Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 3
zaterdag 15 augustus 2009 om 22:56
Voor alle vrouwen
met een verleden
van onveiligheid,
weet je welkom.
Samen vertrouwen ontdekken,
dat is de titel van het plaatje
wat ik vond.
Samen ontdekken we hier
dat een verhaal verteld mag worden
dat ruimte ingenomen mag worden
dat je je mag uitspreken
dat je mag zijn wie je werkelijk bent
met alles wat in je leeft.
Vervolg op Lang geleden... deel 2:
http://forum.viva.nl/forum/list_message ... 0#m3729580
met een verleden
van onveiligheid,
weet je welkom.
Samen vertrouwen ontdekken,
dat is de titel van het plaatje
wat ik vond.
Samen ontdekken we hier
dat een verhaal verteld mag worden
dat ruimte ingenomen mag worden
dat je je mag uitspreken
dat je mag zijn wie je werkelijk bent
met alles wat in je leeft.
Vervolg op Lang geleden... deel 2:
http://forum.viva.nl/forum/list_message ... 0#m3729580
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 7 september 2009 om 23:31
Ster ik hoop dat je inderdaad in goede handen bent en daarom afwezig bent hier(bij vriendlief)Heb erg met je tedoen na al die noodkreten van je gelezen tehebben:hug:De anderen hebben al hele goeie dingen tegen je gezegd(jijzelf ook trouwens..)dus ik heb er niet veel meer aan toe tevoegen
Maar wel;dat ik je een fantastische lieve en stoere vrouw vind met een flinke dosis humor en je zeker de moeite waard bent!!
*wou dat ik wat voor je doen kon*
Maar wel;dat ik je een fantastische lieve en stoere vrouw vind met een flinke dosis humor en je zeker de moeite waard bent!!
*wou dat ik wat voor je doen kon*
maandag 7 september 2009 om 23:32
Ik doe zo mijn best.
Om gewoon te doen.
Zo normaal mogelijk, de dingen te blijven doen.
Vreselijk gehuild om alle lieve stukjes van jullie.
Voelde als een soort afscheid, een heimwee gevoel. Echt raar.
Droom elke nacht dat ik word uitgekotst, dat iedereen me haat. Mishandeld, vernederd. En eenzaam. Zo verschrikkelijk eenzaam. Vandaag belde mn moeder en dan weet ik niet meer wat werkelijkheid is.
Moet ik nou opnemen of vind ze me wel leuk/lief?
Oja, dat was maar een nachtmerrie.
Ik doe zo mijn best.
Maar dat gevoel. Dat rauwe, zwarte, bedreigende gevoel.
Het gaat niet op de achtergrond.
Het monster is terug.
En het blijft alert. Het waakt. Slaapt nooit.
Klaar om toe te slaan.
Om gewoon te doen.
Zo normaal mogelijk, de dingen te blijven doen.
Vreselijk gehuild om alle lieve stukjes van jullie.
Voelde als een soort afscheid, een heimwee gevoel. Echt raar.
Droom elke nacht dat ik word uitgekotst, dat iedereen me haat. Mishandeld, vernederd. En eenzaam. Zo verschrikkelijk eenzaam. Vandaag belde mn moeder en dan weet ik niet meer wat werkelijkheid is.
Moet ik nou opnemen of vind ze me wel leuk/lief?
Oja, dat was maar een nachtmerrie.
Ik doe zo mijn best.
Maar dat gevoel. Dat rauwe, zwarte, bedreigende gevoel.
Het gaat niet op de achtergrond.
Het monster is terug.
En het blijft alert. Het waakt. Slaapt nooit.
Klaar om toe te slaan.
maandag 7 september 2009 om 23:34
Lieve Ster,
Wat ontzettend klote voor je dat je je zo ongehoord voelt bij het Riagg! Terwijl je jùìst zo dapper aan de bel trok dat het echt niet goed ging!
Terwijl je met vriend kwam om zelf je verantwoordelijkheid te nemen, en dus afspraken te maken.
Het lijkt me echt heel heel heel ontmoedigend dat je je zo niet serieus genomen voelde door je psyg.
Had je vriend dat gevoel ook?
En dan nu, nog steeds dat verdomde zwarte gat.
Toch maar blijven ademen dan. En het leven niets waard meer vinden màg! Niet meer verder willen màg.
Dat zijn jou gevoelens, gedachten, en die mogen er zijn.
Je mag verlangen naar rust, dat het klaar is, dat je niets meer hoeft.
Probeer wel in het oog te houden dat dàt dan is wat je verlangt, en niet de dood.
Daar is het bij mij te vaak misgegaan.
Ik zie nu helder dat ' niet meer verder willen' iets heel anders is dan 'dood willen'. Dat het bij mij een verlangen is naar 'niet meer hoeven leven', niet naar dood.
Het idee aan een maand slapen is namelijk net zo bevredigend , en een winterslaap is al een stuk minder rigoreus.
Nou weet ik natuurlijk niet of je iets herkent in wat ik schreef...
Bij jou kan het heel goed heel anders zijn, jij bent jij, ik ben ik.
Maar ik herken veel van wat je schrijft: verlangen naar niet meer verantwoordelijk zijn, iemand die de beslissingen neemt...
Je psych ziet het heel scherp, maar wat hij gemakshalve 'even' vergeet, is dat het gevoel wel erg heftig is om 'zomaar' weg te wuiven. Te zeggen dat 'het wel weer overgaat'.
Want uit wanhoop wordt je steeds paniekeriger. Ikke wel iig.
Hoe het ook zij, ik hoop dat je ter aller tijden blijft beseffen dat 'dood willen' wel een heel groot iets is, een grote en rigoreuze beslissing.
En dat grote en rigoreuze beslissingen goed overdacht dienen te worden. Zeker als ze onomkeerbaar zijn.
En volgens mij is het tijdens een mega-dip nogal moeilijk concentreren. Laat staan logisch denken, of rationele afwegingen maken. Rationeel en veel voelen gaan nu eenmaal niet samen.
helaas is een kloteperiode dus een uiterst slecht moment om te beslissen over zoiets groots als leven of dood.
Wel denk ik dat je er veel over moet/mag praten! het houd je bezig, je schrijft erover.
Misschien eens (samen met psych?) kijken wàt het nou precies zo aantrekkelijk maakt voor jou, het idee. Of je echt de actie wilt, of dat het een fijn vluchtidee is.
Of het een echte wens is, of een vlucht voor iets anders.
Ik hoop dat je ondertussen toch iets ergens gehad hebt aan je vriend of psyg, en dat jij en vriend desnoods samen afspraken hebben kunnen maken.
Heeft je vriend wel wat gehad aan eht gesprek, of ook niet?
gebruik de ruimte hier Ster, om je gevoelens van je af te schrijven en te verkennen. De gedachtes te leren kennen waar dat gevoel vandaan komt.
Om wèl gehoord te worden, want het IS gewoon superkut, en zo wìl je ook niet verder.
En dan uiteindelijk, tijdens het schrijven, ploeteren, werken, huilen, uiteindelijk verstrijkt langzaam de tijd.
En heb je het 'uitgezeten', is het weer wat lichter.
Blijven hopen, blijven ademen, blijven vechten.
Dat maakt het nu niet makkelijker, minder verdrietig, minder zwaar. Maar wel minder uitzichtloos.
Sterkte!! Je bent hard op weg meid!
Wat ontzettend klote voor je dat je je zo ongehoord voelt bij het Riagg! Terwijl je jùìst zo dapper aan de bel trok dat het echt niet goed ging!
Terwijl je met vriend kwam om zelf je verantwoordelijkheid te nemen, en dus afspraken te maken.
Het lijkt me echt heel heel heel ontmoedigend dat je je zo niet serieus genomen voelde door je psyg.
Had je vriend dat gevoel ook?
En dan nu, nog steeds dat verdomde zwarte gat.
Toch maar blijven ademen dan. En het leven niets waard meer vinden màg! Niet meer verder willen màg.
Dat zijn jou gevoelens, gedachten, en die mogen er zijn.
Je mag verlangen naar rust, dat het klaar is, dat je niets meer hoeft.
Probeer wel in het oog te houden dat dàt dan is wat je verlangt, en niet de dood.
Daar is het bij mij te vaak misgegaan.
Ik zie nu helder dat ' niet meer verder willen' iets heel anders is dan 'dood willen'. Dat het bij mij een verlangen is naar 'niet meer hoeven leven', niet naar dood.
Het idee aan een maand slapen is namelijk net zo bevredigend , en een winterslaap is al een stuk minder rigoreus.
Nou weet ik natuurlijk niet of je iets herkent in wat ik schreef...
Bij jou kan het heel goed heel anders zijn, jij bent jij, ik ben ik.
Maar ik herken veel van wat je schrijft: verlangen naar niet meer verantwoordelijk zijn, iemand die de beslissingen neemt...
Je psych ziet het heel scherp, maar wat hij gemakshalve 'even' vergeet, is dat het gevoel wel erg heftig is om 'zomaar' weg te wuiven. Te zeggen dat 'het wel weer overgaat'.
Want uit wanhoop wordt je steeds paniekeriger. Ikke wel iig.
Hoe het ook zij, ik hoop dat je ter aller tijden blijft beseffen dat 'dood willen' wel een heel groot iets is, een grote en rigoreuze beslissing.
En dat grote en rigoreuze beslissingen goed overdacht dienen te worden. Zeker als ze onomkeerbaar zijn.
En volgens mij is het tijdens een mega-dip nogal moeilijk concentreren. Laat staan logisch denken, of rationele afwegingen maken. Rationeel en veel voelen gaan nu eenmaal niet samen.
helaas is een kloteperiode dus een uiterst slecht moment om te beslissen over zoiets groots als leven of dood.
Wel denk ik dat je er veel over moet/mag praten! het houd je bezig, je schrijft erover.
Misschien eens (samen met psych?) kijken wàt het nou precies zo aantrekkelijk maakt voor jou, het idee. Of je echt de actie wilt, of dat het een fijn vluchtidee is.
Of het een echte wens is, of een vlucht voor iets anders.
Ik hoop dat je ondertussen toch iets ergens gehad hebt aan je vriend of psyg, en dat jij en vriend desnoods samen afspraken hebben kunnen maken.
Heeft je vriend wel wat gehad aan eht gesprek, of ook niet?
gebruik de ruimte hier Ster, om je gevoelens van je af te schrijven en te verkennen. De gedachtes te leren kennen waar dat gevoel vandaan komt.
Om wèl gehoord te worden, want het IS gewoon superkut, en zo wìl je ook niet verder.
En dan uiteindelijk, tijdens het schrijven, ploeteren, werken, huilen, uiteindelijk verstrijkt langzaam de tijd.
En heb je het 'uitgezeten', is het weer wat lichter.
Blijven hopen, blijven ademen, blijven vechten.
Dat maakt het nu niet makkelijker, minder verdrietig, minder zwaar. Maar wel minder uitzichtloos.
Sterkte!! Je bent hard op weg meid!
maandag 7 september 2009 om 23:39
Sorrie voor mn lange verhaal..
Hoop gewoon dat het bespreekbaar kan blijven, wat je voelt en denkt. Wat dat ook is.
En klote, niet weten wat echt is...
Iets zoeken wat in de echte wereld bestaat, veilig is, je als veilig ervaart? En dat telkens checken?
Ah. je zit vast niet te wachten op prakitsche oplossingen...
T is gewoon klote!
hee Sponge!!!
Lynne, hoest met jou?
Hoop gewoon dat het bespreekbaar kan blijven, wat je voelt en denkt. Wat dat ook is.
En klote, niet weten wat echt is...
Iets zoeken wat in de echte wereld bestaat, veilig is, je als veilig ervaart? En dat telkens checken?
Ah. je zit vast niet te wachten op prakitsche oplossingen...
T is gewoon klote!
hee Sponge!!!
Lynne, hoest met jou?
maandag 7 september 2009 om 23:44
Lynne met mijn vriend gaat het (qua leukemie) goed,hij is net klaar met een chemokuur voor thuis en voelt zich al wat beter dan hiervoor gelukkig(lief dat je d''r aan denkt)
Hoe gaat het verder met jouw?(als je erover vertellen wilt hoor ik dring je niets op)
Wurm leuk je hier tegen tekomen,hoe gaat ie?
Hoe gaat het verder met jouw?(als je erover vertellen wilt hoor ik dring je niets op)
Wurm leuk je hier tegen tekomen,hoe gaat ie?
maandag 7 september 2009 om 23:47
Nee, vriend slaapt al. Is net naar bed gegaan.
Het aparte is dus dat vriend het een heel volwassen gesprek vond met de psyq.
Het was fijn voor hem. Om te zien dat hij niet helemaal alleen staat, maar dat zij ook nog een dun lijntje met mij hebben.
En hij kon zijn zorgen uitspreken. Dat hij zich veel zorgen maakt. En dat hij wil weten wat hij moet doen als het een keer wel mis gaat.
Toen huilde mijn hart.
Ik wilde er niet zijn. Wilde graag weg. Had het doodsbenauwd en wilde gillen, schreeuwen, mezelf pijnigen en eeuwige rust. Voor mijn gevoel was het een flut gesprek.
En zo bevestigend in het gevoel dat ik al had.
Dat het toch geen zin heeft.
Je hebt gelijk dat ik niet rationeel kan zijn nu.
Dat weet ik ergens,
Ik zit teveel in mijn gevoel.
Teveel emotie- het niet kunnen (h)erkennen ervan- niet weten hoe het te handelen- is vaak te veel en te heftig- resulteert vaak tot doodswens of auto nog wat dingesen.
Maar als ik nu kijk en niet al teveel in mn emotionele geest zit, verdrietig maar wel helder; voelt het toch heel erg als een wens nu.
Mijn stress zit zo hoog dat ik ongelofelijk druk ben daarboven.
Word weer vergeetachtig, in de war dus dat zegt genoeg.
Maar ik heb even geen handvaten meer.
Behalve een telefonisch gesprek ergens volgende week.
Het aparte is dus dat vriend het een heel volwassen gesprek vond met de psyq.
Het was fijn voor hem. Om te zien dat hij niet helemaal alleen staat, maar dat zij ook nog een dun lijntje met mij hebben.
En hij kon zijn zorgen uitspreken. Dat hij zich veel zorgen maakt. En dat hij wil weten wat hij moet doen als het een keer wel mis gaat.
Toen huilde mijn hart.
Ik wilde er niet zijn. Wilde graag weg. Had het doodsbenauwd en wilde gillen, schreeuwen, mezelf pijnigen en eeuwige rust. Voor mijn gevoel was het een flut gesprek.
En zo bevestigend in het gevoel dat ik al had.
Dat het toch geen zin heeft.
Je hebt gelijk dat ik niet rationeel kan zijn nu.
Dat weet ik ergens,
Ik zit teveel in mijn gevoel.
Teveel emotie- het niet kunnen (h)erkennen ervan- niet weten hoe het te handelen- is vaak te veel en te heftig- resulteert vaak tot doodswens of auto nog wat dingesen.
Maar als ik nu kijk en niet al teveel in mn emotionele geest zit, verdrietig maar wel helder; voelt het toch heel erg als een wens nu.
Mijn stress zit zo hoog dat ik ongelofelijk druk ben daarboven.
Word weer vergeetachtig, in de war dus dat zegt genoeg.
Maar ik heb even geen handvaten meer.
Behalve een telefonisch gesprek ergens volgende week.
maandag 7 september 2009 om 23:53
-zie nog geen reactie dus ga maar iets schrijven-
Heb me weer opgeven voor een paar uitjes de komende periode(3 om welteverstaan)Maar SB zei "waarom zoek je niet iets anders"Snapt hij nou werkelijk niet dat het me goed doet zulke dingen teondernemen??Kennelijk wegen zijn jaloezie en het risico andere mannen tegen tekomen zwaarder voor hem...erg jammer..
Maar ik blijf het wel gewoon doen want anders zit ik thuis en wordt ik diep ongelukkig ben ik bang.Dus hij heeft pech wat dat betreft
-sorry maar moest even ventileren-
Heb me weer opgeven voor een paar uitjes de komende periode(3 om welteverstaan)Maar SB zei "waarom zoek je niet iets anders"Snapt hij nou werkelijk niet dat het me goed doet zulke dingen teondernemen??Kennelijk wegen zijn jaloezie en het risico andere mannen tegen tekomen zwaarder voor hem...erg jammer..
Maar ik blijf het wel gewoon doen want anders zit ik thuis en wordt ik diep ongelukkig ben ik bang.Dus hij heeft pech wat dat betreft
-sorry maar moest even ventileren-
