Psyche
alle pijlers
Kinderen van gescheiden ouders
dinsdag 19 oktober 2010 om 20:44
Ik loop al een tijdje rond met het idee om een topic als dit te openen.
Mijn ouders zijn vijf jaar geleden gescheiden. Ik was twintig. En ik zie heel erg goed in dat dat voor alle partijen het beste was, maar tóch zijn er momenten dat ik het moeilijk heb. Daar praat ik eigenlijk nooit ver, maar toch is het zo.
Het moment dat mijn ouders gingen scheiden was ook het moment dat ik samen ging wonen. Hele goeie keuze, om op dat moment het huis uit te gaan, want ik hoefde niet meer middenin die situatie te zitten. Maar ik heb er ook heel weinig over gepraat, en ik merk dat ik het met sommige dingen gewoon echt nog heel moeilijk heb, met momenten.
Bijvoorbeeld met feestdagen. Of als ik me bepaalde dingen herinner. Vroeger vierden we altijd met zijn allen Sinterklaas, bijvoorbeeld, en dat was altijd zó echt een gezinsavond. En zo aten we vroeger altijd uitgebreid met zijn allen op zondagavond. Met muziek op de achtergrond, en dan zaten we soms uuuuren te praten. Als ik aan dat soort dingen denk, wordt 't me vaak gewoon te veel. De gedachte dat al die dingen gewoon nooit meer terugkomen. Dat het gewoon nooit meer wordt zoals het "moest" zijn. Dat doet me gewoon nog steeds pijn. En ik merk soms dat zelfs de herinneringen al pijn doen, terwijl dat toch juist de mooie momenten uit mijn jeugd geweest zijn.
En 95% van de tijd kan er er heel goed mee om gaan hoor, en snap ik dat het allemaal het beste is. Maar soms doet het gewoon nog zoveel pijn he. Het idee dus vooral, dat datgene wat je gehad hebt nooit meer terug komt.
Wat wil ik met dit topic? Niet zielig zijn, of zielig gevonden worden, want zoals ik zijn er nog heel, heel veel meer. Ouders die uit elkaar gaan zijn absoluut geen bijzondere situatie meer.
Maar ik denk wél dat er meer mensen zoals ik moeten zijn. Mensen van wie hun ouders gescheiden zijn, en die het met sommige dingen gewoon echt nog moeilijk hebben. Misschien ook mensen, waar de ouders, net als bij mij, pas op latere leeftijd gescheiden zijn. Waardoor je de scheiding dus heel bewust meegemaakt hebt, en je dus ook heel bewust bent van het vóór en na.
En misschien kunnen we hier een plek creeren om onze gedachten en gevoelens te delen. Wie weet helpt het.
Ik zou het in elk geval heel fijn vinden om jullie ervaringen te lezen en om te lezen dat ik niet de enige ben
Wie weet wat we hier voor elkaar kunnen betekenen.
Mijn ouders zijn vijf jaar geleden gescheiden. Ik was twintig. En ik zie heel erg goed in dat dat voor alle partijen het beste was, maar tóch zijn er momenten dat ik het moeilijk heb. Daar praat ik eigenlijk nooit ver, maar toch is het zo.
Het moment dat mijn ouders gingen scheiden was ook het moment dat ik samen ging wonen. Hele goeie keuze, om op dat moment het huis uit te gaan, want ik hoefde niet meer middenin die situatie te zitten. Maar ik heb er ook heel weinig over gepraat, en ik merk dat ik het met sommige dingen gewoon echt nog heel moeilijk heb, met momenten.
Bijvoorbeeld met feestdagen. Of als ik me bepaalde dingen herinner. Vroeger vierden we altijd met zijn allen Sinterklaas, bijvoorbeeld, en dat was altijd zó echt een gezinsavond. En zo aten we vroeger altijd uitgebreid met zijn allen op zondagavond. Met muziek op de achtergrond, en dan zaten we soms uuuuren te praten. Als ik aan dat soort dingen denk, wordt 't me vaak gewoon te veel. De gedachte dat al die dingen gewoon nooit meer terugkomen. Dat het gewoon nooit meer wordt zoals het "moest" zijn. Dat doet me gewoon nog steeds pijn. En ik merk soms dat zelfs de herinneringen al pijn doen, terwijl dat toch juist de mooie momenten uit mijn jeugd geweest zijn.
En 95% van de tijd kan er er heel goed mee om gaan hoor, en snap ik dat het allemaal het beste is. Maar soms doet het gewoon nog zoveel pijn he. Het idee dus vooral, dat datgene wat je gehad hebt nooit meer terug komt.
Wat wil ik met dit topic? Niet zielig zijn, of zielig gevonden worden, want zoals ik zijn er nog heel, heel veel meer. Ouders die uit elkaar gaan zijn absoluut geen bijzondere situatie meer.
Maar ik denk wél dat er meer mensen zoals ik moeten zijn. Mensen van wie hun ouders gescheiden zijn, en die het met sommige dingen gewoon echt nog moeilijk hebben. Misschien ook mensen, waar de ouders, net als bij mij, pas op latere leeftijd gescheiden zijn. Waardoor je de scheiding dus heel bewust meegemaakt hebt, en je dus ook heel bewust bent van het vóór en na.
En misschien kunnen we hier een plek creeren om onze gedachten en gevoelens te delen. Wie weet helpt het.
Ik zou het in elk geval heel fijn vinden om jullie ervaringen te lezen en om te lezen dat ik niet de enige ben
Wie weet wat we hier voor elkaar kunnen betekenen.
668, the neighbour of the Beast
woensdag 20 oktober 2010 om 15:41
quote:Saaar schreef op 19 oktober 2010 @ 21:30:
[...]
Mijn ouders hadden er absoluut een handje van om steken onder water uit te delen naar de ander. En dan maar allebei roepen dat ze er ons altijd buiten hebben gehouden....jajaa...Volgens mij gebeurt dat meer dan je denkt - of beter gezegd, dan de ouders zelf denken. Ze denken dat ze de kinderen erbuiten houden, maar zolang er nog strijd is, zullen de kinderen daar denk ik altijd iets van meekrijgen. Door opmerkingen of juist stilte, door lichaamstaal of gewoon door spanningen die in de lucht hangen.
[...]
Mijn ouders hadden er absoluut een handje van om steken onder water uit te delen naar de ander. En dan maar allebei roepen dat ze er ons altijd buiten hebben gehouden....jajaa...Volgens mij gebeurt dat meer dan je denkt - of beter gezegd, dan de ouders zelf denken. Ze denken dat ze de kinderen erbuiten houden, maar zolang er nog strijd is, zullen de kinderen daar denk ik altijd iets van meekrijgen. Door opmerkingen of juist stilte, door lichaamstaal of gewoon door spanningen die in de lucht hangen.
Ga in therapie!
woensdag 20 oktober 2010 om 15:41
Juffie, ik heb het idee dat je je niet in je vader kunt of wilt verplaatsen, dus ik vind het moeilijk om een reactie op je bericht te geven.
Als de situatie zo zwart/wit is als jij hem schetst is het inderdaad heel vervelend, maar ik vind het in deze moeilijk om te oordelen omdat ik het gevoel heb dat je vaders kant van het verhaal een hele andere zou zijn
Dus ik laat het even in het midden.
Als de situatie zo zwart/wit is als jij hem schetst is het inderdaad heel vervelend, maar ik vind het in deze moeilijk om te oordelen omdat ik het gevoel heb dat je vaders kant van het verhaal een hele andere zou zijn
Dus ik laat het even in het midden.
668, the neighbour of the Beast
woensdag 20 oktober 2010 om 15:43
quote:dubiootje schreef op 20 oktober 2010 @ 15:41:
[...]
Volgens mij gebeurt dat meer dan je denkt - of beter gezegd, dan de ouders zelf denken. Ze denken dat ze de kinderen erbuiten houden, maar zolang er nog strijd is, zullen de kinderen daar denk ik altijd iets van meekrijgen. Door opmerkingen of juist stilte, door lichaamstaal of gewoon door spanningen die in de lucht hangen.
Natuurlijk. Maar ik denk niet dat je dat je ouders kwalijk kunt nemen. Mijn moeder zit nu met een enorm schuldgevoel naar ons (de kinderen) toe, omdat ze vindt dat ze er niet voor ons geweest is in die periode. Daar zit ook wat in, maar mijn moeder werd ook na dertig jaar aan de kant gezet, dus ik vind het dan heel logisch dat ze er niet voor ons kon zijn.
Denk dat wij zeker niet uit het oog moeten verliezen, als kinderen, dat de scheiding ook voor onze ouders heel ingrijpend geweest is.
En dat onze ouders het in die periode óók heel moeilijk gehad hebben. En binnen die situatie denk ik dat je met de beste wil van de wereld niet altijd objectief KUNT zijn naar je kinderen toe, laat staan dat je aan je kinderen niets kunt laten merken van de spanningen die er tussen jullie zijn.
[...]
Volgens mij gebeurt dat meer dan je denkt - of beter gezegd, dan de ouders zelf denken. Ze denken dat ze de kinderen erbuiten houden, maar zolang er nog strijd is, zullen de kinderen daar denk ik altijd iets van meekrijgen. Door opmerkingen of juist stilte, door lichaamstaal of gewoon door spanningen die in de lucht hangen.
Natuurlijk. Maar ik denk niet dat je dat je ouders kwalijk kunt nemen. Mijn moeder zit nu met een enorm schuldgevoel naar ons (de kinderen) toe, omdat ze vindt dat ze er niet voor ons geweest is in die periode. Daar zit ook wat in, maar mijn moeder werd ook na dertig jaar aan de kant gezet, dus ik vind het dan heel logisch dat ze er niet voor ons kon zijn.
Denk dat wij zeker niet uit het oog moeten verliezen, als kinderen, dat de scheiding ook voor onze ouders heel ingrijpend geweest is.
En dat onze ouders het in die periode óók heel moeilijk gehad hebben. En binnen die situatie denk ik dat je met de beste wil van de wereld niet altijd objectief KUNT zijn naar je kinderen toe, laat staan dat je aan je kinderen niets kunt laten merken van de spanningen die er tussen jullie zijn.
668, the neighbour of the Beast
woensdag 20 oktober 2010 om 15:46
quote:Marels schreef op 20 oktober 2010 @ 15:43:
[...]
Natuurlijk. Maar ik denk niet dat je dat je ouders kwalijk kunt nemen. Mijn moeder zit nu met een enorm schuldgevoel naar ons (de kinderen) toe, omdat ze vindt dat ze er niet voor ons geweest is in die periode. Daar zit ook wat in, maar mijn moeder werd ook na dertig jaar aan de kant gezet, dus ik vind het dan heel logisch dat ze er niet voor ons kon zijn.
Denk dat wij zeker niet uit het oog moeten verliezen, als kinderen, dat de scheiding ook voor onze ouders heel ingrijpend geweest is.
En dat onze ouders het in die periode óók heel moeilijk gehad hebben. En binnen die situatie denk ik dat je met de beste wil van de wereld niet altijd objectief KUNT zijn naar je kinderen toe, laat staan dat je aan je kinderen niets kunt laten merken van de spanningen die er tussen jullie zijn.
wat een wijsheid.. dat verlies ik regelmatig uit het oog.. lijk wel een briesende puber soms.. maar kan ook zo kwaad worden als mijn ouders iets doms doen.. en dan niet luisteren willen als ik uit wil leggen waarom ze me dan gekwetst hebben..
misschien maar een keertje mediteren..
[...]
Natuurlijk. Maar ik denk niet dat je dat je ouders kwalijk kunt nemen. Mijn moeder zit nu met een enorm schuldgevoel naar ons (de kinderen) toe, omdat ze vindt dat ze er niet voor ons geweest is in die periode. Daar zit ook wat in, maar mijn moeder werd ook na dertig jaar aan de kant gezet, dus ik vind het dan heel logisch dat ze er niet voor ons kon zijn.
Denk dat wij zeker niet uit het oog moeten verliezen, als kinderen, dat de scheiding ook voor onze ouders heel ingrijpend geweest is.
En dat onze ouders het in die periode óók heel moeilijk gehad hebben. En binnen die situatie denk ik dat je met de beste wil van de wereld niet altijd objectief KUNT zijn naar je kinderen toe, laat staan dat je aan je kinderen niets kunt laten merken van de spanningen die er tussen jullie zijn.
wat een wijsheid.. dat verlies ik regelmatig uit het oog.. lijk wel een briesende puber soms.. maar kan ook zo kwaad worden als mijn ouders iets doms doen.. en dan niet luisteren willen als ik uit wil leggen waarom ze me dan gekwetst hebben..
misschien maar een keertje mediteren..
woensdag 20 oktober 2010 om 15:47
woensdag 20 oktober 2010 om 15:49
quote:Kersje79 schreef op 19 oktober 2010 @ 21:35:
Mijn ouders hebben het op zich prima gedaan rond de scheiding; alles onderling opgelost en nooit elkaar 'zwart' gemaakt. Wat ze op een gegeven moment wél deden was vragen of ik boodschappen wilde doorgeven 'wil je aan je vader vragen of.... ' 'zeg maar tegen je moeder dat....' En dan geen belangrijke zaken, maar gewoon iets praktisch. Nou nee bedankt. Dat vond ik zó moeilijk! Daar heb ik eerst ruzie over gemaakt en het daarna keihard afgekapt. Hebben ze toen ook nooit meer gedaan.
Goed om te lezen. Mijn ex doet dit ook, en helaas is er bij ons helemaal geen communicatie. Hij vangt dit op door alles via de kinderen te spelen. Ik weiger hieraan mee te werken, vind het wel lastig om de kinderen hier niet de dupe van te laten worden maar ik weet dat het op lange termijn in hun belang is dat ze geen boodschapper worden.
Interessant topic!
Mijn ouders hebben het op zich prima gedaan rond de scheiding; alles onderling opgelost en nooit elkaar 'zwart' gemaakt. Wat ze op een gegeven moment wél deden was vragen of ik boodschappen wilde doorgeven 'wil je aan je vader vragen of.... ' 'zeg maar tegen je moeder dat....' En dan geen belangrijke zaken, maar gewoon iets praktisch. Nou nee bedankt. Dat vond ik zó moeilijk! Daar heb ik eerst ruzie over gemaakt en het daarna keihard afgekapt. Hebben ze toen ook nooit meer gedaan.
Goed om te lezen. Mijn ex doet dit ook, en helaas is er bij ons helemaal geen communicatie. Hij vangt dit op door alles via de kinderen te spelen. Ik weiger hieraan mee te werken, vind het wel lastig om de kinderen hier niet de dupe van te laten worden maar ik weet dat het op lange termijn in hun belang is dat ze geen boodschapper worden.
Interessant topic!
Ga in therapie!
woensdag 20 oktober 2010 om 15:50
Juffie een scheiding is niet zomaar iets wat je van de 1 op de andere dag maar even besluit te doen.
Vaak gaan er jaren voorbij voordat daadwerkelijk het besluit wordt genomen om te scheiden.
Dat gaat ook de ouders niet in de koude kleren zitten en ook de ouder die het initiatief neemt om te scheiden niet.
Vaak gaan er jaren voorbij voordat daadwerkelijk het besluit wordt genomen om te scheiden.
Dat gaat ook de ouders niet in de koude kleren zitten en ook de ouder die het initiatief neemt om te scheiden niet.
woensdag 20 oktober 2010 om 15:52
quote:Marels schreef op 20 oktober 2010 @ 15:47:
Probeer eens met je ouders in gesprek te gaan op het moment dat je niet boos of geïrriteerd bent of wat dan ook, Juffie. Dan kun je op een meer volwassen toon praten. Lijkt me heel gezond om ze dan eens al die dingen te vertellen die je nu aan ons vertelt
heb ik geprobeerd.. maar dan krijg ik voo rmijn voeten dat ik ondankbaar ben..dat zij zich al die jaren weg hebben gecijferd voor ons.; hoe haal ik het inmijn hoofd??
naja.. zo dus een beetje..
best bijzonder dat mijn ouders het hierover erg eens zijn..
Probeer eens met je ouders in gesprek te gaan op het moment dat je niet boos of geïrriteerd bent of wat dan ook, Juffie. Dan kun je op een meer volwassen toon praten. Lijkt me heel gezond om ze dan eens al die dingen te vertellen die je nu aan ons vertelt
heb ik geprobeerd.. maar dan krijg ik voo rmijn voeten dat ik ondankbaar ben..dat zij zich al die jaren weg hebben gecijferd voor ons.; hoe haal ik het inmijn hoofd??
naja.. zo dus een beetje..
best bijzonder dat mijn ouders het hierover erg eens zijn..
woensdag 20 oktober 2010 om 15:52
quote:Juffie88 schreef op 20 oktober 2010 @ 15:46:
[...]
wat een wijsheid.. dat verlies ik regelmatig uit het oog.. lijk wel een briesende puber soms.. maar kan ook zo kwaad worden als mijn ouders iets doms doen.. en dan niet luisteren willen als ik uit wil leggen waarom ze me dan gekwetst hebben..
misschien maar een keertje mediteren..Komt allemaal goed. De meesten van ons zijn een paar jaartjes ouden dan jou. Dat wil ook wel eens meehelpen
[...]
wat een wijsheid.. dat verlies ik regelmatig uit het oog.. lijk wel een briesende puber soms.. maar kan ook zo kwaad worden als mijn ouders iets doms doen.. en dan niet luisteren willen als ik uit wil leggen waarom ze me dan gekwetst hebben..
misschien maar een keertje mediteren..Komt allemaal goed. De meesten van ons zijn een paar jaartjes ouden dan jou. Dat wil ook wel eens meehelpen
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 20 oktober 2010 om 15:53
quote:Marels schreef op 20 oktober 2010 @ 15:43:
[...]
Natuurlijk. Maar ik denk niet dat je dat je ouders kwalijk kunt nemen. Mijn moeder zit nu met een enorm schuldgevoel naar ons (de kinderen) toe, omdat ze vindt dat ze er niet voor ons geweest is in die periode. Daar zit ook wat in, maar mijn moeder werd ook na dertig jaar aan de kant gezet, dus ik vind het dan heel logisch dat ze er niet voor ons kon zijn.
Denk dat wij zeker niet uit het oog moeten verliezen, als kinderen, dat de scheiding ook voor onze ouders heel ingrijpend geweest is.
En dat onze ouders het in die periode óók heel moeilijk gehad hebben. En binnen die situatie denk ik dat je met de beste wil van de wereld niet altijd objectief KUNT zijn naar je kinderen toe, laat staan dat je aan je kinderen niets kunt laten merken van de spanningen die er tussen jullie zijn.
Dat klopt, Marels, daar heb je helemaal gelijk in. Ik lees dit topic overigens als gescheiden ouder dus vanuit een ander oogpunt. Ik vind het interessant om te lezen hoe jullie de scheiding beleefd hebben, want dat me helpen begrijpen hoe mijn kinderen dingen beleven. Hoewel elke situatie anders is natuurlijk.
Ik probeer nu ook niet meer om alles schoon te poetsen: soms laat ik wel zien dat iets (bepaald gedrag van mijn ex tegenover de kinderen bv.) me stoort. Dat is ook niet erg, want dat zou ik bij een ander ook doen. Ik ben er in het algemeen altijd erg alert op dat ik geen kwaadspreek over anderen (waar mijn kinderen bij zijn dan toch, een beetje geroddel is wel eens lekker ). Dus het zou heel kunstmatig aandoen als ik nooit iets zei over gedrag van hun vader, terwijl die zo regelmatig over de schreef gaat.
Wat rot dat je moeder nu nog met een schuldgevoel zit... Ik ben daar in therapie gelukkig vrij snel vanaf geholpen Dat helpt ook erg in de omgang met mijn ex, moet ik zeggen.
[...]
Natuurlijk. Maar ik denk niet dat je dat je ouders kwalijk kunt nemen. Mijn moeder zit nu met een enorm schuldgevoel naar ons (de kinderen) toe, omdat ze vindt dat ze er niet voor ons geweest is in die periode. Daar zit ook wat in, maar mijn moeder werd ook na dertig jaar aan de kant gezet, dus ik vind het dan heel logisch dat ze er niet voor ons kon zijn.
Denk dat wij zeker niet uit het oog moeten verliezen, als kinderen, dat de scheiding ook voor onze ouders heel ingrijpend geweest is.
En dat onze ouders het in die periode óók heel moeilijk gehad hebben. En binnen die situatie denk ik dat je met de beste wil van de wereld niet altijd objectief KUNT zijn naar je kinderen toe, laat staan dat je aan je kinderen niets kunt laten merken van de spanningen die er tussen jullie zijn.
Dat klopt, Marels, daar heb je helemaal gelijk in. Ik lees dit topic overigens als gescheiden ouder dus vanuit een ander oogpunt. Ik vind het interessant om te lezen hoe jullie de scheiding beleefd hebben, want dat me helpen begrijpen hoe mijn kinderen dingen beleven. Hoewel elke situatie anders is natuurlijk.
Ik probeer nu ook niet meer om alles schoon te poetsen: soms laat ik wel zien dat iets (bepaald gedrag van mijn ex tegenover de kinderen bv.) me stoort. Dat is ook niet erg, want dat zou ik bij een ander ook doen. Ik ben er in het algemeen altijd erg alert op dat ik geen kwaadspreek over anderen (waar mijn kinderen bij zijn dan toch, een beetje geroddel is wel eens lekker ). Dus het zou heel kunstmatig aandoen als ik nooit iets zei over gedrag van hun vader, terwijl die zo regelmatig over de schreef gaat.
Wat rot dat je moeder nu nog met een schuldgevoel zit... Ik ben daar in therapie gelukkig vrij snel vanaf geholpen Dat helpt ook erg in de omgang met mijn ex, moet ik zeggen.
Ga in therapie!
woensdag 20 oktober 2010 om 15:54
quote:Juffie88 schreef op 20 oktober 2010 @ 15:52:
[...]
heb ik geprobeerd.. maar dan krijg ik voo rmijn voeten dat ik ondankbaar ben..dat zij zich al die jaren weg hebben gecijferd voor ons.; hoe haal ik het inmijn hoofd??
naja.. zo dus een beetje..
best bijzonder dat mijn ouders het hierover erg eens zijn.. Ja duh...dat doe je als ouder weleens altijd.
Wat irritant zeg, om dat de hele tijd voor je voeten geworpen te krijgen.
[...]
heb ik geprobeerd.. maar dan krijg ik voo rmijn voeten dat ik ondankbaar ben..dat zij zich al die jaren weg hebben gecijferd voor ons.; hoe haal ik het inmijn hoofd??
naja.. zo dus een beetje..
best bijzonder dat mijn ouders het hierover erg eens zijn.. Ja duh...dat doe je als ouder weleens altijd.
Wat irritant zeg, om dat de hele tijd voor je voeten geworpen te krijgen.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 20 oktober 2010 om 15:57
quote:Juffie88 schreef op 20 oktober 2010 @ 15:52:
[...]
heb ik geprobeerd.. maar dan krijg ik voo rmijn voeten dat ik ondankbaar ben..dat zij zich al die jaren weg hebben gecijferd voor ons.; hoe haal ik het inmijn hoofd??
naja.. zo dus een beetje..
best bijzonder dat mijn ouders het hierover erg eens zijn..
Ja dat slaat natuurlijk nergens op,en dat zou ik ook gewoon op zo'n moment tegen ze zeggen.
Als ouders cijfer je jezelf sowieso enigszins weg dus als ze dat niet wilden dan hadden ze geen kinderen op de wereld moeten zetten.
[...]
heb ik geprobeerd.. maar dan krijg ik voo rmijn voeten dat ik ondankbaar ben..dat zij zich al die jaren weg hebben gecijferd voor ons.; hoe haal ik het inmijn hoofd??
naja.. zo dus een beetje..
best bijzonder dat mijn ouders het hierover erg eens zijn..
Ja dat slaat natuurlijk nergens op,en dat zou ik ook gewoon op zo'n moment tegen ze zeggen.
Als ouders cijfer je jezelf sowieso enigszins weg dus als ze dat niet wilden dan hadden ze geen kinderen op de wereld moeten zetten.
woensdag 20 oktober 2010 om 16:01
Ik was ruim 17 toen mijn ouders gingen scheiden (eindexamenjaar VWO), ook meteen toen ik 18 was gaan samenwonen (!) om krampachtig zelf maar een veilig thuis te creeeren. Wat ik zelf heel lastig vond aan dat ik al wat ouder was toen mijn ouders gingen scheiden is dat ik alles meekreeg, het overspel, het verdriet, de psychologische oorlogsvoering... Sindsdien vind ik kerst en verjaardagen inderdaad minder leuk en soms ronduit confronterend, omdat ik bijna geen contact meer heb met mijn vader. Dus ja, veel herkenning!
woensdag 20 oktober 2010 om 16:03
woensdag 20 oktober 2010 om 16:10
quote:Marels schreef op 20 oktober 2010 @ 16:03:
En het lijkt mij inherent aan het krijgen van kinderen dat je jezelf wegcijfert voor je kinderen. Part of the deal. Naar trekje om dat je kind continue voor de voeten te gooien, zeker op het moment dat je kind probeert een serieus gesprek met je te voeren.ja.. maar daar moet ik het dus wel mee doen.. naja. das t ergste niet.. en de vriendin van mijn moeder is heel lief hoor.. en zolang het nergens over gaat, gaat t met iedereen prima.. maar zodra het ergens over gaat... poe.. berg je maar!
En het lijkt mij inherent aan het krijgen van kinderen dat je jezelf wegcijfert voor je kinderen. Part of the deal. Naar trekje om dat je kind continue voor de voeten te gooien, zeker op het moment dat je kind probeert een serieus gesprek met je te voeren.ja.. maar daar moet ik het dus wel mee doen.. naja. das t ergste niet.. en de vriendin van mijn moeder is heel lief hoor.. en zolang het nergens over gaat, gaat t met iedereen prima.. maar zodra het ergens over gaat... poe.. berg je maar!
woensdag 20 oktober 2010 om 16:12
Waarom dan toch zoveel wrok naar de vriendin van je moeder Juffie? Want ik hoor je regelmatig zeggen dat je je stiefmoeders nergens bij wilt hebben, maar je zegt nu toch dat ze heel lief is.
Waarom haar dan toch zo buiten willen sluiten? Is dat een soort gevoel van dat de partners van je ouders er toch niet mogen zijn omdat ze er niet horen, ofzo? Dat je het niet kunt hebben dat je ouders gelukkig zijn met iemand anders?
Waarom haar dan toch zo buiten willen sluiten? Is dat een soort gevoel van dat de partners van je ouders er toch niet mogen zijn omdat ze er niet horen, ofzo? Dat je het niet kunt hebben dat je ouders gelukkig zijn met iemand anders?
668, the neighbour of the Beast
woensdag 20 oktober 2010 om 16:16
quote:Marels schreef op 20 oktober 2010 @ 16:12:
Waarom dan toch zoveel wrok naar de vriendin van je moeder Juffie? Want ik hoor je regelmatig zeggen dat je je stiefmoeders nergens bij wilt hebben, maar je zegt nu toch dat ze heel lief is.
Waarom haar dan toch zo buiten willen sluiten? Is dat een soort gevoel van dat de partners van je ouders er toch niet mogen zijn omdat ze er niet horen, ofzo? Dat je het niet kunt hebben dat je ouders gelukkig zijn met iemand anders?
neehoor.. das de vriendin van mijn vader..
de vriendin van mijn moeder weet ook beter d'r plek.. dringt zich niet zo op.. kan haar er wel bij hebben.. maar t is vooral gek dat ze een vrouw is.. das eigenlijk t grootste punt..
Waarom dan toch zoveel wrok naar de vriendin van je moeder Juffie? Want ik hoor je regelmatig zeggen dat je je stiefmoeders nergens bij wilt hebben, maar je zegt nu toch dat ze heel lief is.
Waarom haar dan toch zo buiten willen sluiten? Is dat een soort gevoel van dat de partners van je ouders er toch niet mogen zijn omdat ze er niet horen, ofzo? Dat je het niet kunt hebben dat je ouders gelukkig zijn met iemand anders?
neehoor.. das de vriendin van mijn vader..
de vriendin van mijn moeder weet ook beter d'r plek.. dringt zich niet zo op.. kan haar er wel bij hebben.. maar t is vooral gek dat ze een vrouw is.. das eigenlijk t grootste punt..
