Mijn vader heeft een oorlogstrauma

12-11-2009 11:18 73 berichten
Alle reacties Link kopieren
Goedemorgen,



Aangezien ik het er zelf erg moeilijk mee heb op dit moment wil ik het graag delen. Wellicht dat er mensen zijn die dit herkennen of waarvan de ouders dit ook zo ervaren hebben.

Mijn vader heeft in een Japans concentratiekamp gezeten in Indonesie. Dat betekent dat ik de 2e generatie van oorlogslachtoffers ben. Mijn vader heeft er een verschrikkelijk trauma aan overgehouden. Dit heeft altijd een enorme druk gelegd op mijn moeder en mij. Nu is mijn vader de afgelopen weken teruggegaan naar de plekken waar het allemaal gebeurd is. Onherroepelijk komt er bij mij nu ook een gevoel van woede en verdriet naar boven.

Op 4 mei 2007 las staatssecretaris Bussemaker een speech voor op de Dam. Die plaats ik hier graag omdat deze speech voor mij alles zegt.





De oorlog begon voor mijn vader op 8 december 1941.

Die dag verklaarde Nederland Japan de oorlog.

De oorlog begon voor mijn vader met de dood van mijn oma in het concentratiekamp.

Hij bleef achter in Nederlands Indië.

In diverse gevangenkampen.

Hij werd vernederd en gestraft.

Geslagen.

Mijn vader overleefde de oorlog.

Maar de oorlog ging niet voorbij.

Herinneringen zijn onverbiddelijk.

De oorlog begon voor mij toen ik 25 was.

Mijn vader ging naar Indonesië.

Hij zag de plaatsen van zijn jeugd.

Waar hij urenlang in de brandende zon stond. ‘Voor straf’.

Waar hij werd geslagen.

Vernederd.

Als jongetje van drie.

Ik kende geen oorlog.

Maar de oorlog leeft ook in mij.

De echo’s klinken in míjn hoofd.

De oorlog begint elke dag opnieuw.

Voor mensen die betrokken raken bij een nieuwe oorlog.

Voor jonge vrouwen en mannen die op vredesmissie gaan.

Voor hun ouders.

Geliefden.

Kinderen.

Broers en zussen en andere familie.

Voor hun vrienden en dierbaren.

Voor de goede verstaander.

We staan stil bij de verschrikkingen van oorlog. En de wreedheid.

We staan stil bij wat mensen andere mensen aandoen.

Onverdraagzaamheid.

Onverschilligheid.

Onbegrip.

Dat ligt niet achter ons.

Maar is van alle tijden.

Ook als er geen oorlog is.



Een Japanse keizer heeft destijds gezegd " jullie mogen de oorlog danwel gewonnen hebben, maar zullen het voelen tot aan de 3e generatie". Ik vrees dat hij gelijk krijgt als ik mezelf zo zie, maar ik wil het niet toestaan.
Alle reacties Link kopieren
@Felice dank je wel voor het uppen van het 4 mei topic. Ik ben het aan het lezen... heftig en soms wil ik niet geloven dat dit ook met mijn vader is gebeurd.

Laat bij haha, same here alleen ben ik dan toch echt 13 jaar jonger dan jij
Alle reacties Link kopieren
Mijn vader heeft als peuter in een Jappenkamp gezeten. Samen met zijn ( Javaanse) moeder en zus en broer. Zijn broer is een wrak, slikt altijd medicijnen en heeft in tal van psychiatrische inrichtingen gezeten.



Mijn vader heeft moeite zich te uiten en was vroeger toen we klein waren een boeman.



Ik heb hierdoor moeite met het aanknopen van relaties met mannen. Ik ben wantrouwig, stel hoge eisen, knap snel af.. ik heb ook een tijd gehad dat ik alleen voor foute types viel, maar daar heb ik gelukkig mee afgerekend sinds kort.



Met anderen daarentegen ben ik heel sociaal en extravert. Ik heb veel vriendinnen en ben makkelijk in contacten maken. Maar zodra het om mannen gaat is het een ander verhaal.



Het schijnt te maken te hebben met het contact dat ik met mijn vader heb.
Alle reacties Link kopieren
Wat Janna ook al noemde, wil ik nog een keer benadrukken. Centrum 45 is het landelijk instituut voor specialistische diagnostiek en behandeling van psychotraumaklachten ten gevolge van vervolging, oorlog en geweld.



Dit geldt dus niet alleen voor eerste generatie slachtoffers van vervolging, oorlog en geweld, maar ook die van diegenen daar omheen, zoals partners of kinderen van die slachtoffers.



Degenen die ik ken die daar terecht zijn gekomen voor hulp, zijn er allen zeer blij mee en tevreden over.
Alle reacties Link kopieren
Zoey, wat herkenbaar!!!



Ik heb ooit wat gesprekken met een psych hierover gehad. Hij kon het mooi verwoorden, een vader die fysiek aanwezig maar emotioneel afwezig was. En doordat ik de afwijzing als vertrouwd ervaarde, viel ik ook regelmatig op foute mannen... op 1 of andere manier was dat veilig.



Gelukkig heb ik die tijd gehad, ben dolgelukkig met een geweldige man!
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
Alle reacties Link kopieren
Inderdaad... zo herkenbaar! Felice, want jij zegt over een vader die emotioneel afwezig is, dat klopt zo. Mijn vader heeft altijd goed voor me gezorgd maar wel op een manier zonder echte liefde. Een beetje zakelijk zeg maar.

Maar toch ook wel met eigenaardige dingen in mijn opvoeding. Maar dat is ook niet gek, ze hebben zichzelf altijd moeten redden en de eerste paar jaren uit mijn vaders leven waren natuurlijk absoluut geen voorbeeld voor een normaal leven.
Alle reacties Link kopieren
Ken het zelf niet dus, heb alleen het boek 'verzonken rood' van Brouwers gelezen ,zoals meerderen hier neem ik aan.
Alle reacties Link kopieren
@HansHier, na dat boek wilde ik gewoon niet meer weten wat zich nog meer heeft afgespeeld.
Alle reacties Link kopieren
Dat boek heb ik niet gelezen, maar dat wil ik wel doen.



_Zoey, Felice en Nachtvlinder, wat jullie ervaren zie ik ook bij mijn moeder. Mijn opa was er altijd, maar afstandelijk. Mijn moeder heeft ook een deuk opgelopen door de oorlog, en worstelt hier nog regelmatig mee.

Misschien een schrale troost, maar mijn opa is deels bijgedraaid wat afstandelijkheid betreft. Door het te gaan verwerken is hij ook beter benaderbaar geworden.

Het klinkt misschien stom om te zeggen, maar voor mij is dat sinds ons gesprek zo geweest. Ik weet dat ik een hele speciale plek bij hem heb (ben ook nog eens zijn oudste kleinkind). Maar als ik zie hoe hij ondertussen kan knuffelen met zijn kleinkinderen doet me dat goed. Wat me pijn doet, is dat hij dit, tot op heden, niet goed met zijn eigen kinderen kan.

Ik kan me niet goed voorstellen hoe het is om zo'n afstandelijke vader te hebben, maar vind het erg rot voor mijn moeder en mijn oom en tante...

Centrum45 ga ik misschien eens voorzichtig laten vallen, met name bij mijn moeder.
Alle reacties Link kopieren
Weet van iemand dat centrum 45 hele goede dingen kan doen. Of eigenlijk, dat je daar goede dingen leert 't is wel heel zwaar, net als elke therapie, maar het helpt echt!
Dat was mijn spreekbeurt, zijn er nog vragen?!
Alle reacties Link kopieren
@Olive, ik heb het boek jaren geleden gelezen en herriner het me als heel heftig. Wees je daar wel van bewust, dat je wellicht dingen gaat lezen die je niet meer gaat vergeten.

Wat spijtig om te lezen dat jouw opa nog niet echt de liefde kan geven aan zij eigen kinderen. Wel fijn dat hij dat bij zijn kleinkinderen wel kan!

Centrum45, wellicht dat ze jouw moeder verder kunnen helpen.

Wat ik heb begrepen heb je ook nog het Sinai centrum en Stichting Pelita. Volgens mij heeft de eerste een Joodse oorsprong maar ze wel ruim gespecialiseerd en richt stichting Pelita zich op de (Nederlands) - Indische bevolking. (maar dit puur ter info)

Bij mijn vader lijkt het alsof het nooit goed genoeg is, maar dat komt omdat hij niet goed kan uitten hoe blij hij ergens mee is of hoe hij iets waardeert.
Alle reacties Link kopieren
Ik vind het heel schokkend om dit te lezen. Mijn ouders of overgroot ouders hebben geen trauma door in een jappenkamp te hebben gezeten. Maar mijn vader heeft wel een trauma gehad door een oorlog.



In 1996 is mijn vader uitgezonden geweest naar Bosnie. Hij is een half jaar weg geweest. Toen hij thuis kwam was het een hele andee man. Ik mocht niet meer buiten spelen van hem, bang dat ik dood zou gaan door een landmijn en als er vliegtuigen over vlogen dook hij ineen.

Het heeft een aantal jaar geduurd voordat mijn vader een openlijk over sprak. Dit heeft hem erg geholpen en stukje bij beetje kreeg ik mijn vader terug. Mijn vader heeft in een vuurgevecht gezeten. Na het gevecht is hij met zijn collega's een pant in gegaan op zoek naar gewonde en overlevende. eenmaal in het pant bleken er allemaal vrouwen en kinderen daar te zijn. Allemaal dood. Nouja details die ik heb gehoort schrijf ik hier niet op maar het moet echt afschuwelijk zijn geweest. Waarschijnlijk moesten deze vrouwen dood van bosnie waarom weet me vader niet.



In december 2007 is mijn vader voor 4 maanden uitgezonden geweest naar Afganistan. Deze keer voor een vredesmissie. Mijn vader heeft een nieuwe cultuur leren kennen met bange maar gastvrije mensen en vrolijke kinden, bang voor de taliban.

Mijn vader zit op een bergingstank en ik weet niet of jullie nog kunnen herinneren dat er begin 2008 een tank over de kop is gegaan in afganistan en dat de jongen (man) die erin zat is overleden. Mijn vader is aanwezig geweest en heeft de tank weer rechtop gezet. Zo sneu dat zulke jonge mannen moeten sterven.

Mijn vader is thuis gekomen als mijn vader, en ik ben super trots op hem.
Alle reacties Link kopieren
@Fleur: wat heftig om mee te maken! En wat ontzettend goed dat je vader als je vader is terug gekomen uit Afghanistan.



@Nachtvlinder: Ik besef me dat het een heftig boek is, ik wil alleen zo graag weten wat er gebeurt is. Ik vind het vervelend te horen dat het zo'n enorm spoor heeft achter gelaten bij je vader. Onderkent jouw vader dat ook?



Afgelopen zondag begon opa spontaan weer te vertellen en dat heeft me echt weer geraakt. Ik kwam gewoon even naast em zitten op een verjaardag, en er kwam weer van alles uit. Ik heb hem ook gevraagd naar de woede... Die is er wel, maar beperkt en niet richting de Jappen. Bij mijn opa bestaat de woede uit het feit dat ze onder valse voorwendselen naar Nederlands-Indië zijn gestuurd. dat steekt het meest bij hem. Er zijn een heleboel mannen op een kansloze en nutteloze missie gestuurd en hebben daar de dood gevonden of in de ogen gekeken.

Opa viert zondag zijn verjaardag en kijk er nu al naar uit hem een dikke knuffel te geven. Ik kan er gewoon niet over uit hoeveel respect en liefde ik voel voor die man.
Ik ben derde generatie van de oorlog.Mijn vader is in maart 1943 geboren en herinnert zich niets meer van de bombenaanslagen.Maar hij herinnert zich aan de tijd vanag 1946,de tijd naar de oorlog en daar is hij ergends toch wel slachtoffer van,een na-oorlogsslachtoffer.Hij zat in de puinhoop te spelen en herinnert zich ook daaraan dat zij niet zoveel hadden in het begin.Mijn opa heeft een jaar in russisch gevangenschap gezeten wat hem veranderd heeft.Soms werden mensen geslagen,mishandeld en zelf omgebracht.Mijn overgrootopas hebben in de eerste wereldoorlog gevochten en 2 oorlogen meegemaakt.Toen Hitler niet meer genoeg soldaten had moesten zelf 13-jarigen en oudere mannen erin geloven.Mijn opa heeft mijn vader vaak mishandeld en geslagen en daar heeft hij tot vandaag moeite mee.



Ik heb als kind een paar keer s'nachts de sirenen horen huilen toen er ergends brand was en de brandweer uit moest rukken,toen mochten sirenen nog s'nachts huilen.Ik werd bang,dacht aan oorlog en soms trek ik vandaag nog het deken over mijn hoofd omdat ik de (oorlogs)sirenes hoor.Niet dat ik nu een trauma heb want ik ga er goed mee om en het beheerst me niet.Maar ik heb wel eens een klein tasje gepakt naast mijn bed gehad voor het geval dat en ik heb ook 2 keer brand meegemaakt in mijn leven,niet in onze woning,gelukkig.En ik doe zoiets ook alleen als ik ff gestresst ben.Ik kon gelukkig mijn ei kwijt bij mijn vriend want hij vroeg me ooit ''waarom trek jij altijd het deken over je hoofd?''Toen heb ik het uitgelegd en nu doe ik het minder vaak.



En ik moet ermee leren leven dat mijn grootoom in de SS was en ik weet het maar pas sinds een jaar.Mijn vader was teleurgesteld toen hij het hoorde.Zijn ene opa was sociaaldemokraat en hij had niet verwacht dat zijn oom in de SS had gezeten had.Mijn grootoom is al in de jaren '90 overleden,dus bevragen kan niet meer.Hij was wel gewoon soldaat en geen oorlogsmisdadiger.Maar ik moest wel slikken omdat ik weet hoe sommigen nog steeds over Duitsers denken.Ik heb wel eens meegemaakt dat mensen met een houding tegenover mij gingen staan en zeiden ''maar jullie zijn Duitsers en jullie hebben het gedaan.Wij zijn Nederlanders en hebben daar niets mee te maken.''Wat moet ik met zoiets?



Ik heb nu net een boek gelezen waarin russische soldaten Duitse vrouwen en meisjes hebben verkracht.Soms zelf vrouwen uit het concentratiekamp die al zoveel ellende hadden meegemaakt.Mijn vader vertelde me dat zijn moeder had verteld dat in het dorp naast hun massaverkrachtingen plaatsvonden maar gelukkig niet in hun dorp,maar het had wel kunnen gebeuren.En het ergste is dat de vrouwen zich schaamden en pas na 60 jaar erover begonnen te praten.Het was ook een schandaal als je zwanger werd van een Russ en dat vaak als gevolg van een verkrachting.



Ik vind dus dat je niet kunt zeggen wie er slecht was of niet want in ieder land waren er slechte en goede mensen en nu nog steeds.
En iedereen sterkte hier!Ik vind dat jullie met enorm heftige verhalen komen.Gewoon erover blijven praten!Ik wil graag met jullie van gedachtes wisselen.



Trouwens,heel veel Duitse soldaten wilden niet aan het front.Maar als je ging deserteren dan kon je straf verwachten,in het ergste geval zelf de doodstraf.En als een soldaat sneuvelde dan kreeg de moeder of vrouw het bericht:



''Gefallen für Führer,Reich und Vaterland!''.
Mijn excuses vanwege mijn spel-en taalfouten!
Alle reacties Link kopieren
...
Iedere oorlog is toch heftig en gruwelijk,de een meer dan de andere.En de een is sterker dan de andere.Er zijn slachtoffers die er nu pas over kunnen praten zoals b.v.de door de Russen verkrachte Duitse vrouwen en meisjes.Pas 60 jaar na de oorlog hebben ze hun opengedaan.Ik heb het boek over dit onderwerp bijna uit en vind het superheftig.
Alle reacties Link kopieren
Wat een heftig topic. Wat goed dat je hiermee begonnen bent, Nachtvlinder.

Ik wordt echt geraakt door de verhalen.



Mijn ouders hebben de oorlog ook meegemaakt, maar hebben er weinig over verteld. Wou ze ook niet kwetsen door te vragen en die herinneringen weer boven halen.



Mijn pa zat in het verzet. Maar heeft er nooit over gepraat.
Ik vind verzetsmensen altijd erg moedig,denk aan de film ''het meisje met het rode haar''.Maar ze leven ook erg gevaarlijk.



Mijn peetoom is van 1921 en woont in Kolding samen met zijn vrouw (Denemarken).Hij heeft in 1945 een gestapoman doodgeschoten in de stad Odense.Hij stond oog in oog met een en de situatie was gevaarlijk.Het was hem of die andere.

Gelukkig was mijn peetoom sneller.Zowieso,het was eind van de oorlog,de nazis waren frustie en schoten zomaar wat om zich heen.Ja dan moet je snel handelen.Heb het met hem nog erover gehad.



En mijn andere peetoom is van 1918 en woont samen met zijn vrouw in de buurt van Århus in Denemarken.Hij heeft in 1936 meegedaan aan de olympische spelen en Hitler zat in het publiek...Alle 4 leven ze nog en het gaat goed.



Voor de info:Ik ben van Duits-Deense afkomst,met een Duitse vader en een Deense moeder en ben ik Denemarken geboren.
Mijn vader is verraden door zijn eigen moeder en opgepakt en naar een concentratiekamp over gebracht. Hij heeft er nooit verder over gesproken,wat hij daar allemaal had meegemakt aan martelingen en derg,we wisten dat er grote lidtekens op zijn rug zaten.maar dat was lichamelijk.

De lidtekens in zijn ziel,geest dat waren de ergste, hij heeft ons de kinderen vreselijk mishandeld, geestelijk en lichamelijk.

Nu weten we dat het kwam uit zijn trauma, alleen wij, kinderen van een oorlogsslachtoffer zijn nu de twee generatie oorlogsslachtoffers geworden.

Ik heb nu de diagnose chronische ptss gekregen en ben nu nog steeds in therapie,want het blijft doorwerken in mijn leven en dat in het leven van mijn broers en zussen. We hebben allemaal onze eigen dreunen en beelden van onze jeugd.

Ik heb veel boeken gelezen over de oorlog, de kampen, man en ik hebben restanten van kampen bezocht,puur en allen om antwoorden te vinden,over een man die totaal het spoor in zijn leven kwijt is geraakt en daardoor eigenlijk geen vrouw en kinderen kon/mocht hebben,door hem is mijn moeder kapot gemaakt en,eigenlijk wij ook.
josske,een dikke knuf voor je! Wat een heftig verhaal!Vergeten zal je het nooit maar ik zal voor je duimen dat jij het ooit een plek kunt geven.
Lieve forummers, zit met tranen in mijn ogen bij dit topic!!



Toen ik begon te lezen dacht ik nog wat te plaatsen over mijn opa, die 16 jaar geleden is overleden en oorlogsinvalide was. Maar dat is alleen maar een herinnering, ik heb nooit 'last' gehad van mijn opa aangezien hij de liefste opa was die je je kon wensen.



Dat oorlog zó ingrijpend kan zijn, zelfs voor mensen die er niks mee te maken hebben (zoals de vader van TO die als kind werd geïnterneerd of de dochter van de man die naar Bosnie en Afghanistan moest), het is goed daar toch af en toe even bij stil te staan.
Alle reacties Link kopieren
Lees a.j.b. mijn oproep op het VK-blog van Ouderenbescherming:



http://www.vkblog.nl/beri ... E_VADER_MET_OORLOGSTRAUMA



De juiste zorg voor mijn dementerende vader met oorlogsverleden, oorlogsstrauma (Indië/Indonesië) en gedragsproblemen hebben wij het afgelopen jaar niet kunnen vinden. De redenen zijn:

Er is bij de meeste verpleeghuizen weinig tot geen kennis over de zorg die mensen als mijn vader nodig hebben.Er is in Nederland alleen (verpleeghuis)zorg die gericht is op groepen, mijn vader kon door zijn gedragsproblemen niet in groepen leven.Er is te weinig personeel, mijn vader had heel veel begeleiding nodig.Er is geen geld voor deze specifieke zorg.

Wat mijn vader het afgelopen jaar is overkomen (2 keer wekenlang, dag en nacht isoleren en later vastbinden in rolstoel en bed met een Zweedse band) mag niemand ooit nog meemaken!



Ik zoek daarom mensen die soortgelijke ervaringen hebben. Samen kunnen we er misschien voor zorgen dat er betere zorg komt voor deze groep ouderen. Reageren kan via het VK-blog van Ouderenbescherming.



Het oorlogsverleden van mijn vader is geen verleden maar keiharde realiteit in tegenwoordige tijd.



En dat er nu geen geld is voor adequate verzorging, daar kan ik echt met mijn verstand niet bij.
Ieder verhaal is op zijn manier heftig.Ik vind het ook goed dat hier

dan iedereen van zich afschrijft.
Alle reacties Link kopieren
Achter de onderstaande link is het artikel te vinden in het NRC Handelsblad over de nabestaanden die de Nederlandse staat aanklagen wegens oorlogsmisdaden tijdens de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog. Er is op die website ook een levendige discussie aan de gang. Misschien interessant om te lezen.



http://weblogs.nrc.nl/dis ... onafhankelijkheidsoorlog/

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven