Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 3
zaterdag 15 augustus 2009 om 22:56
Voor alle vrouwen
met een verleden
van onveiligheid,
weet je welkom.
Samen vertrouwen ontdekken,
dat is de titel van het plaatje
wat ik vond.
Samen ontdekken we hier
dat een verhaal verteld mag worden
dat ruimte ingenomen mag worden
dat je je mag uitspreken
dat je mag zijn wie je werkelijk bent
met alles wat in je leeft.
Vervolg op Lang geleden... deel 2:
http://forum.viva.nl/forum/list_message ... 0#m3729580
met een verleden
van onveiligheid,
weet je welkom.
Samen vertrouwen ontdekken,
dat is de titel van het plaatje
wat ik vond.
Samen ontdekken we hier
dat een verhaal verteld mag worden
dat ruimte ingenomen mag worden
dat je je mag uitspreken
dat je mag zijn wie je werkelijk bent
met alles wat in je leeft.
Vervolg op Lang geleden... deel 2:
http://forum.viva.nl/forum/list_message ... 0#m3729580
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 2 september 2009 om 12:22
woensdag 2 september 2009 om 12:28
woensdag 2 september 2009 om 12:38
Ja dat lijkt mij serieus fijn * schaam*.
Ik denk dat ik dan zelfs beter voor mijzelf kan zorgen doordat de focus dan ook enkel daar ligt.
De ruimte om te kunnen doen wat ik zou willen.
Let wel,ik was op mijn 16e al zwanger en vanaf 17 een zorgtaak.
Het alleen zijn,focussen op jezelf dat heb ik niet echt mee kunnen maken.
Misschien dat het verlangen daar een beetje vandaan komt.
Ik denk dat ik dan zelfs beter voor mijzelf kan zorgen doordat de focus dan ook enkel daar ligt.
De ruimte om te kunnen doen wat ik zou willen.
Let wel,ik was op mijn 16e al zwanger en vanaf 17 een zorgtaak.
Het alleen zijn,focussen op jezelf dat heb ik niet echt mee kunnen maken.
Misschien dat het verlangen daar een beetje vandaan komt.
woensdag 2 september 2009 om 12:49
Volgens mij zijn jullie er al niet meer, maar ik ga nog even door.
Ik hoor jullie (Iry en EV) vaker zeggen dat het jullie zo heerlijk lijkt om alleen te zijn, echt alleen.
Begrijp ik op zich heel goed, dat ben ik immers ook en vaak bevalt me dat heel goed.
Zelfstandig zijn, al je zaakjes zelf kunnen regelen, niet afhankelijk van een ander zijn en kunnen doen wat je zelf wil.
Heerlijk vind ik dat.
Maar er zit ook een keerzijde aan.
Want er is niemand die eens iets van je overneemt als je ontzettend moe bent of je rot voelt.
Niemand die voor je zorgt als je ziek bent.
Niemand die eens zegt: ga jij maar lekker zitten, ik kook wel voor je/zet koffie of vul maar in.
Nooit eens even kunnen leunen op een ander.
Niemand die je bij de hand neemt als je een weeklang je huis niet uitkomt omdat je je zo rot voelt.
Die keerzijde ben ik dit jaar wel tegengekomen.
Want ik heb alles zelf moeten doen, mezelf schoppen onder de kont moeten geven.
En dat is niet erg en ik ben echt niet zielig en daarbij is het ook een keus die ik zelf maak.
En tuurlijk zit die eenzaamheid in mezelf.
Maar wat had ik graag iemand gehad die mij eens bij de hand nam. Die het even van me over had genomen.
En verdomme ik blijf maar janken nu.
Maar ik vond het zwaar om alles maar alleen te doen. En nog.
Dat maar vooral niet te laten merken, want ik wil niet zielig gevonden worden.
Het het is verdomd klote geweest dat de enige die me een beetje bij de hand nam, iemand was die ik daarvoor betaalde.
Ik hoor jullie (Iry en EV) vaker zeggen dat het jullie zo heerlijk lijkt om alleen te zijn, echt alleen.
Begrijp ik op zich heel goed, dat ben ik immers ook en vaak bevalt me dat heel goed.
Zelfstandig zijn, al je zaakjes zelf kunnen regelen, niet afhankelijk van een ander zijn en kunnen doen wat je zelf wil.
Heerlijk vind ik dat.
Maar er zit ook een keerzijde aan.
Want er is niemand die eens iets van je overneemt als je ontzettend moe bent of je rot voelt.
Niemand die voor je zorgt als je ziek bent.
Niemand die eens zegt: ga jij maar lekker zitten, ik kook wel voor je/zet koffie of vul maar in.
Nooit eens even kunnen leunen op een ander.
Niemand die je bij de hand neemt als je een weeklang je huis niet uitkomt omdat je je zo rot voelt.
Die keerzijde ben ik dit jaar wel tegengekomen.
Want ik heb alles zelf moeten doen, mezelf schoppen onder de kont moeten geven.
En dat is niet erg en ik ben echt niet zielig en daarbij is het ook een keus die ik zelf maak.
En tuurlijk zit die eenzaamheid in mezelf.
Maar wat had ik graag iemand gehad die mij eens bij de hand nam. Die het even van me over had genomen.
En verdomme ik blijf maar janken nu.
Maar ik vond het zwaar om alles maar alleen te doen. En nog.
Dat maar vooral niet te laten merken, want ik wil niet zielig gevonden worden.
Het het is verdomd klote geweest dat de enige die me een beetje bij de hand nam, iemand was die ik daarvoor betaalde.
woensdag 2 september 2009 om 12:58
Natuurlijk heeft dat alleenzijn, al is het nog zo hard een keuze van jezelf en helemaal van jezelf, een keerzijde. Alles wat jij noemt, Saar. Helemaal waar. En ik kan me, als je dat zo opnoemt, ook heel goed voorstellen dat het gewoon ontzettend zwaar is als je steeds maar weer jezelf die schop onder je kont moet geven. Ik vind je niet zielig. Je mag gewoon zeggen dat het zwaar is! En rot. En dat je het nu wel even anders zou willen zien. Dat niet iemand die je ervoor betaalt je even bij de hand neemt en naar je luistert. Dat mag je gewoon zeggen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 2 september 2009 om 13:02
Ik ben van thuis uit getrouwd op (te) jonge leeftijd, achteraf gezien om maar thuis weg te zijn en dit was voor mij toen de enig acceptabele manier. En toen het misliep, heb ik wel alleen gewoond, maar te kort om het echt in volle omvang te ervaren. Want toen kwam ex-vriend in beeld en had ik eerst wel een lat-relatie, maar toen ik zwanger werd zijn we gaan samenwonen. En na het verbreken van die relatie waren de kinderen er en woonde ik dus met twee kinderen samen. Later weer zonder kinderen maar mét man.
Als ik nu zeg dat ik wel alleen zou willen wonen, is het uit angst, omdat het samen leven in één huis met een man (nu ik meer voel) confronterend is en het voor mij moeilijker maakt om alles wat mij triggert, te verbergen. Ik wil mij eigenlijk nog steeds 'mooier', 'beter' en vooral 'minder gestoord' voordoen, bij hem, dan ik me werkelijk voel. En dat zou gemakkelijker zijn als ik alleen woonde. Maar ik besef ook heel goed dat het een vlucht zou zijn.
Als ik nu zeg dat ik wel alleen zou willen wonen, is het uit angst, omdat het samen leven in één huis met een man (nu ik meer voel) confronterend is en het voor mij moeilijker maakt om alles wat mij triggert, te verbergen. Ik wil mij eigenlijk nog steeds 'mooier', 'beter' en vooral 'minder gestoord' voordoen, bij hem, dan ik me werkelijk voel. En dat zou gemakkelijker zijn als ik alleen woonde. Maar ik besef ook heel goed dat het een vlucht zou zijn.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 2 september 2009 om 13:06
Ik snap het Saar.
En wat je niet hebt lijkt misschien altijd hetgeen waar je naar verlangt?
En ja dat is inderdaad heel rot als je dat allemaal alleen moet doen.
Niet om jou gevoel onderuit te halen maar gewoon om je te vertellen hoe ik het ervaar.
Ziek zijn betekent voor mij toch door moeten gaan want de zorgtaak blijft.
En ja er word wel wat overgenomen als ik moe ben,maar mijn huishouden is zo groot ik zal zelf toch nog altijd mee moeten werken.
Moe uit bed komen ....er wacht al een puinhoop op mij die voor mij is achtergelaten.
En vriend kan mij niet zo bij de hand nemen want ja,die heeft zijn eigen plichten.
De schoppen onder mijn kont moet ik ook echt zelf doen.
En het heeft uiteraard zijn positieve kanten.
Het delen samen enzo.
Ik denk dat iedere situatie zijn positieve en negatieve kanten heeft en soms weegt het een een zwaarder dan het ander.
Voor mij geldt dat niet aan mijzelf toe kunnen komen en niet de rust kunnen pakken en vaak overvraagd worden en veel prikkels maakt dat er een verlangen naar alleen zijn naar boven komt.
Maar altijd alleen zijn?
Dat zal op termijn ook weer moeilijke kanten opleveren,dat besef ik.
En wat je niet hebt lijkt misschien altijd hetgeen waar je naar verlangt?
En ja dat is inderdaad heel rot als je dat allemaal alleen moet doen.
Niet om jou gevoel onderuit te halen maar gewoon om je te vertellen hoe ik het ervaar.
Ziek zijn betekent voor mij toch door moeten gaan want de zorgtaak blijft.
En ja er word wel wat overgenomen als ik moe ben,maar mijn huishouden is zo groot ik zal zelf toch nog altijd mee moeten werken.
Moe uit bed komen ....er wacht al een puinhoop op mij die voor mij is achtergelaten.
En vriend kan mij niet zo bij de hand nemen want ja,die heeft zijn eigen plichten.
De schoppen onder mijn kont moet ik ook echt zelf doen.
En het heeft uiteraard zijn positieve kanten.
Het delen samen enzo.
Ik denk dat iedere situatie zijn positieve en negatieve kanten heeft en soms weegt het een een zwaarder dan het ander.
Voor mij geldt dat niet aan mijzelf toe kunnen komen en niet de rust kunnen pakken en vaak overvraagd worden en veel prikkels maakt dat er een verlangen naar alleen zijn naar boven komt.
Maar altijd alleen zijn?
Dat zal op termijn ook weer moeilijke kanten opleveren,dat besef ik.
woensdag 2 september 2009 om 13:09
Ik snap het ook wel hoor, dat verlangen van jullie dat er soms is, om helemaal alleen te zijn.
Denk alleen dat jullie het misschien wat mooier maken dan het is.
Want wat je zegt dat het uit angst is, dat is het bij mij in feite ook.
En dat is dan gewoon een vlucht om je angst maar uit de weg te gaan.
Als je alleen zou zijn, zou je je waarschijnlijk toch alsnog richting anderen 'beter' voordoen dan je bent? Niet laten zien wat je werkelijk voelt.
Dan kan je juist nog veel beter verbergen hoe het werkelijk met je gaat.
Denk alleen dat jullie het misschien wat mooier maken dan het is.
Want wat je zegt dat het uit angst is, dat is het bij mij in feite ook.
En dat is dan gewoon een vlucht om je angst maar uit de weg te gaan.
Als je alleen zou zijn, zou je je waarschijnlijk toch alsnog richting anderen 'beter' voordoen dan je bent? Niet laten zien wat je werkelijk voelt.
Dan kan je juist nog veel beter verbergen hoe het werkelijk met je gaat.
woensdag 2 september 2009 om 13:10
Voor mij is het dat niet de angst die het verlangen oproept.
Want vriend heb ik echt graag om mij heen.
Nu ik erover denk is het denk ik meer dat mijn huishouden en zorgtaken gewoon te groot zijn voor mijn kunnen.
En omdat het vaak boven mijn hoofd groeit en erg veel energie vergt om sowieso te blijven concentreren met de stemmen dat op zijn tijd te zwaar valt.
En dan lijkt weg gaan,alleen zijn de enige oplossing.
Die overigens uiteraard totaal irreeel is.
Want vriend heb ik echt graag om mij heen.
Nu ik erover denk is het denk ik meer dat mijn huishouden en zorgtaken gewoon te groot zijn voor mijn kunnen.
En omdat het vaak boven mijn hoofd groeit en erg veel energie vergt om sowieso te blijven concentreren met de stemmen dat op zijn tijd te zwaar valt.
En dan lijkt weg gaan,alleen zijn de enige oplossing.
Die overigens uiteraard totaal irreeel is.
woensdag 2 september 2009 om 13:34
Ik zit hier ook mijn tijd te verroken in plaats van te douchen en op te ruimen om fris de dag te beginnen.
Lieve schat........
Ik denk dat het gemis,het gevoel,het ongenoegen eigenlijk exact hetzelfde is.
Alleen de achtergrond waar het uit voort komt is anders.
Feit is dat we iets missen.
Iets waarvan we denken/hopen de wereld net een beetje beter aan te kunnen.
Iets willen wat je niet hebt,het mooier maken omdat dat lijkt het gemis in te vullen,of de last vermindert die je nu draagt.
Voor jou is dat het samen zijn,niet altijd overal alleen voor staan.
Voor mij eens totaal op mijzelf kunnen focussen,en niet bepaalt worden door anderen.
En ja,beide kanten hebben ook een prijs.
De positieve kanten van wat je hebt zal je inleveren om te krijgen wat je niet hebt.
Misschien ben ik te kort (of nooit) alleen geweest.
en jij te lang alleen?
En maakt dat een verlangen groter?
Het beeld aan de andere kant verstoorder?
Ik denk ook niet dat we moeten verzanden in het elkaar overtuigen dat hetgeen waar je naar verlangt echt niet zo fijn is maar ook zwaar.
Ik begrijp je gevoel omdat het denk identiek is aan mijn gevoel....
En het valt mij ook niet altijd zwaar.
Ik ben over het algemeen echt heel gelukkig met wat ik heb.
Dat het zwaar is zit in mij,niet om wat het is.
Daar ligt de sleutel ook.
Niet veranderen van leven omdat het te lastig voelt.
Maar zelf veranderen om dit leven makkelijker te maken.
Lieve schat........
Ik denk dat het gemis,het gevoel,het ongenoegen eigenlijk exact hetzelfde is.
Alleen de achtergrond waar het uit voort komt is anders.
Feit is dat we iets missen.
Iets waarvan we denken/hopen de wereld net een beetje beter aan te kunnen.
Iets willen wat je niet hebt,het mooier maken omdat dat lijkt het gemis in te vullen,of de last vermindert die je nu draagt.
Voor jou is dat het samen zijn,niet altijd overal alleen voor staan.
Voor mij eens totaal op mijzelf kunnen focussen,en niet bepaalt worden door anderen.
En ja,beide kanten hebben ook een prijs.
De positieve kanten van wat je hebt zal je inleveren om te krijgen wat je niet hebt.
Misschien ben ik te kort (of nooit) alleen geweest.
en jij te lang alleen?
En maakt dat een verlangen groter?
Het beeld aan de andere kant verstoorder?
Ik denk ook niet dat we moeten verzanden in het elkaar overtuigen dat hetgeen waar je naar verlangt echt niet zo fijn is maar ook zwaar.
Ik begrijp je gevoel omdat het denk identiek is aan mijn gevoel....
En het valt mij ook niet altijd zwaar.
Ik ben over het algemeen echt heel gelukkig met wat ik heb.
Dat het zwaar is zit in mij,niet om wat het is.
Daar ligt de sleutel ook.
Niet veranderen van leven omdat het te lastig voelt.
Maar zelf veranderen om dit leven makkelijker te maken.
woensdag 2 september 2009 om 14:30
Lieve Saar.
Ik zou zo graag even in je koppie willen kijken.
Of hopen dat je mij het voorrecht zou geven.
Want denkend onder de douche aan je....deze laatste dagen lijkt het alsof je ergens flink tegen aangelopen bent.
En ik ben niet zo goed als jij in raadspelletjes.
Dus breek mijn hoofd erover wat het nou zou kunnen zijn.
Zo graag zou ik willen luisteren naar je ,proberen of ik samen met jou de knopen kan ontwarren om weer een draadje te kunnen volgen.
Ik zou zo graag even in je koppie willen kijken.
Of hopen dat je mij het voorrecht zou geven.
Want denkend onder de douche aan je....deze laatste dagen lijkt het alsof je ergens flink tegen aangelopen bent.
En ik ben niet zo goed als jij in raadspelletjes.
Dus breek mijn hoofd erover wat het nou zou kunnen zijn.
Zo graag zou ik willen luisteren naar je ,proberen of ik samen met jou de knopen kan ontwarren om weer een draadje te kunnen volgen.
woensdag 2 september 2009 om 15:19
Iry, je bent een lieverd.
Ik weet dat je graag naar me zou willen luisteren. Ik geloof mensen niet altijd als ze dat zeggen, maar bij jou weet ik dat je het echt meent.
En ik zou willen dat ik het kon, echt waar.
Voel me zelfs schuldig naar jou toe, want het is niet dat ik niet wil of je niet vertrouw.
Maar ik weet het gewoon niet, krijg het er niet uit.
Te verwarrend even in mijn hoofd.
Ik voel mezelf de afgelopen dagen afglijden en probeer mezelf uit alle macht ergens aan vast te houden.
Probeer mezelf in beweging te houden om maar niet verstrikt te raken in mijn eigen web.
Waar het denk ik op neerkomt is een gevoel van er niet mogen zijn zoals ik ben. Een terugkerend iets.
Ik had net een beetje het gevoel terug van het is oke zo, probeer jezelf te accepteren. En dat werd de grond ingeboord.
Vast niet bewust, maar voor mij voelt het zo.
Ik weet dat je graag naar me zou willen luisteren. Ik geloof mensen niet altijd als ze dat zeggen, maar bij jou weet ik dat je het echt meent.
En ik zou willen dat ik het kon, echt waar.
Voel me zelfs schuldig naar jou toe, want het is niet dat ik niet wil of je niet vertrouw.
Maar ik weet het gewoon niet, krijg het er niet uit.
Te verwarrend even in mijn hoofd.
Ik voel mezelf de afgelopen dagen afglijden en probeer mezelf uit alle macht ergens aan vast te houden.
Probeer mezelf in beweging te houden om maar niet verstrikt te raken in mijn eigen web.
Waar het denk ik op neerkomt is een gevoel van er niet mogen zijn zoals ik ben. Een terugkerend iets.
Ik had net een beetje het gevoel terug van het is oke zo, probeer jezelf te accepteren. En dat werd de grond ingeboord.
Vast niet bewust, maar voor mij voelt het zo.
woensdag 2 september 2009 om 15:27
Lieverd,
Ik weet dat je het moeilijk vind en nee je hoeft je absoluut niet schuldig te voelen naar mij.
Ik zou heel graag willen dat je wat makkelijker kon delen en het is dat ik maar twee oren heb,maar op dat moment zou ik er wel 10 willen hebben om naar je te luisteren.
Weet je.....ik vermoed dat ik voorlopig niet uit je leven ben dus alle tijd om er te kunnen zijn als er eens een moment komt dat het je wel lukt.
En ik ben niet van het pushen of het afdwingen (hoewel ik soms weleens een hengeltje probeer uit te gooien).
Het is aan jou en het is altijd goed.
Ik weet dat je het moeilijk vind en nee je hoeft je absoluut niet schuldig te voelen naar mij.
Ik zou heel graag willen dat je wat makkelijker kon delen en het is dat ik maar twee oren heb,maar op dat moment zou ik er wel 10 willen hebben om naar je te luisteren.
Weet je.....ik vermoed dat ik voorlopig niet uit je leven ben dus alle tijd om er te kunnen zijn als er eens een moment komt dat het je wel lukt.
En ik ben niet van het pushen of het afdwingen (hoewel ik soms weleens een hengeltje probeer uit te gooien).
Het is aan jou en het is altijd goed.
woensdag 2 september 2009 om 15:41
woensdag 2 september 2009 om 15:50
