Kind depressief maar weigert hulp

Mijn dochter (16) is sinds een aantal maanden depressief. In december heeft zij een suicidepoging gedaan. Crisisdienst is toen ingeschakeld en doorverwezen naar ggz-jeugd. Op school aangepast programma (sommige vakken volgt ze niet meer, besloten dat ze eind dit schooljaar stopt met havo en overstapt naar mbo, omdat ze het niet meer trekt en al een keer is blijven zitten). Waar ze in eerste instantie nog wel naar school ging, gaat ze nu helemaal niet meer. Ze ligt in haar bed, komt er niet uit. Ze heeft een enorme angst voor mensen die boos op haar zijn (alle leraren zijn boos bv) en een enorme angst hoe andere mensen naar haar kijken.

Ze weigert eigenlijk alle hulp. Ze is, wonder boven wonder, mee gegaan naar intake ggz, maar morgen heeft ze haar eerste gesprek met de psycholoog en ze geeft nu alweer aan niet te willen gaan.

En ik weet het niet meer. Als zij niet gaat, krijgen wij als ouders ook geen hulp meer. Want ggz-jeugd. Dan worden we doorgestuurd naar de gemeente voor ondersteuning, waar de wachtlijst 9 maanden tot een jaar is.

Soms heb ik even verbinding. Dan praat ze, krijg ik mondjesmaat te horen wat er in haar omgaat. Maar vaker sluit ze zich af. Bij een beetje druk keert ze zich af. Luisteren naar wat helpt (je bed uit komen, ritme, bewegen ed) wil ze niet naar luisteren "want voor haar is het anders" en ze is "niet gek", dus weigert naar de ggz te gaan.

Als school teveel is, dan niet. Maar het niets willen doen om zich beter te voelen, in bed blijven liggen, weigeren een plan te maken: ik word er radeloos van en weet niet meer wat ik voor haar kan doen (als ik haar vraag wat ze nodig heeft krijg ik "weet ik niet"), of hoe ik moet reageren. Lief? Meelevend? Streng? Ik heb alles al geprobeerd...

Mochten jullie tips hebben: graag. En anders is het al fijn om even van me af te schrijven...

Tyche, dat was bij de laatste sessie bij psych. Waarin ze me in liet zien dat er ook externe factoren zijn die invloed hebben gehad. Dat gaf absoluut lucht. Nam niet alle schuldgevoel weg, maar wel lucht dat er meer factoren zijn.

Dank je voor de reminder.

Youk, dat hebben we al 9 maanden gedaan (of een groot deel van due 9 maanden). Zijn wilde zelf weer starten met school, dat niet meer uitstellen.

Ik heb zelf hulp, gelukkig.

Wat je zegt mbt depressie en je man: ik ken depressie zelf ook. Het hele punt is: ik ben een jaar of 4 geleden voor het eerst echt in therapie gegaan. Een van de dingen die ik heb geleerd is dat mijn jeugd heel erg onveilig is geweest, en dat een hoop van mijn overlevingsstrategieen en negatieve overtuigingen zijn ontstaan in mijn (vroege) jeugd, vooral getriggerd door mijn moeder. Ik ben hyperalert op de rol als moeder. Ik heb zelf geen goed voorbeeld gehad.

Juist door traumatherapie en het analyseren van mijn eigen functioneren ben ik zo bewust van wat mijn rol kan zijn geweest bij haar problematiek. Ondanks dat ik het echt anders heb willen doen, ben ik erg bang om ook de "emotioneel afwezige ouder" te zijn geweest. Ik hoop echt dat ze zich gezien voelt, ik wil haar in alles steunen en wil haar altijd helpen haar droom te volgen.

Maar nergens hulp accepteren en alles vermijden... ik vind het echt heel lastig.

(Wat betreft vermijden: bij mij is een vermijdende persoonlijkheidsstoornis vastgesteld. Nog een check van wellicht dlecht voorbeeld, hoewel ik nooit op deze manier heb vermeden. Denk ik.)

Heel veel plezier Lente