Psyche
alle pijlers
Kinderen van gescheiden ouders
dinsdag 19 oktober 2010 om 20:44
Ik loop al een tijdje rond met het idee om een topic als dit te openen.
Mijn ouders zijn vijf jaar geleden gescheiden. Ik was twintig. En ik zie heel erg goed in dat dat voor alle partijen het beste was, maar tóch zijn er momenten dat ik het moeilijk heb. Daar praat ik eigenlijk nooit ver, maar toch is het zo.
Het moment dat mijn ouders gingen scheiden was ook het moment dat ik samen ging wonen. Hele goeie keuze, om op dat moment het huis uit te gaan, want ik hoefde niet meer middenin die situatie te zitten. Maar ik heb er ook heel weinig over gepraat, en ik merk dat ik het met sommige dingen gewoon echt nog heel moeilijk heb, met momenten.
Bijvoorbeeld met feestdagen. Of als ik me bepaalde dingen herinner. Vroeger vierden we altijd met zijn allen Sinterklaas, bijvoorbeeld, en dat was altijd zó echt een gezinsavond. En zo aten we vroeger altijd uitgebreid met zijn allen op zondagavond. Met muziek op de achtergrond, en dan zaten we soms uuuuren te praten. Als ik aan dat soort dingen denk, wordt 't me vaak gewoon te veel. De gedachte dat al die dingen gewoon nooit meer terugkomen. Dat het gewoon nooit meer wordt zoals het "moest" zijn. Dat doet me gewoon nog steeds pijn. En ik merk soms dat zelfs de herinneringen al pijn doen, terwijl dat toch juist de mooie momenten uit mijn jeugd geweest zijn.
En 95% van de tijd kan er er heel goed mee om gaan hoor, en snap ik dat het allemaal het beste is. Maar soms doet het gewoon nog zoveel pijn he. Het idee dus vooral, dat datgene wat je gehad hebt nooit meer terug komt.
Wat wil ik met dit topic? Niet zielig zijn, of zielig gevonden worden, want zoals ik zijn er nog heel, heel veel meer. Ouders die uit elkaar gaan zijn absoluut geen bijzondere situatie meer.
Maar ik denk wél dat er meer mensen zoals ik moeten zijn. Mensen van wie hun ouders gescheiden zijn, en die het met sommige dingen gewoon echt nog moeilijk hebben. Misschien ook mensen, waar de ouders, net als bij mij, pas op latere leeftijd gescheiden zijn. Waardoor je de scheiding dus heel bewust meegemaakt hebt, en je dus ook heel bewust bent van het vóór en na.
En misschien kunnen we hier een plek creeren om onze gedachten en gevoelens te delen. Wie weet helpt het.
Ik zou het in elk geval heel fijn vinden om jullie ervaringen te lezen en om te lezen dat ik niet de enige ben
Wie weet wat we hier voor elkaar kunnen betekenen.
Mijn ouders zijn vijf jaar geleden gescheiden. Ik was twintig. En ik zie heel erg goed in dat dat voor alle partijen het beste was, maar tóch zijn er momenten dat ik het moeilijk heb. Daar praat ik eigenlijk nooit ver, maar toch is het zo.
Het moment dat mijn ouders gingen scheiden was ook het moment dat ik samen ging wonen. Hele goeie keuze, om op dat moment het huis uit te gaan, want ik hoefde niet meer middenin die situatie te zitten. Maar ik heb er ook heel weinig over gepraat, en ik merk dat ik het met sommige dingen gewoon echt nog heel moeilijk heb, met momenten.
Bijvoorbeeld met feestdagen. Of als ik me bepaalde dingen herinner. Vroeger vierden we altijd met zijn allen Sinterklaas, bijvoorbeeld, en dat was altijd zó echt een gezinsavond. En zo aten we vroeger altijd uitgebreid met zijn allen op zondagavond. Met muziek op de achtergrond, en dan zaten we soms uuuuren te praten. Als ik aan dat soort dingen denk, wordt 't me vaak gewoon te veel. De gedachte dat al die dingen gewoon nooit meer terugkomen. Dat het gewoon nooit meer wordt zoals het "moest" zijn. Dat doet me gewoon nog steeds pijn. En ik merk soms dat zelfs de herinneringen al pijn doen, terwijl dat toch juist de mooie momenten uit mijn jeugd geweest zijn.
En 95% van de tijd kan er er heel goed mee om gaan hoor, en snap ik dat het allemaal het beste is. Maar soms doet het gewoon nog zoveel pijn he. Het idee dus vooral, dat datgene wat je gehad hebt nooit meer terug komt.
Wat wil ik met dit topic? Niet zielig zijn, of zielig gevonden worden, want zoals ik zijn er nog heel, heel veel meer. Ouders die uit elkaar gaan zijn absoluut geen bijzondere situatie meer.
Maar ik denk wél dat er meer mensen zoals ik moeten zijn. Mensen van wie hun ouders gescheiden zijn, en die het met sommige dingen gewoon echt nog moeilijk hebben. Misschien ook mensen, waar de ouders, net als bij mij, pas op latere leeftijd gescheiden zijn. Waardoor je de scheiding dus heel bewust meegemaakt hebt, en je dus ook heel bewust bent van het vóór en na.
En misschien kunnen we hier een plek creeren om onze gedachten en gevoelens te delen. Wie weet helpt het.
Ik zou het in elk geval heel fijn vinden om jullie ervaringen te lezen en om te lezen dat ik niet de enige ben
Wie weet wat we hier voor elkaar kunnen betekenen.
668, the neighbour of the Beast
donderdag 21 oktober 2010 om 22:09
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 32 was en daar heb ik erg moeilijk mee gehad en nog steeds...6 jaar later.
Het kwam voor ons totaal onverwacht, nooit iets gemerkt van ontevredenheid of ruzies.
Mijn vader had al gauw een vriendin die erg aardig is, maar ik vind het moeilijk om haar aardig te vinden. Als ik ze samen zie voelt dat "tegennatuurlijk", want zij hoort niet bij mijn vader, dat is mijn moeders plek. Klinkt kinderachtig, maar ik kan dit moeilijk van mij afzetten.
Later heeft mijn vader wel eens gezegd dat hij deze stap 15jaar eerder had moeten nemen, maar dat hij heeft gewacht tot mijn broer het huis uit ging.
Nou leuk hoor, om achteraf te horen dat al die jaren er toch 1 persoon het niet zo leuk vond om een gezin te zijn en bij elkaar te horen. Dat heb ik mijn vader wel kwalijk genomen, dat hij dat zei. Ik vind dat hij dat voor zich had moeten houden, want wij hebben er niks aan om dat te weten, integendeel, het heeft alleen maar pijn gedaan.
Mijn moeder bleek tijdens hun huwelijk buitenechtelijke relaties te hebben gehad. toen ik dat hoorde, vielen er wel wat puzzelstukjes op hun plek, onbewust heb ik dat altijd geweten.
Kortom, het gelukkige gezin waar ik tot mijn 32ste deel van uit heb gemaakt, bleek een grote leugen te zijn. Die wetenschap, samen met het feit dat we geen gezin meer waren, heeft mij doen besluiten flinke afstand van mijn ouders te nemen.
Ik zie ze nog maar eens in de 2,3 maanden en dat is genoeg voor nu.
Ik zou het liefste willen dat ze nog samen waren en dat we een familie zijn. Kinderachtig hè?
Het kwam voor ons totaal onverwacht, nooit iets gemerkt van ontevredenheid of ruzies.
Mijn vader had al gauw een vriendin die erg aardig is, maar ik vind het moeilijk om haar aardig te vinden. Als ik ze samen zie voelt dat "tegennatuurlijk", want zij hoort niet bij mijn vader, dat is mijn moeders plek. Klinkt kinderachtig, maar ik kan dit moeilijk van mij afzetten.
Later heeft mijn vader wel eens gezegd dat hij deze stap 15jaar eerder had moeten nemen, maar dat hij heeft gewacht tot mijn broer het huis uit ging.
Nou leuk hoor, om achteraf te horen dat al die jaren er toch 1 persoon het niet zo leuk vond om een gezin te zijn en bij elkaar te horen. Dat heb ik mijn vader wel kwalijk genomen, dat hij dat zei. Ik vind dat hij dat voor zich had moeten houden, want wij hebben er niks aan om dat te weten, integendeel, het heeft alleen maar pijn gedaan.
Mijn moeder bleek tijdens hun huwelijk buitenechtelijke relaties te hebben gehad. toen ik dat hoorde, vielen er wel wat puzzelstukjes op hun plek, onbewust heb ik dat altijd geweten.
Kortom, het gelukkige gezin waar ik tot mijn 32ste deel van uit heb gemaakt, bleek een grote leugen te zijn. Die wetenschap, samen met het feit dat we geen gezin meer waren, heeft mij doen besluiten flinke afstand van mijn ouders te nemen.
Ik zie ze nog maar eens in de 2,3 maanden en dat is genoeg voor nu.
Ik zou het liefste willen dat ze nog samen waren en dat we een familie zijn. Kinderachtig hè?
donderdag 21 oktober 2010 om 22:16
quote:Marels schreef op 21 oktober 2010 @ 21:35:
Lieve meisjes, ik reageer hier morgenmiddag. Zit nu mobiel dus kan niet lekker typen.
Aan alle nieuwe mensen die hun verhaal gedaan hebben; welkom! En blijf vooral meeposten, graag!
okey! zit al een tijd met smart op je te wachten..
en over dat meeposten.. t lijkt hier wel een beetje dood te bloeden!
Lieve meisjes, ik reageer hier morgenmiddag. Zit nu mobiel dus kan niet lekker typen.
Aan alle nieuwe mensen die hun verhaal gedaan hebben; welkom! En blijf vooral meeposten, graag!
okey! zit al een tijd met smart op je te wachten..
en over dat meeposten.. t lijkt hier wel een beetje dood te bloeden!
donderdag 21 oktober 2010 om 22:18
quote:toujourssourire schreef op 21 oktober 2010 @ 22:09:
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 32 was en daar heb ik erg moeilijk mee gehad en nog steeds...6 jaar later.
Het kwam voor ons totaal onverwacht, nooit iets gemerkt van ontevredenheid of ruzies.
Mijn vader had al gauw een vriendin die erg aardig is, maar ik vind het moeilijk om haar aardig te vinden. Als ik ze samen zie voelt dat "tegennatuurlijk", want zij hoort niet bij mijn vader, dat is mijn moeders plek. Klinkt kinderachtig, maar ik kan dit moeilijk van mij afzetten.
Later heeft mijn vader wel eens gezegd dat hij deze stap 15jaar eerder had moeten nemen, maar dat hij heeft gewacht tot mijn broer het huis uit ging.
Nou leuk hoor, om achteraf te horen dat al die jaren er toch 1 persoon het niet zo leuk vond om een gezin te zijn en bij elkaar te horen. Dat heb ik mijn vader wel kwalijk genomen, dat hij dat zei. Ik vind dat hij dat voor zich had moeten houden, want wij hebben er niks aan om dat te weten, integendeel, het heeft alleen maar pijn gedaan.
Mijn moeder bleek tijdens hun huwelijk buitenechtelijke relaties te hebben gehad. toen ik dat hoorde, vielen er wel wat puzzelstukjes op hun plek, onbewust heb ik dat altijd geweten.
Kortom, het gelukkige gezin waar ik tot mijn 32ste deel van uit heb gemaakt, bleek een grote leugen te zijn. Die wetenschap, samen met het feit dat we geen gezin meer waren, heeft mij doen besluiten flinke afstand van mijn ouders te nemen.
Ik zie ze nog maar eens in de 2,3 maanden en dat is genoeg voor nu.
Ik zou het liefste willen dat ze nog samen waren en dat we een familie zijn. Kinderachtig hè?helemaal niet kinderachtig.. wel begrijpelijk.. en als jij hier vrede mee hebt prima.. Maar ik had een tijd geleden ook contact verbroken met mijn moeder.. Maar ik had daar meer last van dan zij.. dat moet je wel in de gaten houden.. je moet er wel wat aan hebben.. niet zo van lekker puh!
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 32 was en daar heb ik erg moeilijk mee gehad en nog steeds...6 jaar later.
Het kwam voor ons totaal onverwacht, nooit iets gemerkt van ontevredenheid of ruzies.
Mijn vader had al gauw een vriendin die erg aardig is, maar ik vind het moeilijk om haar aardig te vinden. Als ik ze samen zie voelt dat "tegennatuurlijk", want zij hoort niet bij mijn vader, dat is mijn moeders plek. Klinkt kinderachtig, maar ik kan dit moeilijk van mij afzetten.
Later heeft mijn vader wel eens gezegd dat hij deze stap 15jaar eerder had moeten nemen, maar dat hij heeft gewacht tot mijn broer het huis uit ging.
Nou leuk hoor, om achteraf te horen dat al die jaren er toch 1 persoon het niet zo leuk vond om een gezin te zijn en bij elkaar te horen. Dat heb ik mijn vader wel kwalijk genomen, dat hij dat zei. Ik vind dat hij dat voor zich had moeten houden, want wij hebben er niks aan om dat te weten, integendeel, het heeft alleen maar pijn gedaan.
Mijn moeder bleek tijdens hun huwelijk buitenechtelijke relaties te hebben gehad. toen ik dat hoorde, vielen er wel wat puzzelstukjes op hun plek, onbewust heb ik dat altijd geweten.
Kortom, het gelukkige gezin waar ik tot mijn 32ste deel van uit heb gemaakt, bleek een grote leugen te zijn. Die wetenschap, samen met het feit dat we geen gezin meer waren, heeft mij doen besluiten flinke afstand van mijn ouders te nemen.
Ik zie ze nog maar eens in de 2,3 maanden en dat is genoeg voor nu.
Ik zou het liefste willen dat ze nog samen waren en dat we een familie zijn. Kinderachtig hè?helemaal niet kinderachtig.. wel begrijpelijk.. en als jij hier vrede mee hebt prima.. Maar ik had een tijd geleden ook contact verbroken met mijn moeder.. Maar ik had daar meer last van dan zij.. dat moet je wel in de gaten houden.. je moet er wel wat aan hebben.. niet zo van lekker puh!
donderdag 21 oktober 2010 om 22:25
Lieve mensen, ik lees dit topic met grote interesse want ik ben zelf een gescheiden (en intussen hertrouwde) ouder en intussen ook oma. En uiteraard vraag ik me af hoe mijn kinderen de scheiding beleefd hebben en hoe ze er nu over denken. Ik durf het er met hen niet uitgebreid over te hebben omdat het zo'n gevoelig onderwerp is.
Als jullie het niet erg vinden, wil ik graag 2 vragen stellen.
1) Wat ik vreemd vind, is dat ik hier zoveel mensen over een gelukkige jeugd en gezellige momenten met het gezin (die nooit meer terugkomen) zie schrijven. Ik vraag me af of mijn kinderen hun jeugd ook gelukkig vinden. In mijn herinnering werd er de laatste tien-vijftien jaren van mijn huwelijk bijna constant geschreeuwd (door de vader van mijn kinderen) en gehuild (door mij). Was dat bij jullie anders dan?
2) Verder heb ik nog een andere vraag.
Bij belangrijke gebeurtenissen (geboorte van een kleinkind, huwelijk...) zijn zowel ik en mijn man als mijn ex aanwezig.
In de begin jaren was mijn ex boos op me omdat ik uiteindelijk het initiatief tot de scheiding genomen had, en wilde hij niet met me praten, hij deed alsof ik lucht was, hij gaf zelfs geen hand.
Nu, na meer dan twaalf jaar, gaan we weer 'normaal' met elkaar om. Dat wil zeggen: we praten over koetjes en kalfjes.Hij lijkt niet boos meer te zijn. Ik ben ook helemaal niet boos op hem (aangezien ik inmiddels erg gelukkig geworden ben) maar ik ervaar wel nog atlijd wat spanning (omdat ik jarenlang bang was voor hem, tijdens mijn huwelijk met hem, en die angst raak ik niet zomaar weer kwijt).
Nu is mijn (kleine) probleem het volgende: op zo'n gelegenheid geef ik drie zoenen aan alle aanwezige mannen (schoonvaders en zwagers van mijn kinderen) maar aan mijn ex geef ik een hand. Op een of andere manier voelt het heel kunstmatig om mijn ex ook 3 zoenen te geven, (en ik ben ook bang voor een eventuele cynische reactie van hem). Ik vraag me af of mijn kinderen het wel leuk zouden vinden als ik hem ook 3 zoenen zou geven, ofwel of ze het vreemd en ongemakkelijk zouden vinden. Misschien kunnen jullie daar jullie ideeën over vertellen?
Sorry als dit een beetje off-topic is...
(ik moet nu overigens weg en lees morgen wel eventuele reacties)
Als jullie het niet erg vinden, wil ik graag 2 vragen stellen.
1) Wat ik vreemd vind, is dat ik hier zoveel mensen over een gelukkige jeugd en gezellige momenten met het gezin (die nooit meer terugkomen) zie schrijven. Ik vraag me af of mijn kinderen hun jeugd ook gelukkig vinden. In mijn herinnering werd er de laatste tien-vijftien jaren van mijn huwelijk bijna constant geschreeuwd (door de vader van mijn kinderen) en gehuild (door mij). Was dat bij jullie anders dan?
2) Verder heb ik nog een andere vraag.
Bij belangrijke gebeurtenissen (geboorte van een kleinkind, huwelijk...) zijn zowel ik en mijn man als mijn ex aanwezig.
In de begin jaren was mijn ex boos op me omdat ik uiteindelijk het initiatief tot de scheiding genomen had, en wilde hij niet met me praten, hij deed alsof ik lucht was, hij gaf zelfs geen hand.
Nu, na meer dan twaalf jaar, gaan we weer 'normaal' met elkaar om. Dat wil zeggen: we praten over koetjes en kalfjes.Hij lijkt niet boos meer te zijn. Ik ben ook helemaal niet boos op hem (aangezien ik inmiddels erg gelukkig geworden ben) maar ik ervaar wel nog atlijd wat spanning (omdat ik jarenlang bang was voor hem, tijdens mijn huwelijk met hem, en die angst raak ik niet zomaar weer kwijt).
Nu is mijn (kleine) probleem het volgende: op zo'n gelegenheid geef ik drie zoenen aan alle aanwezige mannen (schoonvaders en zwagers van mijn kinderen) maar aan mijn ex geef ik een hand. Op een of andere manier voelt het heel kunstmatig om mijn ex ook 3 zoenen te geven, (en ik ben ook bang voor een eventuele cynische reactie van hem). Ik vraag me af of mijn kinderen het wel leuk zouden vinden als ik hem ook 3 zoenen zou geven, ofwel of ze het vreemd en ongemakkelijk zouden vinden. Misschien kunnen jullie daar jullie ideeën over vertellen?
Sorry als dit een beetje off-topic is...
(ik moet nu overigens weg en lees morgen wel eventuele reacties)
donderdag 21 oktober 2010 om 22:36
Mijn vader had al gauw een vriendin die erg aardig is, maar ik vind het moeilijk om haar aardig te vinden. Als ik ze samen zie voelt dat "tegennatuurlijk", want zij hoort niet bij mijn vader, dat is mijn moeders plek. Klinkt kinderachtig, maar ik kan dit moeilijk van mij afzetten.
Ik zou het liefste willen dat ze nog samen waren en dat we een familie zijn. Kinderachtig hè?
Ik begrijp dat ook heel goed hoor toujours. Hoe rationeel je het ook kunt bedenken het heeft gewoon heel erg veel met gevoel te maken. En dat is niets iets wat je zomaar kunt veranderen. Ik vind het juist fijn om te lezen want ik worstel hier dus ook mee.
En het is ook verdrietig dat je hierdoor gewoon veel minder contact hebt met je ouders.
Maar goed, als ik dan lees over ouders die weer trouwen en dan nog een keer scheiden en over stiefkinderen die je dan niet meer ziet en half brusjes. Dan vind ik wel dat sommige ouders er een behoorlijke puinhoop van maken. Dit lijkt me voor een kind zo verschrikkelijk moeilijk. Om hetzelfde proces dus meerdere keren te moeten doormaken.
Koekiemunster, wat heb jij veel meegemaakt op dit gebied zeg. En dan het gevoel hebben dat je er als kind minder toe doet omdat er eigenlijk een nieuw gezin gemaakt is. Wat is dat verdrietig voor je. Ik vind het heel knap van je dat je toch contact onderhoud en dat je zo open staat voor je halffamilie.
Ik zou het liefste willen dat ze nog samen waren en dat we een familie zijn. Kinderachtig hè?
Ik begrijp dat ook heel goed hoor toujours. Hoe rationeel je het ook kunt bedenken het heeft gewoon heel erg veel met gevoel te maken. En dat is niets iets wat je zomaar kunt veranderen. Ik vind het juist fijn om te lezen want ik worstel hier dus ook mee.
En het is ook verdrietig dat je hierdoor gewoon veel minder contact hebt met je ouders.
Maar goed, als ik dan lees over ouders die weer trouwen en dan nog een keer scheiden en over stiefkinderen die je dan niet meer ziet en half brusjes. Dan vind ik wel dat sommige ouders er een behoorlijke puinhoop van maken. Dit lijkt me voor een kind zo verschrikkelijk moeilijk. Om hetzelfde proces dus meerdere keren te moeten doormaken.
Koekiemunster, wat heb jij veel meegemaakt op dit gebied zeg. En dan het gevoel hebben dat je er als kind minder toe doet omdat er eigenlijk een nieuw gezin gemaakt is. Wat is dat verdrietig voor je. Ik vind het heel knap van je dat je toch contact onderhoud en dat je zo open staat voor je halffamilie.
donderdag 21 oktober 2010 om 22:38
reiger!
tjah.. ik wil je met alle liefde helpen.. maar je zult t toch aan je eigen kinderen moeten vragen. iedereen ervaart t anders.. ik heb best een leuke jeugd gehad. Maar daar hangt een donkere wolk boven vanwege die scheiding.. maar das ook pas 1,5 jaar geleden.
daarbij.. over de zoenen.. ik zou t wel merken als het allemaal nep en gedwongen is.. dus dan maar liever een hand. Doen mijn ouders ook..
tjah.. ik wil je met alle liefde helpen.. maar je zult t toch aan je eigen kinderen moeten vragen. iedereen ervaart t anders.. ik heb best een leuke jeugd gehad. Maar daar hangt een donkere wolk boven vanwege die scheiding.. maar das ook pas 1,5 jaar geleden.
daarbij.. over de zoenen.. ik zou t wel merken als het allemaal nep en gedwongen is.. dus dan maar liever een hand. Doen mijn ouders ook..
donderdag 21 oktober 2010 om 22:42
Reiger, bij ons thuis werd er helemaal niet geschreeuwd of zo. Er was nooit ruzie. Mijn ouders zijn ook uit elkaar gegaan jaren nadat mijn broer en ik allebei al een eigen leven hadden. Ze zijn zo'n veertig jaar getrouwd geweest.
Ik heb dus heel lang deel uitgemaakt van een gelukkig gezin. Totdat de manier waarop mijn vader en moeder leefden mijn moeder niet meer gelukkig maakte. Mijn vader is niets veranderd. En wat ze altijd prima aan hem vond was op een gegeven moment niet goed meer. Ze werd ouder en heeft het daar nog steeds heel moeilijk mee, en ze had het idee dat het leven aan haar voorbij ging.
En over dat zoenen of een hand geven zou ik me niet druk maken. Het is fijn voor je kinderen dat jullie allebei op een normale manier aanwezig zijn. Ik kan me voorstellen dat zoenen te ver gaat en een hand geven is een keurige manier om iemand gedag te zeggen toch?
Ik heb dus heel lang deel uitgemaakt van een gelukkig gezin. Totdat de manier waarop mijn vader en moeder leefden mijn moeder niet meer gelukkig maakte. Mijn vader is niets veranderd. En wat ze altijd prima aan hem vond was op een gegeven moment niet goed meer. Ze werd ouder en heeft het daar nog steeds heel moeilijk mee, en ze had het idee dat het leven aan haar voorbij ging.
En over dat zoenen of een hand geven zou ik me niet druk maken. Het is fijn voor je kinderen dat jullie allebei op een normale manier aanwezig zijn. Ik kan me voorstellen dat zoenen te ver gaat en een hand geven is een keurige manier om iemand gedag te zeggen toch?
donderdag 21 oktober 2010 om 22:52
Mijn kinderen zijn vandaag bij hun oma geweest. Nu blijkt dus dat haar vriend er ook de hele dag bij geweest is. Daar heeft ze dus van te voren niets over gezegd. En dat doet me dus elke keer weer zeer. Dat ze dan niet even heeft overlegd, maar het gewoon doet. Terwijl de kinderen hem dus bijna nooit zien en ze weet dat ik er heel veel moeite mee heb. Maar voor mijn gevoel doet dat dan er niet toe.
De oudste was aan het huilen vanavond, omdat vriendlief erbij was geweest. Hij had zijn opa gemist en was liever met oma alleen geweest.
Dat vond ik ook heel moeilijk. Dat ik aan mijn kinderen moest gaan uitleggen dat oma ging verhuizen. Ze begrepen er niets van want opa is toch heel lief? En dat ze nu niet meer samen gaan logeren bij opa en oma. Vooral de oudste mist het want hij heeft het allemaal veel bewuster meegemaakt.
De oudste was aan het huilen vanavond, omdat vriendlief erbij was geweest. Hij had zijn opa gemist en was liever met oma alleen geweest.
Dat vond ik ook heel moeilijk. Dat ik aan mijn kinderen moest gaan uitleggen dat oma ging verhuizen. Ze begrepen er niets van want opa is toch heel lief? En dat ze nu niet meer samen gaan logeren bij opa en oma. Vooral de oudste mist het want hij heeft het allemaal veel bewuster meegemaakt.
donderdag 21 oktober 2010 om 23:18
@ Reiger:
1. Mijn moeder werkt voor een duitse luchtvaartmaatschappij als stewardess en zat op de continentale vluchten, dus ook voor mijn ouders uit elkaar waren was mijn moeder veel van huis, mijn leven als kind van gescheiden ouders begon dus pas echt op het moment dat mijn ouders beiden een nieuw leven begonnen. Dat mijn moeder wegging bij mijn vader was 100% mijn moeders keuze, mijn vader heeft daar veel verdriet van gehad, maar kan gewoon niet tegen alleen zijn (hoort ook niet zo in zijn cultuur) en is heel snel verder gegaan met iemand anders. Ik kan me eigenlijk vrijwel geen ruzies herinneren tussen mijn ouders, zij waren meer van het stilzwijgend negeren zeg maar...
2. Hier kan ik geen antwoord op geven, ik kan me namelijk geen enkel moment van na de scheiding herinneren waarbij mijn ouders beiden aanwezig waren, en mocht ik ooit trouwen/kinderen krijgen enz. verwacht ik niet dat mijn moeder daarbij zal zijn, dat valt namelijk niet binnen haar prioriteitenlijstje. En weet je, dat is okay...
Ik zou het er gewoon met je kinderen over hebben, succes!
X Sam
1. Mijn moeder werkt voor een duitse luchtvaartmaatschappij als stewardess en zat op de continentale vluchten, dus ook voor mijn ouders uit elkaar waren was mijn moeder veel van huis, mijn leven als kind van gescheiden ouders begon dus pas echt op het moment dat mijn ouders beiden een nieuw leven begonnen. Dat mijn moeder wegging bij mijn vader was 100% mijn moeders keuze, mijn vader heeft daar veel verdriet van gehad, maar kan gewoon niet tegen alleen zijn (hoort ook niet zo in zijn cultuur) en is heel snel verder gegaan met iemand anders. Ik kan me eigenlijk vrijwel geen ruzies herinneren tussen mijn ouders, zij waren meer van het stilzwijgend negeren zeg maar...
2. Hier kan ik geen antwoord op geven, ik kan me namelijk geen enkel moment van na de scheiding herinneren waarbij mijn ouders beiden aanwezig waren, en mocht ik ooit trouwen/kinderen krijgen enz. verwacht ik niet dat mijn moeder daarbij zal zijn, dat valt namelijk niet binnen haar prioriteitenlijstje. En weet je, dat is okay...
Ik zou het er gewoon met je kinderen over hebben, succes!
X Sam
vrijdag 22 oktober 2010 om 10:37
Dank je wel voor de reacties. Ik vind sommige verhalen hier wel erg heftig. Moeders of vaders voor wie hun kinderen/kleinkinderen geen hele hoge prioriteiten zijn... onvoorstelbaar. En fijn dat jullie een hand geven ook een keurige manier vinden om de vader van mijn kinderen te begroeten. Ik vind het echt moeilijk om dat aan mijn kinderen te vragen. Maar misschien zal ik ooit eens al mijn moed bij elkaar rapen en het toch vragen. (Ik koester zoals gezegd dus geen greintje wrok meer tegen hem.)
Ik hoop voor degenen onder jullie die veel problemen hebben met de scheiding van hun ouders, of zelfs met hun ouders zelf, dat de tijd uiteindelijk de wonden zal helen.
Ik hoop voor degenen onder jullie die veel problemen hebben met de scheiding van hun ouders, of zelfs met hun ouders zelf, dat de tijd uiteindelijk de wonden zal helen.
vrijdag 22 oktober 2010 om 10:51
Reiger, om je vragen te beantwoorden:
1. Bij mijn ouders was er alleen het laatste jaar van hun huwelijk bijna constant ruzie. Dat laatste jaar heeft de rest van mijn herinneringen niet overschaduwd. Het is niet zo dat ik ons gezinsleven van voor de scheiding idealiseer, maar ik heb er wel prettige herinneringen aan. De scheiding heeft een plek gekregen voor ieder van ons, al vindt mijn moeder dat ze 'recht' had gehad op een laatste gesprek met mijn vader om dingen uit te spreken (iets wat mijn vader terecht niet zag zitten).
2. Op verjaardagen van ons komen mijn moeder, vader en stiefmoeder samen. Mijn vader en moeder geven elkaar alleen een hand, zij zoenen niet. Ik vind dat begrijpelijk en ik heb daar absoluut geen moeite mee. De sfeer is verder goed hoewel mijn vader weinig behoefte heeft aan een leuk gesprek met haar. Ik denk dat bruiloften van ons geen probleem zullen zijn.
Als er veel gebeurd is tussen jou en je ex dan is het heel logisch dat het niet goed voelt om hem te zoenen op een verjaardag. Ga niet over je grenzen heen. Het is je goed recht om hem alleen een hand te geven. Dat is toch prima.
1. Bij mijn ouders was er alleen het laatste jaar van hun huwelijk bijna constant ruzie. Dat laatste jaar heeft de rest van mijn herinneringen niet overschaduwd. Het is niet zo dat ik ons gezinsleven van voor de scheiding idealiseer, maar ik heb er wel prettige herinneringen aan. De scheiding heeft een plek gekregen voor ieder van ons, al vindt mijn moeder dat ze 'recht' had gehad op een laatste gesprek met mijn vader om dingen uit te spreken (iets wat mijn vader terecht niet zag zitten).
2. Op verjaardagen van ons komen mijn moeder, vader en stiefmoeder samen. Mijn vader en moeder geven elkaar alleen een hand, zij zoenen niet. Ik vind dat begrijpelijk en ik heb daar absoluut geen moeite mee. De sfeer is verder goed hoewel mijn vader weinig behoefte heeft aan een leuk gesprek met haar. Ik denk dat bruiloften van ons geen probleem zullen zijn.
Als er veel gebeurd is tussen jou en je ex dan is het heel logisch dat het niet goed voelt om hem te zoenen op een verjaardag. Ga niet over je grenzen heen. Het is je goed recht om hem alleen een hand te geven. Dat is toch prima.
vrijdag 22 oktober 2010 om 10:56
Koekiemunster wat een verhaal! Ik heb het met stijgende verbazing gelezen wat jouw ouders er in mijn ogen voor puinhoop van hebben gemaakt. Heeft dat jouw kijk op relaties en het huwelijk beïnvloed? Daar ben ik wel benieuwd naar.
Mijn vriend zijn ouders zijn gescheiden toen hij zes was en z'n vader heeft het laten afweten toen hij een nwe vrouw kreeg. Hij heeft zich zo alleen gevoeld. Het is zelfs zo dat mijn vriend geen kinderen wil omdat hij bang is dat zijn kinderen de dupe worden van ruzie en een evt. scheiding.
Overigens heb ik zelf ook geen kinderwens maar dat komt omdat ik er niets mee heb.
Mijn vriend zijn ouders zijn gescheiden toen hij zes was en z'n vader heeft het laten afweten toen hij een nwe vrouw kreeg. Hij heeft zich zo alleen gevoeld. Het is zelfs zo dat mijn vriend geen kinderen wil omdat hij bang is dat zijn kinderen de dupe worden van ruzie en een evt. scheiding.
Overigens heb ik zelf ook geen kinderwens maar dat komt omdat ik er niets mee heb.
vrijdag 22 oktober 2010 om 11:47
Dankjewel voor je reactie, Wereldmeid (leuke nick ).
Ik heb een aantal van je reacties gelezen en ik vind jou heel begripvol overkomen. Ik heb gelukkig ook heel begripvolle kinderen en stiefkinderen (op 1 stief'kind' na dan, maar dat is een verhaal apart en heeft met heel andere problemen te maken) en prijs me erg gelukkig. Ik vind het bijvoorbeeld heel fijn dat ik door de kleinkinderen van mijn man ook 'oma' genoemd word, en mijn man door mijn kleinkinderen 'opa''. Het scheelt wellicht, dat we al lang getrouwd waren toen onze kleinkinderen geboren werden en we alle zwangerschappen dus allebei van begin tot eind intens mee beleefd hebben, met alle kleine en grotere problemen en spanningen. Daardoor voelen de kleinkinderen van mijn man ook echt als mijn eigen kleinkinderen aan, zoals een adoptiekind ook als een eigen kind aanvoelt, vermoed ik. (Ik hoop dat ik hier niemand mee kwets.)
Dit topic is voor mij heel leerzaam, ik doe mijn best om mijn kinderen en die van mijn man zo veel mogelijk verdere problemen ivm de scheidingen van hun ouders te besparen en het is voor mij interessant om te lezen waar je als kind van gescheiden ouders zo allemaal tegenaan kunt lopen.
Ik heb een aantal van je reacties gelezen en ik vind jou heel begripvol overkomen. Ik heb gelukkig ook heel begripvolle kinderen en stiefkinderen (op 1 stief'kind' na dan, maar dat is een verhaal apart en heeft met heel andere problemen te maken) en prijs me erg gelukkig. Ik vind het bijvoorbeeld heel fijn dat ik door de kleinkinderen van mijn man ook 'oma' genoemd word, en mijn man door mijn kleinkinderen 'opa''. Het scheelt wellicht, dat we al lang getrouwd waren toen onze kleinkinderen geboren werden en we alle zwangerschappen dus allebei van begin tot eind intens mee beleefd hebben, met alle kleine en grotere problemen en spanningen. Daardoor voelen de kleinkinderen van mijn man ook echt als mijn eigen kleinkinderen aan, zoals een adoptiekind ook als een eigen kind aanvoelt, vermoed ik. (Ik hoop dat ik hier niemand mee kwets.)
Dit topic is voor mij heel leerzaam, ik doe mijn best om mijn kinderen en die van mijn man zo veel mogelijk verdere problemen ivm de scheidingen van hun ouders te besparen en het is voor mij interessant om te lezen waar je als kind van gescheiden ouders zo allemaal tegenaan kunt lopen.
vrijdag 22 oktober 2010 om 12:00
Reiger, bedankt. Het is leuk om te lezen dat jij vanuit een andere invalshoek veel hebt aan dit topic.
Het maakt vaak verschil hoe de omstandigheden rond de scheiding waren; was er veel of weinig ruzie, is er vreemd gegaan, ben je als kind als een pion ingezet in een strijd, heb je direct stiefbroers en/of -zusjes gekregen, hoe zwaar werd je 'belast' met zaken waar je eig te jong voor was, heb je nog steeds last van schuldgevoelens of loyaliteitsproblemen, enz.
Wat ik schrijnend vind in deze verhalen is dat de gevolgen van een scheiding meestal je leven lang voelbaar zijn, voor de een meer dan voor de ander, maar zeker bij hoogte- of dieptepunten zoals feestdagen, bruiloften en begrafenissen en ook t.a.v. je eigen kijk op relaties en het huwelijk. Wat je thuis hebt meegekregen is vaak bepalend voor hoe je er zelf in staat, maar daarvoor hoeven je ouders op zich niet gescheiden te zijn. Mijn eerste vriend had het traditionele rolpatroon van huis meegekregen en hoefde thuis niets te doen; hij verwachtte dat ik hem ook als een prins zou behandelen. Ik was juist al jong actief in het huishouden omdat m'n moeder veel aan het werk was, we moesten gewoon ons steentje bijdragen.
Mijn nwe vriend heeft thuis nooit iets hoeven doen maar hij ervaart dat als een gemiste kans. Hij had graag in emotioneel en praktisch opzicht meer mee willen krijgen.
Trouwens de kleinkinderen van mijn stiefmoeder noemen mijn vader bij de voornaam. Hun 'echte' opa is overleden. Ze gaan jaarlijks naar de begraafplaats met een bloemetje en dan blijft mijn vader uit respect thuis. Mijn broer en zus hebben nog geen kinderen, ik wil ze zelf niet.
Het maakt vaak verschil hoe de omstandigheden rond de scheiding waren; was er veel of weinig ruzie, is er vreemd gegaan, ben je als kind als een pion ingezet in een strijd, heb je direct stiefbroers en/of -zusjes gekregen, hoe zwaar werd je 'belast' met zaken waar je eig te jong voor was, heb je nog steeds last van schuldgevoelens of loyaliteitsproblemen, enz.
Wat ik schrijnend vind in deze verhalen is dat de gevolgen van een scheiding meestal je leven lang voelbaar zijn, voor de een meer dan voor de ander, maar zeker bij hoogte- of dieptepunten zoals feestdagen, bruiloften en begrafenissen en ook t.a.v. je eigen kijk op relaties en het huwelijk. Wat je thuis hebt meegekregen is vaak bepalend voor hoe je er zelf in staat, maar daarvoor hoeven je ouders op zich niet gescheiden te zijn. Mijn eerste vriend had het traditionele rolpatroon van huis meegekregen en hoefde thuis niets te doen; hij verwachtte dat ik hem ook als een prins zou behandelen. Ik was juist al jong actief in het huishouden omdat m'n moeder veel aan het werk was, we moesten gewoon ons steentje bijdragen.
Mijn nwe vriend heeft thuis nooit iets hoeven doen maar hij ervaart dat als een gemiste kans. Hij had graag in emotioneel en praktisch opzicht meer mee willen krijgen.
Trouwens de kleinkinderen van mijn stiefmoeder noemen mijn vader bij de voornaam. Hun 'echte' opa is overleden. Ze gaan jaarlijks naar de begraafplaats met een bloemetje en dan blijft mijn vader uit respect thuis. Mijn broer en zus hebben nog geen kinderen, ik wil ze zelf niet.
vrijdag 22 oktober 2010 om 14:14
Dag allemaal, ik ben er weer
Koekiemunster, wat een verhaal zeg! Ik vind het onvoorstelbaar dat ouders kinderen maar van het ene nieuwe gezin naar het andere sleuren. Zo kan een kind toch geen gezonde basis kweken? Mijn zwager is ook gescheiden en was in minder dan twee jaar weer getrouwd met iemand met ook twee kinderen en maakt er dan binnen een jaar vanaf de bruiloft nog een kind bij. Nu gaat dat nog steeds goed, maar ik snáp dat niet.
Ik snap echt niet dat als je kleine kinderen hebt, dat niet je allereerste prioriteit is dat je kinderen een stabiele basis meegeeft, toch? En als je dan al dat moet verstoren door te gaan scheiden, ga dan in godsnaam niet in zo'n korte tijd alweer met een ander hokken, maar wacht dat dan een heeeele lange tijd af tot je heel, heel, heel zeker weet dat deze relatie niet binnen een jaar of twee over is.
@Wereldmeid; welkom, join the club
@Reiger, ook zo. En om antwoord te geven op je vraag; ik heb een hele gelukkige jeugd gehad. Natuurlijk zijn er mindere momenten geweest, maar dat lijkt me normaal. Maar het gevoel wat ik heb over mijn jeugd, da's toch zeker overwegend positief.
Koekiemunster, wat een verhaal zeg! Ik vind het onvoorstelbaar dat ouders kinderen maar van het ene nieuwe gezin naar het andere sleuren. Zo kan een kind toch geen gezonde basis kweken? Mijn zwager is ook gescheiden en was in minder dan twee jaar weer getrouwd met iemand met ook twee kinderen en maakt er dan binnen een jaar vanaf de bruiloft nog een kind bij. Nu gaat dat nog steeds goed, maar ik snáp dat niet.
Ik snap echt niet dat als je kleine kinderen hebt, dat niet je allereerste prioriteit is dat je kinderen een stabiele basis meegeeft, toch? En als je dan al dat moet verstoren door te gaan scheiden, ga dan in godsnaam niet in zo'n korte tijd alweer met een ander hokken, maar wacht dat dan een heeeele lange tijd af tot je heel, heel, heel zeker weet dat deze relatie niet binnen een jaar of twee over is.
@Wereldmeid; welkom, join the club
@Reiger, ook zo. En om antwoord te geven op je vraag; ik heb een hele gelukkige jeugd gehad. Natuurlijk zijn er mindere momenten geweest, maar dat lijkt me normaal. Maar het gevoel wat ik heb over mijn jeugd, da's toch zeker overwegend positief.
668, the neighbour of the Beast
vrijdag 22 oktober 2010 om 15:40
quote:wereldmeid schreef op 22 oktober 2010 @ 10:56:
Koekiemunster wat een verhaal! Ik heb het met stijgende verbazing gelezen wat jouw ouders er in mijn ogen voor puinhoop van hebben gemaakt. Heeft dat jouw kijk op relaties en het huwelijk beïnvloed? Daar ben ik wel benieuwd naar.
Mijn vriend zijn ouders zijn gescheiden toen hij zes was en z'n vader heeft het laten afweten toen hij een nwe vrouw kreeg. Hij heeft zich zo alleen gevoeld. Het is zelfs zo dat mijn vriend geen kinderen wil omdat hij bang is dat zijn kinderen de dupe worden van ruzie en een evt. scheiding.
Overigens heb ik zelf ook geen kinderwens maar dat komt omdat ik er niets mee heb.
Hoi wereldmeid!
Ik denk niet dat de situatie waarin ik opgegroeid ben enige invloed heeft gehad op mijn kijk op de liefde of het huwelijk. Integendeel, ik wil het beter doen dan mijn ouders indertijd. Dit is misschien toch iets of wat een nadeel, aangezien ik graag de kat uit de boom kijk bij mannen, misschien iets te graag. Wat ik er wel aan heb overgehouden is een soort van verlatingsangst. Ik vertrouw niet snel mensen, maar als iemand mijn vertrouwen heeft gewonnen, ben ik bang om hen kwijt te raken. Tenslotte zijn er al veel mensen in en uit mijn leven gewandeld. Ik hecht me ook niet snel aan mensen, er zijn maar een paar mensen in de wereld die mij echt kennen, al de rest hou ik (bewust of niet, geen idee) op afstand.
Ik heb nooit beter geweten dan dat ouders niet bij elkaar wonen. Vraag me eigenlijk af wanneer het makkelijker is: als je ouders op jonge leeftijd scheiden en je het niet beseft, of wanneer je ouders op latere leeftijd scheiden en je alles beter kan begrijpen.
Ik probeer het allemaal positief te zien, maar soms is het moeilijk. Stel dat ik ooit trouw, hoe zit dat dan? Volgens mij komen daar heel wat praktische problemen bij kijken. Voorlopig nog maar niet trouwen dus
Ook heb ik alijd een heel goede band gehad met mijn vader, maar als ik hem om hulp vraag ben ik bang dat mijn moeder zich achteruitgesteld zou voelen en andersom.
Ik heb mijn vader al wel gezegd dat het de laatste keer moet geweest zijn dat hij getrouwd is (komaan, drie keer???), want dat alle leuke en originele ideeën voor huwelijksfeesten anders allemaal op zijn
@ Marels: Op twee jaar tijd hertrouwd en een nieuw kind erbij? Dat is inderdaad misschien een beetje te veel van het goede... Zelf ben ik al 1.5 samen met een man die al een zoontje heeft uit zijn vorig huwelijk maar aan verdere stappen denken we nog lang niet! Ik zou mijn stiefzoontje nooit het gevoel willen geven dat hij niet meer welkom is ofzo.
Iemand vroeg ook de voordelen van gescheiden ouders. Hier komen de mijne:
- Ik leerde al vroeg mijn verantwoordelijkheden nemen doordat ik alle weken moest verhuizen, mij steeds moest aanpassen ed.
- De band met mijn broer is heel sterk geworden sinds wel echt over de scheiding kunnen praten, daarvoor maakten we eigenlijk enkel maar ruzie.
- Ik kan altijd wel ergens terecht als ik problemen heb (al trek ik meestal naar mijn papa)
- Zonder de scheiding had ik nooit mijn halfbroertje en zusjes gehad...
Over de rest moet ik nog een beetje nadenken
Koekiemunster wat een verhaal! Ik heb het met stijgende verbazing gelezen wat jouw ouders er in mijn ogen voor puinhoop van hebben gemaakt. Heeft dat jouw kijk op relaties en het huwelijk beïnvloed? Daar ben ik wel benieuwd naar.
Mijn vriend zijn ouders zijn gescheiden toen hij zes was en z'n vader heeft het laten afweten toen hij een nwe vrouw kreeg. Hij heeft zich zo alleen gevoeld. Het is zelfs zo dat mijn vriend geen kinderen wil omdat hij bang is dat zijn kinderen de dupe worden van ruzie en een evt. scheiding.
Overigens heb ik zelf ook geen kinderwens maar dat komt omdat ik er niets mee heb.
Hoi wereldmeid!
Ik denk niet dat de situatie waarin ik opgegroeid ben enige invloed heeft gehad op mijn kijk op de liefde of het huwelijk. Integendeel, ik wil het beter doen dan mijn ouders indertijd. Dit is misschien toch iets of wat een nadeel, aangezien ik graag de kat uit de boom kijk bij mannen, misschien iets te graag. Wat ik er wel aan heb overgehouden is een soort van verlatingsangst. Ik vertrouw niet snel mensen, maar als iemand mijn vertrouwen heeft gewonnen, ben ik bang om hen kwijt te raken. Tenslotte zijn er al veel mensen in en uit mijn leven gewandeld. Ik hecht me ook niet snel aan mensen, er zijn maar een paar mensen in de wereld die mij echt kennen, al de rest hou ik (bewust of niet, geen idee) op afstand.
Ik heb nooit beter geweten dan dat ouders niet bij elkaar wonen. Vraag me eigenlijk af wanneer het makkelijker is: als je ouders op jonge leeftijd scheiden en je het niet beseft, of wanneer je ouders op latere leeftijd scheiden en je alles beter kan begrijpen.
Ik probeer het allemaal positief te zien, maar soms is het moeilijk. Stel dat ik ooit trouw, hoe zit dat dan? Volgens mij komen daar heel wat praktische problemen bij kijken. Voorlopig nog maar niet trouwen dus
Ook heb ik alijd een heel goede band gehad met mijn vader, maar als ik hem om hulp vraag ben ik bang dat mijn moeder zich achteruitgesteld zou voelen en andersom.
Ik heb mijn vader al wel gezegd dat het de laatste keer moet geweest zijn dat hij getrouwd is (komaan, drie keer???), want dat alle leuke en originele ideeën voor huwelijksfeesten anders allemaal op zijn
@ Marels: Op twee jaar tijd hertrouwd en een nieuw kind erbij? Dat is inderdaad misschien een beetje te veel van het goede... Zelf ben ik al 1.5 samen met een man die al een zoontje heeft uit zijn vorig huwelijk maar aan verdere stappen denken we nog lang niet! Ik zou mijn stiefzoontje nooit het gevoel willen geven dat hij niet meer welkom is ofzo.
Iemand vroeg ook de voordelen van gescheiden ouders. Hier komen de mijne:
- Ik leerde al vroeg mijn verantwoordelijkheden nemen doordat ik alle weken moest verhuizen, mij steeds moest aanpassen ed.
- De band met mijn broer is heel sterk geworden sinds wel echt over de scheiding kunnen praten, daarvoor maakten we eigenlijk enkel maar ruzie.
- Ik kan altijd wel ergens terecht als ik problemen heb (al trek ik meestal naar mijn papa)
- Zonder de scheiding had ik nooit mijn halfbroertje en zusjes gehad...
Over de rest moet ik nog een beetje nadenken
vrijdag 22 oktober 2010 om 15:43
quote:Reiger100 schreef op 21 oktober 2010 @ 22:25:2)
Nu is mijn (kleine) probleem het volgende: op zo'n gelegenheid geef ik drie zoenen aan alle aanwezige mannen (schoonvaders en zwagers van mijn kinderen) maar aan mijn ex geef ik een hand. Op een of andere manier voelt het heel kunstmatig om mijn ex ook 3 zoenen te geven, (en ik ben ook bang voor een eventuele cynische reactie van hem). Ik vraag me af of mijn kinderen het wel leuk zouden vinden als ik hem ook 3 zoenen zou geven, ofwel of ze het vreemd en ongemakkelijk zouden vinden. Misschien kunnen jullie daar jullie ideeën over vertellen?
Sorry als dit een beetje off-topic is...
(ik moet nu overigens weg en lees morgen wel eventuele reacties)
Hoi reiger!
Ik kan alleen maar toejuichen dat jij en je ex nog samen in één ruimte kunnen zijn omwille van de kinderen. Of je elkaar drie zoenen geeft of een hand is in mijn ogen dan ook minder belangrijk, integendeel, ik zou blij zijn dat mijn ouders elkaar toch niet haten!
Mijn ouders hebben elkaar jaren 'mijnheer en mevrouw' genoemd en zagen elkaar enkel bij de advocaat... leuk om te lezen dat het ook anders kan!
Nu is mijn (kleine) probleem het volgende: op zo'n gelegenheid geef ik drie zoenen aan alle aanwezige mannen (schoonvaders en zwagers van mijn kinderen) maar aan mijn ex geef ik een hand. Op een of andere manier voelt het heel kunstmatig om mijn ex ook 3 zoenen te geven, (en ik ben ook bang voor een eventuele cynische reactie van hem). Ik vraag me af of mijn kinderen het wel leuk zouden vinden als ik hem ook 3 zoenen zou geven, ofwel of ze het vreemd en ongemakkelijk zouden vinden. Misschien kunnen jullie daar jullie ideeën over vertellen?
Sorry als dit een beetje off-topic is...
(ik moet nu overigens weg en lees morgen wel eventuele reacties)
Hoi reiger!
Ik kan alleen maar toejuichen dat jij en je ex nog samen in één ruimte kunnen zijn omwille van de kinderen. Of je elkaar drie zoenen geeft of een hand is in mijn ogen dan ook minder belangrijk, integendeel, ik zou blij zijn dat mijn ouders elkaar toch niet haten!
Mijn ouders hebben elkaar jaren 'mijnheer en mevrouw' genoemd en zagen elkaar enkel bij de advocaat... leuk om te lezen dat het ook anders kan!
vrijdag 22 oktober 2010 om 15:46
Wat ik moe ook nog afvroeg:
Regelmatig kreeg ik van mijn moeder te horen: Je bent net zoals je vader!
en van mijn vader: Je bent net zoals je moeder!
Ik kreeg hier altijd een slecht gevoel van. Tenslotte waren ze gescheiden omdat ze niet meer met elkaar konden leven en als kind was ik altijd bang dat ik teveel op één ouder zou gaan lijken en de andere mij niet meer zou willen. Nu kan ik er mee omgaan (en zeg ik gewoon dat als ze niet willen dat ik op mijn ander ouder lijk, ze maar met iemand anders in bed hadden moeten duiken) maar als kind was het echt heel moeilijk.
Heeft iemand anders hier ook ervaringen mee?
Regelmatig kreeg ik van mijn moeder te horen: Je bent net zoals je vader!
en van mijn vader: Je bent net zoals je moeder!
Ik kreeg hier altijd een slecht gevoel van. Tenslotte waren ze gescheiden omdat ze niet meer met elkaar konden leven en als kind was ik altijd bang dat ik teveel op één ouder zou gaan lijken en de andere mij niet meer zou willen. Nu kan ik er mee omgaan (en zeg ik gewoon dat als ze niet willen dat ik op mijn ander ouder lijk, ze maar met iemand anders in bed hadden moeten duiken) maar als kind was het echt heel moeilijk.
Heeft iemand anders hier ook ervaringen mee?
vrijdag 22 oktober 2010 om 15:55
Ik heb daar eigenlijk niet zoveel moeite mee Koekiemunster. Sowieso hebben mijn ouders mij dat nooit voor de voeten gegooid. Maar goed, ik weet wel dat ik qua karakter twee druppels water mijn moeder ben. Haar goeie en slechte eigenschappen.
Misschien is het ook wel omdat ik zo goed weet op wie ik lijk dat ik met dat soort opmerkingen nooit moeite gehad heb. En ja, mijn ouders zijn, gelukkig, naar ons toe, altijd redelijk volwassen geweest en hebben echt hun best gedaan om de dingen niet via ons te spelen.
Kan me wel voorstellen dat je er veel moeite mee hebt. Want als jij op één ouder lijkt, vindt de ander je dan ook niet leuk meer?
Geloof niet dat mijn vader dat gevoel ooit naar mij gehad heeft, in elk geval
Misschien is het ook wel omdat ik zo goed weet op wie ik lijk dat ik met dat soort opmerkingen nooit moeite gehad heb. En ja, mijn ouders zijn, gelukkig, naar ons toe, altijd redelijk volwassen geweest en hebben echt hun best gedaan om de dingen niet via ons te spelen.
Kan me wel voorstellen dat je er veel moeite mee hebt. Want als jij op één ouder lijkt, vindt de ander je dan ook niet leuk meer?
Geloof niet dat mijn vader dat gevoel ooit naar mij gehad heeft, in elk geval
668, the neighbour of the Beast
vrijdag 22 oktober 2010 om 16:33
vrijdag 22 oktober 2010 om 17:00
quote:Jennifer90 schreef op 22 oktober 2010 @ 16:33:
@Reiger: Ik denk dat jij als moeder/oma toch wel een dikke vette pluim verdient!
Zoals ik lees ben je er voor je kinderen en doe je er alles aan om hun situatie zo stabiel en zo goed mogelijk te maken/houden. Ik denk dat veel meer ouders dat zouden moeten doen .eens!
@Reiger: Ik denk dat jij als moeder/oma toch wel een dikke vette pluim verdient!
Zoals ik lees ben je er voor je kinderen en doe je er alles aan om hun situatie zo stabiel en zo goed mogelijk te maken/houden. Ik denk dat veel meer ouders dat zouden moeten doen .eens!
vrijdag 22 oktober 2010 om 19:41
Reiger om terug te komen op jouw vragen, ik heb tot mijn 21ste thuisgewoond en nooit noemenswaardige problemen tussen mijn ouders kunnen ontdekken. Tuurlijk was er wel eens wat, maar niet op een ongezonde manier. Mijn broer heeft langer thuisgewoond en zei wel dat het af en toe erg stil kon zijn in huis, mijn vader kon erg zwijgzaam zijn. Maar toch kwam ook voor hem de scheiding wel als een verrassing.
Mijn ouders hebben af en toe contact met elkaar en dat gaat normaal, denk ik.
2 jaar geleden ben ik getrouwd en toen hebben we apart tegen mijn vaderplusvriendin en mijn moeder gezegd dat we iedereen gingen uitnodigen en als een van hun daar niet mee om kon gaan, dan was ons advies om thuis te blijven.
We zijn gewoon heel duidelijk geweest en onze trouwdag was super. Ouder hebben elkaar gefelicicterd en mijn moeder heeft een tijd met de vriendin van mijn vader zitten kletsen. Dus dat was ok.
In het begin na de scheiding gaf mijn broer eens een feestje waarbij beide ouders ook aanwezig waren en dat was zeer geforceerd. Mijn moeder wilde perse, zoals ze dat bij iedereen deed, gedag zeggen met 3 zoenen, dus ook bij mijn vader die dat duidelijk niet wilde.
Nou wat vond ik dat gênant zeg! Hoe ziet dat eruit als iemand tegen zijn zin in wordt gezoend.
Sindsdien vier ik mijn verjaardag in gedeeltes, want het klopt gewoon niet, als iedereen er is. Raar toch eigenlijk.
Voord onze bruiloft hebben we uiteraard een uitzondering gemaakt.
Ondanks het minder leuke onderwerp vind ik dit wel een fijn topic. Ik kom er nooit aan toe om hierover met anderen te praten behalve soms met broer.
Mijn man is ook kind van gescheiden ouders en is ook gescheiden vader, en hij kan zich helemaal niet herkennen in hoe ik daarover denk. Dat is ook prima, maar ik wil het er soms wel eens over hebben en niet meteen afgekapt worden, met ja het is nou eenmaal zo...
Mijn ouders hebben af en toe contact met elkaar en dat gaat normaal, denk ik.
2 jaar geleden ben ik getrouwd en toen hebben we apart tegen mijn vaderplusvriendin en mijn moeder gezegd dat we iedereen gingen uitnodigen en als een van hun daar niet mee om kon gaan, dan was ons advies om thuis te blijven.
We zijn gewoon heel duidelijk geweest en onze trouwdag was super. Ouder hebben elkaar gefelicicterd en mijn moeder heeft een tijd met de vriendin van mijn vader zitten kletsen. Dus dat was ok.
In het begin na de scheiding gaf mijn broer eens een feestje waarbij beide ouders ook aanwezig waren en dat was zeer geforceerd. Mijn moeder wilde perse, zoals ze dat bij iedereen deed, gedag zeggen met 3 zoenen, dus ook bij mijn vader die dat duidelijk niet wilde.
Nou wat vond ik dat gênant zeg! Hoe ziet dat eruit als iemand tegen zijn zin in wordt gezoend.
Sindsdien vier ik mijn verjaardag in gedeeltes, want het klopt gewoon niet, als iedereen er is. Raar toch eigenlijk.
Voord onze bruiloft hebben we uiteraard een uitzondering gemaakt.
Ondanks het minder leuke onderwerp vind ik dit wel een fijn topic. Ik kom er nooit aan toe om hierover met anderen te praten behalve soms met broer.
Mijn man is ook kind van gescheiden ouders en is ook gescheiden vader, en hij kan zich helemaal niet herkennen in hoe ik daarover denk. Dat is ook prima, maar ik wil het er soms wel eens over hebben en niet meteen afgekapt worden, met ja het is nou eenmaal zo...
zaterdag 23 oktober 2010 om 09:32
@Toujourssourire;
Ik vind ook eigenlijk dat dat gewoon moet kunnen. Als je nu niet eens voor de trouwdag van je dochter normaal tegen elkaar kunt doen... Geloof niet dat ik mijn ouders dat ooit zou vergeven.
Maar dan is het weer heel fijn dat het voor jou, en voor mij ook, nooit een issue geweest is. Uiteindelijk toch. Nou ja, niet dat ik al getrouwd ben, maar ik kan me echt niet voorstellen dat mijn ouders daar moeite mee zouden hebben. Omdat er ook andere momenten zijn geweest dat mijn ouders normaal in één ruimte zitten.
En weet je, als het op verjaardagen nu zo uit komt, dat ze apart van elkaar komen, prima, en als ze dat min of meer zo plannen, ook al goed. Maar ik ga dus écht niet mijn verjaardag twee keer vieren. En ik snap eigenlijk ook niet zo goed waarom jij dat wel doet, als je ouders wel normaal tegen elkaar kunnen doen
En dan nog, als ik mijn verjaardag vier doe ik dat altijd 's middags en 's avonds; dan komt de één toch 's middags en de ander 's avonds? Nee, ik ben daar misschien heel stellig in, maar ik vind dat echt hun probleem. Toen ze al wisten dat ze gingen scheiden en ze woonden nog in één huis konden ze ook normaal doen, dus nu ook. En toen ik afstudeerde konden ze ook normaal tegen elkaar doen, dus doen ze dat ook maar op verjaardagen.
Ik weiger tegenwoordig om van hun probleem mijn probleem te maken.
Ik vind ook eigenlijk dat dat gewoon moet kunnen. Als je nu niet eens voor de trouwdag van je dochter normaal tegen elkaar kunt doen... Geloof niet dat ik mijn ouders dat ooit zou vergeven.
Maar dan is het weer heel fijn dat het voor jou, en voor mij ook, nooit een issue geweest is. Uiteindelijk toch. Nou ja, niet dat ik al getrouwd ben, maar ik kan me echt niet voorstellen dat mijn ouders daar moeite mee zouden hebben. Omdat er ook andere momenten zijn geweest dat mijn ouders normaal in één ruimte zitten.
En weet je, als het op verjaardagen nu zo uit komt, dat ze apart van elkaar komen, prima, en als ze dat min of meer zo plannen, ook al goed. Maar ik ga dus écht niet mijn verjaardag twee keer vieren. En ik snap eigenlijk ook niet zo goed waarom jij dat wel doet, als je ouders wel normaal tegen elkaar kunnen doen
En dan nog, als ik mijn verjaardag vier doe ik dat altijd 's middags en 's avonds; dan komt de één toch 's middags en de ander 's avonds? Nee, ik ben daar misschien heel stellig in, maar ik vind dat echt hun probleem. Toen ze al wisten dat ze gingen scheiden en ze woonden nog in één huis konden ze ook normaal doen, dus nu ook. En toen ik afstudeerde konden ze ook normaal tegen elkaar doen, dus doen ze dat ook maar op verjaardagen.
Ik weiger tegenwoordig om van hun probleem mijn probleem te maken.
668, the neighbour of the Beast
zaterdag 23 oktober 2010 om 11:01
Dat vind ik een hele goede instelling van jou, Marels. Dat je weigert om van hun probleem jouw probleem te maken.
Ik heb zelf kinderen en kan me niet voorstellen dat dat niet je prioriteit blijft. Ik ben heel gek op mijn kinderen en je probeert ze een fijn thuis te geven en ze op te voeden tot liefhebbende zelfstandige mensen. Ik denk dat ze altijd een heel belangrijk deel van mijn leven zullen bijven waar je heel veel voor over hebt. Het lijkt me heel verdrietig als je contact met je kind verwatert en je eigenlijk niet meer weet wat er in zijn wereld gebeurd.
Wat iemand anders ook al schreef, dat ze dan terug in de auto bij papa zaten te huilen omdat ze papa dan lang niet meer zouden zien terwijl hij eigenlijk vlakbij woont. Dat is toch jammer, als je dat als ouders niet ander regelen kunt. Als ik zie hoe blij mijn kinderen zijn als mijn man thuis komt van zijn werk. Hebben ze hem alleen overdag een paar uur niet gezien. Ik kan me niet voorstellen hoe dat dat moet zijn als ze hem dan een ruime week niet zien.
Wat bovenstaande betreft ben ik dus heel blij dat mijn ouders pas op late leeftijd gescheiden zijn.
Ik heb zelf kinderen en kan me niet voorstellen dat dat niet je prioriteit blijft. Ik ben heel gek op mijn kinderen en je probeert ze een fijn thuis te geven en ze op te voeden tot liefhebbende zelfstandige mensen. Ik denk dat ze altijd een heel belangrijk deel van mijn leven zullen bijven waar je heel veel voor over hebt. Het lijkt me heel verdrietig als je contact met je kind verwatert en je eigenlijk niet meer weet wat er in zijn wereld gebeurd.
Wat iemand anders ook al schreef, dat ze dan terug in de auto bij papa zaten te huilen omdat ze papa dan lang niet meer zouden zien terwijl hij eigenlijk vlakbij woont. Dat is toch jammer, als je dat als ouders niet ander regelen kunt. Als ik zie hoe blij mijn kinderen zijn als mijn man thuis komt van zijn werk. Hebben ze hem alleen overdag een paar uur niet gezien. Ik kan me niet voorstellen hoe dat dat moet zijn als ze hem dan een ruime week niet zien.
Wat bovenstaande betreft ben ik dus heel blij dat mijn ouders pas op late leeftijd gescheiden zijn.
