Kind depressief maar weigert hulp

Mijn dochter (16) is sinds een aantal maanden depressief. In december heeft zij een suicidepoging gedaan. Crisisdienst is toen ingeschakeld en doorverwezen naar ggz-jeugd. Op school aangepast programma (sommige vakken volgt ze niet meer, besloten dat ze eind dit schooljaar stopt met havo en overstapt naar mbo, omdat ze het niet meer trekt en al een keer is blijven zitten). Waar ze in eerste instantie nog wel naar school ging, gaat ze nu helemaal niet meer. Ze ligt in haar bed, komt er niet uit. Ze heeft een enorme angst voor mensen die boos op haar zijn (alle leraren zijn boos bv) en een enorme angst hoe andere mensen naar haar kijken.

Ze weigert eigenlijk alle hulp. Ze is, wonder boven wonder, mee gegaan naar intake ggz, maar morgen heeft ze haar eerste gesprek met de psycholoog en ze geeft nu alweer aan niet te willen gaan.

En ik weet het niet meer. Als zij niet gaat, krijgen wij als ouders ook geen hulp meer. Want ggz-jeugd. Dan worden we doorgestuurd naar de gemeente voor ondersteuning, waar de wachtlijst 9 maanden tot een jaar is.

Soms heb ik even verbinding. Dan praat ze, krijg ik mondjesmaat te horen wat er in haar omgaat. Maar vaker sluit ze zich af. Bij een beetje druk keert ze zich af. Luisteren naar wat helpt (je bed uit komen, ritme, bewegen ed) wil ze niet naar luisteren "want voor haar is het anders" en ze is "niet gek", dus weigert naar de ggz te gaan.

Als school teveel is, dan niet. Maar het niets willen doen om zich beter te voelen, in bed blijven liggen, weigeren een plan te maken: ik word er radeloos van en weet niet meer wat ik voor haar kan doen (als ik haar vraag wat ze nodig heeft krijg ik "weet ik niet"), of hoe ik moet reageren. Lief? Meelevend? Streng? Ik heb alles al geprobeerd...

Mochten jullie tips hebben: graag. En anders is het al fijn om even van me af te schrijven...

Ik heb een man, dat scheelt al iets (maar die is overdag natuurlijk gewoon naar zijn werk, dus de meeste gesprekken met ggnet, school ed komen op mijn schouders. Net als het brengen).

Verder ben ik zelf nu ook onder behandeling bij de s-ggz (maar dat heeft eigenlijk niet zo gek veel met dochter te maken) en zitten man en ik nu in relatietherapie (zou eigenlijk systeemtherapie zijn voor onze rol qls ouders, maar daar zijn we nog niet aanbeland...). In januari starten we met dochter met pmst. Daar kijk ik naar uit.

Maar ik voel de druk wel meer dan man. Misschien ook juist omdat ik er zo bovenop zit.

Na gesprek gisteren is ze vandaag weer naar school. Halleluja. Niet geslapen geloof ik, toen ik om half zeven haar kamer binnenkwam was ze al gedouched en zich aan het opmaken.

Elke dag is er een...

Pioen00 schreef: ↑

04-11-2025 11:36

Inderdaad! Loopt ze inmiddels op school niet enorm achter? Dat werkt misschien ook niet zo motiverend.

2 weken geleden op school gesprek gehad en tot mijn verbazing werd er toen gesteld dat ze nog geen achterstand op had gelopen.

Ze deed Havo, nu mbo. Ergens heeft ze ooit vwo-advies gehad. Ik denk dat het niveau voor haar nu geen probleem is en dat ze het aardig bij kan benen (op Spaans na, misschien. Maar ik begreep dat de hele klas daar mee worstelde). En het is een redelijk praktische opleiding, dat scheelt misschien ook wel.

Ja he?

Zo. Mijn goede daad van vandaag weer gedaan. Dochter zei vanmorgen dat het haar echt niet lukte om haar kamer op te ruimen, en dat voelde als falen.

Zij naar school, wat ik superknap vind. Dus ik heb net een puberkamer uitgemest. Opgeruimde kamer, opgeruimd hoofd. Hoop ik dan maar.

(En jeej! Geen vapes dit keer!)

Ze eet wel beneden. En op goede dagen komt ze vaak savonds beneden tv kijken, tegen me aanhangen en wat kletsen. Op slechte dagen gaat ze na het eten weer naar haar kamer. Als ze niet naar school gaat slaapt ze overdag (ze heeft moeite om savonds in slaap te komen. Wat logisch is, als je overdag slaapt en niets doet om fysiek moe te worden. Maar ja.. dus ik hoop dat ze na vandaag vannacht weer goed slaapt)