Psyche
alle pijlers
Kinderen van gescheiden ouders
dinsdag 19 oktober 2010 om 20:44
Ik loop al een tijdje rond met het idee om een topic als dit te openen.
Mijn ouders zijn vijf jaar geleden gescheiden. Ik was twintig. En ik zie heel erg goed in dat dat voor alle partijen het beste was, maar tóch zijn er momenten dat ik het moeilijk heb. Daar praat ik eigenlijk nooit ver, maar toch is het zo.
Het moment dat mijn ouders gingen scheiden was ook het moment dat ik samen ging wonen. Hele goeie keuze, om op dat moment het huis uit te gaan, want ik hoefde niet meer middenin die situatie te zitten. Maar ik heb er ook heel weinig over gepraat, en ik merk dat ik het met sommige dingen gewoon echt nog heel moeilijk heb, met momenten.
Bijvoorbeeld met feestdagen. Of als ik me bepaalde dingen herinner. Vroeger vierden we altijd met zijn allen Sinterklaas, bijvoorbeeld, en dat was altijd zó echt een gezinsavond. En zo aten we vroeger altijd uitgebreid met zijn allen op zondagavond. Met muziek op de achtergrond, en dan zaten we soms uuuuren te praten. Als ik aan dat soort dingen denk, wordt 't me vaak gewoon te veel. De gedachte dat al die dingen gewoon nooit meer terugkomen. Dat het gewoon nooit meer wordt zoals het "moest" zijn. Dat doet me gewoon nog steeds pijn. En ik merk soms dat zelfs de herinneringen al pijn doen, terwijl dat toch juist de mooie momenten uit mijn jeugd geweest zijn.
En 95% van de tijd kan er er heel goed mee om gaan hoor, en snap ik dat het allemaal het beste is. Maar soms doet het gewoon nog zoveel pijn he. Het idee dus vooral, dat datgene wat je gehad hebt nooit meer terug komt.
Wat wil ik met dit topic? Niet zielig zijn, of zielig gevonden worden, want zoals ik zijn er nog heel, heel veel meer. Ouders die uit elkaar gaan zijn absoluut geen bijzondere situatie meer.
Maar ik denk wél dat er meer mensen zoals ik moeten zijn. Mensen van wie hun ouders gescheiden zijn, en die het met sommige dingen gewoon echt nog moeilijk hebben. Misschien ook mensen, waar de ouders, net als bij mij, pas op latere leeftijd gescheiden zijn. Waardoor je de scheiding dus heel bewust meegemaakt hebt, en je dus ook heel bewust bent van het vóór en na.
En misschien kunnen we hier een plek creeren om onze gedachten en gevoelens te delen. Wie weet helpt het.
Ik zou het in elk geval heel fijn vinden om jullie ervaringen te lezen en om te lezen dat ik niet de enige ben
Wie weet wat we hier voor elkaar kunnen betekenen.
Mijn ouders zijn vijf jaar geleden gescheiden. Ik was twintig. En ik zie heel erg goed in dat dat voor alle partijen het beste was, maar tóch zijn er momenten dat ik het moeilijk heb. Daar praat ik eigenlijk nooit ver, maar toch is het zo.
Het moment dat mijn ouders gingen scheiden was ook het moment dat ik samen ging wonen. Hele goeie keuze, om op dat moment het huis uit te gaan, want ik hoefde niet meer middenin die situatie te zitten. Maar ik heb er ook heel weinig over gepraat, en ik merk dat ik het met sommige dingen gewoon echt nog heel moeilijk heb, met momenten.
Bijvoorbeeld met feestdagen. Of als ik me bepaalde dingen herinner. Vroeger vierden we altijd met zijn allen Sinterklaas, bijvoorbeeld, en dat was altijd zó echt een gezinsavond. En zo aten we vroeger altijd uitgebreid met zijn allen op zondagavond. Met muziek op de achtergrond, en dan zaten we soms uuuuren te praten. Als ik aan dat soort dingen denk, wordt 't me vaak gewoon te veel. De gedachte dat al die dingen gewoon nooit meer terugkomen. Dat het gewoon nooit meer wordt zoals het "moest" zijn. Dat doet me gewoon nog steeds pijn. En ik merk soms dat zelfs de herinneringen al pijn doen, terwijl dat toch juist de mooie momenten uit mijn jeugd geweest zijn.
En 95% van de tijd kan er er heel goed mee om gaan hoor, en snap ik dat het allemaal het beste is. Maar soms doet het gewoon nog zoveel pijn he. Het idee dus vooral, dat datgene wat je gehad hebt nooit meer terug komt.
Wat wil ik met dit topic? Niet zielig zijn, of zielig gevonden worden, want zoals ik zijn er nog heel, heel veel meer. Ouders die uit elkaar gaan zijn absoluut geen bijzondere situatie meer.
Maar ik denk wél dat er meer mensen zoals ik moeten zijn. Mensen van wie hun ouders gescheiden zijn, en die het met sommige dingen gewoon echt nog moeilijk hebben. Misschien ook mensen, waar de ouders, net als bij mij, pas op latere leeftijd gescheiden zijn. Waardoor je de scheiding dus heel bewust meegemaakt hebt, en je dus ook heel bewust bent van het vóór en na.
En misschien kunnen we hier een plek creeren om onze gedachten en gevoelens te delen. Wie weet helpt het.
Ik zou het in elk geval heel fijn vinden om jullie ervaringen te lezen en om te lezen dat ik niet de enige ben
Wie weet wat we hier voor elkaar kunnen betekenen.
668, the neighbour of the Beast
woensdag 20 oktober 2010 om 17:04
quote:superstar_2 schreef op 20 oktober 2010 @ 16:51:
Maar wát doet ze dan juffie?
Is ze gemeen,negeert ze jou,houd ze je vader bij je weg etc...
En vergeet ook niet dat je vader hier natuurlijk ook een aandeel in heeft want dat is tenslotte degene die dergelijke dingen láát gebeuren.
uhm.. wat doet ze dan..
ze zorgt ervoor dat alles om haar draait.. ze heeft bijvoorbeeld alle fotoboeken van mij en mijn brusjes leeggehaald zodat er ruimte kwam voor haar fotoboeken..
bijna alle spullen van mij of mijn brusjes moesten het huis ruimen.. ( ze wonen samen)
ze vormt een wig tussen mijn vader en ons omdat ze overal een mening over heeft.. en mijn vader die mening klakkeloos overneemt..
ze heeft alles wat iemand verteld ook meegemaakt, maar dan erger of beter of intenser..
ze is bovendien niet zo heel slim.. (en dat zeg ik nu heel aardig..) en er valt geen zinnig woord mee te voeren..
ze heeft een hele agressieve houding naar de wereld.. 'dan sla ik ze op hun bek.. '
en er zijn een aantal voorvallen geweest waardoor ik haar gewoon niet (meer) kan uitstaan..
heb het wel geprobeerd hoor.. ben zelfs met r gaan winkelen.. om een band te proberen op te bouwen.. maar ikvind haar gewoon echt niet aardig..
Maar wát doet ze dan juffie?
Is ze gemeen,negeert ze jou,houd ze je vader bij je weg etc...
En vergeet ook niet dat je vader hier natuurlijk ook een aandeel in heeft want dat is tenslotte degene die dergelijke dingen láát gebeuren.
uhm.. wat doet ze dan..
ze zorgt ervoor dat alles om haar draait.. ze heeft bijvoorbeeld alle fotoboeken van mij en mijn brusjes leeggehaald zodat er ruimte kwam voor haar fotoboeken..
bijna alle spullen van mij of mijn brusjes moesten het huis ruimen.. ( ze wonen samen)
ze vormt een wig tussen mijn vader en ons omdat ze overal een mening over heeft.. en mijn vader die mening klakkeloos overneemt..
ze heeft alles wat iemand verteld ook meegemaakt, maar dan erger of beter of intenser..
ze is bovendien niet zo heel slim.. (en dat zeg ik nu heel aardig..) en er valt geen zinnig woord mee te voeren..
ze heeft een hele agressieve houding naar de wereld.. 'dan sla ik ze op hun bek.. '
en er zijn een aantal voorvallen geweest waardoor ik haar gewoon niet (meer) kan uitstaan..
heb het wel geprobeerd hoor.. ben zelfs met r gaan winkelen.. om een band te proberen op te bouwen.. maar ikvind haar gewoon echt niet aardig..
woensdag 20 oktober 2010 om 17:16
Oeh juffie dat klinkt idd niet echt als een lieve hartelijke vrouw nee.
Heb je hier wel eens met je vader over gepraat zonder dat zij erbij was?
Ik zou toch eens het gesprek met hem aangaan en dan zonder haar zodat zij hem tijdens het gesprek niet kan beinvloeden.
Niet je vader allerlei verwijten maken want dat leidt tot niets maar een normaal gesprek waarin jij je ei kwijt kunt.
Heb je hier wel eens met je vader over gepraat zonder dat zij erbij was?
Ik zou toch eens het gesprek met hem aangaan en dan zonder haar zodat zij hem tijdens het gesprek niet kan beinvloeden.
Niet je vader allerlei verwijten maken want dat leidt tot niets maar een normaal gesprek waarin jij je ei kwijt kunt.
woensdag 20 oktober 2010 om 18:21
quote:superstar_2 schreef op 20 oktober 2010 @ 17:16:
Oeh juffie dat klinkt idd niet echt als een lieve hartelijke vrouw nee.
Heb je hier wel eens met je vader over gepraat zonder dat zij erbij was?
Ik zou toch eens het gesprek met hem aangaan en dan zonder haar zodat zij hem tijdens het gesprek niet kan beinvloeden.
Niet je vader allerlei verwijten maken want dat leidt tot niets maar een normaal gesprek waarin jij je ei kwijt kunt.ja heb ghet ewel geprobeerd hoor.. maar hij geeft geen centimeter mee.. of hij zegt.. ze is nou eenmaal zo of hij zegt.. je gunt me mijn geluk niet.. dus.. dan maar even op de kiezen bijten.. en me er bij neerleggen dat ik mijn vader minder zie..
Oeh juffie dat klinkt idd niet echt als een lieve hartelijke vrouw nee.
Heb je hier wel eens met je vader over gepraat zonder dat zij erbij was?
Ik zou toch eens het gesprek met hem aangaan en dan zonder haar zodat zij hem tijdens het gesprek niet kan beinvloeden.
Niet je vader allerlei verwijten maken want dat leidt tot niets maar een normaal gesprek waarin jij je ei kwijt kunt.ja heb ghet ewel geprobeerd hoor.. maar hij geeft geen centimeter mee.. of hij zegt.. ze is nou eenmaal zo of hij zegt.. je gunt me mijn geluk niet.. dus.. dan maar even op de kiezen bijten.. en me er bij neerleggen dat ik mijn vader minder zie..
woensdag 20 oktober 2010 om 18:38
Ook hier een dochter van gescheiden ouders.
Ik ben de enige kind uit mijn moeder 2e huwelijk.
Voor zij met mijn vader trouwde had zij al een zoon uit een (zoals zij het zelf noemt) ongelukje tijdens een langdurige relatie en 2 zoons uit haar 1e huwelijk.
Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 16 was (ben nu 23) en mijn vader is heel kort daarna meteen een nieuw leven begonnen met een nieuwe vrouw. Uit dit huwelijk zijn 2 meisjes en een jongetje geboren.
Mijn vader is nu nog bij deze vrouw, en mijn moeder...
ach... die fladdert maar rond...
Ik heb tot mijn 17e bij mijn vader gewoont, maar dat werkte gewoon niet,
bij mijn ouders thuis was ik enigst kind. Mijn oudste broer was het huis al uit, mijn andere broers woonden bij hun vader en gingen ook op zichzelf wonen, dus ik was gewend alleen te zijn met mijn 2 ouders.
Kon heel slecht wennen aan de nieuwqe vrouw van mijn vader en het flirterige gedrag van mijn moeder.
Toen mijn stiefmoeder een kind kreeg was voor mij de maat vol. Dat trok ik gewoon niet, ik was op en top puber, zat in de knoop met mijzelf en een baby in het gezin is niet echt een welkome afwisseling in het bestaan van een 17 jarige puber... In mijn geval dan.
Ik houd heel veel van mijn vader, van mijn broers en zusjes en broertje, maar helaas, nade scheiding zijn mijn moeder en ik heel ver van elkaar af komen te staan. Ik snap haar niet, zij snapt mij niet, en ik sta niet bepaald op haar prioriteitenlijstje, als ze mij af moet zeggen voor een date, dan zal ze geen moment twijffelen.
En ondanks dat, ik mis de tijd dat wij met zijn 3en een gezin vormden. Vooral omdat het contact toen met beide ouders goed was, want weten dat mijn moeder ergens is, maar er niet voor mij is dat is voor mij nog steeds heel moelijk...
Krijg af en toe het idee dat ze niet gescheiden is van mijn vader, maar van ons gezin...
X Sam
Ik ben de enige kind uit mijn moeder 2e huwelijk.
Voor zij met mijn vader trouwde had zij al een zoon uit een (zoals zij het zelf noemt) ongelukje tijdens een langdurige relatie en 2 zoons uit haar 1e huwelijk.
Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 16 was (ben nu 23) en mijn vader is heel kort daarna meteen een nieuw leven begonnen met een nieuwe vrouw. Uit dit huwelijk zijn 2 meisjes en een jongetje geboren.
Mijn vader is nu nog bij deze vrouw, en mijn moeder...
ach... die fladdert maar rond...
Ik heb tot mijn 17e bij mijn vader gewoont, maar dat werkte gewoon niet,
bij mijn ouders thuis was ik enigst kind. Mijn oudste broer was het huis al uit, mijn andere broers woonden bij hun vader en gingen ook op zichzelf wonen, dus ik was gewend alleen te zijn met mijn 2 ouders.
Kon heel slecht wennen aan de nieuwqe vrouw van mijn vader en het flirterige gedrag van mijn moeder.
Toen mijn stiefmoeder een kind kreeg was voor mij de maat vol. Dat trok ik gewoon niet, ik was op en top puber, zat in de knoop met mijzelf en een baby in het gezin is niet echt een welkome afwisseling in het bestaan van een 17 jarige puber... In mijn geval dan.
Ik houd heel veel van mijn vader, van mijn broers en zusjes en broertje, maar helaas, nade scheiding zijn mijn moeder en ik heel ver van elkaar af komen te staan. Ik snap haar niet, zij snapt mij niet, en ik sta niet bepaald op haar prioriteitenlijstje, als ze mij af moet zeggen voor een date, dan zal ze geen moment twijffelen.
En ondanks dat, ik mis de tijd dat wij met zijn 3en een gezin vormden. Vooral omdat het contact toen met beide ouders goed was, want weten dat mijn moeder ergens is, maar er niet voor mij is dat is voor mij nog steeds heel moelijk...
Krijg af en toe het idee dat ze niet gescheiden is van mijn vader, maar van ons gezin...
X Sam
woensdag 20 oktober 2010 om 19:24
Och Sam toch
Wat rot dat je het gevoel hebt dat er in het leven van je moeder geen plaats meer voor jou is.... Sowieso een heftig verhaal, zoveel broers en zussen en van drie vaders en twee moeders. Kan me voorstellen dat je het daar moeilijk mee hebt. Het lijkt me dat je dan als puber ook volledig in de war raakt; want wat is dan eigenlijk je basis?
Wat rot dat je het gevoel hebt dat er in het leven van je moeder geen plaats meer voor jou is.... Sowieso een heftig verhaal, zoveel broers en zussen en van drie vaders en twee moeders. Kan me voorstellen dat je het daar moeilijk mee hebt. Het lijkt me dat je dan als puber ook volledig in de war raakt; want wat is dan eigenlijk je basis?
668, the neighbour of the Beast
woensdag 20 oktober 2010 om 20:35
Overigens vandaag met mijn moeder ook nog eens een goed gesprek gehad over de afgelopen vijf jaar. Van de scheiding tot nu, zeg maar. En ik merk dat we daar steeds beter over kunnen praten, wat op zich wel fijn is. Ik probeer me ook wat meer "open" te stellen over mijn gevoelens en dergelijke. Zit zelfs te denken om haar misschien ooit dit topic te laten lezen, omdat ik hier volgens mij vrij helder wat dingen heb kunnen verwoorden. En ik denk niet dat er hier dingen te lezen zijn waarvan ik nu niet zou willen dat mijn familie ze leest. Maar zo ver ben ik nog even niet, geloof ik. Wie weet, binnenkort
668, the neighbour of the Beast
woensdag 20 oktober 2010 om 21:21
Ik heb niet zo veel ervaring met tabellen (ik schrijf zelfs op de lijf-en-lijnpijler in een topic zonder tabel!), maar volgens mij moeten er veel cijfers in.
Dus: huidige leeftijd, leeftijd bij de scheiding, aantal jaren gescheiden, aantal stiefouders (incl. geslacht), aantal broers/zussen... zoiets?
Dus: huidige leeftijd, leeftijd bij de scheiding, aantal jaren gescheiden, aantal stiefouders (incl. geslacht), aantal broers/zussen... zoiets?
Ga in therapie!
woensdag 20 oktober 2010 om 23:26
Het moeilijkste van het hele proces vind ik eigenlijk dat mijn moeder elke keer een stapje verder is gegaan. En wij daarom elke keer onze grens hebben moeten opschuiven.
Ze was niet gelukkig en bedacht elke keer weer nieuwe dingen. Als wij dan gewend waren aan een nieuwe situatie veranderde zij hem weer. Dit gaf elke keer veel verdriet, bij mij maar ook bij mijn gezin en mijn vader. En dat maakt het voor mij extra moeilijk. En ook moeilijker om haar te vertrouwen.
Dames, ik vind het wel heel moeilijk uitleggen dit hoor.
Na de scheiding zijn een aantal dingen hetzelfde gebleven. Bv. het samen op bezoek komen bij ons voor bv. verjaardagen e.d. Eerst ook nog gewoon tussendoor. Dan belde ze mijn vader of hij zin had om mee te gaan. Mijn vader heeft haar ook geholpen in haar nieuwe flat. Hij ging nog wel eens bij haar eten. Mijn kinderen gingen ook nog logeren bij opa en oma. Dit klinkt heel vreemd voor jullie misschien, maar dat ging prima. Mijn moeder kwam dan ook bij mijn vader.
Dit allemaal wordt door haar nieuwe relatie veel minder. En ik hoor jullie denken, dat is toch logisch, dat is ook zo, maar het doet mij wel verdriet. En mijn kinderen en vader ook. En dat maakt het extra moeilijk. Je merkt gewoon dat ze afstand neemt. En dat ze minder tijd heeft.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik bij een nieuwe relatie van haar, ze heeft al eerder een vriend gehad, eerst maar eens de kat uit de boom kijk. Heb niet gelijk de behoefte om hem te ontmoeten en al helemaal niet om hem voor te stellen aan mijn kinderen. Maar goed, ze zijn nu anderhalf jaar samen dus dat argument geldt niet meer nu.
Mijn kinderen hebben hem ook al wel ontmoet. Ze neemt ze dan ongevraagd mee naar zijn huis of het huis van zijn dochter. Dit vind ik geen leuke akties van haar en heb dat ook uitgesproken maar ze vindt dat dat allemaal maar moet kunnen. Ze gaat regelmatig over mijn grenzen heen zoals ze de afgelopen jaren steeds heeft gedaan en dat is denk ik ook de reden dat ik steeds meer weerstand krijg.
En ook het loyaliteits gevoel naar mijn vader natuurlijk. Dat hadden jullie wel goed gezien hoor. Niet dat ik me verantwoordelijk voel voor zijn geluk, zo is het niet. En dat "het gezin"niet meer bestaat ben ik me ook wel bewust. Alleen de invulling die we er nu aan gegeven hebben is voor mij wel heel waardevol. En ik heb gewoon heel sterk het gevoel dat als ik hem toelaat in mijn leven dat ik dat stukje "gezin"dan ook nog kwijt raak. En dat wil ik niet.
Zo, het is een hele lap tekst. Ik ga nu naar bed maar zal morgen proberen te reageren op jullie. Moet wel werken en zo maar misschien dat het morgenavond lukt.
Ik wil jullie wel allemaal een knuffel geven. Want je leest toch wel dat het gewoon moeilijk is. Of je nu jong bent of oud als je ouders gaan scheiden.
Ze was niet gelukkig en bedacht elke keer weer nieuwe dingen. Als wij dan gewend waren aan een nieuwe situatie veranderde zij hem weer. Dit gaf elke keer veel verdriet, bij mij maar ook bij mijn gezin en mijn vader. En dat maakt het voor mij extra moeilijk. En ook moeilijker om haar te vertrouwen.
Dames, ik vind het wel heel moeilijk uitleggen dit hoor.
Na de scheiding zijn een aantal dingen hetzelfde gebleven. Bv. het samen op bezoek komen bij ons voor bv. verjaardagen e.d. Eerst ook nog gewoon tussendoor. Dan belde ze mijn vader of hij zin had om mee te gaan. Mijn vader heeft haar ook geholpen in haar nieuwe flat. Hij ging nog wel eens bij haar eten. Mijn kinderen gingen ook nog logeren bij opa en oma. Dit klinkt heel vreemd voor jullie misschien, maar dat ging prima. Mijn moeder kwam dan ook bij mijn vader.
Dit allemaal wordt door haar nieuwe relatie veel minder. En ik hoor jullie denken, dat is toch logisch, dat is ook zo, maar het doet mij wel verdriet. En mijn kinderen en vader ook. En dat maakt het extra moeilijk. Je merkt gewoon dat ze afstand neemt. En dat ze minder tijd heeft.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik bij een nieuwe relatie van haar, ze heeft al eerder een vriend gehad, eerst maar eens de kat uit de boom kijk. Heb niet gelijk de behoefte om hem te ontmoeten en al helemaal niet om hem voor te stellen aan mijn kinderen. Maar goed, ze zijn nu anderhalf jaar samen dus dat argument geldt niet meer nu.
Mijn kinderen hebben hem ook al wel ontmoet. Ze neemt ze dan ongevraagd mee naar zijn huis of het huis van zijn dochter. Dit vind ik geen leuke akties van haar en heb dat ook uitgesproken maar ze vindt dat dat allemaal maar moet kunnen. Ze gaat regelmatig over mijn grenzen heen zoals ze de afgelopen jaren steeds heeft gedaan en dat is denk ik ook de reden dat ik steeds meer weerstand krijg.
En ook het loyaliteits gevoel naar mijn vader natuurlijk. Dat hadden jullie wel goed gezien hoor. Niet dat ik me verantwoordelijk voel voor zijn geluk, zo is het niet. En dat "het gezin"niet meer bestaat ben ik me ook wel bewust. Alleen de invulling die we er nu aan gegeven hebben is voor mij wel heel waardevol. En ik heb gewoon heel sterk het gevoel dat als ik hem toelaat in mijn leven dat ik dat stukje "gezin"dan ook nog kwijt raak. En dat wil ik niet.
Zo, het is een hele lap tekst. Ik ga nu naar bed maar zal morgen proberen te reageren op jullie. Moet wel werken en zo maar misschien dat het morgenavond lukt.
Ik wil jullie wel allemaal een knuffel geven. Want je leest toch wel dat het gewoon moeilijk is. Of je nu jong bent of oud als je ouders gaan scheiden.
donderdag 21 oktober 2010 om 09:09
Coos
Ik vind dat je het mooi beschrijft, dat het proces moeilijker voor jullie is geweest doordat je moeder niet echt doorpakte of een duidelijk "beleid" voerde. Ik weet niet of dat met de scheiding zelf te maken had (was dat ook een lang proces) of met hoe ze na de scheiding haar eigen leven weer opbouwde? Dat heeft natuurlijk ook tijd nodig en de afstand ontstaat, zeker als ze lang bij elkaar zijn geweest, ook niet van de ene op de andere dag, denk ik. Maar als die stapjes steeds achter elkaar komen, maakt het dat voor jou wel moeilijker.
Zou het makkelijker geweest zijn als je ouders in één keer afstand hadden genomen? Het valt me trouwens op dat je dit meer aan je moeder toeschrijft, maar je vader had er toch net zo goed een aandeel in?
Ik vind dat je het mooi beschrijft, dat het proces moeilijker voor jullie is geweest doordat je moeder niet echt doorpakte of een duidelijk "beleid" voerde. Ik weet niet of dat met de scheiding zelf te maken had (was dat ook een lang proces) of met hoe ze na de scheiding haar eigen leven weer opbouwde? Dat heeft natuurlijk ook tijd nodig en de afstand ontstaat, zeker als ze lang bij elkaar zijn geweest, ook niet van de ene op de andere dag, denk ik. Maar als die stapjes steeds achter elkaar komen, maakt het dat voor jou wel moeilijker.
Zou het makkelijker geweest zijn als je ouders in één keer afstand hadden genomen? Het valt me trouwens op dat je dit meer aan je moeder toeschrijft, maar je vader had er toch net zo goed een aandeel in?
Ga in therapie!
donderdag 21 oktober 2010 om 11:00
Wat een prachtig topic! Ik heb gister al meegelezen, maar kon nog niet meeschrijven.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 15 was(ben nu 25). En het was vooral mij een enorme opluchting. Ik kon helemaal niet met mijn vader over weg toen (tot slaande ruzies aan toe), maar zodra mijn ouders uit elkaar waren, waren we binnen een jaar beste maatjes en dat zijn we nog steeds. Mijn moeder heeft in de jaren na de scheiding heel veel van haar problemen bij mij neergelegd en toch kon ik het nooit goed doen en kwam werk voor haar op de eerste plaats, ook dat is nog steeds zo.
Met mijn vader kan ik heel goed over alles praten, over wat voor invloed de situatie thuis op ons heeft gehad, dat we nog steeds beiden last hebben van de manipulaties van mijn moeder en hoe daarmee om te gaan. Mijn moeder is kampioen manipuleren. Als iets niet gaat zoals ze wil, zegt ze doodleuk, ik ga aan iedereen vertellen dat jij dat niet wil doen. Dat is natuurlijk dodelijk voor het zelfvertrouwen van een kind, als je steeds de boodschap meekrijgt: Wat zullen anderen daar wel niet van denken. En dat werk dat altijd op nummer 1 stond. Als ik ziek was en ze thuis kwam voor de lunch nam ze wel eens collagas mee ne vroeg mij dan waarom ik geen lunch gemaakt had.
Na de scheiding habben ze nog een tijdje naast elkaar gewoond en toen mijn moeder verhuisd is, is mijn zusje bij mijn vader gaan wonen. Als we nu thuis komen, zijn we altijd bij mijn vader en gaan we op bezoek bij mijn moeder.
Mijn vader heeft sinds anderhalf jaar weer een nieuwe vriendin en ik ben zo ontzettend blij met haar, dat kan ik niet eens uitleggen! Ze is lief, ongecompliceerd en ze maakt mijn vader zo gelukkig als ik hem nog nooit heb gezien. Ze gaan volgend jaar samenwonen en dat vind ik voor hun fantastisch, maar voor ons ook wel raar. Ons plekje verdwijnd, onze twee gezinnen krijgen nu 1 huis(zij heeft ook twee kinderen) en omdat ik in het buitenland woon, ben ik altijd wat langer bij mijn vader en is dat ook de enige plek die in ik NL nog heb.
Maar hun eerste prioriteit voor hun nieuwe huis was genoeg ruimte voor de kinderen, dus dat komt wel goed.
Mijn moeder heeft geen nieuwe vriend (tenminste niet dat ik weet) en ik denk ook niet dat dat nog komt eigenlijk, maar ik zou het haar wel gunnen, hoop dan wel dat diegene haar genoeg tegengas kan geven.
Jemig wat een verhaal is dit geworden zeggen!
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 15 was(ben nu 25). En het was vooral mij een enorme opluchting. Ik kon helemaal niet met mijn vader over weg toen (tot slaande ruzies aan toe), maar zodra mijn ouders uit elkaar waren, waren we binnen een jaar beste maatjes en dat zijn we nog steeds. Mijn moeder heeft in de jaren na de scheiding heel veel van haar problemen bij mij neergelegd en toch kon ik het nooit goed doen en kwam werk voor haar op de eerste plaats, ook dat is nog steeds zo.
Met mijn vader kan ik heel goed over alles praten, over wat voor invloed de situatie thuis op ons heeft gehad, dat we nog steeds beiden last hebben van de manipulaties van mijn moeder en hoe daarmee om te gaan. Mijn moeder is kampioen manipuleren. Als iets niet gaat zoals ze wil, zegt ze doodleuk, ik ga aan iedereen vertellen dat jij dat niet wil doen. Dat is natuurlijk dodelijk voor het zelfvertrouwen van een kind, als je steeds de boodschap meekrijgt: Wat zullen anderen daar wel niet van denken. En dat werk dat altijd op nummer 1 stond. Als ik ziek was en ze thuis kwam voor de lunch nam ze wel eens collagas mee ne vroeg mij dan waarom ik geen lunch gemaakt had.
Na de scheiding habben ze nog een tijdje naast elkaar gewoond en toen mijn moeder verhuisd is, is mijn zusje bij mijn vader gaan wonen. Als we nu thuis komen, zijn we altijd bij mijn vader en gaan we op bezoek bij mijn moeder.
Mijn vader heeft sinds anderhalf jaar weer een nieuwe vriendin en ik ben zo ontzettend blij met haar, dat kan ik niet eens uitleggen! Ze is lief, ongecompliceerd en ze maakt mijn vader zo gelukkig als ik hem nog nooit heb gezien. Ze gaan volgend jaar samenwonen en dat vind ik voor hun fantastisch, maar voor ons ook wel raar. Ons plekje verdwijnd, onze twee gezinnen krijgen nu 1 huis(zij heeft ook twee kinderen) en omdat ik in het buitenland woon, ben ik altijd wat langer bij mijn vader en is dat ook de enige plek die in ik NL nog heb.
Maar hun eerste prioriteit voor hun nieuwe huis was genoeg ruimte voor de kinderen, dus dat komt wel goed.
Mijn moeder heeft geen nieuwe vriend (tenminste niet dat ik weet) en ik denk ook niet dat dat nog komt eigenlijk, maar ik zou het haar wel gunnen, hoop dan wel dat diegene haar genoeg tegengas kan geven.
Jemig wat een verhaal is dit geworden zeggen!
donderdag 21 oktober 2010 om 11:35
Goed dat je dit topic geopend hebt marels!
Zoals sommige misschien al weten zijn mijn ouders 4 jaar geleden gescheiden toen ik 16 was. Ik heb er ook zo af en toe nog problemen mee dat we als gezin nooit meer samen zullen zijn. We ontbeten altijd op zondag morgen heel uitgebreid, en op diezelfde, gezellige morgen vertelde ze dat ze gingen scheiden. Mijn vader probeert als we bij hem gaan slapen nog wel zo uitgebreid te ontbijten maar het is niet hetzelfde.
Ik ondervind ook problemen door de scheiding in mijn eigen relatie maar daar heb ik al eens een topic over geopend en het gaat nu wel al beter.
Marels ik herken echt veel in de situatie's die jij beschrijft. Het zal nooit meer worden zoals toen.
Mijn ouders kunnen in tegenstelling tot vele andere wel nog gewoon met elkaar overweg. Mijn vader komt soms nog wel eens binnen om wat te drinken. Dan zitten ze daar, samen aan de tafel en dan vraag ik me af: WHAT'S THE FUCKING PROBLEM!?
Maar goed, mijn moeder heeft een nieuwe vriend, al bijna 4 jaar denk ik en mijn vader is aan het daten.
Waar ik ook veel moeite mee heb is, dat de vriend van mijn moeder, ookal is hij nog zo aardig, zich soms bemoeit met mij. Mijn mening is: hij heeft niks over mij te zeggen en heeft dus ook niet het recht om te zeggen wat ik wel en niet moet doen. en toch doet hij dit soms. Hier heb ik al met mijn moeder over gepraat maar ze ontkend het en komt voor hem op. Toen ik 17 of 18 was deed hij dit voor de eerste keer. Ik ben hier toen kwaad over geworden en vervolgens kreeg ik een heeeeele preek van hem. Hier heb ik dus geen zin meer in en zeg hierover dus maar niks meer tegen die vriend. Is dit misschien herkenbaar voor iemand?
donderdag 21 oktober 2010 om 14:07
@ Marels, een thuisbasis heb ik zelf moeten regelen, met een beetje hulp van mijn grote broers, zij hebben me altijd opgevangen, opgelapt, geld geleend, enz. zodat ik al jong op mezelf kon gaan wonen. al heeft het toen nog best een tijd geduurd voor ik kon zeggen, hier hoor ik!
Hoe dan ook, heb nu een eigen woning gekocht waar ik sinds een maandje of 2 woon en dit is mijn thuis...
Ik ben de wereld over gereisd, naar het thuisland van mijn vader, maar ook veel verder dan dat, maar vanaf het moment dat ik 1 voet over de drempel zette van dit huisje was ik verkocht en wist ik zeker: hier ga ik mijn thuisbasis van maken.
Zijn er hier meer meiden met half broers/zussen/broertjes/zusjes?
X Sam
Hoe dan ook, heb nu een eigen woning gekocht waar ik sinds een maandje of 2 woon en dit is mijn thuis...
Ik ben de wereld over gereisd, naar het thuisland van mijn vader, maar ook veel verder dan dat, maar vanaf het moment dat ik 1 voet over de drempel zette van dit huisje was ik verkocht en wist ik zeker: hier ga ik mijn thuisbasis van maken.
Zijn er hier meer meiden met half broers/zussen/broertjes/zusjes?
X Sam
donderdag 21 oktober 2010 om 15:13
Goed topic dit zeg. Ik lees veel me op het forum maar post eigenlijk nooit wat. Maar dit sprak me toch wel erg aan.
Mijn ouders zijn nu bijna 5 jaar geleden gescheiden toen ik 18 was. Hadden wel al vanaf dat ik 16 was ruzie. Ik kan ze zelf niet meer in een ruimte hebben. Kunnen zij nu wel maar ik kan het niet aan. Verjaardag vier ik dus ook al jaren niet meer.
Wat mij het meest irriteert is dat mijn vader nog steeds zegt dat hij van mijn moeder houdt en haar ook nog terug zou willen terwijl mijn moeder dat helemaal niet heeft. Ook heeft het er voor gezorgd dat ik een verknipt beeld van liefde heb gekregen. Gelukkig ben ik nu op de goede weg maar ik had nooit gedacht dat een scheiding zo'n enorme impact zou kunnen hebben. En dat vind eigenlijk wel heel moeilijk om toe te geven al helemaal omdat het al 5 jaar geleden is.
Mijn ouders zijn nu bijna 5 jaar geleden gescheiden toen ik 18 was. Hadden wel al vanaf dat ik 16 was ruzie. Ik kan ze zelf niet meer in een ruimte hebben. Kunnen zij nu wel maar ik kan het niet aan. Verjaardag vier ik dus ook al jaren niet meer.
Wat mij het meest irriteert is dat mijn vader nog steeds zegt dat hij van mijn moeder houdt en haar ook nog terug zou willen terwijl mijn moeder dat helemaal niet heeft. Ook heeft het er voor gezorgd dat ik een verknipt beeld van liefde heb gekregen. Gelukkig ben ik nu op de goede weg maar ik had nooit gedacht dat een scheiding zo'n enorme impact zou kunnen hebben. En dat vind eigenlijk wel heel moeilijk om toe te geven al helemaal omdat het al 5 jaar geleden is.
donderdag 21 oktober 2010 om 17:48
Hier nog een kind van gescheiden ouders! Interessant topic trouwens!
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 5 jaar oud was. Echte herinneringen aan ons als gezin heb ik dus niet. De dingen die ik mij meen te herinneren zijn vaag en ik weet niet of ik die dingen echt onthouden heb door ze mee te maken, of ik ze ergens heb opgepikt via verhalen en foto's van vroeger.
Ik had één broer toen mijn ouders gingen scheiden. Zowel mijn moeder als mijn vader hadden snel iemand anders, alletwee de nieuwe partners hadden kinderen. Dit was een hele aanpassing voor mij en mijn broer, we moesten opeens de aandacht met vreemde kinderen delen. We hebben altijd Co-ouderschap gehad.
Na enkele jaren gingen zowel mijn moeder en haar partner als mijn vader en zijn partner uit elkaar. De kinderen waaraan we ondertussen toch gewend waren verdwenen dus weer uit ons leven.
Mijn broer en ik gingen dus de ene week naar een vrijgezelle papa en de andere week naar een vrijgezelle mama. Mijn vader leerde iemand anders kennen, weer iemand met kinderen en trouwde met haar. Twee jaar later is mijn moeder ook hertrouwd, ook met iemand met kinderen. Weer nieuwe stiefbroertjes en zusjes om aan te wennen.
Mijn moeder besloot ook om met haar nieuwe man nog enkele kinderen te krijgen. De kinderen van mijn stiefvader kwamen ondertussen al niet meer bij ons over de vloer.
Toen ik 12 was, is mijn zusje geboren. Een jaar later kreeg ik er een broertje bij. In het begin was het allemaal leuk maar het werd al snel duidelijk dat mijn stiefvader voor zijn nieuwe gezin koos en ons er een beetje veel aan vond. Wij waren immers het levende bewijs dat mijn moeder ooit een andere man had gehad. Mijn broer en ik werden hoe langer hoe meer genegeerd en op mijn 15de heb ik het besluit genomen om bij mijn vader te gaan wonen. Ik vond eindelijk rust in mijn leven. Ik miste mijn zusje en broertje natuurlijk wel, maar had nu ook terug de aandacht die ik als puber zo nodig had.
Toen ik 17 was is mijn vader opnieuw gescheiden. Weer stiefbroers die uit mijn leven verdwenen. De scheiding is niet echt in vrede verlopen en ik heb nu ook geen enkel contact meer met die jongens.
Een tijdje later kreeg mijn vader een nieuwe vriendin en toen ik 19 was gingen ze trouwen. Ook deze vriendin heeft een zoon, maar heel veel contact heb ik met hem nooit gehad, tenslotte hadden we alletwee wel ons leven en woonden we toevallig onder hetzelfde dak maar dat was het. Met de nieuwe vrouw van mijn vader heb ik een geweldige band, nu nog steeds.
De relatie met mijn moeder werd ondertussen alsmaar slechter. Ik kon (en kan) niet van haar begrijpen dat ze voor haar 'nieuwe kinderen' koos en haar 'oude kinderen' in de steek liet. Op mijn 19de hoorden mijn broer en ik via-via dat mijn moeder weer zwanger zou zijn. Ik heb dit toen nagevraagd en dit bleek te kloppen. Ze was al 4 maanden zwanger voor mijn broer en ik het wisten. Deze actie van haar heeft onze relatie natuurlijk nog iets slechter gemaakt maar kom. Toen mijn jongste zusje geboren werd ben ik wel regelmatig naar het moederhuis geweest. Tenslotte is het mijn zusje en wou ik haar leren kennen. Toen mijn zusje 3 maanden en toen ze 15 maanden was, heeft ze telkens een week in het ziekenhuis gelegen. Ik ben toen zelf zoveel ik kon naar het ziekenhuis geweest om mijn moeder een beetje te ontlasten. Ook ben ik regelmatig gaan babysitten op mijn broertje en zusjes.
Toch heb ik nog steeds niet echt het gevoel dat ze mijn moeder is. Een emotionele band heb ik niet echt met haar en momenteel hou ik vooral contact met haar omwille van mijn zusjes en mijn broertje. Ondertussen woon ik op mezelf, al meer dan een jaar maar ze is nog geen enkele keer bij mij thuis geweest. Ik heb haar al een paar keer uitgenodigd maar ze gaat er niet op in.
Mijn oudste zusje is nu 10 jaar en zou graag eens komen logeren bij mij. Voor mij geen probleem, ze mag gerust komen! Echter... mijn stiefvader wil dit niet. Hij vertrouwt mij niet met de kinderen en wil niet dat ze zonder toezicht bij mij zijn. Waarom hij deze vreemde kronkel maakt begrijp ik niet, ik heb tenslotte nooit iets slecht gedaan tegen de kinderen... integendeel zelfs, ze zijn mijn drie engeltjes! Het laffe is ook dat hij het niet tegen mij durft zeggen, hij zegt het wel tegen mijn zusje zelf (gelukkig niet in die woorden).
Ik wou eventjes beknopt mijn verhaal doen, maar heb nog eens gemerkt dat het niet mogelijk is om dit kort te vertellen
Ik blijf in elk geval meelezen!
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 5 jaar oud was. Echte herinneringen aan ons als gezin heb ik dus niet. De dingen die ik mij meen te herinneren zijn vaag en ik weet niet of ik die dingen echt onthouden heb door ze mee te maken, of ik ze ergens heb opgepikt via verhalen en foto's van vroeger.
Ik had één broer toen mijn ouders gingen scheiden. Zowel mijn moeder als mijn vader hadden snel iemand anders, alletwee de nieuwe partners hadden kinderen. Dit was een hele aanpassing voor mij en mijn broer, we moesten opeens de aandacht met vreemde kinderen delen. We hebben altijd Co-ouderschap gehad.
Na enkele jaren gingen zowel mijn moeder en haar partner als mijn vader en zijn partner uit elkaar. De kinderen waaraan we ondertussen toch gewend waren verdwenen dus weer uit ons leven.
Mijn broer en ik gingen dus de ene week naar een vrijgezelle papa en de andere week naar een vrijgezelle mama. Mijn vader leerde iemand anders kennen, weer iemand met kinderen en trouwde met haar. Twee jaar later is mijn moeder ook hertrouwd, ook met iemand met kinderen. Weer nieuwe stiefbroertjes en zusjes om aan te wennen.
Mijn moeder besloot ook om met haar nieuwe man nog enkele kinderen te krijgen. De kinderen van mijn stiefvader kwamen ondertussen al niet meer bij ons over de vloer.
Toen ik 12 was, is mijn zusje geboren. Een jaar later kreeg ik er een broertje bij. In het begin was het allemaal leuk maar het werd al snel duidelijk dat mijn stiefvader voor zijn nieuwe gezin koos en ons er een beetje veel aan vond. Wij waren immers het levende bewijs dat mijn moeder ooit een andere man had gehad. Mijn broer en ik werden hoe langer hoe meer genegeerd en op mijn 15de heb ik het besluit genomen om bij mijn vader te gaan wonen. Ik vond eindelijk rust in mijn leven. Ik miste mijn zusje en broertje natuurlijk wel, maar had nu ook terug de aandacht die ik als puber zo nodig had.
Toen ik 17 was is mijn vader opnieuw gescheiden. Weer stiefbroers die uit mijn leven verdwenen. De scheiding is niet echt in vrede verlopen en ik heb nu ook geen enkel contact meer met die jongens.
Een tijdje later kreeg mijn vader een nieuwe vriendin en toen ik 19 was gingen ze trouwen. Ook deze vriendin heeft een zoon, maar heel veel contact heb ik met hem nooit gehad, tenslotte hadden we alletwee wel ons leven en woonden we toevallig onder hetzelfde dak maar dat was het. Met de nieuwe vrouw van mijn vader heb ik een geweldige band, nu nog steeds.
De relatie met mijn moeder werd ondertussen alsmaar slechter. Ik kon (en kan) niet van haar begrijpen dat ze voor haar 'nieuwe kinderen' koos en haar 'oude kinderen' in de steek liet. Op mijn 19de hoorden mijn broer en ik via-via dat mijn moeder weer zwanger zou zijn. Ik heb dit toen nagevraagd en dit bleek te kloppen. Ze was al 4 maanden zwanger voor mijn broer en ik het wisten. Deze actie van haar heeft onze relatie natuurlijk nog iets slechter gemaakt maar kom. Toen mijn jongste zusje geboren werd ben ik wel regelmatig naar het moederhuis geweest. Tenslotte is het mijn zusje en wou ik haar leren kennen. Toen mijn zusje 3 maanden en toen ze 15 maanden was, heeft ze telkens een week in het ziekenhuis gelegen. Ik ben toen zelf zoveel ik kon naar het ziekenhuis geweest om mijn moeder een beetje te ontlasten. Ook ben ik regelmatig gaan babysitten op mijn broertje en zusjes.
Toch heb ik nog steeds niet echt het gevoel dat ze mijn moeder is. Een emotionele band heb ik niet echt met haar en momenteel hou ik vooral contact met haar omwille van mijn zusjes en mijn broertje. Ondertussen woon ik op mezelf, al meer dan een jaar maar ze is nog geen enkele keer bij mij thuis geweest. Ik heb haar al een paar keer uitgenodigd maar ze gaat er niet op in.
Mijn oudste zusje is nu 10 jaar en zou graag eens komen logeren bij mij. Voor mij geen probleem, ze mag gerust komen! Echter... mijn stiefvader wil dit niet. Hij vertrouwt mij niet met de kinderen en wil niet dat ze zonder toezicht bij mij zijn. Waarom hij deze vreemde kronkel maakt begrijp ik niet, ik heb tenslotte nooit iets slecht gedaan tegen de kinderen... integendeel zelfs, ze zijn mijn drie engeltjes! Het laffe is ook dat hij het niet tegen mij durft zeggen, hij zegt het wel tegen mijn zusje zelf (gelukkig niet in die woorden).
Ik wou eventjes beknopt mijn verhaal doen, maar heb nog eens gemerkt dat het niet mogelijk is om dit kort te vertellen
Ik blijf in elk geval meelezen!
donderdag 21 oktober 2010 om 17:53
donderdag 21 oktober 2010 om 18:38
tjonge.. wat heeft iedereen toch een hoop te vertellen over dit onderwerp! ik heb een update over m'n pa.
Had m aan de telefoon.. hij nodigde me uit voor verjaardag van de dochter van zijn vriendin. Ik was eerlijk en zei dat ik daar niet zo'n zin in had en uitgelegd waarom.
Hij begreep dat en hij merkte op dat hij zijn kinderen zo weinig zag. Mij dan nog zo nu en dan, maar mijn broertje en zusje dus niet meer. Ik heb m verteld dat hij voor een groot deel verantwoordelijk voor is. Zeker als je steeds roept: ja maar zij.... terwijl zij 15 en 20 zijn en hij 50.. hoop dat t indruk heeft gemaakt.
En dat hij zijn gedrag aanpast.
fingers crossed!
Had m aan de telefoon.. hij nodigde me uit voor verjaardag van de dochter van zijn vriendin. Ik was eerlijk en zei dat ik daar niet zo'n zin in had en uitgelegd waarom.
Hij begreep dat en hij merkte op dat hij zijn kinderen zo weinig zag. Mij dan nog zo nu en dan, maar mijn broertje en zusje dus niet meer. Ik heb m verteld dat hij voor een groot deel verantwoordelijk voor is. Zeker als je steeds roept: ja maar zij.... terwijl zij 15 en 20 zijn en hij 50.. hoop dat t indruk heeft gemaakt.
En dat hij zijn gedrag aanpast.
fingers crossed!
donderdag 21 oktober 2010 om 18:58
Ik hoop het ook voor je!
Maar blijf dan ook bij het puntje hangen dat juist zij (de ouders) hun best moeten doen om het contact met hun kinderen goed te houden, ook, nee zeker, wanneer zij besluiten een nieuw bestaan op te bouwen, incl. stiefkinderen enz.
Hoe dan ook, het is best een opluchting te merken dat ik niet de enige ben met zo veel halfbroers en zussen.
Maar dan nu: positieve punten aan de scheiding van je ouders???
X Sam
Maar blijf dan ook bij het puntje hangen dat juist zij (de ouders) hun best moeten doen om het contact met hun kinderen goed te houden, ook, nee zeker, wanneer zij besluiten een nieuw bestaan op te bouwen, incl. stiefkinderen enz.
Hoe dan ook, het is best een opluchting te merken dat ik niet de enige ben met zo veel halfbroers en zussen.
Maar dan nu: positieve punten aan de scheiding van je ouders???
X Sam
donderdag 21 oktober 2010 om 19:29
quote:[message=7527111,noline]xsxaxmx schreef op 21 Maar dan nu: positieve punten aan de scheiding van je ouders???
X Samals kind leek me dat altijd dat je twee keer je verjaardag en twee keer sinterklaas viert! maar als volwassene moet ik het nog vinden.. naja.. mijn moeder is echt veel gelukkiger. En voor mijn kids to come geldt dat zij 4! omafiguren hebben..
X Samals kind leek me dat altijd dat je twee keer je verjaardag en twee keer sinterklaas viert! maar als volwassene moet ik het nog vinden.. naja.. mijn moeder is echt veel gelukkiger. En voor mijn kids to come geldt dat zij 4! omafiguren hebben..
