Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 4
maandag 9 november 2009 om 23:27
gun jezelf het verdriet en laat weten dat het klote gaat.
gun jezelf mensen die je steunen en die er voor je willen zijn.
gun jezelf dat jij nu even belangrijk bent omdat jij verdriet hebt.
gun jezelf dat jij door je problemen een beter mens wordt maar niet meteen.
gun jezelf de tijd om te rouwen, te verwerken en te gaan inzien hoe je je leven weer oppakt.
gun jezelf jezelf.
en gun jezelf je fouten.
gun jezelf je tekortkomingen.
gun jezelf dat je mens bent en niet altijd perfect bent.
gun jezelf dat je het moeilijk hebt.
en gun jezelf dat je er ook weer uitkomt maar wel op je eigen tijd en op je eigen manier.
niet zoals je denkt dat het hoort.
het hoort zoals jij het doet.
het is jouw verdriet en jij gaat daarmee om zoals jij daarmee omgaat.
Geloof in jezelf!
*tekst heb ik eerlijk gejat.. *
gun jezelf mensen die je steunen en die er voor je willen zijn.
gun jezelf dat jij nu even belangrijk bent omdat jij verdriet hebt.
gun jezelf dat jij door je problemen een beter mens wordt maar niet meteen.
gun jezelf de tijd om te rouwen, te verwerken en te gaan inzien hoe je je leven weer oppakt.
gun jezelf jezelf.
en gun jezelf je fouten.
gun jezelf je tekortkomingen.
gun jezelf dat je mens bent en niet altijd perfect bent.
gun jezelf dat je het moeilijk hebt.
en gun jezelf dat je er ook weer uitkomt maar wel op je eigen tijd en op je eigen manier.
niet zoals je denkt dat het hoort.
het hoort zoals jij het doet.
het is jouw verdriet en jij gaat daarmee om zoals jij daarmee omgaat.
Geloof in jezelf!
*tekst heb ik eerlijk gejat.. *
zaterdag 16 januari 2010 om 13:09
Oe, rot Ev, van de uitgever.
Jou kennende vindt je zeker een andere manier om je geestekindje uit te geven. Zeker gezien je dit pad al eens bewandeld hebt.
Ik ben blij met het weekend. Kom pas net mn bed uitgekukeld waar ik heb liggen slapen, liggen, en lezen. Gewoon niets moeten.
Heel fijn. Voel me meteen stukje minder zwaar.
Gister hele fijne therapie gehad, heel veel 'echt contact' van ons allebei. Ook echt gehad over hoe niet kloterig ik me voelde, en hoe bang ik was dat ik daarom tot 'slechte moeder' benoemd zou worden, en Wurmini kwijt zou raken.
Het luchtte me heel heel heel erg op om te horen dat zij vond dat ik het heel goed deed, dat ze er veel vertrouwen in had dat ik het wel kon, en dat iets voelen/denken iets anders is dan handelen.
Dat we Wurmini niet kwijtraken omdat ik me rot voel, als ik gebruik maak van de BOR, of zelfs als ik dood zou willen.
(wat goddank niet zo is, maar o wat een pak van mn hart)
Dood willen mag, als ik er netjes over blijf praten. En alle 'voorzorgsmaatregelen' als BOR oid worden alleen maar toegejuicht vanuit het 'eigen verantwoordelijkheids' principe: op tijd doen wat nodig is, zodat dingen niet uit de hand lopen.
Ik ben zò opgelucht.
Het was zo fijn om eindelijk weer eerlijk te kunnen zijn over hòè rot t ging en hoe zwaar het even viel allemaal.
Uiteindelijk waren we allebei opgelucht. En dat raakte me dan des te meer.
Ik vind het zò moeilijk dat dit contact 'wederzijds' is. Dat ik er blijkbaar toe doe.
Sjeez, zit alweer te janken joh. Hormonen he.
Nou, sterkte voor diegenen die het nodig hebben!!!
Zet m op kanjers!
Jou kennende vindt je zeker een andere manier om je geestekindje uit te geven. Zeker gezien je dit pad al eens bewandeld hebt.
Ik ben blij met het weekend. Kom pas net mn bed uitgekukeld waar ik heb liggen slapen, liggen, en lezen. Gewoon niets moeten.
Heel fijn. Voel me meteen stukje minder zwaar.
Gister hele fijne therapie gehad, heel veel 'echt contact' van ons allebei. Ook echt gehad over hoe niet kloterig ik me voelde, en hoe bang ik was dat ik daarom tot 'slechte moeder' benoemd zou worden, en Wurmini kwijt zou raken.
Het luchtte me heel heel heel erg op om te horen dat zij vond dat ik het heel goed deed, dat ze er veel vertrouwen in had dat ik het wel kon, en dat iets voelen/denken iets anders is dan handelen.
Dat we Wurmini niet kwijtraken omdat ik me rot voel, als ik gebruik maak van de BOR, of zelfs als ik dood zou willen.
(wat goddank niet zo is, maar o wat een pak van mn hart)
Dood willen mag, als ik er netjes over blijf praten. En alle 'voorzorgsmaatregelen' als BOR oid worden alleen maar toegejuicht vanuit het 'eigen verantwoordelijkheids' principe: op tijd doen wat nodig is, zodat dingen niet uit de hand lopen.
Ik ben zò opgelucht.
Het was zo fijn om eindelijk weer eerlijk te kunnen zijn over hòè rot t ging en hoe zwaar het even viel allemaal.
Uiteindelijk waren we allebei opgelucht. En dat raakte me dan des te meer.
Ik vind het zò moeilijk dat dit contact 'wederzijds' is. Dat ik er blijkbaar toe doe.
Sjeez, zit alweer te janken joh. Hormonen he.
Nou, sterkte voor diegenen die het nodig hebben!!!
Zet m op kanjers!
zaterdag 16 januari 2010 om 13:30
Wurm, wat fijn! Echt zo fijn als je eerlijk kunt zijn, en daarna opluchting kunt voelen, samen ook nog. Mooi. Ik vind het ook heel herkenbaar, dat wat je zegt over 'wederzijds' en dat je voelt ertoe te doen. Van de week heb ik met beide therapeutes gelachen om mijn idee van 'zakelijk' (EMDR ga ik doen bij iemand die ik nu nog niet ken, en ik had het idee om dat heel zakelijk te gaan benaderen, zo van 'alleen een dienst die ze mij verleent en die ik afneem, zoiets - gewoon kort en dan weer weg), want beiden zijn zij echt menselijk, en ze verschuilen zich niet achter 'regels'.
En juist dat is wat ik nodig heb, al is het ook een heel stuk enger dan een 'therapeut met masker'.
Mag ik vragen wat BOR is?
En juist dat is wat ik nodig heb, al is het ook een heel stuk enger dan een 'therapeut met masker'.
Mag ik vragen wat BOR is?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 16 januari 2010 om 13:38
Ik wil ook eens vragen of jullie dit herkenbaar vinden.
Gisteren was ik met drie vriendinnen. Best gezellig. Op het eind wilde er eentje een kaartje trekken. Oké. Ik had het kaartje 'verdriet' en toen ik de omschrijving las in het boek wat bij de kaarten hoorde, raakte me dat heel erg.
Zoiets van: nu is het de tijd om te jammeren en te huilen, niet meer verstoppen achter rationeel redeneren, het is tijd om te verwerken en daarvoor moet je het uiten en delen. Daar kwam het ongeveer, nu in mijn eigen woorden op neer.
Het raakte me en zij werden ook stil, toen ik wat zat te stamelen over 'ja, leuk en aardig, maar dat durf ik alleen maar in therapie, daarbuiten zit niemand erop te wachten' en dan maar weer gauw naar veiliger vaarwater, want zij waren ineens zo aandachtig dat ik bang werd en alle luiken weer voelde dichtgaan (bij wijze van spreken). Ik kwam erachter dat ik mezelf nog steeds verstop, achter een hoop woorden, achter geïnteresseerd doen en alles van mezelf erbuiten houden. Nu werd het voor mij even heel pijnlijk voelbaar. En ik wist niet hoe gauw ik me weer achter 'een sociaal masker' moest verstoppen.
Terwijl ik die vrouwen nb al jaren en jaren ken! Het is juist wat ik zoooo moeilijk vind: echt contact durven toestaan. En het is wat ik zo verlang, maar niet of nauwelijks durf. Omdat er nog zo'n lading op ligt. Omdat ik me zo schaam dat ik nog steeds zo zit te klooien. Therapie nodig heb. Niet gewoon voluit lééf. En na het gesprek met 'kleine EV' van de week is me duidelijk dat dat kind wel degelijk redenen te over had om bang te zijn en niemand te vertrouwen, en dat dat nu nog steeds meespeelt in mijn contacten, maar toch. Ik durf er nog steeds niet voluit te ZIJN, zoals ik ben.
Gisteren was ik met drie vriendinnen. Best gezellig. Op het eind wilde er eentje een kaartje trekken. Oké. Ik had het kaartje 'verdriet' en toen ik de omschrijving las in het boek wat bij de kaarten hoorde, raakte me dat heel erg.
Zoiets van: nu is het de tijd om te jammeren en te huilen, niet meer verstoppen achter rationeel redeneren, het is tijd om te verwerken en daarvoor moet je het uiten en delen. Daar kwam het ongeveer, nu in mijn eigen woorden op neer.
Het raakte me en zij werden ook stil, toen ik wat zat te stamelen over 'ja, leuk en aardig, maar dat durf ik alleen maar in therapie, daarbuiten zit niemand erop te wachten' en dan maar weer gauw naar veiliger vaarwater, want zij waren ineens zo aandachtig dat ik bang werd en alle luiken weer voelde dichtgaan (bij wijze van spreken). Ik kwam erachter dat ik mezelf nog steeds verstop, achter een hoop woorden, achter geïnteresseerd doen en alles van mezelf erbuiten houden. Nu werd het voor mij even heel pijnlijk voelbaar. En ik wist niet hoe gauw ik me weer achter 'een sociaal masker' moest verstoppen.
Terwijl ik die vrouwen nb al jaren en jaren ken! Het is juist wat ik zoooo moeilijk vind: echt contact durven toestaan. En het is wat ik zo verlang, maar niet of nauwelijks durf. Omdat er nog zo'n lading op ligt. Omdat ik me zo schaam dat ik nog steeds zo zit te klooien. Therapie nodig heb. Niet gewoon voluit lééf. En na het gesprek met 'kleine EV' van de week is me duidelijk dat dat kind wel degelijk redenen te over had om bang te zijn en niemand te vertrouwen, en dat dat nu nog steeds meespeelt in mijn contacten, maar toch. Ik durf er nog steeds niet voluit te ZIJN, zoals ik ben.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 16 januari 2010 om 13:55
Hee.
EV, balen van je uitgever. Maar je vind vast een andere. Iemand die misschien een iets gerichtere doelgroep wil bereiken waar jouw teksten op aan slaan.
Weet zeker dat het er wel komt als je dat heel graag wilt.
Ik zelf kan echt contact maken met de mensen die me het meest dierbaar zijn. Dat zijn twee vriendinnen en mijn lief. Tuurlijk komt dat gevaarlijke stemmetje dat het er niet mag zijn en ik me aanstel nog vaak bovendrijven. Maar verstandelijk weet ik dat het goed is, dat het mag.
EV, balen van je uitgever. Maar je vind vast een andere. Iemand die misschien een iets gerichtere doelgroep wil bereiken waar jouw teksten op aan slaan.
Weet zeker dat het er wel komt als je dat heel graag wilt.
Ik zelf kan echt contact maken met de mensen die me het meest dierbaar zijn. Dat zijn twee vriendinnen en mijn lief. Tuurlijk komt dat gevaarlijke stemmetje dat het er niet mag zijn en ik me aanstel nog vaak bovendrijven. Maar verstandelijk weet ik dat het goed is, dat het mag.
zaterdag 16 januari 2010 om 15:12
Echt contact maken vind ik ont-zet-tend moeilijk, dus dat herken ik wel. Praten over mezelf kan ik dan weer wèl redelijk goed.
Gewoon, lekker zonder al teveel gevoelens, dan blijft het wat zakelijker en luchtiger en meer op afstand.
Dat wegklappen bij ècht contact, dat herken ik dus wel. Als mensen echt lief doen, of een rake opmerking maken en je dan aankijken, dan grap ik eroverheen, neem kilometers afstand, etc etc.
Ik denk dat je het inderdaad angst kan noemen, of wantrouwen.
Zover heb ik er nog niet echt bij stil gestaan.
Bor is trouwens bed-op-recept. Een soort regeling waardoor je zelf kan bellen voor een nachtje op de open afdeling, en waar je dan gewoon kan 'zijn'.
In mijn geval heb ik een bor-contract voor max.48 uur achter elkaar, en de regels wat betreft eigen verantwoordelijkheid etc. zijn er vrij streng.
Kga er ook liever niet heen omdat ik me er vaak nog meer aan mijn lot overgelaten voel dan thuis. Maar nu merk ik dat ik zo`n intense behoefte heb aan rust. Aan niets.
En me dan ook niet shculdig voelen dat ik Wurman niet help, niet voor hem kook, etc. Niet het leven van alle dag, maar inderdaad dat de wereld gewoon even 2 dagen doordraait zonder dat ik besta.
En er zijn natuurlijk wel spv'ers in de buurt waar je een gesprek mee aan kan vragen, en de mogelijklheid tot creatieve (bezigheids)therapie.
Maar goed, gezien ik weet dat ik het niet zo'n fijne plek vind ben ik er nog niet uit.
Net even boodschappen wezen doen samen met Wurman, en ik merk dat ik er al weer he-le-maal klaar mee ben voor vandaag.
Moet ik nu begonia's gaan kopen om maar achter te zitten?
Hoe is het met jou Ster?
Gewoon, lekker zonder al teveel gevoelens, dan blijft het wat zakelijker en luchtiger en meer op afstand.
Dat wegklappen bij ècht contact, dat herken ik dus wel. Als mensen echt lief doen, of een rake opmerking maken en je dan aankijken, dan grap ik eroverheen, neem kilometers afstand, etc etc.
Ik denk dat je het inderdaad angst kan noemen, of wantrouwen.
Zover heb ik er nog niet echt bij stil gestaan.
Bor is trouwens bed-op-recept. Een soort regeling waardoor je zelf kan bellen voor een nachtje op de open afdeling, en waar je dan gewoon kan 'zijn'.
In mijn geval heb ik een bor-contract voor max.48 uur achter elkaar, en de regels wat betreft eigen verantwoordelijkheid etc. zijn er vrij streng.
Kga er ook liever niet heen omdat ik me er vaak nog meer aan mijn lot overgelaten voel dan thuis. Maar nu merk ik dat ik zo`n intense behoefte heb aan rust. Aan niets.
En me dan ook niet shculdig voelen dat ik Wurman niet help, niet voor hem kook, etc. Niet het leven van alle dag, maar inderdaad dat de wereld gewoon even 2 dagen doordraait zonder dat ik besta.
En er zijn natuurlijk wel spv'ers in de buurt waar je een gesprek mee aan kan vragen, en de mogelijklheid tot creatieve (bezigheids)therapie.
Maar goed, gezien ik weet dat ik het niet zo'n fijne plek vind ben ik er nog niet uit.
Net even boodschappen wezen doen samen met Wurman, en ik merk dat ik er al weer he-le-maal klaar mee ben voor vandaag.
Moet ik nu begonia's gaan kopen om maar achter te zitten?
Hoe is het met jou Ster?
zaterdag 16 januari 2010 om 15:52
Mag Wurm, maar dan moet je weer naar de winkel.
Je bent al even uit je eigen wereldje geweest. Boodschappen gedaan en nog wel op zaterdag. Brrr. Vind het knap als je je zo voelt.
Ik heb ook boodschappen gedaan, kom net weer terug. En voor vandaag staat bij mij op het programma:
Slapen, lekker relaxen, film kijken met lief. Verder niks nada noppes. Vanavond een soepie in de pan kantenklaar dus ben ik daar ook vanaf.
Voor morgen heb ik zo ongeveer hetzelfde gepland.
Helemaal niks mis mee als je dit zo af en toe nodig hebt. En vriend hier vind het allemaal prima, die is zelf brak van een biertje teveel gisteravond dus productiviteit staat vandaag op 0.
Wurm, ik weet zeker dat Wurman geen last van je heeft. Hij redt het wel, hij is denk ik eerder bezorgd om jou.
X.
Je bent al even uit je eigen wereldje geweest. Boodschappen gedaan en nog wel op zaterdag. Brrr. Vind het knap als je je zo voelt.
Ik heb ook boodschappen gedaan, kom net weer terug. En voor vandaag staat bij mij op het programma:
Slapen, lekker relaxen, film kijken met lief. Verder niks nada noppes. Vanavond een soepie in de pan kantenklaar dus ben ik daar ook vanaf.
Voor morgen heb ik zo ongeveer hetzelfde gepland.
Helemaal niks mis mee als je dit zo af en toe nodig hebt. En vriend hier vind het allemaal prima, die is zelf brak van een biertje teveel gisteravond dus productiviteit staat vandaag op 0.
Wurm, ik weet zeker dat Wurman geen last van je heeft. Hij redt het wel, hij is denk ik eerder bezorgd om jou.
X.
zaterdag 16 januari 2010 om 18:11
Lekker programma Ster!
Hier ook al een blik soep in de pan geknikkert. Vind ik nog ontzettend lekker ook, dus dat scheelt.
Weet je, het is misschien niet dat ik hem echt tot last ben, maar meer mijn gevoel dat ik hem niet tot last moet zitten zijn.
En dat brengt gewoon geen rust in je hoofd...
volgens mij krijg ik trouwens een keelontsteking van hier naar Canada... *snik*
Hier ook al een blik soep in de pan geknikkert. Vind ik nog ontzettend lekker ook, dus dat scheelt.
Weet je, het is misschien niet dat ik hem echt tot last ben, maar meer mijn gevoel dat ik hem niet tot last moet zitten zijn.
En dat brengt gewoon geen rust in je hoofd...
volgens mij krijg ik trouwens een keelontsteking van hier naar Canada... *snik*
zaterdag 16 januari 2010 om 18:17
Ik vind dat echt lastig, me niet schuldig hoeven voelen over hoe het gaat. Gek eigenlijk, dat die aanpassing zó ver gaat. Dat inhouden zo'n tweede natuur kan worden. Daarom is de lading ook zo groot geworden. En het nu anders gaan doen, dat lukt gewoon bijna niet. Wel soms met EM maar verder niet dus.
'Tot last zijn'- hoe kom jij aan dat idee, Wurm?
(Bedankt trouwens nog voor je uitleg.)
'Tot last zijn'- hoe kom jij aan dat idee, Wurm?
(Bedankt trouwens nog voor je uitleg.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 16 januari 2010 om 19:11
Dat gevoel heb ik altijd dat ik anderen maar tot last ben.
Zou misschien wel uit mijn fantastische opvoeding kunnen komen waarin men bang was dat ik zou vergeten hoe slecht, nutteloos en lastig ik was, en dit daarom minimaal 3 maal daags erin sloeg.
Ik voel me eigenlijk standaard teveel, minderwaardig, de tijd en ruimte niet waard. Wil ik een beetje er mogen zijn, dan probeer ik dat goed te maken door dan 'nuttige' 'fijne' 'gezellige' dingen etc. te doen. Zodat ik het niet zo heel erg is dat ik er ook ben, en mensen er niet al teveel last van hebben.
Zoiets geloof ik.
Ai. Klinkt wel goed verknipt he...
Zou misschien wel uit mijn fantastische opvoeding kunnen komen waarin men bang was dat ik zou vergeten hoe slecht, nutteloos en lastig ik was, en dit daarom minimaal 3 maal daags erin sloeg.
Ik voel me eigenlijk standaard teveel, minderwaardig, de tijd en ruimte niet waard. Wil ik een beetje er mogen zijn, dan probeer ik dat goed te maken door dan 'nuttige' 'fijne' 'gezellige' dingen etc. te doen. Zodat ik het niet zo heel erg is dat ik er ook ben, en mensen er niet al teveel last van hebben.
Zoiets geloof ik.
Ai. Klinkt wel goed verknipt he...
zaterdag 16 januari 2010 om 19:22
Nee, hij zegt dat niet Ster. (ik had wel erwten btw. )
Hij zegt zelfs vaak genoeg dat hij het fijn vind dat ik er ben, of dat het niet geeft dat ik niet veel doe, etc.
Maar ik ken alleen 'voor wat hoort wat'. En ervaar het leven dus alsof ik continue in de schuld sta. (want men, hij doet zoveel, is zoveel liever, etc etc.)
Duidelijk erg minderwaardig ben. Nergens goed voor ben.
En tot overmaat van ramp nog regelmatig zeur, huil, problematisch gedrag vertoon en hij veel rekening met me moet houden. Nog meer.
Als je daar dan even bij optelt dat 'lief zijn voor mezelf' oftewel: rekening houden met bepaalde beperkingen/toegeven aan behoeftes uberhaupt al niet mijn sterkste kant is, kan je je misschien indenken dat ik thuis zo om de 5 minuten weer mezelf terug op de bank moet gooien als Wurman hard aan het werk is, de wasmanden overvol zijn, etc. etc. etc.
Ik wèèt dat dit mijn vertaling is.
En soms kan ik ook voelen dat het niet 'de werkelijkheid' is.
Maar mijn leven blijft gewoon een grote strijd tussen welke werkelijkheid nu waar is. Diegene die ik 18 jaar lang gekend heb, en duidelijk en allesoverheersend was, of deze nieuwe die ik sinds een jaar of 7 leer kennen, en die zo bizar, zo onlogisch etc. is.
Je kan je dan misschien voorstellen dat ik op de bor eindelijk rust kan ervaren omdat ik niet continue die strijd hoef te voeren ik mag er wel zijn/niet zijn/wel zijn/niet zijn.
Welkom terug bij een van de hoofdproblemen in mn leven.
Ik mag er niet zijn.
Hij zegt zelfs vaak genoeg dat hij het fijn vind dat ik er ben, of dat het niet geeft dat ik niet veel doe, etc.
Maar ik ken alleen 'voor wat hoort wat'. En ervaar het leven dus alsof ik continue in de schuld sta. (want men, hij doet zoveel, is zoveel liever, etc etc.)
Duidelijk erg minderwaardig ben. Nergens goed voor ben.
En tot overmaat van ramp nog regelmatig zeur, huil, problematisch gedrag vertoon en hij veel rekening met me moet houden. Nog meer.
Als je daar dan even bij optelt dat 'lief zijn voor mezelf' oftewel: rekening houden met bepaalde beperkingen/toegeven aan behoeftes uberhaupt al niet mijn sterkste kant is, kan je je misschien indenken dat ik thuis zo om de 5 minuten weer mezelf terug op de bank moet gooien als Wurman hard aan het werk is, de wasmanden overvol zijn, etc. etc. etc.
Ik wèèt dat dit mijn vertaling is.
En soms kan ik ook voelen dat het niet 'de werkelijkheid' is.
Maar mijn leven blijft gewoon een grote strijd tussen welke werkelijkheid nu waar is. Diegene die ik 18 jaar lang gekend heb, en duidelijk en allesoverheersend was, of deze nieuwe die ik sinds een jaar of 7 leer kennen, en die zo bizar, zo onlogisch etc. is.
Je kan je dan misschien voorstellen dat ik op de bor eindelijk rust kan ervaren omdat ik niet continue die strijd hoef te voeren ik mag er wel zijn/niet zijn/wel zijn/niet zijn.
Welkom terug bij een van de hoofdproblemen in mn leven.
Ik mag er niet zijn.
zaterdag 16 januari 2010 om 19:37
Ik word zo verdrietig van die aardbeving in Haiti.
Ik kan er niet tegen. En dan kan ik wel de tv uitzetten, maar dan blijft het ergens knagen dat het er toch wel is.
(normaal probeer ik dan te denken dat het niet echt is, om mezelf te beschermen. Ik trek het gewoon niet)
Mén, tweehonderd duizend doden. Wat afschuwelijk....
Wat is deze wereld vreselijk duister aan het worden. Ik weet dat er hoop is, maar wisten die mensen dat ook?
Ik kan er niet tegen. En dan kan ik wel de tv uitzetten, maar dan blijft het ergens knagen dat het er toch wel is.
(normaal probeer ik dan te denken dat het niet echt is, om mezelf te beschermen. Ik trek het gewoon niet)
Mén, tweehonderd duizend doden. Wat afschuwelijk....
Wat is deze wereld vreselijk duister aan het worden. Ik weet dat er hoop is, maar wisten die mensen dat ook?
zaterdag 16 januari 2010 om 19:39
quote:Wurmpje schreef op 16 januari 2010 @ 19:37:
Zeg, heb je gezien hoeveel ruimte het (ik) inneemt?!?!
Staande ovatie.
De bor lijkt me trouwens een verschrikking. Eenzaam, onveilig en donker.
Maar begrijp het denk ik wel dat je daar juist tot rust komt, even weg uit je eigen omgeven.
Even 'er zijn' zonder de volle wasmanden en het moeten.
De oplossing is alleen tijdelijk denk ik..
Zeg, heb je gezien hoeveel ruimte het (ik) inneemt?!?!
Staande ovatie.
De bor lijkt me trouwens een verschrikking. Eenzaam, onveilig en donker.
Maar begrijp het denk ik wel dat je daar juist tot rust komt, even weg uit je eigen omgeven.
Even 'er zijn' zonder de volle wasmanden en het moeten.
De oplossing is alleen tijdelijk denk ik..
zaterdag 16 januari 2010 om 19:56
Ik kijk dus bewust geen nieuws om die reden.
Misschien toch uitzetten en gedachten afleiden?
Of iets gaan kijken over knuffelaapjes en leuke blije tekenfilmfiguurtjes oid? :-S
Het leed van al die mensen is zo veel en veel te groot om in je eentje te dragen meid...
In volle crisis ervaar ik de bor ook zo. Beter in mn doen vind ik het erg vermakelijk om in de woonkamer gewoon eens een tijdje te observeren, maar over het algemeen is het de hoeveelheid eigen verantwoordelijkheid die je daar nodig hebt die me schrik aanjaagt.
Zelf aan de bel trekken, zelf gezelschap opzoeken, zelf jezelf inhouden.
Momenteel echter voelt dat niet als een zware opgave , en denk dat dat heeeeeel veel scheelt.
Misschien toch uitzetten en gedachten afleiden?
Of iets gaan kijken over knuffelaapjes en leuke blije tekenfilmfiguurtjes oid? :-S
Het leed van al die mensen is zo veel en veel te groot om in je eentje te dragen meid...
In volle crisis ervaar ik de bor ook zo. Beter in mn doen vind ik het erg vermakelijk om in de woonkamer gewoon eens een tijdje te observeren, maar over het algemeen is het de hoeveelheid eigen verantwoordelijkheid die je daar nodig hebt die me schrik aanjaagt.
Zelf aan de bel trekken, zelf gezelschap opzoeken, zelf jezelf inhouden.
Momenteel echter voelt dat niet als een zware opgave , en denk dat dat heeeeeel veel scheelt.
zaterdag 16 januari 2010 om 19:59
Denk je erover na om het te doen nu?
Gevraagd of vriend wilde zappen. Hij vindt het heel vervelend dat ik er down en huilerig van wordt, maar vind dat dit bij het leven hoort. Je kunt moeilijk alles uit zetten als het je niet aanstaat. (dit zei hij niet zo bot hoor maar komt er wel op neer)
Ik weet het ook wel.
Maar ik trek het gewoon niet. Dus ben ik zelf maar even weggelopen.
Maar al teveel gezien. Dat steen in mn maag gevoel gaat ws niet meer weg vanavond, maar misschien lukt het nog een beetje om van me af te zetten.
Gevraagd of vriend wilde zappen. Hij vindt het heel vervelend dat ik er down en huilerig van wordt, maar vind dat dit bij het leven hoort. Je kunt moeilijk alles uit zetten als het je niet aanstaat. (dit zei hij niet zo bot hoor maar komt er wel op neer)
Ik weet het ook wel.
Maar ik trek het gewoon niet. Dus ben ik zelf maar even weggelopen.
Maar al teveel gezien. Dat steen in mn maag gevoel gaat ws niet meer weg vanavond, maar misschien lukt het nog een beetje om van me af te zetten.
zaterdag 16 januari 2010 om 20:09
Waarom zou je niet alles uit kunnen zetten wat je niet aanstaat?
Zolang het om de tv gaat lijkt me dat een prima oplossing.
De wereld draait lustig door zonder dat wij weten wie er wel of niet honger hebben, waar het oorlog is, etc.
En als vriendlief wel wil kijken, dan is het toch hoogtijd voor je bad?
Hier respecteert Wurman het wel, maar ik moet m wel vaak helpen herinneren als ie wildenthousiast een verhaal wil gaan houden over wat ie nu weer op FOK gelezen heeft...
Denk erover na om maandag te gaan. Wil gewoon nu even afwachten hoe en wat, maar staan maandag anders wat dingen op het programma waar ik maar heel heel heel moeilijk 'nee' tegen zeg. Dush.
Zolang het om de tv gaat lijkt me dat een prima oplossing.
De wereld draait lustig door zonder dat wij weten wie er wel of niet honger hebben, waar het oorlog is, etc.
En als vriendlief wel wil kijken, dan is het toch hoogtijd voor je bad?
Hier respecteert Wurman het wel, maar ik moet m wel vaak helpen herinneren als ie wildenthousiast een verhaal wil gaan houden over wat ie nu weer op FOK gelezen heeft...
Denk erover na om maandag te gaan. Wil gewoon nu even afwachten hoe en wat, maar staan maandag anders wat dingen op het programma waar ik maar heel heel heel moeilijk 'nee' tegen zeg. Dush.
zaterdag 16 januari 2010 om 20:11
zaterdag 16 januari 2010 om 20:12
Ja maar EV, het leeft heel erg nu.
Ook op straat. En als collega's of andere mensen er dan over praten dan kan ik het niet uitzetten. En schaam ik me alleen maar dat mijn tere zieltje er niet tegen kan. En dat ik dus niet alle feiten ken. Dat ik niet weet wat er in de wereld speelt.
Want ergens vind ik dit wel heel belangrijk.
Ook op straat. En als collega's of andere mensen er dan over praten dan kan ik het niet uitzetten. En schaam ik me alleen maar dat mijn tere zieltje er niet tegen kan. En dat ik dus niet alle feiten ken. Dat ik niet weet wat er in de wereld speelt.
Want ergens vind ik dit wel heel belangrijk.
