Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
zaterdag 2 januari 2016 om 16:07
quote:ikbenik schreef op 02 januari 2016 @ 15:16:
Starshine : hier ook redelijk weinig gemor als we ze naar bed dirigeren. We leggen ze ook wel eens uit dat we ook wel eens een 16+ serie willen kijken met z'n tweeën. (Walking Dead bijv.) Dan mag oudste boven nog ff tv kijken ofzo. Maar toch willen we haar niet elke avond naar boven sturen. (Vaag schuldgevoel; zij heeft ook het recht om hier gewoon te zijn)
Dus nu is het wat schipperen tussen onze volwassenen-onder-elkaar-tijd en 'family-time'.
Saima : ik kan ook hele dagen alleen zijn. Heerlijk toch..?
nu scheelt het dat oudste sowieso graag op zijn kamer met de tablet rommelt.
tv op de eigen kamer hebben ze trouwens niet.
Starshine : hier ook redelijk weinig gemor als we ze naar bed dirigeren. We leggen ze ook wel eens uit dat we ook wel eens een 16+ serie willen kijken met z'n tweeën. (Walking Dead bijv.) Dan mag oudste boven nog ff tv kijken ofzo. Maar toch willen we haar niet elke avond naar boven sturen. (Vaag schuldgevoel; zij heeft ook het recht om hier gewoon te zijn)
Dus nu is het wat schipperen tussen onze volwassenen-onder-elkaar-tijd en 'family-time'.
Saima : ik kan ook hele dagen alleen zijn. Heerlijk toch..?
nu scheelt het dat oudste sowieso graag op zijn kamer met de tablet rommelt.
tv op de eigen kamer hebben ze trouwens niet.
zaterdag 2 januari 2016 om 16:20
quote:VesperLynd schreef op 02 januari 2016 @ 15:57:
Ikbenik, thanks voor je reactie. Het hele clubjes en hobby's gebeuren zie ik inderdaad niet zo zitten, dus ik ben wel van plan om daar vrij streng in te zijn. Niet tien hobby's uitproberen, zodat ik zes keer per week de auto kan pakken, maar twee per kind (hmm, das vier keer per week, dan ook niet weinig, haha) haha, ik zou zeggen; begin maar eens met 1 clubje, het breidt zich vanzelf uit. Zo is het belangrijk dat je kind leert zwemmen. Dat is al meteen 1 'clubje' en zal ook wel een bepaalde commitment verwachten ('heel leuk, kind, maar vorige week was het nog atletiek, ga eerst maar eens nadenken wat je echt leuk vindt'). Geloof dat ik wel een moeder van de regeltjes ben ja, ik ook. Het helpt wel als je weer wat je wil en nodig hebt idd. en binnen die regels kan ik denk ik veel hebben.
Verder vind ik verplichtingen ook stukken minder erg als ik erop voorbereid ben en een paar gelijkgestemden vind. Als de school een bepaald rooster hanteert en het is voor mij duidelijk dat ik om de zoveel tijd iets moet doen, vind ik dat geen punt en ben ik met plezier een paar uur gezellig aanwezig. Het moet alleen niet onverwacht komen. Vriendjes die later over de vloer komen, zou ik denk ik ook geen probleem vinden, maar eerder aanmoedigen ('ga maar lekker samen spelen, mama doet even wat voor zichzelf, als er iets is, roep je maar en geen ruzie maken'). Juist als alleenstaande ouder zou het me goed doen als m'n kinderen veel contacten met anderen leggen, omdat we toch een klein wereldje hebben anders. Verder heb ik een huis in een heel klein dorp op het oog, het is een beetje een 'hippiedorp', ik ben nu wel heel benieuwd wat de naam is van dit hippiedorp; lijkt me nl heerlijk om in een hippiedorp te wonen..! Zou je me dat willen (durven) pb-en..? dus verwacht dat de kinderen daar veel buiten zijn, kunnen ravotten en dat ik er een paar goeie kennissen zal vinden.
Ik kies niet bewust voor alleen moeder zijn (wel voor het moederschap opzich;-)), maar moet wel zeggen dat het idee van een partner me meer beangstigd dan het idee van kinderen. Met een partner heb je er voor mijn gevoel een extra zorg bij, namelijk de relatie die je goed moet houden. Toen ik besloot dat ik het ook alleen zou gaan doen, voelde ik opluchting dat ik niet meer naar een man hoefde te zoeken, of altijd een man om me heen zou hebben.
En zou je een LAT relatie wel zien zitten..? Altijd iemand om me heen, zou me onzeker maken denk ik.
Ikbenik, thanks voor je reactie. Het hele clubjes en hobby's gebeuren zie ik inderdaad niet zo zitten, dus ik ben wel van plan om daar vrij streng in te zijn. Niet tien hobby's uitproberen, zodat ik zes keer per week de auto kan pakken, maar twee per kind (hmm, das vier keer per week, dan ook niet weinig, haha) haha, ik zou zeggen; begin maar eens met 1 clubje, het breidt zich vanzelf uit. Zo is het belangrijk dat je kind leert zwemmen. Dat is al meteen 1 'clubje' en zal ook wel een bepaalde commitment verwachten ('heel leuk, kind, maar vorige week was het nog atletiek, ga eerst maar eens nadenken wat je echt leuk vindt'). Geloof dat ik wel een moeder van de regeltjes ben ja, ik ook. Het helpt wel als je weer wat je wil en nodig hebt idd. en binnen die regels kan ik denk ik veel hebben.
Verder vind ik verplichtingen ook stukken minder erg als ik erop voorbereid ben en een paar gelijkgestemden vind. Als de school een bepaald rooster hanteert en het is voor mij duidelijk dat ik om de zoveel tijd iets moet doen, vind ik dat geen punt en ben ik met plezier een paar uur gezellig aanwezig. Het moet alleen niet onverwacht komen. Vriendjes die later over de vloer komen, zou ik denk ik ook geen probleem vinden, maar eerder aanmoedigen ('ga maar lekker samen spelen, mama doet even wat voor zichzelf, als er iets is, roep je maar en geen ruzie maken'). Juist als alleenstaande ouder zou het me goed doen als m'n kinderen veel contacten met anderen leggen, omdat we toch een klein wereldje hebben anders. Verder heb ik een huis in een heel klein dorp op het oog, het is een beetje een 'hippiedorp', ik ben nu wel heel benieuwd wat de naam is van dit hippiedorp; lijkt me nl heerlijk om in een hippiedorp te wonen..! Zou je me dat willen (durven) pb-en..? dus verwacht dat de kinderen daar veel buiten zijn, kunnen ravotten en dat ik er een paar goeie kennissen zal vinden.
Ik kies niet bewust voor alleen moeder zijn (wel voor het moederschap opzich;-)), maar moet wel zeggen dat het idee van een partner me meer beangstigd dan het idee van kinderen. Met een partner heb je er voor mijn gevoel een extra zorg bij, namelijk de relatie die je goed moet houden. Toen ik besloot dat ik het ook alleen zou gaan doen, voelde ik opluchting dat ik niet meer naar een man hoefde te zoeken, of altijd een man om me heen zou hebben.
En zou je een LAT relatie wel zien zitten..? Altijd iemand om me heen, zou me onzeker maken denk ik.
zaterdag 2 januari 2016 om 21:56
@ikbenik, bedankt voor het linkje nog!
@Lala1979, grappig dat je voor de klas staat. Zelf sta ik niet voor de klas, maar heb voor mijn werk weleens opleidingen gegeven. Ik vond dat ook altijd wel leuk. Spreek even voor mezelf, maar denk dat dat wel leuk is, omdat het niet zo druk is. Zelf ben je veel aan het woord en jij bepaalt zelf hoe het verloopt (wat jij ook al zegt). Het gaat ergens over. Niet over koetjes en kalfjes zeg maar.
@belgali, gek is dat eigenlijk dat het sneu voor jezelf voelt omdat de rest om je heen allemaal naar een feest is geweest. Maar wat je zelf zegt, tegen je zin naar feest is niet goed. Je moet doen wat je zelf wilt en je vooral niet sneu voelen! Maar ik snap je wel hoor.
@saima2014, ik vind het ook heerlijk om uren alleen door te brengen. De uren vliegen dan voorbij.
Over het gedeelte met kinderen kan ik niet meepraten. Heb zelf geen kinderen.
@Lala1979, grappig dat je voor de klas staat. Zelf sta ik niet voor de klas, maar heb voor mijn werk weleens opleidingen gegeven. Ik vond dat ook altijd wel leuk. Spreek even voor mezelf, maar denk dat dat wel leuk is, omdat het niet zo druk is. Zelf ben je veel aan het woord en jij bepaalt zelf hoe het verloopt (wat jij ook al zegt). Het gaat ergens over. Niet over koetjes en kalfjes zeg maar.
@belgali, gek is dat eigenlijk dat het sneu voor jezelf voelt omdat de rest om je heen allemaal naar een feest is geweest. Maar wat je zelf zegt, tegen je zin naar feest is niet goed. Je moet doen wat je zelf wilt en je vooral niet sneu voelen! Maar ik snap je wel hoor.
@saima2014, ik vind het ook heerlijk om uren alleen door te brengen. De uren vliegen dan voorbij.
Over het gedeelte met kinderen kan ik niet meepraten. Heb zelf geen kinderen.
zondag 3 januari 2016 om 09:42
quote:Snorhaar schreef op 31 december 2015 @ 13:23:
[...]
Ik ben nog bezig met bijlezen, maar hier wil ik wel even op reageren Laatst was er een feestje in een kroeg van een collega die een bepaalde periode afsluit. Ze hield daarbij een toespraak om alle mensen die bedanken die de afgelopen jaren een rol in haar leven hebben gespeeld. Zeer extravert dus Daarbij kwam ik op een gegeven moment ook voorbij: "Dankjewel Snorhaar voor af en toe eens een zinnig gesprek tussen al het geklets door" of iets in die richting. Ik vond dat toch wel fijn en erg typisch. Moest meteen aan dit topic denken.
Wat een lieve collega is dat, Snorhaar. 't Lijkt me inderdaad heel fijn om zo onverwacht zoiets te horen.
[...]
Ik ben nog bezig met bijlezen, maar hier wil ik wel even op reageren Laatst was er een feestje in een kroeg van een collega die een bepaalde periode afsluit. Ze hield daarbij een toespraak om alle mensen die bedanken die de afgelopen jaren een rol in haar leven hebben gespeeld. Zeer extravert dus Daarbij kwam ik op een gegeven moment ook voorbij: "Dankjewel Snorhaar voor af en toe eens een zinnig gesprek tussen al het geklets door" of iets in die richting. Ik vond dat toch wel fijn en erg typisch. Moest meteen aan dit topic denken.
Wat een lieve collega is dat, Snorhaar. 't Lijkt me inderdaad heel fijn om zo onverwacht zoiets te horen.
zondag 3 januari 2016 om 09:58
Ik wil ook nog graag even reageren introvert zijn in combinatie met kinderen. Mijn eigen kinderen zijn al lang volwassen. Toen ze nog klein waren, had ik geen moeite met het moeder zijn. Doordat ze 's avonds nog vroeg naar bed gingen had ik best regelmatig tijd voor mezelf (mijn man werkte in ploegendienst, en was dus 's avonds vaak weg). Ik vond het heerlijk om rustige dingen samen met ze doen, er is hier heel wat afgeknutseld in huis, of voorgelezen. Of samen een boswandeling maken, zoiets vond ik ook fijn. Mijn man was meer voor de wilde spelletjes, stoeien, voetballen e.d. Ik vond het wel moeilijk toen ze wat ouder werden. Op de middelbare school was er altijd wel een vroeg uit, of laat beginnen of zo..... waardoor ik op mijn vrije dag van het werk (ik werk 4 dagen) er toch vaak één om me heen had. En natuurlijk gingen ze 's avonds langzaam aan later naar bed. Mijn oudste en mijn jongste zijn allebei ook best introvert, maar die middelste...... pffff....... druktemaker........ Een lieve druktemaker, dat gelukkig wel, maar zij vrat energie bij me weg. Het kostte me ontzettend veel moeite om haar te sturen met bijvoorbeeld schoolwerk, het leek vaak of ik - heel rustig - niet tot haar drukke brein door kon dringen met boodschappen als 'kamer opruimen' of 'op tijd je huiswerk maken'.
Inmiddels ben ik alweer enkele jaren oma van twee prachtige kleindochters en een baby-kleinzoon. En daar geniet ik eigenlijk meer van, dan van het zelf moeder zijn. Het is niet zo continu, als ze komen logeren is het 1 vermoeiende zaterdag, 1 hele vroege zondagochtend, en daarna weer heerlijk RUST. Daar kan ik met best op instellen, ik weet immers van te voren dat het maar even duurt. En mijn man kent me, hij neemt ze ook wel eens mee naar het speelveldje om even lekker met ze te rennen of te fietsen. Dan zijn hun energie weer even kwijt, en is die van mij weer opgeladen.
Inmiddels ben ik alweer enkele jaren oma van twee prachtige kleindochters en een baby-kleinzoon. En daar geniet ik eigenlijk meer van, dan van het zelf moeder zijn. Het is niet zo continu, als ze komen logeren is het 1 vermoeiende zaterdag, 1 hele vroege zondagochtend, en daarna weer heerlijk RUST. Daar kan ik met best op instellen, ik weet immers van te voren dat het maar even duurt. En mijn man kent me, hij neemt ze ook wel eens mee naar het speelveldje om even lekker met ze te rennen of te fietsen. Dan zijn hun energie weer even kwijt, en is die van mij weer opgeladen.
zondag 3 januari 2016 om 10:13
quote:Thirtyplus schreef op 30 december 2015 @ 12:57:
[...]
Omdat ik dagelijks tegen problemen aanloop door hoe ik ben (ik ben heel introvert, onzeker en verlegen, een fatale combinatie) heb ik er ook moeite mee te accepteren hoe mijn leven eruit blijft zien omdat ik zo ben en doe.
Eigenlijk ben ik me er door dit topic meer van bewust geworden dat introvert, onzeker en verlegen drie verschillende begrippen zijn. 't Is inderdaad een hele moeilijke combinatie, als je met alle drie te maken hebt. Ik zie het ook echt als de oorzaak dat ik op het gebied van werk ben blijven steken in banen beneden mijn mogelijkheden, ik werk nu eenmaal het liefst stilletjes op de achtergrond (administratie) en daarin is op HBO-niveau niet echt iets te vinden. Sterker nog, mijn vorige baan ben ik kwijtgeraakt omdat ik werd overschaduwd door een veel jongere, minder ervaren maar wel veel meer 'aanwezige' collega. (i.v.m. de crisis wat het 'zij eruit' of 'jij eruit', en ja, ik kon dus niet goed genoeg voor mezelf opkomen.)
Ik vind wel dat het leven makkelijker wordt nu ik wat ouder ben. Dat ik geen carriere heb gemaakt boeit me eigenlijk niet zo, ik heb die behoefte nooit gevoeld en ik mis het dus niet. Ik vind het ook steeds minder belangrijk hoe andere mensen mij zien, ik weet dat sommigen mij een saaie grijze muis vinden en - eerlijk is eerlijk - dat bén ik ook. Gelukkig word ik in mijn huidige baan door mij overwegend véél jongere collega's best geaccepteerd. Een deel van hen gaat 1x per maand stappen (bioscoop, kroeg of zoiets). Eerst vroegen ze mij ook mee, maar ik heb uitgelegd dat ik daar niet zo'n behoefte aan heb. En gelukkig snappen ze dat best, ze vragen me nu ook niet meer. Mezelf accepteren heeft - zo voel ik het - toch wel tot gevolg dat anderen je ook makkelijker accepteren. Beter dan geforceerd meedoen, ik denk dat anderen dan toch aanvoelen dat je 'onecht' bent.
[...]
Omdat ik dagelijks tegen problemen aanloop door hoe ik ben (ik ben heel introvert, onzeker en verlegen, een fatale combinatie) heb ik er ook moeite mee te accepteren hoe mijn leven eruit blijft zien omdat ik zo ben en doe.
Eigenlijk ben ik me er door dit topic meer van bewust geworden dat introvert, onzeker en verlegen drie verschillende begrippen zijn. 't Is inderdaad een hele moeilijke combinatie, als je met alle drie te maken hebt. Ik zie het ook echt als de oorzaak dat ik op het gebied van werk ben blijven steken in banen beneden mijn mogelijkheden, ik werk nu eenmaal het liefst stilletjes op de achtergrond (administratie) en daarin is op HBO-niveau niet echt iets te vinden. Sterker nog, mijn vorige baan ben ik kwijtgeraakt omdat ik werd overschaduwd door een veel jongere, minder ervaren maar wel veel meer 'aanwezige' collega. (i.v.m. de crisis wat het 'zij eruit' of 'jij eruit', en ja, ik kon dus niet goed genoeg voor mezelf opkomen.)
Ik vind wel dat het leven makkelijker wordt nu ik wat ouder ben. Dat ik geen carriere heb gemaakt boeit me eigenlijk niet zo, ik heb die behoefte nooit gevoeld en ik mis het dus niet. Ik vind het ook steeds minder belangrijk hoe andere mensen mij zien, ik weet dat sommigen mij een saaie grijze muis vinden en - eerlijk is eerlijk - dat bén ik ook. Gelukkig word ik in mijn huidige baan door mij overwegend véél jongere collega's best geaccepteerd. Een deel van hen gaat 1x per maand stappen (bioscoop, kroeg of zoiets). Eerst vroegen ze mij ook mee, maar ik heb uitgelegd dat ik daar niet zo'n behoefte aan heb. En gelukkig snappen ze dat best, ze vragen me nu ook niet meer. Mezelf accepteren heeft - zo voel ik het - toch wel tot gevolg dat anderen je ook makkelijker accepteren. Beter dan geforceerd meedoen, ik denk dat anderen dan toch aanvoelen dat je 'onecht' bent.
zondag 3 januari 2016 om 12:41
quote:VecchiaDonna schreef op 03 januari 2016 @ 10:13:
[...]
(...), mijn vorige baan ben ik kwijtgeraakt omdat ik werd overschaduwd door een veel jongere, minder ervaren maar wel veel meer 'aanwezige' collega. (i.v.m. de crisis wat het 'zij eruit' of 'jij eruit', en ja, ik kon dus niet goed genoeg voor mezelf opkomen.)
Ik vind wel dat het leven makkelijker wordt nu ik wat ouder ben (...)... Mezelf accepteren heeft - zo voel ik het - toch wel tot gevolg dat anderen je ook makkelijker accepteren. Beter dan geforceerd meedoen, ik denk dat anderen dan toch aanvoelen dat je 'onecht' bent.
Eerste alinea: wat erg..! Is het niet 'last in first out'..?
Tweede alinea: ik denk dat dit de hele 'clou' is. Zelf acceptatie. Zodra je durft om achter jezelf te gaan staan, onvoorwaardelijk, dan ben je sterk. Mensen accepteren mensen die 'anders' zijn wel, mits die zichzelf trouw zijn. Kijk naar sommige bn-ers op tv. Niet knap, bovenmatig intelligent, zonder speciaal talent. Wat maakt dat we ze graag mogen, dat we ze accepteren? Kijk naar een Marc-Marie Huijbregts (schrijf je dat zo?), klein mannetje, kalend, piepstemmetje, maar hij zet zichzelf neer, is scherp, durft af te wijken, zelfs als hij aan tafel zit met een heleboel opgepompte bobo's. HIJ stelt de vraag die iedereen stiekem denkt, maar niet durft te stellen.
Heerlijk vind ik dat.
Ik zou willen dat ik dat iets meer had. Die zelfacceptatie. Durven staan voor jezelf, ongeacht wat de ander ervan zou kunnen denken.
[...]
(...), mijn vorige baan ben ik kwijtgeraakt omdat ik werd overschaduwd door een veel jongere, minder ervaren maar wel veel meer 'aanwezige' collega. (i.v.m. de crisis wat het 'zij eruit' of 'jij eruit', en ja, ik kon dus niet goed genoeg voor mezelf opkomen.)
Ik vind wel dat het leven makkelijker wordt nu ik wat ouder ben (...)... Mezelf accepteren heeft - zo voel ik het - toch wel tot gevolg dat anderen je ook makkelijker accepteren. Beter dan geforceerd meedoen, ik denk dat anderen dan toch aanvoelen dat je 'onecht' bent.
Eerste alinea: wat erg..! Is het niet 'last in first out'..?
Tweede alinea: ik denk dat dit de hele 'clou' is. Zelf acceptatie. Zodra je durft om achter jezelf te gaan staan, onvoorwaardelijk, dan ben je sterk. Mensen accepteren mensen die 'anders' zijn wel, mits die zichzelf trouw zijn. Kijk naar sommige bn-ers op tv. Niet knap, bovenmatig intelligent, zonder speciaal talent. Wat maakt dat we ze graag mogen, dat we ze accepteren? Kijk naar een Marc-Marie Huijbregts (schrijf je dat zo?), klein mannetje, kalend, piepstemmetje, maar hij zet zichzelf neer, is scherp, durft af te wijken, zelfs als hij aan tafel zit met een heleboel opgepompte bobo's. HIJ stelt de vraag die iedereen stiekem denkt, maar niet durft te stellen.
Heerlijk vind ik dat.
Ik zou willen dat ik dat iets meer had. Die zelfacceptatie. Durven staan voor jezelf, ongeacht wat de ander ervan zou kunnen denken.
maandag 4 januari 2016 om 09:17
Hm, hier nog een ambivert. Ik heb dagelijks een bepaalde dosis (diepzinnig maar ook melig) contact nodig om me verbonden te voelen met mensen. Als ik dat niet heb voel ik me heel leeg en alleen op de wereld. Maar tegelijkertijd kan ik er enorm van genieten om alleen te zijn en in groepen gedij ik zelden. Al moet ik zeggen dat er soms een groep is waarin ik me echt thuis voel en dan is het heel fijn. Maar dat zijn ook vaak groepen met vreemde vogels die ik niet snel weer tegenkom.
Mijn vriend herken ik behoorlijk in de beschrijving van introvert zoals jullie die geven. Ik voer altijd oorlog met het feit dat hij naast zijn drukke werk en studie tijd nodig heeft om op te laden en daarna weinig tot geen tijd voor mij heeft. Ik probeer nu mijn wapens onschadelijk te maken en vrede te sluiten met dit feit door wat meer over introversie te lezen, maar eerst moet ik over het gevoel heen dat zijn 'ik heb geen tijd voor je' iets met zijn gevoelens voor mij te maken heeft. :/
Mijn vriend herken ik behoorlijk in de beschrijving van introvert zoals jullie die geven. Ik voer altijd oorlog met het feit dat hij naast zijn drukke werk en studie tijd nodig heeft om op te laden en daarna weinig tot geen tijd voor mij heeft. Ik probeer nu mijn wapens onschadelijk te maken en vrede te sluiten met dit feit door wat meer over introversie te lezen, maar eerst moet ik over het gevoel heen dat zijn 'ik heb geen tijd voor je' iets met zijn gevoelens voor mij te maken heeft. :/
maandag 4 januari 2016 om 10:48
Tjaaaa ik ben wat laat met m'n nieuwjaarswensen maar oudejaarsavond hebben we doorgebracht bij schoonfamilie, en i.p.v. half 10 lag ik nu pas om half 2 op bed. Dat heb ik terug mogen betalen met een heerlijke migraineaanval die pas in de loop van 2 januari wegtrok. Met manlief geëvalueerd, en onze voorkeur is om volgend jaar lekker thuis te blijven en als het even kan gewoon in bed te duiken (we zien wel of we om 12 uur wakker zijn). Enige wat me tegenhoudt zijn de kinderen, vind het voor hen jammer als ze later niet terug kunnen kijken op een leuke oudejaarstraditie. Daar dus nog een evenwicht in zien te vinden.
Hier inmiddels de eerste nieuwjaarswensen uitgewisseld, ging poppetje voor poppetje (iedereen zat door het hele pand verspreid) en dat beviel me eigenlijk wel, hier zijn we weer goed doorheen gekomen.
Hier inmiddels de eerste nieuwjaarswensen uitgewisseld, ging poppetje voor poppetje (iedereen zat door het hele pand verspreid) en dat beviel me eigenlijk wel, hier zijn we weer goed doorheen gekomen.
maandag 4 januari 2016 om 11:00
VesperLynd, vergeet ook niet dat je met je kind mee groeit. Als ik achteraf terug kijk denk ik weleens: hoe heb ik dat overleefd? Maar op het moment zelf handel je gewoon, want je kunt niet anders, het is vanzelfsprekend. En tot nu toe kan ik gelukkig zeggen dat ik het alleen maar leuker vind worden. Ik heb al eens aan anderen gevraagd wanneer dat gevoel dan ophoudt, bij welke leeftijd bijvoorbeeld, maar geruststellend genoeg is het antwoord dan steeds: elke leeftijd heeft wel wat, het blijft overwegend leuk, ook al zijn ze 40
Bleh, ik zit zelf nog wel in dubio, zaterdag na trainen is er een nieuwjaarsfeestje. Vrijwel niemand ken ik echt goed, ik zou daar alleen maar heen gaan om er meer 'bij' te horen. En dan vooral mijn echtgenoot meeslepen, want die durft wel met iedereen te praten (en zal het waarschijnlijk een leuk feestje vinden). Liefste ga ik niet, heb daarna nog elders een feestje ook, dus een gerechtvaardigd smoesje ligt al klaar. Het voelt wat laf om niet te gaan.
Bleh, ik zit zelf nog wel in dubio, zaterdag na trainen is er een nieuwjaarsfeestje. Vrijwel niemand ken ik echt goed, ik zou daar alleen maar heen gaan om er meer 'bij' te horen. En dan vooral mijn echtgenoot meeslepen, want die durft wel met iedereen te praten (en zal het waarschijnlijk een leuk feestje vinden). Liefste ga ik niet, heb daarna nog elders een feestje ook, dus een gerechtvaardigd smoesje ligt al klaar. Het voelt wat laf om niet te gaan.
maandag 4 januari 2016 om 17:28
Introvert persoon meldt zich! Gelukkig was ik me er altijd al van bewust, dus zoals TO het beschrijft heb ik het niet ervaren. Ik kan best mensen om me heen hebben, maar moet wel altijd daarna even opladen. Omdat ik altijd vrij stil ben op verjaardagen/visite/vul maar in, denkt men dat ik arrogant ben. Herkennen meer mensen dat?
vrijdag 8 januari 2016 om 12:34
Ik lees ook mee! Heel veel herkenning en ook een soort opluchting
Ik heb er nog steeds moeite mee om te accepteren dat ik introvert ben. Vooral nu ik ben gaan werken in een groot bedrijf drukt het me weer eens met mijn neus op de feiten en maakt het me onzeker en ook verdrietig. Je "moet" jezelf profileren, zichtbaarder maken, meedoen met sociale activiteiten met je team en die eeuwige borrels en uitjes. Ik hou er niet van. Ik kan heel goed alleen zijn, soms dagenlang, heerlijk! Maar ik heb daarna ook wel weer wat sociaal contact nodig om mezelf uit mijn cocon te trekken anders voel ik me toch een beetje depri. Niet eenzaam, dat ben ik eigenlijk nooit. Ik voel me vaak raar en of ik niet zo goed mee kan komen in de wereld. Het is toch allemaal wat meer ingericht voor extraverte mensen, en mensen vinden het zielig als je veel alleen bent.
Er zijn veel dingen die ik lastig vind aan het introvert zijn, zeker omdat ik ook onzeker ben in veel situaties en ook nog eens verlegen. Vooral in sociale situaties voel ik me eigenlijk nooit op mijn gemak. Verder vind ik het jammer dat ik nooit echt spontaan kan reageren, dat zorgt toch voor een bepaalde teleurstelling bij anderen (zo voel ik het, en soms merk ik het ook duidelijk). Ik durf bijvoorbeeld niet te zingen waar anderen bij zijn, zoiets stoms! Het zou bevrijdend zijn als ik dat gewoon zou doen. Hetzelfde geldt voor ad rem reageren, of de juiste dingen zeggen op het moment dat je met iemand in gesprek of discussie bent. Het had me in werksituaties een stuk verder kunnen brengen dan waar ik nu ben.
Ik heb mezelf geleerd tijd te nemen om over een antwoord na te denken, of als ik boos of verdrietig ben ook uitspreken dat ik mezelf nu niet kan uiten maar even tijd nodig heb. Ook wilde ik altijd vriendinnen en kennissen niet teleurstellen door te zeggen dat ik geen tijd had (of geen zin) en plande ik weleens een afspraak op een doordeweekse avond. Ik denk dat ik dat gewoon niet meer ga doen, om mezelf die tijd te geven om op te laden na een lange werkdag. Verder doet het me goed als ik van mensen hoor dat ik een rustpunt ben, ze rustig van mij worden, ik relaxed gezelschap ben, goed luister, lief ben of ze goede adviezen geef. En mijn onzekerheid ben ik aan het aanpakken door dingen te doen die ik eng vind
Stel dat de hele wereld extravert is, je zou er gek van worden wij houden de boel tenminste in balans.
Ik heb er nog steeds moeite mee om te accepteren dat ik introvert ben. Vooral nu ik ben gaan werken in een groot bedrijf drukt het me weer eens met mijn neus op de feiten en maakt het me onzeker en ook verdrietig. Je "moet" jezelf profileren, zichtbaarder maken, meedoen met sociale activiteiten met je team en die eeuwige borrels en uitjes. Ik hou er niet van. Ik kan heel goed alleen zijn, soms dagenlang, heerlijk! Maar ik heb daarna ook wel weer wat sociaal contact nodig om mezelf uit mijn cocon te trekken anders voel ik me toch een beetje depri. Niet eenzaam, dat ben ik eigenlijk nooit. Ik voel me vaak raar en of ik niet zo goed mee kan komen in de wereld. Het is toch allemaal wat meer ingericht voor extraverte mensen, en mensen vinden het zielig als je veel alleen bent.
Er zijn veel dingen die ik lastig vind aan het introvert zijn, zeker omdat ik ook onzeker ben in veel situaties en ook nog eens verlegen. Vooral in sociale situaties voel ik me eigenlijk nooit op mijn gemak. Verder vind ik het jammer dat ik nooit echt spontaan kan reageren, dat zorgt toch voor een bepaalde teleurstelling bij anderen (zo voel ik het, en soms merk ik het ook duidelijk). Ik durf bijvoorbeeld niet te zingen waar anderen bij zijn, zoiets stoms! Het zou bevrijdend zijn als ik dat gewoon zou doen. Hetzelfde geldt voor ad rem reageren, of de juiste dingen zeggen op het moment dat je met iemand in gesprek of discussie bent. Het had me in werksituaties een stuk verder kunnen brengen dan waar ik nu ben.
Ik heb mezelf geleerd tijd te nemen om over een antwoord na te denken, of als ik boos of verdrietig ben ook uitspreken dat ik mezelf nu niet kan uiten maar even tijd nodig heb. Ook wilde ik altijd vriendinnen en kennissen niet teleurstellen door te zeggen dat ik geen tijd had (of geen zin) en plande ik weleens een afspraak op een doordeweekse avond. Ik denk dat ik dat gewoon niet meer ga doen, om mezelf die tijd te geven om op te laden na een lange werkdag. Verder doet het me goed als ik van mensen hoor dat ik een rustpunt ben, ze rustig van mij worden, ik relaxed gezelschap ben, goed luister, lief ben of ze goede adviezen geef. En mijn onzekerheid ben ik aan het aanpakken door dingen te doen die ik eng vind
Stel dat de hele wereld extravert is, je zou er gek van worden wij houden de boel tenminste in balans.
vrijdag 8 januari 2016 om 14:01
@Cortana, haha, ik heb mezelf altijd best wel een muts gevonden omdat ik doordeweeks 's avonds vrijwel nooit afspraken heb. Inmiddels weet ik dat het niets met mutsigheid te maken heeft, maar dat ik die paar uurtjes alleen gewoon nodig heb. Binnenkort heb ik 10 weken lang elke maandagavond cursus. Van de ene kant heb ik er zin in, van de andere kant weet ik dat het een zwaar begin van de week ga vinden.
.
quote:Emma-82 schreef op 04 januari 2016 @ 17:28:
Omdat ik altijd vrij stil ben op verjaardagen/visite/vul maar in, denkt men dat ik arrogant ben. Herkennen meer mensen dat?Ik weet dat mensen mij ook weleens arrogant vinden (of denken dat ik dat ben). Ik denk dat het komt omdat ik heel slecht tegen prietpraat kan en het me niet zo goed lukt om dat te verbergen. Ik vermoed dat mensen dan denken dat ik me te goed voel voor praatjes over het weer ofzo.
.
quote:Emma-82 schreef op 04 januari 2016 @ 17:28:
Omdat ik altijd vrij stil ben op verjaardagen/visite/vul maar in, denkt men dat ik arrogant ben. Herkennen meer mensen dat?Ik weet dat mensen mij ook weleens arrogant vinden (of denken dat ik dat ben). Ik denk dat het komt omdat ik heel slecht tegen prietpraat kan en het me niet zo goed lukt om dat te verbergen. Ik vermoed dat mensen dan denken dat ik me te goed voel voor praatjes over het weer ofzo.
vrijdag 8 april 2016 om 16:31
quote:Emma-82 schreef op 04 januari 2016 @ 17:28:
Omdat ik altijd vrij stil ben op verjaardagen/visite/vul maar in, denkt men dat ik arrogant ben. Herkennen meer mensen dat?
Geen idee. Denk het wel.
Laatst nog een BBQ van mijn vriend z'n werk gehad. Hij rookt en dat moest buiten. Nadat hij ging stond ik daar en de rest was met elkaar aan het praten aan van die statafels. Behalve 1 vrouw. En toen werd het wat ongemakkelijk... want ik zei niks tegen haar, zij niet tegen mij. Geen van beide begon een gesprek.
Ik ben maar m'n jas op gaan hangen en m'n haar ff gedaan. Toen ik daarvan terugkwam stond ze er nog steeds, en weer geen van beide knoopt een gesprek aan...
Waarom weet ik nou nooit iets te zeggen?! Waarom kan ik geen gesprek beginnen, of überhaupt net zoals elk normaal persoon volhouden?
Pffffffffff.
Omdat ik altijd vrij stil ben op verjaardagen/visite/vul maar in, denkt men dat ik arrogant ben. Herkennen meer mensen dat?
Geen idee. Denk het wel.
Laatst nog een BBQ van mijn vriend z'n werk gehad. Hij rookt en dat moest buiten. Nadat hij ging stond ik daar en de rest was met elkaar aan het praten aan van die statafels. Behalve 1 vrouw. En toen werd het wat ongemakkelijk... want ik zei niks tegen haar, zij niet tegen mij. Geen van beide begon een gesprek.
Ik ben maar m'n jas op gaan hangen en m'n haar ff gedaan. Toen ik daarvan terugkwam stond ze er nog steeds, en weer geen van beide knoopt een gesprek aan...
Waarom weet ik nou nooit iets te zeggen?! Waarom kan ik geen gesprek beginnen, of überhaupt net zoals elk normaal persoon volhouden?
Pffffffffff.
anoniem_236993 wijzigde dit bericht op 08-04-2016 21:22
Reden: Puntje waar geen puntje moest.
Reden: Puntje waar geen puntje moest.
% gewijzigd
vrijdag 8 april 2016 om 17:04
quote:Anoniem16032016010101 schreef op 25 januari 2016 @ 19:34:
Poeh hee, stil hier... Of is het flauw om dat tegen introverten te zeggen?
Ik weet overigens niet of het met introvert te maken heeft, maar ik ben echt een expert in een gevecht tussen gevoel en verstand en kan me zelf daar aardig dol mee krijgen.
En ik wil dan echt wel praten (nou ja dat wil ik helemaal niet maar het lucht wel op) en dat lukt ook wel met mensen die ik vertrouw maar daar komt dan vaak wel een hoop emotie bij.
Poeh hee, stil hier... Of is het flauw om dat tegen introverten te zeggen?
Ik weet overigens niet of het met introvert te maken heeft, maar ik ben echt een expert in een gevecht tussen gevoel en verstand en kan me zelf daar aardig dol mee krijgen.
En ik wil dan echt wel praten (nou ja dat wil ik helemaal niet maar het lucht wel op) en dat lukt ook wel met mensen die ik vertrouw maar daar komt dan vaak wel een hoop emotie bij.
vrijdag 8 april 2016 om 17:37
quote:Wolder schreef op 08 april 2016 @ 16:31:
[...]
Geen idee. Denk het wel.
Laatst nog een BBQ van mijn vriend z'n werk gehad. Hij rookt en dat moest buiten. Nadat hij ging stond ik daar en de rest was met elkaar aan het praten aan van die statafels. Behalve 1 vrouw. En toen werd het wat ongemakkelijk... want ik zei niks tegen haar, zij niet tegen mij. Geen van beide begon een gesprek.
Ik ben maar m'n jas op gaan hangen en m'n haar ff gedaan. Toen ik daarvan. Terugkwam stond ze er nog steeds, en weer geen van beide knoopt een gesprek aan...
Waarom weet ik nou nooit iets te zeggen?! Waarom kan ik geen gesprek beginnen, of überhaupt net zoals elk normaal persoon volhouden?
Pffffffffff.
Oooh, dit is zo herkenbaar!!
Ik ga dit topic maar eens lezen geloof ik, ik heb het idee dat ik er heel veel in ga herkennen.
[...]
Geen idee. Denk het wel.
Laatst nog een BBQ van mijn vriend z'n werk gehad. Hij rookt en dat moest buiten. Nadat hij ging stond ik daar en de rest was met elkaar aan het praten aan van die statafels. Behalve 1 vrouw. En toen werd het wat ongemakkelijk... want ik zei niks tegen haar, zij niet tegen mij. Geen van beide begon een gesprek.
Ik ben maar m'n jas op gaan hangen en m'n haar ff gedaan. Toen ik daarvan. Terugkwam stond ze er nog steeds, en weer geen van beide knoopt een gesprek aan...
Waarom weet ik nou nooit iets te zeggen?! Waarom kan ik geen gesprek beginnen, of überhaupt net zoals elk normaal persoon volhouden?
Pffffffffff.
Oooh, dit is zo herkenbaar!!
Ik ga dit topic maar eens lezen geloof ik, ik heb het idee dat ik er heel veel in ga herkennen.
vrijdag 8 april 2016 om 18:09
Voor mij ook!
Mijn moeder, zus en broer kunnen erg makkelijk contact maken,
maar ik vind het zo lastig...
Als iemand begint klets ik echt wel terug hoor, maar op iemand afstappen
en een gesprek beginnen is een drama.
En ik weet dat het niet handig is om dat te gaan veroordelen maar die
neiging heb ik wel aangezien mijn familie er geen moeite mee heeft.
Mijn moeder, zus en broer kunnen erg makkelijk contact maken,
maar ik vind het zo lastig...
Als iemand begint klets ik echt wel terug hoor, maar op iemand afstappen
en een gesprek beginnen is een drama.
En ik weet dat het niet handig is om dat te gaan veroordelen maar die
neiging heb ik wel aangezien mijn familie er geen moeite mee heeft.
vrijdag 8 april 2016 om 19:06
Ik ga ook maar eens meeschrijven!
Ik heb enkele reacties gelezen van jullie en ik herken heel erg veel van mijzelf erin. Ik houd van sociale contact, zolang ik maar weet dat er over een tijdje een limiet aan zit. Momenteel studeer ik nog, op school ben ik sociaal en ben ik aan de babbel, maar dan weet ik zodra ik thuis kom, dan heb ik tijd voor mijzelf. Deze tijd heb ik dan ook wel echt nodig om alles te kunnen verwerken. Ik heb net een hele drukke periode achter de rug (met heel veel afspraken en verplichtingen), waarvan ik nu helemaal uitgeput ben. Gelukkig heb ik komende week even de tijd om alles op te laden. Daarna vertrek ik voor een paar dagen met een groep van 20 man, waarbij je dus ook veel activiteiten hebt en geen me-time. Tegen dat soort dagen zie ik vaak best wel op, juist de avonden heb ik nodig om alles weer even op zijn plaats te krijgen.
De laatste tijd merk ik van mijzelf dat ik mijzelf een klein beetje voorbij loop, ik regel van alles en heb amper tijd voor mijzelf. Ik wil graag wil even de rust in mijzelf terug te kunnen laten keren.
Wat wel weer een sterk punt van mijzelf is, is dat ik wel weer redelijk goed ben in small talk. Small talk gaat mij vrij makkelijk af als ik het idee heb dat de mensen waarmee ik praat in een lagere 'positie' dan ikzelf bevinden. Dan kan ik echt praten als brugman Maar zodra er een tweede afspraak is of wanneer iemand een hogere positie heeft, dan klap ik vaak dicht.
Ik ben sinds kind af aan altijd al op mijzelf geweest. Nooit echt veel vrienden gehad, vaak maar een paar hechte vrienden.
Ik heb enkele reacties gelezen van jullie en ik herken heel erg veel van mijzelf erin. Ik houd van sociale contact, zolang ik maar weet dat er over een tijdje een limiet aan zit. Momenteel studeer ik nog, op school ben ik sociaal en ben ik aan de babbel, maar dan weet ik zodra ik thuis kom, dan heb ik tijd voor mijzelf. Deze tijd heb ik dan ook wel echt nodig om alles te kunnen verwerken. Ik heb net een hele drukke periode achter de rug (met heel veel afspraken en verplichtingen), waarvan ik nu helemaal uitgeput ben. Gelukkig heb ik komende week even de tijd om alles op te laden. Daarna vertrek ik voor een paar dagen met een groep van 20 man, waarbij je dus ook veel activiteiten hebt en geen me-time. Tegen dat soort dagen zie ik vaak best wel op, juist de avonden heb ik nodig om alles weer even op zijn plaats te krijgen.
De laatste tijd merk ik van mijzelf dat ik mijzelf een klein beetje voorbij loop, ik regel van alles en heb amper tijd voor mijzelf. Ik wil graag wil even de rust in mijzelf terug te kunnen laten keren.
Wat wel weer een sterk punt van mijzelf is, is dat ik wel weer redelijk goed ben in small talk. Small talk gaat mij vrij makkelijk af als ik het idee heb dat de mensen waarmee ik praat in een lagere 'positie' dan ikzelf bevinden. Dan kan ik echt praten als brugman Maar zodra er een tweede afspraak is of wanneer iemand een hogere positie heeft, dan klap ik vaak dicht.
Ik ben sinds kind af aan altijd al op mijzelf geweest. Nooit echt veel vrienden gehad, vaak maar een paar hechte vrienden.
A smooth sea never made a skilled sailor.
vrijdag 8 april 2016 om 19:31
Ik vraag me af hoe jullie dat doen met sociale situaties. Zoals een groep collega's die dan een keer in de maand na het werk iets gaan drinken of uit eten gaan en dan vragen of ik mee wil. Voor mij hoeft dat echt niet, sterker nog, ik wil niet. Ik vind het fijn om op het werk goed contact te hebben, om leuk met elkaar om te gaan, dingen te delen enzo, maar dat hoef ik dan 's avonds ook nog. Uit eten vind ik helemaal niet leuk, ik doe het niet voor het eten (want man kookt heel goed) en ik zit altijd net op de verkeerde plek aan tafel. Naast iemand met wie het gesprek stil valt, of die alleen maar over zichzelf kan praten of, nog erger, bij een oneven aantal als enige aan het einde met niemand tegenover je. Om de een of andere reden krijg ik dat altijd weer voor elkaar.
En iedereen zegt dan, ga mee, is toch gezellig, maar ik vind het niet gezellig. Maar hoe zeg je dat dan aardig? Ik bedoel, het ligt niet aan hen, maar ik vind het gewoon niet leuk om te borrelen of uit eten te gaan. En dat is heel raar, want dat vindt iedereen toch leuk?
Ik ben heel benieuwd hoe jullie dat aanpakken.
En iedereen zegt dan, ga mee, is toch gezellig, maar ik vind het niet gezellig. Maar hoe zeg je dat dan aardig? Ik bedoel, het ligt niet aan hen, maar ik vind het gewoon niet leuk om te borrelen of uit eten te gaan. En dat is heel raar, want dat vindt iedereen toch leuk?
Ik ben heel benieuwd hoe jullie dat aanpakken.
vrijdag 8 april 2016 om 19:37
quote:blauwmetstippen schreef op 08 april 2016 @ 19:31:
Ik ben heel benieuwd hoe jullie dat aanpakken.
Ik duik zoveel ik kan
Gelukkig heb ik geen fanatieke borrelcollega's om me heen, maar als ik het enigszins kan maken, zeg ik dat ik helaas, helaas al een andere afspraak heb. Etentjes vind ik echt vreselijk, daar wil ik zelfs nog wel een griepje voor veinzen. Bij borrels waar ik niet omheen kan, probeer ik er na het eerste drankje ongezien tussenuit te piepen.
Ik ben heel benieuwd hoe jullie dat aanpakken.
Ik duik zoveel ik kan
Gelukkig heb ik geen fanatieke borrelcollega's om me heen, maar als ik het enigszins kan maken, zeg ik dat ik helaas, helaas al een andere afspraak heb. Etentjes vind ik echt vreselijk, daar wil ik zelfs nog wel een griepje voor veinzen. Bij borrels waar ik niet omheen kan, probeer ik er na het eerste drankje ongezien tussenuit te piepen.
vrijdag 8 april 2016 om 20:04
Ja, die strategie hanteer ik ook. Ik ga mezelf echt niet (meer) in bochten wringen voor dergelijke dingen, geen zin meer in. Maar de waarheid zeggen kan nu eenmaal niet. Dus als het niet verplicht is (dus buiten werktijd met collega's onderling) kan ik "helaas" nooit (vroeger kon ik mijn kind altijd inzetten "ja sorry, geen oppas, vriend moet werken", maar dat wordt steeds lastiger nu -ie 14 is ).
Verplichte toestanden als bijeenkomsten met aansluitende borrel enzo; een of twee drankjes en dan onopvallend verdwijnen (zuchtend van opluchting).
Verplichte toestanden als bijeenkomsten met aansluitende borrel enzo; een of twee drankjes en dan onopvallend verdwijnen (zuchtend van opluchting).
Nothing happens for a reason
