Psyche
alle pijlers
Kinderen van gescheiden ouders
dinsdag 19 oktober 2010 om 20:44
Ik loop al een tijdje rond met het idee om een topic als dit te openen.
Mijn ouders zijn vijf jaar geleden gescheiden. Ik was twintig. En ik zie heel erg goed in dat dat voor alle partijen het beste was, maar tóch zijn er momenten dat ik het moeilijk heb. Daar praat ik eigenlijk nooit ver, maar toch is het zo.
Het moment dat mijn ouders gingen scheiden was ook het moment dat ik samen ging wonen. Hele goeie keuze, om op dat moment het huis uit te gaan, want ik hoefde niet meer middenin die situatie te zitten. Maar ik heb er ook heel weinig over gepraat, en ik merk dat ik het met sommige dingen gewoon echt nog heel moeilijk heb, met momenten.
Bijvoorbeeld met feestdagen. Of als ik me bepaalde dingen herinner. Vroeger vierden we altijd met zijn allen Sinterklaas, bijvoorbeeld, en dat was altijd zó echt een gezinsavond. En zo aten we vroeger altijd uitgebreid met zijn allen op zondagavond. Met muziek op de achtergrond, en dan zaten we soms uuuuren te praten. Als ik aan dat soort dingen denk, wordt 't me vaak gewoon te veel. De gedachte dat al die dingen gewoon nooit meer terugkomen. Dat het gewoon nooit meer wordt zoals het "moest" zijn. Dat doet me gewoon nog steeds pijn. En ik merk soms dat zelfs de herinneringen al pijn doen, terwijl dat toch juist de mooie momenten uit mijn jeugd geweest zijn.
En 95% van de tijd kan er er heel goed mee om gaan hoor, en snap ik dat het allemaal het beste is. Maar soms doet het gewoon nog zoveel pijn he. Het idee dus vooral, dat datgene wat je gehad hebt nooit meer terug komt.
Wat wil ik met dit topic? Niet zielig zijn, of zielig gevonden worden, want zoals ik zijn er nog heel, heel veel meer. Ouders die uit elkaar gaan zijn absoluut geen bijzondere situatie meer.
Maar ik denk wél dat er meer mensen zoals ik moeten zijn. Mensen van wie hun ouders gescheiden zijn, en die het met sommige dingen gewoon echt nog moeilijk hebben. Misschien ook mensen, waar de ouders, net als bij mij, pas op latere leeftijd gescheiden zijn. Waardoor je de scheiding dus heel bewust meegemaakt hebt, en je dus ook heel bewust bent van het vóór en na.
En misschien kunnen we hier een plek creeren om onze gedachten en gevoelens te delen. Wie weet helpt het.
Ik zou het in elk geval heel fijn vinden om jullie ervaringen te lezen en om te lezen dat ik niet de enige ben
Wie weet wat we hier voor elkaar kunnen betekenen.
Mijn ouders zijn vijf jaar geleden gescheiden. Ik was twintig. En ik zie heel erg goed in dat dat voor alle partijen het beste was, maar tóch zijn er momenten dat ik het moeilijk heb. Daar praat ik eigenlijk nooit ver, maar toch is het zo.
Het moment dat mijn ouders gingen scheiden was ook het moment dat ik samen ging wonen. Hele goeie keuze, om op dat moment het huis uit te gaan, want ik hoefde niet meer middenin die situatie te zitten. Maar ik heb er ook heel weinig over gepraat, en ik merk dat ik het met sommige dingen gewoon echt nog heel moeilijk heb, met momenten.
Bijvoorbeeld met feestdagen. Of als ik me bepaalde dingen herinner. Vroeger vierden we altijd met zijn allen Sinterklaas, bijvoorbeeld, en dat was altijd zó echt een gezinsavond. En zo aten we vroeger altijd uitgebreid met zijn allen op zondagavond. Met muziek op de achtergrond, en dan zaten we soms uuuuren te praten. Als ik aan dat soort dingen denk, wordt 't me vaak gewoon te veel. De gedachte dat al die dingen gewoon nooit meer terugkomen. Dat het gewoon nooit meer wordt zoals het "moest" zijn. Dat doet me gewoon nog steeds pijn. En ik merk soms dat zelfs de herinneringen al pijn doen, terwijl dat toch juist de mooie momenten uit mijn jeugd geweest zijn.
En 95% van de tijd kan er er heel goed mee om gaan hoor, en snap ik dat het allemaal het beste is. Maar soms doet het gewoon nog zoveel pijn he. Het idee dus vooral, dat datgene wat je gehad hebt nooit meer terug komt.
Wat wil ik met dit topic? Niet zielig zijn, of zielig gevonden worden, want zoals ik zijn er nog heel, heel veel meer. Ouders die uit elkaar gaan zijn absoluut geen bijzondere situatie meer.
Maar ik denk wél dat er meer mensen zoals ik moeten zijn. Mensen van wie hun ouders gescheiden zijn, en die het met sommige dingen gewoon echt nog moeilijk hebben. Misschien ook mensen, waar de ouders, net als bij mij, pas op latere leeftijd gescheiden zijn. Waardoor je de scheiding dus heel bewust meegemaakt hebt, en je dus ook heel bewust bent van het vóór en na.
En misschien kunnen we hier een plek creeren om onze gedachten en gevoelens te delen. Wie weet helpt het.
Ik zou het in elk geval heel fijn vinden om jullie ervaringen te lezen en om te lezen dat ik niet de enige ben
Wie weet wat we hier voor elkaar kunnen betekenen.
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 19 oktober 2010 om 20:51
Mooi topic Marels
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was, ik kan me ze dus niet eens bij elkaar herinneren. Dat lijkt me veel moeilijker aan een situatie als die van jou, je hebt al die herinneringen, en dan gaan ineens je ouders uit elkaar.
Ik heb het heel moeilijk gevonden dat mijn vader geen prater is, zo nu en dan zei hij er wel wat over, en dat was dan voornamelijk iets negatiefs over mijn moeder. Waardoor ik me als kind enorm schuldig voelde.
De band is inmiddels hersteld, ik kan nu zeggen dat ik echt goed contact heb met beide ouders.
Hebben je moeder/vader een andere partner nu?
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was, ik kan me ze dus niet eens bij elkaar herinneren. Dat lijkt me veel moeilijker aan een situatie als die van jou, je hebt al die herinneringen, en dan gaan ineens je ouders uit elkaar.
Ik heb het heel moeilijk gevonden dat mijn vader geen prater is, zo nu en dan zei hij er wel wat over, en dat was dan voornamelijk iets negatiefs over mijn moeder. Waardoor ik me als kind enorm schuldig voelde.
De band is inmiddels hersteld, ik kan nu zeggen dat ik echt goed contact heb met beide ouders.
Hebben je moeder/vader een andere partner nu?
dinsdag 19 oktober 2010 om 20:52
Ik heb het niet met gescheiden ouders, maar overleden ouders. Het gevoel dat iets wat was nooit terug zal komen.
Geef jezelf de tijd om er aan te wennen. Er komt vanzelf een moment van acceptatie en de tijd waarderen die jullie als gezin hebben gehad. Die tijd die was, komt sowieso nooit meer terug. Jij bent volwassen, situaties veranderen. Ik heb geleerd van verlies dat er altijd iets goeds voor in de plaats komt en je terug kan kijken op fijne tijden.
dinsdag 19 oktober 2010 om 20:53
Eerst maar een Ik vind je niet zielig Wel lief.
Mijn ouders zijn 9 jaar geleden gescheiden. Precies 1 maand voor mijn trouwdag maakten ze de scheiding bekend. Fijne planning. ( maar daar mag ik niet over klagen van mijn moeder omdat ik toch alweer gescheiden ben anyway.. )
Voor mijn broer en mij kwam de scheiding als een grote schok. Mijn ouders waren zendelingen. Gezonden door "god", om goed werk te doen in het buitenland. En noem mij maar naïef, daar past imo geen echtscheiding met alle vuiligheid van dien bij.
Het moeilijkst vind ik dat mijn moeder zegt 30 jaar lang een rot leven gehad te hebben. Waar mijn broer en ik nooit iets van gemerkt hebben. Okee, mijn moeder is geen leuke moeder ( zoals je wel weet volgens mij ) maar om dat nou op een rot huwelijk af te schuiven ?
Bovendien kan ik het me gewoon niet voorstellen , dat het echt zo slecht is geweest. Ik herinner me vooral hele fijne dagen\avonden. Gezellige feestdagen, leuke vakanties en hele avonden spelletjes met zijn allen. En als het echt zo slecht was, waarom blijf je dan 30 jaar bij elkaar ? Ik heb amper 3 jaar een kut huwelijk volgehouden voor ik het wel gezien had.
Mijn moeder wilde tot voor kort niet vertellen waarom ze bij mijn vader weggegaan is. ( Ik weet het wel, ze had een ander. Ook een zendeling. Dat gaat heen en vermenigvuldigd u uit de bijbel nam ze vrij letterlijk blijkbaar )
Sinds een maand of 2 beweert ze dat mijn vader het hele huwelijk lang vreemd ging.
Vreemd.
Mijn ouders zijn 9 jaar geleden gescheiden. Precies 1 maand voor mijn trouwdag maakten ze de scheiding bekend. Fijne planning. ( maar daar mag ik niet over klagen van mijn moeder omdat ik toch alweer gescheiden ben anyway.. )
Voor mijn broer en mij kwam de scheiding als een grote schok. Mijn ouders waren zendelingen. Gezonden door "god", om goed werk te doen in het buitenland. En noem mij maar naïef, daar past imo geen echtscheiding met alle vuiligheid van dien bij.
Het moeilijkst vind ik dat mijn moeder zegt 30 jaar lang een rot leven gehad te hebben. Waar mijn broer en ik nooit iets van gemerkt hebben. Okee, mijn moeder is geen leuke moeder ( zoals je wel weet volgens mij ) maar om dat nou op een rot huwelijk af te schuiven ?
Bovendien kan ik het me gewoon niet voorstellen , dat het echt zo slecht is geweest. Ik herinner me vooral hele fijne dagen\avonden. Gezellige feestdagen, leuke vakanties en hele avonden spelletjes met zijn allen. En als het echt zo slecht was, waarom blijf je dan 30 jaar bij elkaar ? Ik heb amper 3 jaar een kut huwelijk volgehouden voor ik het wel gezien had.
Mijn moeder wilde tot voor kort niet vertellen waarom ze bij mijn vader weggegaan is. ( Ik weet het wel, ze had een ander. Ook een zendeling. Dat gaat heen en vermenigvuldigd u uit de bijbel nam ze vrij letterlijk blijkbaar )
Sinds een maand of 2 beweert ze dat mijn vader het hele huwelijk lang vreemd ging.
Vreemd.
Wij hebben allemaal last van Jouw stemmingswisselingen !
dinsdag 19 oktober 2010 om 20:56
dinsdag 19 oktober 2010 om 20:58
Mijn ouders waren hier een paar maanden geleden tegelijkertijd. Mijn vader met zijn nieuwe vrouw, mijn moeder alleen.
En dat was zo stom. Ze zaten naast elkaar, en ik bleef maar denken : "zo hoort het, zij hoort naast mijn vader". En dat terwijl ik de vrouw van mijn vader graag mag hoor. ( Ter illustratie ik doe aan "Stiefusmoederdag" dan krijgt ze een bloemmetje oid van mij. Ze heeft dezelfde humor, soms. En kan lachen om het stiefusmoeder-woord )
En het bleef ongemakkelijk. Alle ogen waren op hen gericht. Iedereen zat op te letten wat of en hoe ze met elkaar aan het praten waren. Ik vond het vreselijk. De illusie dat mijn ouders best gezellig tegelijk kunnen komen voor een kopje koffie oid is wel weg. Dat gaat gewoon niet. Het is te ongemakkelijk voor ons allemaal. Te beladen. Er ligt te veel tussen ons allemaal in denk ik om het gezellig te laten zijn.
Jammer vind ik het wel. Ik "mis" wel de spelletjesavonden ( geen idee of we die nog zouden hebben ) de geitenwollensokken daagjes uit "met het gezin". En gewoon het idee dat mijn kinderen niet bij opa en oma gaan logeren.
Ze gaan wel logeren maar bij Opa en vrouw. En Oma en man. Zo stom vind ik dat.
En dat was zo stom. Ze zaten naast elkaar, en ik bleef maar denken : "zo hoort het, zij hoort naast mijn vader". En dat terwijl ik de vrouw van mijn vader graag mag hoor. ( Ter illustratie ik doe aan "Stiefusmoederdag" dan krijgt ze een bloemmetje oid van mij. Ze heeft dezelfde humor, soms. En kan lachen om het stiefusmoeder-woord )
En het bleef ongemakkelijk. Alle ogen waren op hen gericht. Iedereen zat op te letten wat of en hoe ze met elkaar aan het praten waren. Ik vond het vreselijk. De illusie dat mijn ouders best gezellig tegelijk kunnen komen voor een kopje koffie oid is wel weg. Dat gaat gewoon niet. Het is te ongemakkelijk voor ons allemaal. Te beladen. Er ligt te veel tussen ons allemaal in denk ik om het gezellig te laten zijn.
Jammer vind ik het wel. Ik "mis" wel de spelletjesavonden ( geen idee of we die nog zouden hebben ) de geitenwollensokken daagjes uit "met het gezin". En gewoon het idee dat mijn kinderen niet bij opa en oma gaan logeren.
Ze gaan wel logeren maar bij Opa en vrouw. En Oma en man. Zo stom vind ik dat.
Wij hebben allemaal last van Jouw stemmingswisselingen !
dinsdag 19 oktober 2010 om 20:58
Hai Marels, ik heb nu niet echt de tijd om uitgebreid te reageren, maar wil je wel laten weten dat het heel herkenbaar is wat je schrijft! Ook ik was 20 (en studeerde en woonde op kamers) toen mijn ouders uit elkaar gingen. Ik ben nu 31 en - hoewel steeds minder vaak - het steekt af en toe nog steeds de kop op... dat het toch echt naar is dat ze niet meer samen zijn en ons gezin van vroeger als zodanig niet meer bestaat. En ja, iedereen is goed op z'n pootjes terecht gekomen (zo niet beter!), mn ouders zijn beiden weer heel gelukkig. Maar af en toe.....zomaar momenten tussendoor, maar ook/vooral toen ik trouwde vorig jaar, mn dochter werd geboren, straks haar eerste verjaardag... dat blijft toch altijd wel een beetje moeilijk. En ze zijn er altijd wel allebei hoor, maar niet meer sámen, dat is het verschil. En dat blijft altijd wel moeilijk denk ik. Ik zal morgen weer even kijken hier, ben benieuwd naar andere reacties.
dinsdag 19 oktober 2010 om 21:01
tuurlijk is het af en toe moeilijk voor je!
Maakt niet uit hoe oud je bent als je ouders gaan scheiden, het heeft altijd invloed op je.
Mijn ouders gingen scheiden toen ik 23 was (nu dus 6 jaar geleden). Ik heb het er stiekem best moeilijk mee gehad.. Vooral na een paar maanden, Ik weet nog goed dat ik in de file stond en ineens heel erg moest huilen..
De reden voor de breuk was dat mijn moeder verliefd was geworden op een collega (daar is ze nu nog steeds mee en ze is veel gelukkiger nu)..
Ik dacht destijds toch dat ik er niet zo mee mocht zitten, want ik was tenslotte al volwassen en tja, ik had toch mijn eigen leven en relatie etc..
Maar ik heb het er best moeilijk mee gehad, vooral om het verdriet van mijn vader te zien..
Nu ik een kindje krijg vind ik het af en toe weer moeilijk, ze kunnen namelijk nog steeds niet samen door één deur, dus kerst moet afzonderlijk worden gevierd en dus is het straks ook lastig met de verjaardagen van de kleine..
Tja, blijft rot natuurlijk.. Maar ik zeg erbij dat ik wel heel blij ben dat mijn moeder nog steeds gelukkig is met haar nieuwe man.. dat dan weer wel, nu mijn vader nog echt gelukkig zien en ik ben helemaal blij..
Maakt niet uit hoe oud je bent als je ouders gaan scheiden, het heeft altijd invloed op je.
Mijn ouders gingen scheiden toen ik 23 was (nu dus 6 jaar geleden). Ik heb het er stiekem best moeilijk mee gehad.. Vooral na een paar maanden, Ik weet nog goed dat ik in de file stond en ineens heel erg moest huilen..
De reden voor de breuk was dat mijn moeder verliefd was geworden op een collega (daar is ze nu nog steeds mee en ze is veel gelukkiger nu)..
Ik dacht destijds toch dat ik er niet zo mee mocht zitten, want ik was tenslotte al volwassen en tja, ik had toch mijn eigen leven en relatie etc..
Maar ik heb het er best moeilijk mee gehad, vooral om het verdriet van mijn vader te zien..
Nu ik een kindje krijg vind ik het af en toe weer moeilijk, ze kunnen namelijk nog steeds niet samen door één deur, dus kerst moet afzonderlijk worden gevierd en dus is het straks ook lastig met de verjaardagen van de kleine..
Tja, blijft rot natuurlijk.. Maar ik zeg erbij dat ik wel heel blij ben dat mijn moeder nog steeds gelukkig is met haar nieuwe man.. dat dan weer wel, nu mijn vader nog echt gelukkig zien en ik ben helemaal blij..
dinsdag 19 oktober 2010 om 21:03
quote:Saaar schreef op 19 oktober 2010 @ 21:02:
Ik vind het vooral balen voor mijn kinderen, dat de oma en opa die bij elkaar horen niet bij elkaar horen
Het zou zoveel makkelijker zijn. Met alles.
voor allen
herkenbaar
Hoewel ik het ook moeilijk voor mezelf vind. Heel stom eigenlijk.
Volgens mijn moeder heb ik dus blijkbaar 22 jaar lang in een grote leugen geloofd. En dat vind ik zo raar. |
Hoe haal je het in je hoofd om als zendingsechtpaar naar het buitenland te gaan als je huwelijk zo rot is ? Ik geloof er ook nog steeds niet echt in eigenlijk.
Ik vind het vooral balen voor mijn kinderen, dat de oma en opa die bij elkaar horen niet bij elkaar horen
Het zou zoveel makkelijker zijn. Met alles.
voor allen
herkenbaar
Hoewel ik het ook moeilijk voor mezelf vind. Heel stom eigenlijk.
Volgens mijn moeder heb ik dus blijkbaar 22 jaar lang in een grote leugen geloofd. En dat vind ik zo raar. |
Hoe haal je het in je hoofd om als zendingsechtpaar naar het buitenland te gaan als je huwelijk zo rot is ? Ik geloof er ook nog steeds niet echt in eigenlijk.
Wij hebben allemaal last van Jouw stemmingswisselingen !
dinsdag 19 oktober 2010 om 21:04
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was, ben nu 33. Mijn vader is 7 jaar geleden hertrouwd, moeder is single gebleven.
Het is heel begrijpelijk dat het gemis van de fijne dingen die je als gezin deed, pijn blijft doen. Ik heb daar zelf geen last van want na de scheiding is het leven voor ons allen verbeterd en het heeft een plek gekregen. Maar voor jou is het nog maar 5 jaar geleden. Ik vind het logisch dat je nog steeds verdriet hebt.
Sommige mensen komen nooit helemaal over de scheiding van zichzelf of hun ouders heen. Het is gewoon enorm moeilijk om zo'n ingrijpende verandering in je leven een plek te geven. Dat je verstandelijk weet dat het het beste was, wil nog niet zeggen dat je er daarom gemakkelijk gevoelsmatig overheen kunt komen.
Ik zou zeggen: erover praten helpt. Met je familie of met vriendinnen bijvoorbeeld. Zoek eventueel een psycholoog of maatschappelijk werkster voor een paar goede gesprekken. Dat is helemaal geen schande. En goed dat je dit topic hebt geopend. Gedeelde smart is halve smart, toch?
dinsdag 19 oktober 2010 om 21:07
quote:Jorina schreef op 19 oktober 2010 @ 20:51:
Mooi topic Marels
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was, ik kan me ze dus niet eens bij elkaar herinneren. Dat lijkt me veel moeilijker aan een situatie als die van jou, je hebt al die herinneringen, en dan gaan ineens je ouders uit elkaar.
Ik heb het heel moeilijk gevonden dat mijn vader geen prater is, zo nu en dan zei hij er wel wat over, en dat was dan voornamelijk iets negatiefs over mijn moeder. Waardoor ik me als kind enorm schuldig voelde.
De band is inmiddels hersteld, ik kan nu zeggen dat ik echt goed contact heb met beide ouders.
Hebben je moeder/vader een andere partner nu?
Mijn broer is pas gescheiden, en heeft ook een dochter van 2.
Ik vraag me altijd af wat zij er over 20 jaar van vindt dat papa&mama met de grootste ruzie gescheiden zijn.
Hij is ook heel negatief over mama(ze heeft 'm dan ook heel lang bedrogen) en wij als familie spreken hem daar vaak op aan,het is&blijft toch de moeder van hun dochter.
Mooi topic Marels
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was, ik kan me ze dus niet eens bij elkaar herinneren. Dat lijkt me veel moeilijker aan een situatie als die van jou, je hebt al die herinneringen, en dan gaan ineens je ouders uit elkaar.
Ik heb het heel moeilijk gevonden dat mijn vader geen prater is, zo nu en dan zei hij er wel wat over, en dat was dan voornamelijk iets negatiefs over mijn moeder. Waardoor ik me als kind enorm schuldig voelde.
De band is inmiddels hersteld, ik kan nu zeggen dat ik echt goed contact heb met beide ouders.
Hebben je moeder/vader een andere partner nu?
Mijn broer is pas gescheiden, en heeft ook een dochter van 2.
Ik vraag me altijd af wat zij er over 20 jaar van vindt dat papa&mama met de grootste ruzie gescheiden zijn.
Hij is ook heel negatief over mama(ze heeft 'm dan ook heel lang bedrogen) en wij als familie spreken hem daar vaak op aan,het is&blijft toch de moeder van hun dochter.
dinsdag 19 oktober 2010 om 21:07
Ja, ik heb ook eeuwen dat ik er géén moeite mee heb hoor.
Maar sommige momenten... Eén van de dingen die ik nooooooit zal vergeten was Sinterklaasavond twee jaar geleden ofzo. Bij mijn moeder thuis. Was heel gezellig hoor, daar niet van. Maar moeders had een Sinterklaascd opgezet, en op een gegeven moment kwam het Sinterklaasliedje dat mijn vader zo leuk vind. En wat hij altijd mee zong. En toen kreeg ik het toch ineens ZO moeilijk, want mijn vader was er natuurlijk niet. Nog steeds trouwens, als ik er aan terug denk.
Zulke dingen blijven blijkbaar gewoon heel erg pijn doen. Omdat je je met zulk soort momenten realiseert wat je kwijt bent.
En mijn ouders doen het perfect hoor, ik had me geen betere ouders kunnen wensen. Toen ik afstudeerde zijn we "met het gezin" uit eten geweest, dus mijn ouders samen, en dat is altijd wel gezellig ofzo, maar het is gewoon nóóit meer zoals het geweest is. En zoals het moet zijn.
Bedankt voor de reacties allemaal, 't is fijn om te weten dat ik niet de enige labiele gek ben
Maar sommige momenten... Eén van de dingen die ik nooooooit zal vergeten was Sinterklaasavond twee jaar geleden ofzo. Bij mijn moeder thuis. Was heel gezellig hoor, daar niet van. Maar moeders had een Sinterklaascd opgezet, en op een gegeven moment kwam het Sinterklaasliedje dat mijn vader zo leuk vind. En wat hij altijd mee zong. En toen kreeg ik het toch ineens ZO moeilijk, want mijn vader was er natuurlijk niet. Nog steeds trouwens, als ik er aan terug denk.
Zulke dingen blijven blijkbaar gewoon heel erg pijn doen. Omdat je je met zulk soort momenten realiseert wat je kwijt bent.
En mijn ouders doen het perfect hoor, ik had me geen betere ouders kunnen wensen. Toen ik afstudeerde zijn we "met het gezin" uit eten geweest, dus mijn ouders samen, en dat is altijd wel gezellig ofzo, maar het is gewoon nóóit meer zoals het geweest is. En zoals het moet zijn.
Bedankt voor de reacties allemaal, 't is fijn om te weten dat ik niet de enige labiele gek ben
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 19 oktober 2010 om 21:12
Oh, en antwoord op de vraag; mijn moeder heeft een nieuwe vriend. Leuke vent, en ik ben ontzettend blij voor haar.
Mijn vader is nog alleen, maar staat ook wel open voor een nieuwe relatie.
En 't is dus ook niet dat ik ze dat misgun, of dat ik het daar moeilijk mee heb, absoluut niet. Ik gun mijn ouders alle geluk van de wereld en hoop echt dat ze dat allebei vinden.
Daar heb ik het ook absoluut niet moeilijk mee, 't is puur dat gevoel van... tja, verlies, ofzo. Noem het een soort rouwproces.
Mijn vader is nog alleen, maar staat ook wel open voor een nieuwe relatie.
En 't is dus ook niet dat ik ze dat misgun, of dat ik het daar moeilijk mee heb, absoluut niet. Ik gun mijn ouders alle geluk van de wereld en hoop echt dat ze dat allebei vinden.
Daar heb ik het ook absoluut niet moeilijk mee, 't is puur dat gevoel van... tja, verlies, ofzo. Noem het een soort rouwproces.
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 19 oktober 2010 om 21:17
quote:Boro schreef op 19 oktober 2010 @ 20:58:
De illusie dat mijn ouders best gezellig tegelijk kunnen komen voor een kopje koffie oid is wel weg. Dat gaat gewoon niet. Het is te ongemakkelijk voor ons allemaal. Te beladen. Er ligt te veel tussen ons allemaal in denk ik om het gezellig te laten zijn.
En gewoon het idee dat mijn kinderen niet bij opa en oma gaan logeren.
Ze gaan wel logeren maar bij Opa en vrouw. En Oma en man. Zo stom vind ik dat.Ja & ja, zoals Boro het omschrijft. Zo voelt het toch ook wel helaas. En wij grappen dan wel vaak dat onze dochter maar liefst 3 paar grootouders heeft (mn schoonouders, moeder + man, vader + vrouw) en dat het een bofkont is w.b. aandacht en cadeautjes van de opa's en oma's, maar eigenlijk had ik zo graag mn ouders met zn tweeën trots aan mn kraambed gehad toen ze was geboren.... hun 1e kleinkind! Dat is zó iets om 'samen' te beleven... en dat is er niet meer.
De illusie dat mijn ouders best gezellig tegelijk kunnen komen voor een kopje koffie oid is wel weg. Dat gaat gewoon niet. Het is te ongemakkelijk voor ons allemaal. Te beladen. Er ligt te veel tussen ons allemaal in denk ik om het gezellig te laten zijn.
En gewoon het idee dat mijn kinderen niet bij opa en oma gaan logeren.
Ze gaan wel logeren maar bij Opa en vrouw. En Oma en man. Zo stom vind ik dat.Ja & ja, zoals Boro het omschrijft. Zo voelt het toch ook wel helaas. En wij grappen dan wel vaak dat onze dochter maar liefst 3 paar grootouders heeft (mn schoonouders, moeder + man, vader + vrouw) en dat het een bofkont is w.b. aandacht en cadeautjes van de opa's en oma's, maar eigenlijk had ik zo graag mn ouders met zn tweeën trots aan mn kraambed gehad toen ze was geboren.... hun 1e kleinkind! Dat is zó iets om 'samen' te beleven... en dat is er niet meer.
dinsdag 19 oktober 2010 om 21:18
Mijn ouders zijn ook gescheiden toen ik in de twintig was. Ze zijn nu allebei gelukkiger en dat is goed. Maar wat mij dwars zit, is dat ze niet 'normaal' met elkaar om kunnen gaan (op verjaardag oid). Het is altijd krampachtig, vooral vanuit de kant van mijn vader (mijn moeder wil ook gewoon normaal doen). Het stoort me dat ze tientallen jaren samen van alles gedaan hebben en nu mijn vader bozig doet, terwijl zijn vreemdgaan de scheiding veroorzaakt heeft. Daardoor voel ik me altijd ongemakkelijk. En bozig
dinsdag 19 oktober 2010 om 21:19
dinsdag 19 oktober 2010 om 21:19
dinsdag 19 oktober 2010 om 21:19
Allemaal een hele dikke knuffel
En Boro, het is helemaal niet raar dat je er nog mee worstelt.
Er word je verteld dat je hele jeugd een façade is geweest. Je zou van minder van de leg af raken
Ik heb trouwens vooral heel veel moeite met bepaalde keuzes die mijn moeder heeft genomen.
En de keuzes die zij nam zijn met de beste bedoeling genomen, maar boy oh boy oh boy....hoe verkeerd kun je kiezen...
En Boro, het is helemaal niet raar dat je er nog mee worstelt.
Er word je verteld dat je hele jeugd een façade is geweest. Je zou van minder van de leg af raken
Ik heb trouwens vooral heel veel moeite met bepaalde keuzes die mijn moeder heeft genomen.
En de keuzes die zij nam zijn met de beste bedoeling genomen, maar boy oh boy oh boy....hoe verkeerd kun je kiezen...
Ja, dat vind ik echt.
dinsdag 19 oktober 2010 om 21:20
Maar het is toch ook een verlies, een rouwproces. Dan mag je daar toch ook nog gewoon soms even verdrietig om zijn? Zéker zo'n sinterklaasliedje-moment. Is ontroerend en verdrietig en mooi tegelijk. Ben je niet gelijk een labiele gek, maar gewoon iemand die zijn ouders het beste gunt, maar de mooie momenten van vroeger ook weleens mist.
dinsdag 19 oktober 2010 om 21:22
Dat is het ook hoor Friezin. Vanmiddag had ik weer zoiets. Ik zat in de auto en hoorde op een cd een stukje muziek dat mijn grootvader zo mooi vond. Hij is overleden toen ik een baby was. Als wij zondag met zijn allen aten, dan vertelde mijn moeder vaak over hem. Dus via dat liedje moest ik weer denken aan die lange zondagavonden, en dat stak me gewoon ineens heel erg. Het idee dat dat gewoon echt voorbij is, dat dat nooit meer terug komt.
Dat zijn de momenten dat ik het gewoon nog heel erg moeilijk heb. En ik denk dat het moment nu onderhand wel daar is, vijf jaar na dato, om dat soort dingen te gaan verwoorden en verwerken, in plaats van wegstoppen.
Dat zijn de momenten dat ik het gewoon nog heel erg moeilijk heb. En ik denk dat het moment nu onderhand wel daar is, vijf jaar na dato, om dat soort dingen te gaan verwoorden en verwerken, in plaats van wegstoppen.
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 19 oktober 2010 om 21:23
quote:Kersje79 schreef op 19 oktober 2010 @ 21:17:
[...]
Ja & ja, zoals Boro het omschrijft. Zo voelt het toch ook wel helaas. En wij grappen dan wel vaak dat onze dochter maar liefst 3 paar grootouders heeft (mn schoonouders, moeder + man, vader + vrouw) en dat het een bofkont is w.b. aandacht en cadeautjes van de opa's en oma's, maar eigenlijk had ik zo graag mn ouders met zn tweeën trots aan mn kraambed gehad toen ze was geboren.... hun 1e kleinkind! Dat is zó iets om 'samen' te beleven... en dat is er niet meer.
Ik ben nu ook zo ver dat ze het zelf maar op moeten soppen maar mij er niet mee lastig moeten vallen.
Ik wil het niet meer horen!
Bij de verjaardag van mijn kinderen doen ze maar normaal of blijven ze maar weg. En dat tweede is iets dat ze allebei niet willen. Ze lopen zich de poten onder hun lijf voor hun kleindochters
[...]
Ja & ja, zoals Boro het omschrijft. Zo voelt het toch ook wel helaas. En wij grappen dan wel vaak dat onze dochter maar liefst 3 paar grootouders heeft (mn schoonouders, moeder + man, vader + vrouw) en dat het een bofkont is w.b. aandacht en cadeautjes van de opa's en oma's, maar eigenlijk had ik zo graag mn ouders met zn tweeën trots aan mn kraambed gehad toen ze was geboren.... hun 1e kleinkind! Dat is zó iets om 'samen' te beleven... en dat is er niet meer.
Ik ben nu ook zo ver dat ze het zelf maar op moeten soppen maar mij er niet mee lastig moeten vallen.
Ik wil het niet meer horen!
Bij de verjaardag van mijn kinderen doen ze maar normaal of blijven ze maar weg. En dat tweede is iets dat ze allebei niet willen. Ze lopen zich de poten onder hun lijf voor hun kleindochters
Ja, dat vind ik echt.
