Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
zondag 10 april 2016 om 13:11
Ik zou mezelf wel typeren als verlegen, maar stil ben ik niet. Ik heb mezelf bewust aangeleerd om te praten over koetjes en kalfjes. Vooral door veel vragen aan de ander te stellen. Mensen praten heel graag over zichzelf, dat is handig en dan vinden ze je ook snel aardig. Vaak gaat het toch ook weer de diepte in, wat ik zelf interessant vind, maar anderen zitten daar misschien niet altijd op te wachten.
Onder mensen die ik goed ken, kan ik juist best druk zijn, afhankelijk van mijn stemming. Ik heb die sociale momenten af en toe ook echt nodig. Heerlijk om eens een avond met een goede vriendin en een fles wijn te ouwehoeren. Maar als het teveel wordt en te vaak, word ik erg chagrijnig en voel ik een grote behoefte om me terug te trekken. Op vakantie gaan met een groep heb ik altijd ontweken. Ik ga liever met mijn man, of met een (1) vriendin op vakantie die ook introvert zijn. Aan die mensen merk je snel genoeg, dat zij zich even terugtrekken met een boek, of iets voor zichzelf gaan doen, en dan voel ik me vrij om hetzelfde te doen. Dat voelt dan echt als een opluchting. Op die manier hou ik het wel vol om langere tijd bij iemand te zijn.
Wat jij zegt, blauwmetstippen, is voor mij wel iets om over na te denken. Ik heb me altijd vreemd gevoeld, anders en mijn best gedaan om normaal gedrag te vertonen. Misschien moet ik daar eens mee stoppen.
Onder mensen die ik goed ken, kan ik juist best druk zijn, afhankelijk van mijn stemming. Ik heb die sociale momenten af en toe ook echt nodig. Heerlijk om eens een avond met een goede vriendin en een fles wijn te ouwehoeren. Maar als het teveel wordt en te vaak, word ik erg chagrijnig en voel ik een grote behoefte om me terug te trekken. Op vakantie gaan met een groep heb ik altijd ontweken. Ik ga liever met mijn man, of met een (1) vriendin op vakantie die ook introvert zijn. Aan die mensen merk je snel genoeg, dat zij zich even terugtrekken met een boek, of iets voor zichzelf gaan doen, en dan voel ik me vrij om hetzelfde te doen. Dat voelt dan echt als een opluchting. Op die manier hou ik het wel vol om langere tijd bij iemand te zijn.
Wat jij zegt, blauwmetstippen, is voor mij wel iets om over na te denken. Ik heb me altijd vreemd gevoeld, anders en mijn best gedaan om normaal gedrag te vertonen. Misschien moet ik daar eens mee stoppen.
zondag 10 april 2016 om 14:36
Ah.. heerlijk! Meer mensen als ik
Autisme komt voor in mijn familie, ik dacht altijd dat ik daar een staartje van had meegepikt, maar als ik dit lees ben ik dus introvert!
Ik ben zo dolblij dat ik nu met een baby het perfecte excuus heb om me een tijd heerlijk in huis op te sluiten en geen verwijten meer krijg dat men me nooit meer ziet. Sociaal gedoe en een feestje op zijn tijd (met de juiste mensen) is hartstikke leuk, eens per maand ofzo. Dan nog één keer 1-op-1 afspreken met iemand en dan zit ik wel weer aan mijn sociale tax.
Ik ga jullie gezellig volgen
Autisme komt voor in mijn familie, ik dacht altijd dat ik daar een staartje van had meegepikt, maar als ik dit lees ben ik dus introvert!
Ik ben zo dolblij dat ik nu met een baby het perfecte excuus heb om me een tijd heerlijk in huis op te sluiten en geen verwijten meer krijg dat men me nooit meer ziet. Sociaal gedoe en een feestje op zijn tijd (met de juiste mensen) is hartstikke leuk, eens per maand ofzo. Dan nog één keer 1-op-1 afspreken met iemand en dan zit ik wel weer aan mijn sociale tax.
Ik ga jullie gezellig volgen
maandag 11 april 2016 om 09:53
Ik ben een beetje aan het meelezen. Zelf ben ik introvert en heb daar mijn hele leven eigenlijk best wat last van gehad, mede door mijn omgeving die met alle goede bedoelingen mij uit mijn schulp probeerde te trekken. Altijd gedacht dat ik verlegen ben, daarnaast is het Autisme spectrum-stoornis bij mij gediagnosticeerd. Nu ben ik ervan overtuigd dat ik vooral introvert ben en dat ik daarnaast hooggevoelig ben.
Terwijl ik dit forum aan het meelezen ben, zie ik heeeel veeeel overeenkomsten en ben ik heel bij dat ik niet de enige ben. Echter vind ik het moeilijk om te accepteren en ben ik momenteel zoekende hoe ik mezelf moet accepteren. Ik vraag me af voor degene die zichzelf geaccepteerd hebben hoe jullie dat gedaan hebben.
Terwijl ik dit forum aan het meelezen ben, zie ik heeeel veeeel overeenkomsten en ben ik heel bij dat ik niet de enige ben. Echter vind ik het moeilijk om te accepteren en ben ik momenteel zoekende hoe ik mezelf moet accepteren. Ik vraag me af voor degene die zichzelf geaccepteerd hebben hoe jullie dat gedaan hebben.
maandag 11 april 2016 om 10:08
Dit stukje van mijzelf heb ik ontdekt met het lezen van een boek (Stil). Ik vond het eigenlijk een makkelijk te accepteren stukje want er viel een hoop op zijn plek. Mensen begrijpen het vaak ook beter dan je denkt. Sommmigen hebben dat boek ook gelezen om beter te begrijpen hoe introvert werkt. Eigenlijk zijn mijn ouders nog de partij die er het meeste moeite had omdat zij zich altijd hebben vastgebeten in het fenomeen verlegen.
Wat maakt dat je dit stukje van jezelf moeilijk te accepteren vindt?
Wat maakt dat je dit stukje van jezelf moeilijk te accepteren vindt?
Ik loop een beetje uit de pas , maar verder ben ik volkomen normaal
maandag 11 april 2016 om 10:37
quote:subon schreef op 11 april 2016 @ 10:08:
Mensen begrijpen het vaak ook beter dan je denkt.
Nee dus.
Helaas.
In mijn geval begrijpen zoveel mensen het niet en word ik apart behandeld zodra ze hebben gemerkt dat ik niet praat met anderen. Ze denken bijvoorbeeld dat ze nare grapjes mogen maken. Me mogen negeren. Negatief plagen (het is geen pesten, maar plagen is het ook niet). Ze denken dat ze duidelijk mogen laten merken dat ze mij niet mogen. (Wtf? Je ként me niet eens, hoe kun je me dan niet mogen?!)
Heel veel mensen kunnen er absoluut niet mee omgaan met een stil, introvert persoon...
Mensen begrijpen het vaak ook beter dan je denkt.
Nee dus.
Helaas.
In mijn geval begrijpen zoveel mensen het niet en word ik apart behandeld zodra ze hebben gemerkt dat ik niet praat met anderen. Ze denken bijvoorbeeld dat ze nare grapjes mogen maken. Me mogen negeren. Negatief plagen (het is geen pesten, maar plagen is het ook niet). Ze denken dat ze duidelijk mogen laten merken dat ze mij niet mogen. (Wtf? Je ként me niet eens, hoe kun je me dan niet mogen?!)
Heel veel mensen kunnen er absoluut niet mee omgaan met een stil, introvert persoon...
maandag 11 april 2016 om 11:08
quote:subon schreef op 11 april 2016 @ 10:08:
Dit stukje van mijzelf heb ik ontdekt met het lezen van een boek (Stil). Ik vond het eigenlijk een makkelijk te accepteren stukje want er viel een hoop op zijn plek. Mensen begrijpen het vaak ook beter dan je denkt. Sommmigen hebben dat boek ook gelezen om beter te begrijpen hoe introvert werkt. Eigenlijk zijn mijn ouders nog de partij die er het meeste moeite had omdat zij zich altijd hebben vastgebeten in het fenomeen verlegen.
Wat maakt dat je dit stukje van jezelf moeilijk te accepteren vindt?
Nou eigenlijk wat Wolder al samenvat in zijn stukje. Het wordt namelijk niet alleen door mezelf gevoed, maar ook door anderen.
Momenteel ben ik manieren aan het zoeken om hier mee om te gaan en bepaalde zinnen in mijn hoofd te zetten, zodra iemand het recht in mijn gezicht zegt zonder er bij na te denken wat het met mij doet. Op die manier wil ik mezelf helpen. Bij sollicitatiegesprekken kan ik nu wel zeggen wat voor persoon ik ben: een rustig persoon die niet graag op voorgrond treedt. Gelukkig kan ik het dus wel makkelijk uitleggen als er netjes om gevraagd wordt. Ruim een week geleden heb ik gehoord dat ik een nieuwe baan heb, terwijl ik "rustig persoon, niet graag op de voorgrond treden" vermeld heb over mezelf. Dat is al een succes op zich en ik hoop dat er nog meer succesjes mijn kant opkomen.
Dit stukje van mijzelf heb ik ontdekt met het lezen van een boek (Stil). Ik vond het eigenlijk een makkelijk te accepteren stukje want er viel een hoop op zijn plek. Mensen begrijpen het vaak ook beter dan je denkt. Sommmigen hebben dat boek ook gelezen om beter te begrijpen hoe introvert werkt. Eigenlijk zijn mijn ouders nog de partij die er het meeste moeite had omdat zij zich altijd hebben vastgebeten in het fenomeen verlegen.
Wat maakt dat je dit stukje van jezelf moeilijk te accepteren vindt?
Nou eigenlijk wat Wolder al samenvat in zijn stukje. Het wordt namelijk niet alleen door mezelf gevoed, maar ook door anderen.
Momenteel ben ik manieren aan het zoeken om hier mee om te gaan en bepaalde zinnen in mijn hoofd te zetten, zodra iemand het recht in mijn gezicht zegt zonder er bij na te denken wat het met mij doet. Op die manier wil ik mezelf helpen. Bij sollicitatiegesprekken kan ik nu wel zeggen wat voor persoon ik ben: een rustig persoon die niet graag op voorgrond treedt. Gelukkig kan ik het dus wel makkelijk uitleggen als er netjes om gevraagd wordt. Ruim een week geleden heb ik gehoord dat ik een nieuwe baan heb, terwijl ik "rustig persoon, niet graag op de voorgrond treden" vermeld heb over mezelf. Dat is al een succes op zich en ik hoop dat er nog meer succesjes mijn kant opkomen.
maandag 11 april 2016 om 11:36
Gefeliciteerd met je baan en daarmee je suuces!
Lastig.
Als je het hebt over praten met anderen neem ik aan dat je feestjes, verjaardagen, borrels en werk bedoeld en niet wildvreemden op straat...
Het klinkt een beetje alsof je je op zo'n moment afsluit voor iedereen. Zijn er op die momenten dan geen mensen waar je je op je gemak voelt? Waar je wel dat praatje mee kan maken. Er zit, voor mijn gevoel, toch een groot verschil tussen met helemaal niemand praten of vaak met dezelfde mensen.
Verbeter me als ik verkeerd zit hoor, ben geen psycholoog oid, maar slechts iemand met mijn eigen ervaringen en een open blik.
Lastig.
Als je het hebt over praten met anderen neem ik aan dat je feestjes, verjaardagen, borrels en werk bedoeld en niet wildvreemden op straat...
Het klinkt een beetje alsof je je op zo'n moment afsluit voor iedereen. Zijn er op die momenten dan geen mensen waar je je op je gemak voelt? Waar je wel dat praatje mee kan maken. Er zit, voor mijn gevoel, toch een groot verschil tussen met helemaal niemand praten of vaak met dezelfde mensen.
Verbeter me als ik verkeerd zit hoor, ben geen psycholoog oid, maar slechts iemand met mijn eigen ervaringen en een open blik.
Ik loop een beetje uit de pas , maar verder ben ik volkomen normaal
maandag 11 april 2016 om 11:46
Nou, ik praat gelukkig wel met bepaalde mensen, dan kan ik echt een kletskous zijn haha. Bij anderen voel ik me helemaal niet op mijn gemak en dan zeg ik ook niet veel, dat stukje wil ik graag van mezelf accepteren. Ik ben namelijk geen allemansvriendje en wil dat graag helemaal van mezelf accepteren.
maandag 11 april 2016 om 12:36
Nu snap ik je beter.
Als jij gewoon sociaal kunt zijn (en dat kan je want je kan met bepaalde mensen prima kletsen en praten) dan mogen er ook mensen zijn waar je dat niet bij hebt. Niemand kan het goed vinden en zich op zijn gemak voelen bij iedereen. Dat hoeft ook niet. Koester de mensen bij wie je het wel hebt, zij doen dat waarschijnlijk ook bij jou.
Wat mij daarin heeft geholpen is op een rijtje zetten met welke mensen ik dat wel heb. Ook erbij bedacht waarom en waarom dan met die anderen niet. Ik kwam erachter dat ik best een aardige hoeveelheid mensen overhou. Het was ook verhelderend te ontdekken waarom ik het bij die andere mensen niet had. Daarna viel het allemaal een stuk beter te accepteren.
Als sommige woordkeuzes wat ongelukkig zijn dan was dat niet de bedoeling. Ben niet het handigste met woorden op het moment, komt door suffige medicijnen.
Als jij gewoon sociaal kunt zijn (en dat kan je want je kan met bepaalde mensen prima kletsen en praten) dan mogen er ook mensen zijn waar je dat niet bij hebt. Niemand kan het goed vinden en zich op zijn gemak voelen bij iedereen. Dat hoeft ook niet. Koester de mensen bij wie je het wel hebt, zij doen dat waarschijnlijk ook bij jou.
Wat mij daarin heeft geholpen is op een rijtje zetten met welke mensen ik dat wel heb. Ook erbij bedacht waarom en waarom dan met die anderen niet. Ik kwam erachter dat ik best een aardige hoeveelheid mensen overhou. Het was ook verhelderend te ontdekken waarom ik het bij die andere mensen niet had. Daarna viel het allemaal een stuk beter te accepteren.
Als sommige woordkeuzes wat ongelukkig zijn dan was dat niet de bedoeling. Ben niet het handigste met woorden op het moment, komt door suffige medicijnen.
Ik loop een beetje uit de pas , maar verder ben ik volkomen normaal
maandag 11 april 2016 om 12:59
quote:subon schreef op 11 april 2016 @ 12:36:
Nu snap ik je beter.
Als jij gewoon sociaal kunt zijn (en dat kan je want je kan met bepaalde mensen prima kletsen en praten) dan mogen er ook mensen zijn waar je dat niet bij hebt. Niemand kan het goed vinden en zich op zijn gemak voelen bij iedereen. Dat hoeft ook niet. Koester de mensen bij wie je het wel hebt, zij doen dat waarschijnlijk ook bij jou.
Wat mij daarin heeft geholpen is op een rijtje zetten met welke mensen ik dat wel heb. Ook erbij bedacht waarom en waarom dan met die anderen niet. Ik kwam erachter dat ik best een aardige hoeveelheid mensen overhou. Het was ook verhelderend te ontdekken waarom ik het bij die andere mensen niet had. Daarna viel het allemaal een stuk beter te accepteren.
Als sommige woordkeuzes wat ongelukkig zijn dan was dat niet de bedoeling. Ben niet het handigste met woorden op het moment, komt door suffige medicijnen.Bedankt voor je hulp! Met de laatste heb ik soms ook problemen, hoor. Het is soms lastig om de vinger op de zere plek te leggen.
Nu snap ik je beter.
Als jij gewoon sociaal kunt zijn (en dat kan je want je kan met bepaalde mensen prima kletsen en praten) dan mogen er ook mensen zijn waar je dat niet bij hebt. Niemand kan het goed vinden en zich op zijn gemak voelen bij iedereen. Dat hoeft ook niet. Koester de mensen bij wie je het wel hebt, zij doen dat waarschijnlijk ook bij jou.
Wat mij daarin heeft geholpen is op een rijtje zetten met welke mensen ik dat wel heb. Ook erbij bedacht waarom en waarom dan met die anderen niet. Ik kwam erachter dat ik best een aardige hoeveelheid mensen overhou. Het was ook verhelderend te ontdekken waarom ik het bij die andere mensen niet had. Daarna viel het allemaal een stuk beter te accepteren.
Als sommige woordkeuzes wat ongelukkig zijn dan was dat niet de bedoeling. Ben niet het handigste met woorden op het moment, komt door suffige medicijnen.Bedankt voor je hulp! Met de laatste heb ik soms ook problemen, hoor. Het is soms lastig om de vinger op de zere plek te leggen.
maandag 11 april 2016 om 14:07
Heb ik het toch nog verkeerd verwoord (hihi). Bedoelde dat het sowieso niet mijn bedoeling is om te kwetsen maar dat het er weleens net verkeerd uitkomt.
Laat je nog eens weten of je in de praktijk ook een beter gevoel ermee hebt gekregen? Ben nl best benieuwd naar hoe anderen en hun omgeving (werk, prive, wat dan ook) hierin groeien.
Laat je nog eens weten of je in de praktijk ook een beter gevoel ermee hebt gekregen? Ben nl best benieuwd naar hoe anderen en hun omgeving (werk, prive, wat dan ook) hierin groeien.
Ik loop een beetje uit de pas , maar verder ben ik volkomen normaal
donderdag 14 april 2016 om 11:04
Blij dat ik dit topic tegen gekomen ben! Heb de afgelopen dagen alles gelezen en ik herken redelijk wat van mezelf. Ik ben denk ik geen 100% introvert, op m'n werk klets ik met 'iedereen' en ik vind het gezellig om met een paar vriendinnen te gaan eten of iets anders te doen.
Wel herken ik me in het stukje opzien tegen verjaardagen, liever afzonderen bij grote groepen, liever niet bellen maar whatsappen of mailen (op m'n werk lukt dat bellen tegenwoordig wel beter gelukkig, is soms toch wel handig), liever geen onverwacht bezoek etc...
Heb me op dat vlak de laatste jaren wel 'raar' en anders gevoeld, er vallen nu wel wat stukjes op hun plek. Ik ben helemaal niet zo raar! Ik vind het wel lastig op m'n werk om met sommige eigenschappen om te gaan. Ik spreek me bijvoorbeeld niet graag uit in een vergadering en ook dat bellen was een ding. Maar ik wíl dat wel! Gelukkig ga ik me steeds meer op mijn gemak voelen bij mijn collega's dus nu gaan die dingen ook langzaam beter.
Wel herken ik me in het stukje opzien tegen verjaardagen, liever afzonderen bij grote groepen, liever niet bellen maar whatsappen of mailen (op m'n werk lukt dat bellen tegenwoordig wel beter gelukkig, is soms toch wel handig), liever geen onverwacht bezoek etc...
Heb me op dat vlak de laatste jaren wel 'raar' en anders gevoeld, er vallen nu wel wat stukjes op hun plek. Ik ben helemaal niet zo raar! Ik vind het wel lastig op m'n werk om met sommige eigenschappen om te gaan. Ik spreek me bijvoorbeeld niet graag uit in een vergadering en ook dat bellen was een ding. Maar ik wíl dat wel! Gelukkig ga ik me steeds meer op mijn gemak voelen bij mijn collega's dus nu gaan die dingen ook langzaam beter.
donderdag 14 april 2016 om 19:17
Fijn om dit topic te lezen! Veel herkenning..
Volgende week een uitje van het werk, kijk er niet echt naar uit.
Ik ga maar mee, omdat het sociaal wenselijk is om te gaan. Dat gepush van collega's: het is toch gezellig, iedereen gaat mee.
Begon echt te geloven dat ik de enige ben die dit soort opgelegde bedrijfsuitjes vreselijk vind. Je zit al dag in dag uit met je collega's op het werk, voor mij hoeft dat niet zonodig naast het werk ook nog.
Dan drink ik liever wat met vriendinnen, waarbij ik me op mijn gemak voel of lekker thuis. Soms lijkt niemand dat te begrijpen in deze extraverte wereld..
Volgende week een uitje van het werk, kijk er niet echt naar uit.
Ik ga maar mee, omdat het sociaal wenselijk is om te gaan. Dat gepush van collega's: het is toch gezellig, iedereen gaat mee.
Begon echt te geloven dat ik de enige ben die dit soort opgelegde bedrijfsuitjes vreselijk vind. Je zit al dag in dag uit met je collega's op het werk, voor mij hoeft dat niet zonodig naast het werk ook nog.
Dan drink ik liever wat met vriendinnen, waarbij ik me op mijn gemak voel of lekker thuis. Soms lijkt niemand dat te begrijpen in deze extraverte wereld..
donderdag 14 april 2016 om 20:45
quote:Lizzie83 schreef op 14 april 2016 @ 19:17:
Fijn om dit topic te lezen! Veel herkenning..
Volgende week een uitje van het werk, kijk er niet echt naar uit.
Ik ga maar mee, omdat het sociaal wenselijk is om te gaan. Dat gepush van collega's: het is toch gezellig, iedereen gaat mee.
Begon echt te geloven dat ik de enige ben die dit soort opgelegde bedrijfsuitjes vreselijk vind. Je zit al dag in dag uit met je collega's op het werk, voor mij hoeft dat niet zonodig naast het werk ook nog.
Dan drink ik liever wat met vriendinnen, waarbij ik me op mijn gemak voel of lekker thuis. Soms lijkt niemand dat te begrijpen in deze extraverte wereld..Succes! Ik hou hier ook niet zo van, maar als het niet te vaak is, dan ga ik wel. Meestal vind ik het eenmaal ter plekke wel leuk. En ik zie het als een investering in mijn netwerk.
Fijn om dit topic te lezen! Veel herkenning..
Volgende week een uitje van het werk, kijk er niet echt naar uit.
Ik ga maar mee, omdat het sociaal wenselijk is om te gaan. Dat gepush van collega's: het is toch gezellig, iedereen gaat mee.
Begon echt te geloven dat ik de enige ben die dit soort opgelegde bedrijfsuitjes vreselijk vind. Je zit al dag in dag uit met je collega's op het werk, voor mij hoeft dat niet zonodig naast het werk ook nog.
Dan drink ik liever wat met vriendinnen, waarbij ik me op mijn gemak voel of lekker thuis. Soms lijkt niemand dat te begrijpen in deze extraverte wereld..Succes! Ik hou hier ook niet zo van, maar als het niet te vaak is, dan ga ik wel. Meestal vind ik het eenmaal ter plekke wel leuk. En ik zie het als een investering in mijn netwerk.
donderdag 14 april 2016 om 20:53
Ik heb altijd moeite gehad met het maken van contact. Ik heb drie goede vriendinnen en het lukt me eigenlijk nooit om met anderen vrienden te worden. Ik heb daar soms nog steeds last van. Zeker als ik merk hoe makkelijk dat anderen af gaat.
Ik herken ongeveer alle punten in dit topic en vind het best lastig om dat te accepteren. Soms lukt het, maar het komt vaker terug dat ik er moeite mee heb..
Ik herken ongeveer alle punten in dit topic en vind het best lastig om dat te accepteren. Soms lukt het, maar het komt vaker terug dat ik er moeite mee heb..
Let it go
donderdag 14 april 2016 om 21:47
quote:Lizzie83 schreef op 14 april 2016 @ 19:17:
Fijn om dit topic te lezen! Veel herkenning..
Volgende week een uitje van het werk, kijk er niet echt naar uit.
Ik ga maar mee, omdat het sociaal wenselijk is om te gaan. Dat gepush van collega's: het is toch gezellig, iedereen gaat mee.
Begon echt te geloven dat ik de enige ben die dit soort opgelegde bedrijfsuitjes vreselijk vind. Je zit al dag in dag uit met je collega's op het werk, voor mij hoeft dat niet zonodig naast het werk ook nog.
Dan drink ik liever wat met vriendinnen, waarbij ik me op mijn gemak voel of lekker thuis. Soms lijkt niemand dat te begrijpen in deze extraverte wereld..
Dit had ik kunnen schrijven! Ik heb over een tijdje ook een feestje van het werk. Heb er ook geen zin in maar vind dat ik moet gaan.
Op het werk zit ik alleen in een kantoor. Spreek collegas vaak via mail en soms 1 op1. 1 op 1 heb ik geen problemen mee, ik praat dan best makkelijk. Maar met zn allen, nee, ik weet niet wat te moeten zeggen, klap gewoon dicht zeg maar.
Ik heb op het werk maar weinig collega's waar ik dus echt mee optrek, dus zo'n feestje.. vraag me dan af bij wie ik moet staan. Ik zie dan echt gebeuren dat iedereen praat en ik geen gesprekspartner heb... daar baal ik dan van. Denk dan: kom op je bent een jonge meid, doe niet zo verlegen, knoop een praatje aan.
Waarschijnlijk valt het achteraf allemaal mee. Maar voel me nu ook echt zo van: ben ik de enige van wie zo'n feestje echt niet hoeft? Het lijkt altijd maar of iedereen er zin in heeft.
Ik ga echt veel liever met de paar collega's die ik echt mag, lekker uit eten ofzo. Vind ik veel gezelliger dan zo'n groep van 70 man ofzo.
Moet wel zeggen dat ik op mn vorige werk meer in een groepje zat zeg maar. Daar hoorde ik gewoon bij. Had je dan een feestje dan had je in ieder geval al een groepje om bij te zitten en mee te praten.
Fijn om dit topic te lezen! Veel herkenning..
Volgende week een uitje van het werk, kijk er niet echt naar uit.
Ik ga maar mee, omdat het sociaal wenselijk is om te gaan. Dat gepush van collega's: het is toch gezellig, iedereen gaat mee.
Begon echt te geloven dat ik de enige ben die dit soort opgelegde bedrijfsuitjes vreselijk vind. Je zit al dag in dag uit met je collega's op het werk, voor mij hoeft dat niet zonodig naast het werk ook nog.
Dan drink ik liever wat met vriendinnen, waarbij ik me op mijn gemak voel of lekker thuis. Soms lijkt niemand dat te begrijpen in deze extraverte wereld..
Dit had ik kunnen schrijven! Ik heb over een tijdje ook een feestje van het werk. Heb er ook geen zin in maar vind dat ik moet gaan.
Op het werk zit ik alleen in een kantoor. Spreek collegas vaak via mail en soms 1 op1. 1 op 1 heb ik geen problemen mee, ik praat dan best makkelijk. Maar met zn allen, nee, ik weet niet wat te moeten zeggen, klap gewoon dicht zeg maar.
Ik heb op het werk maar weinig collega's waar ik dus echt mee optrek, dus zo'n feestje.. vraag me dan af bij wie ik moet staan. Ik zie dan echt gebeuren dat iedereen praat en ik geen gesprekspartner heb... daar baal ik dan van. Denk dan: kom op je bent een jonge meid, doe niet zo verlegen, knoop een praatje aan.
Waarschijnlijk valt het achteraf allemaal mee. Maar voel me nu ook echt zo van: ben ik de enige van wie zo'n feestje echt niet hoeft? Het lijkt altijd maar of iedereen er zin in heeft.
Ik ga echt veel liever met de paar collega's die ik echt mag, lekker uit eten ofzo. Vind ik veel gezelliger dan zo'n groep van 70 man ofzo.
Moet wel zeggen dat ik op mn vorige werk meer in een groepje zat zeg maar. Daar hoorde ik gewoon bij. Had je dan een feestje dan had je in ieder geval al een groepje om bij te zitten en mee te praten.
donderdag 14 april 2016 om 23:35
Min collega stopt binnenkort met werken. Nu weet ze nog niet of ze een afscheidsfeestje gaat houden. Aangezien ze niet op een leuke manier weg gaat, maar vanwege gezondheidsredenen. Bij ons heb je de keus uit: gebak op de afdeling en een etentje met een paar collega's erbij. Met zo'n etentje gaat de baas altijd mee. Ze twijfelt nog. Aan de ene kant is ze dol op uit eten, maar heeft geen zin in de baas. Dat is niet zo'n leuk mens. Nu vroeg ze dat als ze wel een etentje zou doen, of ik dan ook mee ga. Omdat ik altijd naast haar zit en we sinds kort ook vriendinnen zijn. Maar ik zie dat niet zitten. Ik heb eerlijk gezegd dat ik een angst voor uit eten heb. Doe ik ook bijna nooit. Ik ben soms zo zenuwachtig dat ik gewoon blokkeer en mijn eten niet meer weg krijg. Het gebeurt niet bij elk etentje, maar het kan ineens de kop op steken. Dan loop ik al dagen van tevoren met hoofdpijn. Ze antwoorde: "Ja, dat kan".
Ze had het er ook over om thuis iets voor wat collega's te doen, zonder die baas. Ze zei nog niet wat precies. Het is haar feestje, ze moet het zelf weten natuurlijk. Als het koffievisite is met iets erbij, wil ik best gaan. Maar als het echt eten is, moet het maar zonder mij. Dagen ongemakkelijk lopen, dat vind ik het niet waard. Alleen is het rottig om het van een vriendin te weigeren.
Ze had het er ook over om thuis iets voor wat collega's te doen, zonder die baas. Ze zei nog niet wat precies. Het is haar feestje, ze moet het zelf weten natuurlijk. Als het koffievisite is met iets erbij, wil ik best gaan. Maar als het echt eten is, moet het maar zonder mij. Dagen ongemakkelijk lopen, dat vind ik het niet waard. Alleen is het rottig om het van een vriendin te weigeren.
vrijdag 15 april 2016 om 07:16
quote:hondenmens schreef op 14 april 2016 @ 23:35:
Min collega stopt binnenkort met werken. Nu weet ze nog niet of ze een afscheidsfeestje gaat houden. Aangezien ze niet op een leuke manier weg gaat, maar vanwege gezondheidsredenen. Bij ons heb je de keus uit: gebak op de afdeling en een etentje met een paar collega's erbij. Met zo'n etentje gaat de baas altijd mee. Ze twijfelt nog. Aan de ene kant is ze dol op uit eten, maar heeft geen zin in de baas. Dat is niet zo'n leuk mens. Nu vroeg ze dat als ze wel een etentje zou doen, of ik dan ook mee ga. Omdat ik altijd naast haar zit en we sinds kort ook vriendinnen zijn. Maar ik zie dat niet zitten. Ik heb eerlijk gezegd dat ik een angst voor uit eten heb. Doe ik ook bijna nooit. Ik ben soms zo zenuwachtig dat ik gewoon blokkeer en mijn eten niet meer weg krijg. Het gebeurt niet bij elk etentje, maar het kan ineens de kop op steken. Dan loop ik al dagen van tevoren met hoofdpijn. Ze antwoorde: "Ja, dat kan".
Ze had het er ook over om thuis iets voor wat collega's te doen, zonder die baas. Ze zei nog niet wat precies. Het is haar feestje, ze moet het zelf weten natuurlijk. Als het koffievisite is met iets erbij, wil ik best gaan. Maar als het echt eten is, moet het maar zonder mij. Dagen ongemakkelijk lopen, dat vind ik het niet waard. Alleen is het rottig om het van een vriendin te weigeren.
Lastig. Een etentje met zomaar een paar collega's (waarvan 1 die je als een vriendin ziet) dat zou ik dan juist wel leuk vinden. Je valt dan veel beter in de groep dan bij een feest met 100 personen.
Anders gewoon eerlijk zeggen dat je liever 1 op 1 iets gaat doen.
Min collega stopt binnenkort met werken. Nu weet ze nog niet of ze een afscheidsfeestje gaat houden. Aangezien ze niet op een leuke manier weg gaat, maar vanwege gezondheidsredenen. Bij ons heb je de keus uit: gebak op de afdeling en een etentje met een paar collega's erbij. Met zo'n etentje gaat de baas altijd mee. Ze twijfelt nog. Aan de ene kant is ze dol op uit eten, maar heeft geen zin in de baas. Dat is niet zo'n leuk mens. Nu vroeg ze dat als ze wel een etentje zou doen, of ik dan ook mee ga. Omdat ik altijd naast haar zit en we sinds kort ook vriendinnen zijn. Maar ik zie dat niet zitten. Ik heb eerlijk gezegd dat ik een angst voor uit eten heb. Doe ik ook bijna nooit. Ik ben soms zo zenuwachtig dat ik gewoon blokkeer en mijn eten niet meer weg krijg. Het gebeurt niet bij elk etentje, maar het kan ineens de kop op steken. Dan loop ik al dagen van tevoren met hoofdpijn. Ze antwoorde: "Ja, dat kan".
Ze had het er ook over om thuis iets voor wat collega's te doen, zonder die baas. Ze zei nog niet wat precies. Het is haar feestje, ze moet het zelf weten natuurlijk. Als het koffievisite is met iets erbij, wil ik best gaan. Maar als het echt eten is, moet het maar zonder mij. Dagen ongemakkelijk lopen, dat vind ik het niet waard. Alleen is het rottig om het van een vriendin te weigeren.
Lastig. Een etentje met zomaar een paar collega's (waarvan 1 die je als een vriendin ziet) dat zou ik dan juist wel leuk vinden. Je valt dan veel beter in de groep dan bij een feest met 100 personen.
Anders gewoon eerlijk zeggen dat je liever 1 op 1 iets gaat doen.
zaterdag 16 april 2016 om 08:31
@hondenmens, ik vind het wel stoer van je dat je dat eerlijk tegen die collega/vriendin gezegd hebt. Ik moet zeggen dat ik nog heel vaak smoezen verzin in dit soort situaties. Omdat mensen het over het algemeen gewoon niet begrijpen dat er mensen zijn die het niet leuk vinden om gezellig met een groep uit eten te gaan. Maar wel een lastige situatie inderdaad. En als jullie bijvoorbeeld met een heel klein groepje uit eten zouden gaan, zeg vier mensen ofzo, heb je het dan ook?
zaterdag 16 april 2016 om 12:05
quote:Skaep schreef op 16 april 2016 @ 08:31:
@hondenmens, ik vind het wel stoer van je dat je dat eerlijk tegen die collega/vriendin gezegd hebt. Ik moet zeggen dat ik nog heel vaak smoezen verzin in dit soort situaties. Omdat mensen het over het algemeen gewoon niet begrijpen dat er mensen zijn die het niet leuk vinden om gezellig met een groep uit eten te gaan. Maar wel een lastige situatie inderdaad. En als jullie bijvoorbeeld met een heel klein groepje uit eten zouden gaan, zeg vier mensen ofzo, heb je het dan ook?
De angst dat het misgaat is altijd wel aanwezig. Ik kan er slecht tegen als mensen naar me kijken als ik eet. Zit ook liever naast iemand dan er tegenover. Vroeger kreeg ik nogal eens commentaar van andere mensen dat ik niet alles opat of langzaam at. Ik ben niet de makkelijkste eter en daar kan ik wel mee leven. Het gaat mis als anderen zich ermee gaan bemoeien of op me gaat letten. En dat weet ik niet van tevoren. Dit is een vriendin die bijna alles lust en ik weet niet hoe ruimdenkend ze met zulke dingen is. Ze is overigens wel op ons gezamenlijk feest (van mij, moeder en oom) geweest. Dat was een bbq. Allemaal nodigden we wat mensen uit en ik nodigde ook een paar collega's uit. Bij zulke feestjes heb ik geen last. Ten eerste omdat het van mezelf afkomt en je buiten zit en ook wat rond kunt lopen.
Ik heb keren gehad dat ik misselijk naar een etentje toe ging en toen ik er eenmaal zat het toch relaxt was en ik redelijk wat op kon. En ook dat ik met 1 persoon bijv. naar een frituur ging en het daar opat en het niet goed lukte. De geur en temperatuur in een gebouw scheelt ook veel. Het wisselt dus en daardoor kan ik er niet van op aan.
Mag ik vragen waarom jij het niet graag doet?
@hondenmens, ik vind het wel stoer van je dat je dat eerlijk tegen die collega/vriendin gezegd hebt. Ik moet zeggen dat ik nog heel vaak smoezen verzin in dit soort situaties. Omdat mensen het over het algemeen gewoon niet begrijpen dat er mensen zijn die het niet leuk vinden om gezellig met een groep uit eten te gaan. Maar wel een lastige situatie inderdaad. En als jullie bijvoorbeeld met een heel klein groepje uit eten zouden gaan, zeg vier mensen ofzo, heb je het dan ook?
De angst dat het misgaat is altijd wel aanwezig. Ik kan er slecht tegen als mensen naar me kijken als ik eet. Zit ook liever naast iemand dan er tegenover. Vroeger kreeg ik nogal eens commentaar van andere mensen dat ik niet alles opat of langzaam at. Ik ben niet de makkelijkste eter en daar kan ik wel mee leven. Het gaat mis als anderen zich ermee gaan bemoeien of op me gaat letten. En dat weet ik niet van tevoren. Dit is een vriendin die bijna alles lust en ik weet niet hoe ruimdenkend ze met zulke dingen is. Ze is overigens wel op ons gezamenlijk feest (van mij, moeder en oom) geweest. Dat was een bbq. Allemaal nodigden we wat mensen uit en ik nodigde ook een paar collega's uit. Bij zulke feestjes heb ik geen last. Ten eerste omdat het van mezelf afkomt en je buiten zit en ook wat rond kunt lopen.
Ik heb keren gehad dat ik misselijk naar een etentje toe ging en toen ik er eenmaal zat het toch relaxt was en ik redelijk wat op kon. En ook dat ik met 1 persoon bijv. naar een frituur ging en het daar opat en het niet goed lukte. De geur en temperatuur in een gebouw scheelt ook veel. Het wisselt dus en daardoor kan ik er niet van op aan.
Mag ik vragen waarom jij het niet graag doet?
