ dan). Is het wat om daar energie in te steken? Een rolstoel die echt goed zit, en lekker rijdt is een wereld van verschil!
Heb je alles om je heen georganiseerd? Argonaut pas, zodat je gratis een begeleider mee kan nemen in het openbaar vervoer? Het maakt de drempel lager om eens iemand mee te vragen. Een Valyspas? Een gehandicaptenparkeerkaart?
Ga eens overleggen met de WMO wat er nog meer mogelijk is.
Stap in de wereld van de aanpassingen, maak je eigen wereld slimmer om je heen. Dan ben je daar veel minder energie aan kwijt, die kun je inzetten voor leuke dingen.
Je bent niet de enige he? Er zijn zoveel anderen die zich in jouw positie (of erger) bevinden. Ik vind je ook in bovenstaande post weer erg down, om niet te zeggen in de slachtofferrol. Er is hulp genoeg, we leven in een prachtig land waar heel veel mogelijk is voor gehandicapten, maar je moet wel zelf aan de slag! Steek je hand uit, zodat anderen je naar voren kunnen helpen.
Ben je wel eens op de supportbeurs geweest? Daar zijn de rolstoelers de norm, en de lopers de afwijking. Heel leuk om daar eens rond te crossen.
De trainingen van KJ Projects gaan een stap verder, zij helpen je je rolstoel echt te gebruiken als een verlengstuk van jezelf (apiejapie, kom er maar in!).
Ik moet de cursus nog gaan doen maar het feit dat ik op een workshop al de wheelie heb geleerd, geeft me elke dag vrijheid.
Verder.. met excuses voor een mogelijk vooroordeel; een scootmobiel is volgens mij minder handig dan een rolstoel (met evt. aandrijving). Je bent zoveel mobieler met een rolstoel. Om het extreem te maken; daar kun je wel de roltrap mee op! (na de cursus van KJ dan). Is het wat om daar energie in te steken? Een rolstoel die echt goed zit, en lekker rijdt is een wereld van verschil!
Heb je alles om je heen georganiseerd? Argonaut pas, zodat je gratis een begeleider mee kan nemen in het openbaar vervoer? Het maakt de drempel lager om eens iemand mee te vragen. Een Valyspas? Een gehandicaptenparkeerkaart?
Ga eens overleggen met de WMO wat er nog meer mogelijk is.
Stap in de wereld van de aanpassingen, maak je eigen wereld slimmer om je heen. Dan ben je daar veel minder energie aan kwijt, die kun je inzetten voor leuke dingen.
Je bent niet de enige he? Er zijn zoveel anderen die zich in jouw positie (of erger) bevinden. Ik vind je ook in bovenstaande post weer erg down, om niet te zeggen in de slachtofferrol. Er is hulp genoeg, we leven in een prachtig land waar heel veel mogelijk is voor gehandicapten, maar je moet wel zelf aan de slag! Steek je hand uit, zodat anderen je naar voren kunnen helpen.
donderdag 12 september 2019 22:37
Ik gaf in mijn openingspost al aan dat ik het moeilijk vind om te accepteren. Vandaar dit topic. Als ik er geen problemen mee had, zou dit topic er ook niet zijn. En natuurlijk weet ik dat ik niet de enige ben en dat er mensen zijn die het nog erger hebben. Maar moet ik mij daar beter of gelukkiger door voelen dat anderen het nog slechter hebben dan ik? Mag ik dan geen verdriet hebben over mijn situatie en over wat ik kwijt ben? Je weet trouwens niet wat ik allemaal doormaak, je kent me niet, dus ook raar om zo veroordelend te reageren. Ik zal vast niet sterk zijn, dat heb ik ook nooit beweerd, maar we kunnen niet allemaal zo sterk zijn als jij he.
donderdag 12 september 2019 22:56
Ik vind dit ook geen handige opmerking. Je kan verdriet en pijn niet vergelijken. En wat jij nu moet doorstaan is mega heftig, het is heel logisch dat je je zo voelt. Niets van aantrekken hoor, zie hier zo vaak oordelende opmerkingen voorbij komen, het is wss niet eens slecht bedoeld. Maar nogmaals neem de tijd voor je verdriet en laat het toe, probeer het niet te verdringen door maar gemaakt positief te zijn. dat heeft niks met een slachtofferrol te maken.Nagellakmetglitter schreef: ↑12-09-2019 22:37Ik gaf in mijn openingspost al aan dat ik het moeilijk vind om te accepteren. Vandaar dit topic. Als ik er geen problemen mee had, zou dit topic er ook niet zijn. En natuurlijk weet ik dat ik niet de enige ben en dat er mensen zijn die het nog erger hebben. Maar moet ik mij daar beter of gelukkiger door voelen dat anderen het nog slechter hebben dan ik? Mag ik dan geen verdriet hebben over mijn situatie en over wat ik kwijt ben? Je weet trouwens niet wat ik allemaal doormaak, je kent me niet, dus ook raar om zo veroordelend te reageren. Ik zal vast niet sterk zijn, dat heb ik ook nooit beweerd, maar we kunnen niet allemaal zo sterk zijn als jij he.
vrijdag 13 september 2019 00:10
Als ik wilde oordelen of iets slecht zou bedoelen, zou ik er geen energie in steken om steeds zo uitgebreid te antwoorden.
Ja, ik snap dat het rot is dat je je zo voelt, op alle fronten. Maar ik probeer juist je de mogelijkheden te laten zien. De onmogelijkheden heb je zelf al ervaren. Maar juist omdat dit zo'n ondoorzichtig en weinig bekend wereldje is, kan het fijn zijn iets van anderen te lezen. Ik probeer hier al jaren op dit front anderen te helpen, zoals ik hier ook geholpen ben.
Het lijkt me verstandig dat ik je topic verlaat. Ik hoop dat je van anderen reacties krijgt waar je wel wat mee kunt. Sterkte.
Ja, ik snap dat het rot is dat je je zo voelt, op alle fronten. Maar ik probeer juist je de mogelijkheden te laten zien. De onmogelijkheden heb je zelf al ervaren. Maar juist omdat dit zo'n ondoorzichtig en weinig bekend wereldje is, kan het fijn zijn iets van anderen te lezen. Ik probeer hier al jaren op dit front anderen te helpen, zoals ik hier ook geholpen ben.
Het lijkt me verstandig dat ik je topic verlaat. Ik hoop dat je van anderen reacties krijgt waar je wel wat mee kunt. Sterkte.
vrijdag 13 september 2019 07:29
Het is natuurlijk lief van je dat je anderen wil helpen. Maar tegen iemand zeggen dat anderen het erger hebben of dat ze in de slachtofferrol zit, helpt die persoon niet. En vooral als je die andere persoon niet persoonlijk kent en niet weet wat er nog meer speelt in hun leven.
Ik ben bijv recent verhuisd, omdat ik de trappen naar mijn huis niet meer kon belopen. Ik stond bijna 10 jaar ingeschreven, dus een andere sociale huurwoning (op de begane grond) vinden ging snel. Maar ik mis het huis waarin ik 42 jaar heb gewoond. Ik was 5 jaar toen ik daar ging wonen met mijn ouders en broer en zussen. Het was een ‘thuis’. Zonder de ziekte zou ik daar zeker niet zijn weg gegaan. Ik heb zo lang mogelijk geprobeerd me de trappen op en af te vechten en zodoende het vol te houden om daar te blijven wonen. Maar het ging niet meer, ik moest het opgeven. En er zijn nog andere gevolgen van het ziek zijnp, maar ja, dat laat ik maar.
